Kinderen
alle pijlers
vriendin slechte moeder
donderdag 23 oktober 2008 om 18:03
hallo,
ik zit met een probleem en weet niet wat ermee te doen.
Een vriendin van mij is sinds kort moeder. En ze brengt het er niet goed van af. Laat regelmatig haar baby alleen in huis, alleen in de auto, geeft flesjes zonder te controleren of de melk op temperatuur is (wat regelmatig dus niet het geval is = te warm), wast haar amper, en zo kan ik doorgaan. Gelukkig zit het jongetje ook bij een gastouder voor 4 dagen in de week en wordt er daar wel goed voor gezorgd.
Ik heb haar er al op aangesproken, enkele keren. Maar als iemand dat niet oppikt, tja, wat moet je dan nog doen? Ze ziet het gewoon niet en vindt het absoluut geen probleem wat ze doet. Andere vriendinnen hebben hetzelfde, die zeggen er ook wat van, maar vervolgens wordt er niks mee gedaan. Plus dat er inmiddels zoveel is om iets van te zeggen...Er is geen vader in the picture die een oogje in het zeil houdt, Vannacht droomde ik dat er iets met haar zoontje aan de hand was en het haar niet interesseerde. Het houdt me enorm bezig dus.
Ze heeft overigens geen postnatale depressie of zo. Gewoon niet blij met het kind. Maar wat doe je daaraan??? Ik maak me in ieder geval grote zorgen.
groet,
Marah
ik zit met een probleem en weet niet wat ermee te doen.
Een vriendin van mij is sinds kort moeder. En ze brengt het er niet goed van af. Laat regelmatig haar baby alleen in huis, alleen in de auto, geeft flesjes zonder te controleren of de melk op temperatuur is (wat regelmatig dus niet het geval is = te warm), wast haar amper, en zo kan ik doorgaan. Gelukkig zit het jongetje ook bij een gastouder voor 4 dagen in de week en wordt er daar wel goed voor gezorgd.
Ik heb haar er al op aangesproken, enkele keren. Maar als iemand dat niet oppikt, tja, wat moet je dan nog doen? Ze ziet het gewoon niet en vindt het absoluut geen probleem wat ze doet. Andere vriendinnen hebben hetzelfde, die zeggen er ook wat van, maar vervolgens wordt er niks mee gedaan. Plus dat er inmiddels zoveel is om iets van te zeggen...Er is geen vader in the picture die een oogje in het zeil houdt, Vannacht droomde ik dat er iets met haar zoontje aan de hand was en het haar niet interesseerde. Het houdt me enorm bezig dus.
Ze heeft overigens geen postnatale depressie of zo. Gewoon niet blij met het kind. Maar wat doe je daaraan??? Ik maak me in ieder geval grote zorgen.
groet,
Marah
donderdag 23 oktober 2008 om 20:06
quote:Eowynn_ schreef op 23 oktober 2008 @ 19:58:
Ik vind het trouwens ook wel raar dat je zegt 'ze gaat dagen op pad terwijl kind bij de oppas is'. Ten eerste is ze alleenstaand, ten tweede vind ik dat helemaal haar zaak en totaal geen mishandeling of verwaarlozing, ookal zou ik het zelf ook anders doen.
Ten derde vind ik dat jij een nogal arrogante houding hebt als je het over je vriendin hebt en door je toon neem ik de dingen die je aandraagt niet zo serieus, heb het idee dat het wat overdreven wordt. Misschien niet terecht, maar als je al valt over een paar dagen weg terwijl er goed voor kind gezorgd wordt vraag ik me af of 'kind alleen laten om te gaan sporten' wel klopt.
Ik heb nergens gelezen dat TO deze voorbeelden naar voren bracht slecht ouderschap. Meer als een voorbeeld dat haar vriendin ook mogelijkheden heeft om haar tijd zonder kind door te brengen (als reactie op de moeilijkheden van alleenstaand ouderschap).
