Help!!! Ik lijk steeds meer op mijn moeder!!!!!

Ik merk dat naarmate ik ouder word, ik steeds meer op mijn moeder begin te lijken. Ik bedoel niet uiterlijk, maar meer van karakter.

Zo begin ik steeds fanatieker schoon te maken, net als mijn moeder. Ik begin koppig te worden, net als mijn moeder. En als laatste begin ik steeds meer als mijn moeder te klinken, wat taalgebruik betreft (niet vloeken hoor, haha. Dezelfde zinnen enzo). Zijn er nog meer dames die merken dat ze meer en meer op hun moeder beginnen te lijken?

Even voor de duidelijkheid: ik bedoel dit niet negatief, maar met een knipoog!

Groetjes, Peefje

Einstein, je doet mij beseffen dat er ook meiden zijn die op hun vader gaan lijken. Ik had wellicht 'vader' naast 'moeder' moeten zetten?

Ik heb geen flauw benul wat we er tegen kunnen doen. Het hoeft ook niet per se als iets negatiefs ervaren te worden (mijn huis is echt onwijs schoon, haha. vind ik wel prettig), maar het is wel vaak met iets negatiefs dat ik mij er bewust van wordt.



Onderdezon: Wij hebben ook geen kids, wel een poes en ik doe hetzelfde als jij! Haha, erg grappig. (van lage toon naar hoge toon,en meestal ook in stijgend volume...) Hou nou toch gewoon eens even op!!!



Allewalig? Nope, nog nooit van gehoord. Valt het te googlen? Of, je kunt het ook aan je moeder vragen. Wellicht heeft zij het van je oma en zij weer van haar moeder.



Wat ik zelf interessant vind is dat ik in het buitenland woon en maar een keer per jaar naar huis kom. Het is niet zo dat ik mijn moeder met regelmaat zie (oke, webcams tellen niet mee) en toch hoor ik meer van mijzelf in haar.



Waar ik het minst van al trots op ben: snauwen. Ik vond het vroeger als kind zoooooo gemeen als mijn moeder een snauw gaf. Dan vroeg je wat, een snoepje ofzo, of dat je mocht gaan spelen, en dan kreeg je een snauw terug. "Nee!" of "straks". Ik dacht altijd: "Jezus mens, zeg er 'alsjeblieft' achteraan, of, 'liever niet nee'" en nou doe ik het potver zelf...



En als mijn vriend lachend zegt: "je klinkt net als je moeder" word ik al helemaal kriegel, haha.

Setter, ik denk dat we allemaal rare mensen zijn ; )

Verder denk ik ook net als Nijntje, ik wil helemaal niet op mijn moeder gaan lijken van karakter. 'Snauwen' zit niet in mij, echt niet. Dus waar het vandaan komt? Erf je dit soort dingen, of zie je als kleine meid je moeder zo bezig en neem je dat patroon 'gewoon' over?



Grappig dat redelijk wat meiden zeggen dat ze het schoonmaken en koken van hun moeder overgenomen hebben. Mijn moeder komt uit een gezin met 9 kinderen (7 meisjes, 2 jongens) en is nummer 5. Het huishouden werd bij hun in taken verdeeld per ongeveer 3 zussen. De oudste 3 zaten in de kook en naai 'ploeg' om het zo maar te noemen en de tweede set van 3 zussen zaten in de schoonmaakploeg. En zodoende is mijn moeder een held in de boel steriel te houden en kan ze voor geen meter koken, echt niet. Toen ik op de basisschool zat kookte ze wel, vissticks enzo, blinde vink, visje van de markt op dinsdag. Ik klaagde nooit. IN het weekend kookte mijn vader altijd. Toen ik op de middelbare school zat hebben mijn moeder en ik het op een akkoordje gekookt: ik kookte, zij wastte af, helemaal geweldig.



Maar ja, het schoonmaken he, pffffffffff. Ik kreeg vroeger mijn zakgeld pas als op zondagavond mijn kamer opgeruimd en gepoetst was (vanaf een jaar of 8 ofzo. Kreeg by the way maar 1 gulden zakgeld per week en dat was een fortuin toen). Later had ik pas 'recht' op de auto in het weekend als mijn kamer op zondag schoon en opgeruimd was en al lachend vlak voor mijn vertrek naar het buitenland in '99 zei ze: "Je mag pas vertrekken als je kamer opgeruimd is". De schat...

Vroeger voor wij op vakantie gingen MOEST het hele huis spic en span zijn. Geen bordje meer in de vaatwasser, geen onderbroek meer in de wasmachine. Ik heb haar 's morgens vroeg nog een paar kleren op de hand weten wassen voor we in de auto stapten. Ik begreep dit nooit. Niet toen ik 8 was, niet toen ik 16 was. Mijn moeder wilde graag in een schoon huis terug komen van vakantie.

Mijn vriendje en ik gingen vorig jaar naar Nepal en ik heb me daar als een maloot ons huis staan schrobben en schuren voor we vertrokken. En het grappige was, ik had pas na 3 uur boenen door waar ik eigenlijk mee bezig was. Heb meteen mijn moeder gebeld, die, zoals je wel kunt raden, heeeeeeeeeeel hard moest lachen.



Ik vind'r geweldig, al kom ik beter met mijn vader overweg dan met mijn moeder, is altijd zo geweest. Mijn broer trouwens ook.



Hoe meer ik er over nadenk, hoe meer gelijkenissen ik begin te vinden. Ik word een slechte bijrijder in de auto, poehee. Nu, dit kan ook aan het rijgedrag van mijn vriendje liggen, haha. Of vliegen, vond ik vroeger geweldig. Nu denk ik bij iedere turbulentie dat het vliegtuig neerstort. brrr.



Ik vraag me ook af of, als je eenmaal zelf kinderen krijgt, je nog meer op je moeder gaat lijken. Ik heb zelf geen kids, dus kan daar geen antwoord op vinden. Marianne, Not4Bree, hoe zien jullie dat?



Affijn, tijd om weer aan de slag te gaan.

Bedankt voor de reacties, leuk om te lezen!

Wat mij ineens te binnen schoot nadat ik mijn moeder gisteren aan de telefoon had.

Denk je dat moeders merken dat je op hen begint te lijken???

Zouden moeders zoiets hebben van : "Help, mijn dochter begint op mij te lijken?"