Na postnatale depressie toch moeite hebben met dingen

Hey Parel, ik heb ook een postnatale depressie gehad, maar herken je verhaal niet. Toch wil ik je een dikke knuffel geven.

ik (her)ken het wel maar omdat ik niet te maken heb met alleen een depressie weet ik niet waar het bij mij aan ligt.



ik weet niet hoeveel je buiten bent maar ik heb wel wat aan een daglicht lamp. het is (voor mij in ieder geval voor andere weer wel) geen wereld van verschil maar het haalt wel de 'scherpe kantjes' er van af.



AD's slik ik niet meer nadat bleek dat een zeer belangrijke bijwerking vakkundig in NL niet op de bijsluiter geschreven is en ik daar last van had.

Vervelend voor je



Je antipathie voor het huilen is begrijpelijk. Het is niet zozeer die hekel daaraan als meer de machteloosheid die het bij je oproept?



Heb je mensen waar jij je kleintje af en toe kan laten zodat jij kan opladen? Kan je partner soms een nachtje er uit of je in het weekend uit laten slapen zodat je een beetje tot jezelf kan komen?



Bedenk jezelf dat je ook maar mens bent en het allemaal niet perfect hoeft te gaan. Je hebt een postnatale depressie gehad wat niet niks is. Geef jezelf die ruimte om daar bovenop te komen. Als je jezelf op je huid gaat zitten omdat het niet lekker loopt, kom je er niet uit namelijk. Give yourself a break, letterlijk en figuurlijk.

Ik herken je verhaal wel, althans: dat het laatste laagje er nog zit, terwijl je verder gewoon weer normaal kunt functioneren. Ik merk dat ik ook heel snel nog van de kaart gebracht kan worden door tamelijk onbenullige dingen, snel mijn geduld verlies, het nog snel somber in zie, etc. Mijn dochter is precies een jaar geleden geboren en sinds april dit jaar ben ik onder behandeling vanwege mijn PPD. Overigens heb ik geen medicatie gebruikt.



Wat mij verbaast in je verhaal, is dat je therapie beëindigd is vanuit je therapeut. Mijn therapeut vroeg me eind van de zomer of ik er al klaar voor was. Nou gaat het al een stuk beter, maar klaar? Nee, eigenlijk nog niet. Ik houd mezelf staande hoor en heb niet meer zulke gekke ideeën als ik daarvoor had. Maar ik heb nog wel de behoefte om even te leunen op de therapie en om het niet allemaal zelf te hoeven doen. Gelukkig heb ik een therapeut van wie ik dat mag.

Voor mijn gevoel is de behoefte om te leunen (plus de dingen die ik hierboven beschrijft) het laatste staartje van de depressie. De depressie is nog niet over omdat ik enigszins normaal kan functioneren intussen. Ik zie het een beetje net zoals griep: als de infectie voorbij is, dan voel je je daarna nog wel gewoon een paar dagen (weken ) gammel. Dat is óók nog ziek zijn.



Als in jouw geval de antidepressiva zo goed geholpen hebben, dan snap ik je weerstand wel (immers: je functioneert toch weer?), maar ik kan me voorstellen dat je ze toch weer gaat gebruiken. Niet omdat je nog zo diep in de put zit, maar omdat je gewoon nog niet helemáál klaar was om het zelf te doen. Omdat je nog even wilt leunen, totdat je helemaal uitgeziekt en beter bent.



In mijn therapie heb ik overigens geleerd om de zorg voor mijn dochter soms nadrukkelijk uit handen te geven of even te laten liggen. Ik hoef er niet 24/7 100% voor haar te zijn. Zelfs als er niemand is om het van me over te nemen, dan mag ik haar nog even laten zitten (of liggen) waar ze zit (ligt) als ik die tijd nodig heb om mezelf even te herpakken. Sinds ik mijn dochter af en toe maar gewoon even in d'r sop gaar laat koken, ben ik een stuk betere leukere moeder geworden. Natuurlijk doe ik er alles aan om dit tot een minimum te beperken, maar soms kán het gewoon even niet anders. Liever dat ze dan even wat langer moet roepen voordat ik kom, dan dat ik mijn geduld verlies omdat ik het even helemaal gehad heb. Door daar een balans in te vinden, tussen haar belangen en mijn belangen, verloopt het hier in huis een stuk soepeler.



Intussen heb ik ook geleerd om dat "laten roepen" (passieve houding van mij) om te buigen in afleiden, een andere bezigheid aanbieden, begrenzen (even in de box laten spelen bijvoorbeeld), kortom: een actieve, positieve houding van mij. Juist op dit gebied vind ik het fijn om nog begeleiding te hebben van mijn therapeut. Dan hoef ik het niet allemaal zelf te verzinnen.



Overigens laten we onze dochter regelmatig een weekendje logeren, om samen even bij te tanken. Ook dat hebben we in gang gezet naar aanleiding van mijn depressie en hoewel het er een beetje bij ingeschoten is ivm de zomer en ziekte, streven we naar een weekend per maand voor onszelf.



Nou ja, zo gaat het hier dus. Mocht het je troost bieden: je staat hier niet alleen in. Ik ben er ook nog.

Ik herken het ook voor het grootste gedeelte. Bij mij werd vrij snel een PPD geconstateerd, dat is mijn geluk geweest denk ik. Net als bij Qwertu heeft mijn psychologe mij gevraagd of ik zelf klaar was om te stoppen met de behandeling, ik heb destijds aangegeven dat ik wel wilde maar niet durfde dus zijn we gaan afbouwen telkens langere periodes tussen de behandelingen.

Gevoelsmatig blijft er altijd iets zitten, het is eigenlijk ook nog maar zo kort geleden, voor jou ook.

Medicijnen of je weer opnieuw moet beginnen durf ik geen advies over te geven, als de huisarts het aangeeft en jij er zelf een positief gevoel bij hebt zou ik zeggen, waarom niet. Mocht je bijvoorbaat er iets tegen hebben, dan moet je het niet meer doen.

Ik ben blij met mijn baan, de plek waar ik naar toe kan waar ik controle heb.

Overigens heb ik ook geluk dat mijn man en ouders mij goed hebben geholpen en nog steeds doen. Ook wij streven naar een maandelijks avondje uit voor ons zelf.

Dit alles neemt niet weg dat ik ontzettend gelukkig ben met mijn gezin, en ik nu zelfs zwanger ben van de tweede (ik had nooit gedacht dat ik het weer zou durven).

Ik wens je sterkte!!

Ik heb ook een ppd gehad en bij mij vroeg de behandelaar ook of IK er klaar voor was en niet andersom. Dat vond ik wel prettig, wij hebben dus ook langzaam afgebouwd. En zoals eerder al gezegd wat jij beschrijft is "gewoon" het laatste staartje van de ppd. Ook dat verdwijnt tzt. Die weerstand tegen antidepressieva herken ik wel. Ik heb het van mijn 17de tot mijn 21ste gebruikt ivm depressie, was er toen erg blij mee. Toch gebruik ik nu weer een lage dosis Tryptizol die ik inneem voor het slapen gaan ivm Fibromyalgie. En moet zeggen dat afgezien dat ik nu beter slaap mijn gevoel er verder niet door afgestompt word. Dus als ik je 1 tip mag geven, probeer die lage dosering eens. Ik ervaar het heel anders als toen ik al die jaren de volle dosis kreeg en wie weet is het net dat steuntje in je rug dat je nog even nodig hebt. Als het niet bevalt kun je altijd gelijk weer stoppen.