Autisme, Wie ook? Deel 2

quote:vlaamsevink schreef op 19 december 2016 @ 02:26:

Dat is toch Filip? Hoi Mathilde, je schrijft veel beter Nederlands dan dat je het spreekt.



Ook als je toch nog iemand anders mocht zijn: welkom!



Hahaha, ja dat is Filip.



En dank je wel.



quote:hans66 schreef op 19 december 2016 @ 07:27:

Welkom bij de club, Fifi.Dank je.

quote:cumulus schreef op 15 december 2016 @ 11:17:

[...]





Wat het "uitmelken" betreft: het kan mij niet genoeg uitgemolken worden. Ik heb zo'n 50 jaar moeten sukkelen en me op de verkeerde planeet geboren gevoeld, minder dan de rest, er niet bij horen, steeds worden afgewezen en zo. Met allerlei problemen van dien (zowel psychische als fysieke schade door chronische stress en overbelasting waardoor ik nu afgekeurd ben). Dat wens ik mijn ergste vijand niet toe.



Door mijn diagnose heb ik flink wat latten lager kunnen leggen, net als mijn verwachtingen m.b.t. mijzelf en anderen, en kon ik beter accepteren dat ik minder goed mee kon komen, lastiger vrienden kon maken én houden, snel overprikkeld was en zo. Ik heb me daarvoor te veel geforceerd om net zo te zijn en te doen als anderen. Tot ik er, letterlijk, bij neerviel.Het lijkt wel of ik mijn verhaal lees! Sinds vorige week eindelijk de diagnose ASS. Toen ik net onderzoekstraject voor ADHD zat zei de psychologe in opleiding: Nee, autisme heb je niet want ik kan gewoon een gesprek met je voeren

@cumulus Zou ik je via PB iets mogen vragen?

Waaraan merk(t)en) jullie dat je er niet bij hoort?

Ik vraag dit omdat mijn collega met ASS zich nog steeds geminacht voelt op haar werk. Ze voelt het ook in kleine dingen zoals: de werkleider komt wel met anderen een praatje maken, maar nooit met haar. Hij heeft haar al een paar keer rot behandeld. Ik had er zomaar met mijn moeder over en zij denkt dat het ook wel een beetje aan haarzelf ligt. Omdat ze dit overal heeft. Op haar vorige werk en ook bij haar familie. Het is wel zo dat ze heel gevoelig is. Ze denkt gauw dat mensen tegen haar zijn. Mijn moeder denkt dat haar gedachten niet altijd kloppen. Maar ze is er niet bij geweest toen het gebeurde. Ik zie ook veel niet, omdat het vooral 's middags gebeurt en ik werd alleen 's morgens. Je weet toch nooit zeker hoe anderen iets bedoelen? Het kan volgens mij wel degelijk dat iemand nergens geliefd is. Of misschien voelen Autisten zich wel gauwer afgewezen, omdat dingen harder binnen komen. Ik herken het denkpatroon van mijn collega wel. Ik word niet gepest, maar echt een klik voel ik ook maar zelden met mensen. In mijn ogen waaien de meesten met alle winden mee.

Hondenmens, ik ken je collega natuurlijk niet. Ik ken de situatie verder niet, dus ik kan alleen antwoorden vanuit m'n eigen referentiekader.



Het is eerder dat sommige autisten, waaronder ik, ontzettend veel moeite doen om gewoon mee te komen in het dagelijks leven. Ook al heb je in je kindertijd allemaal trucjes aangeleerd en kun je je niet eens bewust herinneren dat het aangeleerd is, dan nog kosten die trucjes energie.



Je doet iedere dag ontzettend je best om mee te komen, maar niemand ziet het, niemand erkend het, omdat het voor hun vanzelfsprekend is. Vanuit het perspectief van je collega's doe je niets "meer" dan zij, zeg maar.



Dan voel je je al snel vergeten en ondergewaardeerd, ook al heeft die extra moeite op zich "niks" te maken met je takenpakket.

quote:hondenmens schreef op 20 december 2016 @ 16:08:

Waaraan merk(t)en) jullie dat je er niet bij hoort?

...

