Psyche
alle pijlers
Asperger, niet open kunnen zijn over mijn handicap
zondag 9 december 2018 17:27
Toen ik 25 was werd bij mij de diagnose Asperger geconstateerd. Na al die jaren snapte ik, vrouw, waarom mijn sociale contacten steeds spaak liepen. Waarom ik het steeds maar niet 'goed kon doen', ondanks dat ik mijn best deed. Waarom ik steeds last had van angst en depressieve gevoelens, die tot twee keer toe tot een hevige depressie hebben geleid. Eindelijk kon ik gerichte therapie krijgen, en zou mijn leven een minder grote puinhoop worden van mislukte relaties, contacten op het werk die niet lekker liepen (al snapte ik steeds niet waarom).
Niks is minder waar. Ik heb nu 4 jaar lang een diagnose, maar mijn leven is nog steeds hetzelfde, misschien wel vervelender
Ik heb het beter dan vele anderen. Ik ben jong, fysiek relatief gezond, ik ben hoogopgeleid. Ik heb ouders die mij steunen en een paar goede vriendschappen. Mensen die net als ik 'raar' waren vroegen. Mensen waar ik mee op het schoolplein zat, tussen de andere 'alto's', die net als ik niet werden geaccepteerd.
Maar alle vriendschappen die ik na de middelbare school opdoe verwateren na een tijdje. Of ik doe iets verkeerd, kwets ze onbewust, om vervolgens afgestoten te worden. Van meerdere vriendinnen weet ik niet eens waarom ze opeens niet meer tegen mij praten. Er is geen incident geweest, maar het hield gewoon op. Misschien waren ze het zat dat ik steeds problemen heb? Ik ben ook iemand die soms weken niks zegt, maar ik bedoel het goed, ik heb het dan druk of ben overweldigd door iets. Soms moet je gewoon tegen mij beginnen te praten, want reageren doe ik wel altijd.
Relaties zijn bij mij altijd een drama geweest. Ik kan mannen aantrekken maar ze niet behouden, en heb ik eens een langere relatie dan gaat deze gepaard met veel conflict en frustratie, die soms uitgroeien tot geweld van zijn kant. Ik weet dat het verkeerd is, maar ik ben dan zo blij dat ik iemand heb dat ik in mezelf keer en doe alsof het niet gebeurt. Of tegen mezelf vertel dat het aan mij en mijn diagnose ligt, want ik ben nou eenmaal moeilijk om mee samen te zijn. Nu ik een jaar single ben besef ik dat ik dat misschien maar gewoon moet blijven, want ik laat anders te erg over me heen lopen.
Op het werk gaat het ook niet lekker. Ik heb een sociale studie gedaan, omdat ik toen nog geen diagnose had en het praktijkgedeelte hartstikke leuk vond. Ik dacht dat ik het wel zou kunnen, met 'masking', wat ik al jaren doe: bestudeer de meest succesvolle persoon in de groep en doe die na. Geeft zij complimenten over iemands outfit? Dan doe ik dat ook. Spreekt zij op een bepaalde toon? Ik spreek op een bepaalde toon. En als zij je aankijkt tijdens het praten, dan kijk ik je in de ogen en knik af en toe instemmend, want dat hoort zo.
En nu loop ik steeds vast op de relatie tussen collega's en klanten. Masking lukt me niet meer als de stress te hoog is. Als ik gespannen ben word te bot, te rigide, ik reageer te snel, ik moet tijd winnen, en zo hoor ik elke keer weer iets nieuws wat ik 'fout' doe. Ik hop van baan naar baan, blijf elke keer weer een jaar, en daarna ben ik toch niet 'goed genoeg'.
Het liefst zou ik gisteren al ontslag hebben genomen en iets anders gaan doen waar ik niet steeds word gewezen op mijn zwakke punt, maar mijn angsten weerhouden mij ervan, en ik weet bij god niet wat ik zou kunnen doen aangezien een nieuwe studie hartstikke duur is en ik dat geld niet eens op mijn rekening heb staan. Ik zou het liefst naar het uwv gaan en om hulp vragen, maar ik schaam me ergens. Dan zou ik namelijk moeten bekennen dat er iets mis met mij is, en ik heb dat tot nu toe voor iedereen, behalve mijn beste vrienden en familie, verborgen gehouden. Mijn diagnose is tussen mij en mijn psycholoog, die mij aanraadde om het nooit op het werk te vertellen, want dan waren ze meteen klaar met mij en zou ik nooit meer een baan kunnen vinden in het gebied waarin ik ben afgestudeerd. Dus ik blijf maar aankloten, in een vagevuur tussen 'ik ben volwaardig lid in deze maatschappij' en 'waarom doe je nou niet wat we van je vragen!'
