Kinderen
alle pijlers
Na Hellp-syndroom nog 2e kindje gekregen?
maandag 14 april 2008 om 15:23
Mijn eerste zwangerschap verliep prima, maar vanaf de controle met 29 weken, stond de wereld op z'n kop; van 'alles prima' naar groeiachterstand baby, placenta te klein, opname ziekenhuis, controles thuis, pre-eclampsie, eclampsie (3x epilepsieaanval), en Hellp-syndroom, vroeggeboorte (9 wkn), en flinke complicaties (longonstekingen en echt op het randje liggen), 11 weken ziekenhuisopname baby...
Inmiddels is zoonlief 16 maanden en gaat het gelukkig prima met hem. En al een tijdje kriebelt het voor nr 2...maar daarnaast zijn we ook wel heel bang vanwege de kans op herhaling. Wie heeft dit ook meegemaakt (of soortgelijk) en hoe zijn jullie hiermee omgegaan? Hoe is de latere zwangerschap verlopen?
Inmiddels is zoonlief 16 maanden en gaat het gelukkig prima met hem. En al een tijdje kriebelt het voor nr 2...maar daarnaast zijn we ook wel heel bang vanwege de kans op herhaling. Wie heeft dit ook meegemaakt (of soortgelijk) en hoe zijn jullie hiermee omgegaan? Hoe is de latere zwangerschap verlopen?
maandag 14 april 2008 om 15:30
Jouw verhaal klinkt heel erg als het mijne. Ik ben 6 maanden geleden bevallen van een zoon, lag vanaf 27 weken in het ziekenhuis met hoge bloeddruk, groeiachterstand van mijn zoontje, Hellpsyndroom enzovoorts. Zoon is 10 weken te vroeg geboren en heeft 9 weken in het ziekenhuis gelegen.
Alleen was het bij mij de 2e. Bij de eerste had ik alleen pré-eclampsie en was ze alleen dysmatuur, niet pre-matuur. Na de eerste werd tegen mij gezegd dat de kans op herhaling heel klein was en dat het áls het weer zou gebeuren minder erg en later in de zwangerschap was. Dat was dus het tegenovergestelde.
Ik zou een zwangerschap nu nog niet aandurven, maar ik zou als ik jou was contact opnemen met je huisarts/gynaecoloog en dit voorleggen. Is er niets over gezegd toen je beviel?
Er bestaan mogelijkheden om bijvoorbeeld medicijnen te slikken om herhaling te voorkomen.
Alleen was het bij mij de 2e. Bij de eerste had ik alleen pré-eclampsie en was ze alleen dysmatuur, niet pre-matuur. Na de eerste werd tegen mij gezegd dat de kans op herhaling heel klein was en dat het áls het weer zou gebeuren minder erg en later in de zwangerschap was. Dat was dus het tegenovergestelde.
Ik zou een zwangerschap nu nog niet aandurven, maar ik zou als ik jou was contact opnemen met je huisarts/gynaecoloog en dit voorleggen. Is er niets over gezegd toen je beviel?
Er bestaan mogelijkheden om bijvoorbeeld medicijnen te slikken om herhaling te voorkomen.
maandag 14 april 2008 om 15:52
Haihai,
Bij mij is het niet zo ernstig geweest, bij de eerste zwangerschap vanaf 28 weken zwangerschapsvergiftiging gehad. Geen HELLP gelukkig. En paar ziekenhuisopnames en uiteindelijk inleiding.
Ben nu bijna 39 weken zwanger van de 2e en heb de gehele zwangerschap een (voor mij) lage bloeddruk gehad. Pas nu begint ie iets te stijgen, maar nog steeds niet te hoog. Dus het hoeft niet. Bij mij zeiden ze idd ook dat er minder kans is om het nog een keer te krijgen bij een 2e zwangerschap. Maar ja ik kan me voorstellen dat de schrik er goed inzit als het zo ernstig is geweest als bij jou.
Bij mij is het niet zo ernstig geweest, bij de eerste zwangerschap vanaf 28 weken zwangerschapsvergiftiging gehad. Geen HELLP gelukkig. En paar ziekenhuisopnames en uiteindelijk inleiding.
