Overig
alle pijlers
Hoe maakbaar is het leven?
zondag 16 juni 2019 21:45
Geluk, succes, gezondheid... in hoeverre heb je dat zelf in de hand? Natuurlijk, we maken allemaal onze keuzes. We werken hard, of niet... We gebruiken ons gezonde verstand of we volgen juist ons gevoel. Maar dat uiteindelijke resultaat - het leven dat we leiden - is dat onze eigen verdienste? Of zijn we voor een groot deel overgeleverd aan ons 'lot', de (sociale ) omgeving waarin we geboren worden / ons bevinden en het lijf en de hersens die Moeder Natuur ons gaf?
Ik denk een combinatie daarvan, waarbij ik me regelmatig bedenk dat de eigen regie die we hebben een kleinere rol speelt dan we zouden willen.
Als ik naar mijn eigen leven kijk...
Ik ben een tevreden mens. Ik leef samen met een fijne man, die voor een groot deel hetzelfde in het leven staat als ik. We wonen leuk, verdienen leuk, leven een comfortabel leven. Ik ben gezond. Ik heb vwo en een hbo opleiding afgerond en heb een baan, die niet altijd leuk is, maar vaak wel boeiend en uitdagend. Ik heb geen kinderen, omdat ik die niet wil en daar in de huidige tijd gewoon voor kan kiezen. Ik heb (tegenwoordig) een keurig maatje 38 en heb een gemiddeld aantrekkelijk uiterlijk.
Dan kan ik roepen: ik heb dit fijne leven, omdat ik daar hard voor heb gewerkt en de juiste keuzes heb gemaakt. Nu heb ik ook wel hard gewerkt. En ik heb ook wel keuzes gemaakt die aardig uitpakten. Maar volgens mij heb ik bovenal mazzel.
Mazzel dat ik in Nederland ben geboren. Dat ik een lijf en hersens heb, die doorgaans goed functioneren. Dat ik een opleiding heb kunnen doen. Dat ik daarmee werk kan doen, waar ik een inkomen mee verdien, waarmee ik prima voor mezelf kan zorgen. Dat ik een fijne kerel tegenkwam, die met mij zijn leven wilde delen.
Als ik om me heen kijk, of hier op het forum lees, zie ik waar mensen soms mee worstelen. Soms betrap ik mezelf op de gedachte dat 'ze ook niet zo heel slim aanpakken.' Soms lees ik ook hoe andere forummers die gedachte niet alleen uiten, maar er ook zonder problemen een oordeel aan verbinden. Moet je maar slimmere keuzes maken. Moet je maar harder je best doen. Eigen schuld, dikke bult.
Maar werkt dat echt altijd zo? Hebben we als mens echt zoveel regie op ons eigen leven?
Ik denk een combinatie daarvan, waarbij ik me regelmatig bedenk dat de eigen regie die we hebben een kleinere rol speelt dan we zouden willen.
Als ik naar mijn eigen leven kijk...
Ik ben een tevreden mens. Ik leef samen met een fijne man, die voor een groot deel hetzelfde in het leven staat als ik. We wonen leuk, verdienen leuk, leven een comfortabel leven. Ik ben gezond. Ik heb vwo en een hbo opleiding afgerond en heb een baan, die niet altijd leuk is, maar vaak wel boeiend en uitdagend. Ik heb geen kinderen, omdat ik die niet wil en daar in de huidige tijd gewoon voor kan kiezen. Ik heb (tegenwoordig) een keurig maatje 38 en heb een gemiddeld aantrekkelijk uiterlijk.
Dan kan ik roepen: ik heb dit fijne leven, omdat ik daar hard voor heb gewerkt en de juiste keuzes heb gemaakt. Nu heb ik ook wel hard gewerkt. En ik heb ook wel keuzes gemaakt die aardig uitpakten. Maar volgens mij heb ik bovenal mazzel.
Mazzel dat ik in Nederland ben geboren. Dat ik een lijf en hersens heb, die doorgaans goed functioneren. Dat ik een opleiding heb kunnen doen. Dat ik daarmee werk kan doen, waar ik een inkomen mee verdien, waarmee ik prima voor mezelf kan zorgen. Dat ik een fijne kerel tegenkwam, die met mij zijn leven wilde delen.