De laatste keer had ik weer een functioneringsgesprek, maar dat was zoals gewoonlijk weer negatief. Ze stelde een lijst op met punten waar ik aan moest werken, en elke dag lees ik die lijst voor het werk en probeer minstens 5 punten goed te doen. En alsnog was er laatst weer een conflict met een collega, die boos werd om iets dat ik nog steeds niet begrijp.
Ik merk dat ik doodmoe ben. Ik slik elke dag netjes mijn antidepressiva, ga eens in de zoveel tijd naar therapie, houd contact met familie en vrienden, ga naar mijn werk, alles volgens het boekje. Maar ik ben ook elke dag nog steeds verdrietig, ik ben boos op mezelf dat het me steeds niet lukt en ergens zou ik gewoon er met de pet naar willen gooien en de samenleving het maar laten oplossen zoals veel andere autisten dat doen. Ik ben het zo zat om moeite te doen, maar dat elke poging wordt afgekraakt.
Ik weet niet eens of ik ergens recht op heb. Wajong? Ik heb pas 4 jaar een diagnose. WW? En dan? Bijstand? Ik kan gewoon werken, ik heb de hersens en de papiertjes. Maar wat dan? Toch maar een mbo-opleiding, gezien daar geen instellingsgeld voor geldt? En wat als dat niet lukt? Wat moet ik dan met mijn leven?
De wereld is voor mij steeds onoverzichtelijker aan het worden merk ik. Ik kan niet meer mensen nadoen om onder de radar te blijven. Ik kan niet alleen maar meer goede cijfers halen om succesvol gevonden te worden. Ik moet zoveel, maar doe het steeds verkeerd. En dan kom ik thuis, en moet ook nog het huishouden doen, koken, dingen regelen... het is zoveel en het overweldigd me.
Help?
Niks is minder waar. Ik heb nu 4 jaar lang een diagnose, maar mijn leven is nog steeds hetzelfde, misschien wel vervelender
Ik heb het beter dan vele anderen. Ik ben jong, fysiek relatief gezond, ik ben hoogopgeleid. Ik heb ouders die mij steunen en een paar goede vriendschappen. Mensen die net als ik 'raar' waren vroegen. Mensen waar ik mee op het schoolplein zat, tussen de andere 'alto's', die net als ik niet werden geaccepteerd.
Maar alle vriendschappen die ik na de middelbare school opdoe verwateren na een tijdje. Of ik doe iets verkeerd, kwets ze onbewust, om vervolgens afgestoten te worden. Van meerdere vriendinnen weet ik niet eens waarom ze opeens niet meer tegen mij praten. Er is geen incident geweest, maar het hield gewoon op. Misschien waren ze het zat dat ik steeds problemen heb? Ik ben ook iemand die soms weken niks zegt, maar ik bedoel het goed, ik heb het dan druk of ben overweldigd door iets. Soms moet je gewoon tegen mij beginnen te praten, want reageren doe ik wel altijd.
Relaties zijn bij mij altijd een drama geweest. Ik kan mannen aantrekken maar ze niet behouden, en heb ik eens een langere relatie dan gaat deze gepaard met veel conflict en frustratie, die soms uitgroeien tot geweld van zijn kant. Ik weet dat het verkeerd is, maar ik ben dan zo blij dat ik iemand heb dat ik in mezelf keer en doe alsof het niet gebeurt. Of tegen mezelf vertel dat het aan mij en mijn diagnose ligt, want ik ben nou eenmaal moeilijk om mee samen te zijn. Nu ik een jaar single ben besef ik dat ik dat misschien maar gewoon moet blijven, want ik laat anders te erg over me heen lopen.
Op het werk gaat het ook niet lekker. Ik heb een sociale studie gedaan, omdat ik toen nog geen diagnose had en het praktijkgedeelte hartstikke leuk vond. Ik dacht dat ik het wel zou kunnen, met 'masking', wat ik al jaren doe: bestudeer de meest succesvolle persoon in de groep en doe die na. Geeft zij complimenten over iemands outfit? Dan doe ik dat ook. Spreekt zij op een bepaalde toon? Ik spreek op een bepaalde toon. En als zij je aankijkt tijdens het praten, dan kijk ik je in de ogen en knik af en toe instemmend, want dat hoort zo.