Ben nu bijna 39 weken zwanger van de 2e en heb de gehele zwangerschap een (voor mij) lage bloeddruk gehad. Pas nu begint ie iets te stijgen, maar nog steeds niet te hoog. Dus het hoeft niet. Bij mij zeiden ze idd ook dat er minder kans is om het nog een keer te krijgen bij een 2e zwangerschap. Maar ja ik kan me voorstellen dat de schrik er goed inzit als het zo ernstig is geweest als bij jou.
maandag 14 april 2008 om 15:59
Hier hetzelfde verhaal. Met 14 weken hoge bloeddruk, met 27 weken met pre eclampsie naar het ziekenhuis,waar ik hellp heb gekregen. Uiteindelijk ben ik met 30 weken bevallen van een dochtertje, ze was ook dysmatuur.
Maar ik heb allerlei tests gehad om te berekenen hoeveel kans ik op herhaling zou hebben met een volgende zwangerschap. in mijn geval 25% kans. Maar we gaan er wel voor.
heb jij die tests niet gehad?
Maar ik heb allerlei tests gehad om te berekenen hoeveel kans ik op herhaling zou hebben met een volgende zwangerschap. in mijn geval 25% kans. Maar we gaan er wel voor.
heb jij die tests niet gehad?
maandag 14 april 2008 om 16:07
quote:Eowynn_ schreef op 14 april 2008 @ 15:30:
Er bestaan mogelijkheden om bijvoorbeeld medicijnen te slikken om herhaling te voorkomen.
Dat klopt. Ik moet geloof ik zodra ik zwanger ben hoge doses aspirine gaan slikken. (geen huis-tuin en keuken-asprientjes dus ) Het heeft te maken met bloedstolling als ik me niet vergis.
Bij mij is het alleen nog iets ingewikkelder omdat ik ook nog een bloedstollingsafwijking heb. Daarvoor zal ik ook een jaar lang fraxiparine moeten spuiten. maar dat is een uitzondering hoor.
Er bestaan mogelijkheden om bijvoorbeeld medicijnen te slikken om herhaling te voorkomen.
Dat klopt. Ik moet geloof ik zodra ik zwanger ben hoge doses aspirine gaan slikken. (geen huis-tuin en keuken-asprientjes dus ) Het heeft te maken met bloedstolling als ik me niet vergis.
Bij mij is het alleen nog iets ingewikkelder omdat ik ook nog een bloedstollingsafwijking heb. Daarvoor zal ik ook een jaar lang fraxiparine moeten spuiten. maar dat is een uitzondering hoor.
maandag 14 april 2008 om 16:19
Voyager: Ze hebben wel mijn bloed onderzocht en toen bleek dat ik homocysteïne heb (klontjes in mijn bloed). Ik krijg ook wel een 'preconceptioneel gesprek' in het ziekenhuis (5 juni) en ik zal w.s. wat medicijnen moet slikken (waaronder asperine (bloedverdunnend)), maar toch...de angst slaat me om het hart als ik eraan terugdenk....
Eowynn: ook raar: tegen mij zeiden ze juist dat je een grotere kans op herhaling hebt, als je het al een keer gehad hebt, maar dan inderdaad wel later in de zwangerschap en w.s. minder heftig... Ben jij al weer een beetje op de been? Ik ben er echt een maand of 10 mee bezig geweest voordat ik alles een beetje achter me had gelaten (komt ook wel door die aanvallen hoor)...was jij ook helemaal kapot toen je kleintje eenmaal thuis was? Dan ben je door al je (geestelijke en lichamelijke) reserves heen, dan heb je eindelijk je kleintje thuis waar je van moet genieten maar sta je nog helemaal gespannen als een boog...
Hebben jullie ook veel last gehad van schuldgevoel/teleurstelling tov je eigen lichaam ('het is zoiets normaals/natuurlijks (zwanger zijn) en mijn lijf doet moeilijk, etc.)?
En het missen van een normaal verlof waarin je je kunt voorbereiden op de komst van je kleintje, (voor mij) zelf kunnen bevallen, geen borstvoeding kunnen geven (wel geprobeerd maar hij had de kracht niet, dus heb ik tien weken lang zes keer per dag zitten kolfen, week voordat íe naar huis kwam, liep het terug en moest ik helaas stoppen), geen kraamtijd e.d. Hoe zijn jullie daar door heen gerold? Ik had namelijk ontzettend veel moeite met het zien van dikke buiken (waarom zij wel, en ik niet? Wat heb ik verkeerd gedaan? etc.).
