Kinderen
alle pijlers
Vriendin van volwassen zoon
dinsdag 20 maart 2018 12:46
Gisteren heb ik een topic geopend ('omgaan met volwassen zoon') over de situatie met mijn zoon en het feit dat ik z'n gedrag niet meer kan en wil accepteren en hij op kamers moet gaan wonen vind ik.
Nu zou ik het fijn vinden als ik jullie mening mag horen over zijn vriendin en hoe jullie dit zouden aanpakken.
Kort samengevat (deel staat al in mijn andere topic).
Ze is een jaar samen met mijn zoon. De eerste paar maanden waren ze samen binnen huis nog redelijk sociaal en fatsoenlijk. Ik mocht haar graag en vond haar erg spontaan en leuk. Ik dacht: sow, mijn zoon heeft een leuke meid aan de haak geslagen'.
Na een paar maanden werden ze afstandelijker en gingen ze meestal gelijk naar boven als ze binnenkwamen en zeiden ze nog net gedag als ze weer gingen. Langzaam had ze van alles aan te merken op ons gezin (en dat kan en mag). Ik vond ergens wel dat ze snel een oordeel klaar had. Maar goed...
Mijn zoon en zij kregen steeds meer ruzies, soms ook slaande ruzies, drama over van alles en nog wat.. maar kunnen elkaar niet loslaten.
Zij kwam steeds minder vaak en minder graag bij ons thuis. Ik hoorde van mijn zoon dat ze geen band voelde en dus liever niet kwam (of dus boven op de kamer). Ze hebben me een tijdje beide midden in hun relatie getrokken (of ik heb dat toegelaten, niet goed...) en probeerde dan wel eens te bemiddelen. Nadat zij het voor de zoveelste keer had uitgemaakt en ik mijn zoon huilend ophaalde etc, heb ik gezegd dat ze manipulatief is. Ik zie mijn zoon verdrietig en dat wil je natuurlijk niet zien als moeder. Los van het feit dat het meisje dat ook best wel is (vind ik), had ik dit voor me kunnen houden misschien (?).
Sindsdien wilt ze niks meer met me te maken hebben, niet meer komen als ik er ben, beïnvloed zijn mijn zoon enorm (merk ik aan de dingen die hij nu zegt) en heeft ze mij een paar weken geleden voor van alles uitgemaakt via whats app.
Mijn zoon en zij hadden het wéér uit toen dit gebeurde. Hij belt mij (terwijl ie bij haar naar buiten wordt gezet ongeveer) en zij appt me op datzelfde moment hele verhalen. Ze schreef hierin dat ik een kutkind op de wereld heb gezet, dat mijn zoon compleet verpest is, ik moet leren opvoeden, ik een lastpak ben etc etc...
Ik heb daar niet op gereageerd.
Zouden jullie dit kind nog je huis inlaten?
Ik moet er nog iets aan toevoegen... die meid heeft de laatste tijd in haar gezinssituatie het nodige meegemaakt. Hierdoor heb ik veel door de vingers gezien...
Bedankt alvast voor de reacties
Nu zou ik het fijn vinden als ik jullie mening mag horen over zijn vriendin en hoe jullie dit zouden aanpakken.
Kort samengevat (deel staat al in mijn andere topic).
Ze is een jaar samen met mijn zoon. De eerste paar maanden waren ze samen binnen huis nog redelijk sociaal en fatsoenlijk. Ik mocht haar graag en vond haar erg spontaan en leuk. Ik dacht: sow, mijn zoon heeft een leuke meid aan de haak geslagen'.
Na een paar maanden werden ze afstandelijker en gingen ze meestal gelijk naar boven als ze binnenkwamen en zeiden ze nog net gedag als ze weer gingen. Langzaam had ze van alles aan te merken op ons gezin (en dat kan en mag). Ik vond ergens wel dat ze snel een oordeel klaar had. Maar goed...
Mijn zoon en zij kregen steeds meer ruzies, soms ook slaande ruzies, drama over van alles en nog wat.. maar kunnen elkaar niet loslaten.