Ik word niet gepest, maar echt een klik voel ik ook maar zelden met mensen. In mijn ogen waaien de meesten met alle winden mee.



Het is moeilijk te spreken over uw collega, maar dat laatste punt herken ik zeker. Nt'ers lijken veel makkelijker van rol te kunnen wisselen en schijnen hun mening aan te passen afhankelijk van de rol die ze op dat moment spelen.

Ik merk dat ik er niet bij hoor of dat mensen anders reageren op mij, en denk dat dit komt omdat enige spontane reactie van mijn zijde uitgesloten is. Misschien lijk ik voor hen wel beredeneerd en zijn ze daardoor eerder voorzichtig/achterdochtig in de omgang. Een spontane reactie is er wel, maar ik heb al vroeg geleerd om op mijn tong te bijten toen ik merkte dat mijn reacties snel choqueerden. Daarnaast ben ik nogal grofgebekt als ik het de vrije loop laat.

Ik geloof niet dat ik erg grofgebekt ben aangelegd, maar ik vind het wel moeilijk om allerlei dingen en mensen ernstig te nemen die nu eenmaal niet ernstig te nemen zijn. Denk aan allerlei 'management'-achtige onzin in bedrijven, zoals presentaties die doorspekt zijn met holle (en liefst Engelstalige) kreten, een belachelijk rollenspel spelen en dat dan toch heel ernstig doen... dat soort dingen. Het is mettertijd wel gebeterd, maar blijf het toch moeilijk vinden om er dan niet een sarcastische opmerking tussen te gooien. :p



Verder heb ik er vooral last van dat mensen me op een afstand lijken te houden (of dat ik er niet in slaag dichter bij hen te komen, zo kan je het ook bekijken). Dat is wel heel erg jammer.

Ik ben iemand met een zogeheten "optimal outcome". Iemand die vrijwel geen autisme lijkt te hebben, maar wel de diagnose heeft en ook een autistische manier van denken. Het gaat vaak fout als mensen een bepaald beeld hebben van autisme (ik moet denken aan Rain Man) en dan ook direct denken dat dat voor mij ook zo is. Tussen hem en mij zijn er weinig overeenkomsten.



Ik merk dat mensen slecht naar mij luisteren en feitelijk niet zo sociaal zijn als ze mij proberen te doen geloven. Ze praten door mij heen, zijn snel afgeleid. Ze menen zich niet aan mij hoeven aan te passen, zoals ze zich wel aan anderen aanpassen. Ik zou niet veel beter zijn als ik dan zou zeggen: "Nou, dan pas ik mij ook niet aan anderen aan."



Dat ik mijn mening niet verander afhankelijk van de rol ken ik wel. Het zit hem, of ik mijn mening zeg of niet. In bepaalde situaties kun je beter voorzichtig zijn, d.w.z. dat je je mening gewoon niet zegt. Mijn mening kan fundamenteel veranderen, als de argumenten voor die mening door de veranderende werkelijkheid achterhaald zijn. Ook als de argumenten zwak zijn, d.w.z. dat ik er meer van moet weten (maar nog niet voldoende weet) om het als een geldig argument te zien.



Een mooi voorbeeld is de Palestijnse kwestie. Ik was vroeger voor de Palestijnen. Waarom? Bezetting is fout dus Israël zit fout. Ik verzuimde mij af te vragen waarom Israël Palestijns gebied bezet. De ware reden: Hamas erkent het bestaan van Israël niet, en wil het vernietigen. Omdat Israël bestaansrecht heeft (of omdat ik het als zodanig erken) heeft het daardoor ook het recht zichzelf te verdedigen. De beste manier is om Hamas de kansen te ontnemen Israël te vernietigen. Dat houdt bezetting in.

quote:Biebeltje schreef op 19 december 2016 @ 09:10:

De psychiater kwam vorige week met een vergelijking. Zie iemand met autisme als een persoon met 1 been. Die kan dat ene been goed trainen om te kunnen hardlopen, maar zal dat nooit zo kunnen doen als iemand met twee benen. Oftewel: op een gegeven moment heb je gewoon je max bereikt van wat je kan. (tenminste, zo heb ik het begrepen).



