Kinderen
alle pijlers
Peuter: sterke wil, ondernemend en enorm pittig
maandag 15 april 2019 21:46
Al even aan het twijfelen maar ik weet het gewoon niet meer...
Het wordt steeds erger en het lijkt of er niks helpt. Wie weet is hier iemand met advies/tips/raad.
Laat ik vooropstellen dat kind (net 2) een schatje is, behulpzaam, nieuwsgierig, zorgzaam, ondernemend. Echt wel een lief moppie. Maar kind haalt dingen uit waar ik geen antwoord meer op weet.
Kind heeft een heel andere kant. En laat ik vooropstellen dat daar ook gewoon peutergedrag bij zit en dat mag ook zeker. Kind hoeft geen dood vogeltje te zijn, maar iets meer luisteren en iets minder middelvinger opsteken zou best mogen.
Heb al vaker gemerkt dat het moeilijk en lastig uit te leggen is. Mensen die dichtbij staan zien wat ik bedoel. Mensen verder weg zwakken de boel af. (hoort er bij)
Kind luistert niet, is gewoon Oost Indisch doof. Wat in kinds hoofd zit moet zo gebeuren. Heeft een sterk geheugen, afspraak is afspraak en kind helpt je er fijntjes aan herinneren. Daarnaast een heel hoog gehalte van middelvinger opsteken, ik weet niet hoe ik het anders moet noemen. Kind steekt geen middelvinger op, maar het gedrag is verder hetzelfde.
Kind is nergens van onder de indruk, op welke manier wij kind ook corrigeren. Van rustig uitleggen tot een tik op de broek. Het helpt geen van allen, kind gaat gewoon door met wat ze deed.
Soms zie ik het aankomen, er veranderd iets in de houding en blik waardoor ik in de gaten heb dat kind de zinnen ergens opgezet heeft en dat ook echt gaat doen. Kind gaat door tot dat dan gedaan is.
Kind is ook teruggevallen in ontwikkeling. Kon bepaalde dingen al, dat is ineens omgeslagen. 100x uit bed komen op een avond was niks, dag in dag uit. We hebben het bedje weer dicht gemaakt, slaapzak aan. Leverde ook strijd, maar minder als een open bedje.
En zo zijn er meerdere zaken waarbij we dingen terug gedraaid hebben of dat zij aangeeft dat wij het moeten doen ipv kind zelf.
Dit gedrag zorgt voor gevaarlijke situaties. Ik heb kind al meermaals van bovenuit de schutting geplukt en ook vrachtwagens enz van veel te dichtbij bekeken.
We hebben een afspraak gemaakt bij de huisarts en zijn gehoord. Er is wel erkenning voor ons probleem maar de verwijsbrief voor de gemeente komt niet echt los. Ben al een week bezig. Morgen zou hij klaar liggen... Ik hoop het!
Ook met verwijs gaat de wachttijd nog wel een poos oplopen vrees ik. En wij zitten er mee.
Ik ben continue aan het waken en observeren om in te grijpen.
Alvast bedankt voor de tips en adviezen
Het wordt steeds erger en het lijkt of er niks helpt. Wie weet is hier iemand met advies/tips/raad.
Laat ik vooropstellen dat kind (net 2) een schatje is, behulpzaam, nieuwsgierig, zorgzaam, ondernemend. Echt wel een lief moppie. Maar kind haalt dingen uit waar ik geen antwoord meer op weet.
Kind heeft een heel andere kant. En laat ik vooropstellen dat daar ook gewoon peutergedrag bij zit en dat mag ook zeker. Kind hoeft geen dood vogeltje te zijn, maar iets meer luisteren en iets minder middelvinger opsteken zou best mogen.
