Psyche
alle pijlers
Asperger, niet open kunnen zijn over mijn handicap
zondag 9 december 2018 17:27
Toen ik 25 was werd bij mij de diagnose Asperger geconstateerd. Na al die jaren snapte ik, vrouw, waarom mijn sociale contacten steeds spaak liepen. Waarom ik het steeds maar niet 'goed kon doen', ondanks dat ik mijn best deed. Waarom ik steeds last had van angst en depressieve gevoelens, die tot twee keer toe tot een hevige depressie hebben geleid. Eindelijk kon ik gerichte therapie krijgen, en zou mijn leven een minder grote puinhoop worden van mislukte relaties, contacten op het werk die niet lekker liepen (al snapte ik steeds niet waarom).
Niks is minder waar. Ik heb nu 4 jaar lang een diagnose, maar mijn leven is nog steeds hetzelfde, misschien wel vervelender
Ik heb het beter dan vele anderen. Ik ben jong, fysiek relatief gezond, ik ben hoogopgeleid. Ik heb ouders die mij steunen en een paar goede vriendschappen. Mensen die net als ik 'raar' waren vroegen. Mensen waar ik mee op het schoolplein zat, tussen de andere 'alto's', die net als ik niet werden geaccepteerd.
Maar alle vriendschappen die ik na de middelbare school opdoe verwateren na een tijdje. Of ik doe iets verkeerd, kwets ze onbewust, om vervolgens afgestoten te worden. Van meerdere vriendinnen weet ik niet eens waarom ze opeens niet meer tegen mij praten. Er is geen incident geweest, maar het hield gewoon op. Misschien waren ze het zat dat ik steeds problemen heb? Ik ben ook iemand die soms weken niks zegt, maar ik bedoel het goed, ik heb het dan druk of ben overweldigd door iets. Soms moet je gewoon tegen mij beginnen te praten, want reageren doe ik wel altijd.
Relaties zijn bij mij altijd een drama geweest. Ik kan mannen aantrekken maar ze niet behouden, en heb ik eens een langere relatie dan gaat deze gepaard met veel conflict en frustratie, die soms uitgroeien tot geweld van zijn kant. Ik weet dat het verkeerd is, maar ik ben dan zo blij dat ik iemand heb dat ik in mezelf keer en doe alsof het niet gebeurt. Of tegen mezelf vertel dat het aan mij en mijn diagnose ligt, want ik ben nou eenmaal moeilijk om mee samen te zijn. Nu ik een jaar single ben besef ik dat ik dat misschien maar gewoon moet blijven, want ik laat anders te erg over me heen lopen.
Op het werk gaat het ook niet lekker. Ik heb een sociale studie gedaan, omdat ik toen nog geen diagnose had en het praktijkgedeelte hartstikke leuk vond. Ik dacht dat ik het wel zou kunnen, met 'masking', wat ik al jaren doe: bestudeer de meest succesvolle persoon in de groep en doe die na. Geeft zij complimenten over iemands outfit? Dan doe ik dat ook. Spreekt zij op een bepaalde toon? Ik spreek op een bepaalde toon. En als zij je aankijkt tijdens het praten, dan kijk ik je in de ogen en knik af en toe instemmend, want dat hoort zo.
En nu loop ik steeds vast op de relatie tussen collega's en klanten. Masking lukt me niet meer als de stress te hoog is. Als ik gespannen ben word te bot, te rigide, ik reageer te snel, ik moet tijd winnen, en zo hoor ik elke keer weer iets nieuws wat ik 'fout' doe. Ik hop van baan naar baan, blijf elke keer weer een jaar, en daarna ben ik toch niet 'goed genoeg'.
Het liefst zou ik gisteren al ontslag hebben genomen en iets anders gaan doen waar ik niet steeds word gewezen op mijn zwakke punt, maar mijn angsten weerhouden mij ervan, en ik weet bij god niet wat ik zou kunnen doen aangezien een nieuwe studie hartstikke duur is en ik dat geld niet eens op mijn rekening heb staan. Ik zou het liefst naar het uwv gaan en om hulp vragen, maar ik schaam me ergens. Dan zou ik namelijk moeten bekennen dat er iets mis met mij is, en ik heb dat tot nu toe voor iedereen, behalve mijn beste vrienden en familie, verborgen gehouden. Mijn diagnose is tussen mij en mijn psycholoog, die mij aanraadde om het nooit op het werk te vertellen, want dan waren ze meteen klaar met mij en zou ik nooit meer een baan kunnen vinden in het gebied waarin ik ben afgestudeerd. Dus ik blijf maar aankloten, in een vagevuur tussen 'ik ben volwaardig lid in deze maatschappij' en 'waarom doe je nou niet wat we van je vragen!'
