Kinderen
alle pijlers
Uit elkaar - en zoon is pas een half jaar
donderdag 7 mei 2009 om 13:05
Diep ademhalen, daar komtie:
Een week geleden kwam ik erachter dat mijn vriend verliefd is op een collega. Hij had helaas niet de guts om het me zelf te vertellen; ik moest er achterkomen door een mailtje van hem aan haar te vinden (I know, echt dieptreurig dat ik in zijn mail zat, maar wat hij deed is denk ik erger).
Toen ik de eerste regels las dacht ik nog dat het een mailtje aan mij was, tot het tot me doordrong dat dat niet zo was. Er blijkt uit dat hij heel verliefd is, maar dat zij ook een vriend heeft en juist twijfelt (wat misschien nog wel erger is dan als zij ook hoteldebotel zou zijn, waarom zou je alles op het spel zetten voor zoiets???), dat hij heel vaak tegen me gelogen heeft, nou ja, gewoon het ergste mailtje wat ik ooit gelezen heb.
Daarvoor ging het al een maandje niet goed omdat hij wél toegaf dat hij ''iets'' miste tussen ons, maar wat dat kon hij niet precies benoemen, zei hij. Hij heeft me nog een maand laten bungelen en ik was wel bereid hem bij te staan in die twijfels; ik wist dat ik oud met hem wilde worden en ik weet dat een relatie met ups en downs gaat. We zijn 8 jaar samen en we hebben wel eens eerder een crisis gehad omdat hij ook oneerlijk was geweest over gedoe met andere vrouwen, maar daar zijn we toen uitgekomen. Ik geloof wel in tweede kansen. Maar niet in derde, vierde. Ik kon niet anders dan het uitmaken, ook al hou ik nog heel veel van me. Daar ben ik ook zo kwaad over, dat hij mij de knoop door laat hakken terwijl hij weet hoeveel ik om hem geef.
Onze zoon is pas een half jaar oud. Hij is zo ontzettend mooi en lief en fantastisch, en altijd vrolijk, dat ik niet begrijp hoe hij dat kan laten schieten. Het aller- allerergste vind ik dat we al die dingen die ons prachtige jongetje nu gaat leren niet met elkaar zullen delen. Kruipen. Lopen. De eerste schelp vinden op het strand. De eerste woordjes. Kleine gesprekjes. Al die dingen wilde ik gewoon sámen met mijn vriend delen. En nu gaat ons ventje dat allemaal óf bij mij doen zonder dat ik het met iemand kan delen (dat kan natuurlijk wel met vrienden maar dat is toch anders) óf bij hem en ben ik er niet bij. Hoe verschrikkelijk!
Ik ben wel van plan alles zo goed mogelijk te gaan doen voor onze zoon. Dus: gewoon de zorg zoveel mogelijk delen, blijven communiceren, straks tegen mijn zoon zeggen "veel plezier bij papa" en hem niet zwart maken of wat dan ook. Maar mijn god. Hoe moeilijk gaat dat worden! Wie heeft dit meegemaakt en kan me helpen? Ik moet zoveel praktische en emotionele dingen regelen de komende tijd. Terwijl ik gewoon wil genieten van die kleine! Dit jaar zou alleen maar om hem moeten draaien!!!
En oja, wie herkent dit: ik ben een soort robot. Ik voel niet. Tenminste, ik kan nog gewoon redelijk functioneren en zelfs bijna gelukkig zijn als mijn zoon zijn zonnige lach lacht. Ik weet dat ik nog veel meer zou moeten voelen dan ik nu voel; mijn grote liefde wil een ander en ik zal hem altijd moeten blijven zien. Erger kan niet. Maar ik kan het (nog) niet voelen. Is dat normaal? Gaat de grote klap nog komen? Of zou dat een automatisme van de natuur zijn zodat ik op de been blijf voor mijn lieve zoon?
