Lijf & Lijn
alle pijlers
Anorexia versus obesitas
donderdag 8 december 2016 om 08:42
Vol afschuw heb ik gekeken, net als vele anderen, naar de documentaire van Emma, het meisje met anorexia. Afschuwelijk, hoe je zo'n lichaam ziet aftakelen, wat verschrikkelijk voor dat meisje en voor haar omgeving. Gisteravond bij Humberto Tan werd het nog even toegelicht. Wat voor een vreselijke ziekte het is en waarvan zelfs artsen niet precies weten hoe en waarom. Op dat moment realiseerde ik mij dat ik veel overeenkomsten zie met obesitas. Mijn beste vriendin heeft zwaar overgewicht. Altijd met haar gewicht bezig. Een paar jaar geleden heeft ze, onder begeleiding, een zwaar programma gevolgd. Ze is toen 45 kg! afgevallen. Wat waren we trots op haar. Ze was dol- en dolgelukkig, iedereen prees haar de hemel in. Ik heb altijd gedacht dat zij nooit meer dik zou worden. Ze wist nu immers hoe het was om weer slank en sexy te zijn. En toch, na ongeveer een jaar, verviel ze langzamerhand weer in het oude patroon. Ze heeft mij zelf wel eens verteld dat ze het ene moment jankend voor de spiegel stond, walgend van haar en haar vreselijke lichaam, om meteen daarna naar de kast te lopen en een zak chips leeg te vreten. Ze begreep er zelf helemaal niets van.
En gisteravond zag ik de overeenkomsten met Emma, die dolgelukkig op de fiets zat, blij was dat ze weer wat kon, echt de wil had om beter te worden en later toch weer verviel in niet eten en afvallen.
Er is geen mens in de wereld die een anorexia patiënt zal veroordelen. Iedereen vind het doodzielig en ze kunnen alle steun krijgen die ze hebben moeten. En terecht ook. Maar iemand met obesitas wordt eigenlijk altijd gezien als een zwak persoon, iemand die niet wil, iemand die maar gewoon niet meer zoveel moet eten en flink moet gaan sporten. Waarom krijgt iemand met anorexia alle steun van de wereld en wordt iemand met overgewicht gezien als een zwakkeling? Ik wil nu niet meteen iedereen die te zwaar is als patiënt betitelen, net zomin als dat slanke mensen niet altijd anorexia hebben. Waar het mij omgaat is dat anorexia patiënten kunnen rekenen op alle begrip en compassie, terwijl iemand met overgewicht vaak als dom wordt gezien; eigen schuld, dikke bult.
En gisteravond zag ik de overeenkomsten met Emma, die dolgelukkig op de fiets zat, blij was dat ze weer wat kon, echt de wil had om beter te worden en later toch weer verviel in niet eten en afvallen.
Er is geen mens in de wereld die een anorexia patiënt zal veroordelen. Iedereen vind het doodzielig en ze kunnen alle steun krijgen die ze hebben moeten. En terecht ook. Maar iemand met obesitas wordt eigenlijk altijd gezien als een zwak persoon, iemand die niet wil, iemand die maar gewoon niet meer zoveel moet eten en flink moet gaan sporten. Waarom krijgt iemand met anorexia alle steun van de wereld en wordt iemand met overgewicht gezien als een zwakkeling? Ik wil nu niet meteen iedereen die te zwaar is als patiënt betitelen, net zomin als dat slanke mensen niet altijd anorexia hebben. Waar het mij omgaat is dat anorexia patiënten kunnen rekenen op alle begrip en compassie, terwijl iemand met overgewicht vaak als dom wordt gezien; eigen schuld, dikke bult.
donderdag 8 december 2016 om 09:02
quote:Stormkraft schreef op 08 december 2016 @ 08:58:
Solomio, het is ook denk ik wel gewenning. Dat je niet verzadigd voelt als je niet heel veel eet / die ene sigaret toch nog rookt / dat ene drankje niet toch nog drinkt / je eten na een eetbui niet eruit gooit / überhaupt iets eet / niet je handen voor de 20e keer achter elkaar wast. Idd een verstoorde verbinding in de hersenen.
Maar zie die maar eens te herstellen.
Mijn moeder heeft jarenlang een anekdote verteld van toen ik nog een schattig klein solomiootje was: na een volledige maaltijd bleef ik maar huilen en pas toen ze me nog een bord pap gaven kon ik gaan slapen.
