Autisme wie ook? Deel 5

Anoniem_64a73836ab974 dinsdag 19 mei 2020 21:29

Deel 4:
psyche/autisme-wie-ook-deel-4/list_messages/417545

Het wel en wee uit de levens van de viva-autisten deel 4. Nieuwkomers en nieuwsgerigen wees ook welkom.
Kind met autisme,
Ouder met autisme,
deel je ervaring.

Anoniem_109047 zaterdag 13 juni 2020 16:38

Ik kan mezelf prima alleen vermaken. En sowieso zou ik er op dagen als dit niet op uit trekken. Door de weeks is het rustiger als je 'n keer 'n uitstap wil doen. Dat vind ik aangenamer. Op reis kies ik ook altijd een rustige periode.

Anoniem_6537ae3e04527 zaterdag 13 juni 2020 19:56

TvP.

Heb allang niks laten horen van mezelf, excuses. Ik ben net geswitcht van baan, erg hectisch aan de ene kant (door Covid op de wereld moeten we steeds beleid aanpassen dus veel onthouden) aan de andere kant tijd om in te werken omdat de achterstanden die er waren door covid in 1 klap wegviel. Ik word in rap tempo ingewerkt want nu het luchtruim weer open is en de reguliere zorg weer wordt opgestart zal alle drukte in 1 klap terugkeren.. wachtlijsten die weggewerkt moeten worden. Etc.

Afgelopen 2 maanden alleen last gehad van een gecancelde vakantie naar NL, 2 dagen preventieve quarantaine gehad (bleken negatief getest.. pfeww) en sport dat 1.5 maand niet mocht.

Nu alles terug naar normaal, echt 1.5 meter afstand gehouden hebben we hier niet, feestjes hebben in thuiskringen gewoon plaatsgevonden.
Wij moeten onze eerste ziektegolf nog gaan krijgen, zodra er zieke mensen zijn gaat t eiland in totale lock down. Net als op st. Maarten tijd geleden.

Dus afwachten wat er gebeurt nu dr nederlandse toeristen weer terugkeren.

Anoniem_64a73836ab974 maandag 15 juni 2020 22:30

Welkom terug Biobitch, lang geleden.

Vandaag moest de eerste werknacht worden op mijn nieuwe job.
Overdag enkel in de voormiddag even wakker geweest en gans de namiddag geslapen om de stress te minderen. Daarstraks vertrokken maar na enkele kilometers gestrand op de begraafplaats, misselijk, geen adem, geen hoop.
Mijn vrouw is me komen halen, gelukkig, want ik durfde ook niet meer naar huis door de schaamte.
Weet eigenlijk niet goed wat nu te doen, moet ik blijven proberen en falen, of moet ik bekijken wat wel haalbaar is? Na 32 jaar lijkt het alsof mijn batterij op is en ik mij niet meer kan inspannen om om te gaan met andere mensen.

Anoniem_655bb33b3d61a maandag 15 juni 2020 22:39

Moirmel, dit klinkt behoorlijk heftig. Ben je nog ergens in behandeling? Het lijkt me verstandig om morgen contact op te nemen met je behandelaar of anders de huisarts.

Soms zit ik ook heel diep, wanhoop, dan denk ik dat het nooit beter word. Maar het wordt uiteindelijk altijd weer wat beter. Ik blijf proberen.

Sterkte, ik hoop dat je vannacht wat kunt slapen.

Anoniem_109047 maandag 15 juni 2020 22:42

Moirmel schreef: ↑
15-06-2020 22:30
Welkom terug Biobitch, lang geleden.

Vandaag moest de eerste werknacht worden op mijn nieuwe job.
Overdag enkel in de voormiddag even wakker geweest en gans de namiddag geslapen om de stress te minderen. Daarstraks vertrokken maar na enkele kilometers gestrand op de begraafplaats, misselijk, geen adem, geen hoop.
Mijn vrouw is me komen halen, gelukkig, want ik durfde ook niet meer naar huis door de schaamte.
Weet eigenlijk niet goed wat nu te doen, moet ik blijven proberen en falen, of moet ik bekijken wat wel haalbaar is? Na 32 jaar lijkt het alsof mijn batterij op is en ik mij niet meer kan inspannen om om te gaan met andere mensen.

Heel herkenbaar! Alsof m'n elastiek jarenlang te ver is uitgerekt en op 'n gegeven moment geknapt. De sociale dingen die ik 10 jaar geleden nog aan kon, die kan ik nu echt niet meer.

