Relaties
alle pijlers
Als een ouder komt te overlijden
dinsdag 9 juli 2024 13:04
dinsdag 9 juli 2024 13:15
Dat is moeilijk te voorspellen TO, want het is typisch zoiets dat je vaak pas weet als je het meemaakt. Want elke ervaring is anders.
Want je weet niet wat de omstandigheden tzt zijn. Bijvoorbeeld de omstandigheden waaronder je ouder overlijdt, is het onverwachts, is het een lang ziekbed, is het een kort ziekbed, is je ouder echt helemaal klaar met het leven.
Maar ook jouw omstandigheden, zoals hoe zit je in je vel, op welk punt in je leven bevind je je, heb je tijd om er mij stil te staan, wat voor persoon ben je.
En ook: hoe is jullie band op dat moment, hoe zijn de omstandigheden in jullie relatie in de periode voor het overlijden.
Daarnaast is het ook niet zo, dat je bij elk overlijden op dezelfde manier reageert. Een ander persoon, andere omstandigheden en jij bent ook weer op een ander punt in je leven.
Mijn ouders leven allebei nog, maar als ik kijk naar het overlijden van de grootouders die ik goed kende, reageerde ik niet op dezelfde manier. Bij mijn oma was het onverwachts en dat kwam best aan, maar van het overlijden van mijn opa had ik meer last, ondanks dat het verwacht was en het ook gewoon het beste was (hij was dement). De omstandigheden waren gewoon zo anders.
Wat ik wel belangrijk vind, is om nu fijne herinneringen te maken met de mensen die belangrijk voor je zijn.
Want je weet niet wat de omstandigheden tzt zijn. Bijvoorbeeld de omstandigheden waaronder je ouder overlijdt, is het onverwachts, is het een lang ziekbed, is het een kort ziekbed, is je ouder echt helemaal klaar met het leven.
Maar ook jouw omstandigheden, zoals hoe zit je in je vel, op welk punt in je leven bevind je je, heb je tijd om er mij stil te staan, wat voor persoon ben je.
En ook: hoe is jullie band op dat moment, hoe zijn de omstandigheden in jullie relatie in de periode voor het overlijden.
Daarnaast is het ook niet zo, dat je bij elk overlijden op dezelfde manier reageert. Een ander persoon, andere omstandigheden en jij bent ook weer op een ander punt in je leven.
Mijn ouders leven allebei nog, maar als ik kijk naar het overlijden van de grootouders die ik goed kende, reageerde ik niet op dezelfde manier. Bij mijn oma was het onverwachts en dat kwam best aan, maar van het overlijden van mijn opa had ik meer last, ondanks dat het verwacht was en het ook gewoon het beste was (hij was dement). De omstandigheden waren gewoon zo anders.
Wat ik wel belangrijk vind, is om nu fijne herinneringen te maken met de mensen die belangrijk voor je zijn.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
dinsdag 9 juli 2024 13:16
Niemand wil iemand verliezen, het liefst wil je iedereen bij je houden. Helaas is dit wel een zekerheid in het leven, mensen overlijden. Mijn kinderen hebben hun vader op jonge leeftijd verloren. Wees dankbaar dat je ouders er nog zijn en geniet van alle momenten samen i.p.v. dit te laten overschaduwen door je gedachten. Ja, het moment gaat ooit komen, dit kan je niet tegenhouden. Je zult dan sterk moeten zijn en door moeten, maar mag ook zeker verdriet hebben.
dinsdag 9 juli 2024 13:26
Het ligt ook aan je leeftijd denk ik. Toen ik tiener/ twintiger was dacht ik ook zoals jij, dat ik nooit meer gelukkig zou worden als mijn vader of moeder zou overlijden en dat ik maanden alleen maar zou huilen.
Nu ben ik halverwege de 40, mijn vader was 72 toen hij twee jaar geleden overleed en het is anders gegaan dan ik dacht. Het was een hele verdrietige tijd, maar je moet er doorheen, hoe verdrietig je ook bent.
Je hebt geen andere keuze.
Nu ben ik halverwege de 40, mijn vader was 72 toen hij twee jaar geleden overleed en het is anders gegaan dan ik dacht. Het was een hele verdrietige tijd, maar je moet er doorheen, hoe verdrietig je ook bent.