De vergelijking is mooi en treffend, maar met je conclusie ben ik het niet eens:



Er zijn veel mensen met 1 been die beter en sneller kunnen lopen dan menigeen op twee benen.



Het vereist wel meer training en energie.

De uitspraak van de psychiater vind ik wat te eenzijdig. Het gaat m.i. hier en daar ook mank. Het aantal benen dat iemand heeft: 0, 1 of 2 vind ik niet goed met een autismespectrum te vergelijken.



De opmerking van Katatoniaaa vind ik treffender.

quote:hans66 schreef op 21 december 2016 @ 09:07:

Ik ben iemand met een zogeheten "optimal outcome". Iemand die vrijwel geen autisme lijkt te hebben, maar wel de diagnose heeft en ook een autistische manier van denken. Het gaat vaak fout als mensen een bepaald beeld hebben van autisme (ik moet denken aan Rain Man) en dan ook direct denken dat dat voor mij ook zo is. Tussen hem en mij zijn er weinig overeenkomsten.



Ik merk dat mensen slecht naar mij luisteren en feitelijk niet zo sociaal zijn als ze mij proberen te doen geloven. Ze praten door mij heen, zijn snel afgeleid. Ze menen zich niet aan mij hoeven aan te passen, zoals ze zich wel aan anderen aanpassen. Ik zou niet veel beter zijn als ik dan zou zeggen: "Nou, dan pas ik mij ook niet aan anderen aan."



Dat ik mijn mening niet verander afhankelijk van de rol ken ik wel. Het zit hem, of ik mijn mening zeg of niet. In bepaalde situaties kun je beter voorzichtig zijn, d.w.z. dat je je mening gewoon niet zegt. Mijn mening kan fundamenteel veranderen, als de argumenten voor die mening door de veranderende werkelijkheid achterhaald zijn. Ook als de argumenten zwak zijn, d.w.z. dat ik er meer van moet weten (maar nog niet voldoende weet) om het als een geldig argument te zien.



Een mooi voorbeeld is de Palestijnse kwestie. Ik was vroeger voor de Palestijnen. Waarom? Bezetting is fout dus Israël zit fout. Ik verzuimde mij af te vragen waarom Israël Palestijns gebied bezet. De ware reden: Hamas erkent het bestaan van Israël niet, en wil het vernietigen. Omdat Israël bestaansrecht heeft (of omdat ik het als zodanig erken) heeft het daardoor ook het recht zichzelf te verdedigen. De beste manier is om Hamas de kansen te ontnemen Israël te vernietigen. Dat houdt bezetting in.



Dat heb ik ook best vaak. Ik had het er eens over met een Autistische vriend. Hij zei dat je dan waarschijnlijk te langdradig bent van stof. Maar ik heb dit soms al halverwege mijn 2e zin. Ook als ik de mensen nog niet ken. Dus dan kunnen ze nog niet weten of ik langdradig ben.

Als een ander dan over compleet iets anders begint wordt daar wel naar geluisterd. Ik vind dat gewoon onbeleefd. Maar ja, wie ben ik?

Ik heb daar met mijn leidinggevende een keer over gehad. "Waar ligt dat aan?" Ze had zelf geen idee. Ik kan er de vinger ook niet op leggen. Als ik zou eens wist wat de oorzaak was, was er voor mij een kans om dat te veranderen. Probleem is dan opgelost.



Omgekeerd gebeurt weleens het volgende. Er zijn drie mensen met elkaar aan het praten. Ik ben één van hen. De ene, persoon A, wordt door persoon B onderbroken. Ik ben toch nieuwsgierig of belangstellend wat persoon A had willen zeggen, maar daartoe de kans niet kreeg. Ik vraag later aan persoon A: "Wat had je willen zeggen?" en ik luister vervolgens naar hem of haar. Ik vind het zeer onfatsoenlijk om niet te luisteren.



Sommige mensen luisteren inderdaad goed.



Ik ben eens op zoek gegaan naar redenen van het slechte luisteren en gedeeltelijk tijdens het praten de sociale vaardigheden aan de laars lappen. Slechte luisteraars hebben hun interesse in de gesprekspartner snel verloren, denken aan hun eigen dingen. Hen ontgaat wat er tegen hen wordt verteld.



