Psyche
alle pijlers
ADD en relatie
vrijdag 28 februari 2020 21:34
Hoi allen,
ik zit al een tijdje met iets in mijn maag.
Iets wat me al een hele tijd achtervolgt en waarvan nu de ernst steeds duidelijker wordt:
Ik heb heel erg sterk het vermoeden dat ik ADD heb.
Ben altijd dromerig geweest, kan niks afmaken, ben gedreven tot ik de aandacht verlies, ben slecht in emoties uiten, chaotisch in doen en laten en vooral in hoofd, en ga zo maar door. Bijna alle kenmerken kloppen wel, laat maar zeggen.
Nu mijn man en ik een zoontje hebben geworden ruim een jaar geleden, lijkt het erger te worden. Ik krijg dingen, zoals het huishouden, niet voor elkaar.
Man ergert zich, discussies, ruzies. Emmers die overlopen en geen leuke sfeer in huis.
Hij is super nuchter en is meer van het “eerst samen oplossen”, afspraken maken. Dat gaat vaak goed, totdat....
Lastig! Ik wil zo graag maar het lukt zo vaak niet...
Wie herkent dit? En dan ook de relatie mbt je partner, het leven als gezin enz.
Ik zoek dus eigenlijk “lotgenoten” om samen mee te sparren eigenlijk.
Hulp zoeken sta ik voor open, maar het is een soort trots en misschien ADD trekje om het weg te stoppen eerst....
ik zit al een tijdje met iets in mijn maag.
Iets wat me al een hele tijd achtervolgt en waarvan nu de ernst steeds duidelijker wordt:
Ik heb heel erg sterk het vermoeden dat ik ADD heb.
Ben altijd dromerig geweest, kan niks afmaken, ben gedreven tot ik de aandacht verlies, ben slecht in emoties uiten, chaotisch in doen en laten en vooral in hoofd, en ga zo maar door. Bijna alle kenmerken kloppen wel, laat maar zeggen.
Nu mijn man en ik een zoontje hebben geworden ruim een jaar geleden, lijkt het erger te worden. Ik krijg dingen, zoals het huishouden, niet voor elkaar.
Man ergert zich, discussies, ruzies. Emmers die overlopen en geen leuke sfeer in huis.
Hij is super nuchter en is meer van het “eerst samen oplossen”, afspraken maken. Dat gaat vaak goed, totdat....
Lastig! Ik wil zo graag maar het lukt zo vaak niet...
Wie herkent dit? En dan ook de relatie mbt je partner, het leven als gezin enz.
Ik zoek dus eigenlijk “lotgenoten” om samen mee te sparren eigenlijk.
Hulp zoeken sta ik voor open, maar het is een soort trots en misschien ADD trekje om het weg te stoppen eerst....
vrijdag 28 februari 2020 21:54
Ik lees je OP voor aan mijn man en vraag 'wat vind jij dat ze zou moeten doen?' en het eerste wat hij zegt is 'pillen!'.
Herkenbaar verhaal dus hier. Kazman heeft zich een jaar geleden laten testen op ADD en toen gedragstherapie gekregen en dus inderdaad pillen. De redding van onze relatie, kan ik je eerlijk zeggen.
Ik kan je het boek 'leven met ADHD' aanraden, daarin staan hele goede, praktische tips in, als therapie nog een stap te ver is. Mijn tip, waar je man misschien ook wel blij van wordt: maak iedere zondagavond samen met je partner een lijstje van dingen die die week echt gedaan moeten (door jou). Maak zelf iedere avond een lijstje voor de volgende dag met daar een keuze uit (eventueel je man vragen om te helpen met prioriteren hierin).
Ik weet niet of het een ADD trekje is om hierin geen hulp te zoeken. Als ik zie wat het voor mijn man (en dus voor onze relatie!!!!) gedaan heeft, zou ik je voor gek verklaren als je het niet deed. Sterkte in ieder geval!
Herkenbaar verhaal dus hier. Kazman heeft zich een jaar geleden laten testen op ADD en toen gedragstherapie gekregen en dus inderdaad pillen. De redding van onze relatie, kan ik je eerlijk zeggen.
