Overig
alle pijlers
Hoe maakbaar is het leven?
zondag 16 juni 2019 21:45
Geluk, succes, gezondheid... in hoeverre heb je dat zelf in de hand? Natuurlijk, we maken allemaal onze keuzes. We werken hard, of niet... We gebruiken ons gezonde verstand of we volgen juist ons gevoel. Maar dat uiteindelijke resultaat - het leven dat we leiden - is dat onze eigen verdienste? Of zijn we voor een groot deel overgeleverd aan ons 'lot', de (sociale ) omgeving waarin we geboren worden / ons bevinden en het lijf en de hersens die Moeder Natuur ons gaf?
Ik denk een combinatie daarvan, waarbij ik me regelmatig bedenk dat de eigen regie die we hebben een kleinere rol speelt dan we zouden willen.
Als ik naar mijn eigen leven kijk...
Ik ben een tevreden mens. Ik leef samen met een fijne man, die voor een groot deel hetzelfde in het leven staat als ik. We wonen leuk, verdienen leuk, leven een comfortabel leven. Ik ben gezond. Ik heb vwo en een hbo opleiding afgerond en heb een baan, die niet altijd leuk is, maar vaak wel boeiend en uitdagend. Ik heb geen kinderen, omdat ik die niet wil en daar in de huidige tijd gewoon voor kan kiezen. Ik heb (tegenwoordig) een keurig maatje 38 en heb een gemiddeld aantrekkelijk uiterlijk.
Dan kan ik roepen: ik heb dit fijne leven, omdat ik daar hard voor heb gewerkt en de juiste keuzes heb gemaakt. Nu heb ik ook wel hard gewerkt. En ik heb ook wel keuzes gemaakt die aardig uitpakten. Maar volgens mij heb ik bovenal mazzel.
Mazzel dat ik in Nederland ben geboren. Dat ik een lijf en hersens heb, die doorgaans goed functioneren. Dat ik een opleiding heb kunnen doen. Dat ik daarmee werk kan doen, waar ik een inkomen mee verdien, waarmee ik prima voor mezelf kan zorgen. Dat ik een fijne kerel tegenkwam, die met mij zijn leven wilde delen.
Als ik om me heen kijk, of hier op het forum lees, zie ik waar mensen soms mee worstelen. Soms betrap ik mezelf op de gedachte dat 'ze ook niet zo heel slim aanpakken.' Soms lees ik ook hoe andere forummers die gedachte niet alleen uiten, maar er ook zonder problemen een oordeel aan verbinden. Moet je maar slimmere keuzes maken. Moet je maar harder je best doen. Eigen schuld, dikke bult.
Maar werkt dat echt altijd zo? Hebben we als mens echt zoveel regie op ons eigen leven?
Ik denk een combinatie daarvan, waarbij ik me regelmatig bedenk dat de eigen regie die we hebben een kleinere rol speelt dan we zouden willen.
Als ik naar mijn eigen leven kijk...
Ik ben een tevreden mens. Ik leef samen met een fijne man, die voor een groot deel hetzelfde in het leven staat als ik. We wonen leuk, verdienen leuk, leven een comfortabel leven. Ik ben gezond. Ik heb vwo en een hbo opleiding afgerond en heb een baan, die niet altijd leuk is, maar vaak wel boeiend en uitdagend. Ik heb geen kinderen, omdat ik die niet wil en daar in de huidige tijd gewoon voor kan kiezen. Ik heb (tegenwoordig) een keurig maatje 38 en heb een gemiddeld aantrekkelijk uiterlijk.
Dan kan ik roepen: ik heb dit fijne leven, omdat ik daar hard voor heb gewerkt en de juiste keuzes heb gemaakt. Nu heb ik ook wel hard gewerkt. En ik heb ook wel keuzes gemaakt die aardig uitpakten. Maar volgens mij heb ik bovenal mazzel.
Mazzel dat ik in Nederland ben geboren. Dat ik een lijf en hersens heb, die doorgaans goed functioneren. Dat ik een opleiding heb kunnen doen. Dat ik daarmee werk kan doen, waar ik een inkomen mee verdien, waarmee ik prima voor mezelf kan zorgen. Dat ik een fijne kerel tegenkwam, die met mij zijn leven wilde delen.
Als ik om me heen kijk, of hier op het forum lees, zie ik waar mensen soms mee worstelen. Soms betrap ik mezelf op de gedachte dat 'ze ook niet zo heel slim aanpakken.' Soms lees ik ook hoe andere forummers die gedachte niet alleen uiten, maar er ook zonder problemen een oordeel aan verbinden. Moet je maar slimmere keuzes maken. Moet je maar harder je best doen. Eigen schuld, dikke bult.
Maar werkt dat echt altijd zo? Hebben we als mens echt zoveel regie op ons eigen leven?
Ik geloof niet meer in sprookjes.
maandag 17 juni 2019 11:29
Dat is zeker zo.Annelleke schreef: ↑17-06-2019 11:25Hangt af van wat je verstaat onder de maakbaarheid van het leven. In geval van die eerste baan met labiele collega is het leven zeker wel maakbaar. Je bent namelijk niet verplicht de rest van je leven met die baan en collega opgescheept te zitten.
