Kinderen
alle pijlers
triploïdie of trisomie 13 of 18,
zaterdag 22 maart 2008 om 09:54
Hoi lieve meiden,
Wij hebben net heel slecht nieuws gekregen na de medische 20 weken echo. Na de 3e echo in het VU medisch centrum in Amsterdam blijkt ons kindje ( nu bijna 21 weken oud in mijn buikkie ) ws triploïdie te hebben. Trisomie 18 kon ook nog volgens de gynaecoloog die gespecialisseerd is in pre natale diagnostiek.
Het is nog niet zeker maar alle na alle kleine vermoedens ( niet allemaal bevestigd nog ) die te zien waren op de echo ( groeiachterstand, 3en4e vingertje die ws aan elkaar zaten, stand van de handen, ws een gaatje in het tussenschot van het hartje )
hebben we in overleg besloten om een vruchtwaterpunctie uit te laten voeren. Deze heeft afgelopen donderdag plaatst gevonden.....Nu tot en met woensdagmiddag wachten op de uitslag.
Zijn hier ook meiden of mannen die helaas dezelfde ervaringen hebben moeten doormaken tijdens hun zwangerschap ( of die van hun partner natuurlijk )?
Mocht het een van bovenstaande syndromen zijn is het helaas niet met het leven verenigbaar........
Graag deel ik ervaringen met jullie......
Wij hebben net heel slecht nieuws gekregen na de medische 20 weken echo. Na de 3e echo in het VU medisch centrum in Amsterdam blijkt ons kindje ( nu bijna 21 weken oud in mijn buikkie ) ws triploïdie te hebben. Trisomie 18 kon ook nog volgens de gynaecoloog die gespecialisseerd is in pre natale diagnostiek.
Het is nog niet zeker maar alle na alle kleine vermoedens ( niet allemaal bevestigd nog ) die te zien waren op de echo ( groeiachterstand, 3en4e vingertje die ws aan elkaar zaten, stand van de handen, ws een gaatje in het tussenschot van het hartje )
hebben we in overleg besloten om een vruchtwaterpunctie uit te laten voeren. Deze heeft afgelopen donderdag plaatst gevonden.....Nu tot en met woensdagmiddag wachten op de uitslag.
Zijn hier ook meiden of mannen die helaas dezelfde ervaringen hebben moeten doormaken tijdens hun zwangerschap ( of die van hun partner natuurlijk )?
Mocht het een van bovenstaande syndromen zijn is het helaas niet met het leven verenigbaar........
Graag deel ik ervaringen met jullie......
zondag 13 april 2008 om 20:54
Hoi Lieve meiden,
Hier is het redelijk rustig naar omstandigheden.
Mijn lichamelijke ongemakken zijn bijna weg. De stuwing in mijn borsten ( het leken wel inplantaten, hihi ) is zo goed als over en ik vloei nog wel maar dat lijkt op een gewone ongesteldheid. Verder is het voornamelijk hormonaal dat het absoluut nog niet in balans is. In combinatie met emoties kan het af en toe een behoorlijk zooitje zijn, hihi.
We hebben haar donderdagavond weggebracht naar een heel mooie begraafplaats. Ze ligt op een stukje met 11 andere kindjes waarvan 1 nichtje van Bart. Sinds 1997 is er geen kindje meer bijgekomen, nu Eva dan......Ze ligt er mooi, de zon schijnt tussen de bomen precies op haar plekje, ook in de avond. Zo ook donderdagavond. Het was heel bizar om je eigen kindje weg te moeten brengen. We troosten elkaar continue met de gedachten dat het mooi verlopen is......maar eigenlijk is het natuurlijk gewoon allemaal KUT ( sorry voor het taalgebruik )!
Vrijdagavond in bed had ik voor het eerst het besef dat ik niet meer zwanger was, zo'n leeg gevoel......zo verdrietig! Echt een gemis en toen pas voelde ik het. Tot die tijd niet zo intens gevoelt.
Eigenlijk tot die tijd helemaal niets gevoelt. Je word geleefd in de dagen na de bevalling. We hebben een heel mooi kaartje gemaakt met het volgende gedichtje:
Leven......
Zo mooi maar vooral ook zo bijzonder
Het leven lijkt zo gewoon maar is een groot wonder.
Lieve Eva,
Je bent zo mooi, zo klein....
Je bent zo sterk geweest, zo dapper
Jouw toekomst wordt een verleden
Heel dierbaar en mooi
We zullen je nooit vergeten.
We hebben het kaartje 'open' gelaten. Mensen die langs wilde komen dat mocht maar we gingen ze zelf niet uitnodigen, daar hadden we geen zin in. Goede vrienden en natuurlijk familie is langsgeweest om naar Eva te kijken. Niemand vond haar 'eng' ondanks dat ze zo klein was. We hebben haar ingewikkeld in een mooi wit lint ( een soort sjaaltje ) en je kon enkel haar hoofdje zien en haar armpje. Ze was in totaal 27 cm groot maar haar beentjes ( 10 cm ) konden niet gestrekt worden.
We hebben een heel hoop kaarten gekregen, meer dan we ooit durfte dromen. Je weet dat je een goede groep vrienden om je heen hebt maar je krijgt kaartjes van mensen die je amper spreekt maar toch het nieuws hebben gehoord, zo lief.....Niet dat de kaartjes de pijn / leegte weg kunnen nemen maar het troost wel een beetje.
We hebben gisteren bewust de mensen opgezocht. 's ochtends volleybal gekeken bij ons neefje. Normaliter zou ik het volleybal toernooi organiseren maar nu was ik 'publiek'. Dat was wel gek. Je loopt 1 minuut door de sporthal en je ziet zoveel bekenden dat je telkens weer opnieuw je verhaal verteld. Dit vond ik niet erg......het ging redelijk. 's Middags volleybal gekeken bij Bart zijn oude team. Hier spelen veel vrienden in en ook het publiek is heel bekend. Eigenlijk hetzelfde verhaal als 's ochtends maar ook dat ging. Ik heb tussendoor wel geslapen, de ochtend had toch wel impact op me......
We zullen zien wat de tijd ons brengt. Tot nu toe elke dag wezen kijken natuurlijk. Bart heeft hier momenteel minder behoefte aan maar dat geeft natuurlijk niet.
Meiden, hoe is het jullie die tijd nadat alles 'achter de rug' was verlopen. Vooral de eerste weken.....tot nu ben ik de laatste maand dagelijks bezig geweest met het 'regelen' van allerlei dingen en ziekenhuisbezoeken. Nu helemaal niets meer......
Hier is het redelijk rustig naar omstandigheden.
Mijn lichamelijke ongemakken zijn bijna weg. De stuwing in mijn borsten ( het leken wel inplantaten, hihi ) is zo goed als over en ik vloei nog wel maar dat lijkt op een gewone ongesteldheid. Verder is het voornamelijk hormonaal dat het absoluut nog niet in balans is. In combinatie met emoties kan het af en toe een behoorlijk zooitje zijn, hihi.
We hebben haar donderdagavond weggebracht naar een heel mooie begraafplaats. Ze ligt op een stukje met 11 andere kindjes waarvan 1 nichtje van Bart. Sinds 1997 is er geen kindje meer bijgekomen, nu Eva dan......Ze ligt er mooi, de zon schijnt tussen de bomen precies op haar plekje, ook in de avond. Zo ook donderdagavond. Het was heel bizar om je eigen kindje weg te moeten brengen. We troosten elkaar continue met de gedachten dat het mooi verlopen is......maar eigenlijk is het natuurlijk gewoon allemaal KUT ( sorry voor het taalgebruik )!