Zij kwam steeds minder vaak en minder graag bij ons thuis. Ik hoorde van mijn zoon dat ze geen band voelde en dus liever niet kwam (of dus boven op de kamer). Ze hebben me een tijdje beide midden in hun relatie getrokken (of ik heb dat toegelaten, niet goed...) en probeerde dan wel eens te bemiddelen. Nadat zij het voor de zoveelste keer had uitgemaakt en ik mijn zoon huilend ophaalde etc, heb ik gezegd dat ze manipulatief is. Ik zie mijn zoon verdrietig en dat wil je natuurlijk niet zien als moeder. Los van het feit dat het meisje dat ook best wel is (vind ik), had ik dit voor me kunnen houden misschien (?).
Sindsdien wilt ze niks meer met me te maken hebben, niet meer komen als ik er ben, beïnvloed zijn mijn zoon enorm (merk ik aan de dingen die hij nu zegt) en heeft ze mij een paar weken geleden voor van alles uitgemaakt via whats app.
Mijn zoon en zij hadden het wéér uit toen dit gebeurde. Hij belt mij (terwijl ie bij haar naar buiten wordt gezet ongeveer) en zij appt me op datzelfde moment hele verhalen. Ze schreef hierin dat ik een kutkind op de wereld heb gezet, dat mijn zoon compleet verpest is, ik moet leren opvoeden, ik een lastpak ben etc etc...
Ik heb daar niet op gereageerd.
Zouden jullie dit kind nog je huis inlaten?
Ik moet er nog iets aan toevoegen... die meid heeft de laatste tijd in haar gezinssituatie het nodige meegemaakt. Hierdoor heb ik veel door de vingers gezien...
Bedankt alvast voor de reacties
anoniem_366609 wijzigde dit bericht op 20-03-2018 12:52
3.34% gewijzigd
dinsdag 20 maart 2018 21:31
Het hoort denk ik zeker bij het losmaken van... Ook dat heb ik hem net proberen uit te leggen. Hij doet het alleen op een hele verkeerde manier.Phineas schreef: ↑20-03-2018 21:06Volgens mij is dit typisch puber-gedrag: je los maken van je ouders (op een niet bepaald handige manier), stuntelen met je eerste liefde wat behoorlijk pijnlijk kan zijn... En dan in zijn geval waarschijnlijk ook nog een stukje verleden wat mee speelt.
Heb je eigenlijk ook nog wel leuke momenten met hem? Ik kan me voorstellen dat hij er ook niet vrolijker van wordt als hij het gevoel heeft nooit iets goed te kunnen doen. Wanneer hebben jullie het voor het laatst leuk met elkaar gehad? Kun je iets bedenken (behalve bitterballen
Op deze manier kom je in een vicieuze cirkel terecht, en je zoon is zeker niet bij machte die te doorbreken.
Die vriendin zou ik voor dit moment even compleet negeren. Block haar, en geef nergens commentaar op. Prima als je hem ophaalt, maar zonder daar een woord over vuil te maken.
Hij is een jongen die veel aandacht nodig heeft en ik die ook probeerde te geven. Hij heeft niet de behoefte om gezellig met mij naar de bioscoop te gaan bv. Maar hij is DJ, en vorige week nog vroeg hij me om zijn DJ mix (waar hij voor een show mee bezig is) te komen beluisteren op zijn kamer. Hij wilt dan ook van mij horen wat ik ervan vind of dat ik tips heb o.i.d. Voorheen vroeg hij me om overal waar hij een optreden had of iets moest doen (DJ, dansleraar, scheidsrechter) te komen kijken. Nu doet hij dat niet meer, want als ik kom, komt z'n vriendin niet. Dus dan hoeft het niet. Ook dat begrijp ik (dat hij haar dan liever daar heeft). Soms kijken we samen naar YouTube filmpjes. Het gaat meestal om de dingen die hij leuk vindt en wilt delen, maar dat vind ik prima.
Wat z'n vriendin betreft, dit is zijn grootste probleem momenteel... Dus dit komt in elk ''gesprek'' gelijk naar boven.
dinsdag 20 maart 2018 21:32
Enn schreef: ↑20-03-2018 21:27Ook mensen met trauma's hebben niet het alleenrecht.
Klopt. Maar als je weet waar iets vandaan komt kan dat wel schelen in wat je kunt hebben. Tenminste; zo werkt dat bij mezelf. Als ik iets op een andere manier zie dan louter pestgedrag gewoon omdat het kan, dan ga ik daar heel anders mee om en komt het ook anders bij me binnen.
Heb je nu al gebeld close?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 20 maart 2018 21:34
Ik pik er dit even uit. Ik werk zelf in de zorg met jobgeren.