Ik dacht ook dat dat vooral aangeleerd was, maar ik zie bij mijn kinderen dat het ook (zeker deels) aangeboren is: de ene heeft ook geen verzadigingsprikkel, terwijl mijn andere kind juist naar anorexia-achtige acties neigt, hoewel dat bij hem niet wordt ingegeven door een vertekend lichaamsbeeld, maar hij gebruikt eten en niet eten wel als controle- en pressiemiddel naar de omgeving toe.
Solomio, het is ook denk ik wel gewenning. Dat je niet verzadigd voelt als je niet heel veel eet / die ene sigaret toch nog rookt / dat ene drankje niet toch nog drinkt / je eten na een eetbui niet eruit gooit / überhaupt iets eet / niet je handen voor de 20e keer achter elkaar wast. Idd een verstoorde verbinding in de hersenen.
Maar zie die maar eens te herstellen.
Mijn moeder heeft jarenlang een anekdote verteld van toen ik nog een schattig klein solomiootje was: na een volledige maaltijd bleef ik maar huilen en pas toen ze me nog een bord pap gaven kon ik gaan slapen.
Ik dacht ook dat dat vooral aangeleerd was, maar ik zie bij mijn kinderen dat het ook (zeker deels) aangeboren is: de ene heeft ook geen verzadigingsprikkel, terwijl mijn andere kind juist naar anorexia-achtige acties neigt, hoewel dat bij hem niet wordt ingegeven door een vertekend lichaamsbeeld, maar hij gebruikt eten en niet eten wel als controle- en pressiemiddel naar de omgeving toe.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
donderdag 8 december 2016 om 09:03
quote:SallySpectra schreef op 08 december 2016 @ 08:52:
TO, hoe kom je erbij dat iedereen anorexia-patiënten alleen maar zielig vindt?
Nou ja, misschien niet iedereen. Maar degenen die de documentaire over Emma hebben gezien in ieder geval wel. Er werd in veel actualiteiten programma's over gesproken. Met heel veel begrip. En dat is ook logisch, het was een verschrikkelijke documentaire. Wat ik bedoel is dat er niemand veroordelend reageert. Er is niemand die zegt: "ze moet zich niet aanstellen, waarom eet ze niet gewoon?"
Iedereen snapt dat het een ziekte is. En volgens mij wordt dat bij obesitas ernstig betwijfeld. Overigens weet ik dat natuurlijk ook niet zeker, maar ik vraag het me wel af.
TO, hoe kom je erbij dat iedereen anorexia-patiënten alleen maar zielig vindt?
Nou ja, misschien niet iedereen. Maar degenen die de documentaire over Emma hebben gezien in ieder geval wel. Er werd in veel actualiteiten programma's over gesproken. Met heel veel begrip. En dat is ook logisch, het was een verschrikkelijke documentaire. Wat ik bedoel is dat er niemand veroordelend reageert. Er is niemand die zegt: "ze moet zich niet aanstellen, waarom eet ze niet gewoon?"
Iedereen snapt dat het een ziekte is. En volgens mij wordt dat bij obesitas ernstig betwijfeld. Overigens weet ik dat natuurlijk ook niet zeker, maar ik vraag het me wel af.
donderdag 8 december 2016 om 09:05
quote:Solomio schreef op 08 december 2016 @ 09:02:
[...]
Mijn moeder heeft jarenlang een anekdote verteld van toen ik nog een schattig klein solomiootje was: na een volledige maaltijd bleef ik maar huilen en pas toen ze me nog een bord pap gaven kon ik gaan slapen.
Ik dacht ook dat dat vooral aangeleerd was, maar ik zie bij mijn kinderen dat het ook (zeker deels) aangeboren is: de ene heeft ook geen verzadigingsprikkel, terwijl mijn andere kind juist naar anorexia-achtige acties neigt, hoewel dat bij hem niet wordt ingegeven door een vertekend lichaamsbeeld, maar hij gebruikt eten en niet eten wel als controle- en pressiemiddel naar de omgeving toe.
Het zal er idd al genetisch / van kinds af aan in zitten. Daarom hoor je mij ook niet (meer) roepen dat het 'geen ziekte' is (verslaving)
Je hebt gewoon een enorme willpower nodig om tegen je natuur in te gaan. Want het is je natuur. Maar daardoor juist dus ook gewenning. Dat bedoelde ik ermee. Je went eraan dat je die prikkel (al dan niet) voelt. Hoe ga je die hersen'fout' herprogrammeren?
