Kinderen
alle pijlers
zwanger en vader overleden
maandag 30 maart 2009 om 17:54
Ik ben momenteel 40 wkn en 3 dgn zwanger van ons eerste kindje. Helaas is mijn vader zo'n 3 weken geleden overleden aan longkanker.
Het begon ongeveer 2 jaar geleden, de telefoon ging en mijn moeder begon met "schrik niet.." (dan moet ik me dus zorgen gaan maken) mijn vader lag in het ziekenhuis, hij had zojuist een hartinfarct gekregen. Gelukkig herstelde hij (na gekatheteriseerd te zijn, etc.) daar goed van.
Ong. 1 jaar geleden weer de telefoon, dit keer mijn vader met "schrik niet.." , mijn moeder lag in het ziekenhuis zij had zojuist een beroerte gehad. Na een heftige operatie herstelde zij daar gelukkig ook goed van. Nu dachten we alles gehad te hebben..
Nou eindelijk goed nieuws, ik ben zwanger! We wilde wel de 1e echo afwachten met het vertellen van het blijde nieuws. Dit omdat we al zoveel hadden meegemaakt. Nou de 1e echo gehad en alles goed gelukkig.
Terwijl we dit geweldige nieuws aan mijn ouders aan het vertellen waren had mijn vader al last van zijn schouder. Na geholpen te zijn met fysio, kraken etc. werd de pijn helaas niet minder, het werd alleen maar erger.
Een paar weken later kregen we in het ziekenhuis het verschrikkelijke nieuws te horen, long kanker met uitzaaiingen in de botten. Vanaf dat moment is het eingenlijk alleen maar bergafwaarts gegaan waarbij mijn vader erg veel pijn heeft gehad. We hadden wel verwacht en natuurlijk gehoopt dat hij de kleine nog zou zien, hij wilde zo graag opa worden..
Maar helaas was de strijd na 4,5 maand over en is hij overlden op 62-jarige leeftijd.
Van mijn zwangerschap heb ik weinig of niet kunnen genieten en de komende tijd wordt ook zwaar zonder mijn maatje..
Het begon ongeveer 2 jaar geleden, de telefoon ging en mijn moeder begon met "schrik niet.." (dan moet ik me dus zorgen gaan maken) mijn vader lag in het ziekenhuis, hij had zojuist een hartinfarct gekregen. Gelukkig herstelde hij (na gekatheteriseerd te zijn, etc.) daar goed van.
Ong. 1 jaar geleden weer de telefoon, dit keer mijn vader met "schrik niet.." , mijn moeder lag in het ziekenhuis zij had zojuist een beroerte gehad. Na een heftige operatie herstelde zij daar gelukkig ook goed van. Nu dachten we alles gehad te hebben..
Nou eindelijk goed nieuws, ik ben zwanger! We wilde wel de 1e echo afwachten met het vertellen van het blijde nieuws. Dit omdat we al zoveel hadden meegemaakt. Nou de 1e echo gehad en alles goed gelukkig.
Terwijl we dit geweldige nieuws aan mijn ouders aan het vertellen waren had mijn vader al last van zijn schouder. Na geholpen te zijn met fysio, kraken etc. werd de pijn helaas niet minder, het werd alleen maar erger.
Een paar weken later kregen we in het ziekenhuis het verschrikkelijke nieuws te horen, long kanker met uitzaaiingen in de botten. Vanaf dat moment is het eingenlijk alleen maar bergafwaarts gegaan waarbij mijn vader erg veel pijn heeft gehad. We hadden wel verwacht en natuurlijk gehoopt dat hij de kleine nog zou zien, hij wilde zo graag opa worden..
Maar helaas was de strijd na 4,5 maand over en is hij overlden op 62-jarige leeftijd.
Van mijn zwangerschap heb ik weinig of niet kunnen genieten en de komende tijd wordt ook zwaar zonder mijn maatje..
maandag 30 maart 2009 om 20:59
Hoi Sassy.
Wat ontzettend vervelend voor je, het moet een heftige emotionele tijd voor je zijn zo. Bij mij is mijn schoonmoeder overleden toen ik zwanger was (eierstokkanker). Voor mij, maar nog veel meer voor mijn man was het idee dat zij onze kleine man niet meer kon zien echt heel moeilijk. En dat blijft moeilijk. Toen kleine man voor het eerst omrolde, zijn eerste stapjes zette, zijn eerste woordjes zei, maar ook bij onze trouwdag, bij alles hebben we het idee; wat jammer dat zij hier niet bij kan zijn. Tegelijkertijd brengt zo'n kleintje ook zoveel troost en blijdschap dat het je ook een reden geeft om door te gaan.
Heel veel sterkte en geniet van je kindje straks.
Liefs Es
Wat ontzettend vervelend voor je, het moet een heftige emotionele tijd voor je zijn zo. Bij mij is mijn schoonmoeder overleden toen ik zwanger was (eierstokkanker). Voor mij, maar nog veel meer voor mijn man was het idee dat zij onze kleine man niet meer kon zien echt heel moeilijk. En dat blijft moeilijk. Toen kleine man voor het eerst omrolde, zijn eerste stapjes zette, zijn eerste woordjes zei, maar ook bij onze trouwdag, bij alles hebben we het idee; wat jammer dat zij hier niet bij kan zijn. Tegelijkertijd brengt zo'n kleintje ook zoveel troost en blijdschap dat het je ook een reden geeft om door te gaan.