Heb al vaker gemerkt dat het moeilijk en lastig uit te leggen is. Mensen die dichtbij staan zien wat ik bedoel. Mensen verder weg zwakken de boel af. (hoort er bij)
Kind luistert niet, is gewoon Oost Indisch doof. Wat in kinds hoofd zit moet zo gebeuren. Heeft een sterk geheugen, afspraak is afspraak en kind helpt je er fijntjes aan herinneren. Daarnaast een heel hoog gehalte van middelvinger opsteken, ik weet niet hoe ik het anders moet noemen. Kind steekt geen middelvinger op, maar het gedrag is verder hetzelfde.
Kind is nergens van onder de indruk, op welke manier wij kind ook corrigeren. Van rustig uitleggen tot een tik op de broek. Het helpt geen van allen, kind gaat gewoon door met wat ze deed.
Soms zie ik het aankomen, er veranderd iets in de houding en blik waardoor ik in de gaten heb dat kind de zinnen ergens opgezet heeft en dat ook echt gaat doen. Kind gaat door tot dat dan gedaan is.
Kind is ook teruggevallen in ontwikkeling. Kon bepaalde dingen al, dat is ineens omgeslagen. 100x uit bed komen op een avond was niks, dag in dag uit. We hebben het bedje weer dicht gemaakt, slaapzak aan. Leverde ook strijd, maar minder als een open bedje.
En zo zijn er meerdere zaken waarbij we dingen terug gedraaid hebben of dat zij aangeeft dat wij het moeten doen ipv kind zelf.
Dit gedrag zorgt voor gevaarlijke situaties. Ik heb kind al meermaals van bovenuit de schutting geplukt en ook vrachtwagens enz van veel te dichtbij bekeken.
We hebben een afspraak gemaakt bij de huisarts en zijn gehoord. Er is wel erkenning voor ons probleem maar de verwijsbrief voor de gemeente komt niet echt los. Ben al een week bezig. Morgen zou hij klaar liggen... Ik hoop het!
Ook met verwijs gaat de wachttijd nog wel een poos oplopen vrees ik. En wij zitten er mee.
Ik ben continue aan het waken en observeren om in te grijpen.
Alvast bedankt voor de tips en adviezen
maandag 15 april 2019 21:52
Even bewuste keus geweest.
Bedankt voor je bijdrage...
maandag 15 april 2019 21:52
Ik ken je kind natuurlijk niet maar op basis van wat je in de OP schrijft... Ze is nog maar net twee he? Verwacht je niet teveel van haar?
Als ik lees over hoe te corrigeren, vaak uit bed komen. Is dat niet typische gedrag van die leeftijd?
En een verwijsbrief voor de gemeente? Waar is die verwijzing voor en wat verwacht je daarvan?
Als ik lees over hoe te corrigeren, vaak uit bed komen. Is dat niet typische gedrag van die leeftijd?
En een verwijsbrief voor de gemeente? Waar is die verwijzing voor en wat verwacht je daarvan?
maandag 15 april 2019 21:53
Zo’n kind heb ik ook, onze oudste was zo. Opa’s en oma’s konden niet eens oppassen hier, ze durfden het niet aan (terwijl ze op 4 andere kleinkinderen passen).
Het veranderde toen zowel vader als ik een Gordon training gingen volgen, uiteindelijk was het een communicatieprobleem en gezagsprobleem van ons. De truuk is om niet alleen maar goed en fout gedrag te zien maar de behoefte van het kind daarachter.
Hierdoor en toen kind ouder werd en zich beter leerde uiten, ging het veel beter en nu is hij 6 en al sinds 3 weer goed aanspreekbaar. Maar het blijft een avonturier.
Dat je af en toe een stapje terug moet doen omdat je kind bijvoorbeeld toch niet klaar blijkt voor een open bed, dat vind ik niet gek. Juist goed dat je hier af en toe ook naar luistert. Dat is niet een ‘terugval in ontwikkeling’ imo.
Het veranderde toen zowel vader als ik een Gordon training gingen volgen, uiteindelijk was het een communicatieprobleem en gezagsprobleem van ons. De truuk is om niet alleen maar goed en fout gedrag te zien maar de behoefte van het kind daarachter.