Ik kan je het boek 'leven met ADHD' aanraden, daarin staan hele goede, praktische tips in, als therapie nog een stap te ver is. Mijn tip, waar je man misschien ook wel blij van wordt: maak iedere zondagavond samen met je partner een lijstje van dingen die die week echt gedaan moeten (door jou). Maak zelf iedere avond een lijstje voor de volgende dag met daar een keuze uit (eventueel je man vragen om te helpen met prioriteren hierin).
Ik weet niet of het een ADD trekje is om hierin geen hulp te zoeken. Als ik zie wat het voor mijn man (en dus voor onze relatie!!!!) gedaan heeft, zou ik je voor gek verklaren als je het niet deed. Sterkte in ieder geval!
vrijdag 28 februari 2020 21:57
Geen idee of ik ADD heb, maar mijn man en ik hebben wel een ander idee van wat je onder opgeruimd verstaat bijvoorbeeld. Ik zie ook bepaalde gewoon niet. We hebben inmiddels een soort midden bereikt waar hij zich in kan vinden en ik ook. Dus ik denk dat het belangrijk is om in gesprek te gaan en met hem te bespreken waarom hij bepaalde dingen belangrijk vindt en in hoeverre je een compromis kunt sluiten.
Om een voorbeeld te geven, ik leg niet altijd alles op dezelfde plek terug, hetgeen veel stress veroorzaakt bij mijn man omdat hij dan niets kan vinden. Dus ik leg nu dingen, zoals de auto sleutel, op dezelfde plek terug. Hij vindt het belangrijk dat rekeningen etc. opgeruimd zijn zodat hij kan zien welke betaald zijn en welke niet. Ik heb dat minder, ik heb het vaak in mijn hoofd. Dus hij ruimt de rekeningen op. Op die manier komen we er samen meestal wel uit. Dus communicatie is hier het toverwoord. Zonder verwijten, maar een manier vinden die voor allebei werkt.
Om een voorbeeld te geven, ik leg niet altijd alles op dezelfde plek terug, hetgeen veel stress veroorzaakt bij mijn man omdat hij dan niets kan vinden. Dus ik leg nu dingen, zoals de auto sleutel, op dezelfde plek terug. Hij vindt het belangrijk dat rekeningen etc. opgeruimd zijn zodat hij kan zien welke betaald zijn en welke niet. Ik heb dat minder, ik heb het vaak in mijn hoofd. Dus hij ruimt de rekeningen op. Op die manier komen we er samen meestal wel uit. Dus communicatie is hier het toverwoord. Zonder verwijten, maar een manier vinden die voor allebei werkt.
Freedom is just another word for nothing left to lose - Janis Joplin
vrijdag 28 februari 2020 21:58
Ik liep ook na komst van kinderen vast. Teveel verschillende rollen en taken, dan vergeet ik altijd iets, wordt ik weer gespannener en krampachtiger. En dat maakt me weer ongelukkiger en heb ik de neiging om simpeler werk te doen.
Bij mij werkt medicatie vrij goed, ik heb aan het eind van mijn werkdag meer gedaan en heb energie over. Dan had ik niet. In weekenden ben ik nog wel erg ongestructureerd. Mijn man is bij ons thuis degene die alles regelt over de kinderen en opvang enzo. Ook veel huishoudelijke dingen. Daar ben ik enorm dankbaar voor. Maar de derde shift met die regelverantwoordelijk is zwaar als je ADD hebt.
Bij mij werkt medicatie vrij goed, ik heb aan het eind van mijn werkdag meer gedaan en heb energie over. Dan had ik niet. In weekenden ben ik nog wel erg ongestructureerd. Mijn man is bij ons thuis degene die alles regelt over de kinderen en opvang enzo. Ook veel huishoudelijke dingen. Daar ben ik enorm dankbaar voor. Maar de derde shift met die regelverantwoordelijk is zwaar als je ADD hebt.
vrijdag 28 februari 2020 21:59
Zou je jezelf niet willen laten onderzoeken voor een diagnose en passende hulp?
Ik heb een relatie met een ADHD-er. Geen diagnose toen ik hem leerde kennen, ik was degene die bepaalde dingen herkende en zodoende is hij hulp gaan zoeken.