Heel veel sterkte en geniet van je kindje straks.
Liefs Es
dinsdag 31 maart 2009 om 02:45
Hoi Sassy,
Wat enorm verdrietig voor je. Ik leef met je mee en herken je gevoel volledig! Het is een emotionele achtbaan waar je in zit. Tijdens mijn eerste zwangerschap zijn in 2.5 week tijd beide aanstaande opa's overleden. Mijn schoonmoeder nog geen jaar ervoor. Juist vanwege de ziekte van mijn vader hebben we al snel, na 6 weken, aan mijn ouders verteld dat ik zwanger was. En dus ook aan mijn schoonvader. Hij was zo trots, dat er een kleinkind bij zou komen. Hij heeft het 3 weken geweten. Hij overleed totaal onverwacht. Beide opa's waren enorm blij met het nieuws. Maar 2 dagen na de crematie van mijn schoonvader kregen we het bericht dat mijn vader was 'opgegeven'. Hij overleed 16 dagen na mijn schoonvader. Beseffen dat je 11 weken zwanger bent en letterlijk een generatie opschuift, is confronterend en verdrietig. Het is inmiddels 11 jaar geleden, maar wennen doet het nooit. Je leert er wel mee om te gaan. We vertellen veel over de 3 overleden grootouders, zodat ze toch een plek hebben bij de kinderen. Dat verdienen ze. Toen ze kleiner waren stonden we geregeld 's avonds bij het raam naar de sterrenhemel te kijken. Kijken of het lampje van opa en oma brandde en ze "thuis" waren. Elke vakantie steken we kaarsjes voor ze op, in een kerkje. Op de gekste plekken branden ze. Foto's staan verspreid door het huis. En waar ik nog steeds emotioneel van word, is dat tijdens het ziekbed van mijn schoonmoeder zij toch nog knuffelbeesten heeft gemaakt. Ik was niet zwanger destijds, maar ze wist dat we hoopten binnen een paar jaar kinderen te krijgen. Ze heeft er een paar gemaakt, als herinnering. Die liggen nog elke avond in bed van de kinderen. En ik vind het ook mooi om bepaalde dingen van de grootouders terug te zien in de kinderen. Kleine dingen, die een glimlach bij me brengen. Of het nou de houding is van armen op de rug, of de voorkeur voor gebakken spek... Maar het blijft confronterend als je weer een briefje van school mee krijgt dat ook opa's en oma's worden uitgenodigd de uitvoering bij te wonen. Of je kind afzwemt en je tussen alle opa's en oma's inzit en je je eigen kind dat ook zo gegund had. Geen logeerpartijtjes, geen verwennerijen zoals opa's en oma's dat kunnen en mogen doen. En erg vond ik voor mijn man dat hij ze na de geboorte van de kinderen, niet kon bellen. Met regelmaat kan ik janken om hun verlies. Ook na 11 jaar. Maar van de andere kant vind ik dat ook een mooi eerbetoon aan hen, die tranen.
Wat Es schrijft klopt, je kindje gaat heel veel troost bieden en geluk brengen. Heel veel sterkte!
Wat enorm verdrietig voor je. Ik leef met je mee en herken je gevoel volledig! Het is een emotionele achtbaan waar je in zit. Tijdens mijn eerste zwangerschap zijn in 2.5 week tijd beide aanstaande opa's overleden. Mijn schoonmoeder nog geen jaar ervoor. Juist vanwege de ziekte van mijn vader hebben we al snel, na 6 weken, aan mijn ouders verteld dat ik zwanger was. En dus ook aan mijn schoonvader. Hij was zo trots, dat er een kleinkind bij zou komen. Hij heeft het 3 weken geweten. Hij overleed totaal onverwacht. Beide opa's waren enorm blij met het nieuws. Maar 2 dagen na de crematie van mijn schoonvader kregen we het bericht dat mijn vader was 'opgegeven'. Hij overleed 16 dagen na mijn schoonvader. Beseffen dat je 11 weken zwanger bent en letterlijk een generatie opschuift, is confronterend en verdrietig. Het is inmiddels 11 jaar geleden, maar wennen doet het nooit. Je leert er wel mee om te gaan. We vertellen veel over de 3 overleden grootouders, zodat ze toch een plek hebben bij de kinderen. Dat verdienen ze. Toen ze kleiner waren stonden we geregeld 's avonds bij het raam naar de sterrenhemel te kijken. Kijken of het lampje van opa en oma brandde en ze "thuis" waren. Elke vakantie steken we kaarsjes voor ze op, in een kerkje. Op de gekste plekken branden ze. Foto's staan verspreid door het huis. En waar ik nog steeds emotioneel van word, is dat tijdens het ziekbed van mijn schoonmoeder zij toch nog knuffelbeesten heeft gemaakt. Ik was niet zwanger destijds, maar ze wist dat we hoopten binnen een paar jaar kinderen te krijgen. Ze heeft er een paar gemaakt, als herinnering. Die liggen nog elke avond in bed van de kinderen. En ik vind het ook mooi om bepaalde dingen van de grootouders terug te zien in de kinderen. Kleine dingen, die een glimlach bij me brengen. Of het nou de houding is van armen op de rug, of de voorkeur voor gebakken spek... Maar het blijft confronterend als je weer een briefje van school mee krijgt dat ook opa's en oma's worden uitgenodigd de uitvoering bij te wonen. Of je kind afzwemt en je tussen alle opa's en oma's inzit en je je eigen kind dat ook zo gegund had. Geen logeerpartijtjes, geen verwennerijen zoals opa's en oma's dat kunnen en mogen doen. En erg vond ik voor mijn man dat hij ze na de geboorte van de kinderen, niet kon bellen. Met regelmaat kan ik janken om hun verlies. Ook na 11 jaar. Maar van de andere kant vind ik dat ook een mooi eerbetoon aan hen, die tranen.