Hierdoor en toen kind ouder werd en zich beter leerde uiten, ging het veel beter en nu is hij 6 en al sinds 3 weer goed aanspreekbaar. Maar het blijft een avonturier.
Dat je af en toe een stapje terug moet doen omdat je kind bijvoorbeeld toch niet klaar blijkt voor een open bed, dat vind ik niet gek. Juist goed dat je hier af en toe ook naar luistert. Dat is niet een ‘terugval in ontwikkeling’ imo.
anoniem_381495 wijzigde dit bericht op 15-04-2019 21:56
12.86% gewijzigd
maandag 15 april 2019 21:54
En verder denk ik..als moeder zijnde van zelf een kleintje van 2.. waarom moet alles 'gekaderd' of in een hokje geplaatst of passend gemaakt worden?
Als je echt twijfelt of je dochtertje gedrag vertoont wat verstaan wordt onder 'passend bij de leeftijd' laat dit dan door een professional beoordelen. Dat je meningen vraagt hierover op een forum zegt m.i. misschien meer dan je zou denken.
Als je echt twijfelt of je dochtertje gedrag vertoont wat verstaan wordt onder 'passend bij de leeftijd' laat dit dan door een professional beoordelen. Dat je meningen vraagt hierover op een forum zegt m.i. misschien meer dan je zou denken.
maandag 15 april 2019 21:56
Zit je niet erg in een negatieve spiraal samen? Het is lastig vanaf een forum te oordelen maar eerlijk gezegd lees ik zo toch wel echt peutergedrag. Kan je wat vaker meegaan in de wensen van peuter (in het redelijke dan)? Om hem of haar autonomie te geven? Ik heb vaak de neiging automatisch nee te zeggen terwijl als ik even nadenk het idee van peuter best wel kan.
Ook hier dingen die goed gingen verdwijnen weer en een hele tijd later komt het ineens weer terug.
Goed dat je hulp gevraagd hebt in elk geval. Zou alleen wel zorgen dat het hulp gericht op het gezin is en niet kind als ‘probleem’ zien. Succes!
Ook hier dingen die goed gingen verdwijnen weer en een hele tijd later komt het ineens weer terug.
Goed dat je hulp gevraagd hebt in elk geval. Zou alleen wel zorgen dat het hulp gericht op het gezin is en niet kind als ‘probleem’ zien. Succes!
maandag 15 april 2019 21:58
De verwijsbrief is nodig zodat wij door een organisatie vanuit de gemeente doorverwezen kunnen worden naar de juiste hulpbron. Denk aan opvoedondersteuning, gezinscoach enz. Huisarts noemde orthopedagoog. Maar dat is mede afhankelijk van wat de gemeenteorganisatie beslist. Verzekeringsspelletje geloof ik. Weet het ook niet goed. Die organisatie is nog niet de definitieve hulp in ieder geval.Rosalind schreef: ↑15-04-2019 21:52Ik ken je kind natuurlijk niet maar op basis van wat je in de OP schrijft... Ze is nog maar net twee he? Verwacht je niet teveel van haar?
Als ik lees over hoe te corrigeren, vaak uit bed komen. Is dat niet typische gedrag van die leeftijd?
En een verwijsbrief voor de gemeente? Waar is die verwijzing voor en wat verwacht je daarvan?
Het uit bed komen viel op. Ze had al een maand of 3 een open bed, waren al voorzichtig aan het kijken voor een vervolgbed. Dekbed ging ook prima. Slaapzak trok ze uit. Die zit nu achterstevoren en met een extra beveiliging dmv een knoopje.
maandag 15 april 2019 22:00
Soms zijn ze zo. Mijn jongste had een enorme uitprobeerdrang en was heel volhardend en oplossingsgericht. Er zullen niet veel dreumesen hun stoeltje naar de keuken slepen om op het aanrecht te klimmen, of in de box (lekker veilig) al het speelgoed opstapelen om over de rand te klauteren. Wel die van mij. Ik was vooral bezig met een veilige omgeving scheppen, en alternatieven aan te dragen die wel veilig en toch leuk waren. Dat ze niet vroeg was met praten was later niet handig toen ze echt in de peuterpuberteit kwam, en de kleutertijd was het helemaal een ongeleid projectiel.