De laatste keer had ik weer een functioneringsgesprek, maar dat was zoals gewoonlijk weer negatief. Ze stelde een lijst op met punten waar ik aan moest werken, en elke dag lees ik die lijst voor het werk en probeer minstens 5 punten goed te doen. En alsnog was er laatst weer een conflict met een collega, die boos werd om iets dat ik nog steeds niet begrijp.
Ik merk dat ik doodmoe ben. Ik slik elke dag netjes mijn antidepressiva, ga eens in de zoveel tijd naar therapie, houd contact met familie en vrienden, ga naar mijn werk, alles volgens het boekje. Maar ik ben ook elke dag nog steeds verdrietig, ik ben boos op mezelf dat het me steeds niet lukt en ergens zou ik gewoon er met de pet naar willen gooien en de samenleving het maar laten oplossen zoals veel andere autisten dat doen. Ik ben het zo zat om moeite te doen, maar dat elke poging wordt afgekraakt.
Ik weet niet eens of ik ergens recht op heb. Wajong? Ik heb pas 4 jaar een diagnose. WW? En dan? Bijstand? Ik kan gewoon werken, ik heb de hersens en de papiertjes. Maar wat dan? Toch maar een mbo-opleiding, gezien daar geen instellingsgeld voor geldt? En wat als dat niet lukt? Wat moet ik dan met mijn leven?
De wereld is voor mij steeds onoverzichtelijker aan het worden merk ik. Ik kan niet meer mensen nadoen om onder de radar te blijven. Ik kan niet alleen maar meer goede cijfers halen om succesvol gevonden te worden. Ik moet zoveel, maar doe het steeds verkeerd. En dan kom ik thuis, en moet ook nog het huishouden doen, koken, dingen regelen... het is zoveel en het overweldigd me.
Help?
Niks is minder waar. Ik heb nu 4 jaar lang een diagnose, maar mijn leven is nog steeds hetzelfde, misschien wel vervelender
Ik heb het beter dan vele anderen. Ik ben jong, fysiek relatief gezond, ik ben hoogopgeleid. Ik heb ouders die mij steunen en een paar goede vriendschappen. Mensen die net als ik 'raar' waren vroegen. Mensen waar ik mee op het schoolplein zat, tussen de andere 'alto's', die net als ik niet werden geaccepteerd.
Maar alle vriendschappen die ik na de middelbare school opdoe verwateren na een tijdje. Of ik doe iets verkeerd, kwets ze onbewust, om vervolgens afgestoten te worden. Van meerdere vriendinnen weet ik niet eens waarom ze opeens niet meer tegen mij praten. Er is geen incident geweest, maar het hield gewoon op. Misschien waren ze het zat dat ik steeds problemen heb? Ik ben ook iemand die soms weken niks zegt, maar ik bedoel het goed, ik heb het dan druk of ben overweldigd door iets. Soms moet je gewoon tegen mij beginnen te praten, want reageren doe ik wel altijd.
Relaties zijn bij mij altijd een drama geweest. Ik kan mannen aantrekken maar ze niet behouden, en heb ik eens een langere relatie dan gaat deze gepaard met veel conflict en frustratie, die soms uitgroeien tot geweld van zijn kant. Ik weet dat het verkeerd is, maar ik ben dan zo blij dat ik iemand heb dat ik in mezelf keer en doe alsof het niet gebeurt. Of tegen mezelf vertel dat het aan mij en mijn diagnose ligt, want ik ben nou eenmaal moeilijk om mee samen te zijn. Nu ik een jaar single ben besef ik dat ik dat misschien maar gewoon moet blijven, want ik laat anders te erg over me heen lopen.
Op het werk gaat het ook niet lekker. Ik heb een sociale studie gedaan, omdat ik toen nog geen diagnose had en het praktijkgedeelte hartstikke leuk vond. Ik dacht dat ik het wel zou kunnen, met 'masking', wat ik al jaren doe: bestudeer de meest succesvolle persoon in de groep en doe die na. Geeft zij complimenten over iemands outfit? Dan doe ik dat ook. Spreekt zij op een bepaalde toon? Ik spreek op een bepaalde toon. En als zij je aankijkt tijdens het praten, dan kijk ik je in de ogen en knik af en toe instemmend, want dat hoort zo.
En nu loop ik steeds vast op de relatie tussen collega's en klanten. Masking lukt me niet meer als de stress te hoog is. Als ik gespannen ben word te bot, te rigide, ik reageer te snel, ik moet tijd winnen, en zo hoor ik elke keer weer iets nieuws wat ik 'fout' doe. Ik hop van baan naar baan, blijf elke keer weer een jaar, en daarna ben ik toch niet 'goed genoeg'.
