Zorgen om dochter (8)

Mijn dochter van 8 heeft het regelmatig moeilijk. Ze is altijd al een gevoelig kind geweest wat snel huilt en kattig uit de hoek kan komen.
Ze zit nu in groep 5 en ze zegt vaak dat ze zich niet goed voelt op school. De meester is stom, de kinderen zijn stom. Ze schaamt zich snel, als ze iets niet snapt. Thuis kan ze soms een uitbarsting hebben als ze erg moe is (vlak voor bedtijd) en dan doet ze uitspraken waar ik van schrik. Ze zegt dan dat ze zich altijd rot voelt, dat ze nooit meer naar school gaat, volgens mij heeft ze ook een keer gezegd dat ze er beter niet kon zijn. Op school huilt ze soms ook omdat ze mij mist, of opa (die ze nooit heeft gekend) of oom J. mijn broer (die ze nooit ziet, maar die is ernstig psychiatrisch). Ze heeft wel vriendinnetjes, spreekt regelmatig af en wordt op feestjes uitgenodigd. Vanmorgen is ze huilend naar school gefietst.
Tegelijk zie ik een kind thuis die goed tot spelen komt, urenlang vrolijk bezig kan zijn met spel, knutselen, tekenen. Ze heeft veel humor en houdt van dieren. Er zijn thuis verder geen problemen en er is niks heftigs gebeurd. Haar schoolresultaten zijn mwah, volgens de docent hoort ze wel gewoon in groep 5 maar rapport is matig.
Ik heb zelf een gegeneraliseerde angststoornis en kan raak in paniek als mijn kind niet lekker gaat. Dit triggert mijn eigen pijnpunten (zoals rondom mijn broer). Vannacht heb ik ook aan paniekaanval gehad vanwege de zorgen om mijn dochter.
Mijn man maakt zich minder druk, hij vindt het normaal dat kinderen school stom vinden en dat mijn dochter verder niet zo dramatisch moet doen. Hij is een hele betrokken vader, maar met een duidelijke andere invalshoek als het om dit soort dingen gaat.
Ik weet niet goed hoe ik hier mee om moet gaan, is dit normaal of moet ik hulp zoeken?

Friezin71 schreef: ↑

11-11-2025 15:25

Je dochter heeft het moeilijk, zit niet goed in haar vel. Komt thuis wel lekker tot spelen, knutselen en sociaal gaat het ook prima. Zelf geeft ze aan school stom te vinden, de kinderen daar zijn stom en o.a. 'dat ze nooit meer naar school gaat'. Dit lijken me duidelijke signalen dat school in ieder geval een grote factor in het moeilijk-hebben is. Toch maar contact opnemen met leerkracht & IB-er en deze woorden / signalen met hen bespreken.

Vragen om hulp kan dan vanuit het perspectief 'Wat heeft je dochter nodig op school?' in plaats van "Wat is er mis met je dochter?' Omdat het laatste perspectief te smal is en er conclusies kunnen worden getrokken die niet per sé juist zijn.

Overigens, dat haar cijfers niet goed zijn, wil niet altijd zeggen dat school te moeilijk is. Soms juist het tegenovergestelde. Vereist een brede blik die niet op zoek gaat naar diagnoses, maar vooral uitzoekt wat er in je dochter omgaat en hoe haar hoofdje werkt.

School is idd een grote factor. In mijn beleving zouden we zonder school amper een probleem hebben.

Ja, ik heb net de leraar gesproken en we gaan met de IB er kijken hiernaar.

Wombat schreef: ↑

11-11-2025 15:22

Maar wel met terechte punten van zorg (afhankelijk van hoe erg het 'huilprobleem' nu precies is. Dat is lastig inschatten zo.)

Het huilprobleem is sinds dit schooljaar op school nu een handvol keer gebeurd.
Thuis heeft ze altijd al gehad dat ze snel huilt, maar altijd wel te plaatsen (geen snoepje mogen of naar bed moeten en dit niet willen). Dit wordt nu langzaam wat beter met het groter worden.
Huilend naar school is zeldzaam.

Lori schreef: ↑

11-11-2025 15:51

Ik zou toch ook inzetten op weer hulp voor jezelf. Je angststoornis is niet helpend in deze en het valt in dat kader op dat je in een later bericht bepaald gedrag van je dochter ook weer wat minder "ernstig" omschrijft dan in je OP doordat je later bijvoorbeeld schrijft dat het soms ook weken goed gaat. Misschien spreekt daar dus wel deels je eigen paniek in door? Het faalangst-boek kan ik op basis van wat je over je dochter schrijft ook niet direct plaatsen en dat ze het alleen aan jou vertelt kán zijn omdat jij haar veiligheid biedt, maar kan ook een heel andere reden hebben, bijvoorbeeld omdat ze onbewust beseft dat dit een manier is waarmee ze bij jou effect sorteert.

Mee eens dat mijn eigen angst niet helpend is en ook de suggestie dat dochter hiermee een effect sorteert bij mij is terecht. Ik zit net zoals mijn man in een bepaalde dynamiek met kind. Ik probeer heel erg om kalm en geïnteresseerd te reageren maar de schrik slaat me om het hart en ik denk wel dat zij dat voelt.

Het faalangst stuk komt voort uit dat dochter aangeeft bij mij dat ze zich schaamt als ze extra uitleg krijgt of fouten maakt en ook dat ze zich van tevoren zorgen maakt over wat er op school gaat gebeuren of dat kinderen haar uitlachen.

Zo had een jongen haar baby genoemd omdat ze dus had gehuild en nu is ze bang dat er weer iets gebeurt waar ze om moet huilen en dat ze dan weer baby genoemd wordt oid. Ze maakt zich ook altijd druk ober boekenbeurten enzo al lang van tevoren. Ze heeft stress van school zegt ze.

framboise-t schreef: ↑

11-11-2025 15:52

Is de school wel leuk?

Ik dacht tijdens mijn basisschool dat het 'normaal' was dat ik thuis zijn ongeveer 100 keer leuker vond dan school, en dat school iets was om te verdragen / dat er nou eenmaal bij hoort, en eigenlijk heb ik pas achteraf, nu mijn eigen kind met veel plezier naar school gaat, dat ik zie hoe afschuwelijk mijn eigen schooltijd was.

Veel pesten, rotsfeer, het verschil is als dag en nacht.
En ik had wel vriendinnetjes hoor, maar leeftijdsgenootjes kunnen niet compenseren voor de sfeer in de klas.

Ik heb niet de indruk dat er een rotsfeer is of veel pesten. Wel is er een meisje die in de beleving van dochter haar beste vriendin heeft afgepakt. Dat meisje is ook heel mondig en assertief en dit botst met mijn dochter. Als dochter hier over praat komen ook de tranen en ook hierover praat ze alleen met mij niet met vader of leerkracht.