[...]
Mijn moeder heeft jarenlang een anekdote verteld van toen ik nog een schattig klein solomiootje was: na een volledige maaltijd bleef ik maar huilen en pas toen ze me nog een bord pap gaven kon ik gaan slapen.
Ik dacht ook dat dat vooral aangeleerd was, maar ik zie bij mijn kinderen dat het ook (zeker deels) aangeboren is: de ene heeft ook geen verzadigingsprikkel, terwijl mijn andere kind juist naar anorexia-achtige acties neigt, hoewel dat bij hem niet wordt ingegeven door een vertekend lichaamsbeeld, maar hij gebruikt eten en niet eten wel als controle- en pressiemiddel naar de omgeving toe.
Het zal er idd al genetisch / van kinds af aan in zitten. Daarom hoor je mij ook niet (meer) roepen dat het 'geen ziekte' is (verslaving)
Je hebt gewoon een enorme willpower nodig om tegen je natuur in te gaan. Want het is je natuur. Maar daardoor juist dus ook gewenning. Dat bedoelde ik ermee. Je went eraan dat je die prikkel (al dan niet) voelt. Hoe ga je die hersen'fout' herprogrammeren?
donderdag 8 december 2016 om 09:06
quote:proudmama33 schreef op 08 december 2016 @ 08:58:
De vergelijking die Hayek maakt met roken is niet zo gek hoor. Roken en eten en heroïne werken in de hersenen qua verslaving hetzelfde. Zeggen ze.
Uiteraard is mijn vergelijking zo gek nog niet.
Het gaat erom dat de omgeving vaak zo lekker makkelijk zegt "joh, stop gewoon met roken/teveel eten/te weinig eten/noem maar op", zonder dat er enig begrip voor is dat het simpelweg niet zo eenvoudig is. Dat sommige mensen wel een sterke ingebouwde rem cq zelfdiscipline hebben, wil niet zeggen dat dat voor iedereen geldt.
De vergelijking die Hayek maakt met roken is niet zo gek hoor. Roken en eten en heroïne werken in de hersenen qua verslaving hetzelfde. Zeggen ze.
Uiteraard is mijn vergelijking zo gek nog niet.
Het gaat erom dat de omgeving vaak zo lekker makkelijk zegt "joh, stop gewoon met roken/teveel eten/te weinig eten/noem maar op", zonder dat er enig begrip voor is dat het simpelweg niet zo eenvoudig is. Dat sommige mensen wel een sterke ingebouwde rem cq zelfdiscipline hebben, wil niet zeggen dat dat voor iedereen geldt.
Oh dear, how sad, never mind.
donderdag 8 december 2016 om 09:10
quote:Hayek schreef op 08 december 2016 @ 09:06:
[...]
Uiteraard is mijn vergelijking zo gek nog niet.
Het gaat erom dat de omgeving vaak zo lekker makkelijk zegt "joh, stop gewoon met roken/teveel eten/te weinig eten/noem maar op", zonder dat er enig begrip voor is dat het simpelweg niet zo eenvoudig is. Dat sommige mensen wel een sterke ingebouwde rem cq zelfdiscipline hebben, wil niet zeggen dat dat voor iedereen geldt.
Het ergste daarin zijn vaak de mensen die het wel gelukt is.
Ik ben 4,5 jaar geleden gestopt met roken en mijn schrikbeeld was dat ik zo'n vreselijk fanatieke ex-roker zou worden.
Dat is niet gebeurd, gelukkig.
Met afvallen hetzelfde: ik ben regelmatig (flink) afgevallen, dus ik weet dat ik het kan, maar ik zal iemand die dat niet kan nooit veroordelen.
[...]
Uiteraard is mijn vergelijking zo gek nog niet.
Het gaat erom dat de omgeving vaak zo lekker makkelijk zegt "joh, stop gewoon met roken/teveel eten/te weinig eten/noem maar op", zonder dat er enig begrip voor is dat het simpelweg niet zo eenvoudig is. Dat sommige mensen wel een sterke ingebouwde rem cq zelfdiscipline hebben, wil niet zeggen dat dat voor iedereen geldt.
Het ergste daarin zijn vaak de mensen die het wel gelukt is.