Vrijdagavond in bed had ik voor het eerst het besef dat ik niet meer zwanger was, zo'n leeg gevoel......zo verdrietig! Echt een gemis en toen pas voelde ik het. Tot die tijd niet zo intens gevoelt.
Eigenlijk tot die tijd helemaal niets gevoelt. Je word geleefd in de dagen na de bevalling. We hebben een heel mooi kaartje gemaakt met het volgende gedichtje:
Leven......
Zo mooi maar vooral ook zo bijzonder
Het leven lijkt zo gewoon maar is een groot wonder.
Lieve Eva,
Je bent zo mooi, zo klein....
Je bent zo sterk geweest, zo dapper
Jouw toekomst wordt een verleden
Heel dierbaar en mooi
We zullen je nooit vergeten.
We hebben het kaartje 'open' gelaten. Mensen die langs wilde komen dat mocht maar we gingen ze zelf niet uitnodigen, daar hadden we geen zin in. Goede vrienden en natuurlijk familie is langsgeweest om naar Eva te kijken. Niemand vond haar 'eng' ondanks dat ze zo klein was. We hebben haar ingewikkeld in een mooi wit lint ( een soort sjaaltje ) en je kon enkel haar hoofdje zien en haar armpje. Ze was in totaal 27 cm groot maar haar beentjes ( 10 cm ) konden niet gestrekt worden.
We hebben een heel hoop kaarten gekregen, meer dan we ooit durfte dromen. Je weet dat je een goede groep vrienden om je heen hebt maar je krijgt kaartjes van mensen die je amper spreekt maar toch het nieuws hebben gehoord, zo lief.....Niet dat de kaartjes de pijn / leegte weg kunnen nemen maar het troost wel een beetje.
We hebben gisteren bewust de mensen opgezocht. 's ochtends volleybal gekeken bij ons neefje. Normaliter zou ik het volleybal toernooi organiseren maar nu was ik 'publiek'. Dat was wel gek. Je loopt 1 minuut door de sporthal en je ziet zoveel bekenden dat je telkens weer opnieuw je verhaal verteld. Dit vond ik niet erg......het ging redelijk. 's Middags volleybal gekeken bij Bart zijn oude team. Hier spelen veel vrienden in en ook het publiek is heel bekend. Eigenlijk hetzelfde verhaal als 's ochtends maar ook dat ging. Ik heb tussendoor wel geslapen, de ochtend had toch wel impact op me......
We zullen zien wat de tijd ons brengt. Tot nu toe elke dag wezen kijken natuurlijk. Bart heeft hier momenteel minder behoefte aan maar dat geeft natuurlijk niet.
Meiden, hoe is het jullie die tijd nadat alles 'achter de rug' was verlopen. Vooral de eerste weken.....tot nu ben ik de laatste maand dagelijks bezig geweest met het 'regelen' van allerlei dingen en ziekenhuisbezoeken. Nu helemaal niets meer......
zondag 13 april 2008 om 22:38
Wij hebben ons meisje niet geen uitvaart (kunnen) gegeven. Een heel gemis.
Ik ging hartstikke zwanger het ziekenhuis in en zonder twijfel daarover (we wisten niet dat Sanne* overleden was) en ging die avond leeg (letterlijk, maar zo voelde het vooral ook) naar huis.
Pas de dag erna begonnen de tranen echt te vloeien.
Langzaamaan drong het tot me door wat er gebeurd was. Het was hoe dan ook afschuwelijk.
Ik had afscheid willen nemen, het was zo snel gegaan, dat ik zelfs geen hand op mn buik heb kunnen houden om voor mijn gevoel mn dode kindje in mn buik te troosten of afscheid te nemen. (Ik wil wel zeggen dat het zo snel is gegaan op mijn aandringen) Ik heb haar nooit gezien, dus daarin verschillen jouw en mijn verhaal enorm.
En ik vind het zo fijn voor jullie dat jullie zo'n goed afscheid hebben kunnen nemen van Eva. Voel je daarin getroost.
Het verschil in verdriet en verwerken daarvan tussen mij en mijn man is de grootste tegenvaller. Pasop de valkuilen daarmee. Trek optijd aan de bel als je denkt dat jullie erop vast lopen. Wij werden gewaarschuwt dat relatiebreuken onwijs veel voorkomen na dit soort gebeurtenissen.
Ik wil je complimenteren met hoe je overkomt. Knap geschreven.
Heel veel sterkte met de verwerking en fijn dat mensen Eva wilden bewonderen. Ze is hoe dan ook jullie dochter en jullie trots en dat kan niemand jullie afnemen. Maar mensen die erin mee kunnen voelen zijn wel heel fijn.
Blijf praten en gooi je verdriet op tafel. Ook als je even geen verdriet hebt, dat is normaal. Je hersenen moeten even op adem komen, geniet van de momenten dat je je fijn voelt.
Verder kan ik geen tips geven.
Sterkte,
Ik ging hartstikke zwanger het ziekenhuis in en zonder twijfel daarover (we wisten niet dat Sanne* overleden was) en ging die avond leeg (letterlijk, maar zo voelde het vooral ook) naar huis.
Pas de dag erna begonnen de tranen echt te vloeien.
Langzaamaan drong het tot me door wat er gebeurd was. Het was hoe dan ook afschuwelijk.
Ik had afscheid willen nemen, het was zo snel gegaan, dat ik zelfs geen hand op mn buik heb kunnen houden om voor mijn gevoel mn dode kindje in mn buik te troosten of afscheid te nemen. (Ik wil wel zeggen dat het zo snel is gegaan op mijn aandringen) Ik heb haar nooit gezien, dus daarin verschillen jouw en mijn verhaal enorm.
En ik vind het zo fijn voor jullie dat jullie zo'n goed afscheid hebben kunnen nemen van Eva. Voel je daarin getroost.
Het verschil in verdriet en verwerken daarvan tussen mij en mijn man is de grootste tegenvaller. Pasop de valkuilen daarmee. Trek optijd aan de bel als je denkt dat jullie erop vast lopen. Wij werden gewaarschuwt dat relatiebreuken onwijs veel voorkomen na dit soort gebeurtenissen.
Ik wil je complimenteren met hoe je overkomt. Knap geschreven.
Heel veel sterkte met de verwerking en fijn dat mensen Eva wilden bewonderen. Ze is hoe dan ook jullie dochter en jullie trots en dat kan niemand jullie afnemen. Maar mensen die erin mee kunnen voelen zijn wel heel fijn.
Blijf praten en gooi je verdriet op tafel. Ook als je even geen verdriet hebt, dat is normaal. Je hersenen moeten even op adem komen, geniet van de momenten dat je je fijn voelt.
Verder kan ik geen tips geven.
Sterkte,
zondag 13 april 2008 om 22:59
hoi pammi,
mijn man en ik hebben een dochtertje verloren aan trisomie 18,
ongeveer een maandje geleden ben ik bevallen.op de 12 wkn echo werd een groeiachterstand geconstateerd.2wkn later kreeg ik weer een echo.daar zagen dat de baby vocht onder het huidje had.binnen een uur konden we terecht in het ziekenhuis op de afdeling gynecollogie.daar sprak ik met dokter heydanis.hij maakte een echo en daar op zei hij dat ook constateerde dat het babytje vocht onder het huidje had.hij zei dat het 3 dingen konden zijn.
