Kinderen
alle pijlers
Vroeggeboorte en angst om kind te verliezen
woensdag 8 januari 2020 om 13:10
Hallo,
Ik ben moeder van twee prachtige zoons, waarvan mijn jongste zoon recent is overleden.
Bij 22 weken zwangerschap zijn we hem verloren. Een kerngezonde jongen, alleen de placenta hechte niet volledig aan de baarmoeder.
Tot 20 weken ging alles goed en toen kreeg ik heftige bloedingen.
Uiteindelijk is mijn lichaam uit zichzelf gaan bevallen.
Het is allemaal moeilijk te bevatten.
Toch ben ik benieuwd of er nog meer mensen zijn die dit hebben meegemaakt? En hoe zij verder zijn gegaan hierna.
Ook vraag ik mij af of ze snel naar de gebeurtenis opnieuw zwanger zijn geraakt en hoe snel dan?
Verder heb ik mijn oudste zoon van bijna 2 rondlopen die ons letterlijk door deze moeilijke tijd heen sleept, met zijn vrolijke lach en zijn hysterische buien. Ik heb altijd al angst gehad om mijn kind te verliezen en nu ben ik dubbel zo bang om hem ook te verliezen. Dat hij onder een auto loopt of dat er iets anders ergs gebeurd. Ik kon hem vanaf zijn geboorte al moeilijk uit handen geven en heb hem graag dicht bij me. Ik werk ook niet, dus ik kan ook alle zorg voor hem dragen. Maar ik zie er nu al tegen op dat hij ooit naar school gaat, waarbij de docent zijn aandacht moet verdelen over een hele klas met kinderen. Ik ben zo bang dat er iets met hem dan gebeurd.
Overigens krijg ik hier binnenkort ook therapie voor, omdat er sowieso al een gegenaraliseerde angststoornis bij mij is vastgesteld (nog voor ik zwanger was van de 2e).
Toch ben ik erg benieuwd naar de verhalen van andere moeder met betrekking tot vroeggeboortes en angst om hun kind te verliezen.
Liefs
Ik ben moeder van twee prachtige zoons, waarvan mijn jongste zoon recent is overleden.
Bij 22 weken zwangerschap zijn we hem verloren. Een kerngezonde jongen, alleen de placenta hechte niet volledig aan de baarmoeder.
Tot 20 weken ging alles goed en toen kreeg ik heftige bloedingen.
Uiteindelijk is mijn lichaam uit zichzelf gaan bevallen.
Het is allemaal moeilijk te bevatten.
Toch ben ik benieuwd of er nog meer mensen zijn die dit hebben meegemaakt? En hoe zij verder zijn gegaan hierna.
Ook vraag ik mij af of ze snel naar de gebeurtenis opnieuw zwanger zijn geraakt en hoe snel dan?
Verder heb ik mijn oudste zoon van bijna 2 rondlopen die ons letterlijk door deze moeilijke tijd heen sleept, met zijn vrolijke lach en zijn hysterische buien. Ik heb altijd al angst gehad om mijn kind te verliezen en nu ben ik dubbel zo bang om hem ook te verliezen. Dat hij onder een auto loopt of dat er iets anders ergs gebeurd. Ik kon hem vanaf zijn geboorte al moeilijk uit handen geven en heb hem graag dicht bij me. Ik werk ook niet, dus ik kan ook alle zorg voor hem dragen. Maar ik zie er nu al tegen op dat hij ooit naar school gaat, waarbij de docent zijn aandacht moet verdelen over een hele klas met kinderen. Ik ben zo bang dat er iets met hem dan gebeurd.
Overigens krijg ik hier binnenkort ook therapie voor, omdat er sowieso al een gegenaraliseerde angststoornis bij mij is vastgesteld (nog voor ik zwanger was van de 2e).
Toch ben ik erg benieuwd naar de verhalen van andere moeder met betrekking tot vroeggeboortes en angst om hun kind te verliezen.
Liefs
woensdag 8 januari 2020 om 13:36
Niet helemaal hetzelfde, maar bij mij bleek mijn dochter heel erg ziek en hebben we afscheid genomen met 22w.
Ik had toen zelf nog geen kindje maar kan het mij heel goed indenken dat je daar bang voor bent.
Ik was na 3 maanden weer zwanger, het was erg spannend en heb amper genoten maar uiteindelijk een prachtig gezonde dochter! Sterkte!!
Ik had toen zelf nog geen kindje maar kan het mij heel goed indenken dat je daar bang voor bent.
Ik was na 3 maanden weer zwanger, het was erg spannend en heb amper genoten maar uiteindelijk een prachtig gezonde dochter! Sterkte!!
woensdag 8 januari 2020 om 14:03
Allereerst gecondoleerd.
Ja, ik heb het meegemaakt. Mijn tweeling is met 21 weken geboren. De oudste is s' ochtends geboren en tijdens de geboorte overleden de jongste s'avonds en heeft nog 30 minuten geleefd.
We hadden op dat moment ook nog een zoontje thuis van toen bijna 2. Voor de hem moesten we door. We hebben voor hem ook best snel de draad weer op opgepakt en het normale leven weer in (dit zal zeker niet bij iedereen werken en kunnen)
3 maanden na het overlijden van de tweeling was ik weer zwanger. Spannende zwangerschap en ook met dreigende vroeggeboorte, maar dan vanaf 30 weken. Op een of andere manier kon ik me daar toen niet zo druk over maken. 30 weken, hij had een goed gewicht enz. Uiteindelijk ingeleid met 37 weken. Inmiddels is dat mannetje ook alweer bijna 1 jaar.
Hier gaat het inmiddels heel goed en geniet van de kids.