Ik ben 4,5 jaar geleden gestopt met roken en mijn schrikbeeld was dat ik zo'n vreselijk fanatieke ex-roker zou worden.
Dat is niet gebeurd, gelukkig.
Met afvallen hetzelfde: ik ben regelmatig (flink) afgevallen, dus ik weet dat ik het kan, maar ik zal iemand die dat niet kan nooit veroordelen.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
donderdag 8 december 2016 om 09:10
quote:vivamien schreef op 08 december 2016 @ 09:03:
[...]
Nou ja, misschien niet iedereen. Maar degenen die de documentaire over Emma hebben gezien in ieder geval wel. Er werd in veel actualiteiten programma's over gesproken. Met heel veel begrip. En dat is ook logisch, het was een verschrikkelijke documentaire. Wat ik bedoel is dat er niemand veroordelend reageert. Er is niemand die zegt: "ze moet zich niet aanstellen, waarom eet ze niet gewoon?"
Iedereen snapt dat het een ziekte is. En volgens mij wordt dat bij obesitas ernstig betwijfeld. Overigens weet ik dat natuurlijk ook niet zeker, maar ik vraag het me wel af.Dat zei helemaal niet iedereen. Er waren wel degelijk "ze moet zich niet aanstellen" reacties.
[...]
Nou ja, misschien niet iedereen. Maar degenen die de documentaire over Emma hebben gezien in ieder geval wel. Er werd in veel actualiteiten programma's over gesproken. Met heel veel begrip. En dat is ook logisch, het was een verschrikkelijke documentaire. Wat ik bedoel is dat er niemand veroordelend reageert. Er is niemand die zegt: "ze moet zich niet aanstellen, waarom eet ze niet gewoon?"
Iedereen snapt dat het een ziekte is. En volgens mij wordt dat bij obesitas ernstig betwijfeld. Overigens weet ik dat natuurlijk ook niet zeker, maar ik vraag het me wel af.Dat zei helemaal niet iedereen. Er waren wel degelijk "ze moet zich niet aanstellen" reacties.
donderdag 8 december 2016 om 09:10
Stoppen met roken is echt stoppen.
Dan hoef je nooit meer een sigaret aan te raken.
Echer, bij eten werkt dat toch heel anders, je MOET eten, anders komt het niet goed.
Dus dat is een stuk moeilijker dan stoppen met roken.
Vind daar maar eens een balans is. Lijkt me verschrikkelijk als je lijdt aan anorexia of obesitas. Want eten moet. Roken moet niet.
Dan hoef je nooit meer een sigaret aan te raken.
Echer, bij eten werkt dat toch heel anders, je MOET eten, anders komt het niet goed.
Dus dat is een stuk moeilijker dan stoppen met roken.
Vind daar maar eens een balans is. Lijkt me verschrikkelijk als je lijdt aan anorexia of obesitas. Want eten moet. Roken moet niet.
Geen bijzonderheden
donderdag 8 december 2016 om 09:12
quote:Hayek schreef op 08 december 2016 @ 09:06:
Het gaat erom dat de omgeving vaak zo lekker makkelijk zegt "joh, stop gewoon met roken/teveel eten/te weinig eten/noem maar op", zonder dat er enig begrip voor is dat het simpelweg niet zo eenvoudig is.Toch bestaat er een levensgroot verschil: je kunt stoppen met roken, je kunt nooit stoppen met eten. Het gevaar dat je overeet ligt dus altijd op de loer, simpelweg omdat je toch íets moet eten. En geloof me: ik ben ervaringsdeskundige. Ik ben ooit cold-turkey gestopt met roken en heb sindsdien al decennialang geen sigaret meer aangeraakt. Stoppen met eten is echter onmogelijk.
Het gaat erom dat de omgeving vaak zo lekker makkelijk zegt "joh, stop gewoon met roken/teveel eten/te weinig eten/noem maar op", zonder dat er enig begrip voor is dat het simpelweg niet zo eenvoudig is.Toch bestaat er een levensgroot verschil: je kunt stoppen met roken, je kunt nooit stoppen met eten. Het gevaar dat je overeet ligt dus altijd op de loer, simpelweg omdat je toch íets moet eten. En geloof me: ik ben ervaringsdeskundige. Ik ben ooit cold-turkey gestopt met roken en heb sindsdien al decennialang geen sigaret meer aangeraakt. Stoppen met eten is echter onmogelijk.
donderdag 8 december 2016 om 09:14
quote:yasmijn schreef op 08 december 2016 @ 09:10:
Stoppen met roken is echt stoppen.