Als ik om me heen kijk, of hier op het forum lees, zie ik waar mensen soms mee worstelen. Soms betrap ik mezelf op de gedachte dat 'ze ook niet zo heel slim aanpakken.' Soms lees ik ook hoe andere forummers die gedachte niet alleen uiten, maar er ook zonder problemen een oordeel aan verbinden. Moet je maar slimmere keuzes maken. Moet je maar harder je best doen. Eigen schuld, dikke bult.
Maar werkt dat echt altijd zo? Hebben we als mens echt zoveel regie op ons eigen leven?
Ik geloof niet meer in sprookjes.
zondag 16 juni 2019 23:14
Mijn ervaring is dan duidelijk heel anders.Pinda-Kaas schreef: ↑16-06-2019 22:38nou dat is mijn ervaring nou helemaal niet als ik een beetje om me heen kijk
Mooi voorbeeldje;
Een vriendin gaat op vakantie, maakt een misstap en breekt een paar botjes in haar voet. Dat is nu twee jaar geleden en het is niet meer goed gekomen. Dat valt onder pure pech en ze kan er niets aan doen.
Nu heeft haar werkgever haar aangeboden om een studie te doen op kosten van het bedrijf. Er zijn veel verschillende dingen die ze daar kan doen, dus er zijn best veel mogelijkheden en ze mag zelf kiezen. Daarnaast doen ze ook niet moeilijk over de tijd die het zal kosten, aangezien ze ook nog een heel legertje therapeuten heeft.
Maar studeren kan volgens haar pas als de jongste het huis uit is.
Let wel; toen de meiden (ze heeft er drie) klein waren studeerde ze. Nu is de jongste 16 en de oudste volwassen. De meiden doen veel in huis en er is ook nog twee keer per week een hulp. (Ja, dat is hier een tikje anders geregeld dan in Nederland). Dus nu praten man en kinderen op haar in, ze kunnen toch gezellig samen studeren. Maar zij is van mening dat die voet haar remt in álles.
En dat valt dan, naar mijn idee, echt wel onder houding.
Een nichtje in de schuldsanering trof een slechte bewindvoerder. Dat is echt pech hebben. Ze weet inmiddels precies wat de boodschappen kosten en kan voor een paar tientjes de kar heel erg vol laden.
Maar als ze daar eerder op had gelet waren ze niet eens in die schuldsanering terecht gekomen. Iets met meer/duurder willen dan de bankrekening toelaat.
Een collega heeft dagelijks ruzie met haar man. Maar ja, de eerste twee jaar waren wel heel fijn. Inmiddels heeft ze wel spijt van haar huwelijk maar blijft ze bij hem vanwege haar kinderen. Niet de zijne.
Ze werkt overigens fulltime en hij draagt niets bij aan het huishouden, dus voor het geld hoeft ze hem niet te houden.
Andersom heb ik ook twee vriendinnen die qua gezondheid heel wat pech op hun bordje hebben. Deze twee maken er gewoon het beste van, hebben doorgaans een prima humeur en doen vooral de dingen die wél nog kunnen. Ze zoeken naar andere manieren en oplossingen en accepteren dat ze voor sommige dingen wat meer tijd nodig hebben.
Heel fijne mensen om mee om te gaan en ook gewoon leuk en gezellig om iets voor te doen als dat nodig is.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
zondag 16 juni 2019 23:14
Want na je jeugd komt er geen ellende meer?petra123456 schreef: ↑16-06-2019 23:09Zonder ernstige schade uit je jeugd en kindertijd komen, je karakter, gezondheid.. dat is compleet de wind mee hebben zonder het door te hebben.
zondag 16 juni 2019 23:21
Dat wel. Maar je bent als tiener en zeker als kind veel kwetsbaarder, veel opgeslotener in de situatie. Een kind van zeven kan niet een maand bij een vriendin gaan wonen en dan een eigen plekje hebben gevonden. Zoals met zeventien sommigen noodgedwongen wel lukt. Als kind van zeven moet je het hebben van een buurvrouw, een arts, een leerkracht een tante die je de jeugdzorg inpraat. En jeugdzorg is een hele matige vervanging voor een 'gemiddelde' jeugd.
zondag 16 juni 2019 23:24
petra123456 schreef: ↑16-06-2019 23:21Als kind van zeven moet je het hebben van een buurvrouw, een arts, een leerkracht een tante die je de jeugdzorg inpraat. En jeugdzorg is een hele matige vervanging voor een 'gemiddelde' jeugd.