Eowynn: ook raar: tegen mij zeiden ze juist dat je een grotere kans op herhaling hebt, als je het al een keer gehad hebt, maar dan inderdaad wel later in de zwangerschap en w.s. minder heftig... Ben jij al weer een beetje op de been? Ik ben er echt een maand of 10 mee bezig geweest voordat ik alles een beetje achter me had gelaten (komt ook wel door die aanvallen hoor)...was jij ook helemaal kapot toen je kleintje eenmaal thuis was? Dan ben je door al je (geestelijke en lichamelijke) reserves heen, dan heb je eindelijk je kleintje thuis waar je van moet genieten maar sta je nog helemaal gespannen als een boog...
Hebben jullie ook veel last gehad van schuldgevoel/teleurstelling tov je eigen lichaam ('het is zoiets normaals/natuurlijks (zwanger zijn) en mijn lijf doet moeilijk, etc.)?
En het missen van een normaal verlof waarin je je kunt voorbereiden op de komst van je kleintje, (voor mij) zelf kunnen bevallen, geen borstvoeding kunnen geven (wel geprobeerd maar hij had de kracht niet, dus heb ik tien weken lang zes keer per dag zitten kolfen, week voordat íe naar huis kwam, liep het terug en moest ik helaas stoppen), geen kraamtijd e.d. Hoe zijn jullie daar door heen gerold? Ik had namelijk ontzettend veel moeite met het zien van dikke buiken (waarom zij wel, en ik niet? Wat heb ik verkeerd gedaan? etc.).
maandag 14 april 2008 om 16:37
Nou eigenlijk heb ik helemaal geen schuldgevoel gehad ofzo. Wel verdriet om hoe het allemaal is gelopen, en ik had mijn kind zo graag die twee en een halve maand ziekenhuis bespaard, maar ik heb me er nooit schuldig over gevoeld. Ik hoef alleen maar naar het koppie van m'n dochter te kijken en ik weet dat het goed is afgelopen.
En ik vind niks mooier dan een dikke buik met een kindje erin, geen jaloezie ofzo.
Waar ik meer moeite mee heb is dat ik zo wezenlijk ben veranderd door de hellp. Veel minder concentratie, geheugenproblemen enz. heb jij dat niet?
En ik vind niks mooier dan een dikke buik met een kindje erin, geen jaloezie ofzo.
Waar ik meer moeite mee heb is dat ik zo wezenlijk ben veranderd door de hellp. Veel minder concentratie, geheugenproblemen enz. heb jij dat niet?
maandag 14 april 2008 om 16:37
Voyager, ik krijg die tests nog als ik gestopt ben met BV geven.
Mamare, eigenlijk valt het me allemaal wel mee. Ik was zelf na een paar weken weer helemaal op de been. Ik heb van het HELLP-syndroom niet zoveel last gehad nadat ik eenmaal bevallen was. Ik heb alles redelijk kunnen verwerken terwijl mijn zoontje nog in het ziekenhuis lag, dus eigenlijk gaat het al goed vanaf dat hij thuis is.
Schuldgevoel heb ik nooit gehad. Volgens de dokter was ik niet zo goed in placenta's maken, maar had ik weer andere kwaliteiten. Tuurlijk had ik het héél graag anders gewild en ik kan er soms best verdrietig om zijn, maar meestal trek ik het prima.
Scheelt ook dat ik door mijn dochter, die 2 weken in het ziekenhuis lag omdat ze dysmatuur was, al enigszins wist wat er allemaal gebeurde, het viel niet zo rauw op mijn dak zeg maar. Bij haar heb ik er wél veel last van gehad. Maar kan best zijn dat 'de klap' nog komt, al vermoed ik van niet.
Mamare, eigenlijk valt het me allemaal wel mee. Ik was zelf na een paar weken weer helemaal op de been. Ik heb van het HELLP-syndroom niet zoveel last gehad nadat ik eenmaal bevallen was. Ik heb alles redelijk kunnen verwerken terwijl mijn zoontje nog in het ziekenhuis lag, dus eigenlijk gaat het al goed vanaf dat hij thuis is.