En nu loop ik steeds vast op de relatie tussen collega's en klanten. Masking lukt me niet meer als de stress te hoog is. Als ik gespannen ben word te bot, te rigide, ik reageer te snel, ik moet tijd winnen, en zo hoor ik elke keer weer iets nieuws wat ik 'fout' doe. Ik hop van baan naar baan, blijf elke keer weer een jaar, en daarna ben ik toch niet 'goed genoeg'.
Het liefst zou ik gisteren al ontslag hebben genomen en iets anders gaan doen waar ik niet steeds word gewezen op mijn zwakke punt, maar mijn angsten weerhouden mij ervan, en ik weet bij god niet wat ik zou kunnen doen aangezien een nieuwe studie hartstikke duur is en ik dat geld niet eens op mijn rekening heb staan. Ik zou het liefst naar het uwv gaan en om hulp vragen, maar ik schaam me ergens. Dan zou ik namelijk moeten bekennen dat er iets mis met mij is, en ik heb dat tot nu toe voor iedereen, behalve mijn beste vrienden en familie, verborgen gehouden. Mijn diagnose is tussen mij en mijn psycholoog, die mij aanraadde om het nooit op het werk te vertellen, want dan waren ze meteen klaar met mij en zou ik nooit meer een baan kunnen vinden in het gebied waarin ik ben afgestudeerd. Dus ik blijf maar aankloten, in een vagevuur tussen 'ik ben volwaardig lid in deze maatschappij' en 'waarom doe je nou niet wat we van je vragen!'
De laatste keer had ik weer een functioneringsgesprek, maar dat was zoals gewoonlijk weer negatief. Ze stelde een lijst op met punten waar ik aan moest werken, en elke dag lees ik die lijst voor het werk en probeer minstens 5 punten goed te doen. En alsnog was er laatst weer een conflict met een collega, die boos werd om iets dat ik nog steeds niet begrijp.
Ik merk dat ik doodmoe ben. Ik slik elke dag netjes mijn antidepressiva, ga eens in de zoveel tijd naar therapie, houd contact met familie en vrienden, ga naar mijn werk, alles volgens het boekje. Maar ik ben ook elke dag nog steeds verdrietig, ik ben boos op mezelf dat het me steeds niet lukt en ergens zou ik gewoon er met de pet naar willen gooien en de samenleving het maar laten oplossen zoals veel andere autisten dat doen. Ik ben het zo zat om moeite te doen, maar dat elke poging wordt afgekraakt.
Ik weet niet eens of ik ergens recht op heb. Wajong? Ik heb pas 4 jaar een diagnose. WW? En dan? Bijstand? Ik kan gewoon werken, ik heb de hersens en de papiertjes. Maar wat dan? Toch maar een mbo-opleiding, gezien daar geen instellingsgeld voor geldt? En wat als dat niet lukt? Wat moet ik dan met mijn leven?
De wereld is voor mij steeds onoverzichtelijker aan het worden merk ik. Ik kan niet meer mensen nadoen om onder de radar te blijven. Ik kan niet alleen maar meer goede cijfers halen om succesvol gevonden te worden. Ik moet zoveel, maar doe het steeds verkeerd. En dan kom ik thuis, en moet ook nog het huishouden doen, koken, dingen regelen... het is zoveel en het overweldigd me.
Help?
woensdag 12 december 2018 20:32
Wel handig om die aandoeningen dan te benoemen volgens de geldende benamingen lijkt me.
Maar ach.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
woensdag 12 december 2018 22:26
Ik denk dat je toch aan werk in een ander gebied moet gaan denken. Je benoemt dat er chaos in je hoofd ontstaat als het je te veel wordt. En dat er nu ook chaos in je hoofd is omdat je niet weet welke richting je op zou kunnen. Je blijft in dezelfde cirkel redeneren. Ik heb aan de universiteit gestudeerd en ik ben intelligent dus ik moet een baan op universitair niveau in de richting die ik heb gestudeerd.
Ik ken een aantal mensen die 2 universitaire opleidingen hebben gedaan en daarna totaal wat anders omdat ze in het beroep niet gelukkig waren/ het niet was wat ze dachten dat het zou zijn. Een studie is enkel een hulpmiddel. Het leert je een manier van denken aan, dat kan je overal gebruiken.
Zoek hulp eventueel van je psycholoog om uit je cirkelredenatie te geraken.
Je ouders hebben je opleiding betaald. Waarom? Zodat je gelukkig wordt of omdat je perse op universitair niveau moet werken in jouw vakgebied? Zoek uitweg uit je cirkelredenatie. Zoek hierbij hulp.