Het record was onderbreking direct na een m.i. belangrijke vraag gesteld door een ander aan mij. Terwijl ik wil beginnen met antwoorden praatte de persoon met een ander.



Als ik met iemand aan het praten ben op het werk, kan ik begrijpen wanneer ik onderbroken wordt als de ander persoon iets belangrijks wil vertellen, wat met het werk te maken heeft. Het gesprek dat ik daarvoor had was over koetjes en kalfjes, social talk dus.



Terwijl andere personen mij onderbreken, accepteren het absoluut niet dat ik hen onderbreek. Of het volgende.



Situatie 1:

Collega A is aan het werk. Ik let niet goed op, of ik weet niet of hij/zij gestoord kan worden. Hij/zij reageert: "Hans, ik heb het nu even heel druk. Kom maar een andere keer."

Situatie 2:

Korte tijd daarna komt een andere collega B bij collega A. Deze onderbreekt zijn/haar werk en gaat een heel gesprek aan met B. De situatie kan veranderd zijn, waardoor A meer tijd heeft. Zoiets kan gebeuren.



Maar soms is er zo weinig tijd in situatie 1 en 2, dat ik mij afvraag of collega A geen verschil maakt tussen collega B en mij.

Ik weet nog goed de eerste keer dat ik voelde dat ik anders was,en geen contact kon maken met anderen zoals normale mensen doen.

Dat was op de kleuterschool.

Ik zat op de rand van de zandbak te kijken naar hoe andere kinderen samen speelden met een bolderkar.

En ik vroeg me af hoe ze van elkaar wisten dat ze vrienden waren,dat ze "erbij"hoorden.En ik voelde op dat moment heel scherp dat ik er niet bij hoorde.

Dat gevoel heb ik het grootste deel van mijn jeugd gehad,ik ben ook veel gepest en buitengesloten,en was eenzaam.

Sindsdien heb ik vele manieren geleerd om met anderen om te gaan,en als ik mensen goed ken voel ik me niet buitengesloten,en kan ik aardig meedoen.

Maar bij groepen mensen die ik minder goed ken,zoals andere ouders op het schoolplein van mijn kinderen,komt dat gevoel nog weleens terug.En soms ook niet onterrecht.Een tijdje stond ik bij een groepje moeders en ik dacht dat het best goed ging,tot ik als eerste op het schoolplein stond en het groepje zich een paar meter van mij af vomde,en ik er letterlijk en figuurlijk buitenstond.

De volgende dag knikte ik ze vriendelijk toe en ging alleen staan,dat voelde gek genoeg heel goed!



Ik heb het gevoel dat normale mensen minder geduld hebben om iemand een kans te geven zichzelf te laten zien.

Als er niet meteen een klik is,of je bent niet zo vlot,is het al snel game-over.

Dat is ook een beetje zo met luisteren naar anderen,de meeste mensen hebben er gewoon het geduld niet voor.

Ik heb vaak te horen gekregen dat mensen het fijn vonden om met me te praten,omdat ik goed kon luisteren.

Volgens mijn therapeut is dat iets dat hij bij meer autisten herkende.

Hij zei dat hij vond dat de autistische manier van contact maken "echter"is,minder oppervlakkig.

Maar dat sluit dan waarschijnlijk niet zo aan op de behoeften van de andere mensen.

quote:moonpoppy schreef op 21 december 2016 @ 23:03:

Ik weet nog goed de eerste keer dat ik voelde dat ik anders was,en geen contact kon maken met anderen zoals normale mensen doen.

Dat was op de kleuterschool.

Ik zat op de rand van de zandbak te kijken naar hoe andere kinderen samen speelden met een bolderkar.

En ik vroeg me af hoe ze van elkaar wisten dat ze vrienden waren,dat ze "erbij"hoorden.En ik voelde op dat moment heel scherp dat ik er niet bij hoorde.

Dat gevoel heb ik het grootste deel van mijn jeugd gehad,ik ben ook veel gepest en buitengesloten,en was eenzaam.