Schuldgevoel heb ik nooit gehad. Volgens de dokter was ik niet zo goed in placenta's maken, maar had ik weer andere kwaliteiten. Tuurlijk had ik het héél graag anders gewild en ik kan er soms best verdrietig om zijn, maar meestal trek ik het prima.
Scheelt ook dat ik door mijn dochter, die 2 weken in het ziekenhuis lag omdat ze dysmatuur was, al enigszins wist wat er allemaal gebeurde, het viel niet zo rauw op mijn dak zeg maar. Bij haar heb ik er wél veel last van gehad. Maar kan best zijn dat 'de klap' nog komt, al vermoed ik van niet.
maandag 14 april 2008 om 16:40
Jaloezie, daar heb ik niet echt last van. Maar wel, zoals vanochtend, dat ik iemand zie lopen in een winkel, met een énorm dikke buik, die gezellig van haar verlof geniet en met haar man babyspullen aanschaft. Dat zorgeloos zwanger zijn, genieten van je zwangerschap/bevalling en kraamtijd, dat vind ik wel een groot gemis. Dan kan ik best even verdrietig worden als ik denk aan hoe het bij mij ging. Maar dat wordt steeds minder en ik heb in het ziekenhuis ook zóveel mensen gezien bij wie het slechter afliep dat ik over het algemeen alleen maar dankbaar ben dat het zo goed is gegaan.
maandag 14 april 2008 om 16:44
Gek genoeg heb ik dat dus helemaal niet. Als ik een zwangere vrouw zie ben ik alleen maar blij voor haar en zelfs een beetje ontroerd. Ik hoop uiteraard dan wel dat dit voor mij bij mijn tweede zwangerschap wel weggelegd is.
Ik vind het wel jammer dat ik geen normale kraamtijd heb gehad.
Ik vind het wel jammer dat ik geen normale kraamtijd heb gehad.
anoniem_28077 wijzigde dit bericht op 14-04-2008 16:46
Reden: Hoofd weer eens sneller dan vingers kunnen typen...
Reden: Hoofd weer eens sneller dan vingers kunnen typen...
% gewijzigd
maandag 14 april 2008 om 16:50
quote:mama_re schreef op 14 april 2008 @ 16:19:
Ik krijg ook wel een 'preconceptioneel gesprek' in het ziekenhuis (5 juni) en ik zal w.s. wat medicijnen moet slikken (waaronder asperine (bloedverdunnend)), maar toch...de angst slaat me om het hart als ik eraan terugdenk....
Dat gesprek heb ik drie maanden geleden gehad. En natuurlijk heb ik die angst ook, het is toch een enorme nachtmerrie geweest allemaal. Nu ben ik alleen wel beter voorbereid. Ik heb wekenlang in het ziekenhuis gelegen terwijl ik eigenlijk helemaal geen idee had hoe ernstig het was en waar ik aan toe was. Nu zal dat anders zijn omdat ik me er nu goed op voorbereid. Hoop ik.
Ik krijg ook wel een 'preconceptioneel gesprek' in het ziekenhuis (5 juni) en ik zal w.s. wat medicijnen moet slikken (waaronder asperine (bloedverdunnend)), maar toch...de angst slaat me om het hart als ik eraan terugdenk....
Dat gesprek heb ik drie maanden geleden gehad. En natuurlijk heb ik die angst ook, het is toch een enorme nachtmerrie geweest allemaal. Nu ben ik alleen wel beter voorbereid. Ik heb wekenlang in het ziekenhuis gelegen terwijl ik eigenlijk helemaal geen idee had hoe ernstig het was en waar ik aan toe was. Nu zal dat anders zijn omdat ik me er nu goed op voorbereid. Hoop ik.
maandag 14 april 2008 om 16:56
Voyager: "Waar ik meer moeite mee heb is dat ik zo wezenlijk ben veranderd door de hellp. Veel minder concentratie, geheugenproblemen enz. heb jij dat niet?" Oh ja, zeker wel! Word er ook wel een beetje onzeker van; ik praat normaal gesproken al als een waterval, maar nu zeg ik echt soms rare dingen (achterstevoren ofzo, of letters omdraaien) en ik hoor dat dan zelf, en als mijn vriend er dan om moet lachen, dan word ik daar wel eens een beetje ongerust en verdrietig over (terwijl ze in het ziekenhuis hebben geconstateerd dat ik door die aanvallen e.d. geen schade heb opgelopen). En mijn concentratie is ook niet meer wat het ooit geweest is...veel opschrijven en hardop zeggen maakt het wel iets beter...