Wat heeft dat gebracht:
Voor hem meer zelfacceptatie en erkenning van problematiek. Met medicatie én coaching beter gaan functioneren. Als hij een keer de verkeerde kant opholt neemt hij nu makkelijker advies van mij aan dan voorheen.
Voor mij:
Acceptatie van het probleem. Wetend dat hij dingen niet expres doet, ook dat hij best dingen voor me wil doen maar dat ik dan voor altijd zal moeten aangeven= ook acceptatie.
We hebben geleerd elkaar meer ruimte te geven en de ander even te laten als het door dit dingetje Ff bots. De diagnose was voor ons dus belangrijk omdat we toen allebei daar mee om konden leren gaan. Niet dat het voor iedereen zo werkt maar dit is ons verhaal
Kleine toevoeging: laat je ook niet gek maken dat het hele probleem bij jou zal liggen, een baby is gewoon heel wat en dat eerste jaar is het in wel meer relaties wat rommelig. Ritme wordt vanzelf weer duidelijker en voorspelbaarder als je kleintje ouder wordt.
Ik heb een relatie met een ADHD-er. Geen diagnose toen ik hem leerde kennen, ik was degene die bepaalde dingen herkende en zodoende is hij hulp gaan zoeken.
Wat heeft dat gebracht:
Voor hem meer zelfacceptatie en erkenning van problematiek. Met medicatie én coaching beter gaan functioneren. Als hij een keer de verkeerde kant opholt neemt hij nu makkelijker advies van mij aan dan voorheen.
Voor mij:
Acceptatie van het probleem. Wetend dat hij dingen niet expres doet, ook dat hij best dingen voor me wil doen maar dat ik dan voor altijd zal moeten aangeven= ook acceptatie.
We hebben geleerd elkaar meer ruimte te geven en de ander even te laten als het door dit dingetje Ff bots. De diagnose was voor ons dus belangrijk omdat we toen allebei daar mee om konden leren gaan. Niet dat het voor iedereen zo werkt maar dit is ons verhaal
Kleine toevoeging: laat je ook niet gek maken dat het hele probleem bij jou zal liggen, een baby is gewoon heel wat en dat eerste jaar is het in wel meer relaties wat rommelig. Ritme wordt vanzelf weer duidelijker en voorspelbaarder als je kleintje ouder wordt.
vrijdag 28 februari 2020 22:07
Ik word eind deze maand getest op adhd. En als ik de mensen om me heen en de psycholoog mag geloven is dat meer een formaliteit 
Ik kan zelf aardig leven met mezelf, maar dat heeft me wel een flink aantal jaren en moeite en véél geduld van man gekost.
Ik hang aan elkaar van routines en trucjes. En er gaat regelmatig wat mis, al is het minder dan vroeger.
Tips:
- geduldige man uitzoeken
- schoonmaakster inhuren, echt. Dan ruim je vanzelf op
- zoek een vaste plek voor sleutels, pinpas en telefoon, die mogen bij mij niet uit mijn tas tenzij in gebruik. Maar ik leg ze niet ‘even’ op tafel. Dan sta ik geheid zonder pas bij de kassa of zonder sleutels voor m’n deur
Ik heb nu vooral last omdat ik pubers moet begeleiden bij bijv huiswerk. Dat is niet te doen. Dat kon ik zelf vroeger al niet, laat staan nu bij een ander. Plannen, regelmaat, enz. Ben veel te makkelijk. Met kleine kinderen is er meer structuur en dat ging goed.
Mijn man heeft een vrij hoge tolerantie voor het feit dat ik soms in een gesprek opeens afhaak, van de hak op de tak ga in gesprekken, de bodylotion in de koelkast opberg en dan boos word omdat ik hem niet kan vinden en dat ik hem weer bel omdat m’n accu leeg is.
Bij anderen kan ik heel goed m’n best doen, maar dan ben ik thuis zo moe dat het niet meer gaat
Ik kan zelf aardig leven met mezelf, maar dat heeft me wel een flink aantal jaren en moeite en véél geduld van man gekost.