De kennis waar ik eerder over sprak ging ook erg veel weg. Nachten achter elkaar stappen, feesten en door de stad dwalen. Natuurlijk niets mis mee, maar voor ons wel een reden om ons zorgen te gaan maken (kind was gewoon bij de partner dus van verwaarlozing was absoluut geen sprake). Maar het klopt natuurlijk niet helemaal, dat je als het ware vlucht van je kind of zelfs nooit over je kind wil praten. Ik zou me in het geval van TO dus ook zorgen maken.
Ik vind het trouwens ook wel raar dat je zegt 'ze gaat dagen op pad terwijl kind bij de oppas is'. Ten eerste is ze alleenstaand, ten tweede vind ik dat helemaal haar zaak en totaal geen mishandeling of verwaarlozing, ookal zou ik het zelf ook anders doen.
Ten derde vind ik dat jij een nogal arrogante houding hebt als je het over je vriendin hebt en door je toon neem ik de dingen die je aandraagt niet zo serieus, heb het idee dat het wat overdreven wordt. Misschien niet terecht, maar als je al valt over een paar dagen weg terwijl er goed voor kind gezorgd wordt vraag ik me af of 'kind alleen laten om te gaan sporten' wel klopt.
Ik heb nergens gelezen dat TO deze voorbeelden naar voren bracht slecht ouderschap. Meer als een voorbeeld dat haar vriendin ook mogelijkheden heeft om haar tijd zonder kind door te brengen (als reactie op de moeilijkheden van alleenstaand ouderschap).
De kennis waar ik eerder over sprak ging ook erg veel weg. Nachten achter elkaar stappen, feesten en door de stad dwalen. Natuurlijk niets mis mee, maar voor ons wel een reden om ons zorgen te gaan maken (kind was gewoon bij de partner dus van verwaarlozing was absoluut geen sprake). Maar het klopt natuurlijk niet helemaal, dat je als het ware vlucht van je kind of zelfs nooit over je kind wil praten. Ik zou me in het geval van TO dus ook zorgen maken.
donderdag 23 oktober 2008 om 20:09
Anky, ze geeft het aan omdat iemand oppert dat ze misschien wat moeite heeft om haar tijd in te delen. Daarop antwoord ze 'wat betreft slecht tijd indelen: ze gaat regelmatig een paar dagen op pad gaat terwijl kind bij de oppas is, dus dat is een kwestie van prioriteiten stellen'. En dat vind ik behoorlijk afkeurend overkomen.
donderdag 23 oktober 2008 om 20:10
Om te beslissen of er wel/niet ingegrepen moet worden, zou ik het niet zo zeer baseren op speculaties wat er met de moeder mis zou kunnen zijn.
Lijkt mij dat eerste prioriteit het kind is...Wordt hij/zij in zijn ontwikkeling bedreigd of bestaat daar een reeel risico toe.
Hetgeen er genoemd wordt in de openingspost kan zorgelijk zijn. In de verstrekte info weinig bekend hoe vaak ze het doet en hoe lang kind alleen is etc.. Hoe zit het met de affectie van moeder naar kind toe?
Hoe troost ze hem als hij huilt etc. Heb je daar zicht op, interactie moeder en kind?
De ene ouder is makkelijker dan de andere en daar zijn discussies over te voeren... Relatie ouder-kind moet aan bepaalde voorwaarden voldoen. Als jij regelmatig bij haar bent, dan moet je daar ook iets over weten en kunnen vertellen.
Lijkt mij dat eerste prioriteit het kind is...Wordt hij/zij in zijn ontwikkeling bedreigd of bestaat daar een reeel risico toe.
Hetgeen er genoemd wordt in de openingspost kan zorgelijk zijn. In de verstrekte info weinig bekend hoe vaak ze het doet en hoe lang kind alleen is etc.. Hoe zit het met de affectie van moeder naar kind toe?
Hoe troost ze hem als hij huilt etc. Heb je daar zicht op, interactie moeder en kind?
De ene ouder is makkelijker dan de andere en daar zijn discussies over te voeren... Relatie ouder-kind moet aan bepaalde voorwaarden voldoen. Als jij regelmatig bij haar bent, dan moet je daar ook iets over weten en kunnen vertellen.
donderdag 23 oktober 2008 om 20:11
zoveel mensen zoveel meningen. Ik vind dat je heel bezorgd overkomt en wat doet met de dingen die hier gezegd worden. Iemand die z'n kind een uur thuislaat om te sporten vind ik zeer onverantwoordelijk. Melding maken bij AMK zou ik niet doen, maar je geeft zelf ook al aan dat dat veel te ver gaat. Op andere vlakken hulp inschakelen zou een goeie zijn. Denk dat hier hele goede tips staan.
