Wie wil er kletsen over "ik wil een baby, maar vriend (nog) niet"??? DEEL 2

Heey hallo,



ik wil ook graag beginnen aan kinderen maar mijn vriend nog niet. Hij wil wel graag vader worden, maar op dit moment nog niet. Zijn redenen snap ik niet altijd, de ene keer is het "ik ben er nog niet aan toe" en de andere keer weer "ik wil eerst gesetteld zijn" We zijn ruim 4 jaar samen en wonen 8 maanden samen, en hebben allebei een baan ( hij fulltime en ik parttime )

We hebben het er wel steeds vaker over, hij vind kinderen echt heel erg leuk. Dus voor mij word het steeds moeilijker om te wachten..



Daarbij weet ik sinds een tijdje dat ik PCOS heb ( ik ben verminderd vruchtbaar omdat ik bijna nooit een eisprong heb ), dus wanneer wij voor een kindje zullen gaan moeten we gelijk via onze huisarts een afspraak maken bij de gyneacoloog. Eerst "zelf proberen", zal bij mij nooit tot een zwangerschap leiden. Ik heb het hier heel moeilijk mee, ik ben 26 en wilde altijd graag jong moeder worden. Mijn kinderwens is er altijd geweest, maar de afgelopen 2 jaar is het echt zo aanwezig dat ik het liefste vandaag nog zwanger zou zijn.



Ik respecteer mijn vriend, en als hij nog niet wil dan zit er voor mij niks anders op dan op hem te wachten.. Maar het is zo oneerlijk, zo trekt degene die iets wil tegenoverstaande van degene die niet wil, altijd aan het kortste eind. Ik heb al aan hem gevraagd of we geen middenweg hierin kunnen vinden. Bijvoorbeeld dat we afspreken dat we er over een half jaar of een jaar toch voor gaan.. Dan heb ik iets om naar toe te leven en vind ik misschien meer rust. Nu weet ik niet waar ik aan toe ben en hoe lang het nog duurt voordat mijn vriend er ook klaar voor is... Volgens de ha kan ik geluk hebben en binnen een half jaar zwanger zijn dmv hormoonbehandelingen, maar het kan ook zijn dat we 2 jaar of langer bezig zijn. Dat vooruitzicht maakt me treurig en ik voel me hierin heel erg alleen en onbegrepen..



Bedankt dat ik hier mijn verhaal mocht doen, lieve meiden!

Hallo, ik heb hier ook al eerder geschreven. Mijn vriend wil geen kinderen, ik wel. We zijn nu ruim 5 jaar samen en sinds een aantal weken hebben we besloten om een tijdje uit elkaar te gaan. Ik ben erg verdrietig, hij ook, maar het blijft zo moeilijk om erover te praten. Hij heeft hulp, ik heb hulp, maar het blijft een patstelling. Ik hoop stiekem dat we er nog wel uit zullen komen, maar ik verwacht het eigenlijk niet meer. Het doet veel pijn!!

Eva

Hoi allemaal, (ik jat het idee voor gekleurde namen even van Heureka, want ik vind het er wel overzichtelijk uitzien!)



Leuk, wat nieuwe reacties. Welkom aan de nieuwe meiden: oogcreme, dusty en eva. Pff, voor jou klinkt het nog redelijk positief oogcreme, maar ik vind de verhalen van dusty en eva wel pittig. Moeilijk hoor dusty, als je al weet dat je door verminderde vruchtbaarheid misschien nog problemen gaat ondervinden met zwanger worden. Weegt dat voor je vriend niet mee als argument? En Eva, hoe lang zijn jullie nu uit elkaar, en hebben jullie afspraken gemaakt over hoe nu verder?

Heureka, wat leuk dat je ook weer wat laat horen. We begonnen ons hier al bijna zorgen te maken! Je berichtje klinkt erg positief en geeft mij hoop voor de toekomst! Fijn hoor, dat jullie het nu echt samen kunnen doen.

Minameut, geniet er maar even van dat het wat minder op de voorgrond staat! Af en toe zou ik ook willen dat ik er voor kon kiezen om er níet meer aan te denken.

Hier is het verder tamelijk rustig. De vakantie is voorbij en we zijn weer aan het werk. Ik zit aan de antibiotica vanwege een blaasontsteking en voel me er tamelijk ziek onder (de antibiotica, niet de ontsteking). Hoofdpijn, misselijk, duizelig, en het schijnen allemaal normale bijwerkingen te zijn (ik had er eerder echter nooit last van). Dus even rustig aandoen maar.



Ik heb inderdaad nog gevraagd aan mijn vriend wat hij van mij verwacht, het gesprek verliep meer op het niveau van metacommunicatie. Ik heb aangegeven dat ik het niet prettig vond dat hij er dronken over begon, omdat hij zo voor mij roet in het eten gooide op een verder heel leuke avond. Ik heb hem gezegd dat de kunst is om er ook over te praten als hij nuchter is, en dat ik het onderwerp regelmatig ter sprake zal brengen om te kijken of er iets is wat hij kwijt wil. Vriend kon niet aangeven wat hij van mij verwacht. Wel veel gehad over kinderen in het algemeen, leuke gesprekken, waarin hij laat merken enthousiast te zijn over een toekomst met mij. Hij heeft hardop uitgesproken dat hij geen beslissing durft te nemen en dat dat iets is waar hij aan moet werken; hij voegde er aan toe dat ik in de nabije toekomst wellicht een aanzoek kan verwachten. Allemaal erg positief dus, er zit zeker vooruitgang in. Daarbij is hij ontzettend lief voor me de laatste tijd, hij maakt me echt gelukkig. Dat zijn dingen waar ik wat vaker bij stil moet staan, in plaats van steeds die onrust van de kinderwens te voelen. Dat is iets waar ík aan moet werken, en dat heb ik ook aangegeven.