Ik hang aan elkaar van routines en trucjes. En er gaat regelmatig wat mis, al is het minder dan vroeger.
Tips:
- geduldige man uitzoeken
- schoonmaakster inhuren, echt. Dan ruim je vanzelf op
- zoek een vaste plek voor sleutels, pinpas en telefoon, die mogen bij mij niet uit mijn tas tenzij in gebruik. Maar ik leg ze niet ‘even’ op tafel. Dan sta ik geheid zonder pas bij de kassa of zonder sleutels voor m’n deur
Ik heb nu vooral last omdat ik pubers moet begeleiden bij bijv huiswerk. Dat is niet te doen. Dat kon ik zelf vroeger al niet, laat staan nu bij een ander. Plannen, regelmaat, enz. Ben veel te makkelijk. Met kleine kinderen is er meer structuur en dat ging goed.
Mijn man heeft een vrij hoge tolerantie voor het feit dat ik soms in een gesprek opeens afhaak, van de hak op de tak ga in gesprekken, de bodylotion in de koelkast opberg en dan boos word omdat ik hem niet kan vinden en dat ik hem weer bel omdat m’n accu leeg is.
Bij anderen kan ik heel goed m’n best doen, maar dan ben ik thuis zo moe dat het niet meer gaat
vrijdag 28 februari 2020 22:18
Na de komst van kinderen lukt het niet meer om alles te onthouden en dan kun je idd vastlopen.
Mij helpt het om alles, echt alles in mijn agenda te zetten en to do lijstjes in mijn telefoon. Alle kleine dingen die ik moet of wil doen zet ik daar in zodra ik eraan denk.
Ik moet wel omdat ik anders ook een (slecht) voorbeeld voor de kinderen ben en bang ben dat ze het overnemen, een van de twee heeft ook aanleg.
Het zou mooier zijn als je partner je wil helpen, ipv afspraken maken. Je doet het immers niet expres.
Voor de mensen die medicijnen gebruiken : wat gebruiken jullie? En add en adhd is niet hetzelfde, toch wordt het in dit topic door elkaar genoemd.
Mij helpt het om alles, echt alles in mijn agenda te zetten en to do lijstjes in mijn telefoon. Alle kleine dingen die ik moet of wil doen zet ik daar in zodra ik eraan denk.
Ik moet wel omdat ik anders ook een (slecht) voorbeeld voor de kinderen ben en bang ben dat ze het overnemen, een van de twee heeft ook aanleg.
Het zou mooier zijn als je partner je wil helpen, ipv afspraken maken. Je doet het immers niet expres.
Voor de mensen die medicijnen gebruiken : wat gebruiken jullie? En add en adhd is niet hetzelfde, toch wordt het in dit topic door elkaar genoemd.
vrijdag 28 februari 2020 22:38
Hier ook ADHD .
Én een hele geduldige/ nuchtere man ✔
Is ook hard nodig, want buiten dat ik erg chaotisch, druk en wispelturig ben, heb ik ook nog vrij intense emoties (intens blij, boos, verdrietig).
Ik weet niet of dat laatste typisch adhd is, maar ik denk van wel.
Ook heb ik vaak erg moeite met prikkelverwerking.
Én zeg ik echt alles wat ik denk (vaak achteraf spijt maar dan is het kwaad al geschied).
Gelukkig ben ik ook een echte gangmaker en een goed gevoel voor humor.
Ik slik dexamfetamine sinds een half jaar.
Helpt wat, maar is geen holy grail.
Waar het het meeste bij helpt is dat ik wat minder intens ben qua stemming, maar ben nog steeds chaotisch, druk en impulsief.
Laatst had ik het met psycholoog over dat mijn adhd klachten de laatste jaren wel erger lijken dan als kind.
Logisch zei ze, je hebt nu een gezin met kinderen te onderhouden, dat is heel anders dan als alles voor je gedaan wordt als kind zijnde.
Én een hele geduldige/ nuchtere man ✔
Is ook hard nodig, want buiten dat ik erg chaotisch, druk en wispelturig ben, heb ik ook nog vrij intense emoties (intens blij, boos, verdrietig).