Het liefst zou ik gisteren al ontslag hebben genomen en iets anders gaan doen waar ik niet steeds word gewezen op mijn zwakke punt, maar mijn angsten weerhouden mij ervan, en ik weet bij god niet wat ik zou kunnen doen aangezien een nieuwe studie hartstikke duur is en ik dat geld niet eens op mijn rekening heb staan. Ik zou het liefst naar het uwv gaan en om hulp vragen, maar ik schaam me ergens. Dan zou ik namelijk moeten bekennen dat er iets mis met mij is, en ik heb dat tot nu toe voor iedereen, behalve mijn beste vrienden en familie, verborgen gehouden. Mijn diagnose is tussen mij en mijn psycholoog, die mij aanraadde om het nooit op het werk te vertellen, want dan waren ze meteen klaar met mij en zou ik nooit meer een baan kunnen vinden in het gebied waarin ik ben afgestudeerd. Dus ik blijf maar aankloten, in een vagevuur tussen 'ik ben volwaardig lid in deze maatschappij' en 'waarom doe je nou niet wat we van je vragen!'
De laatste keer had ik weer een functioneringsgesprek, maar dat was zoals gewoonlijk weer negatief. Ze stelde een lijst op met punten waar ik aan moest werken, en elke dag lees ik die lijst voor het werk en probeer minstens 5 punten goed te doen. En alsnog was er laatst weer een conflict met een collega, die boos werd om iets dat ik nog steeds niet begrijp.
Ik merk dat ik doodmoe ben. Ik slik elke dag netjes mijn antidepressiva, ga eens in de zoveel tijd naar therapie, houd contact met familie en vrienden, ga naar mijn werk, alles volgens het boekje. Maar ik ben ook elke dag nog steeds verdrietig, ik ben boos op mezelf dat het me steeds niet lukt en ergens zou ik gewoon er met de pet naar willen gooien en de samenleving het maar laten oplossen zoals veel andere autisten dat doen. Ik ben het zo zat om moeite te doen, maar dat elke poging wordt afgekraakt.
Ik weet niet eens of ik ergens recht op heb. Wajong? Ik heb pas 4 jaar een diagnose. WW? En dan? Bijstand? Ik kan gewoon werken, ik heb de hersens en de papiertjes. Maar wat dan? Toch maar een mbo-opleiding, gezien daar geen instellingsgeld voor geldt? En wat als dat niet lukt? Wat moet ik dan met mijn leven?
De wereld is voor mij steeds onoverzichtelijker aan het worden merk ik. Ik kan niet meer mensen nadoen om onder de radar te blijven. Ik kan niet alleen maar meer goede cijfers halen om succesvol gevonden te worden. Ik moet zoveel, maar doe het steeds verkeerd. En dan kom ik thuis, en moet ook nog het huishouden doen, koken, dingen regelen... het is zoveel en het overweldigd me.
Help?
dinsdag 18 december 2018 22:15
Het is ook zo dat de diagnose enorm veel geld koste rond 1000 euro zelfs zie ik online. Psycholoog kost 60 euro per uur dat is onbetaalbaar voor normale mensen. Misschien daarom of gewoon omdat ik er zelf niet achter vroeg dat ik daar niet heen moest.
Als ik ziek ben ga ik wel naar de dokter kost maar 1 euro dus dat is geen probleem. Ik hoop enkel dat ik volgende keer weer niet zieker word van de pillen dan van de kwaal. Bv. die tand men trok die en amper pijn gehad, dacht dit gaat pijn doen eens de spuit is uitgewerkt maar amper iets te voelen. Het warren die pillen die het verpest hebben maar toen zat de tand er nog in. Maar die tand arts zei met abces trekken gaat niet, moet eerst pillen nemen. Op internet lees ik wel andere verhalen over bio tandartsen die wel zonder antibiotica werken. Moeras dieren alligators zitten met hun wonden in het moeras en toch infecteert dit niet. Als iets infecteert wil dit zeggen dat het al verzwakt is niet omdat er een wond is. Vroeger deed men wond afdek middel op afgezaagde takken, en nu stapt men daar van af. De natuur kan veel uit zich zelf maar dit vult natuurlijk de kassa niet.
Trouwens wat helpt een psycholoog het draait om hoe je iets ervaart en of je er plezier van kunt hebben. Op 18 zat ik zonder geld te traag bevonden voor gemakkelijkste job die er was. Ik weet waarom en dat niet expres is dat vrijwilligers werk was nog een halve stap in de echte wereld. Maar ik amuseer me thuis ook, hoewel dit volgens de normale regels het perfecte recept is voor
depressie/zelfmoord. Maar daar klopt niets van neem het geval désirée viola wint een modellenwedstrijd speelt op tv lijkt niets aan de hand, en plots zelfmoord vorige week. Ik denk altijd op feiten en de rest op leerstof feiten zijn echt leerstof is een blad.