Wat Es schrijft klopt, je kindje gaat heel veel troost bieden en geluk brengen. Heel veel sterkte!
dinsdag 31 maart 2009 om 10:15
Hoi Sassy en alle anderen,
ook hier herkenning. Mijn vader werd 6 jaar geleden ziek met de diagnose Kahler. Een terminale vorm van beenmergkanker met een prognose van maximaal 5 jaar. In maart van 2007 raakte ik zwanger van ons derde kindje en in de zomer erop werd mijn vader steeds slechter. Ik was uitgerekend in november en hoopte dat hij zijn jongste kleinkind nog zou kunnen ontmoeten. De verloskunidge heeft er alles aan gedaan om te zorgen dat mijn kleintje zeker niet te lang zou blijven zitten. Gelukkig heeft mijn vader het wel nog mee kunnen maken dat onze Raf werd geboren. We lagen tegelijkertijd in het ziekenhuis en omdat hij beter ter been was zat ie bijna onafgebroken op mijn kamer. Op zijn sterfbed 6 weken later heeft ie zoveel gehad aan mijn kleine vent ik werd verschillende keren gebeld door de verpleging omdat mijn papa weer had gevraagd naar Raf. Ik ben zoooo blij dat hij dat nog voor z'n opa heeft kunnen doen, er gewoon zijn, al weet ie het nu niet eens.
Nu nog, t'is een jaar geleden "weet" ik dat mijn vader vaak bij Rafje komt, precies wat Lala ook zegt hij kan soms zo bezig zijn met iets onzichtbaars...Op zulke momenten voel ik verdriet maar ook geluk. Mijn vader is 63 geworden.
Ik hoop dat je jouw verdriet een plekje kunt geven en je zal zien dat jouw kleintje straks troost geeft... Veel sterkte..
ook hier herkenning. Mijn vader werd 6 jaar geleden ziek met de diagnose Kahler. Een terminale vorm van beenmergkanker met een prognose van maximaal 5 jaar. In maart van 2007 raakte ik zwanger van ons derde kindje en in de zomer erop werd mijn vader steeds slechter. Ik was uitgerekend in november en hoopte dat hij zijn jongste kleinkind nog zou kunnen ontmoeten. De verloskunidge heeft er alles aan gedaan om te zorgen dat mijn kleintje zeker niet te lang zou blijven zitten. Gelukkig heeft mijn vader het wel nog mee kunnen maken dat onze Raf werd geboren. We lagen tegelijkertijd in het ziekenhuis en omdat hij beter ter been was zat ie bijna onafgebroken op mijn kamer. Op zijn sterfbed 6 weken later heeft ie zoveel gehad aan mijn kleine vent ik werd verschillende keren gebeld door de verpleging omdat mijn papa weer had gevraagd naar Raf. Ik ben zoooo blij dat hij dat nog voor z'n opa heeft kunnen doen, er gewoon zijn, al weet ie het nu niet eens.
Nu nog, t'is een jaar geleden "weet" ik dat mijn vader vaak bij Rafje komt, precies wat Lala ook zegt hij kan soms zo bezig zijn met iets onzichtbaars...Op zulke momenten voel ik verdriet maar ook geluk. Mijn vader is 63 geworden.
Ik hoop dat je jouw verdriet een plekje kunt geven en je zal zien dat jouw kleintje straks troost geeft... Veel sterkte..
dinsdag 31 maart 2009 om 10:25
Hoi Sassy, van mij ook even sterkte gewenst. Het is zo dubbel, een nieuw leven in je en een ander leven verliezen. Je kindje zal je inderdaad veel troost bieden en ook voor afleiding zorgen. En tegelijkertijd is het ontzettend confronterend, omdat je bij elke ontwikkeling beseft dat je vader het niet meemaakt. Bij belangrijke dingen schiet nog vaak door mijn hoofd "even mijn moeder bellen" met meteen er achteraan het besef dat het niet kan. Vreselijk blijft dat.
Geef jezelf de ruimte om verdrietig te zijn. Ook als je kleintje er straks is en je geniet, mag je tegelijkertijd verdrietig zijn. Heel veel sterkte met de bevalling en de periode erna. Het gaat je vast lukken
Geef jezelf de ruimte om verdrietig te zijn. Ook als je kleintje er straks is en je geniet, mag je tegelijkertijd verdrietig zijn. Heel veel sterkte met de bevalling en de periode erna. Het gaat je vast lukken
dinsdag 31 maart 2009 om 11:33
Nogmaals bedankt voor de lieve berichtjes, ik heb hier echt iets aan. Ik kreeg deze site als tip van mijn lieve vriendinnetje Ris, die helaas ook al veel ellende heeft meegemaakt (thanx lieverd).