Hallo meiden,

Ben ik weer eens. Omdat mijn/onze situatie er nu zoveel positiever uitziet ben ik hier wat minder te vinden. Ik was op een gegeven moment wel veel bezig met kinderen en wilde daar ook wat minder mee bezig zijn (en dat lukt niet zo goed als ik zou willen maar wel een beetje). Mijn vriend begint heel langzaam, nadat hij aan het idee is gewend om misschien ooit kinderen te krijgen, ook aan het idee te wennen om misschien eerder dan over 5 jaar er aan te beginnen. We willen volgend jaar nog een reis maken na Azie en pas zei hij daarna zien we wel. En dit soort uitspraken zijn bij mij vriend altijd heel positief, dus wie weet...

Welkom oogcreme en dusty. Oogcreme het ziet er voor jou positief uit... Hopelijk gaat je vriend er binnenkort echt voor en is een snelle zwangerschap en uiteindelijk een kindje jullie gegeven. Dusty, poeh, moeilijk hoor. Ik denk dat jij er met je vriend wel uitkomt, in die zin dat hij ooit wel wil. Maar dan ligt er nog een probleem op je weg. Ik snap dat je " haast" hebt als je al weet dat het moeilijk is om zwanger te worden. Probeer die " haast" niet teveel tussen jullie te laten staan bij gesprekken. Wat betreft dat jij niks van zijn redenen begrijpt. Herken ik helemaal. Mijn vriend wilde eerst helemaal geen kinderen en ik heb volgens mij alle redenen die je maar kan verzinnen uit zijn mond gehoord. Hij wil nog niet en probeert alles aan te grijpen om dit jou duidelijk te maken. Het enige wat je eraan kan doen is erover blijven praten.

Eva, wat een k** situatie. IK herken je naam nog. Toen ik hier een aantal maanden geleden voor het eerst schreef herkende ik me zo in jouw situatie. Dit omdat we naar mijn idee een beetje in dezelfde fase zaten, dezelfde uitzichtloosheid en volgens mij ongeveer dezelfde leeftijd enz. Ik ben daarom een beetje ontroerd door je berichtje. Jij zit nu in een situatie waarin ik ook had kunnen zitten en waarvan ik een paar maanden geleden wel eens van dacht dat het bij ons ook die kant op ging.... Maar bij mij ziet de situatie er nu iets positiever uit. Eva heel veel sterkte en ik hoop dat jullie er als nog uit kunnen komen. Er zijn anderen geweest op het topic waarbij de vriend/man toch kinderen wilde na even uit elkaar te zijn geweest. Elke situatie is anders en het hoeft bij jou niet zo te gaan, maar het kan... Misschien kan je er hoop en kracht uit putten.

Vivafeelfree, wel heel positief dat hij ziet dat hij iets moet doen met zzijn probleem. Hopelijk vind hij de kracht om dit ook daadwerkelijk te doen.

Rixt, wat een geweldige opmerking uit de mond van je man dat je je idealen niet zomaar over boord moet zetten. Weet je Rixt, sinds ik jouw berichten lees klinkt jouw situatie en het standpunt van jouw man in de " kinderenproblematiek " zoveel positiever als van sommige anderen hier (bv Heureka en mijzelf). Ik vind het daarom zo rot en oneerlijk voor jou dat er zo weinig doorbraak is bij jullie. En ik gun het je zo erg. Rixt, zet door, jullie moeten er gewoon ooit uitkomen. Het kan toch niet anders??

Heureka, wat geweldig dat alles zo goed gaat. Heb je iedereen het goede nieuws al verteld? En wat goed dat ook je vriend er zo happy mee is.

Hallo, mijn vriend en ik wonen nog gewoon in hetzelfde huis, maar het is de bedoeling dat ik iets anders ga zoeken. We hebben geen ruzie, maar komen uit een aantal zaken, waaronder kinderen, niet uit.

Ik ben erg verdrietig en huil veel, omdat ik nog veel van hem houd. We gaan wel uit elkaar wonen, maar hoe het verder gaat met onze relatie weten we allebei eigenlijk niet. We hebben daar bewust ook geen afspraken over gemaakt. We proberen het allemaal een beetje los te laten. Het leverde zoveel spanning op steeds, vandaar.

Nou ja, hoop voor de toekomst houden he!

Groetjes Eva

Hoi allemaal,



Allereerst welkom dusty, oogcreme en eva!

Vooral eva, een extra warm welkom voor jou. Wat een moeilijke tijd en wat een moeilijke beslissing moet dit zijn geweest.

Ik hoop voor je, ik duim voor je, en ik weet zeker dat je hier sterker uit gaat komen.

Ik herinner me het verhaal van Doppie nog. Misschien kan zij je steunen in deze moeilijke tijd? Blijf vooral hier schrijven en je verhaal doen. Dat helpt zeker!



Rixt, inderdaad heel mooi, die uitspraak van je vriend! Ik zou je daar zeker aan vast houden! Hoe is het nu met je?



Euh... Ik reageer zo even op de anderen. Even verhalen bijlezen...

Hebben we het nieuwe forum en kan ik nog niet de oude reacties terug lezen!



Bij ons gaat alles goed. We zijn hard aan het klussen in het nieuwe huis. En helaas... Voor mij wel de verkeerde klusvorm...

Alleen maar het huis bewoonbaar maken. Of eigenlijk: in de kleuren verven waarbij wij het bewoonbaar vinden. En natuurlijk komen we van alles tegen. We hadden een mooie houten vloer die even geschuurd en gelakt moest worden. Maar hoe meer we er zijn, hoe meer we vinden dat de vloer zo slecht gelegd is, dat dat overnieuw moet. Mannetje langs laten komen en als we dan even kijken naar wat het kan gaan kosten... Pffff... Conclusie: vloer eruit, op marktplaats zetten, en mooi (wat duurdere klasse) laminaat erin. Dus... Iemand nog geinteresseerd in 55m2 grenen vloerdelen?

Verder lijkt het erop dat mijn vriend het leven in het nieuwe huis wat meer voor zich gaat zien. Hij heeft zelfs al een paar keer uit zichzelf iets over kindjes geroepen...