Ik weet niet of dat laatste typisch adhd is, maar ik denk van wel.
Ook heb ik vaak erg moeite met prikkelverwerking.
Én zeg ik echt alles wat ik denk (vaak achteraf spijt maar dan is het kwaad al geschied).
Gelukkig ben ik ook een echte gangmaker en een goed gevoel voor humor.
Ik slik dexamfetamine sinds een half jaar.
Helpt wat, maar is geen holy grail.
Waar het het meeste bij helpt is dat ik wat minder intens ben qua stemming, maar ben nog steeds chaotisch, druk en impulsief.
Laatst had ik het met psycholoog over dat mijn adhd klachten de laatste jaren wel erger lijken dan als kind.
Logisch zei ze, je hebt nu een gezin met kinderen te onderhouden, dat is heel anders dan als alles voor je gedaan wordt als kind zijnde.
vrijdag 28 februari 2020 23:57
Ik stond ook regelmatig in de winkel terwijl mijn portemonnee nog thuis lag. Of voor mijn voordeur terwijl mijn huissleutel nog op het werk lag. Of zo.
Sinds ik alles aan elkaar vast heb zitten (portemonneetje met huissleutel en autosleutel eraan) kan ik de deur niet meer uit zonder geld én sleutels en heb ik altijd alles bij me.
óu sont les neiges d'antan
zaterdag 29 februari 2020 05:55
Wanneer je in het dagelijks leven problemen ervaart dan zou ik er ongeacht het label wel iets mee doen. Het leven eenvoudiger maken helpt ook, dus minder spullen (minimalisme). Evt een werkster en het is logisch dat je man ook mee helpt in het huishouden. Daarnaast zou ik ook zelf hulp zoeken want je hebt er niet alleen thuis last van.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
zaterdag 29 februari 2020 08:50
[...]
Zeer herkenbaar.
Vooral ook van dat dromerige, weinig afmaken, emoties moeilijk uiten etc.
Zelf heb ik dan ook ADD (en ook nog ASS).
Ben zelf al vrij lang single en vind dit eigenlijk helemaal niet (meer) erg.
Net als het feit dat ik veel vriendschappen in mijn leven verloren heb, ondermeer door scheefgroei, conflicten etc.
In het verleden worstelde ik wel veel met schuldgevoelens, maar hier groei ik steeds meer overheen.
Dat was even 'mijn verhaal' ; in het kort.
Zeer herkenbaar.
Vooral ook van dat dromerige, weinig afmaken, emoties moeilijk uiten etc.
Zelf heb ik dan ook ADD (en ook nog ASS).
Ben zelf al vrij lang single en vind dit eigenlijk helemaal niet (meer) erg.
Net als het feit dat ik veel vriendschappen in mijn leven verloren heb, ondermeer door scheefgroei, conflicten etc.
In het verleden worstelde ik wel veel met schuldgevoelens, maar hier groei ik steeds meer overheen.
Dat was even 'mijn verhaal' ; in het kort.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 29-02-2020 10:53
Reden: quote OP verwijderd
Reden: quote OP verwijderd
56.23% gewijzigd
zaterdag 29 februari 2020 09:26
Vraagje. Je man wil samen met jou oplossingen zoeken, maar is zijn doel dan om dingen 'gewoon te doen' en dat af te spreken, of om dingen 'anders te doen' zodat het jou wel lukt?
Ik ben 'de partner' in het verhaal hier, en wat voor mijn man vooral werkt is altijd dezelfde taken op dezelfde momenten. En ja dat vergeet hij soms nog wel eens, maar over het algemeen gaat dat goed. Hij wast de pannen af, hij zet de vaatwasser aan. Ik ruim de vaatwasser uit, want hij weet nooit waar iets hoort.
Hij stofzuigt en dweilt, ik doe het poetsen want hij ziet het vuil niet, en de vloer wordt toch 100% gedaan.
Ik doe de financieen en bestel de boodschappen, man gaat de boodschappen ophalen.
Man kookt niet, dat is een drama. Lukt het mii een keer niet (qua gezondheid) dan ga ik niet zeuren als hij wat broodjes afbakt bv.