Ik hoop inderdaad dat ik straks van mijn kindje ga genieten en hoop dat ik er misschien wel iets van mijn vader in ga zien (ik lijk ook erg op hem). Ik weet dat het erg dubbel is en het zal voor mij en mijn moeder en broer ook erg dubbel worden. Mijn vader was een erg positief persoon en heeft de humor er tot de laatste dag in kunnen houden, dit waardeer ik zo in hem en ik wil dit proberen voort te zetten..
Ik hoop inderdaad dat ik straks van mijn kindje ga genieten en hoop dat ik er misschien wel iets van mijn vader in ga zien (ik lijk ook erg op hem). Ik weet dat het erg dubbel is en het zal voor mij en mijn moeder en broer ook erg dubbel worden. Mijn vader was een erg positief persoon en heeft de humor er tot de laatste dag in kunnen houden, dit waardeer ik zo in hem en ik wil dit proberen voort te zetten..
woensdag 1 april 2009 om 02:41
Zo liefdevol als je over je vader schrijft, dat zou elke ouder zich wensen. Hij is je voorbeeld. Geef zijn liefde voor jou door aan je kindje. Dat lijkt me een mooi eerbetoon, hoe moeilijk dat ook zal worden. Het gemis zal blijven, maar tegelijkertijd zul je ook overvallen worden door momenten dat je met een glimlach kan terugdenken aan je vader als je met de kleine in de weer bent. Geef jezelf de tijd om een manier te vinden met je verdriet om te gaan. Dat hoeft niet nu, volgende week of volgend jaar. Iedereen gaat op een andere manier met verdriet om. Er is geen beste manier, alleen jouw manier en die manier is niet aan een tijdslimiet gebonden. Ik kan me voorstellen dat je aan je moeder en broer denkt. Maar je mag egoïstisch zijn nu. Jij en je partner krijgen een kindje. Dat is al ingrijpend genoeg! Voel je niet teveel verantwoordelijk voor hen. Je geeft aan dat je hoopt dat je van je kleine kan gaan genieten. Sassy, je móet genieten. Daar heeft het kleinkind van je vader alle recht op.
En Fleurtje: dank je voor je reactie!
Toen ik de titel van het topic zag en de OP las, voelde ik een enorme behoefte om mijn verhaal neer te zetten. Mss wel juist omdat ik besefte dat ik niet de enige ben die zoveel tegenstrijdige emoties doormaakt of doorgemaakt heeft. En ja, mijn moeder leeft nog, maar woont op 200 km van ons en is al jaren niet meer zo mobiel. Ze heeft geen auto en reizen per trein durft ze niet meer. Blijven logeren daar is niet mogelijk, een bezoekje aan ons is te vermoeiend, ook al zouden we haar ophalen. We gaan dus geregeld naar haar, voor een dagje. Dus de rol van een oma, waar ik op gehoopt had, kan ze niet op zich nemen. Ik begrijp dat, maar ook dat maakt het er niet makkelijker op, helaas. Voor de kinderen is het een gegeven, dat ze nog maar 1 oma hebben omdat ze de andere 3 grootouders nooit in levende lijve gekend hebben. Voor mij niet. Ik had ze graag meer gegund...
En Fleurtje: dank je voor je reactie!
Toen ik de titel van het topic zag en de OP las, voelde ik een enorme behoefte om mijn verhaal neer te zetten. Mss wel juist omdat ik besefte dat ik niet de enige ben die zoveel tegenstrijdige emoties doormaakt of doorgemaakt heeft. En ja, mijn moeder leeft nog, maar woont op 200 km van ons en is al jaren niet meer zo mobiel. Ze heeft geen auto en reizen per trein durft ze niet meer. Blijven logeren daar is niet mogelijk, een bezoekje aan ons is te vermoeiend, ook al zouden we haar ophalen. We gaan dus geregeld naar haar, voor een dagje. Dus de rol van een oma, waar ik op gehoopt had, kan ze niet op zich nemen. Ik begrijp dat, maar ook dat maakt het er niet makkelijker op, helaas. Voor de kinderen is het een gegeven, dat ze nog maar 1 oma hebben omdat ze de andere 3 grootouders nooit in levende lijve gekend hebben. Voor mij niet. Ik had ze graag meer gegund...
woensdag 1 april 2009 om 08:21
Fleurtje, zijn de verhalen hier zo anders dan jou beleving? Of is het nog te vers of kun je er om een andere reden niets mee? Je klinkt zo 'leeg' in je posting, zo verdrietig ook. Ik herken hier wel dingen, maar ook een heleboel niet. Zo vond ik mijn kindje weliswaar een grote troost, maar ik werd ook knetter van het heen en weer gegooid worden tussen het verdriet en het geluk, kwam niet toe aan genieten en niet toe aan rouwen. Van 1 kant is het mooi dat mijn zoontje het verdriet verzacht, maar aan de andere kant kwam ik zo aan beiden niet goed toe.
woensdag 1 april 2009 om 09:54
Krissie, eerlijk gezegd wel. Ik ben al heel lang op zoek naar een verhaal dat exact hetzelfde is, weet ook eigenlijk niet waarom. Als ik andere verhalen hoor denk ik vaak: maar jij hebt nog een andere ouder over, of: bij jou was het niet je eerste kind, de overleden ouder heeft iig één kind van je gezien.etc.
Heel flauw, ik weet het. Ik schiet er ook niks mee op. Al denk ik dat het op den duur wel uitmaakt of er nog een ouder over is, of niet.