Soms is het leven gewoon niet eerlijk en wel fijn om te lezen dat je later een steun en toeverlaat in jouw partner hebt gevonden.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
zondag 16 juni 2019 23:26
Klopt. Alleen zit ellende hem natuurlijk niet altijd in wat een ander je aandoet. En zelfs als volwassene kan je niet altijd weg.petra123456 schreef: ↑16-06-2019 23:21Dat wel. Maar je bent als tiener en zeker als kind veel kwetsbaarder, veel opgeslotener in de situatie. Een kind van zeven kan niet een maand bij een vriendin gaan wonen en dan een eigen plekje hebben gevonden. Zoals met zeventien sommigen noodgedwongen wel lukt. Als kind van zeven moet je het hebben van een buurvrouw, een arts, een leerkracht een tante die je de jeugdzorg inpraat. En jeugdzorg is een hele matige vervanging voor een 'gemiddelde' jeugd.
zondag 16 juni 2019 23:33
Het is een nogal warrig verhaal.pito schreef: ↑16-06-2019 23:28heet conceptie en dna.
vervolgens wordt je blootgesteld aan je omgeving en vergeleken met de resultaten van andere dna (andere mensen). dit allemaal in een omgeving die als een arena de chaotisch testuitslagen van iedereen weergeeft.
jij behoort tot de succesvolle in je omgeving. als ik je nu oppak en in het jaar 2319 afzet ben je de sjaak. je voordelen weg. je man weg. je familie weg. nu sta je onderaan ergens.
tijd is net als geboorteplaats niet maakbaar.
zondag 16 juni 2019 23:52
Zeker waar.
Maar ook zo'n dooddoener.
Ik ben nu bv ook veel slechter af dan als artsen of leerkrachten of andere mensen in onze omgeving hadden ingegrepen op de mishandeling en verwaarlozing...
Self-confidence is the best outfit you can wear! Rock it and own it!
zondag 16 juni 2019 23:59
En dan de volgende dooddoener: het heeft je wel gevormd tot wie je bent. Die mensen gun ik wel eens hele vervelende dingen.
maandag 17 juni 2019 00:03
Weet je niet, iedereen is anders. Sommige dooddoeners werken voor mensen en anderen worden er laaiend om. Whatever rocks your boat. Verstandig is het denk ik wel om ze voor je te houden want voor anderen kan het dus averechts werken, zit volgens mij niemand op te wachten.
enn wijzigde dit bericht op 17-06-2019 00:05
19.72% gewijzigd
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
maandag 17 juni 2019 00:03
Voor iedereen die nog twijfelt of het leven wel maakbaar is, lees het verhaal van Petra nog eens hierboven. En voor Petra:petra123456 schreef: ↑16-06-2019 23:09Ik leef in een land waar bijna alles redelijk goed geregeld is. Ik heb een dak boven mijn hoofd, eten in de koelkast, geld op de bank, een lieve man, een prima baan. Ik deed de basisschool in 8 jaar. Vwo in zes jaar.
Ik heb een best prima leven, nu. Miljoenen, zelfs miljarden zouden graag mijn leven nu leiden.
Ik ben als kind thuis verwaarloosd, mishandeld en misbruikt. Als basisschoolkind werd ik 8 jaar lang gepest. Was als tiener meestal overspannen, deed het huishouden naast het vwo. Ben gestopt met een vervolgopleiding vanwege een burnout. Dat was het echt, die burnout kwam door ccptss. Die heel goed mogelijk nooit helemaal verdwijnt.
Mijn man is onvruchtbaar. Twee IVF behandelingen hebben mij op het randje van de dood laten balanceren.. twee miskramen. Uitbehandeld.