Na een overlijden of scheiding zie je soms verschillende rollen in een gezin. Die rollen kunnen kinderen bijna niet doorbreken en de overgebleven ouder houdt dat ongemerkt en ongewild in stand.
Het ene kind is bang dat de andere ouder ook doodgaat of weggaat en is dus extra lief en braaf en steunt de ouder.
Het andere kind is boos en onzeker en probeert met verzet en ongehoorzaamheid de overgebleven ouder weg te duwen. Om te zien of dat lukt en om bewijs te krijgen dat die ouder er wel blijft.
Zowel het lieve als het onhandelbare kind hebben hetzelfde probleem het vertaalt zich alleen anders naar buiten.
Allebei je zonen zijn nog steeds met je verbonden. Je moeilijke zoon zoekt nog steeds steun bij je afwisselend mét boosheid en wegduwen.
anoniem_350396 wijzigde dit bericht op 20-03-2018 21:36
0.14% gewijzigd
dinsdag 20 maart 2018 21:36
CloseFlow schreef: ↑20-03-2018 21:31Het hoort denk ik zeker bij het losmaken van... Ook dat heb ik hem net proberen uit te leggen. Hij doet het alleen op een hele verkeerde manier.
Hij is een jongen die veel aandacht nodig heeft en ik die ook probeerde te geven. Hij heeft niet de behoefte om gezellig met mij naar de bioscoop te gaan bv. Maar hij is DJ, en vorige week nog vroeg hij me om zijn DJ mix (waar hij voor een show mee bezig is) te komen beluisteren op zijn kamer. Hij wilt dan ook van mij horen wat ik ervan vind of dat ik tips heb o.i.d. Voorheen vroeg hij me om overal waar hij een optreden had of iets moest doen (DJ, dansleraar, scheidsrechter) te komen kijken. Nu doet hij dat niet meer, want als ik kom, komt z'n vriendin niet. Dus dan hoeft het niet. Ook dat begrijp ik (dat hij haar dan liever daar heeft). Soms kijken we samen naar YouTube filmpjes. Het gaat meestal om de dingen die hij leuk vindt en wilt delen, maar dat vind ik prima.
Wat z'n vriendin betreft, dit is zijn grootste probleem momenteel... Dus dit komt in elk ''gesprek'' gelijk naar boven.
Tja, wat is een goede manier? Puberen doe je maar een keer, daar moet je je eigen weg in vinden, is geen draaiboek voor.
dinsdag 20 maart 2018 21:37
Een overleden vader is geen excuus om de stemming in huis negatief te bepalen voor de rest van het gezin (die ongetwijfeld net zo goed een trauma aan datzelfde verlies hebben overgehouden).blijfgewoonbianca schreef: ↑20-03-2018 21:23Zijn pa heet zelfmoord gepleegd toen hij zes was. Jij denkt niet dat hij daar minimaal 1 klein trauma'tje van over heeft gehouden ?
dinsdag 20 maart 2018 21:37
Ik ben er ook van overtuigd dat dit (uiteindelijk) goedkomt. Hoelang het duurt, weet ik niet....Lenn12345 schreef: ↑20-03-2018 21:12Goh..
BGB je zegt precies wat ik ook zou willen zeggen maar ik kan het niet zo goed verwoorden. Helemaal mee eens, echt een goed advies
TO: sterkte, vervelend maar iets wat wel weer voorbijgaat denk ik zomaar. Je doet het prima, maak jezelf geen verwijten en nogmaals: ik zou de adviezen van BGB echt ter harte nemen.
Zou zonde zijn als jullie band verpest word door de relatie met een meisje met een moeilijke achtergrond maar JUIST zij zal baat hebben bij duidelijkheid. Tot hier en niet verder.
Dáár kan ze nog een hoop plezier van hebben later in haar leven, ook al heeft ze het moeilijk gehad.
Ik denk ook dat ze wellicht een beetje jaloers is.. waarom heeft hij wel zo'n leuke moeder terwijl zij niet zo'n fijne jeugd heeft gehad. En daarom om zich heen is gaan trappen m.n. tegen jou.
Hou het hoofd koel en de voetjes warm, dit gaat weer voorbij. Kan haast niet anders. En geen ruzie maken helemaal mee eens.
Je bent een lieve moeder maar grenzen stellen mag best. Ook richting zoon en zijn vriendin. Hou je taai!
Wat mijn zoon vaak heeft verteld, is dat haar familie zo hecht en ''anders'' is. Ze heeft het naar mijn weten best goed gehad.