Anoniem_64a73836ab974 maandag 15 juni 2020 23:04

@GreenLadyFern:
Slapen zal wel lukken, ben nu thuis. Morgen een afspraak met de huisarts.

@Redbulletje:
Is het dan niet meer kunnen of niet meer willen? Voor mij, ik zou het kunnen als ik mij daarop toeleg en al de rest schrap, maar ik wil het gewoon niet langer, gewoon leven om te functioneren in je betaalde job en daarbuiten niets.

Als werken niet meer lukt, wat gebeurd er dan?

anoniem_64a73836ab974 wijzigde dit bericht op 15-06-2020 23:08

6.78% gewijzigd

Anoniem_109047 maandag 15 juni 2020 23:08

Moirmel schreef: ↑
15-06-2020 23:04
@GreenLadyFern:
Slapen zal wel lukken, ben nu thuis. Morgen een afspraak met de huisarts.

@Redbulletje:
Is het dan niet meer kunnen of niet meer willen? Voor mij, ik zou het kunnen als ik mij daarop toeleg en al de rest schrap, maar ik wil het gewoon niet langer, gewoon leven om te functioneren in je betaalde job en daarbuiten niets.

Ik ben dankbaar voor de WIA. Heb echt al moeite als ik meerdere verplichtingen op 'n week heb (afspraak bij arts bijv én de apk van m'n auto)

Anoniem_64a73836ab974 maandag 15 juni 2020 23:11

redbulletje schreef: ↑
15-06-2020 23:08
Ik ben dankbaar voor de WIA. Heb echt al moeite als ik meerdere verplichtingen op 'n week heb (afspraak bij arts bijv én de apk van m'n auto)

Herkenbaar.

Anoniem_397830 dinsdag 16 juni 2020 15:53

redbulletje schreef: ↑
15-06-2020 23:08
Ik ben dankbaar voor de WIA. Heb echt al moeite als ik meerdere verplichtingen op 'n week heb (afspraak bij arts bijv én de apk van m'n auto)

Komt dat door je autisme?

Anoniem_6537ae3e04527 dinsdag 16 juni 2020 22:23

Almdudler schreef: ↑
29-05-2020 08:20
Maar... Als er niks uit jullie handen komt, wat doen jullie dan verder met de tijd?
Want ik kan mezelf niet vermaken en verveel me te pletter. Zit hele dagen op de bank te scrollen in m'n mobiel. Ik vind het heel vervelend dat ik momenteel zo functioneer, zit mezelf in de weg.

Ik zou een boek kunnen lezen, naar het strand kunnen gaan (then what?), diamond painting, netflix. Maar idd.. scrollen het is. En bubbel wich saga 3

Anoniem_109047 dinsdag 16 juni 2020 22:42

Sheepy78 schreef: ↑
16-06-2020 15:53
Komt dat door je autisme?

Kortsluiting. Langer doorgegaan met 'normaal' functioneren dan mijn hersenen aankonden.

Anoniem_655bb33b3d61a woensdag 17 juni 2020 07:38

redbulletje schreef: ↑
16-06-2020 22:42
Kortsluiting. Langer doorgegaan met 'normaal' functioneren dan mijn hersenen aankonden.

Mag ik vragen of je er nog verbetering in ziet?

Ik heb op het moment eigenlijk alleen therapie en max 1 sociale afspraak per week en dat is al te veel eigenlijk. Al twee jaar lang.
Behandelaren beschrijven het hetzelfde als wat je hier doet: jarenlang doorgegaan met 'normaal doen' terwijl ik dat eigenlijk niet kon.

Behandelaren denken dat het wel beter kan worden en dat ik ook wel weer kan werken uiteindelijk (ander werk en minder, dat wel). Ik twijfel vaak. Dit gaat nu al zo lang door dat ik me niet meer kan herinneren hoe ik me voelde voordat ik thuis kwam te zitten.

Anoniem_64a73836ab974 woensdag 17 juni 2020 11:37

@GreenLadyFern:
Is het een vraag vanuit jezelf?
Wil je beter worden omdat je dan weer voldoet aan de verwachtingen binnen een maatschappij, of wil je beter worden omdat je zelf verlangd naar dit werk en toenemende sociale contacten?

Ik sta zelf kennelijk op die splitsing en eigenlijk zou ik weinig protesteren mocht iemand bepalen dat ik nooit meer mocht werken.

Anoniem_109047 woensdag 17 juni 2020 11:39

GreenLadyFern schreef: ↑
17-06-2020 07:38
Mag ik vragen of je er nog verbetering in ziet?