Dan hoef je nooit meer een sigaret aan te raken.
Echer, bij eten werkt dat toch heel anders, je MOET eten, anders komt het niet goed.
Dus dat is een stuk moeilijker dan stoppen met roken.
Vind daar maar eens een balans is. Lijkt me verschrikkelijk als je lijdt aan anorexia of obesitas. Want eten moet. Roken moet niet.Uiteraard, maar waar het mij om gaat, is dat de buitenwacht zo makkelijk doet over gedragsverandering, terwijl dat voor sommige mensen gewoon extreem moeilijk is.
Stoppen met roken is echt stoppen.
Dan hoef je nooit meer een sigaret aan te raken.
Echer, bij eten werkt dat toch heel anders, je MOET eten, anders komt het niet goed.
Dus dat is een stuk moeilijker dan stoppen met roken.
Vind daar maar eens een balans is. Lijkt me verschrikkelijk als je lijdt aan anorexia of obesitas. Want eten moet. Roken moet niet.Uiteraard, maar waar het mij om gaat, is dat de buitenwacht zo makkelijk doet over gedragsverandering, terwijl dat voor sommige mensen gewoon extreem moeilijk is.
Oh dear, how sad, never mind.
donderdag 8 december 2016 om 09:14
donderdag 8 december 2016 om 09:14
quote:Tr0tter schreef op 08 december 2016 @ 09:12:
[...]
Toch bestaat er een levensgroot verschil: je kunt stoppen met roken, je kunt nooit stoppen met eten. Het gevaar dat je overeet ligt dus altijd op de loer, simpelweg omdat je toch íets moet eten. En geloof me: ik ben ervaringsdeskundige. Ik ben ooit cold-turkey gestopt met roken en heb sindsdien al decennialang geen sigaret meer aangeraakt. Stoppen met eten is echter onmogelijk.
Ik heb ervaring met allebei en ik vind het echt wel vergelijkbaar. Qua 'herprogrammeren' van je hersenen (ofzo).
Bij roken is dat gelukt, bij eten (nog) niet.
[...]
Toch bestaat er een levensgroot verschil: je kunt stoppen met roken, je kunt nooit stoppen met eten. Het gevaar dat je overeet ligt dus altijd op de loer, simpelweg omdat je toch íets moet eten. En geloof me: ik ben ervaringsdeskundige. Ik ben ooit cold-turkey gestopt met roken en heb sindsdien al decennialang geen sigaret meer aangeraakt. Stoppen met eten is echter onmogelijk.
Ik heb ervaring met allebei en ik vind het echt wel vergelijkbaar. Qua 'herprogrammeren' van je hersenen (ofzo).
Bij roken is dat gelukt, bij eten (nog) niet.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
donderdag 8 december 2016 om 09:17
Ik heb niet alle reacties gelezen, maar er ligt volgens mij wel wat anders aan ten grondslag. Bij anorexia, zo veel werd mij duidelijk uit de docu van Emma, is het de drang om controle te verliezen, een perfectionist zijn en het idee hebben nooit genoeg te zijn. Door niet te eten hou je wel controle over één factor in je leven.
Bij obesitas weet ik eerlijk gezegd niet precies wat daaraan ten grondslag ligt, maar ik denk dat wellicht eerder toch andere dingen.
Anorexiapatiënten willen juist niet de controle verliezen terwijl obesitaspatiënten geen/moeilijk controle kunnen houden. Ik zou anorexia dus ook niet als een verslaving typeren denk ik?
Neemt allemaal niet weg dat het beide verschrikkelijke aandoeningen zijn die beide ingrijpende gevolgen kunnen hebben.
Bij obesitas weet ik eerlijk gezegd niet precies wat daaraan ten grondslag ligt, maar ik denk dat wellicht eerder toch andere dingen.
Anorexiapatiënten willen juist niet de controle verliezen terwijl obesitaspatiënten geen/moeilijk controle kunnen houden. Ik zou anorexia dus ook niet als een verslaving typeren denk ik?