Heel sociaal werk, werkelijk een band moeten opbouwen met mensen, vooral kinderen is heel moeilijk als je het niet kunt aanvoelen. Daar kun je dus niets aandoen, geen cursussen voor volgen. Vooral kinderen kijken/ merken vooral het onbewuste op en daarom is het denk ik voor jou extra lastig om met deze doelgroep te werken.
Succes met je zoektocht!
Ik ken een aantal mensen die 2 universitaire opleidingen hebben gedaan en daarna totaal wat anders omdat ze in het beroep niet gelukkig waren/ het niet was wat ze dachten dat het zou zijn. Een studie is enkel een hulpmiddel. Het leert je een manier van denken aan, dat kan je overal gebruiken.
Zoek hulp eventueel van je psycholoog om uit je cirkelredenatie te geraken.
Je ouders hebben je opleiding betaald. Waarom? Zodat je gelukkig wordt of omdat je perse op universitair niveau moet werken in jouw vakgebied? Zoek uitweg uit je cirkelredenatie. Zoek hierbij hulp.
Heel sociaal werk, werkelijk een band moeten opbouwen met mensen, vooral kinderen is heel moeilijk als je het niet kunt aanvoelen. Daar kun je dus niets aandoen, geen cursussen voor volgen. Vooral kinderen kijken/ merken vooral het onbewuste op en daarom is het denk ik voor jou extra lastig om met deze doelgroep te werken.
Succes met je zoektocht!
donderdag 13 december 2018 05:22
Ik zou het beslist niet doen. Koste wat het kost, doe het niet! Als je vertelt over je diagnose kom je in de situatie terecht waarin ik zit. Dat gun ik niemand. Je bent dan een soort Rain Man, alleen goed voor eenvoudige klusjes.Nummer*Zoveel schreef: ↑09-12-2018 18:24En nog een algemene tip; ik zou juist wel wat meer open zijn over jouw diagnose.
Vaak merken mensen snel genoeg dat je “apart” bent of anders reageert of gedrag kopieert of...
Als men niet weet dat er een diagnose is, dan zal men al snel geneigd zijn om het allemaal weg te schrijven onder “vreemd gedrag”. En vreemd gedrag vinden de meeste mensen ongemakkelijk om mee om te gaan.
Als men echter weet dat er meer achter kan zitten, dan zal men het eerder op de diagnose gooien i.p.v. op jou als persoon afschuiven.
Bovendien maak je jouw gedrag dan ook makkelijker bespreekbaar. Als je bijv moeite hebt met sarcasme, en je legt dat vantevoren uit aan je collega’s, dan weten ze dat. Is er dan een keer een sarcastisch grapje dat jij niet snapte, dan kunnen ze dat aan jou uitleggen, i.p.v. dat ze denken “wat een idiote reactie!”
Je kunt beter vreemd worden gevonden of gezien worden als iemand die sarcasme niet ziet (Ik zie het vaak wel, maar niet zo vaak als een niet-autist), dan als autistisch: PDD/NOS of Asperger.
World of Warcraft: Legion
donderdag 13 december 2018 06:49
Ik ben zeer open over mijn diagnose en ben daar ook groot voorstander van.hans66 schreef: ↑13-12-2018 05:22Ik zou het beslist niet doen. Koste wat het kost, doe het niet! Als je vertelt over je diagnose kom je in de situatie terecht waarin ik zit. Dat gun ik niemand. Je bent dan een soort Rain Man, alleen goed voor eenvoudige klusjes.
Je kunt beter vreemd worden gevonden of gezien worden als iemand die sarcasme niet ziet (Ik zie het vaak wel, maar niet zo vaak als een niet-autist), dan als autistisch: PDD/NOS of Asperger.
Juist om dit soort vooroordelen weg te nemen.
Niemand ziet mij als een Rain (wo)Man, omdat ik me niet zo gedraag.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
donderdag 13 december 2018 08:12
Eens. Ik ben op mijn werk juist heel open over mijn diagnose ( geen handicap! ). Dat helpt mensen begrijpen waarom ik sommige drukke locaties of situaties niet trek. Het heeft mij alleen maar geholpen. Ik werk voor het uitzendbureau en heb dankzij mijn openheid geen last meer van massale locaties en dingen die ik niet aan kan. Nu word er rekening gehouden met dat ik bepaalde situaties niet goed trek.
De meeste mensen vinden mij wat apart maar weinig van hen denken aan autisme bij mij. Ik ben er gewoon eerlijk over hoor. Het is geen handicap, ik zie het eerder als een afwijkende persoonlijkheid.