*chromosoomafwijking.
*afwijking aan de organen.
*ik zou een virus hebben (gehad) waar de baby van was aangetast.
maar hij zei dat we er van uit moesten gaan dat het ergste.
hij adviseerde een vruchtwaterpunctie aan.2 dagen daarna kon ik terecht.de uitslag kwam 5 dagen daarna.ik kreeg door de telefoon te horen dat het trisomie 18 had en dat het een meisje was.hij vroeg of we wilden na denken over het afbreken van de zwangerschap.
een paar dagen daarna belde ik voor een gesprek over dit alles.
we zaten daar en we hadden verteld dat ik al een paar dagen licht bloedverlies had en dat we hadden besloten om de zwangerschap niet af te laten breken.hij maakte een echo en het babytje lag op z'n kop en beweegde niet meer en het hartje klopte niet meer,de natuur heeft besloten..gelukkig...
2 dagen later kon ik terecht in het ziekenhuis,daar werd de bevalling opgewekt.de placente wilde niet mee,dus moest ik nog evve naar de OK.we kregen het mee naar huis en mijn man heeft het vlakbij begraven.het is nu dus bijna een maandje geleden.19-03-2008 is onze dochter geboren.ik was precies 16wkn op die dag.dit is mijn verhaal...
wij konden die beslissen niet nemen,om de zwangerschap af te breken.ik kan me wel voorstellen dat er ook mensen zijn zoals jij die dat wel hebben besloten,voor iedereen is het anders.
hoe is de bevalling gegaan?en hoe gaat het nu met jullie?
veel liefs van dounia
mijn man en ik hebben een dochtertje verloren aan trisomie 18,
ongeveer een maandje geleden ben ik bevallen.op de 12 wkn echo werd een groeiachterstand geconstateerd.2wkn later kreeg ik weer een echo.daar zagen dat de baby vocht onder het huidje had.binnen een uur konden we terecht in het ziekenhuis op de afdeling gynecollogie.daar sprak ik met dokter heydanis.hij maakte een echo en daar op zei hij dat ook constateerde dat het babytje vocht onder het huidje had.hij zei dat het 3 dingen konden zijn.
*chromosoomafwijking.
*afwijking aan de organen.
*ik zou een virus hebben (gehad) waar de baby van was aangetast.
maar hij zei dat we er van uit moesten gaan dat het ergste.
hij adviseerde een vruchtwaterpunctie aan.2 dagen daarna kon ik terecht.de uitslag kwam 5 dagen daarna.ik kreeg door de telefoon te horen dat het trisomie 18 had en dat het een meisje was.hij vroeg of we wilden na denken over het afbreken van de zwangerschap.
een paar dagen daarna belde ik voor een gesprek over dit alles.
we zaten daar en we hadden verteld dat ik al een paar dagen licht bloedverlies had en dat we hadden besloten om de zwangerschap niet af te laten breken.hij maakte een echo en het babytje lag op z'n kop en beweegde niet meer en het hartje klopte niet meer,de natuur heeft besloten..gelukkig...
2 dagen later kon ik terecht in het ziekenhuis,daar werd de bevalling opgewekt.de placente wilde niet mee,dus moest ik nog evve naar de OK.we kregen het mee naar huis en mijn man heeft het vlakbij begraven.het is nu dus bijna een maandje geleden.19-03-2008 is onze dochter geboren.ik was precies 16wkn op die dag.dit is mijn verhaal...
wij konden die beslissen niet nemen,om de zwangerschap af te breken.ik kan me wel voorstellen dat er ook mensen zijn zoals jij die dat wel hebben besloten,voor iedereen is het anders.
hoe is de bevalling gegaan?en hoe gaat het nu met jullie?
veel liefs van dounia
dinsdag 15 april 2008 om 10:04
Lieve Pammi, wat ontroerend om je verhaal te lezen, ik heb veel aan jullie drietjes gedacht vorige week donderdag. Wat moet dat een vreselijk gevoel zijn, dat je "leeg" bent en dat je nu niet meer in die achtbaan zit van ziekenhuisbezoeken en dingen regelen. Fijn dat je omgeving zo met je meeleeft.Voor jou en Bart: en heel veel sterkte.
Ook voor Minnima en Dorin: (f)
Ook voor Minnima en Dorin: (f)
dinsdag 15 april 2008 om 11:44
Hoi lieve meiden,
Mijn bevalling is bij 23,2 weken gestart en diezelfde dag ben ik bevallen. Ik had rond 11 uur in de ochtend zo'n weeenstorm dat toen ws ook mijn placenta is losgelaten. De verpleegkundige zeiden dat ik heel heftig reageerde op de cytoteck ( dat tablet wat elke 4 uur ingebracht moest worden, vaginaal ). Ik heb een ruggenprik gekregen en dat heb ik als heel prettig ervaren. Geen lichamelijke pijn. Ik was als het ware verdoofd, ook emotioneel. Pas rond het avonduur ( uur of 18 ) kreeg ik enorme spuugneigingen en trillingen over mijn hele lichaam, dit duurde zo'n 10 minuten. Bart zei dat ik helemaal wit wegtrok. Ws was dat een soort ontlading van alle spanning die ik die dag had opgebouwd. 's avonds kwamen de tranen pas toen bleek dat ws de epiduraal ( slangetje van de ruggenprik ) niet goed zat en ik terug moest naar de OK. Gelukkig bleek het mee te vallen.
De bevalling zelf heb ik dus niet als pijnlijk ervaren. Toen ik bevallen was ( om 23.40 uur ) heb ik wel even enorm gehuild. Het gemis dat ze nu echt uit me was.........
Ik heb wel weer vol bewondering gekeken naar ons kleine meisje maar durfte haar niet zo goed aan te raken. Later wel gedaan maar ze was zo klein dat ik haar niet op mijn buik wilde of zo iets dergelijks. We hebben haar op een zelfmeegenomen deken(tje) gelegt en ingewikkeld in een soort sjaal / lint. Op die manier kon ik haar dus wel oppakken.....
Tja, hoe is het nu met me......Ik voel me redelijk stabiel denk ik. Lichamelijk zijn de klachten over, ik heb geen stuwing meer en het vloeien is nog minimaal. Geestelijk weet ik het eigenlijk niet zo goed. Is nu ook wel stabiel maar ik merk wel dat ik me niet kan concentreren ed. Ik voel me 'schuldig' dat ik nog niet ga werken maar besef ter dege dat dat niet hoeft. Mijn werkgever geeft me ook alle tijd en ik heb iig 10 weken verlof. Maar ik ben geneigd om de tijd vol te stoppen zodat ik maar afleiding heb en er niet over na hoef te denken. Dat werkt natuurlijk zo niet......
Ik heb in de psychologie ( tijdschrift ) een artikel gelezen over rouwverwerking bij doodgeboren baby's en zwangerschapsafbreking. Stille baby's heet het boek wat hierover geschreven is. Ik ga dit boek vanmiddag bestellen bij de boekhandel. Misschien heb ik daar wat aan.
Ik ben 'blij' op de manier waarop we het hebben aangepakt. Ze ligt op een mooie begraafplaats en dat voelt 'goed'. Zelf merk ik wel dat ik wel afleiding zoek maar bij drukte en gezelligheid raak ik een beetje in paniek. Zo heb ik aankomende week het vrijgezellenfeestje van mijn schoonzusje.....het idee alleen al; een hele dag gezellig doen, pfff.........Ik ga alleen in het avondprogramma mee ( een kookworkshop ). Dat trek ik dan wel. En vrijdagavond is er een feestavond van mijn sportvereniging......ik ga alleen voor de wedstrijd kijken, misschien tijdens maar zeker niet erna. Daar heb ik dus totaal geen zin in he. Maar dat geeft niet, dat heeft tijd nodig......