Hij doet standaard de was op zaterdag, standaard de drinkfontein van de katten op zondag, en alle vuilnisbakken op zondag.
Overal een vast patroon voor, duidelijk en gestructureerd. Het helpt. De dingetjes die erbij horen (theedoek mee in de was gooien, vuilnisbak een keer goed uitsoppen) daar denkt hij gewoonweg niet aan, en daar mag ik hem gewoon aan herinneren.
Ik ben de regelneef dus, maar hij draagt echt wel zijn steentje bij.
Hij heeft het soms ook nodig om zich even terug te trekken dus daar hebben we een aparte kamer voor. Dat respecteer ik. Als we een film kijken en hij wil ineens iets opzoeken? Geen probleem, dan gaat de film wel even op pauze want ik wil graag samen kijken. En zo passen we overal een mouw aan.
Man is hopeloos met agenda's en lijstjes. Hij vergeet om er iets in te schrijven en vergeet om te kijken. Telefoon vol notificaties gezet, had geen nut. Hij zet zijn telefoon uit en is het na 1 minuut alweer vergeten.
Hij heeft wel inmiddels weer hulp gevraagd ej staat op een wachtlijst. Het kwam wat aan het licht toen het met mij slecht ging, vooral na een crisisopname van 4 weken. Man is compleet verloren en kan wel zeggen dat hij het moeilijk zou redden zonder mij. Daarnaast vind hij het moeilijk om met mijn ziekte om te gaan. Dus hulp gevraagd.
Ik ben 'de partner' in het verhaal hier, en wat voor mijn man vooral werkt is altijd dezelfde taken op dezelfde momenten. En ja dat vergeet hij soms nog wel eens, maar over het algemeen gaat dat goed. Hij wast de pannen af, hij zet de vaatwasser aan. Ik ruim de vaatwasser uit, want hij weet nooit waar iets hoort.
Hij stofzuigt en dweilt, ik doe het poetsen want hij ziet het vuil niet, en de vloer wordt toch 100% gedaan.
Ik doe de financieen en bestel de boodschappen, man gaat de boodschappen ophalen.
Man kookt niet, dat is een drama. Lukt het mii een keer niet (qua gezondheid) dan ga ik niet zeuren als hij wat broodjes afbakt bv.
Hij doet standaard de was op zaterdag, standaard de drinkfontein van de katten op zondag, en alle vuilnisbakken op zondag.
Overal een vast patroon voor, duidelijk en gestructureerd. Het helpt. De dingetjes die erbij horen (theedoek mee in de was gooien, vuilnisbak een keer goed uitsoppen) daar denkt hij gewoonweg niet aan, en daar mag ik hem gewoon aan herinneren.
Ik ben de regelneef dus, maar hij draagt echt wel zijn steentje bij.
Hij heeft het soms ook nodig om zich even terug te trekken dus daar hebben we een aparte kamer voor. Dat respecteer ik. Als we een film kijken en hij wil ineens iets opzoeken? Geen probleem, dan gaat de film wel even op pauze want ik wil graag samen kijken. En zo passen we overal een mouw aan.
Man is hopeloos met agenda's en lijstjes. Hij vergeet om er iets in te schrijven en vergeet om te kijken. Telefoon vol notificaties gezet, had geen nut. Hij zet zijn telefoon uit en is het na 1 minuut alweer vergeten.
Hij heeft wel inmiddels weer hulp gevraagd ej staat op een wachtlijst. Het kwam wat aan het licht toen het met mij slecht ging, vooral na een crisisopname van 4 weken. Man is compleet verloren en kan wel zeggen dat hij het moeilijk zou redden zonder mij. Daarnaast vind hij het moeilijk om met mijn ziekte om te gaan. Dus hulp gevraagd.
zaterdag 29 februari 2020 10:24
Bedankt voor alle reacties.
Fijn, die herkenning.
Wist ook wel dat ik niet de enige ben, maar soms voelt het zo he?
Mijn man en ik zoeken samen naar oplossingen, praten daarover. Voor mij al een heel ding, mijn man moet het gesprek vaak beginnen... ook al zoiets.
We hebben ondertussen wel een duidelijke structuur, zoals dat ik de grote boodschappen doe met ons zoontje op maandag.