Verder het mindere nieuws: het blijkt dat ik Lyme heb. En dan niet ´gewoon´ na een tekenbeet, maar chronisch. Al meer dan een jaar. Voor mij eindelijk het gevoel van erkenning. Na 2 huisartsen, 2 ziekenhuizen, 6 specialisten, en 1 homeopaat heb ik eindelijk het idee dat er echt iets is. Geen enkele arts die me geloofde, ik heb onzinverhalen gehoord die op internet door lotgenoten keihard worden tegengesproken, etc etc...

Voor mij een soort van rust. Maarja, ik zit nu wel voor 6 weken aan de antibiotica. Daardoor mag ik ook niet eens in de zon... En ik word maar vermoeider en vermoeider. Ik kan na 1 trap te zijn opgelopen niet eens meer praten, zo moe ben ik.

VIVAfeelfree: Het klinkt mij bijna in de oren alsof je vriend vindt alsof alles maar bij jou vandaan moet komen. JIJ moet maar met hem proberen te praten, JIJ moet de momenten maar uitzoeken...

Maarja, aan de andere kant geeft hij wel aan dat hij er aan moet werken. Hoe staan de zaken er nu voor?

Mwah, het valt wel mee hoor Karan! Normaal gesproken neemt hij altijd initiatief, het is alleen voor dit onderwerp dat hij (onbewust) voor de 'kop-in-het-zand' methode kiest... En het is ook moeilijk, want het onderwerp waar de problemen vandaan komen (zijn vader) is ook niet iets wat 'zomaar' ter sprake komt; je moet er echt zo overduidelijk over beginnen. Het onderwerp kinderen, dat komt hier gelukkig wel steeds vaker terloops ter sprake, dus dat scheelt al!

Vervelend, die ziekte van Lyme. Wat zijn daar eigenlijk de kenmerken van? Zoals je al kan lezen zit ik ook aan de AB (nitrofurantoïne hier), heb jij ook zoveel last van bijwerkingen?



x

Het is inderdaad een lastig onderwerp om zo even over te beginnen. Wel mooi dat kinderen wat meer ter sprake komen. Misschien dat hij (net als mijn vriend) een beetje aan het idee aan het wennen is. Ondanks alle andere dingen...



Niet echt bijwerkingen van de AB hier. Ja, heel erg moe. Dat je misselijk kon worden stond wel in de bijsluiter, maar dan kan je voorkomen door het tijdens het eten in te nemen. Dus: hap eten, slokje opgeloste pil, hapje eten, volgende slokje. Niet echt last van gehad. En hoofdpijn heb ik regelmatig, maar dat ligt dus niet aan de AB.

De kenmerken van Lyme zijn een beetje vaag. Het kunnen er zoveel zijn. Bij mij is het vooral eczeem, ik ben het afgelopen jaar zomaar 10 kilo aangekomen, heb heel erg trillende handen, slecht evenwichtsgevoel (val heel vaak bijna achterover op de trap...), wazig zien, en nog een paar van die vage klachten. En die staan allemaal op het lijstje van Lyme kenmerken...



Helpt de AB bij jou al een beetje? Hoelang moet je nog?

Heej Karan,



Laat ze maar lekker wennen, die kerels van ons! Geeft niks ;)

Die klachten klinken inderdaad wel vaag, hm, dan is het ook moeilijk te diagnosticeren. Jij moet dus nog even doorslikken met AB! Ik heb de laatste pil vandaag geslikt, en tot nu toe blijven de klachten weg. Hopelijk blijft dat zo!



Fijn weekend allemaal!

Hallo allemaal, het is alweer even geleden. Heb wel een paar keer op het forum gekeken maar kon me niet inloggen onder mijn oude nick (Rixt) daarom nu maar even een andere nick.Moet sowieso nogal wennen aan deze nieuwe opzet, vind het nogal omslachtig, irri zeg).

Jee, ik was vol goede moed om iets te schrijven, maar door die nieuwe opzet raak ik geïrriteerd omdat ik niet alles goed kan vinden, krijg ineens koppijn en voel me ineens erg verdrietig worden



Een poging dan. Mijn zus is deze week bevallen van een zoontje (haar 3e zoon) en ben daar net alleen op kraambezoek geweest (manlief had andere afspraken). In de auto heen en terug werd ik er erg verdrietig van, zo confronterend. Ik kan tegenwoordig niet meer een tv-serie kijken of op straat lopen of ik er word er weer mee geconfronteerd. Continu gaat het over kinderen, zwanger, babies... Kan er op het moment even helemaal niet tegen.

Deze week gaan manlief en ik naar de psycholoog. Ik hoop dat daar iets uit komt straks, weet het ff niet meer. Heb het er deze week nog wel met hem over gehad. Hij zei dat hij er een beetje over uitgepraat was met andere mensen, ik was een beetje bang dat hij zijn keuze al had gemaakt, maar zo bedoelde hij het gelukkig niet. Alleen dat mensen allemaal met dezelfde argumenten aan komen, hij hoorde niks nieuws meer, en was daardoor een beetje uitgepraat. Hij vertelde ook dat hij enerzijds bang is om uit elkaar te groeien als er een kind zou komen, maar anderzijds is hij ook bang dat we uit elkaar groeien als we er niet een krijgen. Om die reden zou het voor hem niet als een opluchtig voelen als we besluiten om er geen te krijgen, zei hij. En hij was bang om me kwijt te raken. Toen hij het zei dacht ik daar iets hoopvols uit te halen, maar nu ik het opschrijf weet ik niet waarom.

Ik ben geloof ik erg in de war, moe en verdrietig op het moment.

Ik laat het hier maar even bij, misschien even afleiding zoeken bij een zaterdagavondfilm

take care, girls

Lieve Rixt,



Ik kan me voorstellen dat je je erg verdrietig voelt op het moment.

Je hebt gelijk dat je overal zwangere vrouwen, kinderwagens en babietjes ziet. Ik heb dat ook.