Sindsdien heb ik vele manieren geleerd om met anderen om te gaan,en als ik mensen goed ken voel ik me niet buitengesloten,en kan ik aardig meedoen.

Maar bij groepen mensen die ik minder goed ken,zoals andere ouders op het schoolplein van mijn kinderen,komt dat gevoel nog weleens terug.En soms ook niet onterrecht.Een tijdje stond ik bij een groepje moeders en ik dacht dat het best goed ging,tot ik als eerste op het schoolplein stond en het groepje zich een paar meter van mij af vomde,en ik er letterlijk en figuurlijk buitenstond.

De volgende dag knikte ik ze vriendelijk toe en ging alleen staan,dat voelde gek genoeg heel goed!



Ik heb het gevoel dat normale mensen minder geduld hebben om iemand een kans te geven zichzelf te laten zien.

Als er niet meteen een klik is,of je bent niet zo vlot,is het al snel game-over.

Dat is ook een beetje zo met luisteren naar anderen,de meeste mensen hebben er gewoon het geduld niet voor.

Ik heb vaak te horen gekregen dat mensen het fijn vonden om met me te praten,omdat ik goed kon luisteren.

Volgens mijn therapeut is dat iets dat hij bij meer autisten herkende.

Hij zei dat hij vond dat de autistische manier van contact maken "echter"is,minder oppervlakkig.

Maar dat sluit dan waarschijnlijk niet zo aan op de behoeften van de andere mensen.



Ik was op de basisschool nog niet eenzaam. Integendeel zelfs. Het was wel zo dat de ander mij er echt bij moest vragen voor ik meedeed. Heel gevoelig voor afwijzing. Als ik niet gevraagd werd liep ik doelloos rondjes over het plein. Dat voelde best ongemakkelijk. Helemaal als de juf dan kwam vragen: "Moet jij niet met de kindjes spelen?" Dan stond ik met een mond vol tanden.



Ik herken wel het stukje van afvragen hoe anderen wisten dat ze erbij hoorden. Een eenzaam zijn. Dat had ik heel erg toen ik 17/18 was tijdens mijn opleiding. Een nieuwe klas waarin de vriendinnenkoppels- en groepjes binnen een week al gevormd waren. De andere meiden gingen gewoon ergens bijstaan zonder te vragen. Ik dacht dan: Hoe weet je nou of je welkom bent bij die ander?

Op de 2e dag leende een meisje zomaar haar fiets uit aan een ander meisje. Toen het gevraagd werd antwoorde de eigenaresse van de fiets met "tuurlijk". Ik stond versteld. Je ken elkaar nog niet eens en vertrouw je die ander al zo goed dat ze hem eerlijk terugbrengt?

Op de 3e dag leende het meisje naast mij even mijn gum zonder te vragen. Vond ik een beetje raar, maar zweeg.

Ook in diezelfde week tijdens de pauze. We konden niet allemaal aan 1 tafel zitten zag ik. De 1e was nog niet vol toen ik kwam. Maar toch ging ik aan een lege tafel. Dan kon ik mijn plekje nog uitkiezen. Er kwamen er vast nog wel bij. Dat meisje van de gum zag dat en zei tegen haar vriendin: "Kom we gaan daar zitten, da's gezelliger. Ze liepen naar de vollere tafel. Ik dacht: O die moet me niet. Maar ik denk achteraf dat ze me gewoon niet begrepen of misschien wel arrogant vonden. Ik hoopte dat iemand me ging vragen, wat niet gebeurde. Mijn ouders hamerden in het begon nogal op dat ik vlotter moest zijn. Want ik moest vrienden maken. Hoe? Gewoon praten. Iets was beter dan niks volgens hen. Maar als ik een aanvulling ergens op gaf, keken ze maar raar. Wat voor mij een bevestiging was dat ze me stom vonden. En de leraren maar beweren dat ik dat alleen maar denk. Een keer werd tegen mijn ouders gezegd: "het lijkt wel of ze wil dat mensen haar niet moeten. Want ze blijft het zeggen." Na 2 jaar uitlachen en rotopmerkingen wist ik wel beter.