Maakbaar is in mijn ogen heel iets anders dan planbaar.
Als klagen telde als werk, dan had mijn ex zich ook moeiteloos een Mercedes kunnen veroorloven.
maandag 17 juni 2019 19:37
In Nederland heb je veel keuzes en als je door allerlei omstandigheden (opvoeding, intelligentie, geld etc) keuzes kunt maken die voor jou fijn voelen, dan is je leven in mijn ogen best maakbaar.
Echter er kan je zoveel "pech" overkomen dat je best erg vast komt te zitten en je keuzes erg minimaal worden.
Ik heb een fijne jeugd gehad met zicht op een goede toekomst. Ik kon goed leren, had enorm veel interesses. Ik sportte erg veel. Ik zag het helemaal zitten.
Echter in mijn studietijd kreeg ik klachten en wel in die mate dat het bleek te gaan om een ernstige progressieve spierziekte. Al snel was ik compleet ADL afhankelijk en in de jaren erna kreeg ik vele, vele complicaties. Iedereen die mij kent zal mij als positief en doorzetter bestempelen, maar ik vind het zelf knap lastig. Ik had zoveel meer verwacht. En de zin - als je maar echt wilt- kun je alles, heb ik helemaal veel moeite mee. Fysiek zo goed als volledig verlamd, altijd zorg nodig is zwaar en ik kan vele dingen niet, zelfs niet zelf zitten. En zo er zijn tientallen dingen die ik zo graag zou doen, maar echt niet gaan.
Ook zwaar zijn de bijzaken: dat je qua hulpmiddelen/zorg continue afhankelijk bent van de goodwill van diverse organisaties en het juist de afgelopen 10 jaar wat dat betreft veel lastiger is geworden. Mijn zorg en medische artikelen moet ik bij 5 verschillende leveranciers halen met elk weer eigen regels. Je bent continue bezig met de voorwaarden scheppen om nog wat te kunnen leven.
Daarnaast word je niet gevrijwaard voor de normale zaken die ieder mens meemaakt. Zoals langdurige ziekte van ouders en overlijden van dierbaren en allerlei andere "normale" tegenslagen.
Toch zoek ik wel de dingen die voor mij wel "maakbaar" zijn en red ik mij (wel samen met partner) best aardig. Maar ik word er niet blij van/ en zeker geen "beter" mens en tel ook niet continue mijn kleine zegeningen -als een vlinder in de tuin. Ik verzin wel allerlei dingen die ik wel kan om van te genieten, zoals bv TV kijken of tijdschrift lezen onder het mom: als het niet kan zoals je wil, moet je maar willen wat je kunt.
En als ik lees dat vele Nederlanders nog altijd zeggen dat gezondheid het belangrijkste is, word ik blij. Dan denk ik "gelukkig", daar zijn mensen zich toch wel bewust van hoe belangrijk dat is.
Echter er kan je zoveel "pech" overkomen dat je best erg vast komt te zitten en je keuzes erg minimaal worden.
Ik heb een fijne jeugd gehad met zicht op een goede toekomst. Ik kon goed leren, had enorm veel interesses. Ik sportte erg veel. Ik zag het helemaal zitten.
Echter in mijn studietijd kreeg ik klachten en wel in die mate dat het bleek te gaan om een ernstige progressieve spierziekte. Al snel was ik compleet ADL afhankelijk en in de jaren erna kreeg ik vele, vele complicaties. Iedereen die mij kent zal mij als positief en doorzetter bestempelen, maar ik vind het zelf knap lastig. Ik had zoveel meer verwacht. En de zin - als je maar echt wilt- kun je alles, heb ik helemaal veel moeite mee. Fysiek zo goed als volledig verlamd, altijd zorg nodig is zwaar en ik kan vele dingen niet, zelfs niet zelf zitten. En zo er zijn tientallen dingen die ik zo graag zou doen, maar echt niet gaan.
Ook zwaar zijn de bijzaken: dat je qua hulpmiddelen/zorg continue afhankelijk bent van de goodwill van diverse organisaties en het juist de afgelopen 10 jaar wat dat betreft veel lastiger is geworden. Mijn zorg en medische artikelen moet ik bij 5 verschillende leveranciers halen met elk weer eigen regels. Je bent continue bezig met de voorwaarden scheppen om nog wat te kunnen leven.
Daarnaast word je niet gevrijwaard voor de normale zaken die ieder mens meemaakt. Zoals langdurige ziekte van ouders en overlijden van dierbaren en allerlei andere "normale" tegenslagen.
Toch zoek ik wel de dingen die voor mij wel "maakbaar" zijn en red ik mij (wel samen met partner) best aardig. Maar ik word er niet blij van/ en zeker geen "beter" mens en tel ook niet continue mijn kleine zegeningen -als een vlinder in de tuin. Ik verzin wel allerlei dingen die ik wel kan om van te genieten, zoals bv TV kijken of tijdschrift lezen onder het mom: als het niet kan zoals je wil, moet je maar willen wat je kunt.
En als ik lees dat vele Nederlanders nog altijd zeggen dat gezondheid het belangrijkste is, word ik blij. Dan denk ik "gelukkig", daar zijn mensen zich toch wel bewust van hoe belangrijk dat is.