Ik vind het wél iets positiefs wat je vriend zei! Dat hij je niet kwijt wil raken lijkt me zeker iets hoopvols! Dat geeft aan dat hij voor je wil vechten, en dat hij dus echt wel zijn best wil gaan doen om hier uit te komen. Jullie zijn er nog niet, maar het feit dat hij dit heeft gezegd lijkt me wel aangeven dat hij heel graag een oplossing wil zoeken. Ik ben benieuwd naar wat de psych gaat zeggen.



En stiekem, heel stiekem, krijg ik nu de hoop dat hij zich gaat beseffen dat als er geen kindje komt, jullie dan zeker uit elkaar groeien. En als hij dat niet wil, dan....



Ik weet het niet... In ieder geval een dikke voor jou!

Lieve Rixt, Ik blijf je toch even zo noemen hoor want zo 'ken' ik je....



Ik leef met je mee en moet je even vasthouden.... Op een gegeven moment weet je het niet meer he of je er nu zelf iets positiefs van zit te maken omdat je dat zo graag wil of dat het echt hoopvol is... om gek van te worden... Dat je man zegt dat er alles over gezegd is, lijkt me op zich wel goed.... op een gegeven moment is er ook alles over gezegd en moet er een beslissing genomen worden.... dat is eng... maar het kan de doorbraak zijn naar groene valleien .....



Ik snap dat je bijna geen hoop durft te hebben... oh ik voel de wanhoop weer als ik je verhaal lees.... Uiteindelijk is bij mijn lief de overweging dat hij mij niet kwijt wil, dat hij met mij door wil wel doorslaggevend geweest in het durfen loslaten van zijn bezwaren loslaten.... Het kan echt goedkomen!!! Het is gruwelijk heftig wat je op de paadje krijgt, maar je moet hier doorheen... Ik wens je alle kracht die je nodig hebt en een schouder om op uit te huilen als je het niet meer trekt!



Ik ga heel hard aan jullie denken en hoop zo dat jullie een goed gesprek kunnen hebben bij de psych deze week!



Liefs!

Heureka!

Hoi, ik ben nieuw hier en zit met hetzelfde probleem. Ik wil dolgraag een kindje, maar mijn vriend ziet het nu absoluut niet zitten. Nu is het zo dat we net een dip hebben gehad en het nu wel wat vooruit gaat en we echt ons best doen om eruit te komen, maar als hij zegt dat ie er nog zeker vijf jaar mee wilt wachten dan zakt de moet in mijn schoenen, want als het aan het eind van het jaar helemaal weer goed gaat dan zie ik niks wat ons tegen zou kunnen houden om het te gaan proberen. Ben dan 28, wonen dan bijna twee jaar samen, hebben een vast contract, om ons heen krijgen ze allemaal kindjes en dat vindt ie wel allemaal leuk, maar eentje voor zichzelf ziet ie echt nog niet zitten, terwijl ik er juist heel erg mee bezig ben. Het lijkt me zo geweldig om te voelen hoe het is om zwanger te zijn, dat je dan zo'n lief, schattig kleintje hebt wat van jullie samen is, maar ik wil hem ook niet dwingen of zo, want daar schiet je ook niks mee op, maar dat maakt het er allemaal niet makkelijker op!!

Snap ook wel dat het niet alleen een roze wolk kan zijn, maar ik zou het zo graag willen!! Pfff, echt lastig is dat zeg, zo'n vent!!

(het lukt nogsteeds niet om met rixt in te loggen... ik blijf het proberen... zucht) Dank jullie wel voor je hugs! We zijn afgelopen weeknaar de psycholoog geweest. Was op zich wel oké, maar we hebben beiden niet veel nieuws gehoord. Kan me wel voorstellen dat zij ook een beetje aftast hoe het zit met ons, maar dat kennen we allebei wel. Wat me nu wel duidelijk werd, was dat haar eerdere suggestie aan mij om elkaar de leuke dingen te laten zien door er over te praten, hem te enthousiasmeren niet echt zo gaat werken. Ze noemde als voorbeeld dat een buurman heel enthousiast is over zijn hobby vissen en hoe enthousiaster hij er over vertelt, hoe meer zij ook geïnteresseerd raakt... tsja, maar er zijn natuurlijk ook grenzen. Ik bedoel, ik ga ook niet uitgebreidmet manlief over voetbal kletsen, ik wil best meeleven en af en toe wat weten, maar uit mezelf komt die interesse niet. Dat is bij hem zo met kinderen. Ik kan wel uitgebreid gaan vertellen hoe leuk het kraambezoek bij m'n zus was, en wat neefje X zei of hoe baby Y lief tegen me aan lag... maar dat hoort hij aan en er springt niet een 'vonk' over dat hij er enthousiast van wordt.

Zij gaf tenslotte aan dat we moesten proberen om meer naar elkaar toe te groeien. Mij lijkt dat we het nu dan maar eens moeten hebben over 'wat als we besluiten om kinderen te krijgen'. Manlief moest daar om lachen, hij zei: 'We kunnen het nu ook gaan hebben over 'wat als we besluiten geen kinderen te krijgén'. Ik vond dat we het daar altijd nog over konden hebben (scenario B, zeg maar) terwijl voor hem is het scenario A. Ja... dan wordt het een spelletje. Ik gaf aan dat uit biologisch oogpunt het mij logisch lijkt om het eerst over 'wel met kinderen' te hebben. Tenslotte kunnen we het 3 jaar hebben over scenario 'zonder kinderen' en als blijkt dat ik me er na 3 jr toch niet bij kan neerleggen, dan ben ik 39 en is het te laat misschien...

We hebben het na ons bezoekje er nog niet weer over gehad, we moeten ook nog een nieuwe datum prikken. Ik weet niet zo goed wat ik er nu van moet verwachten. Manlief zei deze week (een uur voor onze afspraak) ook ineens dat hij er wel 1 of 2 keer naar toe wilde, maar niet vaker. Dat leek mij niet echt veel. Ik ging er vanuit een keer of 4 of 5 en in elk geval tot je het gevoel hebt dat je samen weer vooruit kunt (tenminste als je er wat aan hebt). Tsja, dat zijn dan weer van die aannames die je niet aan elkaar vertelt en waar je dan nog een keertje achter komt... zucht.