Ja, ik heb het meegemaakt. Mijn tweeling is met 21 weken geboren. De oudste is s' ochtends geboren en tijdens de geboorte overleden de jongste s'avonds en heeft nog 30 minuten geleefd.
We hadden op dat moment ook nog een zoontje thuis van toen bijna 2. Voor de hem moesten we door. We hebben voor hem ook best snel de draad weer op opgepakt en het normale leven weer in (dit zal zeker niet bij iedereen werken en kunnen)
3 maanden na het overlijden van de tweeling was ik weer zwanger. Spannende zwangerschap en ook met dreigende vroeggeboorte, maar dan vanaf 30 weken. Op een of andere manier kon ik me daar toen niet zo druk over maken. 30 weken, hij had een goed gewicht enz. Uiteindelijk ingeleid met 37 weken. Inmiddels is dat mannetje ook alweer bijna 1 jaar.
Hier gaat het inmiddels heel goed en geniet van de kids.
woensdag 8 januari 2020 om 14:25
Ik heb in 1996 een tweeling verloren en was bang dat ik daarna mss wel een overbezorgde moeder zou worden.
Het tegendeel bleek echter: ik heb door het verlies van mijn tweeling zo'n vertrouwen gekregen in mijn eigen veerkracht dat ik de angst om nog een kind te verliezen van me af kon zetten.
Ik begrijp je angst heel goed, maar zorg dat je kind daar niet onder gaat lijden.
Je verlies is nog heel vers, dus geef jezelf wel de tijd om het een beetje te verwerken en wees niet te hard voor jezelf als je je oudste kind nu even mss iets teveel beschermt.
Sterkte.
Het tegendeel bleek echter: ik heb door het verlies van mijn tweeling zo'n vertrouwen gekregen in mijn eigen veerkracht dat ik de angst om nog een kind te verliezen van me af kon zetten.
Ik begrijp je angst heel goed, maar zorg dat je kind daar niet onder gaat lijden.
Je verlies is nog heel vers, dus geef jezelf wel de tijd om het een beetje te verwerken en wees niet te hard voor jezelf als je je oudste kind nu even mss iets teveel beschermt.
Sterkte.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
woensdag 8 januari 2020 om 14:36
Ik heb met 21 weken een kindje verloren. Er waren wel wat afwijkingen aan de placenta waarvan de kans op herhaling klein was. Na 5 maanden weer zwanger van dochter 1 en 18 maanden na dochter 1 werd dochter 2 geboren. Ik heb me niet noemenswaardig zorgen gemaakt bij die zwangerschappen en het heeft me ook niet veranderd in de zin dat ik bezorgder zou zijn ofzo. Hoe verdrietig ook, ik zag het als pure pech en heb het niet in verband gebracht met andere zwangerschappen of mn andere kinderen.
Sterkte, mss is het inderdaad verstandig om eerst te starten met je therapie en dit een plekje te geven voor je weer gaat proberen zwanger te worden.
Sterkte, mss is het inderdaad verstandig om eerst te starten met je therapie en dit een plekje te geven voor je weer gaat proberen zwanger te worden.
donderdag 9 januari 2020 om 07:14
Ik heb het twee keer meegemaakt rond dat termijn. Er is een duidelijke oorzaak gevonden en ik had nog geen levend kind voordat het gebeurde. Dus het zal bij jou geen tweede keer gebeuren. Mijn lichaam kan zonder medicatie gewoon geen zwangerschappen voldragen.
Ik vond sowieso het eerste jaar na de verliezen erg zwaar. En was ik letterlijk overal bang voor. Hier ook een gegeneraliseerde angststoornis. Maar jouw zoontje is eigenlijk nog zo klein, bij mij groeide het vertrouwen met de jaren. Ik zag ontzettend op tegen de basisschool tijd. Maar dat viel allemaal reuze mee. Kinderen worden ouder en zelfstandiger en daarbij werd de angst dat er iets zou gebeuren minder.
En ik kan nog steeds bang worden bij het idee dat er ooit iets met mijn levende kinderen zal gebeuren. Maar ik kan het gevoel ook weer erg makkelijk van mij afzetten. En het is geen angst dat echt speelt gelukkig. En ik denk dat iedere ouder dat wel heeft.
Met iemand praten is echt de beste tip. Ook tijdens een volgende zwangerschap. De maatschappelijk werker van het ziekenhuis heeft mij tijdens de zwangerschap van mijn zoontje echt heel erg geholpen. En daarnaast liep ik ook bij de normale psycholoog. De zwangerschap van mijn dochter en tweede levende kind, was al een stuk makkelijker qua angst. Heel veel sterkte toegewenst!
Ik vond sowieso het eerste jaar na de verliezen erg zwaar. En was ik letterlijk overal bang voor. Hier ook een gegeneraliseerde angststoornis. Maar jouw zoontje is eigenlijk nog zo klein, bij mij groeide het vertrouwen met de jaren. Ik zag ontzettend op tegen de basisschool tijd. Maar dat viel allemaal reuze mee. Kinderen worden ouder en zelfstandiger en daarbij werd de angst dat er iets zou gebeuren minder.
En ik kan nog steeds bang worden bij het idee dat er ooit iets met mijn levende kinderen zal gebeuren. Maar ik kan het gevoel ook weer erg makkelijk van mij afzetten. En het is geen angst dat echt speelt gelukkig. En ik denk dat iedere ouder dat wel heeft.
Met iemand praten is echt de beste tip. Ook tijdens een volgende zwangerschap. De maatschappelijk werker van het ziekenhuis heeft mij tijdens de zwangerschap van mijn zoontje echt heel erg geholpen. En daarnaast liep ik ook bij de normale psycholoog. De zwangerschap van mijn dochter en tweede levende kind, was al een stuk makkelijker qua angst. Heel veel sterkte toegewenst!