Minnima: Ken jij dat boek wat ik hierboven heb vermeld. Misschien is het iets voor jullie maar misschien ook totaal niet.
Ik ben benieuwd hoe het proces bij ons gaat verlopen. Tot nu toe kunnen we er goed over praten en we zijn er nu van bewust dat we tijd voor elkaar vrij moeten maken wanneer een van ons er behoefte aan heeft. Ondanks dat de ander daar op dat moment niet aan denkt. Maar dat is nu he......Ik heb er wel vertrouwen in maar we zullen zien.
Fijn meiden dat ik mijn verhaal hier kan delen op het forum. Ik schrijf nu veel over mezelf, een beetje egoïstisch.....sorry hiervoor.......het lucht wel op moet ik zeggen.
Hoe verdrietig ook, ik ben 'blij' dat ik niet de enige ben. Ik merk dat ik hier goed mijn verhaal kwijt kan.......
Ik ga nu lunchen bij een vriendinnetje.....Tot snel weer.
Mijn bevalling is bij 23,2 weken gestart en diezelfde dag ben ik bevallen. Ik had rond 11 uur in de ochtend zo'n weeenstorm dat toen ws ook mijn placenta is losgelaten. De verpleegkundige zeiden dat ik heel heftig reageerde op de cytoteck ( dat tablet wat elke 4 uur ingebracht moest worden, vaginaal ). Ik heb een ruggenprik gekregen en dat heb ik als heel prettig ervaren. Geen lichamelijke pijn. Ik was als het ware verdoofd, ook emotioneel. Pas rond het avonduur ( uur of 18 ) kreeg ik enorme spuugneigingen en trillingen over mijn hele lichaam, dit duurde zo'n 10 minuten. Bart zei dat ik helemaal wit wegtrok. Ws was dat een soort ontlading van alle spanning die ik die dag had opgebouwd. 's avonds kwamen de tranen pas toen bleek dat ws de epiduraal ( slangetje van de ruggenprik ) niet goed zat en ik terug moest naar de OK. Gelukkig bleek het mee te vallen.
De bevalling zelf heb ik dus niet als pijnlijk ervaren. Toen ik bevallen was ( om 23.40 uur ) heb ik wel even enorm gehuild. Het gemis dat ze nu echt uit me was.........
Ik heb wel weer vol bewondering gekeken naar ons kleine meisje maar durfte haar niet zo goed aan te raken. Later wel gedaan maar ze was zo klein dat ik haar niet op mijn buik wilde of zo iets dergelijks. We hebben haar op een zelfmeegenomen deken(tje) gelegt en ingewikkeld in een soort sjaal / lint. Op die manier kon ik haar dus wel oppakken.....
Tja, hoe is het nu met me......Ik voel me redelijk stabiel denk ik. Lichamelijk zijn de klachten over, ik heb geen stuwing meer en het vloeien is nog minimaal. Geestelijk weet ik het eigenlijk niet zo goed. Is nu ook wel stabiel maar ik merk wel dat ik me niet kan concentreren ed. Ik voel me 'schuldig' dat ik nog niet ga werken maar besef ter dege dat dat niet hoeft. Mijn werkgever geeft me ook alle tijd en ik heb iig 10 weken verlof. Maar ik ben geneigd om de tijd vol te stoppen zodat ik maar afleiding heb en er niet over na hoef te denken. Dat werkt natuurlijk zo niet......
Ik heb in de psychologie ( tijdschrift ) een artikel gelezen over rouwverwerking bij doodgeboren baby's en zwangerschapsafbreking. Stille baby's heet het boek wat hierover geschreven is. Ik ga dit boek vanmiddag bestellen bij de boekhandel. Misschien heb ik daar wat aan.
Ik ben 'blij' op de manier waarop we het hebben aangepakt. Ze ligt op een mooie begraafplaats en dat voelt 'goed'. Zelf merk ik wel dat ik wel afleiding zoek maar bij drukte en gezelligheid raak ik een beetje in paniek. Zo heb ik aankomende week het vrijgezellenfeestje van mijn schoonzusje.....het idee alleen al; een hele dag gezellig doen, pfff.........Ik ga alleen in het avondprogramma mee ( een kookworkshop ). Dat trek ik dan wel. En vrijdagavond is er een feestavond van mijn sportvereniging......ik ga alleen voor de wedstrijd kijken, misschien tijdens maar zeker niet erna. Daar heb ik dus totaal geen zin in he. Maar dat geeft niet, dat heeft tijd nodig......
Minnima: Ken jij dat boek wat ik hierboven heb vermeld. Misschien is het iets voor jullie maar misschien ook totaal niet.
Ik ben benieuwd hoe het proces bij ons gaat verlopen. Tot nu toe kunnen we er goed over praten en we zijn er nu van bewust dat we tijd voor elkaar vrij moeten maken wanneer een van ons er behoefte aan heeft. Ondanks dat de ander daar op dat moment niet aan denkt. Maar dat is nu he......Ik heb er wel vertrouwen in maar we zullen zien.
Fijn meiden dat ik mijn verhaal hier kan delen op het forum. Ik schrijf nu veel over mezelf, een beetje egoïstisch.....sorry hiervoor.......het lucht wel op moet ik zeggen.
Hoe verdrietig ook, ik ben 'blij' dat ik niet de enige ben. Ik merk dat ik hier goed mijn verhaal kwijt kan.......
Ik ga nu lunchen bij een vriendinnetje.....Tot snel weer.
dinsdag 15 april 2008 om 11:50
Douina: Het was een rare beslissing.....In de wetenschap dat ons meisje nooit en te nimmer buiten de buik zou kunnen leven. Maar je wilt zo graag zwanger zijn / blijven. Ik kan ook niet echt 'verantwoorden' waarom we deze keus hebben gemaakt. Ik denk dat we beide het gevoel hadden anders in rustiger vaarwater te komen en dan na een x aantal weken alsnog in deze hel terecht te komen. Nu kunnen we verder met de 'volgende fase', het verwerken. Bart was vooral bezorgd om mij. Hij was bang dat het me zou 'uithollen'.....dat ik het lichamelijk niet zou trekken. Ik moest zeggen de wetenschap dat ik dik zou worden ( waar ik normaliter heel trots op zou zijn, een dikke zwangere buik ) en er niet mee kon showen leek me ook verschrikkelijk........
Maar het blijft een keuze waar we wel volledig achterstaan al voelt het gevoelsmatig niet zo. Snap je het nog......het is continue heel dubbel.
Ons meisje is niet levend geboren, zelf heb ik het gevoel dat ze is overleden nadat ik zaterdagavond ( maandag bevallen ) de anti hormoonpil in moest nemen. Vrijdag avond voelde ik nl nog leven......
Maar het blijft een keuze waar we wel volledig achterstaan al voelt het gevoelsmatig niet zo. Snap je het nog......het is continue heel dubbel.
Ons meisje is niet levend geboren, zelf heb ik het gevoel dat ze is overleden nadat ik zaterdagavond ( maandag bevallen ) de anti hormoonpil in moest nemen. Vrijdag avond voelde ik nl nog leven......
woensdag 16 april 2008 om 21:33
He lieve Pammi,
Ben even niet geweest. Het rommelt hier een beetje en ik merk dat ik door vervelend nieuws enzo toch behoorlijk snel van slag raak. Ik heb wel veel aan je gedacht! Fijn om te lezen dat het afscheid van Eva mooi was.