Sorrie voor die ellenlange verhaal.
Een week geleden kwam ik erachter dat mijn vriend verliefd is op een collega. Hij had helaas niet de guts om het me zelf te vertellen; ik moest er achterkomen door een mailtje van hem aan haar te vinden (I know, echt dieptreurig dat ik in zijn mail zat, maar wat hij deed is denk ik erger).
Toen ik de eerste regels las dacht ik nog dat het een mailtje aan mij was, tot het tot me doordrong dat dat niet zo was. Er blijkt uit dat hij heel verliefd is, maar dat zij ook een vriend heeft en juist twijfelt (wat misschien nog wel erger is dan als zij ook hoteldebotel zou zijn, waarom zou je alles op het spel zetten voor zoiets???), dat hij heel vaak tegen me gelogen heeft, nou ja, gewoon het ergste mailtje wat ik ooit gelezen heb.
Daarvoor ging het al een maandje niet goed omdat hij wél toegaf dat hij ''iets'' miste tussen ons, maar wat dat kon hij niet precies benoemen, zei hij. Hij heeft me nog een maand laten bungelen en ik was wel bereid hem bij te staan in die twijfels; ik wist dat ik oud met hem wilde worden en ik weet dat een relatie met ups en downs gaat. We zijn 8 jaar samen en we hebben wel eens eerder een crisis gehad omdat hij ook oneerlijk was geweest over gedoe met andere vrouwen, maar daar zijn we toen uitgekomen. Ik geloof wel in tweede kansen. Maar niet in derde, vierde. Ik kon niet anders dan het uitmaken, ook al hou ik nog heel veel van me. Daar ben ik ook zo kwaad over, dat hij mij de knoop door laat hakken terwijl hij weet hoeveel ik om hem geef.
Onze zoon is pas een half jaar oud. Hij is zo ontzettend mooi en lief en fantastisch, en altijd vrolijk, dat ik niet begrijp hoe hij dat kan laten schieten. Het aller- allerergste vind ik dat we al die dingen die ons prachtige jongetje nu gaat leren niet met elkaar zullen delen. Kruipen. Lopen. De eerste schelp vinden op het strand. De eerste woordjes. Kleine gesprekjes. Al die dingen wilde ik gewoon sámen met mijn vriend delen. En nu gaat ons ventje dat allemaal óf bij mij doen zonder dat ik het met iemand kan delen (dat kan natuurlijk wel met vrienden maar dat is toch anders) óf bij hem en ben ik er niet bij. Hoe verschrikkelijk!
Ik ben wel van plan alles zo goed mogelijk te gaan doen voor onze zoon. Dus: gewoon de zorg zoveel mogelijk delen, blijven communiceren, straks tegen mijn zoon zeggen "veel plezier bij papa" en hem niet zwart maken of wat dan ook. Maar mijn god. Hoe moeilijk gaat dat worden! Wie heeft dit meegemaakt en kan me helpen? Ik moet zoveel praktische en emotionele dingen regelen de komende tijd. Terwijl ik gewoon wil genieten van die kleine! Dit jaar zou alleen maar om hem moeten draaien!!!
En oja, wie herkent dit: ik ben een soort robot. Ik voel niet. Tenminste, ik kan nog gewoon redelijk functioneren en zelfs bijna gelukkig zijn als mijn zoon zijn zonnige lach lacht. Ik weet dat ik nog veel meer zou moeten voelen dan ik nu voel; mijn grote liefde wil een ander en ik zal hem altijd moeten blijven zien. Erger kan niet. Maar ik kan het (nog) niet voelen. Is dat normaal? Gaat de grote klap nog komen? Of zou dat een automatisme van de natuur zijn zodat ik op de been blijf voor mijn lieve zoon?
Sorrie voor die ellenlange verhaal.
vrijdag 8 mei 2009 om 09:45
Josie,
Wat vreselijk dat je hier doorheen moet gaan.