Of ze jaloers is... geen idee... het voelt in ieder geval niet fijn wat er is ontstaan..
Dank je wel voor je lieve woorden
.
dinsdag 20 maart 2018 21:39
Nummer*Zoveel schreef: ↑20-03-2018 21:37Een overleden vader is geen excuus om de stemming in huis negatief te bepalen voor de rest van het gezin (die ongetwijfeld net zo goed een trauma aan datzelfde verlies hebben overgehouden).
Het gaat over een puber, die zijn meestal niet zo rationeel.
dinsdag 20 maart 2018 21:41
Toen hij nog niet met haar was, ging hij mee met kerst naar onze familie, naar verjaardagen, andere feestdagen, en andere leuke dingen. Dat wilt en doet hij niet meer.blijfgewoonbianca schreef: ↑20-03-2018 21:14Waarom zit jij er zooooo niet op te wachten om gezellig met je zoon te zitten of iets te doen ? Want " dat hoeft echt niet " , schrijf je steeds. Nee,...maar zou wel leuk zijn, toch ? Deed je dat voor zijn vriendinnetje wel met hem ?
Natuurlijk vind ik het leuk om iets te ondernemen, maar dit is geen eis! Als hij liever op deze leeftijd met z'n vriendin/vrienden is, prima
. Hij is een jongen die er niet bepaald zin in heeft om met z'n moeder door de stad of over de markt te lopen. Met Pasen is hij door mijn zus uitgenodigd om te komen lunchen met de rest van de familie. Zijn vriendin wilt niet, dus hij komt ook niet...
dinsdag 20 maart 2018 21:44
Vergelijk is niet goed, ben ik met je eens. Maar zijn gedrag ben ik gaan verafschuwen. Daar kan ik niks aan doen, alleen maar eerlijk toegeven...
Bij alles dat hij doet en bereikt, complimenteer ik hem, vertel ik hem hoe trots ik ben etc... elke keer opnieuw. Doe ik tegen beide.
dinsdag 20 maart 2018 21:47
Was altijd al een beetje zo.... Alleen allemaal het afgelopen jaar erger geworden.blijfgewoonbianca schreef: ↑20-03-2018 21:25Sinds hij dat meisje heeft, sinds hij pubert, of is dat al van voor die tijd ?
dinsdag 20 maart 2018 21:48
Het is wellicht een oorzaak. Dat is wat anders dan een excuus.Nummer*Zoveel schreef: ↑20-03-2018 21:37Een overleden vader is geen excuus om de stemming in huis negatief te bepalen voor de rest van het gezin (die ongetwijfeld net zo goed een trauma aan datzelfde verlies hebben overgehouden).
Mag ik vragen of jij ervaring hebt met puberende pubers ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 20 maart 2018 21:49
dinsdag 20 maart 2018 21:50
CloseFlow schreef: ↑20-03-2018 21:41Toen hij nog niet met haar was, ging hij mee met kerst naar onze familie, naar verjaardagen, andere feestdagen, en andere leuke dingen. Dat wilt en doet hij niet meer.
Natuurlijk vind ik het leuk om iets te ondernemen, maar dit is geen eis! Als hij liever op deze leeftijd met z'n vriendin/vrienden is, prima
Dit vind ik wel heel logisch eigenlijk.
Onze kinderen hebben nu allebei geen verkering maar toen ze dat wel hadden spraken we af dat ze één feestdag iets met ons deden en één feestdag iets met de familie van hun verkering. Dat betekende dan vaak wel dat ze niet met ons meegingen naar opa/oma, tante oid. Een dag thuis, een dag niet.
dinsdag 20 maart 2018 21:51
Alles heeft een verklaring, maar het kan niet altijd een excuus blijven....
dinsdag 20 maart 2018 21:53
En de een is lief juist omdat de ander het niet is. Die durft niet ook nog eens rottig te gaan puberen.Nirakkam schreef: ↑20-03-2018 21:34Ik pik er dit even uit. Ik werk zelf in de zorg met jobgeren.
Na een overlijden of scheiding zie je soms verschillende rollen in een gezin. Die rollen kunnen kinderen bijna niet doorbreken en de overgebleven ouder houdt dat ongemerkt en ongewild in stand.
Het ene kind is bang dat de andere ouder ook doodgaat of weggaat en is dus extra lief en braaf en steunt de ouder.