Sorry dat ik niet op anderen hun verhaal reageer, maar ik word zo kriegel van dat gedoe met inloggen, het duurt een eeuwigheid voordat ik uberhaupt een reactie kan sturen. Heb ff niet meer de puf om er meer tijd in te steken.

Fijn weekend!

Rixt

Een heftige week achter de rug. We hebben twee keer een heftige ruzie gehad over het onderwerp. Gelukkig ook wel weer goed bijgelegd. De vorige keer bij de psycholoog gaf zij een (juiste) schets van de situatie,nl. dat manlief veel tijd en ruimte nodig heeft om over het onderwerp na te denken. En dat ik juist het onderwerp veel aankaart en het niet snel genoeg kan zijn. Waardoor ik drammerig word en hij zich onder druk gezet voelt.

Dat was precies wat er gebeurde. We blijven blijkbaar in die valkuil stappen. We hadden nog niet echt kunnen praten over wanneer we de volgende afspraak wilden maken en of we dat inderdaad wilden doen, wat onze ideeën daarbij waren. Het leek me logisch dat we op korte termijn weer een afspraak zouden maken, en dat mailde ik ook aan manlief vanaf m'n werk: Zal ik op die en die datum een afspraak maken? Hij mailde terug dat dat wel erg snel was, en hij dacht eerder aan over een maand. Ik raakte daardoor meteen geïrriteerd, omdat naar mijn idee er in die maand toch niks ging veranderen, dus waar wachtten we dan op? Om kort te gaan: in tranen op m'n werk, 's avonds thuis boos uitgevallen, en we stonden weer compleet tegenover elkaar. Later wel weer goed gemaakt, maar ook toen nog niet echt over gehad: hoe nu verder? Toen ik een paar dagen later daar over wilde praten, en wat concreet wilde afspreken, kreeg hij het gevoel dat hij wéér onder druk werd gezet en viel tegen me uit. Weer ruzie... Het onderwerp wordt wel erg beladen zo. Als we al niet eens met elkaar kunnen overleggen over of we die psycholoog wel of niet zien zitten, wat er dan besproken moet worden, wanneer we een afspraak willen maken... Vreselijk als je elkaar continu niet goed begrijpt. Nu hebben we dan wel afgesproken dat ik eerst nog een keer alleen zal gaan en daarna samen. En hij zal een lijstje maken van onderwerpen die hij wil bespreken. Hij gaf aan nu wel eens over praktische zaken te willen praten als we kinderen zouden hebben, dingen waarvan hij denkt dat ze een onoplosbaar probleem gaan worden en onze relatie onder druk zullen zetten. Dat lijkt mij prima. Hij gaf ook aan te willen praten over als we niet kinderen zullen krijgen. Ook dat lijkt me prima. We zullen het zien.



Hoe gaat het met jullie? Karan zijn jullie nog steeds aan het klussen in je nieuwe huis? Wat vreselijk dat je de ziekte van Lyme hebt... is daar iets tegen te doen? Mienie, Is het bij jullie nog regelmatig onderwerp van gesprek? En hoe gaat dat? VivaFeelfree je schreef een tijdje geleden dat je een goed gesprek had met je vriend, en dat hij zei dat je binnenkort een aanzoek kon verwachten... wauw, spannend! Al ontwikkelingen? Eva, hoe gaat het met jou? Je schreef laatst dat je op zoek ging naar andere woonruimte. Is dat al gelukt? En hoe gaat het nu tussen jou en je vriend? Ik hoop echt zo voor je dat hij zich bedenkt als het allemaal concreter wordt en jij weggaat uit het huis waar jullie samen wonen... Jemmie, welkom op het topic. Ik kan me voorstellen dat je vriend het onderwerp 'kinderen' nog even niet aan de orde wil stellen als jullie net uit een relatiedip komen. Ik herken het wel heel erg. Toen manlief en ik 6 jr geleden een megarelatiedip hadden en we weer bij elkaar kwamen, wilde ik binnen een half jaar ofzo op huizenjacht, maar vriendlief vond dat toen allemaal wel erg snel gaan... ene moment is het uit, andere moment zou hij zich aan mij moeten binden met een huis... Kon het me ook wel voorstellen, maar uiteindelijk raakte hij er ook wel meer van overtuigd en enthousiast (al heeft het nog 1,5 jaar geduurd voor we ons huis hebben gevonden en gekocht... Ik zie nu hetzelfde patroon ontstaan bij de kinderwens dat hij daar ook veel langer voor nodig heeft dan ik - en ik kan absoluut niet omgaan met die ruimte die hij nodig heeft). Heureka, hoe gaat het met je zwangerschap? En waar ik ook wel benieuwd naar ben, wat sommige vrouwen eerder al eens schreven: hoe reageert je vriend op de zwangerschap? Heb je het idee dat hij er helemaal achter staat, of merk je nog wel eens twijfels? Bij jullie is het ook wel heel snel gegaan he, kan me best voorstellen als het hem af en toe benauwt. Ene moment zeg je nee, andere moment zeg je toch ja, en na 2 mnd ben je zwanger...

Liefs voor jullie allen, Rixt

Hoi Rixt (en de rest),



Wat vervelend om te horen dat jullie steeds weer in dezelfde valkuil stappen. Het eerste begin is er in ieder geval: jullie herkennen en erkennen het (ook al is het dan achteraf). Maar ik kan me voorstellen dat de sfeer in huis er erg onder lijdt. En ik herken ook wat je zegt over dat de man toch meer tijd nodig heeft om aan dit soort veranderingen te wennen. Waar zou dat toch aan liggen? Als ik eerlijk ben moet ik wel zeggen dat ik al in mijn tienerjaren heel erg bezig was met mijn toekomst, ik ben jong het huis uit gegaan en overal al veel over nagedacht. Mijn vriend echter niet; 'samenwonen' en 'kinderen' werden voor hem pas een issue toen hij mij kende en ik erover begon. Misschien is dat bij jullie ook wel zo? Ik zou zeggen: bespreek het eens met je psycholoog, de problemen die jullie gehad hebben om een nieuwe afspraak te maken. Misschien kunnen jullie er dan ook daar ter plekke afspraken over maken (en meteen een nieuw gesprek plannen)? Dat scheelt je thuis weer die confrontatie.