@minny, ik lees uit je post dat de hele AMK-melding bij jou volledig onterecht is geweest, zoals ik je stukjes altijd gelezen heb lijkt me dat uiteraard ook waar. Je praat altijd vol liefde over je kinderen. Ik snap ook wel dat het je weer helemaal raakt, maar vind je de punten die TO noemt dan niet zorgelijk? Ik bedoel, ze zal echt wel weten dat het weinige badderen bijvoorbeeld niet komt omdat het kindje berg heeft. En je kind alleen laten om te sporten??
@minny, ik lees uit je post dat de hele AMK-melding bij jou volledig onterecht is geweest, zoals ik je stukjes altijd gelezen heb lijkt me dat uiteraard ook waar. Je praat altijd vol liefde over je kinderen. Ik snap ook wel dat het je weer helemaal raakt, maar vind je de punten die TO noemt dan niet zorgelijk? Ik bedoel, ze zal echt wel weten dat het weinige badderen bijvoorbeeld niet komt omdat het kindje berg heeft. En je kind alleen laten om te sporten??
donderdag 23 oktober 2008 om 20:11
Oh, en Anky, het is een alleenstaande moeder, ik kan me zomaar voorstellen dat die blij is dat ze gewoon even níet met kind bezig hoeft te zijn en er niet over wil praten met vriendinnen. Tuurlijk heb je gelijk hoor, teveel bij je kind wegwillen is geen goed teken, net als in jouw voorbeeld, maar ik vraag me af of dat hier aan de orde is. En zelfs al hééft deze vrouw een PPD, dan is dit niet de aangewezen manier om dat aan de kaak te stellen lijkt me. Dan zou huisarts bellen en zorgen bespreken dé manier zijn.
donderdag 23 oktober 2008 om 20:11
quote:anky schreef op 23 oktober 2008 @ 20:06:
[...]
Ik heb nergens gelezen dat TO deze voorbeelden naar voren bracht slecht ouderschap. Meer als een voorbeeld dat haar vriendin ook mogelijkheden heeft om haar tijd zonder kind door te brengen (als reactie op de moeilijkheden van alleenstaand ouderschap).
De kennis waar ik eerder over sprak ging ook erg veel weg. Nachten achter elkaar stappen, feesten en door de stad dwalen. Natuurlijk niets mis mee, maar voor ons wel een reden om ons zorgen te gaan maken (kind was gewoon bij de partner dus van verwaarlozing was absoluut geen sprake). Maar het klopt natuurlijk niet helemaal, dat je als het ware vlucht van je kind of zelfs nooit over je kind wil praten. Ik zou me in het geval van TO dus ook zorgen maken.Ehm....?
Waar maakte je je precies zorgen om dan? Dit lijkt mij duidelijk een geval van "Zij doet het anders en DUS niet goed.".
[...]
Ik heb nergens gelezen dat TO deze voorbeelden naar voren bracht slecht ouderschap. Meer als een voorbeeld dat haar vriendin ook mogelijkheden heeft om haar tijd zonder kind door te brengen (als reactie op de moeilijkheden van alleenstaand ouderschap).
De kennis waar ik eerder over sprak ging ook erg veel weg. Nachten achter elkaar stappen, feesten en door de stad dwalen. Natuurlijk niets mis mee, maar voor ons wel een reden om ons zorgen te gaan maken (kind was gewoon bij de partner dus van verwaarlozing was absoluut geen sprake). Maar het klopt natuurlijk niet helemaal, dat je als het ware vlucht van je kind of zelfs nooit over je kind wil praten. Ik zou me in het geval van TO dus ook zorgen maken.Ehm....?