Je vroeg hoe het proces na de geboorte gegaan is. Het zal voor iedereen anders zijn maar hier merkte ik vrij snel dat het leven dus door gaat. Nou moet ik zeggen dat dit vooral ook te maken had met de zorg voor onze andere dochter (toen bijna 2). Het gevoel van schuld over werk is normaal, had ik ook. Ik was zo stom om na iets meer dan een week weer aan de slag te gaan, je begrijpt: na 3 dagen ingestort en paniekaanval gekregen. Toen dus nog ruim 4 weken thuis gebleven. Ik dacht dat afleiding zou helpen en dat doet het ook maar het ook weer zoveel dingen "moeten", dat trok ik niet. Verder hielp het niet dat de sfeer op werk totaal verziekt was maar dat is een heel ander verhaal.
Weet je, je kunt aan het werk gaan als je er klaar voor bent. En als dat eerder is dan na 10 weken: ook zeer begrijpelijk. Als het dan nog niet goed voelt: lekker langs de arbo-arts. Die zal je echt wel ondersteunen.
Raar is als je weer gaat werken dat het heel snel is alsof er niets gebeurt is. De dingen van alle dag nemen het snel over. Ik heb (of eigenlijk had, ik ben direct op zoek gegaan naar ander werk en zit nu ergens anders) een goede collega die hetzelfde heeft meegemaakt. Aan haar heb ik enorm veel steun.
Minima, ik ben het even helemaal kwijt maar was jij nou degene met het hoge HCG? Hoe is het nu? Begreep dat je echo goed was?
Dorin,
Ben even niet geweest. Het rommelt hier een beetje en ik merk dat ik door vervelend nieuws enzo toch behoorlijk snel van slag raak. Ik heb wel veel aan je gedacht! Fijn om te lezen dat het afscheid van Eva mooi was.
Je vroeg hoe het proces na de geboorte gegaan is. Het zal voor iedereen anders zijn maar hier merkte ik vrij snel dat het leven dus door gaat. Nou moet ik zeggen dat dit vooral ook te maken had met de zorg voor onze andere dochter (toen bijna 2). Het gevoel van schuld over werk is normaal, had ik ook. Ik was zo stom om na iets meer dan een week weer aan de slag te gaan, je begrijpt: na 3 dagen ingestort en paniekaanval gekregen. Toen dus nog ruim 4 weken thuis gebleven. Ik dacht dat afleiding zou helpen en dat doet het ook maar het ook weer zoveel dingen "moeten", dat trok ik niet. Verder hielp het niet dat de sfeer op werk totaal verziekt was maar dat is een heel ander verhaal.
Weet je, je kunt aan het werk gaan als je er klaar voor bent. En als dat eerder is dan na 10 weken: ook zeer begrijpelijk. Als het dan nog niet goed voelt: lekker langs de arbo-arts. Die zal je echt wel ondersteunen.
Raar is als je weer gaat werken dat het heel snel is alsof er niets gebeurt is. De dingen van alle dag nemen het snel over. Ik heb (of eigenlijk had, ik ben direct op zoek gegaan naar ander werk en zit nu ergens anders) een goede collega die hetzelfde heeft meegemaakt. Aan haar heb ik enorm veel steun.
Minima, ik ben het even helemaal kwijt maar was jij nou degene met het hoge HCG? Hoe is het nu? Begreep dat je echo goed was?
Dorin,
donderdag 17 april 2008 om 10:45
Lieve Suze,
Hopelijk raak je niet al te veel van slag maar slecht nieuws beurt je zeker niet op als je het moeilijk hebt. Ik heb me wel afgevraagd 'waar je was'. Je reageerde nl als een van de eerste en altijd zo lief en begripvol.
Het gevoel van 'moeten' herken ik heel erg. Ik had gisteravond zo'n 'aanval' in bed.
Het gevoel dat ik Bart teleurstelde omdat er niet veel uit mijn handen komt. Ik weet dat hij dat niet zo ervaart maar dat zegt mijn gevoel, gek eigenlijk he.
Ik 'moet' eigenlijk boodschappen doen, de was doen, opruimen....ik ben immers toch een hele dag thuis. Daar werd ik dus enorm chagerijnig van gisteravond met als gevolg Bart ook weer chagerijinig....hihi. Wel gepraat maar zonder voldaan gevoel. Ik merk dat het nu nog doorspeeld in me.
Het eerste wat ik straks ga doen ( ik zit nl nog in mijn badjas ) is een lekkere wandeling maken. Ik heb nieuwe bergschoenen gekocht en die moeten ingelopen worden. Even de kou voelen van buiten. Bij terugkomst zie ik wel weer verder.
Het gekke is trouwens wel dat als het opgeruimd in huis is ik ook een opgeruimd gevoel krijg in mijn hoofd......maar de aanzet daarvoor.....pfff.......
Ik heb nu behoefte aan rust, de afgelopen dagen waren weer zo volgepland met afleiding dat dat ook niet goed voelt......
Hormonen ook altijd, we zullen zien hoe dat verloopt.
Lief dat je hebt gereageerd!
Hopelijk raak je niet al te veel van slag maar slecht nieuws beurt je zeker niet op als je het moeilijk hebt. Ik heb me wel afgevraagd 'waar je was'. Je reageerde nl als een van de eerste en altijd zo lief en begripvol.
Het gevoel van 'moeten' herken ik heel erg. Ik had gisteravond zo'n 'aanval' in bed.
Het gevoel dat ik Bart teleurstelde omdat er niet veel uit mijn handen komt. Ik weet dat hij dat niet zo ervaart maar dat zegt mijn gevoel, gek eigenlijk he.
Ik 'moet' eigenlijk boodschappen doen, de was doen, opruimen....ik ben immers toch een hele dag thuis. Daar werd ik dus enorm chagerijnig van gisteravond met als gevolg Bart ook weer chagerijinig....hihi. Wel gepraat maar zonder voldaan gevoel. Ik merk dat het nu nog doorspeeld in me.
Het eerste wat ik straks ga doen ( ik zit nl nog in mijn badjas ) is een lekkere wandeling maken. Ik heb nieuwe bergschoenen gekocht en die moeten ingelopen worden. Even de kou voelen van buiten. Bij terugkomst zie ik wel weer verder.
Het gekke is trouwens wel dat als het opgeruimd in huis is ik ook een opgeruimd gevoel krijg in mijn hoofd......maar de aanzet daarvoor.....pfff.......
Ik heb nu behoefte aan rust, de afgelopen dagen waren weer zo volgepland met afleiding dat dat ook niet goed voelt......
Hormonen ook altijd, we zullen zien hoe dat verloopt.
Lief dat je hebt gereageerd!
donderdag 17 april 2008 om 14:37
He Pammi,
Wat mij bijzonder geholpen heeft was alles los laten (behalve dan de dingen die echt moesten, dat dan wel weer natuurlijk) en dit ook aan te geven.
Dat huis moet inderdaad echt, maar je kan het jezelf een stuk makkelijker maken door eenvoudig te koken (bak bami of nase met een gebakken ei en een zak chinese groente smaakt prima, net als een diepvries pizza) en de grote schoonmaakklussen even te laten voor wat ze zijn. Je krijgt er niks van als je de vloer een weekje niet dweilt of de douche niet sopt. Niemand die het opvalt en jij kan gewoon lekker doen wat wel goed voelt.