Heel flauw, ik weet het. Ik schiet er ook niks mee op. Al denk ik dat het op den duur wel uitmaakt of er nog een ouder over is, of niet.
woensdag 1 april 2009 om 11:20
Fleurtje; ik snap je wel hoor! Ik ben ook vaak zoekende naar iemand die hetzelfde meegemaakt heeft en snapt hoe pijnlijk het is. Vooral een stuk jaloezie speelt daarin mee bij mij. Anderen snappen dat vaak niet echt (soms proberen ze het wel). Maar mijn vader heeft mijn kind nooit gezien en mijn broertje ook niet, daardoor blijft alleen mijn moeder over als zijnde de oma, maar verder heeft mijn dochter geen familie van mijn kant en ik enkel mijn moeder om op terug te vallen.
Maar ik begrijp dat jouw beiden ouders overleden zijn? Heb je wel broers/zussen? Of sta je er echt helemaal alleen voor? En het maakt denk ik idd uit of er nog een ouder is om op terug te vallen omdat je aan hen vragen kunt stellen over jezelf van vroeger, hoe was ik, wat deed ik enz...
Maar ik begrijp dat jouw beiden ouders overleden zijn? Heb je wel broers/zussen? Of sta je er echt helemaal alleen voor? En het maakt denk ik idd uit of er nog een ouder is om op terug te vallen omdat je aan hen vragen kunt stellen over jezelf van vroeger, hoe was ik, wat deed ik enz...
woensdag 1 april 2009 om 11:46
Het was voor mij mijn eerste, dus in die zin komen onze verhalen overeen. En voor mijn vriend was het een herhaling van zetten, toen destijds zijn jongste onderweg was, overleed zijn eigen vader. Ons guppie moet het dus zonder opa's stellen. Maar ik heb idd nog een ouder over, mijn moeder is een hele lieve oma. Dat maakt het verhaal wel anders, want tussen de regels doorgelezen ben jij beide ouders kwijt. En tuurlijk maakt het verschil of je nog een ouder over hebt of niet.
Flauw is je reactie zeker niet, eerder heel herkenbaar, ik denk hetzelfde iig. een ander had niet net een heel traject van ziekenhuisellende achter de rug om zwanger te raken/een ander heeft het aan zien komen en ik niet het lijkt wel of ik er een wedstrijd van maak. Maar zelfs als iemand hetzelfde was overkomen, dan nog. Iedereen beleeft het weer anders, de band met de ouders was misschien anders, de voorgeschiedenis, noem het maar op. Ik heb verhalen gehoord van mensen die hun vader naast zich voelden bij de bevalling en dan werd ik kwaad op de mijne, want hee, ik lag daar pijn te lijden en waar was ie nou dan? Waarom was MIJN vader er niet? Dat gevoel is gelukkig ook weer weggegaan, maar dan komt er wel weer wat anders voor in de plaats.
Om een kort verhaal lang te maken: misschien helpt het om de dingen die jij ervaart of die jou het meest naar de strot vliegen hier neer te zetten zodat je op die punten herkenning kunt vinden en wie weet wat handvatten om er mee te dealen?
Flauw is je reactie zeker niet, eerder heel herkenbaar, ik denk hetzelfde iig. een ander had niet net een heel traject van ziekenhuisellende achter de rug om zwanger te raken/een ander heeft het aan zien komen en ik niet het lijkt wel of ik er een wedstrijd van maak. Maar zelfs als iemand hetzelfde was overkomen, dan nog. Iedereen beleeft het weer anders, de band met de ouders was misschien anders, de voorgeschiedenis, noem het maar op. Ik heb verhalen gehoord van mensen die hun vader naast zich voelden bij de bevalling en dan werd ik kwaad op de mijne, want hee, ik lag daar pijn te lijden en waar was ie nou dan? Waarom was MIJN vader er niet? Dat gevoel is gelukkig ook weer weggegaan, maar dan komt er wel weer wat anders voor in de plaats.
Om een kort verhaal lang te maken: misschien helpt het om de dingen die jij ervaart of die jou het meest naar de strot vliegen hier neer te zetten zodat je op die punten herkenning kunt vinden en wie weet wat handvatten om er mee te dealen?
woensdag 1 april 2009 om 12:58
Sassy? Gezien je zwangerschapsduur en je afwezigheid....
Als je nog moet bevallen: eis niet teveel van jezelf, geef bij het medisch personeel of de vlos aan wat er gebeurd is, hetzelfde voor de kraamzorgster. Je kunt nu alle hulp en begrip gebruiken (maar dan moeten ze het wel weten). Ik weet dat ik het op den duur echt op wilde geven, was emotioneel gezien gebroken. Dat is dus niets geks, mocht jou dat ook overkomen (heb het meer gehoord). Heel veel sterkte met alle gevoelens die er nu zijn.
Als je nog moet bevallen: eis niet teveel van jezelf, geef bij het medisch personeel of de vlos aan wat er gebeurd is, hetzelfde voor de kraamzorgster. Je kunt nu alle hulp en begrip gebruiken (maar dan moeten ze het wel weten). Ik weet dat ik het op den duur echt op wilde geven, was emotioneel gezien gebroken. Dat is dus niets geks, mocht jou dat ook overkomen (heb het meer gehoord). Heel veel sterkte met alle gevoelens die er nu zijn.
woensdag 1 april 2009 om 13:17
Ik weet niet zo goed of ik wil reageren, doe het toch. Het is bijna 3 jaar geleden dat mijn vader is overleden. Ik was toen 24 weken zwanger van mijn eerste kind, zijn eerste kleinkind.