Neemt allemaal niet weg dat het beide verschrikkelijke aandoeningen zijn die beide ingrijpende gevolgen kunnen hebben.
donderdag 8 december 2016 om 09:17
donderdag 8 december 2016 om 09:26
Ik heb een vriendin die altijd tegen ondergewicht aanhangt en die krijgt ook veel commentaar, dus wat dat betreft zie ik wel overeenkomsten.
Maar zodra het anorexia heet (wat bij mijn vriendin niet aan de orde is) wordt dat commentaar volgens mij wel minder, terwijl het bij obesitas alleen maar erger wordt (of lijkt te worden).
Maar zodra het anorexia heet (wat bij mijn vriendin niet aan de orde is) wordt dat commentaar volgens mij wel minder, terwijl het bij obesitas alleen maar erger wordt (of lijkt te worden).
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
donderdag 8 december 2016 om 09:30
donderdag 8 december 2016 om 09:36
quote:retrostar schreef op 08 december 2016 @ 09:30:
Als je last van een chips- of drophand hebt is het jouw taak om daarop te gaan zitten. Als je last hebt van een magerte-verstandsverbijstering is het jouw taak om je wil weer terug te krijgen.
Niet zeuren maar doen.Maar bij Emma was dat de tendens toch niet; "arm kind" en "wat een vreselijke ziekte". Vind ik overigens ook, hoor.
Als je last van een chips- of drophand hebt is het jouw taak om daarop te gaan zitten. Als je last hebt van een magerte-verstandsverbijstering is het jouw taak om je wil weer terug te krijgen.
Niet zeuren maar doen.Maar bij Emma was dat de tendens toch niet; "arm kind" en "wat een vreselijke ziekte". Vind ik overigens ook, hoor.
donderdag 8 december 2016 om 09:38
quote:retrostar schreef op 08 december 2016 @ 09:30:
Als je last van een chips- of drophand hebt is het jouw taak om daarop te gaan zitten. Als je last hebt van een magerte-verstandsverbijstering is het jouw taak om je wil weer terug te krijgen.
Niet zeuren maar doen.Typisch dus de reacties waar veel mensen tegenaan lopen: geen greintje begrip voor de moeilijkheden die iemand kan hebben.
Hayek in "Anorexia versus obesitas"
Als je last van een chips- of drophand hebt is het jouw taak om daarop te gaan zitten. Als je last hebt van een magerte-verstandsverbijstering is het jouw taak om je wil weer terug te krijgen.
Niet zeuren maar doen.Typisch dus de reacties waar veel mensen tegenaan lopen: geen greintje begrip voor de moeilijkheden die iemand kan hebben.
Hayek in "Anorexia versus obesitas"
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
donderdag 8 december 2016 om 09:41
donderdag 8 december 2016 om 09:43
Ik ben het niet helemaal met je eens. Er zijn echt zat mensen die wel zeggen dat iemand met anorexia gewoon wat meer moet eten of echt eens een patatje moet nemen omdat ze dat makkelijk kunnen hebben. Als je in het topic over Emma leest zie je vaak genoeg staan dat ze maar gewoon vastgebonden had moeten worden en gedwongen aan te komen. Terwijl dat echt niet zo simpel ligt.
Een ander groot verschil is hoe ingrijpend het op vooral de korte termijn is. Van anorexia kun je heel erg snel heel erg ziek worden en dood gaan. Aan obesitas uiteindelijk ook maar vaak pas na jaren van fors overgewicht. 50 kilo overgewicht is hartstikke ongezond maar daarmee kun je vaak wel tientallen jaren leven zonder extreme beperkingen, werken, gezin en sociale contacten ed blijven vaak gewoon mogelijk. Dat is bij anorexia wel anders, iemand met flink ondergewicht kan al snel niet meer normaal functioneren. Hoewel afvallen ook heel erg moeilijk kan zijn heb je er wel veel meer tijd voor dan iemand met anorexia die juist moet eten omdat ze anders binnen enkele maanden doodgaat.
Nog een verschil is dat de meeste mensen met obesitas prima inzien dat ze te zwaar zijn en dat dat ongezond is en niet door iedereen mooi wordt gevonden. Bij anorexia hebben veel mensen een vertekend lichaamsbeeld en uithongering zorgt voor een verstoorde hersenfunctie waardoor ze het geheel niet meer op een realistische manier kunnen bekijken.