Hier is het rustig. Tenminste, op kinderwens-gebied. Er is vanalles anders gaande (startend eigen bedrijf, verbouwing die niet meezit, opa met gezondheidsproblemen) waarmee we het druk hebben. Aan de ene kant vind ik het vervelend (zou het allemaal een excuus zijn voor uitstel), maar aan de andere kant voel ik me nu voor het eerst vrij om aan te geven wat ik nu eigenlijk vind en wil, en ik laat dus ook regelmatig weten dat ik niet wil dat al die andere zaken ons persoonlijk leven in de weg staan. Daar kunnen we goed over praten samen. Maar het blijft natuurlijk een feit dat onze aandacht momenteel door andere zaken wordt opgeslokt.

Dusty, eva en jemmie: Welkom!



Rixt/Lova: Wat rot om te horen dat het idere keer op rusie uitdraait. Lijkt me heel moeilijk... Ik zou graag tips of oplossingen aandragen, maar ik weet helemaal niets... Kan je niet proberen om van tevoren te zeggen: op woensdag na het eten (bijv.) gaan we er voor zitten en er over praten. Misschien dat hij zich bij het 'plannen' van zo'n gesprek iets minder onder druk gezet voelt. Of juist meer, omdat het dan echt gepland is... Ik weet het niet...



Bij ons gaat alles wel oke. De kinderwens is even naar de achtergrond verschoven, omdat het bij mij met de gezondheid gewoon niet goed gaat. Ik heb nu 6 weken antibiotica, en dat is best heftig. Het is ook het enige wat je kan doen om Lyme weg te krijgen... Maarja, na 3 weken zijn de klachten nog niet echt afgenomen. Alleen met mijn evenwicht gaat het beter. Ik merk alleen wel dat ik steeds vermoeider wordt. Als ik thuiskom van werk moet ik eerst even een uurtje liggen en slapen voor ik weer iets kan doen. En omdat ons huis op de 2de, 3de en 4de verdieping is moet ik ook nog eens veel traplopen, en laat dát nou net niet gaan. Na 1 trap ben ik al zo buiten adem dat ik echt even moet uitrusten. En na 2 trappen kan ik echt niets meer zeggen, niet meer staan of wat dan ook. Echt bizar, want ik was altijd supersportief en nu kan ik niet eens meer een trap oplopen! Het is voor het goede doel, maar ik heb het er toch vaak moeilijk mee dat ik zo weinig kan.



En het hele 'ziek-zijn' helpt natuurlijk ook niet mee voor het klussen. Sinds vorige week maandag wonen we wel in ons nieuwe huis! We hebben de zolder ingericht om te slapen en verder hebben we er eigenlijk nog niets. In de slaapkamer moet nog 1 muur voor de tweede keer geverfd, en dan moet de vensterbanken de kozijnen nog gedaan, maar dat kan pas als het rotte kozijn is vervangen. De woonkamer is bijna klaar! Plintjes leggen en de vensterbanken schilderen en dan is het echt af. En dan... Moet er ook nog een heleboel. Maar het vordert en ik kan niet wachten tot we de meubels krijgen.

Hallo allemaal, dank voor jullie medeleven. Even snel een berichtje. Ben zojuist alleen naar de psychologe geweest. Ik heb er een beetje dubbel gevoel over. Weet niet of zij wel ons iets kan bieden. Zelf gaf ze ook al een paar keer aan 'het is een moeilijk onderwerp'. Voor haar was wel helder geworden dat de relatie wel goed zit, maar dat we gewoon andere standpunten hebben. Niet echt een eyeopener...

Zij gaf aan (en dat gaf jij ook al eens aan Heureka) dat ik wel erg veel openingen laat aan manlief als 'ontsnappingsroute'. Ik breng het gewoon niet stellig genoeg: ik wil een kind, punt. My way or the highway. Nee, dat weet ik zelf ook wel. Maar hoe ik dat anders kan aanpakken of brengen zonder in de valkuil te stappen: een kind of ik ben weg....... daar had ze ook geen antwoord op. (en zo voel ik dat ook niet, dat ik zo'n dreigement door zou gaan voeren)

We hebben verder wel even doorgepraat over hoe het in z'n werk gaat als de een iets wil en de ander niet (binnen onze relatie). Manlief is qua karakter vasthoudender dan ik, als hij een besluit heeft genomen komt hij daar niet makkelijk op terug (zie discussie). Ik merk ook dat ik (omdat hij verbaal nogal sterk is en ook nog eens erg standvastig) het lastig vind om mijn wensen duidelijk naar voren te brengen. Ik zwak ze ook snel af. Een voorbeeld daarvan is dat de psychologe de vorige keer vroeg waarom ik eigenlijk graag kinderen wilde, en dat ik het moeilijk vond om dat te zeggen. Voelde me erg kwetsbaar op dat moment. In plaats van duidelik voor mijn mening en mijn wens uit te komen heb ik de vraag naar hem doorgespeeld.

Niet zo slim, vond ik achteraf. Misschien moet ik het ook maar wat stelliger brengen dan, de komende tijd. en minder 'misschien' en 'eventueel' of 'we zien wel' bezigen...



Alles goed met jullie?

Rixt

Hoi Rixt/ Lova,



Ik lees al wat langer mee (on and off) en ik moet zeggen dat het wel een erg moeilijke situatie is waar je in zit. Misschien kan je weinig met mijn woorden, maar denk vooral aan jezelf. Als vrouw zit je toch in een heel andere situatie dan de man (biologische klok).