Goed kijken naar wat hij wil, meegaan in zijn interesses voor zover mogelijk, engelengeduld en bedenken dat het niet gek is als je dingen 100 keer moet zeggen voor het beklijft.
Goed kijken naar wat hij wil, meegaan in zijn interesses voor zover mogelijk, engelengeduld en bedenken dat het niet gek is als je dingen 100 keer moet zeggen voor het beklijft.
maandag 15 april 2019 22:01
Ik wil ook hulp bij het leren omgaan met...zussel schreef: ↑15-04-2019 21:56Zit je niet erg in een negatieve spiraal samen? Het is lastig vanaf een forum te oordelen maar eerlijk gezegd lees ik zo toch wel echt peutergedrag. Kan je wat vaker meegaan in de wensen van peuter (in het redelijke dan)? Om hem of haar autonomie te geven? Ik heb vaak de neiging automatisch nee te zeggen terwijl als ik even nadenk het idee van peuter best wel kan.
Ook hier dingen die goed gingen verdwijnen weer en een hele tijd later komt het ineens weer terug.
Goed dat je hulp gevraagd hebt in elk geval. Zou alleen wel zorgen dat het hulp gericht op het gezin is en niet kind als ‘probleem’ zien. Succes!
Waar ik wel bang voor ben is dat stukje veiligheid. Ik kan geen glas water pakken of ze klimt in de tuin over de schutting. De tuin grenst aan de keuken, ik kan haar blijven zien en horen dus ben niet ver.
(De schutting is inmiddels afgebakend, maar dan is er wel weer wat anders)
maandag 15 april 2019 22:02
Even op dat uit bed komen ingaan: ze is net twee en heeft al meer dan 3 maanden een open bed. Dat is natuurlijk ook erg jong he?little_angel89 schreef: ↑15-04-2019 21:58De verwijsbrief is nodig zodat wij door een organisatie vanuit de gemeente doorverwezen kunnen worden naar de juiste hulpbron. Denk aan opvoedondersteuning, gezinscoach enz. Huisarts noemde orthopedagoog. Maar dat is mede afhankelijk van wat de gemeenteorganisatie beslist. Verzekeringsspelletje geloof ik. Weet het ook niet goed. Die organisatie is nog niet de definitieve hulp in ieder geval.
Het uit bed komen viel op. Ze had al een maand of 3 een open bed, waren al voorzichtig aan het kijken voor een vervolgbed. Dekbed ging ook prima. Slaapzak trok ze uit. Die zit nu achterstevoren en met een extra beveiliging dmv een knoopje.
Op een gegeven moment gaan ze de wereld ontdekken. Veel kinderen van die leeftijd komen uit bed als ze de kans krijgen.
En een slaapzak in combinatie met een open bed is sowieso geen goed idee, dan kan ze lelijk vallen. Ook nu als ze nu weer in een ledikant slaapt en graag klimt.
Nogmaals, geen idee of er niet echt iets aan de hand is. Maar ik vind het allemaal niet zo gek klinken.
Nu heb ik zelf ook vrij pittige kinderen, en misschien dat mijn mening daardoor wat gekleurd is.
anoniem_382756 wijzigde dit bericht op 15-04-2019 22:03
2.31% gewijzigd
maandag 15 april 2019 22:03
Dat is inderdaad de te bewandelen weg. Stel je er niet teveel van voor. Als je geen echte diagnose krijgt, krijg je ook geen verdere hulp maar mag je een Triple P cursus volgen, wat dus totaal averechts werkt bij temperamentvolle kinderen.little_angel89 schreef: ↑15-04-2019 21:58De verwijsbrief is nodig zodat wij door een organisatie vanuit de gemeente doorverwezen kunnen worden naar de juiste hulpbron. Denk aan opvoedondersteuning, gezinscoach enz. Huisarts noemde orthopedagoog. Maar dat is mede afhankelijk van wat de gemeenteorganisatie beslist. Verzekeringsspelletje geloof ik. Weet het ook niet goed. Die organisatie is nog niet de definitieve hulp in ieder geval.