O ja, dat bang zijn om afgewezen te worden had/heb ik ook. Groepswerk op school vond ik wel prettig want dan sprak ik tenminste nog eens iemand, maar ik vond het altijd vreselijk om me bij iemand aan te bieden/op te dringen. Ik denk dat dat voor een stukje uit mezelf kwam, maar mijn ervaringen uit het verleden hadden tegen die tijd ook wel bewezen dat ik bij nogal wat mensen inderdaad niet zo heel erg welkom wás.

quote:moonpoppy schreef op 21 december 2016 @ 23:03:

Ik heb vaak te horen gekregen dat mensen het fijn vonden om met me te praten,omdat ik goed kon luisteren.

Volgens mijn therapeut is dat iets dat hij bij meer autisten herkende.

Hij zei dat hij vond dat de autistische manier van contact maken "echter"is,minder oppervlakkig.

Maar dat sluit dan waarschijnlijk niet zo aan op de behoeften van de andere mensen.Ik vind die opmerking opvallend. Anderen vinden dat ik ook goed luister, maar ik dacht dat bij de meeste therapeuten een ander beeld was. En dat is niet altijd onterecht, dat beeld.

quote:hondenmens schreef op 22 december 2016 @ 01:17:

Ik herken wel het stukje van afvragen hoe anderen wisten dat ze erbij hoorden. Een eenzaam zijn. Dat had ik heel erg toen ik 17/18 was tijdens mijn opleiding. Een nieuwe klas waarin de vriendinnenkoppels- en groepjes binnen een week al gevormd waren. De andere meiden gingen gewoon ergens bijstaan zonder te vragen. Ik dacht dan: Hoe weet je nou of je welkom bent bij die ander?

Ik denk dat ze dat uittesten. Mensen die niet autistisch of verlegen zijn, nemen gewoon de proef op de som. Ze zijn gewoon minder bang voor afwijzing. Ze proberen ook heel snel gedragsregels in de groep vast te stellen, denk ik, en ook volgens die regels gaan gedragen. Wie dat niet doet, valt buiten de groep. Bij pubers en jongvolwassenen blijft het daar niet bij. Verlegen mensen schatten de kans op afwijzing hoger in, vermoed ik. Ze zijn voorzichtiger. Bewijs van acceptatie is er pas - in hun ogen - als ze worden gevraagd.



quote:Op de 2e dag leende een meisje zomaar haar fiets uit aan een ander meisje. Toen het gevraagd werd antwoorde de eigenaresse van de fiets met "tuurlijk". Ik stond versteld. Je ken elkaar nog niet eens en vertrouw je die ander al zo goed dat ze hem eerlijk terugbrengt?

Ik denk dat het andere meisje wier fiets wordt geleend, het ene meisje vertrouwde en daarvoor ook een reden heeft haar te vertrouwen.



Ik maak dat ook weleens in een vreemde wereldstad mee bij een bezienswaardigheid. Een stelletje loopt op mij af en vraagt aan mij of ik een foto wil maken, en dan dusdanig dat de bezienswaardigheid achter hen ook goed zichtbaar is. En ze geven mij de camera en leggen mij uit hoe ik een foto moet maken. Hoe weten ze dat ik te vertrouwen ben? Ik heb geen kwaad in de zin, maar dat weten ze niet voordat ze mij hun camera geven.



quote:Op de 3e dag leende het meisje naast mij even mijn gum zonder te vragen. Vond ik een beetje raar, maar zweeg.

Ook in diezelfde week tijdens de pauze. We konden niet allemaal aan 1 tafel zitten zag ik. De 1e was nog niet vol toen ik kwam. Maar toch ging ik aan een lege tafel. Dan kon ik mijn plekje nog uitkiezen. Er kwamen er vast nog wel bij. Dat meisje van de gum zag dat en zei tegen haar vriendin: "Kom we gaan daar zitten, da's gezelliger. Ze liepen naar de vollere tafel. Ik dacht: O die moet me niet. Maar ik denk achteraf dat ze me gewoon niet begrepen of misschien wel arrogant vonden. Ik hoopte dat iemand me ging vragen, wat niet gebeurde.