Ook hebben we een hulp.
Ik kook over het algemeen, maar wanneer ik er een keer geen zin in heb, net als de was ofzo, kan ik hem altijd vragen. Hij werkt alle dagen en ik ben meer thuis, ik wil dan ook meer doen, en hem meer laten focussen op zijn werk.
Ik las ook van jou, GreenLadyFern dat je man iets in zijn telefoon zet en het daarna vergeet. En daar loop ik ook zo vaak vast. Ik vergeet dingen gewoon. Ze verdwijnen in mijn hoofd en ik ga wat anders doen.
Totaal onzinnige of de leuke dingen, terwijl er veel belangrijkere dingen, dus saaie, wachten...
Fijn, die herkenning.
Wist ook wel dat ik niet de enige ben, maar soms voelt het zo he?
Mijn man en ik zoeken samen naar oplossingen, praten daarover. Voor mij al een heel ding, mijn man moet het gesprek vaak beginnen... ook al zoiets.
We hebben ondertussen wel een duidelijke structuur, zoals dat ik de grote boodschappen doe met ons zoontje op maandag.
Ook hebben we een hulp.
Ik kook over het algemeen, maar wanneer ik er een keer geen zin in heb, net als de was ofzo, kan ik hem altijd vragen. Hij werkt alle dagen en ik ben meer thuis, ik wil dan ook meer doen, en hem meer laten focussen op zijn werk.
Ik las ook van jou, GreenLadyFern dat je man iets in zijn telefoon zet en het daarna vergeet. En daar loop ik ook zo vaak vast. Ik vergeet dingen gewoon. Ze verdwijnen in mijn hoofd en ik ga wat anders doen.
Totaal onzinnige of de leuke dingen, terwijl er veel belangrijkere dingen, dus saaie, wachten...
zaterdag 29 februari 2020 10:32
Vreselijk chaotisch, druk, super impulsief en verslavingsgevoelig.
Toen de kinderen kwamen, kwamen deze kenmerken ook veel meer tot uiting.
Hiervoor was hij wel druk, aanwezig en een vrolijke gangmaker. Maar als je ineens moet gaan samenwerken om een huishouden met kinderen draaiende te houden wordt dat heel lastig.
Hij zocht wel hulp, kreeg medicatie wat wel iets hielp om vervolgens te zeggen dat hij nu pillen had en hij aan de rest niks kon doen.
Hij kostte mij uiteindelijk meer energie als al onze kinderen bij elkaar. En ik kreeg steeds minder energie om alles op te vangen.
kun je mijn een pb doen ?
zaterdag 29 februari 2020 10:43
Herkenbaar, zelfs als ik met een boodschappenlijst naar de supermarkt ga vergeet ik nog de helft mee te nemen. Sta vaak te dromen voor de schappen (alsof ik in een wolk zit) en word even later weer wakker. Maar ondertussen kom ik weer thuis met maar de helft.WholeLottaLove schreef: ↑29-02-2020 10:24Bedankt voor alle reacties.
Fijn, die herkenning.
Wist ook wel dat ik niet de enige ben, maar soms voelt het zo he?
Mijn man en ik zoeken samen naar oplossingen, praten daarover. Voor mij al een heel ding, mijn man moet het gesprek vaak beginnen... ook al zoiets.
We hebben ondertussen wel een duidelijke structuur, zoals dat ik de grote boodschappen doe met ons zoontje op maandag.
Ook hebben we een hulp.
Ik kook over het algemeen, maar wanneer ik er een keer geen zin in heb, net als de was ofzo, kan ik hem altijd vragen. Hij werkt alle dagen en ik ben meer thuis, ik wil dan ook meer doen, en hem meer laten focussen op zijn werk.
Ik las ook van jou, GreenLadyFern dat je man iets in zijn telefoon zet en het daarna vergeet. En daar loop ik ook zo vaak vast. Ik vergeet dingen gewoon. Ze verdwijnen in mijn hoofd en ik ga wat anders doen.
Totaal onzinnige of de leuke dingen, terwijl er veel belangrijkere dingen, dus saaie, wachten...