Ik wist ook wel dat het niet écht mijn 'schuld' was, maar ik had het gevoel dat ik een 'falende moeder' was omdat mijn lichaam zo slecht voor mijn kindje zorgde...en ik wilde altijd (sinds mijn puberteit al) al zo graag zelf bevallen en ik vond het gewoon heel moeilijk om ermee geconfronteerd te worden...Ik heb, toen de artsen vertelden dat ze mijn zoontje gingen halen, nog (stoned van de medicijnen) zitten bekvechten omdat ik toch echt zelf wilde bevallen (wist ik veel wat er speelde, dat ging mijn ene oor in, en mijn andere oor uit). Is denk ik ook wel moeilijk te begrijpen geweest, omdat ik een volle dag 'kwijt' ben in mijn geheugen, ik was totaal van de wereld. Heb alles ook heel anders/vreem beleefd dan mijn vriend. Ik dacht bv. dat ik op zondagochtend wakker werd in het ziekenhuis (zomaar) terwijl het al maandag was (was de hele zondag kwijt) en ik dacht dat de kz maar tien minuten duurde en dat ik daarna direct naar mijn zoontje ging, terwijl daar zeven uur tussen heeft gezeten. Mijn schoonmoeder heeft hem dus al veel eerder gezien dan ik, en dat hoorde ik pas maanden later...
Ik heb 5 juni het gesprek in het ziekenhuis en dan wordt ook mijn spiraaltje verwijderd. We gaan er zeker voor (we moeten gewoon uitgaan van het beste, want stress is ook niet goed, en (volgens mijn vriend) is dit de laatste dus dan maar dubbel proberen te genieten! (Zegt ze stoer....)
Ik wist ook wel dat het niet écht mijn 'schuld' was, maar ik had het gevoel dat ik een 'falende moeder' was omdat mijn lichaam zo slecht voor mijn kindje zorgde...en ik wilde altijd (sinds mijn puberteit al) al zo graag zelf bevallen en ik vond het gewoon heel moeilijk om ermee geconfronteerd te worden...Ik heb, toen de artsen vertelden dat ze mijn zoontje gingen halen, nog (stoned van de medicijnen) zitten bekvechten omdat ik toch echt zelf wilde bevallen (wist ik veel wat er speelde, dat ging mijn ene oor in, en mijn andere oor uit). Is denk ik ook wel moeilijk te begrijpen geweest, omdat ik een volle dag 'kwijt' ben in mijn geheugen, ik was totaal van de wereld. Heb alles ook heel anders/vreem beleefd dan mijn vriend. Ik dacht bv. dat ik op zondagochtend wakker werd in het ziekenhuis (zomaar) terwijl het al maandag was (was de hele zondag kwijt) en ik dacht dat de kz maar tien minuten duurde en dat ik daarna direct naar mijn zoontje ging, terwijl daar zeven uur tussen heeft gezeten. Mijn schoonmoeder heeft hem dus al veel eerder gezien dan ik, en dat hoorde ik pas maanden later...
Ik heb 5 juni het gesprek in het ziekenhuis en dan wordt ook mijn spiraaltje verwijderd. We gaan er zeker voor (we moeten gewoon uitgaan van het beste, want stress is ook niet goed, en (volgens mijn vriend) is dit de laatste dus dan maar dubbel proberen te genieten! (Zegt ze stoer....)
maandag 14 april 2008 om 17:01
Voyager: Ja, als je meer weet, kun je je ook beter voorbereiden. Hadden jullie dat ook: je krijgt te horen dat je kindje een beetje klein is, en je weet totaal niet wat dat inhoudt en hoe ernstig dat is...Hoezo een rondleiding op de couveuzeafdeling, hoe weet je nou dat íe daarheen moet? Misschien kan íe gewoon mee naar huis? Volgens mij kan je hoofd het dan gewoon niet bijbenen en kan je er gewoon niet goed over nadenken (we hebben ook niet echt duidelijkheid gekregen vanuit het ziekenhuis; weet ik veel wat het inhoudt als een kindje met 31 weken wordt geboren (kan niet zelfstandig ademhalen e.d.)...