Waar maakte je je precies zorgen om dan? Dit lijkt mij duidelijk een geval van "Zij doet het anders en DUS niet goed.".
donderdag 23 oktober 2008 om 20:12
quote:minny schreef op 23 oktober 2008 @ 20:01:
Nee Poez dat moet je niet, maar dit is ook pas de tiende keer dat ik dat wederom weer eens zeg, maar je moet ook niet verwachten dat je door iemand die je zo'n instantie op de dak stuurt, als held onthaalt wordt.
Dat hoor je mij dan ook niet zeggen.
Maar laat maar, ik stop met deze discussie. Het is niet erg zinvol als ik bij ik elke post moet beginnen met "Nee dat zeg ik niet" omdat mijn woorden uit zijn verband worden gerukt of mij woorden in de mond worden gelegd. Ik heb een hekel aan die manier van diskwalificerend discussieren.
TO, succes met de situatie, ik hoop dat je je vriendin kunt helpen.
Nee Poez dat moet je niet, maar dit is ook pas de tiende keer dat ik dat wederom weer eens zeg, maar je moet ook niet verwachten dat je door iemand die je zo'n instantie op de dak stuurt, als held onthaalt wordt.
Dat hoor je mij dan ook niet zeggen.
Maar laat maar, ik stop met deze discussie. Het is niet erg zinvol als ik bij ik elke post moet beginnen met "Nee dat zeg ik niet" omdat mijn woorden uit zijn verband worden gerukt of mij woorden in de mond worden gelegd. Ik heb een hekel aan die manier van diskwalificerend discussieren.
TO, succes met de situatie, ik hoop dat je je vriendin kunt helpen.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
donderdag 23 oktober 2008 om 20:14
quote:Poezewoes schreef op 23 oktober 2008 @ 20:12:
[...]
Dat hoor je mij dan ook niet zeggen.
Maar laat maar, ik stop met deze discussie. Het is niet erg zinvol als ik bij ik elke post moet beginnen met "Nee dat zeg ik niet" omdat mijn woorden uit zijn verband worden gerukt of mij woorden in de mond worden gelegd. Ik heb een hekel aan die manier van diskwalificerend discussieren.
TO, succes met de situatie, ik hoop dat je je vriendin kunt helpen. Klopt, is heel erg vervelend. Zoals dat ik bijvoorbeeld steeds maar weer moet herhalen dat ik helemaal niet vind dat er niks gedaan moet worden als er echt iets aan de hand is... Erg vervelend.
[...]
Dat hoor je mij dan ook niet zeggen.
Maar laat maar, ik stop met deze discussie. Het is niet erg zinvol als ik bij ik elke post moet beginnen met "Nee dat zeg ik niet" omdat mijn woorden uit zijn verband worden gerukt of mij woorden in de mond worden gelegd. Ik heb een hekel aan die manier van diskwalificerend discussieren.
TO, succes met de situatie, ik hoop dat je je vriendin kunt helpen. Klopt, is heel erg vervelend. Zoals dat ik bijvoorbeeld steeds maar weer moet herhalen dat ik helemaal niet vind dat er niks gedaan moet worden als er echt iets aan de hand is... Erg vervelend.
donderdag 23 oktober 2008 om 20:14
Laat ze haar kind urenlang alleen in de auto, of gaat het om 2 minuten terwijl ze even de benzinetank volgooit?
Blijft haar kind urenlang alleen thuis, of alleen als ze even snel de hond uitlaat?
Geeft ze kokend hete melk, of is ze gewoon iets minder secuur met temperatuur meten dan sommige andere moeders?
Op basis van wat je schrijft, valt niet echt af te leiden of ze nou echt een slechte moeder is, of gewoon iets gemakkelijker dan veel andere moeders. Op zich vind ik het heeeel eerlijk gezegd niet zo erg dat er ook nog moeders zijn die iets minder neurotisch en iets 'relaxter' met hun spruiten omgaan dan tegenwoordig gebruikelijk is.
Blijft haar kind urenlang alleen thuis, of alleen als ze even snel de hond uitlaat?
Geeft ze kokend hete melk, of is ze gewoon iets minder secuur met temperatuur meten dan sommige andere moeders?