Ik vind dat je wel erg in problemen denkt TO. Je bent niet je diagnose he. En tegenwoordig zijn er zoveel mensen met autisme dat je echt niet meer raar aangekeken word op de werkvloer als je het wel hebt. Ik kom zo vaak mede autisten tegen hoor. Die worden echt niet anders behandeld.
donderdag 13 december 2018 08:16
Ik reageerde op Eend1993Dollop schreef: ↑12-12-2018 15:57Kwebbel ik heb universiteit... meer dan genoeg diploma's.
Ik zit er vandaag doorheen. Ik heb 7 klassen, 6 zijn leuk en 1 probleemklas. Ik heb geen steun van hun leiding. Gek genoeg ook de enige klas die daar onder valt. Mijn hele dag is verpest hierdoor. Ik heb ook geen reactie van mijn psycholoog gehad.
donderdag 13 december 2018 08:20
En als ik bijv lees dat er een uitzendbureau is speciaal voor autisten, die het namelijk allemaal ontzettend leuk lijken te vinden om ergens op een stil achterafplekje de hele dag in stilte op zoek te gaan naar foutjes in software, dan voel ik me enorm geroepen om dat beeld bij te stellen.Madrid87 schreef: ↑13-12-2018 08:12Eens. Ik ben op mijn werk juist heel open over mijn diagnose ( geen handicap! ). Dat helpt mensen begrijpen waarom ik sommige drukke locaties of situaties niet trek. Het heeft mij alleen maar geholpen. Ik werk voor het uitzendbureau en heb dankzij mijn openheid geen last meer van massale locaties en dingen die ik niet aan kan. Nu word er rekening gehouden met dat ik bepaalde situaties niet goed trek.
De meeste mensen vinden mij wat apart maar weinig van hen denken aan autisme bij mij. Ik ben er gewoon eerlijk over hoor. Het is geen handicap, ik zie het eerder als een afwijkende persoonlijkheid.
Ik vind dat je wel erg in problemen denkt TO. Je bent niet je diagnose he. En tegenwoordig zijn er zoveel mensen met autisme dat je echt niet meer raar aangekeken word op de werkvloer als je het wel hebt. Ik kom zo vaak mede autisten tegen hoor. Die worden echt niet anders behandeld.
En dat kan alleen maar als ik én open ben over mijn diagnose én laat zien waar ik goed in ben en blij van word.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
donderdag 13 december 2018 08:46
Ik gedraag mij ook niete als Rain Man. Bij collega's ben ik populair en voor iemand in het spectrum extravert en niet bepaald in mijzelf gekeerd. De vorige teamleider is mij echter liever kwijt dan rijk. Hij houdt zich vast aan vooroordelen en daar is hij niet van af te brengen. Alles in zijn gedrag wijst daarop. Mijn vorige leidinggevende heeft zelf autistische kinderen en een autistische man, maar houdt zich ook vast aan die vooroordelen. Die heeft wel iets meer respect voor mij, maar dat houdt ook niet erg over. Ze zei: "We kunnen hier geen rekening houden met je autisme. Het is hier een normale werkomgeving."
Hoe je je ook gedraagt: Er is nog steeds een stigma. Sommigen hebben daar last van en sommigen niet.
World of Warcraft: Legion
donderdag 13 december 2018 08:49
hans66 schreef: ↑13-12-2018 05:22Ik zou het beslist niet doen. Koste wat het kost, doe het niet! Als je vertelt over je diagnose kom je in de situatie terecht waarin ik zit. Dat gun ik niemand. Je bent dan een soort Rain Man, alleen goed voor eenvoudige klusjes.
Je kunt beter vreemd worden gevonden of gezien worden als iemand die sarcasme niet ziet (Ik zie het vaak wel, maar niet zo vaak als een niet-autist), dan als autistisch: PDD/NOS of Asperger.
Als je het nou gewoon eens bij jezelf houdt en niet doet of dit voor iedereen geldt.
donderdag 13 december 2018 08:58
En mijn levensmissie is om dat stigma te verminderen. Door me a) niet volgens het stigma te gedragen en b) het stigma aan de kaak te stellen.hans66 schreef: ↑13-12-2018 08:46Ik gedraag mij ook niete als Rain Man. Bij collega's ben ik populair en voor iemand in het spectrum extravert en niet bepaald in mijzelf gekeerd. De vorige teamleider is mij echter liever kwijt dan rijk. Hij houdt zich vast aan vooroordelen en daar is hij niet van af te brengen. Alles in zijn gedrag wijst daarop. Mijn vorige leidinggevende heeft zelf autistische kinderen en een autistische man, maar houdt zich ook vast aan die vooroordelen. Die heeft wel iets meer respect voor mij, maar dat houdt ook niet erg over. Ze zei: "We kunnen hier geen rekening houden met je autisme. Het is hier een normale werkomgeving."