Om eerlijk te zijn vind ik hun gedachtegang niet vreemd. Ze verwachtten dat jij bij hen aan tafel ging zitten i.p.v. een andere lege tafel. Dat zegt mij dat ze jou in eerste instantie wel accepteerden, totdat jij aan de andere tafel ging zitten.



We hebben in de personeelskamer een hele lange tafel. Als collega's aan één uiteinde gingen zitten, maar ik alleen aan het andere uiteinde, zullen ze waarschijnlijk vragen: "Waarom ga je daar zitten? En niet bij ons?" Alleen vertoon ik dat gedrag niet, en ga ik bij de andere collega's zitten. Maar dat komt ook dat ik weet dat ze mij accepteren, zoals ik ben. Ik heb tenminste dat gevoel.



quote:Mijn ouders hamerden in het begon nogal op dat ik vlotter moest zijn. Want ik moest vrienden maken. Hoe? Gewoon praten. Iets was beter dan niks volgens hen. Maar als ik een aanvulling ergens op gaf, keken ze maar raar. Wat voor mij een bevestiging was dat ze me stom vonden. En de leraren maar beweren dat ik dat alleen maar denk. Een keer werd tegen mijn ouders gezegd: "het lijkt wel of ze wil dat mensen haar niet moeten. Want ze blijft het zeggen." Na 2 jaar uitlachen en rotopmerkingen wist ik wel beter.Hm. Mensen met autisme vallen vaak buiten de groep. De leeftijd lijkt niet erg toe te doen, maar kinderen en jongvolwassenen tot een jaar of 25, zijn erg hard en veroordelend naar hen die afwijken.

quote:hans66 schreef op 22 december 2016 @ 09:25:

[...]



Ik vind die opmerking opvallend. Anderen vinden dat ik ook goed luister, maar ik dacht dat bij de meeste therapeuten een ander beeld was. En dat is niet altijd onterecht, dat beeld.



Mijn therapeut,heeft ook wel een speciaal soort gevoel voor autisten hoor Hans,een soort voorliefde ervoor zeg maar.

Hij voelt mijn manier van denken altijd erg goed aan.

En niet elke autist is hetzelfde natuurlijk,dat weten we allemaal

We hebben in de personeelskamer een hele lange tafel. Als collega's aan één uiteinde gingen zitten, maar ik alleen aan het andere uiteinde, zullen ze waarschijnlijk vragen: "Waarom ga je daar zitten? En niet bij ons?" Alleen vertoon ik dat gedrag niet, en ga ik bij de andere collega's zitten. Maar dat komt ook dat ik weet dat ze mij accepteren, zoals ik ben. Ik heb tenminste dat gevoel.





Als ik het gevoel heb geaccepteerd te worden ga ik ook bij diegene zitten. Maar dan ken ik diegene toch al langer. Bij mijn collega was het anders. Zij werd op haar 1e werkdag naast mij gezet en mij werd gevraagd te vertellen wat de bedoeling was. Er moest ook weg gewezen worden naar de kantine in de pauze. En dan was het al vanzelfsprekender dat ze bij mij ging zitten.

Toen ik een opleiding begon kende niemand elkaar, en ga je met elkaar op kamp. Ik doe gewoon mee en ga spontaan bij mensen zitten. Ik heb niks te verliezen, die mensen kennen mij nog niet dus zullen ze me niet meteen afwijzen.



Niet geschoten altijd mis

@Hondenmens: denk dat het bij autisten soms wel helpt wanneer contact hen opgelegd wordt zoals bij uw collega zodat ze zelf hiertoe het initiatief niet moeten nemen. Wat u eerder schreef, dat die afzijdigheid als arrogantie wordt gezien herken ik van vroeger, maar eigenlijk heb ik daar weinig probleem mee. Ik heb weinig aansluiting bij de leefwereld van de doorsnee persoon die ik ontmoet en daarnaast heb ik vroeger eens geconstateerd dat het gros van mijn conflicten, problemen en frustraties voortvloeit uit sociale contacten waardoor het me eigenlijk koud laat dat mensen me links laten liggen. Zoals Moonpoppy omschreef: dat buiten de groep staan, is redelijk fijn.