Hebben jullie wel goede voorbereidende gesprekken gehad in het ziekenhuis?
Hebben jullie ook gehad dat je na je bevalling nog het gevoel had dat je nog zwanger was? Ik wreef over mijn buik en bedacht dat ik hem al een tijdje niet meer had gevoeld; en toen bedacht ik me dat hij al een week in de couveuze lag...
Hebben jullie wel goede voorbereidende gesprekken gehad in het ziekenhuis?
Hebben jullie ook gehad dat je na je bevalling nog het gevoel had dat je nog zwanger was? Ik wreef over mijn buik en bedacht dat ik hem al een tijdje niet meer had gevoeld; en toen bedacht ik me dat hij al een week in de couveuze lag...
maandag 14 april 2008 om 18:23
Heel erg herkenbaar wat je allemaal schrijft.. Ik ben ook hele dagen kwijt, rondleiding op een couveuseafdeling gehad: kan me niets van herinneren, en inderdaad alles vreemd beleefd. Precies zoals jij het beschrijft!
Heb nu even weinig tijd, moet mijn dochter eten geven. Ik kom later terug!
Oja, dat alles het ene oor in gaat en het andere weer uit, dat lees ik zo verschrikkelijk vaak bij vrouwen die hellp hebben gehad! Ook ik heb liggen discussieren met de artsen dat ik wel naar huis kon..
Heb nu even weinig tijd, moet mijn dochter eten geven. Ik kom later terug!
Oja, dat alles het ene oor in gaat en het andere weer uit, dat lees ik zo verschrikkelijk vaak bij vrouwen die hellp hebben gehad! Ook ik heb liggen discussieren met de artsen dat ik wel naar huis kon..
maandag 14 april 2008 om 19:32
Dat van dat geheugen en concentratie, ik heb meer het idee dat dat iets is wat bij het moederschap hoort. Bij mijn dochter had ik dat ook, terwijl ik toen geen Hellp had. Nu heb ik het véél minder dan toen. Ik heb altijd gewoon gedacht dat dat aan het slaapgebrek lag en het nooit in verband gebracht met HELLP. Maak er eigenlijk ook niet zo'n punt van, moet wel om mezel lachen eigenlijk Ik hoor dat van vrijwel alle verse moeders, niet alleen van moeders die HELLP hebben gehad.
Ik was 5 dagen na de keizersnede weer thuis, op eigen verzoek. En inderdaad, ik heb wel nog een tijd gedacht dat ik zwanger was. Even aan je buik voelen en dergelijke.
Ik had wel héél goed door wat het allemaal inhield en wat het zou betekenen voor ons kind. We hadden een rondleiding over de NICU gehad voordat ik beviel, de neonatoloog is bij mij aan het bed geweest voordat ik beviel, ik kreeg folders en veel uitleg van het personeel. En ik wist zelf ook al het een en ander door lezen en dergelijke, voordat ik er zelf mee te maken kreeg.
Bij mijn dochter had ik veel minder door wat de consequenties waren van het feit dat ze wat klein was. Ze was ook niet zo héél klein, 2130 gram bij 38 weken. (nou ja, wel klein, maar niet te vroeg dus). En zij heeft 2 weken in het ziekenhuis gelegen, en dát had ik niet door van tevoren. Had ook niet gehoeven qua gewicht, 2 weken, maar ze dronk erg slecht en was veel misselijk.
Ik was 5 dagen na de keizersnede weer thuis, op eigen verzoek. En inderdaad, ik heb wel nog een tijd gedacht dat ik zwanger was. Even aan je buik voelen en dergelijke.