Hoe je je ook gedraagt: Er is nog steeds een stigma. Sommigen hebben daar last van en sommigen niet.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
donderdag 13 december 2018 09:03
Dat lukt nou niet meer; het is gewoon bekend, en er is ook loonsubsidie aangevraagd.
Het geldt inderdaad niet voor iedereen. Dat maakt mij overigens extra boos. De meeste mensen met autisme hebben overigens niet eens werk. Ik geloof dat slechts 18 % van hen een reguliere baan heeft, zonder loonsubsidie. Maar mijn werkgever wil geld zien van het UWV. Als dat zou stoppen, word ik hoogstwaarschijnlijk gewoon geloosd....niet doet of dit voor iedereen geldt.
World of Warcraft: Legion
donderdag 13 december 2018 09:08
Dat is ook mijn levensmissie, maar het lukt niet. Ik gedraag mij niet volgens het stigma (dat is wel een beetje een rare uitspraak overigens). Het lukt mij niet dat aan de kaak te stellen. "Hans, jij bent gewoon autistisch. Jij hebt een leerstoornis. Het kost mij veel moeite jou dingen te leren." Ik heb een nieuwe leidinggevende en een nieuwe teamleider. Daar heb ik binnenkort een gesprek mee. Eens kijken of het opnieuw lukt om het aan de kaak te stellen. Ik zou mij opnieuw laten testen, maar dat plan werd door de psycholoog en door "de school" (wie dat mag wezen) getorpedeerd. Dat laten testen gaat dus niet door. "Tja," zegt "de school", "we hebben moeite om Hans dingen te leren. Dat is gefaald, en we gaven het dus op." Ik krijg daar geen speld tussen. Dat is gewoon een leugen, want de school heeft mij nauwelijks wat geleerd. Wat ik dan wel heb geleerd, was met succes. Maar ik vraag me af of de vorige teamleider dat ook maar iets interesseert. Het autisme wordt er toch niet minder door, of wel?
Ik ben benieuwd of een leerstoornis op latere leeftijd kan ontstaan, en dat bedoel ik sarcastisch.
World of Warcraft: Legion
donderdag 13 december 2018 09:12
hans66 schreef: ↑13-12-2018 09:03Dat lukt nou niet meer; het is gewoon bekend, en er is ook loonsubsidie aangevraagd.
Het geldt inderdaad niet voor iedereen. Dat maakt mij overigens extra boos. De meeste mensen met autisme hebben overigens niet eens werk. Ik geloof dat slechts 18 % van hen een reguliere baan heeft, zonder loonsubsidie. Maar mijn werkgever wil geld zien van het UWV. Als dat zou stoppen, word ik hoogstwaarschijnlijk gewoon geloosd.
Er staat hier niets over loonsubsidie:
Goed nieuws: het aantal ondervraagden met betaald werk is gestegen naar 46 procent - in 2015 was dat nog 35 procent. Mannen hebben vaker een betaalde baan als belangrijkste inkomstenbron dan vrouwen (44 procent van de mannen versus 26 procent van de vrouwen). Wijnker: ’Ik heb hier geen verklaring voor, dit zou uitgezocht moeten worden. Het opleidingsniveau van vrouwen is vergelijkbaar met dat van mannen, dus daar kan het niet aan liggen.’
De sectoren waar mensen met autisme werken zijn divers. De meest voorkomende zijn: ICT, overheid, wetenschap en onderwijs.
Slecht nieuws: 29 procent vindt het werk niet passend wat betreft niveau en inhoud. Wijnker: ‘Blijkbaar vindt een grote groep nog altijd geen werk dat past bij de gevolgde opleiding en de eigen interesses.’
Nog meer slecht nieuws: 18 procent van de ondervraagden die in 2016 loopbaanbegeleiding zocht, vond die niet of slechts gedeeltelijk. Wijnker: ’Dat is een opvallend hoog percentage, blijkbaar kost het mensen met autisme heel veel moeite om hulp te krijgen bij participatie.’
donderdag 13 december 2018 09:14
Ik heb dat bij mijn vorige leidinggevende en DCW aangekaart. "Daar is niets aan te doen," is haar antwoord. DCW: "Tja... soms is er werk, soms is er geen werk." Mijn collega's hebben het beredruk. Ik zou een deel van het werk kunnen overnemen, maar dat kan niet. Het is nu eenmaal zo georganiseerd. "Hans, jou die dingen leren kost door je - kuch - leerstoornis extra tijd, dus daar gaan we niet aan beginnen."Nummer*Zoveel schreef: ↑09-12-2018 21:19Heb je wel eens gehoord van een bore-out? Mensen die structureel onder hun niveau werken, ervaren daarvan doorgaans net zoveel stress als mensen die structureel boven hun niveau werken.