Ik heb ernstige (astmatische) overgevoeligheid voor sommige stoffen, parfum, drijfgassen, sommige zoetstoffen, smaakversterkers, nikkel en nicotine. Deze zijn pas na de ivf behandelingen steeds erger geworden en de behandeling/vermijden van deze stoffen is nogal lastig. Met name nicotine is een hel. De stad in? Naar mijn werk? Huis luchten? Buiten zitten? Reizen met het OV? Boodschappen doen? Elke keer dat je een sigaret ruikt kan voor mij een dodelijke afloop hebben, de sigaretten bij de kassa betekent voor mij een mogelijk dodelijke val. Medicatie ten spijt.
Sommige dingen komen omdat dingen niet slim worden aangepakt. Andere dingen worden je aangedaan. Veel heb je niet in de hand, veel meer dan je denkt. Het leven is precies zo maakbaar als uitkiezen waar je geboren wordt.
En ik heb een man gehad die me steunde, thuis met alles doen wat nodig was, financieel de therapie betalen, mij opvangen en me erdoorheen praten, zorgen dat ik de hulp kreeg die ik nodig had.
Als ik hem nou niet had gehad.. dan was ik misschien wel voor die trein gestapt of van de brug gesprongen of had ik alle medicatie van weken ineens ingenomen.. of ik had jaren in de GGZ kunnen worden rondgestuurd zonder vooruitgang. Niet in staat om te werken, overlevend van een uitkering, in een prachtwijk, met buren die ook dan wel veel pech hebben gehad, dan wel het wel prima vinden, dan wel de boel bedonderen en profiteren en zwart werken of gewoon crimineel zijn.
Zonder ernstige schade uit je jeugd en kindertijd komen, je karakter, gezondheid.. dat is compleet de wind mee hebben zonder het door te hebben.
En ook met de wind tegen kun je op hetzelfde punt komen, het is alleen wel veel moeilijker om dat 'normale' te halen.
De één doet de 200 meter sprint en de ander de dubbele marathon met gebroken enkel.
Als het leven maakbaar was, waarom werd er dan eerst een bijna levenloos kindje uit mijn buik gehaald. En paar jaar later een meisje zonder leven in haar lijf en ogen ons huis binnen gebracht? Waarom ben ik gehandicapt geraakt? Als het leven maakbaar was, had ik zóveel gedaan om mijn leven anders in elkaar te draaien.
Ik heb echter het geluk dat ik positief ingesteld ben. Want dat is geen keuze, of je in zware situaties toch lichtpuntjes kunt voelen. Emoties laten zich namelijk niet dwingen. Daarom ben ik ervan overtuigd dat ik het makkelijker in het leven heb met mijn tegenslagen, dan mensen die de pech hebben de wereld wat donkerder te zien, ook al hebben ze maar de helft van mijn tegenslagen. Ik weet niet wat de toekomst brengt, wat mijn emoties gaan doen, wat er op mijn pad komt, maar ik besef me dagelijks hoeveel geluk ik heb met hoe ik tegen de wereld aankijk en wat me in het leven gegeven is.
maandag 17 juni 2019 00:08
Wat naar dat je hen ziet als mensen op een troon. Maar goed des te meer reden om idd de dooddoeners die voor jezelf werken niet te delen. Je maakt er mensen die hier anders in staan alleen maar boos en narrig mee. Nergens voor nodig.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
maandag 17 juni 2019 00:11
Ik vind het inderdaad zilveren lepel gedrag/op een luxe troon zitten als je zoets zegt tegen iemand. Tenzij je een diepgaand gesprek hebt over wat jou wel heeft opgeleverd door je jeugd.
maandag 17 juni 2019 00:17
Naja dat zou wat mij betreft het enige moment om dit denken te delen, mocht ik het al denken. Voorzichtigheid en aan elkaar denken door je te verplaatsen heeft idd niets te maken met even blèren op gevoeligheden bij anderen: ‘achja, het leven is kort en je moet het maken met wat je toebedeeld wordt’ (oid) . Imho dus ook ongepast, beter zeg ik dan niets.
“I've learned that people will forget what you said, people will forget what you did, but people will never forget how you made them feel.” Maya Angelou.