Mijn vader had slokdarmkanker, heeft het met bestralingen en chemo's nog ruim een jaar 'volgehouden' en is uiteindelijk vlak na zijn 61e verjaardag en na 3 weken thuis verzorgd te zijn door mijn moeder, mijn zusje en mij overleden.
Het was heftig en pijnlijk en voor mij was er vaak geen plaats voor mijn zwangerschap. Ben door mijn moeder en zusje meerdere malen bij mijn vader weggehaald als mijn vader agressief werd van de medicijnen.
Aan de andere kant was het ook heel mooi om te zien dat hij heel erg meeleefde met mijn zwangerschap, we waren 'gezellig' samen misselijk e.d.
Zoals Krissie al zegt waren verloskundige en kraamverzorgster op de hoogte en dat hielp. Afleiding die een baby geeft hielp ook na de bevalling. En toch blijft de pijn bij vlagen terugkomen. En ben ik op het moment weer erg verdrietig omdat mijn vader zijn kleinkinderen (ik heb inmiddels 2 zonen, mijn zusje 1) nooit heeft gekend. Mijn moeder is een fantastische oma, maar was de eerste 2 jaar heel erg labiel (logisch) en voor mij niet de/een persoon om op terug te vallen. Niet erg, maar wel iets om rekening mee te houden.
In ieder geval heel veel sterkte voor Sassy04 en iedereen hier met verdriet..
Mijn vader had slokdarmkanker, heeft het met bestralingen en chemo's nog ruim een jaar 'volgehouden' en is uiteindelijk vlak na zijn 61e verjaardag en na 3 weken thuis verzorgd te zijn door mijn moeder, mijn zusje en mij overleden.
Het was heftig en pijnlijk en voor mij was er vaak geen plaats voor mijn zwangerschap. Ben door mijn moeder en zusje meerdere malen bij mijn vader weggehaald als mijn vader agressief werd van de medicijnen.
Aan de andere kant was het ook heel mooi om te zien dat hij heel erg meeleefde met mijn zwangerschap, we waren 'gezellig' samen misselijk e.d.
Zoals Krissie al zegt waren verloskundige en kraamverzorgster op de hoogte en dat hielp. Afleiding die een baby geeft hielp ook na de bevalling. En toch blijft de pijn bij vlagen terugkomen. En ben ik op het moment weer erg verdrietig omdat mijn vader zijn kleinkinderen (ik heb inmiddels 2 zonen, mijn zusje 1) nooit heeft gekend. Mijn moeder is een fantastische oma, maar was de eerste 2 jaar heel erg labiel (logisch) en voor mij niet de/een persoon om op terug te vallen. Niet erg, maar wel iets om rekening mee te houden.
In ieder geval heel veel sterkte voor Sassy04 en iedereen hier met verdriet..
woensdag 1 april 2009 om 23:48
Branca, mijn vader had ook slokdarmkanker. Als ik goed lees, ben jij zwanger geraakt van je eerste kindje toen al bekend was dat je vader ziek was. Ik ook. Drie maanden na het overlijden van mijn schoonmoeder was de diagnose bij mijn vader gesteld. Ze gaven hem 5 maanden. Onze kinderwens werd er door versterkt. Ik ben 2 maanden na de diagnose met de huisarts gaan praten, over (emotionele) gevolgen van zijn overlijden tijdens een evt. zwangerschap. Voor het kindje en voor mij. Achteraf voelt het goed dat hij geweten heeft, dat hij weer opa zou worden. Ik zie hem nog zitten toen we het vertelden. Eerst de blijdschap en dan meteen het besef dat hij ons kind nooit zou zien. Hij is 9 maanden na de diagnose overleden, toen ik 11 weken zwanger was. Ik kon en kan niet terugvallen op mijn moeder. Zij was haar man verloren, maar besefte niet dat wij een vader en aanstaande opa verloren waren.
Voor mijn schoonvader was het bericht van een kleinkind een houvast, toen hij onverwachts in het ziekenhuis terechtkwam. Hij geloofde de arts niet, dat het kantje boord ging. "Ik ga toch zeker mijn kleinkind meemaken!", zei hij. Hij is vier dagen ziek geweest, toen hij overleed.
Ik wist gewoon niet wat me overkwam. Al die tegenstrijdige emoties maakten me ineens heel rationeel, in plaats van te beseffen wat me overkwam. Onze beide families wonen 200 km verderop. Thuis, twee dagen na de crematie van mijn schoonvader, ben ik weer gaan werken. 's Avonds belde mijn moeder dat de behandeling van mijn vader die dag gestopt was en het dus niet lang meer zou duren. Ik hoor mezelf nog tegen mijn man zeggen dat ik de ochtend erna meteen met mijn werk moest regelen om weer verlof aan te vragen. Dat ik deze keer wél Moeders voor Moeders beter moest regelen met de buurvrouw. Dat we deze keer wél alvast kleding voor langere tijd moesten meenemen. Dat we een oplossing voor de katten moesten verzinnen. Mijn man pakte me vast en zei alleen dat ik even moest gaan zitten...