Het uit bed komen viel op. Ze had al een maand of 3 een open bed, waren al voorzichtig aan het kijken voor een vervolgbed. Dekbed ging ook prima. Slaapzak trok ze uit. Die zit nu achterstevoren en met een extra beveiliging dmv een knoopje.
maandag 15 april 2019 22:04
Hier draaien we ook de buitendeur op slot hoor, anders rennen ze gewoon weg. De kleinste hier kan gewoon de sleutel in de deur doen en hem omdraaien en dan is ie er vandoor. Dus hangen de sleutels nu hoog.little_angel89 schreef: ↑15-04-2019 22:01Ik wil ook hulp bij het leren omgaan met...
Waar ik wel bang voor ben is dat stukje veiligheid. Ik kan geen glas water pakken of ze klimt in de tuin over de schutting. De tuin grenst aan de keuken, ik kan haar blijven zien en horen dus ben niet ver.
(De schutting is inmiddels afgebakend, maar dan is er wel weer wat anders)
Maakt het gedrag niet perse afwijkend. Wel zul je moeten nadenken over veiligheid idd.
maandag 15 april 2019 22:09
Hoe er mee om te gaan
Hoe ik haar beter kan begrijpen zodat ik het gedrag hopelijk om kan buigen naar wat voor iedereen werkt. Zodat zij zich goed voelt en ik wat meer kan ontspannen in de opvoeding. Dat de fijne momenten meer boventoon voeren dan de negatieve en angstige momenten.
maandag 15 april 2019 22:09
Gelukkig heeft niet elke gemeente Triple P weer ingekocht!MinkeDeWit schreef: ↑15-04-2019 22:03Dat is inderdaad de te bewandelen weg. Stel je er niet teveel van voor. Als je geen echte diagnose krijgt, krijg je ook geen verdere hulp maar mag je een Triple P cursus volgen, wat dus totaal averechts werkt bij temperamentvolle kinderen.
Er zijn best veel gemeenten die gewoon ambulante opvoedhulp inzetten hoor.
•
maandag 15 april 2019 22:10
Bedjeindezon noemde Gordon al. Je kan een training volgen en/of het boek kopen. Ik vermoed dat je daar meer mee geholpen bent dan met je weg naar de gemeente.little_angel89 schreef: ↑15-04-2019 22:09Hoe er mee om te gaan
Hoe ik haar beter kan begrijpen zodat ik het gedrag hopelijk om kan buigen naar wat voor iedereen werkt. Zodat zij zich goed voelt en ik wat meer kan ontspannen in de opvoeding. Dat de fijne momenten meer boventoon voeren dan de negatieve en angstige momenten.
•
maandag 15 april 2019 22:11
Zo eentje heb ik er ook. Hij is 2.5 jaar en ik ben inderdaad bezig met veilige omgeving creëeren. Heb hem ook vaak van de schutting geplukt en hij luistert ook vaak niet.MinkeDeWit schreef: ↑15-04-2019 22:00Soms zijn ze zo. Mijn jongste had een enorme uitprobeerdrang en was heel volhardend en oplossingsgericht. Er zullen niet veel dreumesen hun stoeltje naar de keuken slepen om op het aanrecht te klimmen, of in de box (lekker veilig) al het speelgoed opstapelen om over de rand te klauteren. Wel die van mij. Ik was vooral bezig met een veilige omgeving scheppen, en alternatieven aan te dragen die wel veilig en toch leuk waren. Dat ze niet vroeg was met praten was later niet handig toen ze echt in de peuterpuberteit kwam, en de kleutertijd was het helemaal een ongeleid projectiel.