Ik had wel héél goed door wat het allemaal inhield en wat het zou betekenen voor ons kind. We hadden een rondleiding over de NICU gehad voordat ik beviel, de neonatoloog is bij mij aan het bed geweest voordat ik beviel, ik kreeg folders en veel uitleg van het personeel. En ik wist zelf ook al het een en ander door lezen en dergelijke, voordat ik er zelf mee te maken kreeg.
Bij mijn dochter had ik veel minder door wat de consequenties waren van het feit dat ze wat klein was. Ze was ook niet zo héél klein, 2130 gram bij 38 weken. (nou ja, wel klein, maar niet te vroeg dus). En zij heeft 2 weken in het ziekenhuis gelegen, en dát had ik niet door van tevoren. Had ook niet gehoeven qua gewicht, 2 weken, maar ze dronk erg slecht en was veel misselijk.
maandag 14 april 2008 om 20:24
Eowynn, dit haal ik van de site van de NVOG (nederlandse vereniging voor obstetrie en gynaecologie):
"Na een ernstige pre-eclampsie kunnen vrouwen nog langdurig klagen
over concentratiestoornis, geheugenproblemen, gestoorde visus of vermoeidheid.
Verbetering van deze klachten kan een jaar in beslag nemen."
Al hoor ik inderdaad vaak van moeders die geen hellp hebben gehad ook dat ze concentratieproblemen hebben, maar het kan dus zeker ook door de Hellp komen.
Het is bij mij trouwens al bijna twee jaar geleden en mijn concentratie en geheugen zijn nog steeds niet wat ze geweest zijn helaas.
"Na een ernstige pre-eclampsie kunnen vrouwen nog langdurig klagen
over concentratiestoornis, geheugenproblemen, gestoorde visus of vermoeidheid.
Verbetering van deze klachten kan een jaar in beslag nemen."
Al hoor ik inderdaad vaak van moeders die geen hellp hebben gehad ook dat ze concentratieproblemen hebben, maar het kan dus zeker ook door de Hellp komen.
Het is bij mij trouwens al bijna twee jaar geleden en mijn concentratie en geheugen zijn nog steeds niet wat ze geweest zijn helaas.
maandag 14 april 2008 om 21:44
Zal ik er maar even een positief verhaal ingooien dan?
Zes jaar geleden heb ik ook HELLP gehad. Mijn zoontjes zijn met 32 1/2 weken geboren. Ze waren erg klein ook, 1455 en 1715 gram.
Al met al hebben ze bijna 4 weken in het ziekenhuis gelegen, toen mochten ze (eindelijk) mee naar huis.
Wat jullie aangeven had ik ook: het steeds voelen aan mijn buik bijvoorbeeld. Ik denk ook dat het kwam omdat je niet bewust naar het eind van je zwangerschap toe geleefd hebt, maar huppakee bevallen bent.
Mijn zoontjes 'deden' het goed, en ik genoot er zeker van.
Na een tijdje wilde ik graag een derde.
Mijn man eerst niet, die was al blij dat wij gezond waren, en zag op tegen een eventuele tweede tweelingzwangerschap. (Want je weet maar nooit natuurlijk)
Ook ik vond het eng om weer zwanger te worden.
Toch hebben we de stap gezet, en ik was gelukkig snel zwanger.
Ik had veel controles, kon altijd terecht als het nodig was.
Maar ik ben niet extra geweest, want ik heb een hele goede zwangerschap gehad!
Bloeddruk was prima, en ik ben met 39 weken bevallen.
Dit keer mét weeen en op een natuurlijke manier. Een geweldige kraamtijd thuis, en een prachtige gezonde zoon.
Dus zo kan het ook!
Ik gun iedereen zo'n zwangerschap, al begrijp je angst wel goed hoor.
Zes jaar geleden heb ik ook HELLP gehad. Mijn zoontjes zijn met 32 1/2 weken geboren. Ze waren erg klein ook, 1455 en 1715 gram.
Al met al hebben ze bijna 4 weken in het ziekenhuis gelegen, toen mochten ze (eindelijk) mee naar huis.
Wat jullie aangeven had ik ook: het steeds voelen aan mijn buik bijvoorbeeld. Ik denk ook dat het kwam omdat je niet bewust naar het eind van je zwangerschap toe geleefd hebt, maar huppakee bevallen bent.