World of Warcraft: Legion
donderdag 13 december 2018 09:19
Ik herken me daar wel grotendeels in. Ik ben sociaal niet erg beperkt. Op andere vlakken dan werk ook niet. Ik woon zelfstandig zonder begeleiding, en ik doe alles zelf. Ik heb ook niet gauw last van overprikkeling (misschien wel op zintuiglijk gebied: hitte). Werk is nog altijd een probleem, zoals ik hierboven heb toegelicht.OliebolmetKrenten schreef: ↑09-12-2018 21:24De eerste stap is wel acceptatie dat je autisme hebt, ik kan me berusten in het idee dat ik anders ben en dat niet verkeerd is. Ik heb gemerkt dat door vooral mezelf te zijn ik minder beperkt ben, al helemaal in sociaal contact. Daarvoor was ik veel sociaal onhandiger, omdat ik mij telkens afvroeg wat normaal was om te doen of te zeggen. Met als resultaat dat ik vaak niet goed wist wat ik moet zeggen, dichtklappen als ik niet begrepen werd, zenuwachtig werd in gesprekken. Nu zeg ik gewoon wat in mij opkomt, soms wordt dat niet begrepen, maar dan kan ik dat uitleggen. Mijn ervaring is dat ik er alles behalve op wordt afgerekend, mensen vinden me eerder grappig of apart. Mijn eerlijkheid en laag gevoel voor schaamte vinden mensen juist eerder prettig dan afstotend.
World of Warcraft: Legion
donderdag 13 december 2018 09:28
Ik weet het echt niet. Ik zou - als ik iemand anders met autisme zou zijn - daar wel erg huiverig voor zijn. Ik vertelde dat ook (ik weet niet hoe het ter sprake kwam), en dat had negatieve gevolgen. Mijn toenmalige teamleider werd heel vervelend, en dat is hij nog steeds. Het komt ettelijke keren voor dat hij tegen mij praat als tegen een kind, of elk woord van mij op een goudschaaltje legt. Zonder die wetenschap gebeurde dat niet.Kleppeboxx schreef: ↑09-12-2018 21:40Ik zou niet inzien waarom je niet bij je werkgever kunt aangeven dat je Asperger hebt en dat je hierdoor anders functioneert dan een niet Asperger. Want zeg nou zelf, als de reden niet gekend is dan blijft de veroordeling doorgaan. Ik weet het, dit is nogal zwart-wit. Maar het bespreekbaar maken zorgt er wél voor dat er begrip komt.
En dat maak niet alleen ik mee, maar ik hoor dat van diverse mensen met autisme. Als zij dat vertellen, wordt voor hen de deur dichtgeslagen.
Vorige teamleider/werkgever: "Maar een autist ziet de zaken anders. Denkt anders. Leeft in een eigen wereld die niet de onze is."In jouw geval zou ik terugkomen op het functioneringsgesprek met je leidinggevende. Vertel dat je Asperger hebt en dat jouw reageren hierdoor bepaald wordt. Dat je hiervoor hulp hebt ingeroepen maar het voor jou moeilijk is om hierin een weg te vinden. Geef aan dat je blij bent met de feedback maar dat wilt vragen of je leidinggevende en collega's jou kunnen helpen om de doelen die gesteld zijn te behalen daarbij rekening houdend met je aandoening.
Het is uiteraard niet aan mij gericht (mijn recente reacties hier zijn nieuwer dan jouw bericht waarop ik nu reageer), maar ik kan misschien wel met dit advies. Ik wil nog een gesprek hebben met mijn teamleider en leidinggevende. Als dat niets oplost, maak ik een afspraak met het UWV. De werkplek waar ik nu zit, ben ik spuugzat. Een half jaar geleden zei ik tegen mijn toenmalige leidinggevende dat mijn geduld op is. Ik denk dat de kwestie over de kerstvakantie heen getild wordt.Hier is wel moed voor nodig en bestaat de kans dat je contract niet verlengd wordt met het advies een andere sector te zoeken die wel bij je past. In het gunstigste geval kan het zijn dat het deuren opent die nu gesloten zijn waardoor je kunt groeien. Goed personeel is niet altijd sociaal sterk maar is de kwaliteit van het werk meer dan goed waardoor men personeel niet laat gaan.