Maar bijvoorbeeld een afspraak maken en dan ook aangeven dat het heel goed kon zijn dat ik toch nog vlak ervoor af zou bellen als ik het niet trok. Mensen hebben zoveel begrip, die vonden het alleen maar logisch. En dat gaf dus precies de rust die ik nodig had.
Een verpleegkundige zei trouwens nog tegen me dat ik naar zee moest. Zee werkt louterend. Heb ik vrijwel direct gedaan en inderdaad, hel erg prettig. Misschien woon je ook in de buurt van zee en kan je daar gaan wandelen?
Uit je verhaal maak ik ook op dat Bart en jij op dit moment anders met de situatie omgaan? Dat is moeilijk he? Was hier ook en je kan het de heren niet kwalijk nemen: ze missen een stuk hormonen en het Venus/Mars verhaal speelt ook hier een rol denk ik. Maar wat ik vooral gezien heb was dat mijn meneer heel veel sneller de draad weer op kon pakken. Het verbaasde me niet, ook bij onze eerste bleef het voor hem een beetje de ver van zijn bedshow tot ze er ook echt was. Toch was dat soms natuurlijk wel lastig, ik zo vol verdriet en hij die het er echt niet over wilde hebben. Nou ja, we zijn er sterker uit gekomen want tijdens de hele toestand was hij zo ontzettend goed voor me...
Verwoordt dit het een beetje of is het bij jou (jullie dus eigenlijk) anders?
x
Wat mij bijzonder geholpen heeft was alles los laten (behalve dan de dingen die echt moesten, dat dan wel weer natuurlijk) en dit ook aan te geven.
Dat huis moet inderdaad echt, maar je kan het jezelf een stuk makkelijker maken door eenvoudig te koken (bak bami of nase met een gebakken ei en een zak chinese groente smaakt prima, net als een diepvries pizza) en de grote schoonmaakklussen even te laten voor wat ze zijn. Je krijgt er niks van als je de vloer een weekje niet dweilt of de douche niet sopt. Niemand die het opvalt en jij kan gewoon lekker doen wat wel goed voelt.
Maar bijvoorbeeld een afspraak maken en dan ook aangeven dat het heel goed kon zijn dat ik toch nog vlak ervoor af zou bellen als ik het niet trok. Mensen hebben zoveel begrip, die vonden het alleen maar logisch. En dat gaf dus precies de rust die ik nodig had.
Een verpleegkundige zei trouwens nog tegen me dat ik naar zee moest. Zee werkt louterend. Heb ik vrijwel direct gedaan en inderdaad, hel erg prettig. Misschien woon je ook in de buurt van zee en kan je daar gaan wandelen?
Uit je verhaal maak ik ook op dat Bart en jij op dit moment anders met de situatie omgaan? Dat is moeilijk he? Was hier ook en je kan het de heren niet kwalijk nemen: ze missen een stuk hormonen en het Venus/Mars verhaal speelt ook hier een rol denk ik. Maar wat ik vooral gezien heb was dat mijn meneer heel veel sneller de draad weer op kon pakken. Het verbaasde me niet, ook bij onze eerste bleef het voor hem een beetje de ver van zijn bedshow tot ze er ook echt was. Toch was dat soms natuurlijk wel lastig, ik zo vol verdriet en hij die het er echt niet over wilde hebben. Nou ja, we zijn er sterker uit gekomen want tijdens de hele toestand was hij zo ontzettend goed voor me...
Verwoordt dit het een beetje of is het bij jou (jullie dus eigenlijk) anders?
x
donderdag 24 april 2008 om 10:33
Hoi dames,
Sorry dat ik al een week niet gereageerd heb maar ik kon geen verhaal meer typen.....dat kwam omdat de computer mij uitgelogd had.....ik snapte er geen bal van, maar hier ben ik weer.
Op de vraag of Bart en ik er verschillend mee omgaan, tja moeilijk.....We denken er volgens mij wel hetzelfde over maar het verdriet uit zich nu wel op verschillende momenten.
Over het Venus / Mars verhaal. Ik heb iets minder vrouwelijke hormonen voor wat betreft het uiten van emotie en Bart juist iets meer, dus dat is redelijk in balans, hihi.
Wat ik lastig vind is er soms over te praten als het lijkt dat Bart met iets leuks bezig is......dan uit het zich bij mij in chagerijnigheid en daar wordt Bart weer chagerijnig van.....uiteindelijk moeten we allebei janken en kunnen we het er goed over hebben. Het is meer de aanleiding tot het erover hebben, snappen jullie het nog.
Gisteren nog een enorme huil uitbarsting gehad. Ik had de hele dag op mijn nichtje van 4 gepast en dat was super leuk. Maar 's avonds kwam alle emotie eruit. Verdriet dat ik dit nooit samen met Eva zou kunnen doen ( kort samengevat ).
Pfff....dat oppassen was dus eigenlijk even te hoog gegrepen, of misschien juist wel goed want confrontatie is ook nodig....
Ik merk dat ik afgelopen week emotioneler was dan weer daarvoor. Dat voelt alleen maar fijn. Ik kan evengoed wel mijn activiteiten doen maar soms laat ik deze ook wel verslonzen.
Ik heb trouwens een artikel gelezen in de psychologie en dat ging over rouwverwerking bij zwangerschapsafbrekingen ( door slecht nieuws ) en doodgeboren baby's. Hier is ook een boek van, stille baby's genaamd. Deze heb ik besteld en net binnengekregen. Zo herkenbaar de 1e 10 pagina's. Ook wel confronterend.
Misschien allemaal een beetje verwarrend opgeschreven hierboven maar zo is het denk ik ook in mijn hoofd op dit moment. Concentratieproblemen, bijna niet meer weten wat ik gisteren heb gedaan.....
Ik woon wel redelijk dicht in de buurt van de zee. Hier zijn we ook heen gegaan tijdens het hele proces en het was idd heerlijk. Volgende week weer even heen. Het is voor ons zo'n 40 min autorijden.
Sorry dat ik al een week niet gereageerd heb maar ik kon geen verhaal meer typen.....dat kwam omdat de computer mij uitgelogd had.....ik snapte er geen bal van, maar hier ben ik weer.
Op de vraag of Bart en ik er verschillend mee omgaan, tja moeilijk.....We denken er volgens mij wel hetzelfde over maar het verdriet uit zich nu wel op verschillende momenten.
Over het Venus / Mars verhaal. Ik heb iets minder vrouwelijke hormonen voor wat betreft het uiten van emotie en Bart juist iets meer, dus dat is redelijk in balans, hihi.
Wat ik lastig vind is er soms over te praten als het lijkt dat Bart met iets leuks bezig is......dan uit het zich bij mij in chagerijnigheid en daar wordt Bart weer chagerijnig van.....uiteindelijk moeten we allebei janken en kunnen we het er goed over hebben. Het is meer de aanleiding tot het erover hebben, snappen jullie het nog.
Gisteren nog een enorme huil uitbarsting gehad. Ik had de hele dag op mijn nichtje van 4 gepast en dat was super leuk. Maar 's avonds kwam alle emotie eruit. Verdriet dat ik dit nooit samen met Eva zou kunnen doen ( kort samengevat ).
Pfff....dat oppassen was dus eigenlijk even te hoog gegrepen, of misschien juist wel goed want confrontatie is ook nodig....