Op basis van wat je schrijft, valt niet echt af te leiden of ze nou echt een slechte moeder is, of gewoon iets gemakkelijker dan veel andere moeders. Op zich vind ik het heeeel eerlijk gezegd niet zo erg dat er ook nog moeders zijn die iets minder neurotisch en iets 'relaxter' met hun spruiten omgaan dan tegenwoordig gebruikelijk is.
donderdag 23 oktober 2008 om 20:17
quote:minny schreef op 23 oktober 2008 @ 20:11:
[...]
Ehm....?
Waar maakte je je precies zorgen om dan? Dit lijkt mij duidelijk een geval van "Zij doet het anders en DUS niet goed.".Het lijkt me weinig zinvol om hier in detail uit te gaan leggen waarom ik me zorgen maakte. Ga er maar vanuit dat het om iemand ging dat ik goed kende en waar ik (en anderen) gedrag constateerde dat we niet van haar kende. (En daar wil ik het graag bij laten).
[...]
Ehm....?
Waar maakte je je precies zorgen om dan? Dit lijkt mij duidelijk een geval van "Zij doet het anders en DUS niet goed.".Het lijkt me weinig zinvol om hier in detail uit te gaan leggen waarom ik me zorgen maakte. Ga er maar vanuit dat het om iemand ging dat ik goed kende en waar ik (en anderen) gedrag constateerde dat we niet van haar kende. (En daar wil ik het graag bij laten).
donderdag 23 oktober 2008 om 20:22
Iedereen doet het anders. Maar je voelt het wel duidelijk wanneer een ouder het anders doet maar wel aandachtig en liefdevol of eigenlijk met tegenzin en het kind niet echt "ziet". Dat je je in dat laatste geval zorgen maakt begrijp ik heel goed.
Emotioneel een risico wb hechting en fysiek als een kind verwaarloosd wordt doordat iemand niet goed luistert naar de behoeften van een heel klein kindje.
Ik zou idd kijken of je met haar kunt praten hierover, haar gebrek aan interesse en zorgzaamheid, vooral als dat zo onnatuurlijk is voor haar. Je kunt voorstellen om gewoon eens samen naar de huisarts te gaan, kijken of het misschien een ppd is oid, geen oordeel alleen dat je het opvallend en zorgelijk vindt dat ze niet zichzelf lijkt te zijn hierin.
Dat zou ik zelf zeker ook doen als ik echt het idee had dat het niet goed gaat. Dan maar bemoeizuchtig, je hebt het over een baby. Ik heb dat gevoel nog nooit gehad bij de mensen om me heen dus het is niet alsof ik andere ouders snel veroordeel omdat ze het "anders" doen .
Emotioneel een risico wb hechting en fysiek als een kind verwaarloosd wordt doordat iemand niet goed luistert naar de behoeften van een heel klein kindje.
Ik zou idd kijken of je met haar kunt praten hierover, haar gebrek aan interesse en zorgzaamheid, vooral als dat zo onnatuurlijk is voor haar. Je kunt voorstellen om gewoon eens samen naar de huisarts te gaan, kijken of het misschien een ppd is oid, geen oordeel alleen dat je het opvallend en zorgelijk vindt dat ze niet zichzelf lijkt te zijn hierin.
Dat zou ik zelf zeker ook doen als ik echt het idee had dat het niet goed gaat. Dan maar bemoeizuchtig, je hebt het over een baby. Ik heb dat gevoel nog nooit gehad bij de mensen om me heen dus het is niet alsof ik andere ouders snel veroordeel omdat ze het "anders" doen .
donderdag 23 oktober 2008 om 20:24
Minny, nu ga je wel érg ver. Je kunt je toch gewoon zorgen maken om iemand ondanks dat het kind goed verzorgd wordt, omdat je ziet dat ze dingen doet die niet bij haar passen? Los van of je het zelf ook zo zou doen of niet? Als iemand opeens totaal ander gedrag laat zien na de geboorte van een kind dan ga je dat toch even uitzoeken?
donderdag 23 oktober 2008 om 20:26
En ik herinner me nu dat ik 1 keer wel heel instinctief het gevoel had bij een ouder kindje dat het niet goed ging met hem ivm de scheiding van zijn ouders. Hij werd introverter en ging veel meer eten. Ik heb het toen wel aangekaart en ja, dat voelt raar, alsof je het veroordeelt. En dat doe ik niet. Maar ik maak me dan wel zorgen om een kind dat nog niet duidelijk zijn emoties en behoeften kan uitspreken.