Hoeveel moeite, tijd en geld (psychologen) heb je er al ingestoken om jullie probleem te onderzoeken. Als je diep in je hart kijkt, ben je dan al een stap verder? Heb je nog energie over voor leuke dingen in je leven en om je verder te ontwikkelen?



Verder heb ik nog een vraag die de moeite van het overdenken waard is.



Waarom wil je precies kinderen? Het is denk ik belangrijk om dat scherp te krijgen.

Ik wil ook graag kinderen (hoewel in een erg onstabiele relatie, vriend die wil nog niet). Ik zag overal babies, vrouwen met dikke buiken die veel veel jonger dan ik waren (33). Het beheerste echt mijn leven, als we langst een babywinkel liepen dan kon ik zelfs niet die kant op kijken (vriend wist van niets). Anyway, na lezing van een boek kwam ik erachter dat het voor mij ook te maken heeft met 'ik wil dat iemand mij uitkiest als de moeder van zijn kinderen'.



Waar ik ook aan moest denken toen ik jouw posts las, is dat het denk ik echt niet goed is voor een van de partners om een droom (wat die dan ook is) op te geven voor de ander. Dat zorgt toch voor wrok. Ik ken een koppel waar de vrouw de man dwong om geen boer meer te zijn. Dat heeft hij haar jaren kwalijk genomen en eigenlijk was hun huwelijk niets van ellende.



Dus: ga jij wrok koesteren als je geen kind met hem krijgt?

en: gaat hij wrok koesteren als hij vader wordt terwijl hij dat eigenlijk niet wil.

Kaetje, wat leuk dat jullie gaan trouwen!! Was het een gezamenlijke beslissing of een romantisch aanzoek? En is de datum al vastgelegd?

Vervelend dat er nog steeds geen zwangerschap is... dat lijkt me echt verschrikkelijk, ik leef met je mee. Als ze nu bij jou gaan bloedprikken, waar kijken ze dan naar? Schildklierwaardes?



Hier is er geen nieuws. M'n vriend maakt zich op het moment erg druk om vanalles (m.n. over eigen bedrijf) dus er is in zijn hoofd geen plaats voor babypraat. Maar juist door dat eigen bedrijf krijg ik wel een beetje de zenuwen: ik ben bang dat door een gebrek aan financiele zekerheid van zijn kant (hij is pas begonnen) het kinderen krijgen nog verder opgeschoven zal worden. Dat heb ik met hem besproken en hij zegt van niet, maar ja... Het voelt toch een beetje raar.



Rixt: je psycholoog heeft wel gelijk, het is en blijft een moeilijk onderwerp. Het enige wat zij jullie kan bieden, is dat ze jullie kan leren beter te communiceren met elkaar, meer open te staan voor elkaars argumenten en duidelijker te zijn over je wensen en behoeften. Inhoudelijk gezien kan ze je natuurlijk geen 'antwoord' geven, maar ik denk dat het wel goed is als je geregeld een gezamenlijke afspraak hebt waardoor je er GEZAMENLIJK verantwoordelijk voor bent dat er wordt gesproken over jullie GEZAMENLIJK probleem. I.t.t. een situatie waarin jij steeds over het onderwerp moet beginnen, wat dan snel weer wordt ervaren als 'gezeur'. Maarja, daarvoor is het wel nodig dat hij ook meegaat natuurlijk.

ik ga maar overstappen op mijn nieuwe nickname geloof ik want mijn oude geeft teveel problemen.

maar dit terzijde.



Ja, waarom ik alleen naar de psych was geweest, omdat ik weet dat ik ook een probleem heb om het onderwerp wat te laten rusten. Dat komt omdat ik me er erg gespannen door voel. Dat is niet alleen bij dit onderwerp, maar was ook al bij andere kwesties zo, bv toen we een huis zochten was ik echt obsessief aan het zoeken (meer dan onze makelaar...). Ik herken dit wel van mezelf. Daardoor leg ik ook nogal een druk op de kwestie (maar ook op andere kwesties - het zal in de toekomst met andere onderwerpen ook nog wel eens voorkomen). En dat wilde ik ook bespreken met haar. Ik weet wel (en daar werd ik me na het gesprek weer van bewust) dat het ook te maken heeft met het gevoel dat je controle over de situatie hebt, of assertief zijn. En als ik dat niet ben of dat niet heb, raak ik er gespannen door.

Maar zoals ik al eerder schreef, heb ik nu wel mijn twijfels of zij iets voor mij of ons kan doen. Ze zag zelf geen opening tussen manlief en mij in het gesprek zei ze. Ze kon wel het gesprek begeleiden en ons allebei de kans geven om evenveel in te brengen.

Zelf weet ik niet of er echt geen opening is. Ik heb toch vooral ook het gevoel dat hij voor dingen bang is (of dat nu reële of irreëele angsten zijn weet ik niet zeker, beide waarschijnlijk), en dat we die dingen nog helemaal niet zo besproken hebben. Ik zou het wel een keer willen hebben over praktische dingen, waar mijn man tegen op ziet met een kind. Hij stelde ook voor om het de volgende keer daar met haar over te hebben. We hebben volgende week weer een gesprek gepland.

Ik heb hem eerst niet gezegd dat ik zelf misschien ook niet meer zoveel vertrouwen heb of zij ons verder kan helpen, maar gisteren toch gezegd (hij had vantevoren al aangegeven dat hij niet zoveel op heeft met een psycholoog). Hij zei: laten we er even over nadenken of we nog een keer willen gaan.

De reden om wel te gaan is om gewoon te kijken of het toch iets oplevert. Zo niet, dan stoppen we er mee. Ja en dan? Moeten we een nieuwe psycholoog zoeken, en hoelang gaat dat dan weer duren... Krijg het idee dat het dan weer vooruit geschoven wordt en wat schieten we daarmee op?



Dat is de hamvraag toch: hoe graag wil je een kind? Wil je je relatie ervoor opgeven? Of leg je je erbij neer en zie je er vanaf?

Ik wil mijn relatie er niet voor opgeven. Ik wil niet een kind in m'n eentje grootbrengen. Ik wil niet wanhopig op zoek gaan naar een andere vent om een kind mee te krijgen.