Goed kijken naar wat hij wil, meegaan in zijn interesses voor zover mogelijk, engelengeduld en bedenken dat het niet gek is als je dingen 100 keer moet zeggen voor het beklijft.
TO in jouw verhaal lees ik deels peutergedrag maar dan wel heel veel. Ik heb heel lang de deuren op slot en op de knip gehad. Anders was ie weg. Oudste was nooit zo. Dus ja het is wel herkenbaar maar ik kan me voorstellen dat je er doodmoe van wordt. En ik wil het ook niet bagatelliseren want volgens mij heb jij het wel een graadje erger.
maandag 15 april 2019 22:13
Triple p is inderdaad geen aanrader. En beetje pittig kind wordt daar heel boos van.
Ik zeg het nog maar een keer: Gordon methode.
Dit werkt goed bij temperamentvolle kinderen. Boeken: luisteren naar kinderen of how to talk to kids. Maar de cursus is beter natuurlijk maar wel prijzig.
Wat betreft dat over de schutting klimmen, op het aanrecht en uit de box: ons huis was toen kind 1,5 was al veranderd in een soort kinderdagverblijf waar alles wat gevaar op kon leveren of uitnodigde tot klimmen, uit verwijderd was, uiteindelijk zelfs de salontafel. De buitendeur zat hier ook altijd op slot anders was ie weg. Veel mensen verklaarden ons voor gek maar het was niet te doen anders. Ons kind viel niet te corrigeren en ging veel verder dan hun kinderen ooit zouden doen. Dus maak het jezef makkelijk en maak van je woonkamer een veilig fort zodat je daar iig niet mee bezig hoeft te zijn.
Ik heb ook gedacht dat er wat mis was met ons kind maar uiteindelijk is het echt goed gekomen, vooral toen we meer me hem konden redeneren en praten, vanaf een jaar of 3.
Ik zeg het nog maar een keer: Gordon methode.
Dit werkt goed bij temperamentvolle kinderen. Boeken: luisteren naar kinderen of how to talk to kids. Maar de cursus is beter natuurlijk maar wel prijzig.
Wat betreft dat over de schutting klimmen, op het aanrecht en uit de box: ons huis was toen kind 1,5 was al veranderd in een soort kinderdagverblijf waar alles wat gevaar op kon leveren of uitnodigde tot klimmen, uit verwijderd was, uiteindelijk zelfs de salontafel. De buitendeur zat hier ook altijd op slot anders was ie weg. Veel mensen verklaarden ons voor gek maar het was niet te doen anders. Ons kind viel niet te corrigeren en ging veel verder dan hun kinderen ooit zouden doen. Dus maak het jezef makkelijk en maak van je woonkamer een veilig fort zodat je daar iig niet mee bezig hoeft te zijn.
Ik heb ook gedacht dat er wat mis was met ons kind maar uiteindelijk is het echt goed gekomen, vooral toen we meer me hem konden redeneren en praten, vanaf een jaar of 3.
anoniem_381495 wijzigde dit bericht op 15-04-2019 22:14
2.93% gewijzigd
maandag 15 april 2019 22:13
Ik kan me voorstellen dat buitenstaanders het afdoen als "hoort erbij" en eigenlijk kun je daar weinig mee, want jij hebt het gevoel dat er wel degelijk iets aan de hand is. Mijn dochter is net 6 en tot ze 5 werd heb ik geregeld gedacht dat er iets was met haar. Zo temperamentvol! Enorme driftbuien, agressief tijdens een bui, eigen wil waarbij ze niet toegaf. Alles moest gaan zoals zij het wilde, zo vaak strijd. Tot ik bij mn huidige werkgever kwam (ggz sector) en mijn collega's gespecialiseerd zijn in het kijken naar oorzaak van gedrag. Mijn dochter ontwikkelde zich snel, maar werd overschat plus ze had nog geen taal voor al haar emoties en frustraties. Dan word je boos en recalcitrant want jouw omgeving snapt je niet. Als je als klein kind voelt dat je ouders je niet begrijpen, dat is moeilijk. Daarbij was met name ik veel aan het corrigeren, veel nee aan het roepen en daardoor kwamen we in een negatieve sfeer.