En ja, ik kan soms geïrriteerd raken om collega's die nog grootouders hebben als ze klagen dat ze er weer een middag naar toe moeten. Ik denk alleen maar "ben blij dát je nog grootouders hebt". Onterecht, ik weet het, maar soms voelt het gewoon onrechtvaardig.
Voor mijn schoonvader was het bericht van een kleinkind een houvast, toen hij onverwachts in het ziekenhuis terechtkwam. Hij geloofde de arts niet, dat het kantje boord ging. "Ik ga toch zeker mijn kleinkind meemaken!", zei hij. Hij is vier dagen ziek geweest, toen hij overleed.
Ik wist gewoon niet wat me overkwam. Al die tegenstrijdige emoties maakten me ineens heel rationeel, in plaats van te beseffen wat me overkwam. Onze beide families wonen 200 km verderop. Thuis, twee dagen na de crematie van mijn schoonvader, ben ik weer gaan werken. 's Avonds belde mijn moeder dat de behandeling van mijn vader die dag gestopt was en het dus niet lang meer zou duren. Ik hoor mezelf nog tegen mijn man zeggen dat ik de ochtend erna meteen met mijn werk moest regelen om weer verlof aan te vragen. Dat ik deze keer wél Moeders voor Moeders beter moest regelen met de buurvrouw. Dat we deze keer wél alvast kleding voor langere tijd moesten meenemen. Dat we een oplossing voor de katten moesten verzinnen. Mijn man pakte me vast en zei alleen dat ik even moest gaan zitten...
En ja, ik kan soms geïrriteerd raken om collega's die nog grootouders hebben als ze klagen dat ze er weer een middag naar toe moeten. Ik denk alleen maar "ben blij dát je nog grootouders hebt". Onterecht, ik weet het, maar soms voelt het gewoon onrechtvaardig.
donderdag 2 april 2009 om 22:01
Hoi Sassy
Allereerst natuurlijk gecondoleerd met dit grote verlies. Mijn moeder is na een ziekbed van ruim 3 jaar ook aan longkanker overleden. Ik was toen 18 weken zwanger. We hebben al een ouder dochtertje en altijd gezegd dat we het bij 1 kindje wilde houden, maar mede door de ziekte van mijn moeder en wat andere prive beslommeringen hadden we uiteindelijk toch de wens voor een 2e kindje. Natuurlijk wisten we dat de kans groot zou zijn , dat mijn moeder deze baby niet zou leren kennen, omdat steeds werd aangegeven was dat mijn moeder echt ongeneeslijk ziek was.
Vooral mijn moeder zelf vind het moeilijk dat ze op een gegeven moment ook merkte aan haar eigen gezondheid, dat ze het niet zou redden totdat de baby geboren zou zijn. Ik merkte aan haar dat ze zich afsloot voor mijn zwangerschap, ik denk ook een beetje uit zelfbescherming.
Ik heb uiteindelijk toch ontzettend van mijn kraamtijd genoten, weliswaar met een lach en een traan en ik geloof echt (hoewel ik een nuchteren meid ben) dat mijn moeder ergens met ons meekijkt. Mijn dochterthe van nu 6 zegt ook met mijn moeder te kunnen praten en dat wil ik ook zo graag geloven. T' is allemaal hardstikke oneerlijk dat jouw vader en mijn moeder dit nieuwe leven niet kunnen meemaken, maar je zult zien zo;n kleintje helpt je wel door het verdriet heen, je moet gewoon verder. Je emoties zullen je soms ook overvallen, zat ik met de kleine op de bank te voeden en dan ongemerkt rolden de tranen over mijn wangen en bleven maar komen, gewoon lekekr uitbrullen en je verdriet niet wegstoppen. Ook troost het mij, dat ik gewoon weet dat mijn moeder de laatste maanden geen makkelijk leven had, gewoon veel pijn en ziekenhuisbezoeken. Ik denk/hoop echt dat ze nu een veel prettiger leven heeft en op een wolkje met ons meekijkt!
Sterkte meid met de bevalling en geniet van de kleine
X
Allereerst natuurlijk gecondoleerd met dit grote verlies. Mijn moeder is na een ziekbed van ruim 3 jaar ook aan longkanker overleden. Ik was toen 18 weken zwanger. We hebben al een ouder dochtertje en altijd gezegd dat we het bij 1 kindje wilde houden, maar mede door de ziekte van mijn moeder en wat andere prive beslommeringen hadden we uiteindelijk toch de wens voor een 2e kindje. Natuurlijk wisten we dat de kans groot zou zijn , dat mijn moeder deze baby niet zou leren kennen, omdat steeds werd aangegeven was dat mijn moeder echt ongeneeslijk ziek was.
Vooral mijn moeder zelf vind het moeilijk dat ze op een gegeven moment ook merkte aan haar eigen gezondheid, dat ze het niet zou redden totdat de baby geboren zou zijn. Ik merkte aan haar dat ze zich afsloot voor mijn zwangerschap, ik denk ook een beetje uit zelfbescherming.