Leg ik me er dus bij neer en zie ik er vanaf? Nee op dit moment niet. Ik heb ook nog niet het gevoel dat we alles al uitgeprobeerd hebben.

Maar het duurt me wel allemaal veel te lang. en ik heb het idee dat ik in cirkeltjes aan het ronddraaien ben. Wij allebei. En dat we in een patstelling zitten. En ik weet ook dat als we niet uit die patstelling komen, dat ik dan geen kinderen krijg. Ik bedoel: je kan hier jaren over discussieren, en dan ben je onvruchtbaar en kan het niet meer. Dat is niet mijn bedoeling. Ik denk dat het wel goed is om een datum te stellen dat we een keuze moeten maken.

Ja ik ben ook bang dat ik het hem ga verwijten. Ik denk dat hij daar ook bang voor is. Dat weet ik wel zeker, dat zei hij laatst ook. Ik ben ook bang dat we daardoor uit elkaar groeien. Of dat de relatie daardoor kapot gaat.

Vorig jaar in november zei hij dat we het er serieus over moesten hebben, en dat hij dacht dat we er wel een jaar over zouden moeten praten, omdat dit niet iets was waar hij snel over kon beslissen. Misschien moeten we maar een jaar aanhouden dan. En daarna de knoop doorhakken.



Lova

Hoi Zhongguo, Nee je hebt gelijk dat je de ander dingen gaat verwijten. Ik denk ook dat ik alleen er vanaf kan zien als ik daar zelf achter sta, anders blijft het aan je vreten. Maar die stap is niet 1-2-3 genomen. Dat kost tijd. En dan is het ook belangrijk dat je voor je gevoel alles hebt gedaan om uit te zoeken of het niet TOCH mogelijk is. En dat gevoel heb ik nu niet. dus ik blijf nog even doorworstelen...



Kaetje, wat leuk dat jullie gaan trouwen! Gefeliciteerd. Wel fijn om je aandacht ergens anders op te richten denk ik he. Jullie ook een heftige tijd maar wel fijn dat je die samen doormaakt denk ik, hoewel je misschien allebei anders reageert...



vivafeelfree, kan me voorstellen dat je je toch zorgen gaat maken over financiele zekerheid. Maar zijn jullie er al over uit dat je toch kinderen wilt, of heeft hij gewoon aangegeven dat áls hij toch kinderen wil, dat financien dan niet een probleem zullen vormen?

Kaetje! Wat leuk dat jullie gaan trouwen! Lijkt me geweldig om mee bezig te zijn... Ben benieuwd naar de voorbereidingen! (En heb je al een buikje? )



Vivafeelfree, ik kan me best een beetje voorstellen dat je vriend zich zorgen maakt over de financiën. Eigen zaak is toch best 'eng' op dat soort gebieden. Ik hoop dat je hem er een klein beetje van kan overtuigen dat kinderen niet altijd duur hoeven te zijn, en dat jij natuurlijk ook altijd voor inkomsten kan blijven zorgen. Houd ie nog steeds vast aan de 5 jaar? (Of was het nou 10?)



Lova... Soms weet ik even niet wat ik moet zeggen. Je zit in zó'n heftige tijd. En toch vind ik dat je je er goed doorheen slaat! Het besef dat je je relatie echt niet op wil geven, terwijl je nog steeds met dit probleem zit, lijkt me heel moeilijk. Je opmerking over dat je obsessief naar huizen op zoek was, zegt misschien wel wat over jezelf. En zelfs als de psych jullie niet kan helpen, misschien leer je dan toch wel het een en ander over jezelf. En dat is nooit verkeerd lijkt me. Misschien kan ze jou wel helpen met het leren omgaan met dit soort zaken. Ik heb geen idee. (En ik herken mezelf heel goed in de woorden obsessief en kindje... )

Ik hoop dat er bij jullie snel wat meer lucht gaat komen...



Bij ons thuis niet echt veel veranderd. Ik moet nog 8 dagen antibiotic en dan heb ik mijn kuur erop zitten. Ik ben nog steeds idioot moe, en dat heeft zo zijn gevolgen. Karaman was alleen maar bezig met het huis, (obsessief zeg maar) en luisterde niet naar mij, deed zijn ding, en had werkelijk geen idee hoe ik me voelde. Vorige week 2 keer op bezoek geweest bij mijn ouders, en twee keer resulteerde dat in een enorme huilbui . Karaman zus en Karaman zo, en ik ongelukkig, en ik wil een bank in mijn kamer zodat ik ook echt even kan ontspannen, etc etc. Dus zondag was mijn vader zo pissed, dat ie naar ons huis is gereden en Karaman even de wind van voren heeft gegeven. Dat ie toch wel eens even voor zijn dochter moest gaan zorgen en niet alleen maar aan zijn huis denken. Rest van de avond hebben we samen veel gepraat, gehuild, en uitgesproken. Hij dacht mij te helpen en te ontlasten door al het werk (klus- en regel) naar zich toe te trekken zodat ik kon ontspannen. En daardoor was hij zo gestressed dat ie mij niet ech tmeer zag staan. Nu is de lucht weer geklaard en we zijn des te happy-er samen. Paar daagjes klusvrij genomen en lekker op de bank (die er nu eindelijk staat) lekker uitrusten.



De kinderwens is even naar de achtergrond verdrongen. Mijn gezondheid gaat voor, en als ik weer beter ben gaan we ons even concentreren op de leuke dingen zoals vakanties. Nu hebben we een huis schuin tegenover een basisschool gekocht, en we kijken zo de kleuterklas is. Helpt voor mij niet echt, maar Karaman ziet allemaal lieve kleine kindjes en is dan ook helemaal vertederd... Hihi... Wie weet als het huis af is...

Gelukkig mag ik de baby van mijn vriendin regelmatig even 'lenen' en dat helpt een hoop. En stiekem... Heel stiekem... Vind ik het daarna dan best wel weer lekker dat ik nog van mijn kinderloze rust kan genieten...