Mijn zoontjes 'deden' het goed, en ik genoot er zeker van.
Na een tijdje wilde ik graag een derde.
Mijn man eerst niet, die was al blij dat wij gezond waren, en zag op tegen een eventuele tweede tweelingzwangerschap. (Want je weet maar nooit natuurlijk)
Ook ik vond het eng om weer zwanger te worden.
Toch hebben we de stap gezet, en ik was gelukkig snel zwanger.
Ik had veel controles, kon altijd terecht als het nodig was.
Maar ik ben niet extra geweest, want ik heb een hele goede zwangerschap gehad!
Bloeddruk was prima, en ik ben met 39 weken bevallen.
Dit keer mét weeen en op een natuurlijke manier. Een geweldige kraamtijd thuis, en een prachtige gezonde zoon.
Dus zo kan het ook!
Ik gun iedereen zo'n zwangerschap, al begrijp je angst wel goed hoor.
maandag 14 april 2008 om 21:52
maandag 14 april 2008 om 21:54
maandag 14 april 2008 om 21:57
Hahaha, ja die flesjes, pfff, en dan alles maar weer wegdoen omdat je niet zeker weet hoeveel er al in zit...
Ik had wel heel vaak dat ik echt was vergeten wat ik ook alweer wilde doen. Maar dat weet ik ook gewoon aan vermoeidheid.
En hoofdpijn had ik ook veel trouwens, dat verdween na het eerste jaar er na volgens mij.
Ik had wel heel vaak dat ik echt was vergeten wat ik ook alweer wilde doen. Maar dat weet ik ook gewoon aan vermoeidheid.
En hoofdpijn had ik ook veel trouwens, dat verdween na het eerste jaar er na volgens mij.
maandag 14 april 2008 om 22:00
quote:herfstrood schreef op 14 april 2008 @ 21:57:
Hahaha, ja die flesjes, pfff, en dan alles maar weer wegdoen omdat je niet zeker weet hoeveel er al in zit...
.
Inderdaad... zó erg. Ben blij dat ik een tijd borstvoeding gaf, want ik vergat ook steeds de tijden waarop ze dronken. 'was het nou 1, 2 of 3 uur geleden'
En zinnen als 'zet jij even de koffie buiten, dan schenk ik het vuilnis in'
Hahaha, ja die flesjes, pfff, en dan alles maar weer wegdoen omdat je niet zeker weet hoeveel er al in zit...
.
Inderdaad... zó erg. Ben blij dat ik een tijd borstvoeding gaf, want ik vergat ook steeds de tijden waarop ze dronken. 'was het nou 1, 2 of 3 uur geleden'
En zinnen als 'zet jij even de koffie buiten, dan schenk ik het vuilnis in'
dinsdag 15 april 2008 om 07:12
Ook ik heb tijdens de eerste zwangerschap HELLP gekregen. Waardeloos! Ik ben met 31 weken opgenomen en met 33 weken zijn mijn zoontjes geboren. Alles is zo herkenbaar wat je schrijft, van het bezoeken van de couveuseafdeling tot een dag kwijt zijn. Mijn kinderen zijn nu 13 maanden en ik kan pas sinds een maand zeggen dat ik weer de oude was. Was, inderdaad!
Ik ben nu weer zwanger en ik hoop dat alles goed gaat. De zwangerschap was niet helemaal gepland en ik zie er mede daardoor heel erg tegenop om al die maanden bang te moeten zijn dat de geschiedenis zich herhaalt. Donderdag heb ik de eerste echo en ga ik even met de gynaecoloog een babbeltje maken over het hoe en wat.
Ah, jongens zijn wakker!
(Herfstrood, nog bedankt voor je lieve reactie in het topic van Eowynn!)
Ik ben nu weer zwanger en ik hoop dat alles goed gaat. De zwangerschap was niet helemaal gepland en ik zie er mede daardoor heel erg tegenop om al die maanden bang te moeten zijn dat de geschiedenis zich herhaalt. Donderdag heb ik de eerste echo en ga ik even met de gynaecoloog een babbeltje maken over het hoe en wat.
Ah, jongens zijn wakker!
(Herfstrood, nog bedankt voor je lieve reactie in het topic van Eowynn!)