Ik merk dat ik afgelopen week emotioneler was dan weer daarvoor. Dat voelt alleen maar fijn. Ik kan evengoed wel mijn activiteiten doen maar soms laat ik deze ook wel verslonzen.
Ik heb trouwens een artikel gelezen in de psychologie en dat ging over rouwverwerking bij zwangerschapsafbrekingen ( door slecht nieuws ) en doodgeboren baby's. Hier is ook een boek van, stille baby's genaamd. Deze heb ik besteld en net binnengekregen. Zo herkenbaar de 1e 10 pagina's. Ook wel confronterend.
Misschien allemaal een beetje verwarrend opgeschreven hierboven maar zo is het denk ik ook in mijn hoofd op dit moment. Concentratieproblemen, bijna niet meer weten wat ik gisteren heb gedaan.....
Ik woon wel redelijk dicht in de buurt van de zee. Hier zijn we ook heen gegaan tijdens het hele proces en het was idd heerlijk. Volgende week weer even heen. Het is voor ons zo'n 40 min autorijden.
donderdag 24 april 2008 om 10:37
Oja, op de begraafplaats waar Eva is begraven is sinds 10 jaar geen kindje meer bijgekomen, nu vind er as vrijdag weer een kinderbegravenis plaats! Dus 2 in 1 maand. Zo verdrietig. De man van de begraafplaats belde me om te 'waarschuwen'. Hij zag me vaak richting Eva fietsen en hij wilde niet dat ik geconfronteerd wordt met zoveel mensen om het grafje heen van Eva. Ik was wel altijd welkom......
Nu hebben we vrijdag de bruiloft van mijn broer ( hoe dubbel allemaal ) dus ik kom er niet maar ik ga zaterdag zeker even een roos neerleggen bij dit jongentje of meisje!
Nu hebben we vrijdag de bruiloft van mijn broer ( hoe dubbel allemaal ) dus ik kom er niet maar ik ga zaterdag zeker even een roos neerleggen bij dit jongentje of meisje!
donderdag 24 april 2008 om 13:16
Pammi, is het de Psychologie van deze maand? En dat boek, heet het "Stille Baby's"? En van welke schrijver is het? Voor mij is het nu meer dan een jaar geleden en ondanks dat ik er goed mee om kan gaan, merk ik toch dat ik er wel graag nog veel over wil lezen. Er zijn zo weinig andere mensen die het mee hebben gemaakt, ik ken persoonlijk hier helemaal niemand, dus het blijft toch altijd een beetje "eenzaam" verhaal, vind ik.
En hoe staan jullie tegenover opnieuw zwanger worden? Er waren zoveel mensen die vlak erna riepen: "Nou, op naar de volgende"...dat ik echt dacht:"Zijn jullie gek geworden". Toen dacht ik NOOIT meer en ik moet heel eerlijk zeggen dat ik dat nu een jaar later nog steeds heb. Ik heb onlangs een Mirena Spiraal laten zetten en ben erna vreselijk van slag geweest...die pijn, ik associeerde het zo met die bevalling. Ik vraag me af of ik het ooit weer aandurf. Maar misschien is deze vraag nog een beetje te vroeg voor jou, Pammi?
En hoe staan jullie tegenover opnieuw zwanger worden? Er waren zoveel mensen die vlak erna riepen: "Nou, op naar de volgende"...dat ik echt dacht:"Zijn jullie gek geworden". Toen dacht ik NOOIT meer en ik moet heel eerlijk zeggen dat ik dat nu een jaar later nog steeds heb. Ik heb onlangs een Mirena Spiraal laten zetten en ben erna vreselijk van slag geweest...die pijn, ik associeerde het zo met die bevalling. Ik vraag me af of ik het ooit weer aandurf. Maar misschien is deze vraag nog een beetje te vroeg voor jou, Pammi?
donderdag 24 april 2008 om 21:54
Het boek heet: Stille baby's, auteur is Christine Geerinck - Vercammen, ISBN nr: 90-6305-139-5, uitgeverij is Archipel.
Ik denk dat het een heel nuttig boek is....het is ook goed om er veel over te lezen. Nu heb ik een paar pagina's gelezen maar het is wel heftig om voor mij nu al te lezen. Ik heb hem dus weer even weggelegd. Het boek kost 16,95. Het was de psychologie van deze maand denk ik ( groene voorkant ).
Hoe ik denk over het opnieuw zwanger worden. Alles in mij schreeuwt dat ik zwanger wil zijn, ik wil weer doorgaan met de manier waarop we bezig waren.....Alsof ik kan verdringen wat er is gebeurt. Verstandelijk weet ik dat dat niet kan maar ik zou graag over een paar maanden weer pogingen wagen.
Ik ga niet aan de anticonceptie en ik heb het pocs syndroom. Dat wil zeggen ( in het kort ) dat je weinig kans hebt op een spontane eisprong. Ik ben dan ook met clomid ( medicijnen ) in verwachting geraakt. Verder wel op de natuurlijke weg hoor maar mbv een paar pilletjes als het ware. Bij ons was het al in de eerste ronde raak dus ik heb dat nooit als vervelend ervaren.
Aanstaande vrijdag hebben we een nagesprek met de gynaecoloog.
Voordat we weer willen proberen om in verwachting te raken wil ik eerst dat er een vaginale cyste verwijderd wordt bij mij. Deze cyste is aan het licht gekomen tijdens de 1e echo om te kijken hoe het er bij mij van binnen uitzag ( al voor mijn zwangerschap ). Hij zit hoog in mijn vagina en ik had / heb er totaal geen last van. Hij zou verwijderd worden maar toen bleek ik al in verwachting. Er zit dus een deel in mijn vagina maar ook een deel aan de andere zijde van mijn vaginawand.
Eerst dat ding eruit en dan zien we weer verder.
Zelf heb ik geen lichamelijke pijn van de bevalling ervaren dus ik denk niet dat dat bij mij een rol gaat spelen. Ik weet het eigenlijk niet zo goed. Het komt zoals het komt. Wel wil ik eerst de boel thuis op orde hebben, dat wil zeggen de verbouwing klaar. Dit ook om 'tijd te rekken' zodat we niet te overhaast te werk gaan......ik wil wel bewust de tijd nemen ( iig een half jaar ) om de kans te krijgen om het te verwerken. Tenminste om een start te maken met het verwerken. Blijkt dat we er over een half jaar nog niet aan toe zijn, ja dan nog niet.....
Snap je het een beetje.....een beetje warrig allemaal.
Ik wil dus juist heel graag weer in verwachting zijn maar nu nog niet. Het moet geen vervanging worden van Eva.
Wat brengt voor jou het gevoel naar boven dat je NOOIT meer in verwachting wil zijn? De angst dat het weer mis gaat, de pijn bij de bevalling?
Dikke kus!
Ik denk dat het een heel nuttig boek is....het is ook goed om er veel over te lezen. Nu heb ik een paar pagina's gelezen maar het is wel heftig om voor mij nu al te lezen. Ik heb hem dus weer even weggelegd. Het boek kost 16,95. Het was de psychologie van deze maand denk ik ( groene voorkant ).
Hoe ik denk over het opnieuw zwanger worden. Alles in mij schreeuwt dat ik zwanger wil zijn, ik wil weer doorgaan met de manier waarop we bezig waren.....Alsof ik kan verdringen wat er is gebeurt. Verstandelijk weet ik dat dat niet kan maar ik zou graag over een paar maanden weer pogingen wagen.