Ik denk wel dat ook afvallen een flinke mentale strijd kan zijn. Zeker bij mensen die eten gebruiken als copingmechanisme en daardoor gewent zijn te eten uit emotie. Dat soort patronen doorbreken is altijd lastig omdat mensen afhankelijk zijn van die mechanisme en een nieuwe strategie aanleren om met je gevoel om te gaan is enorm lastig waardoor mensen terugvallen in wat ze kennen en wat ze eerder geholpen heeft. Het maakt dan denk ik niet uit of je juist teveel of te weinig eet of een sigaret opsteekt. Ik denk dat obesitas bij een hoop mensen echt tussen de oren zit en ze daar hulp bij nodig hebben om op een gezond gewicht te komen en blijven en niet te terug te vallen in overeten. Maar daar willen een hoop mensen met obesitas trouwens ook niet aan, het ligt aan hun slechte stofwisselingen of genen enz terwijl onderzoek uitwijst dat wat je in je mond stopt in het overgrote deel van de gevallen (enkele medische oorzaken uitgesloten) toch echt de oorzaak is van overgewicht. Bepaalde genen geven wel meer aanleg maar het maakt niet dat je onmogelijk een gezond gewicht kunt hebben. Het kost je wellicht wel meer moeite dan een ander.
Verzadigingsgevoel is een lastig iets. Ik denk dat het ook voor een groot deel aangeleerd is wat niet wil zeggen dat je het dus ook zomaar weer kunt veranderen. Na een heftige tijd 20 jaar geleden waarin ik amper at (geen eetstoornis) is het gevoel van trek hebben nooit meer echt terug gekomen, ik merk pas dat ik iets moet eten als ik misselijk en trillerig word uren nadat ik normaal zou eten. Dus eet ik op de klok anders word ik te mager. Hoewel ik best wat verstand van die zaken heb zou ik ook niet weten hoe ik dat kan veranderen, andersom dus ook niet als je juist altijd honger hebt. Dat heeft oa met hormonen ed te maken die voor dat gevoel zorgen, dat zet je niet zomaar aan en uit.
Een ander groot verschil is hoe ingrijpend het op vooral de korte termijn is. Van anorexia kun je heel erg snel heel erg ziek worden en dood gaan. Aan obesitas uiteindelijk ook maar vaak pas na jaren van fors overgewicht. 50 kilo overgewicht is hartstikke ongezond maar daarmee kun je vaak wel tientallen jaren leven zonder extreme beperkingen, werken, gezin en sociale contacten ed blijven vaak gewoon mogelijk. Dat is bij anorexia wel anders, iemand met flink ondergewicht kan al snel niet meer normaal functioneren. Hoewel afvallen ook heel erg moeilijk kan zijn heb je er wel veel meer tijd voor dan iemand met anorexia die juist moet eten omdat ze anders binnen enkele maanden doodgaat.
Nog een verschil is dat de meeste mensen met obesitas prima inzien dat ze te zwaar zijn en dat dat ongezond is en niet door iedereen mooi wordt gevonden. Bij anorexia hebben veel mensen een vertekend lichaamsbeeld en uithongering zorgt voor een verstoorde hersenfunctie waardoor ze het geheel niet meer op een realistische manier kunnen bekijken.
Ik denk wel dat ook afvallen een flinke mentale strijd kan zijn. Zeker bij mensen die eten gebruiken als copingmechanisme en daardoor gewent zijn te eten uit emotie. Dat soort patronen doorbreken is altijd lastig omdat mensen afhankelijk zijn van die mechanisme en een nieuwe strategie aanleren om met je gevoel om te gaan is enorm lastig waardoor mensen terugvallen in wat ze kennen en wat ze eerder geholpen heeft. Het maakt dan denk ik niet uit of je juist teveel of te weinig eet of een sigaret opsteekt. Ik denk dat obesitas bij een hoop mensen echt tussen de oren zit en ze daar hulp bij nodig hebben om op een gezond gewicht te komen en blijven en niet te terug te vallen in overeten. Maar daar willen een hoop mensen met obesitas trouwens ook niet aan, het ligt aan hun slechte stofwisselingen of genen enz terwijl onderzoek uitwijst dat wat je in je mond stopt in het overgrote deel van de gevallen (enkele medische oorzaken uitgesloten) toch echt de oorzaak is van overgewicht. Bepaalde genen geven wel meer aanleg maar het maakt niet dat je onmogelijk een gezond gewicht kunt hebben. Het kost je wellicht wel meer moeite dan een ander.