World of Warcraft: Legion
donderdag 13 december 2018 09:38
Weet je Hans, mss klopt wat je schrijft, maar mss zie jij jezelf anders dan hoe anderen jou zien.hans66 schreef: ↑13-12-2018 09:08Dat is ook mijn levensmissie, maar het lukt niet. Ik gedraag mij niet volgens het stigma (dat is wel een beetje een rare uitspraak overigens). Het lukt mij niet dat aan de kaak te stellen. "Hans, jij bent gewoon autistisch. Jij hebt een leerstoornis. Het kost mij veel moeite jou dingen te leren." Ik heb een nieuwe leidinggevende en een nieuwe teamleider. Daar heb ik binnenkort een gesprek mee. Eens kijken of het opnieuw lukt om het aan de kaak te stellen. Ik zou mij opnieuw laten testen, maar dat plan werd door de psycholoog en door "de school" (wie dat mag wezen) getorpedeerd. Dat laten testen gaat dus niet door. "Tja," zegt "de school", "we hebben moeite om Hans dingen te leren. Dat is gefaald, en we gaven het dus op." Ik krijg daar geen speld tussen. Dat is gewoon een leugen, want de school heeft mij nauwelijks wat geleerd. Wat ik dan wel heb geleerd, was met succes. Maar ik vraag me af of de vorige teamleider dat ook maar iets interesseert. Het autisme wordt er toch niet minder door, of wel?
Ik ben benieuwd of een leerstoornis op latere leeftijd kan ontstaan, en dat bedoel ik sarcastisch.
Wat ik van jou lees is al een behoorlijke tijd dezelfde problemen met je werk en dat is allemaal de schuld van teamleiders, leidinggevenden, kortom: de anderen.
Jij zegt dat ze je vrijwel niets geleerd hebben, zij zeggen dat je door je leerstoornis niet of weinig leert.
Ik ben er niet bij geweest en ik ken je niet, maar het zou natuurlijk zo kunnen zijn dat ze wel geprobeerd hebben om jou dingen te leren, maar dat dat niet gelukt is.
Omdat ze bijv niet de juiste methode hebben gebruikt.
Dan hebben jullie allebei gelijk en zou je dingen mss wel kunnen leren als het op een andere manier gebeurt.
Maar dan zul je je eerst moeten neerleggen bij het feit dat jij blijkbaar geen dingen leert wanneer die worden aangeboden op de meest gangbare manier.
Wat ook een leerstoornis zou kunnen zijn.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
donderdag 13 december 2018 09:40
Dat snap ik heel goed maar ik ken redelijk wat mensen met de diagnose ass die nooit problemen hadden met en/of op hun werk of stageplek tot dat ze vertelden ass te hebben.Solomio schreef: ↑13-12-2018 08:20En als ik bijv lees dat er een uitzendbureau is speciaal voor autisten, die het namelijk allemaal ontzettend leuk lijken te vinden om ergens op een stil achterafplekje de hele dag in stilte op zoek te gaan naar foutjes in software, dan voel ik me enorm geroepen om dat beeld bij te stellen.
En dat kan alleen maar als ik én open ben over mijn diagnose én laat zien waar ik goed in ben en blij van word.
Dus openheid kan echt vergaande consequenties hebben, tot baanverlies aan toe.
donderdag 13 december 2018 09:41
Solomio, ze hebben mij geen opzienbarende dingen geleerd. "Ze hebben het opgegeven", zeggen ze. Wat hebben ze opgegeven? Lees dan ook hoe het gedrag van de toenmalige teamleider (die een grote vinger in de pap had) veranderde, toen ik zei dat er een autismediagnose was.
Er is twee keer een cursus geweest. Ik heb dat op de gangbare manier geleerd. Alleen interesseert dat die teamleider geen barst. Geen ene barst!
Er is twee keer een cursus geweest. Ik heb dat op de gangbare manier geleerd. Alleen interesseert dat die teamleider geen barst. Geen ene barst!
hans66 wijzigde dit bericht op 13-12-2018 09:43
1.58% gewijzigd
World of Warcraft: Legion
donderdag 13 december 2018 09:43
Solomio, ik heb deze quote voor jou vet gemaakt. Wil je dat ook even lezen? Ik word weliswaar een beetje pissig van jouw aannames die je doet. Niet te geloven, dat jij die leugens zomaar gelooft!
World of Warcraft: Legion