Ik heb uiteindelijk toch ontzettend van mijn kraamtijd genoten, weliswaar met een lach en een traan en ik geloof echt (hoewel ik een nuchteren meid ben) dat mijn moeder ergens met ons meekijkt. Mijn dochterthe van nu 6 zegt ook met mijn moeder te kunnen praten en dat wil ik ook zo graag geloven. T' is allemaal hardstikke oneerlijk dat jouw vader en mijn moeder dit nieuwe leven niet kunnen meemaken, maar je zult zien zo;n kleintje helpt je wel door het verdriet heen, je moet gewoon verder. Je emoties zullen je soms ook overvallen, zat ik met de kleine op de bank te voeden en dan ongemerkt rolden de tranen over mijn wangen en bleven maar komen, gewoon lekekr uitbrullen en je verdriet niet wegstoppen. Ook troost het mij, dat ik gewoon weet dat mijn moeder de laatste maanden geen makkelijk leven had, gewoon veel pijn en ziekenhuisbezoeken. Ik denk/hoop echt dat ze nu een veel prettiger leven heeft en op een wolkje met ons meekijkt!
Sterkte meid met de bevalling en geniet van de kleine
X
vrijdag 3 april 2009 om 09:54
Och Sassy, wat vreselijk voor je.
En uiteraard ook voor de andere meiden die hier hun verhaal hebben gedeeld. Wat een verdriet.
Petra, wat kan jij dingen goed verwoorden, kreeg het helemaal koud van jouw verhaal.
Toen ik zestien weken zwanger was van onze eerste is mijn stiefvader overleden. Hij werd ziek zo'n drie maanden voor ik zwanger werd, Non-Hodgkin. We hebben steeds gedacht dat hij het ging redden, de chemo's sloegen aan. Totdat we na een half jaar te horen kregen dat de tumoren ondanks de chemo gewoon weer aan het groeien waren, ze waren resistent geworden. Toen werd snel duidelijk dat de kanker ook in zijn ruggenmergvocht zat. Daarna was het snel afgelopen. Zeven maanden na de diagnose heeft mijn stiefvader besloten niet langer te kunnen vechten, een week later was hij overleden.
Ik heb erg veel verdriet gehad van het feit dat ik mijn dochter (en nu ook mijn zoon) niet aan hem heb kunnen voorstellen. Ik troostte mezelf met de gedachte dat hij in ieder geval nog wist dat ik zwanger was.
De komst van onze dochter was uiteraard geweldig en gaf een heleboel troost, maar het grote gemis bleef (en is er nog steeds). En wat al eerder geschreven is: voor mijn moeder was het vreselijk. Zo'n grote gebeurtenis in haar leven, voor het eerst oma worden, en geen man meer om het mee te delen. Ze heeft zich erg alleen gevoeld.
Het is en blijft dubbel. Al die verschillende emoties, probeer die maar eens een plekje te geven. Moeilijk.
Heel veel sterkte!
En uiteraard ook voor de andere meiden die hier hun verhaal hebben gedeeld. Wat een verdriet.
Petra, wat kan jij dingen goed verwoorden, kreeg het helemaal koud van jouw verhaal.
Toen ik zestien weken zwanger was van onze eerste is mijn stiefvader overleden. Hij werd ziek zo'n drie maanden voor ik zwanger werd, Non-Hodgkin. We hebben steeds gedacht dat hij het ging redden, de chemo's sloegen aan. Totdat we na een half jaar te horen kregen dat de tumoren ondanks de chemo gewoon weer aan het groeien waren, ze waren resistent geworden. Toen werd snel duidelijk dat de kanker ook in zijn ruggenmergvocht zat. Daarna was het snel afgelopen. Zeven maanden na de diagnose heeft mijn stiefvader besloten niet langer te kunnen vechten, een week later was hij overleden.
Ik heb erg veel verdriet gehad van het feit dat ik mijn dochter (en nu ook mijn zoon) niet aan hem heb kunnen voorstellen. Ik troostte mezelf met de gedachte dat hij in ieder geval nog wist dat ik zwanger was.
De komst van onze dochter was uiteraard geweldig en gaf een heleboel troost, maar het grote gemis bleef (en is er nog steeds). En wat al eerder geschreven is: voor mijn moeder was het vreselijk. Zo'n grote gebeurtenis in haar leven, voor het eerst oma worden, en geen man meer om het mee te delen. Ze heeft zich erg alleen gevoeld.
Het is en blijft dubbel. Al die verschillende emoties, probeer die maar eens een plekje te geven. Moeilijk.
Heel veel sterkte!
dinsdag 14 april 2009 om 14:53
Jeetje wat een herkenbare verhalen (helaas) ik ben zo te lezen echt niet de enige en het kan nog erger.. 
Ik ben inmiddels bevallen van een gezonde zoon Ryan, gelukkig kan ik echt van hem genieten. Nu ik deze verhalen lees rollen de tranen weer over mijn wangen en voel ik mijn verdriet weer. Maar dit zal altijd wel zo blijven. Gelukkig heb ik nu een gezonde zoon waarin ik al mijn liefde kwijt kan.
Bedankt voor jullie opbeurende woorden en jullie ook nog sterkte met het verlies het gemis zal altijd blijven..
Liefs Sas
Ik ben inmiddels bevallen van een gezonde zoon Ryan, gelukkig kan ik echt van hem genieten. Nu ik deze verhalen lees rollen de tranen weer over mijn wangen en voel ik mijn verdriet weer. Maar dit zal altijd wel zo blijven. Gelukkig heb ik nu een gezonde zoon waarin ik al mijn liefde kwijt kan.
Bedankt voor jullie opbeurende woorden en jullie ook nog sterkte met het verlies het gemis zal altijd blijven..
Liefs Sas