Dat gevoel klopte en is gelukkig voor iedereen goed opgepakt. Nou heb ik dat besproken met iemand die me erg vertrouwt, daarom nam hij mijn gevoel heel serieus. Het hoeft dus echt niet per se oorlog te betekenen om betrokken te zijn. Ik denk hooguit in dit geval dat haar relatieve "onverschilligheid" zoals ik dat lees uit jouw postings Marahbloem, dat wel moeilijker gaat maken.
Dat gevoel klopte en is gelukkig voor iedereen goed opgepakt. Nou heb ik dat besproken met iemand die me erg vertrouwt, daarom nam hij mijn gevoel heel serieus. Het hoeft dus echt niet per se oorlog te betekenen om betrokken te zijn. Ik denk hooguit in dit geval dat haar relatieve "onverschilligheid" zoals ik dat lees uit jouw postings Marahbloem, dat wel moeilijker gaat maken.
donderdag 23 oktober 2008 om 20:29
Marah, je schrijft dat je vriendin geen postn. depr. heeft, maar hoe zeker weet je dit. Ik had het ook en dacht dat iedereen het zo zwaar had en ik er maar gewoon aan moest wennen. Dat ik ondertussen eraan dacht om voor de trein te springen vertelde ik aan niemand. Pas toen mijn familie mij naar de huisarts stuurde begreep ik dat het helemaal niet normaal was.
donderdag 23 oktober 2008 om 20:29
Ik vind privacy en zelfbeschikkingsrecht van vrouwen heel belangrijk, maar de vraag is: wie komt er voor de belangen van de baby op, als de ouders dat niet doen? Ik vind dat de meeste mensen hier iets te makkelijk over de behoeften van het kind heenstappen, en daarin ben ik het met Feliciaatje eens.
Een kind een uur thuislaten om te gaan sporten is verwaarlozing. Want als het kind een uur huilt, een uur in zijn vuil ligt, of erger: als er gevaar dreigt, dan is er niemand voor dat kind.
Ik zou me als ik Marahbloem was ook ernstige zorgen maken over de houding van de moeder, en even als zij niet goed weten wat ik moest doen. De huisarts bellen om te overleggen is wel een goed idee - misschien wil die eens op huisbezoek komen. Artsen maken soms toch meer indruk door hun autoriteit dan andere hulpverleners.
Een kind een uur thuislaten om te gaan sporten is verwaarlozing. Want als het kind een uur huilt, een uur in zijn vuil ligt, of erger: als er gevaar dreigt, dan is er niemand voor dat kind.
Ik zou me als ik Marahbloem was ook ernstige zorgen maken over de houding van de moeder, en even als zij niet goed weten wat ik moest doen. De huisarts bellen om te overleggen is wel een goed idee - misschien wil die eens op huisbezoek komen. Artsen maken soms toch meer indruk door hun autoriteit dan andere hulpverleners.
donderdag 23 oktober 2008 om 20:32
@marah, ik vind het goed van je dat je bezorgd bent om dat kindje. Dat je niet de andere kant opkijkt en denkt dat het jouw zaak niet is. Ik vind het lief dat je oppast zodat zij even weg kan, dat je boodschappen doet en dat je nadenkt wat je moet doen met wat je ziet.
Probeer heel goed na te denken of ze het anders doet, of dat het echt fout is wat ze doet. Misschien kun je inderdaad haar huisarts inschakelen om na te gaan of het geen ppd is. En voor de zorg voor het kindje zou je via het cb kunnen vragen of ze wat extra aandacht besteden aan haar. Het cb biedt meestal ook wel cursussen aan over opvoeden en vooral als het tegenvalt, misschien kun je daar samen naartoe. En samen wat leuks doen met de baby, massage en zwemmen werden hier ook al genoemd.
Veel succes.