Dat er buiten vallen vond ik verschrikkelijk. Ik weet nog op mijn vervolgopleiding dat ik me realiseerde dat ik bij geen van de 2 groepjes paste. Het ergste was dat iemand anders dat ook opviel en het tegen me zei. Uiteindelijk wel terecht gekomen bij haar met nog een meisje. Andere opleiding ook...ik paste er niet bij en nu ik zo nadenk...basisschool ook net als middelbare school. Daar vonden de populaire kinderen me wel leuk maar ik voelde me niet prettig bij hun, dus ik hing bij de onpopulaire gasten waarbij ik dan wel weer populair was haha.



Ik probeer wel altijd aansluiting te vinden bij groepjes door er gewoon bij te staan of zitten. Ook altijd gedaan, ik wilde echt niet zielig in een hoekje staan.

quote:Valdemar_II schreef op 22 december 2016 @ 18:22:

@Hondenmens: denk dat het bij autisten soms wel helpt wanneer contact hen opgelegd wordt zoals bij uw collega zodat ze zelf hiertoe het initiatief niet moeten nemen. Wat u eerder schreef, dat die afzijdigheid als arrogantie wordt gezien herken ik van vroeger, maar eigenlijk heb ik daar weinig probleem mee. Ik heb weinig aansluiting bij de leefwereld van de doorsnee persoon die ik ontmoet en daarnaast heb ik vroeger eens geconstateerd dat het gros van mijn conflicten, problemen en frustraties voortvloeit uit sociale contacten waardoor het me eigenlijk koud laat dat mensen me links laten liggen. Zoals Moonpoppy omschreef: dat buiten de groep staan, is redelijk fijn.Fijn dat je er zo mee om kunt gaan. Dat heb je ook de frustraties niet.

Even een ander bericht. Goed en slecht nieuws. Het goede is dat de uitslag van mijn bloedonderzoeken goed waren i.v.m. steeds vermageren. Ik mankeer niks lichamelijks. Waarschijnlijk is het stress. Hoe ik dat ga aanpakken weet ik nog niet.

Het slechte nieuws is dat mijn moeder vandaag te horen kreeg dat ze opnieuw borstkanker heeft. Ze moest weer een mammografie ter controle en ze zagen een verdacht plekje. Gelijk een punctie gedaan en het is kwaadaardig. Waarschijnlijk de agressiefste vorm, net als 5 jaar geleden. Wat en welke behandeling precies is nog niet bekend, maar in elk geval chemo's. Houd het dan nooit op? Het is al de 4e keer dat mijn moeder kanker heeft. Twee keer darmkanker en 1 keer borstkanker gehad. Ze gaan onderzoeken of ze erfelijk belast is, aangezien haar moeder eraan is gestorven. Het belangrijkste vind ik natuurlijk dat ze beter wordt. Maar weer al die veranderingen en onzekerheid. Waar ik ook mee zit is de renovatie van mijn voortuin. Dat wordt nu ook weer opgeschoven, al 5 jaar lang door verschillende dingen. Altijd komt er wel iets tussen dat voorgaat. Ik denk soms: Wanneer kom ik eens aan de beurt? Met mijn verstand wéét ik dat die ziekte voorrang heeft. Mijn gevoel is dubbel. Ik wil haar zeker nog niet kwijt, ze is mijn beschermengel. Maar de andere kant vind ik het moeilijk als ik lange tijd op de 2e plek kom. Het gevoel dat het altijd om anderen draait.

quote:biobitch1984 schreef op 22 december 2016 @ 18:04:

Toen ik een opleiding begon kende niemand elkaar, en ga je met elkaar op kamp. Ik doe gewoon mee en ga spontaan bij mensen zitten. Ik heb niks te verliezen, die mensen kennen mij nog niet dus zullen ze me niet meteen afwijzen.



Niet geschoten altijd mis

Dat heb ik met reisgezelschappen. Vaak gaat het goed. Sommige momenten stel ik vraagtekens bij het gedrag, maar de invloed duurt maar kort.



Vroeger ging het een keer mis, ze "ontmaskeren" mij en dan is het onherstelbaar verpest. Pogingen om het te herstellen werden stelselmatig gesaboteerd. Ik was raar, dus zo veegden ze hun straatje schoon.