Ik ga niet aan de anticonceptie en ik heb het pocs syndroom. Dat wil zeggen ( in het kort ) dat je weinig kans hebt op een spontane eisprong. Ik ben dan ook met clomid ( medicijnen ) in verwachting geraakt. Verder wel op de natuurlijke weg hoor maar mbv een paar pilletjes als het ware. Bij ons was het al in de eerste ronde raak dus ik heb dat nooit als vervelend ervaren.
Aanstaande vrijdag hebben we een nagesprek met de gynaecoloog.
Voordat we weer willen proberen om in verwachting te raken wil ik eerst dat er een vaginale cyste verwijderd wordt bij mij. Deze cyste is aan het licht gekomen tijdens de 1e echo om te kijken hoe het er bij mij van binnen uitzag ( al voor mijn zwangerschap ). Hij zit hoog in mijn vagina en ik had / heb er totaal geen last van. Hij zou verwijderd worden maar toen bleek ik al in verwachting. Er zit dus een deel in mijn vagina maar ook een deel aan de andere zijde van mijn vaginawand.
Eerst dat ding eruit en dan zien we weer verder.
Zelf heb ik geen lichamelijke pijn van de bevalling ervaren dus ik denk niet dat dat bij mij een rol gaat spelen. Ik weet het eigenlijk niet zo goed. Het komt zoals het komt. Wel wil ik eerst de boel thuis op orde hebben, dat wil zeggen de verbouwing klaar. Dit ook om 'tijd te rekken' zodat we niet te overhaast te werk gaan......ik wil wel bewust de tijd nemen ( iig een half jaar ) om de kans te krijgen om het te verwerken. Tenminste om een start te maken met het verwerken. Blijkt dat we er over een half jaar nog niet aan toe zijn, ja dan nog niet.....
Snap je het een beetje.....een beetje warrig allemaal.
Ik wil dus juist heel graag weer in verwachting zijn maar nu nog niet. Het moet geen vervanging worden van Eva.
Wat brengt voor jou het gevoel naar boven dat je NOOIT meer in verwachting wil zijn? De angst dat het weer mis gaat, de pijn bij de bevalling?
Dikke kus!
zaterdag 1 november 2008 om 22:41
Hai Pammi,
Hoe ist met jou?
Ik hoop dat jij inmiddels weer zwanger bent en vooral natuurlijk van een gezond kindje. En hoe dan ook (waar ik zelf ook heel veel mee gestruggeld heb en nog steeds wel es mee bezig ben): jouw volgende kindje gaat geen vervanging worden van Eva, hoor.
Hier goed nieuws:
We zijn inmiddels papa en mama geworden van een meisje: Rosa.
Rosa is gezond. (slaakt nogmaals een diepe opgeluchte zucht)
Ik merk wel dat ik een boel nog te verwerken heb, Een heel zware zwangerschap, met nasleep. Maar vooral een loodzware (korte) zwangerschap van Sanne*, de triploidie en alles daaromheen.
Ik ben dus weer opzoek naar informatie en vooral foto's van kindjes met triploidie. Ik moet het een plekje gaan geven en dit is mijn manier, denk ik.
Wat betreft het nooit meer zwanger worden.
Hier net zo. Alleen heb ik Rosa natuurlijk nog gekregen.
Maar nu is het goed zo.
Voor mijn man gelden er ook andere redenen, maar ik kan niet nog eens zoveel verdriet erbij hebben en ik wil mijn gezin dit ook nooit meer aandoen. Onze zoon begreep er niks van en toch ook juist wel teveel. Ik blijf me er rot onder voelen dat hij zoveel heeft meegekregen van dit verdriet. Hij was nog maar 2,5 jaar.
Ik heb met Rosa ook 9maanden doodsangsten uitgestaan (durfde t niet eens toe te geven, maar mn lichaam is daar dan weer de dupe van geworden) en zoveel stress voor mij en ons gezin is echt niet tof.
Ik vind dat ik op mn blote knietjes mag met dit geschenk: 2 gezonde kindertjes. Meer moet ik niet willen.
-x-
Hoe ist met jou?
Ik hoop dat jij inmiddels weer zwanger bent en vooral natuurlijk van een gezond kindje. En hoe dan ook (waar ik zelf ook heel veel mee gestruggeld heb en nog steeds wel es mee bezig ben): jouw volgende kindje gaat geen vervanging worden van Eva, hoor.
Hier goed nieuws:
We zijn inmiddels papa en mama geworden van een meisje: Rosa.
Rosa is gezond. (slaakt nogmaals een diepe opgeluchte zucht)
Ik merk wel dat ik een boel nog te verwerken heb, Een heel zware zwangerschap, met nasleep. Maar vooral een loodzware (korte) zwangerschap van Sanne*, de triploidie en alles daaromheen.
Ik ben dus weer opzoek naar informatie en vooral foto's van kindjes met triploidie. Ik moet het een plekje gaan geven en dit is mijn manier, denk ik.
Wat betreft het nooit meer zwanger worden.
Hier net zo. Alleen heb ik Rosa natuurlijk nog gekregen.
Maar nu is het goed zo.
Voor mijn man gelden er ook andere redenen, maar ik kan niet nog eens zoveel verdriet erbij hebben en ik wil mijn gezin dit ook nooit meer aandoen. Onze zoon begreep er niks van en toch ook juist wel teveel. Ik blijf me er rot onder voelen dat hij zoveel heeft meegekregen van dit verdriet. Hij was nog maar 2,5 jaar.
Ik heb met Rosa ook 9maanden doodsangsten uitgestaan (durfde t niet eens toe te geven, maar mn lichaam is daar dan weer de dupe van geworden) en zoveel stress voor mij en ons gezin is echt niet tof.
Ik vind dat ik op mn blote knietjes mag met dit geschenk: 2 gezonde kindertjes. Meer moet ik niet willen.
-x-
woensdag 10 december 2008 om 17:31
minnima:
meiden, jullie verhaal grijpt me erg aan. Ik ben zelf kort geleden bevallen van een prachtig zoontje met 20 weken en 6 dagen. Bij de 20 weken echo bleek hij teveel afwijkingen te hebben die niet met het leven verenigbaar zijn. Ze dachten aan trisomie 18, maar dat bleek niet uit het versnelde onderzoek van de vruchtwaterpunctie. We wachten nu op alle uitslagen. Ik voel me leeg, mis mijn kindje in mijn buik, ben jaloers op alle zwangeren (en dat zijn er ineens heel veel...) en ben erg bang voor de toekomst. Maar probeer vertrouwen te hebben en door te gaan.... Wat fijn dat ook om te lezen minnima dat je een gezonde dochter hebt gekregen. Hoop dat het met de andere meiden goed gaat, want wat doet dit een pijn...
meiden, jullie verhaal grijpt me erg aan. Ik ben zelf kort geleden bevallen van een prachtig zoontje met 20 weken en 6 dagen. Bij de 20 weken echo bleek hij teveel afwijkingen te hebben die niet met het leven verenigbaar zijn. Ze dachten aan trisomie 18, maar dat bleek niet uit het versnelde onderzoek van de vruchtwaterpunctie. We wachten nu op alle uitslagen. Ik voel me leeg, mis mijn kindje in mijn buik, ben jaloers op alle zwangeren (en dat zijn er ineens heel veel...) en ben erg bang voor de toekomst. Maar probeer vertrouwen te hebben en door te gaan.... Wat fijn dat ook om te lezen minnima dat je een gezonde dochter hebt gekregen. Hoop dat het met de andere meiden goed gaat, want wat doet dit een pijn...