Probeer heel goed na te denken of ze het anders doet, of dat het echt fout is wat ze doet. Misschien kun je inderdaad haar huisarts inschakelen om na te gaan of het geen ppd is. En voor de zorg voor het kindje zou je via het cb kunnen vragen of ze wat extra aandacht besteden aan haar. Het cb biedt meestal ook wel cursussen aan over opvoeden en vooral als het tegenvalt, misschien kun je daar samen naartoe. En samen wat leuks doen met de baby, massage en zwemmen werden hier ook al genoemd.
Veel succes.
donderdag 23 oktober 2008 om 20:35
quote:minny schreef op 23 oktober 2008 @ 20:11:
[...]
Ehm....?
Waar maakte je je precies zorgen om dan? Dit lijkt mij duidelijk een geval van "Zij doet het anders en DUS niet goed.".
Anky zei ook niet, dat het kind slecht verzorgd werd volgens mij, maar dat dit gedrag ervoor zorgde dat ze het vermoeden kreeg dat er een ppd in het spel was. Als iemand zich opeens heel anders gedraagt, ga je toch kijken wat er aan de hand is met die persoon?!
En ik vind het echt heel erg om te lezen hoe het met jou en het AMK is gegaan, kan me voorstellen dat je daardoor afraadt het AMK in te schakelen. Maar het kan zo zijn, dat er echt wat aan de hand is. En dan is het goed als iemand hulp inschakelt. AMK is dan bij een goede vriendin niet de eerste stap, maar ik vind het wel goed dat Marah hier vraagt hoe ze hulp kan bieden.
[...]
Ehm....?
Waar maakte je je precies zorgen om dan? Dit lijkt mij duidelijk een geval van "Zij doet het anders en DUS niet goed.".
Anky zei ook niet, dat het kind slecht verzorgd werd volgens mij, maar dat dit gedrag ervoor zorgde dat ze het vermoeden kreeg dat er een ppd in het spel was. Als iemand zich opeens heel anders gedraagt, ga je toch kijken wat er aan de hand is met die persoon?!
En ik vind het echt heel erg om te lezen hoe het met jou en het AMK is gegaan, kan me voorstellen dat je daardoor afraadt het AMK in te schakelen. Maar het kan zo zijn, dat er echt wat aan de hand is. En dan is het goed als iemand hulp inschakelt. AMK is dan bij een goede vriendin niet de eerste stap, maar ik vind het wel goed dat Marah hier vraagt hoe ze hulp kan bieden.
donderdag 23 oktober 2008 om 20:42
donderdag 23 oktober 2008 om 20:49
Zo ontzettend ingewikkeld is dit! Ik kan me helemaal voorstellen dat het voor jou heftig moet zijn om zoiets te lezen, Minny. Voor mij is het dat ook, maar juist vanaf de andere kant. Ik ben een kind dat uit een verwaarloosde situatie komt. Ik ben nu 36 en kamp nog steeds regelmatig met de gevolgen daarvan, al kan ik er steeds beter mee omgaan.
Toen ik een jaar of 26 was ging ik eens op bezoek bij oude vrienden van mijn ouders. Ik vertelde daar hoe het nu met mij ging en dat ik bezig was met therapie. Zij vertelden toen dat ze in mijn jeugd al twijfels hadden bij de manier waarop mijn ouders me (niet) opvoedden en dat ze vaak gedacht hebben over AMK maar het nooit gedurfd hebben. Dat was in die tijd sowieso ook al anders denk ik; minder bekend wat het precies was en minder bekend wat er achter al die voordeuren in Nederland precies gebeurde.
Ik kan me nog altijd erg goed herinneren wat dat gesprek met die mensen met me deed. Aan de ene kant verlies: 'hadden ze maar!'. Aan de andere kant deed het me ook heel erg goed: 'zie je wel, ik ben niet gek en er zijn mensen die toen al een beetje op me letten'. Ik voelde me toen achteraf zó erkend, zo gezien! Dat was echt fijn.