Ik heb op het moment eigenlijk alleen therapie en max 1 sociale afspraak per week en dat is al te veel eigenlijk. Al twee jaar lang.
Behandelaren beschrijven het hetzelfde als wat je hier doet: jarenlang doorgegaan met 'normaal doen' terwijl ik dat eigenlijk niet kon.

Behandelaren denken dat het wel beter kan worden en dat ik ook wel weer kan werken uiteindelijk (ander werk en minder, dat wel). Ik twijfel vaak. Dit gaat nu al zo lang door dat ik me niet meer kan herinneren hoe ik me voelde voordat ik thuis kwam te zitten.

Ik verwacht persoonlijk geen significante verbetering, ik probeer gewoon m'n kop boven water te houden.
Ik heb ook 'n dysthyme stoornis, dus als omstandigheden optimaal zijn gaat 't me goed, maar gooi een tegenvaller in de mix, dan zit ik gelijk weer aan het nulpunt.

Anoniem_655bb33b3d61a woensdag 17 juni 2020 11:41

Nee, de maatschappij kan de pot op

Sociale verwachtingen ook. Als ik samen wil zijn met familie of vrienden doe ik dat, al moet ik het dus niet vaker plannen dan eens per week iets en dan niet te lang. Een pure verplichting (zoals een verjaardagsfeest) doe ik niet meer aan.

Qua werk zou ik op dit moment ook graag in de wia terechtkomen zodat ik van mijn werkgever af ben (nu ziektewet). Maar ik ben pas 27 en zou toch graag nog wat doen, om wat geld binnen te brengen, om zo ook mijn hobbies uit te voeren en geen financiele stress te hebben.

Maar mijn gezondheid gaat voor, ik beland elke twee maanden weer in een crisis dus werk zit er voorlopig niet in.

Ik wil niet definitief nooit meer werken, maar wel iets waar ik energie van krijg, iets dat mijn gezondheid niet schaadt.

Kan ook vrijwiliggerswerk zijn of voor mijn part mijn eigen etsy shop.

Anoniem_655bb33b3d61a woensdag 17 juni 2020 11:44

redbulletje schreef: ↑
17-06-2020 11:39
Ik verwacht persoonlijk geen significante verbetering, ik probeer gewoon m'n kop boven water te houden.
Ik heb ook 'n dysthyme stoornis, dus als omstandigheden optimaal zijn gaat 't me goed, maar gooi een tegenvaller in de mix, dan zit ik gelijk weer aan het nulpunt.

Dat is vervelend. Dan kun je beter de momenten die goed zijn in jezelf investeren dan in een werkgever inderdaad.

Ik heb ook nog een andere diagnose (complexe ptss) dus dat maakt het ook wat ingewikkelder.

Ik zou er overigens wel vrede mee hebben om nooit meer te werken hoor, als ik dan stabieler blijf is dat me goud waard. Lever ik zo een hoop geld op in!

Anoniem_6537ae3e04527 zondag 21 juni 2020 21:04

Biebeltje schreef: ↑
20-05-2020 16:37
Mund, ik zou ook zeker met dit probleem naar een psycholoog gaan. En dan vooral werken aan het accepteren van het verleden en kijken hoe je jezelf kan beschermen in de toekomst. Patronen leren herkennen en doorbreken enzo.

Is het niet ook een stukje "sociale druk"? Dat de maatschappij verwacht dat je maar veel vrienden hebt? Heb je daadwerkelijk behoefte aan al die vrienden? Of is bijvoorbeeld 1 goede vriend meer dan genoeg? En wat verwacht je daarin dan van elkaar? Ligt dat in lijn? (Ik heb bijvoorbeeld 1 beste vriendin waar ik zo af en toe mee app. Elkaar zien doen we nauwelijks, ook al wonen we vlak bij elkaar. Maar we weten elkaar wel te vinden als we daar behoefte aan hebben. Voor ons helemaal prima.)

En kun je vrienden niet in verschillende groepen plaatsen? Zo heb ik bijvoorbeeld familie, collega's, sportvrienden, verschillende online contacten etc. Bij iedere groep zit je in een andere rol en daar zit dan vaak dus ook ander gedrag bij...

Voor mij werken die "vrijbijvende" vriendschappen prima. Geen echte verwachtingen wederzijds, maar elkaar gewoon weten te vinden en er voor elkaar zijn (dus niet: "Ik wil minstens 1 keer per maand afspreken!" als dat niet bij je past).