Het andere kind is boos en onzeker en probeert met verzet en ongehoorzaamheid de overgebleven ouder weg te duwen. Om te zien of dat lukt en om bewijs te krijgen dat die ouder er wel blijft.
Zowel het lieve als het onhandelbare kind hebben hetzelfde probleem het vertaalt zich alleen anders naar buiten.
Allebei je zonen zijn nog steeds met je verbonden. Je moeilijke zoon zoekt nog steeds steun bij je afwisselend mét boosheid en wegduwen.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 20 maart 2018 21:55
Ja hoor, dat mag, alhoewel je volgens mij al weet dat ik kinderloos ben. Wel heb ik zelf als puber een behoorlijk divers beeld gekregen van de effecten van ouderlijk gedrag op pubers, door mijn verblijf in kindertehuizen. En ook als volwassene heb ik nog vele gesprekken over dit onderwerp gevoerd met zowel oud-medebewoners als met de professionals die daar destijds bij betrokken waren.blijfgewoonbianca schreef: ↑20-03-2018 21:48Het is wellicht een oorzaak. Dat is wat anders dan een excuus.
Mag ik vragen of jij ervaring hebt met puberende pubers ?
dinsdag 20 maart 2018 21:56
Goed!
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
dinsdag 20 maart 2018 21:56
Bedankt voor je heldere uitleg...Nirakkam schreef: ↑20-03-2018 21:34Ik pik er dit even uit. Ik werk zelf in de zorg met jobgeren.
Na een overlijden of scheiding zie je soms verschillende rollen in een gezin. Die rollen kunnen kinderen bijna niet doorbreken en de overgebleven ouder houdt dat ongemerkt en ongewild in stand.
Het ene kind is bang dat de andere ouder ook doodgaat of weggaat en is dus extra lief en braaf en steunt de ouder.
Het andere kind is boos en onzeker en probeert met verzet en ongehoorzaamheid de overgebleven ouder weg te duwen. Om te zien of dat lukt en om bewijs te krijgen dat die ouder er wel blijft.
Zowel het lieve als het onhandelbare kind hebben hetzelfde probleem het vertaalt zich alleen anders naar buiten.
Allebei je zonen zijn nog steeds met je verbonden. Je moeilijke zoon zoekt nog steeds steun bij je afwisselend mét boosheid en wegduwen.
Ik herken dit zelf ook en zo zag ik het inderdaad ook altijd. Ik was vroeger altijd het rustige en teruggetrokken kind.
Die verbondenheid voel ik inderdaad, ook al gaat het nu vaak op deze manier (met boosheid en tieren). De momenten dat hij erkenning, waardering, bevestiging enz zoekt, merk ik eveneens...
Op momenten is het alleen lastig om hem niet te gaan verafschuwen, door zijn lelijke gedrag. De mensen waar hij het meest van houd, zet hij zich het meest tegen af....
dinsdag 20 maart 2018 21:56
Inderdaad: als hij dertig is, zelf vader is en therapie heeft gehad moet het wel klaar zijn. Nu is hij pas 18 en mag het nog opgevoerd worden.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 20 maart 2018 21:58
O, sorry. Ik wist echt net - meer - van jouw situatie .Nummer*Zoveel schreef: ↑20-03-2018 21:55Ja hoor, dat mag, alhoewel je volgens mij al weet dat ik kinderloos ben. Wel heb ik zelf als puber een behoorlijk divers beeld gekregen van de effecten van ouderlijk gedrag op pubers, door mijn verblijf in kindertehuizen. En ook als volwassene heb ik nog vele gesprekken over dit onderwerp gevoerd met zowel oud-medebewoners als met de professionals die daar destijds bij betrokken waren.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 20 maart 2018 22:00
Daar hoef je geen sorry voor te zeggen hoor.blijfgewoonbianca schreef: ↑20-03-2018 21:58O, sorry. Ik wist echt net - meer - van jouw situatie .
dinsdag 20 maart 2018 22:01
Zeker weten!blijfgewoonbianca schreef: ↑20-03-2018 21:56Inderdaad: als hij dertig is, zelf vader is en therapie heeft gehad moet het wel klaar zijn. Nu is hij pas 18 en mag het nog opgevoerd worden.
En dan mag hij onderweg stoppen met mij uitschelden en de wetten hier in huis bepalen
dinsdag 20 maart 2018 22:02
Zo is het, kom nou.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