Verzadigingsgevoel is een lastig iets. Ik denk dat het ook voor een groot deel aangeleerd is wat niet wil zeggen dat je het dus ook zomaar weer kunt veranderen. Na een heftige tijd 20 jaar geleden waarin ik amper at (geen eetstoornis) is het gevoel van trek hebben nooit meer echt terug gekomen, ik merk pas dat ik iets moet eten als ik misselijk en trillerig word uren nadat ik normaal zou eten. Dus eet ik op de klok anders word ik te mager. Hoewel ik best wat verstand van die zaken heb zou ik ook niet weten hoe ik dat kan veranderen, andersom dus ook niet als je juist altijd honger hebt. Dat heeft oa met hormonen ed te maken die voor dat gevoel zorgen, dat zet je niet zomaar aan en uit.
Difficulty is inevitable, drama is a choice.
donderdag 8 december 2016 om 09:43
quote:retrostar schreef op 08 december 2016 @ 09:30:
Als je last van een chips- of drophand hebt is het jouw taak om daarop te gaan zitten. Als je last hebt van een magerte-verstandsverbijstering is het jouw taak om je wil weer terug te krijgen.
Niet zeuren maar doen.
Jij vind t echt gewoon lekker om overal tegen aan te schoppen he, wat is dat toch?
Voel je je in je echte leven niet gehoord of zo, nemen ze je niet serieus.
Snap t wel, negatieve aandacht is ook aandacht maar een aai over je bol is toch fijner dan een schop voor je reet lijkt me...
Als je last van een chips- of drophand hebt is het jouw taak om daarop te gaan zitten. Als je last hebt van een magerte-verstandsverbijstering is het jouw taak om je wil weer terug te krijgen.
Niet zeuren maar doen.
Jij vind t echt gewoon lekker om overal tegen aan te schoppen he, wat is dat toch?
Voel je je in je echte leven niet gehoord of zo, nemen ze je niet serieus.
Snap t wel, negatieve aandacht is ook aandacht maar een aai over je bol is toch fijner dan een schop voor je reet lijkt me...
donderdag 8 december 2016 om 09:44
quote:Solomio schreef op 08 december 2016 @ 09:38:
[...]
Typisch dus de reacties waar veel mensen tegenaan lopen: geen greintje begrip voor de moeilijkheden die iemand kan hebben.
Hayek in "Anorexia versus obesitas"Ik denk dat ze niet geholpen zijn met begrip. Ik verwonder me altijd dat die extreem zware mensen toch nog altijd iemand kunnen charteren die hun voedsel gaat kopen en bereiden. Op die manier zijn je vrienden je ergste vijanden.
[...]
Typisch dus de reacties waar veel mensen tegenaan lopen: geen greintje begrip voor de moeilijkheden die iemand kan hebben.
Hayek in "Anorexia versus obesitas"Ik denk dat ze niet geholpen zijn met begrip. Ik verwonder me altijd dat die extreem zware mensen toch nog altijd iemand kunnen charteren die hun voedsel gaat kopen en bereiden. Op die manier zijn je vrienden je ergste vijanden.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
donderdag 8 december 2016 om 09:46
quote:retrostar schreef op 08 december 2016 @ 09:44:
[...]
Ik denk dat ze niet geholpen zijn met begrip. Ik verwonder me altijd dat die extreem zware mensen toch nog altijd iemand kunnen charteren die hun voedsel gaat kopen en bereiden. Op die manier zijn je vrienden je ergste vijanden.
Ik denk dat begrip de enige sleutel is tot een eventuele oplossing. Veroordeling helpt zeker niet.
Het 'niet zeuren maar doen' hebben ze echt allemaal geprobeerd hoor. Dat gaat gewoon bij heel veel zaken en heel veel mensen niet op.
[...]
Ik denk dat ze niet geholpen zijn met begrip. Ik verwonder me altijd dat die extreem zware mensen toch nog altijd iemand kunnen charteren die hun voedsel gaat kopen en bereiden. Op die manier zijn je vrienden je ergste vijanden.
Ik denk dat begrip de enige sleutel is tot een eventuele oplossing. Veroordeling helpt zeker niet.
Het 'niet zeuren maar doen' hebben ze echt allemaal geprobeerd hoor. Dat gaat gewoon bij heel veel zaken en heel veel mensen niet op.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