Wat ik ook merk is dat ik nu extra gefocussed ben op ouders-en-kinderen. Een van mijn vriendinnen zit in een ernstige thuissituatie met een echtgenoot die psychotisch is met bedreigingen en fysiek geweld en meerdere gedwongen opnamen. Zij heeft ook twee, inmiddels drie, kleine kindjes. En daar is echt te weinig emotionele aandacht voor, laat staan wat ze meekrijgen van al het geweld, politie over de vloer, gedwongen opnames en dergelijke. Ik voel daar altijd vreselijk mee mee, besef ook wel dat dat deels uit mijn eigen jeugd voortkomt, maar toch: als ik het niet doe wie dan wel? Kan ik deze kindjes helpen? Ik heb geprobeerd het met haar te bespreken maar heb twee keer de deksel erg hard op mijn neus gekregen. En na de tweede keer heeft ze het contact verbroken, ondanks dat ik heb geprobeerd uit te leggen waaróm ik me zorgen maakte en dat ik ook echt waar alle begrip had voor hoe moeilijk het voor haar was. Voor ze het contact verbrak heb ik er veel energie in gestopt: kinderen mee genomen naar leuke dingen, huis helpen opruimen en schoonmaken, boodschappen, koken, luisteren, heel veel luisteren. Het is nu een maand of vijf geleden dat ze het contact verbrak en ik voel me nog altijd schuldig: laat ik deze kinderen in de steek? Doe ik wat ze vroeger met mij gedaan hebben, het hoofd omdraaien? Moet ik niet juist nu de vriendschap niet meer meespeelt, alsnog een melding maken? En ik vind het beremoeilijk. Ik denk eraan, maar ik doe niks.
Wie weet wat goed is, wie kent de waarheid?
Toen ik een jaar of 26 was ging ik eens op bezoek bij oude vrienden van mijn ouders. Ik vertelde daar hoe het nu met mij ging en dat ik bezig was met therapie. Zij vertelden toen dat ze in mijn jeugd al twijfels hadden bij de manier waarop mijn ouders me (niet) opvoedden en dat ze vaak gedacht hebben over AMK maar het nooit gedurfd hebben. Dat was in die tijd sowieso ook al anders denk ik; minder bekend wat het precies was en minder bekend wat er achter al die voordeuren in Nederland precies gebeurde.
Ik kan me nog altijd erg goed herinneren wat dat gesprek met die mensen met me deed. Aan de ene kant verlies: 'hadden ze maar!'. Aan de andere kant deed het me ook heel erg goed: 'zie je wel, ik ben niet gek en er zijn mensen die toen al een beetje op me letten'. Ik voelde me toen achteraf zó erkend, zo gezien! Dat was echt fijn.
Wat ik ook merk is dat ik nu extra gefocussed ben op ouders-en-kinderen. Een van mijn vriendinnen zit in een ernstige thuissituatie met een echtgenoot die psychotisch is met bedreigingen en fysiek geweld en meerdere gedwongen opnamen. Zij heeft ook twee, inmiddels drie, kleine kindjes. En daar is echt te weinig emotionele aandacht voor, laat staan wat ze meekrijgen van al het geweld, politie over de vloer, gedwongen opnames en dergelijke. Ik voel daar altijd vreselijk mee mee, besef ook wel dat dat deels uit mijn eigen jeugd voortkomt, maar toch: als ik het niet doe wie dan wel? Kan ik deze kindjes helpen? Ik heb geprobeerd het met haar te bespreken maar heb twee keer de deksel erg hard op mijn neus gekregen. En na de tweede keer heeft ze het contact verbroken, ondanks dat ik heb geprobeerd uit te leggen waaróm ik me zorgen maakte en dat ik ook echt waar alle begrip had voor hoe moeilijk het voor haar was. Voor ze het contact verbrak heb ik er veel energie in gestopt: kinderen mee genomen naar leuke dingen, huis helpen opruimen en schoonmaken, boodschappen, koken, luisteren, heel veel luisteren. Het is nu een maand of vijf geleden dat ze het contact verbrak en ik voel me nog altijd schuldig: laat ik deze kinderen in de steek? Doe ik wat ze vroeger met mij gedaan hebben, het hoofd omdraaien? Moet ik niet juist nu de vriendschap niet meer meespeelt, alsnog een melding maken? En ik vind het beremoeilijk. Ik denk eraan, maar ik doe niks.
Wie weet wat goed is, wie kent de waarheid?
donderdag 23 oktober 2008 om 20:53