Ook ik vind dat je erg sterk overkomt. Je maakt de indruk dat je het belang van jezelf en je zoon goed tegen elkaar afhebt gewogen en tot een weloverwogen beslissing bent gekomen. Ik kan me helemaal vinden in je argumenten om de relatie te verbreken.
Op deze manier leert je zoon dat je als mens voor jezelf mag/moet opkomen, je niet zomaar alles van een ander hoeft te accepteren en bovendien dat een vrouw zich niet zo hoeft te laten behandelen! En dat is een heel wijze les vind ik.
Ik ben ook ervaringsdeskundige, maar dan als het kind van. Mijn moeder is om dezelfde reden van mijn vader gescheiden (ook al een 2e of 3e kans gegeven en geprobeerd het achter zich te laten maar toch weer bedonderd geweest) en ik ben er heel blij om dat ze dat gedaan heeft.
Ik hoop niet dat de post van IvyRosa je onzeker heeft gemaakt over je beslissing. Ik wilde daarom mijn ervaring als kind van gescheiden ouders met je delen, om je te laten weten dat het opgroeien bij een lieve moeder die voor zichzelf heeft gekozen (en dus indirect voor haar kind) heel goed kan uitpakken!
Nog even over dat je je een robot voelt. Ik denk dat het een afweermechanisme van je psyche is om je door deze eerste moeilijke periode heen te krijgen. Als je straks alles weer op de rit hebt, zal stukje bij beetje het echte verwerken wel komen.
Liefs Rosi
Wat vreselijk dat je hier doorheen moet gaan.
Ook ik vind dat je erg sterk overkomt. Je maakt de indruk dat je het belang van jezelf en je zoon goed tegen elkaar afhebt gewogen en tot een weloverwogen beslissing bent gekomen. Ik kan me helemaal vinden in je argumenten om de relatie te verbreken.
Op deze manier leert je zoon dat je als mens voor jezelf mag/moet opkomen, je niet zomaar alles van een ander hoeft te accepteren en bovendien dat een vrouw zich niet zo hoeft te laten behandelen! En dat is een heel wijze les vind ik.
Ik ben ook ervaringsdeskundige, maar dan als het kind van. Mijn moeder is om dezelfde reden van mijn vader gescheiden (ook al een 2e of 3e kans gegeven en geprobeerd het achter zich te laten maar toch weer bedonderd geweest) en ik ben er heel blij om dat ze dat gedaan heeft.
Ik hoop niet dat de post van IvyRosa je onzeker heeft gemaakt over je beslissing. Ik wilde daarom mijn ervaring als kind van gescheiden ouders met je delen, om je te laten weten dat het opgroeien bij een lieve moeder die voor zichzelf heeft gekozen (en dus indirect voor haar kind) heel goed kan uitpakken!
Nog even over dat je je een robot voelt. Ik denk dat het een afweermechanisme van je psyche is om je door deze eerste moeilijke periode heen te krijgen. Als je straks alles weer op de rit hebt, zal stukje bij beetje het echte verwerken wel komen.
Liefs Rosi
vrijdag 8 mei 2009 om 15:19
@ rosi: dank voor je woorden. heb jij nog gewoon contact met je vader?
Ik ben dus wel echt van plan om mijn zoon met beide ouders op te laten groeien, maar ik zie er wel tegenop. Zeker als hij evt met haar verdergaat of anderszins een nieuwe vriendin krijgt en ik mijn zoon dan bij hen moet achterhalen. Bah! Ik word al misselijk als ik er nu weer aan denk.
Ik ben dus wel echt van plan om mijn zoon met beide ouders op te laten groeien, maar ik zie er wel tegenop. Zeker als hij evt met haar verdergaat of anderszins een nieuwe vriendin krijgt en ik mijn zoon dan bij hen moet achterhalen. Bah! Ik word al misselijk als ik er nu weer aan denk.