Als ik ziek ben ga ik wel naar de dokter kost maar 1 euro dus dat is geen probleem. Ik hoop enkel dat ik volgende keer weer niet zieker word van de pillen dan van de kwaal. Bv. die tand men trok die en amper pijn gehad, dacht dit gaat pijn doen eens de spuit is uitgewerkt maar amper iets te voelen. Het warren die pillen die het verpest hebben maar toen zat de tand er nog in. Maar die tand arts zei met abces trekken gaat niet, moet eerst pillen nemen. Op internet lees ik wel andere verhalen over bio tandartsen die wel zonder antibiotica werken. Moeras dieren alligators zitten met hun wonden in het moeras en toch infecteert dit niet. Als iets infecteert wil dit zeggen dat het al verzwakt is niet omdat er een wond is. Vroeger deed men wond afdek middel op afgezaagde takken, en nu stapt men daar van af. De natuur kan veel uit zich zelf maar dit vult natuurlijk de kassa niet.
Trouwens wat helpt een psycholoog het draait om hoe je iets ervaart en of je er plezier van kunt hebben. Op 18 zat ik zonder geld te traag bevonden voor gemakkelijkste job die er was. Ik weet waarom en dat niet expres is dat vrijwilligers werk was nog een halve stap in de echte wereld. Maar ik amuseer me thuis ook, hoewel dit volgens de normale regels het perfecte recept is voor
depressie/zelfmoord. Maar daar klopt niets van neem het geval désirée viola wint een modellenwedstrijd speelt op tv lijkt niets aan de hand, en plots zelfmoord vorige week. Ik denk altijd op feiten en de rest op leerstof feiten zijn echt leerstof is een blad.
woensdag 19 december 2018 05:18
Sinds de 5 de maand van dit jaar worden 4 sessies per jaar in vermindering gebracht. https://www.knack.be/nieuws/belgie/vier ... 48741.html
Waarom denk je dat ik tot mijn 15 jaar zo vreemd kon gedragen op school zonder last, vroeger moest je hier al een moord plegen eer je een labeltje kreeg. Dan kost een diagnose een bom geld, nu tegenwoordig krijgt plots iedereen dit al op 3 jaar. terwijl ik toen normaler was op die leeftijd. Als volwassenen blijkt er dan plots niets meer aan de hand en lijkt het alsof mensen die echt iets mankeren het hun eigen schuld is. Nu voel ik totaal niets voor een psycholoog als dit levensnoodzakelijk was dan was ik er al niet meer ben 29. Volgens mij kweekt dit een vals gevoel van dat een pilletje je snel even normaal maakt zo simpel is het niet.
Waarom denk je dat ik tot mijn 15 jaar zo vreemd kon gedragen op school zonder last, vroeger moest je hier al een moord plegen eer je een labeltje kreeg. Dan kost een diagnose een bom geld, nu tegenwoordig krijgt plots iedereen dit al op 3 jaar. terwijl ik toen normaler was op die leeftijd. Als volwassenen blijkt er dan plots niets meer aan de hand en lijkt het alsof mensen die echt iets mankeren het hun eigen schuld is. Nu voel ik totaal niets voor een psycholoog als dit levensnoodzakelijk was dan was ik er al niet meer ben 29. Volgens mij kweekt dit een vals gevoel van dat een pilletje je snel even normaal maakt zo simpel is het niet.
zaterdag 22 december 2018 12:30
Lijkt mij verstandig om dit eens met je huisarts te bespreken.pplakke schreef: ↑17-12-2018 21:23Ik heb ook angst van medicatie de vorige keer dat ik antibiotica heb genomen voor een abces aan een tand, had ik ook versnelde hartslag lange tijd nadien . Had een hevige opstoot van huisstofmijt allergie waardoor ik moest hoesten gans de nacht 1 week aan een stuk niet geslapen. Was totaal uitgeput had buikpijn en moest overgeven, de buikpijn is pas na een half jaar stilaan verdwenen. Mijn darmen ontregeld voor ook zo lang en precies geen kracht uit voeding halen. Echt een nachtmerrie terwijl op tv als een sporter dit neemt hij beter word.Ik verzin dit echt niet, als ik een pijnstiller neem moet ik ook overgeven. Ik weet niet hoe dit komt heb al gelezen dat autisten extra gevoelig zijn weeg ook maar 58 kilo met kleren aan. Als ik nog maar geur verfrisser, kuismiddel of deo ruik of kuismiddelen krijg ik al tranende ogen en slijm piepende longen. Ik reageer dus blijkbaar heel gevoelig op stoffen in mijn omgeving of lijf. Hier heb ook angst van als ik ooit echt ziek word duwen die pillen mij misschien de dood als ik al verzwakt ben.
En een goede psycholoog is ook geen overbodige luxe.