Je hebt geen andere keuze.
dinsdag 9 juli 2024 13:38
Dat lijkt me zo zwaar. Ik kan me haast niet voorstellen dat ik gewoon door kan gaan als ze zijn overleden, dat is dan niet de hele dag overmand ben door verdriet. Waarschijnlijk moet je wel. Maar het lijkt me haast onmogelijk
dinsdag 9 juli 2024 13:39
Ja, ik heb precies hetzelfde. Het lijkt wel alsof alle leuke dingen (trouwen, kinderen krijgen etc) achter me liggen en er nu alleen nog vervelende dingen gaan gebeuren
dinsdag 9 juli 2024 13:40
Ik ben 38 en heb nog steeds die gedachte dat ik alleen maar zou huilen eerlijk gezegd
dinsdag 9 juli 2024 13:41
je moet het je ook niet gaan zitten voorstellen want dan word je gek. en je kunt het wel want je valt niet om als iemand anders dood gaat. het gaat even allemaal wat moeilijker en je moet, tot op zekere hoogte, de emotie ook echt toelaten anders bijt hij je in de kont, maar ik krijg het gevoel dat jij in paniek gaat en dat voordat er echt iets concreets aan de hand is. da's niet bestauroraatje schreef: ↑09-07-2024 13:38Dat lijkt me zo zwaar. Ik kan me haast niet voorstellen dat ik gewoon door kan gaan als ze zijn overleden, dat is dan niet de hele dag overmand ben door verdriet. Waarschijnlijk moet je wel. Maar het lijkt me haast onmogelijk
En doooooor!
dinsdag 9 juli 2024 13:41
Inmiddels zijn man en ik op de leeftijd dat de generatie boven ons zo zoetjesaan begint weg te vallen. We genieten daarom nog altijd van de tijd die we hebben met deze generatie en bereiden ons mentaal voor op de dag dat de een na de ander alleen nog in onze herinnering zal bestaan.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
dinsdag 9 juli 2024 13:43
broadway schreef: ↑09-07-2024 13:41je moet het je ook niet gaan zitten voorstellen want dan word je gek. en je kunt het wel want je valt niet om als iemand anders dood gaat. het gaat even allemaal wat moeilijker en je moet, tot op zekere hoogte, de emotie ook echt toelaten anders bijt hij je in de kont, maar ik krijg het gevoel dat jij in paniek gaat en dat voordat er echt iets concreets aan de hand is. da's niet best
Ik heb net slecht nieuws gekregen over een van mijn ouders, dus daar komt momenteel ook dat paniekerige een beetje vandaan. Dat zakt waarschijnlijk wel weer (het is niet alsof er vandaag iemand doodgaat, al weet je dat natuurlijk nooit zeker) Maar het drukt me wel even met de neus op de feiten
dinsdag 9 juli 2024 13:45
Ik heb twee totaal verschillende scenario's meegemaakt:
Toen ik nog heel jong was (basisschoolleeftijd) overleed mijn moeder onverwacht. Mijn ouders waren gescheiden en ik woonde bij haar, dus mijn hele fundament werd letterlijk onder mij weggeslagen.
Mijn vader is ook relatief jong overleden (68) maar doordat ik mij al 27 jaar lang op die dag had voorbereid, was dat een hele andere ervaring. Natuurlijk is er het gemis, maar mijn leven was nog gewoon mijn leven. En het bracht mensen weer bij elkaar, wat eigenlijk iets heel moois was.
De wereld gaat gewoon door, dus ook jouw leven zal door gaan. De eerste week tot aan de uitvaart is veel. Maar bij beide uitvaarten was ik ook blij dat dat erop zat, want dan kon "het normale" leven ook weer een plekje krijgen. Je brein zal in het begin nog niet zo functioneren zoals je gewend bent (ik was bijvoorbeeld heel vergeetachtig, terwijl ik dat nooit ben), maar uiteindelijk zal je vanzelf weer gewoon met vrienden af willen spreken, boodschappen doen of koken. En er komt vanzelf een moment dat je denkt: "goh, vandaag heb ik er helemaal niet aan gedacht!".
Bij mij hielp het echt dat ik goed voorbereid was: ik wist precies wat er van mij verwacht werd en wat er op mij af zou komen. Natuurlijk is het niet fijn om op voorhand met de dood van je ouders bezig te zijn, maar misschien haalt het wel een deel van je angst weg.
Het is fijn als je je ouders zo lang mogelijk bij je kan houden, maar vaak gaat ouderdom ook gepaard met gebreken. Ik ben zelf bijvoorbeeld stiekem wel blij dat ik de echte aftakeling nooit mee heb moeten maken. Of mijn opa die met 92 eigenlijk al 7 jaar lang niet meer wilde leven.