We zijn haar meer inspraak gaan geven, uiteraard met grenzen maar ze vond het heel fijn het gevoel te hebben dat ze invloed had. Wij bepaalde veel voor haar terwijl ze veel dingen best zelf kon.
Ik zie het bij onze jongste ook, die moeten er ook zelf laten kiezen, vooral veel zelf laten doen. Alles duurt langer maar hij vind het prachtig. Mijn jongste klimt trouwens ook overal op en heeft geregeld blauwe plekken van het vallen. Die wordt letterlijk groot door vallen en opstaan.
Mij dochter is er overheen gegroeid, omdat ze door het ouder worden taal kreeg en gaat emoties beter kon gaan reguleren. Ze is zo lief en zo gegroeid, ik kan me nu bijna niet meer voorstellen dat we het heel moeilijk hebben gehad met haar.
Wat hier heel goed werkt, ook bij de jongste nu is eigenlijk zoveel mogelijk praten in de "wat wel"...ipv nee juist benoemen wat ze wel mogen/moeten doen. Het blijft daarmee positief en je geeft ze vertrouwen en het gevoel dat ze zelf dingen mogen bepalen.
Ik denk dat met 2 jr het idd heel erg bij de leeftijd kan horen. Als je daaraan twijfelt is het goed dat je hulp zoekt, want wie weet klopt je gevoel. Ik zou wel goed kijken naar jullie communicatie onderling thuis. Wij zijn filmopnamen gaan maken, ik schrok me rot toen ik het terug zag. Toen zag ik pas hoe wij communiceerden met haar en hoeveel ik vooral aan het bepalen was voor haar, op een veel te snel tempo. Dat kon ze totaal niet aan op die jonge leeftijd.
Filmen kan ik je echt aanraden, dat geeft veel inzicht in patronen.
Succes!
We zijn haar meer inspraak gaan geven, uiteraard met grenzen maar ze vond het heel fijn het gevoel te hebben dat ze invloed had. Wij bepaalde veel voor haar terwijl ze veel dingen best zelf kon.
Ik zie het bij onze jongste ook, die moeten er ook zelf laten kiezen, vooral veel zelf laten doen. Alles duurt langer maar hij vind het prachtig. Mijn jongste klimt trouwens ook overal op en heeft geregeld blauwe plekken van het vallen. Die wordt letterlijk groot door vallen en opstaan.
Mij dochter is er overheen gegroeid, omdat ze door het ouder worden taal kreeg en gaat emoties beter kon gaan reguleren. Ze is zo lief en zo gegroeid, ik kan me nu bijna niet meer voorstellen dat we het heel moeilijk hebben gehad met haar.
Wat hier heel goed werkt, ook bij de jongste nu is eigenlijk zoveel mogelijk praten in de "wat wel"...ipv nee juist benoemen wat ze wel mogen/moeten doen. Het blijft daarmee positief en je geeft ze vertrouwen en het gevoel dat ze zelf dingen mogen bepalen.
Ik denk dat met 2 jr het idd heel erg bij de leeftijd kan horen. Als je daaraan twijfelt is het goed dat je hulp zoekt, want wie weet klopt je gevoel. Ik zou wel goed kijken naar jullie communicatie onderling thuis. Wij zijn filmopnamen gaan maken, ik schrok me rot toen ik het terug zag. Toen zag ik pas hoe wij communiceerden met haar en hoeveel ik vooral aan het bepalen was voor haar, op een veel te snel tempo. Dat kon ze totaal niet aan op die jonge leeftijd.
Filmen kan ik je echt aanraden, dat geeft veel inzicht in patronen.
Succes!
newspaper wijzigde dit bericht op 15-04-2019 22:15
3.46% gewijzigd