Toen ik nog heel jong was (basisschoolleeftijd) overleed mijn moeder onverwacht. Mijn ouders waren gescheiden en ik woonde bij haar, dus mijn hele fundament werd letterlijk onder mij weggeslagen.
Mijn vader is ook relatief jong overleden (68) maar doordat ik mij al 27 jaar lang op die dag had voorbereid, was dat een hele andere ervaring. Natuurlijk is er het gemis, maar mijn leven was nog gewoon mijn leven. En het bracht mensen weer bij elkaar, wat eigenlijk iets heel moois was.
De wereld gaat gewoon door, dus ook jouw leven zal door gaan. De eerste week tot aan de uitvaart is veel. Maar bij beide uitvaarten was ik ook blij dat dat erop zat, want dan kon "het normale" leven ook weer een plekje krijgen. Je brein zal in het begin nog niet zo functioneren zoals je gewend bent (ik was bijvoorbeeld heel vergeetachtig, terwijl ik dat nooit ben), maar uiteindelijk zal je vanzelf weer gewoon met vrienden af willen spreken, boodschappen doen of koken. En er komt vanzelf een moment dat je denkt: "goh, vandaag heb ik er helemaal niet aan gedacht!".
Bij mij hielp het echt dat ik goed voorbereid was: ik wist precies wat er van mij verwacht werd en wat er op mij af zou komen. Natuurlijk is het niet fijn om op voorhand met de dood van je ouders bezig te zijn, maar misschien haalt het wel een deel van je angst weg.
Het is fijn als je je ouders zo lang mogelijk bij je kan houden, maar vaak gaat ouderdom ook gepaard met gebreken. Ik ben zelf bijvoorbeeld stiekem wel blij dat ik de echte aftakeling nooit mee heb moeten maken. Of mijn opa die met 92 eigenlijk al 7 jaar lang niet meer wilde leven.
s7rin wijzigde dit bericht op 09-07-2024 13:49
2.21% gewijzigd
Disclaimer: ik heb een mannelijk brein.
dinsdag 9 juli 2024 13:45
Je ouders hebben het meegemaakt, die zijn ook gewoon doorgegaan en de generaties daarvoor ook.auroraatje schreef: ↑09-07-2024 13:38Dat lijkt me zo zwaar. Ik kan me haast niet voorstellen dat ik gewoon door kan gaan als ze zijn overleden, dat is dan niet de hele dag overmand ben door verdriet. Waarschijnlijk moet je wel. Maar het lijkt me haast onmogelijk
Mijn moeder was 56 toen ze overleed. Nog best jong dus, maar het leven gaat verder. Natuurlijk heb ik zware dagen gehad, maar je vindt daarin wel je weg. En als het niet lukt zijn er allerlei therapiën die je kunt volgen. Je ouders zouden niets anders willen dan dat je gelukkig bent
De nog levende (schoon)ouders zijn inmiddels ver in de tachtig en ik kan me prima een leven voorstellen zonder hun.
Ik ben wel iemand die mij geen zorgen maakt voor de dag van morgen. Je weet toch niet hoe het leven loopt.
dinsdag 9 juli 2024 13:46
'auroraatje schreef: ↑09-07-2024 13:38Dat lijkt me zo zwaar. Ik kan me haast niet voorstellen dat ik gewoon door kan gaan als ze zijn overleden, dat is dan niet de hele dag overmand ben door verdriet. Waarschijnlijk moet je wel. Maar het lijkt me haast onmogelijk
Ik snap wel dat je daar nu zo over denkt. Als het eenmaal zo ver is, zul je merken dat het proces van verwerking echt stapje voor stapje gaat, en dat er dan ineens een moment komt dat je ergens om hebt gelachen, of even hebt genoten van iets banaals, of even helemaal niet aan je verdriet hebt gedacht. En dat ronduit rotdagen toch afgewisseld worden met dagen waarop je je redelijk ok voelt.
Tot die tijd zou ik proberen me niet teveel zorgen te maken of je dit verlies wel aan zult kunnen, hoewel ik snap dat dat makkelijk klinkt. Maar toch: nu al een voorschot nemen op toekomstig verdriet en verlies is zinloos, hoor.
dinsdag 9 juli 2024 13:47
ah, dat verklaart een hoop en dan is het volkomen te snappen dat je even in de "hoe kan ik ooit normaal leven zonder pa/ma!!" modus schiet. ik was even bang dat je jezelf een hoek in gedreven had.auroraatje schreef: ↑09-07-2024 13:43Ik heb net slecht nieuws gekregen over een van mijn ouders, dus daar komt momenteel ook dat paniekerige een beetje vandaan. Dat zakt waarschijnlijk wel weer (het is niet alsof er vandaag iemand doodgaat, al weet je dat natuurlijk nooit zeker) Maar het drukt me wel even met de neus op de feiten
ook dit gevoel mag er even zijn, maar daarna moet je toch gaan relativeren. je kunt het nu ook zonder je ouders duus ook als je er niet meer op visite kan gaat dat door.
mijn vader was 55 toen hij overleed. ik heb nog maanden onbewust de telefoon gepakt om hem te bellen om iets te vertellen om tijdens het pakken van de telefoon te bedenken; oh nee... en dat zijn verdrietige momenten, maar het slijt en functioneren gaat sowieso.
veel sterkte met alles!
En doooooor!
dinsdag 9 juli 2024 13:47
Mijn vader is 2 jaar geleden overleden. Niet helemaal onverwacht, hij was al heel lang niet gezond, maar het ging in een paar dagen van er zijn flinke zorgen, met mijn eigen inschatting dat hij binnen een paar weken zou overlijden, naar terminaal, naar een hospice en daar overleden. Dus dat was best een rollercoaster. Maar hij was 75, hij hoefde niet meer en ik was op dat moment 48. Er zijn zeker momenten dat ik hem mis en er zijn ook momenten dat ik verdrietig ben dat hij er niet meer is, maar mijn leven ging en gaat grotendeels gewoon door. De maand april (overlijden schoonvader 3 weken voor mijn vader, zijn begrafenis, overlijden en uitvaart van mijn vader) en dan begin mei de verjaardag van mijn vader, ben ik er meer mee bezig, in ieder de afgelopen 2 jaar. Maar ik heb dit jaar in die periode ook een leuke vakantie gehad hoor. Ik zie toch dat de meeste mensen verdriet hebben, maar niet helemaal kapot zijn.
dinsdag 9 juli 2024 13:48
auroraatje schreef: ↑09-07-2024 13:40Ik ben 38 en heb nog steeds die gedachte dat ik alleen maar zou huilen eerlijk gezegd
Waarom een schaamsmiley? Niet doen. Het zijn je ouders, daar heb je verdriet over! Daar hoef je je niet voor te schamen!
Die dagen heb ik ook dat het heel zwaar is. Het gemis is zo groot. Mijn moeder leeft gelukkig nog. Maar ik zie heel erg tegen de dag op dat ook mijn vader zal overlijden.
Maar je moet door. Je hebt geen keuze.
Daarom, geniet zo veel mogelijk van de tijd samen en zeg alles wat je kwijt wilt, zodat je , als ze zijn overleden, zodat je geen spijt hebt dat je dingen niet hebt gezegd.
dinsdag 9 juli 2024 13:50
Het klinkt misschien gek, maar ik ben me er al op aan het voorbereiden, dat ik er alvast aan probeer te wennen ofzo. Ik heb ongeveer jouw leeftijd TO en mijn moeder heeft niet bepaald de beste kaarten om oud te worden. Ik sta er soms bij stil wat ze me allemaal geleerd hebben, en als ze er niet meer zijn, hoe dat voor me zou zijn op bepaalde momenten. Dat ik geen raad meer kan vragen bijv en het stelt me dan geruster dat ik het wel weet. Ik weet wel wat ze zouden zeggen en ze hebben me goed voorbereid de wereld in gezet 
Natuurlijk kun je je nooit helemaal voorbereiden en weet je nooit hoe het gaat, maar ik laat de gedachte/voorstelling gewoon soms toe en merk dat het daardoor minder eng of groot wordt.
Natuurlijk kun je je nooit helemaal voorbereiden en weet je nooit hoe het gaat, maar ik laat de gedachte/voorstelling gewoon soms toe en merk dat het daardoor minder eng of groot wordt.
dinsdag 9 juli 2024 13:54
En auroraatje het ís ook gewoon zwaar. De ene dag erger dan de andere, maar een van je ouders verliezen waar je veel van houdt, is heel zwaar. Maar ook met zware dingen kunnen mensen omgaan.
Ik denk dat het juist goed is dat je hier bij stil staat, zodat het niet rauw op je dak komt als een van je ouders overlijdt.
Echt, bespreek zo veel mogelijk met ze, dan heb je later geen spijt dat je bepaalde dingen niet hebt gezegd.
Ik denk dat het juist goed is dat je hier bij stil staat, zodat het niet rauw op je dak komt als een van je ouders overlijdt.
Echt, bespreek zo veel mogelijk met ze, dan heb je later geen spijt dat je bepaalde dingen niet hebt gezegd.
dinsdag 9 juli 2024 13:54
Ik denk dat je nu vanuit de 'theorie' niets zinvols kan zeggen daarover.
Er zijn heel veel mensen die denken ' als ik dit-en dat beleef/mij dat overkomt, dan overleef ik het niet', en toch gebeurd dat wel. (dat ze het overleven en er weer goed uitkomen)
Ja, natuurlijk is het verlies van een ouder heftig en met niets vergelijkbaar, maar ook in de rouw breekt later weer een andere fase aan.
Ik was 8 toen mijn moeder overleed en ik herinner me nog dat ik dacht 'wat moet ik doen als mn vader ook overlijdt? Dat red ik niet!'
En toen ik 16 was overleed mijn vader, en toch redt je het ook dan weer.
Heel raar, maar soms ben ik nu (45 jaar) 'blij' dat ik dat gehad heb, en het niet nog een keer mee hoef te maken.
Ik ben mijn leven zonder ouders al zo lang gewend dat ik niet meer beter weet, en als iemand, voor mijn idee al 'op leeftijd' het heeft over zijn/haar ouders, dan kan ik helemaal een verbaasd gevoel hebben dat een ouder iemand zelfs nog ouders heeft.
Er zijn heel veel mensen die denken ' als ik dit-en dat beleef/mij dat overkomt, dan overleef ik het niet', en toch gebeurd dat wel. (dat ze het overleven en er weer goed uitkomen)
Ja, natuurlijk is het verlies van een ouder heftig en met niets vergelijkbaar, maar ook in de rouw breekt later weer een andere fase aan.
Ik was 8 toen mijn moeder overleed en ik herinner me nog dat ik dacht 'wat moet ik doen als mn vader ook overlijdt? Dat red ik niet!'
En toen ik 16 was overleed mijn vader, en toch redt je het ook dan weer.
Heel raar, maar soms ben ik nu (45 jaar) 'blij' dat ik dat gehad heb, en het niet nog een keer mee hoef te maken.
Ik ben mijn leven zonder ouders al zo lang gewend dat ik niet meer beter weet, en als iemand, voor mijn idee al 'op leeftijd' het heeft over zijn/haar ouders, dan kan ik helemaal een verbaasd gevoel hebben dat een ouder iemand zelfs nog ouders heeft.
dinsdag 9 juli 2024 13:55
Dat bespreken van dingen hebben we de afgelopen jaren inderdaad al heel veel gedaan. Er zijn geen dingen waarvan ik me nu bewust ben dat ik zo nog niet met ze heb besproken. Dat is wel een heel fijn gevoel. Maar ik kan me er nog niks bij voorstellen dat ik ze niet meer zou kunnen bellen of langsgaan als er iets nieuws in mijn leven opdoet (zowel positief als negatief).
dinsdag 9 juli 2024 13:56
Ik denk hier de laatste tijd ook veel over na. Heb vorig jaar mijn laatste opa verloren en toen kwam het besef dat nu de generatie van mijn ouders de volgende is. Ik kan me geen leven zonder hem voorstellen, maar die tijd gaat wel ooit komen. Bijkomend nadeel is nog dat ze in het buitenland wonen en daar willen blijven. Mijn vader is wat ouder dan mijn moeder en ik maak me wel zorgen over hoe het moet als hij weg valt. Mijn moeder zie ik niet alleen daar blijven, maar wat komt er allemaal bij kijken om haar weer naar Nederland te krijgen, het huis daar, een uitvaart daar, hoe moet dat allemaal. Daar denk ik de laatste tijd wel veel over na en heb geen idee hoe het allemaal zal gaan 
Verder heb ik het soms ook ineens moeilijk als ik besef dat ik zelf ooit ga. Nooit bang voor geweest, maar het besef dat ik waarschijnlijk mijn dochter ga vergeten grijpt me aan. Dat je gewoon ineens niks meer weet als je dood gaat, dat je geen besef hebt dan meer ofzo. En dat ik dan dus ook nooit meer aan mijn dochter kan denken, daar moet ik niet teveel over nadenken.
Verder heb ik het soms ook ineens moeilijk als ik besef dat ik zelf ooit ga. Nooit bang voor geweest, maar het besef dat ik waarschijnlijk mijn dochter ga vergeten grijpt me aan. Dat je gewoon ineens niks meer weet als je dood gaat, dat je geen besef hebt dan meer ofzo. En dat ik dan dus ook nooit meer aan mijn dochter kan denken, daar moet ik niet teveel over nadenken.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