Ooh herkenbaar. Ik heb ook door schade en schande gerealiseerd dat sommige mensen meer kennissen zijn dan vrienden. Vooral in groepsverband. Ooit was ik daar erg beledigd van, dat mensen me ineens niet meer uitnodigden op verjaardag, maar dat ze nog steed aardig deden op andermans verjaardag waar je ze dan tegenkwam. Heb me daar ecHt overheen moeten zetten een keer met 1 of 2 mensen. Het hele scala tussen best buddies en 'niet leuk genoeg/hekel hebben aan' heb ik echt moeten loslaten en moeten leren dat mensen niet een hekel aan me hebben als ze geen vrienden met me willen zijn.

Anoniem_63988565891a9 zondag 21 juni 2020 21:14

tvp

Anoniem_397092 zondag 21 juni 2020 22:34

biobitch1984 schreef: ↑
21-06-2020 21:04
Ooh herkenbaar. Ik heb ook door schade en schande gerealiseerd dat sommige mensen meer kennissen zijn dan vrienden. Vooral in groepsverband. Ooit was ik daar erg beledigd van, dat mensen me ineens niet meer uitnodigden op verjaardag, maar dat ze nog steed aardig deden op andermans verjaardag waar je ze dan tegenkwam. Heb me daar ecHt overheen moeten zetten een keer met 1 of 2 mensen. Het hele scala tussen best buddies en 'niet leuk genoeg/hekel hebben aan' heb ik echt moeten loslaten en moeten leren dat mensen niet een hekel aan me hebben als ze geen vrienden met me willen zijn.

Voor mij ook weer erg herkenbaar.
Sommige vriendschappen bleken bij mij ook niet genoeg draagvlak te hebben.
En vroeg of laat donderden deze als een kaartenhuis in elkaar.
Gelukkig kan ik steeds beter 'het kaf van het koren scheiden'.
Alhoewel ik het soms best nog wel lastig vind om bepaalde mensen daadwerkelijk goed te kunnen inschatten.
Daar valt voor mij nog wel veel winst in te behalen.

hondenmens zondag 21 juni 2020 22:56

In vriendschappen heb ik me nogal eens vergist. Mensen waarvan ik dacht dat we even graag met elkaar afspraken. Maar blijkbaar was dat niet zo. Ik heb me vaak het 5e wiel gevoeld. In groepen ben ik vaak de stille. Zeker als ik de gespreksonderwerpen niet interessant vind. Dan kan ik mijn aandacht er gewoon niet bij houden. Of ik wil ergens op inhaken en men laat me niet uitpraten.

Anoniem_397092 maandag 22 juni 2020 09:06

hondenmens,

Wat een enorm naar voor je.
Voor mij ook zeker herkenbaar.
Het kan absoluut pijnlijk zijn om je te vergissen in mensen.
Vooral als je ze jarenlang hebt meegemaakt.,

Momenteel heb ik een moeilijke situatie met een contactpersoon die ondermeer mijn financiën doet.
De laatste keer dat hij bij mij was, maakt hij nogal een kleinerende opmerking over dat ik 'aangekomen' was.
Dat heeft er bij mij nogal ingehakt.
Verder heb ik me ook nog aan wat andere dingen geïrriteerd bij hem.
Zo langzamerhand vraag ik me af of ik nog wel met deze persoon verder moet gaan.

Sociale omgang vind ik sowieso erg complex.
Bepaalde mensen kunnen echt het bloed onder je nagels halen en dit zelf absoluut niet door hebben.
Zelf ben ik trouwens ook niet de makkelijkste en wil zeker niet alleen maar met het vingertje naar een ander wijzen.
Begin deze samenleving echter steeds meer beu te worden en ik ervaar het steeds meer als een wespennest.
Je moet echt goed van je af kunnen bijten om je staande te houden, anders red je het niet en lopen anderen over je heen.
Voortdurend moet je maar een harnas voor hebben, omdat mensen je zodanig kunnen raken dat je hier last van kunt krijgen.
Niet om als slachtoffer te willen klinken en ik besef ook dat het belangrijk is dat ik beter voor mezelf moet gaan opkomen en mijn grenzen moet stellen en duidelijk en tijdig moet aangeven.
Maar dat is in de praktijk erg complex toch wel.

lola712 woensdag 24 juni 2020 00:07

Mund schreef: ↑
22-06-2020 09:06
hondenmens,

Wat een enorm naar voor je.
Voor mij ook zeker herkenbaar.
Het kan absoluut pijnlijk zijn om je te vergissen in mensen.
Vooral als je ze jarenlang hebt meegemaakt.,

Momenteel heb ik een moeilijke situatie met een contactpersoon die ondermeer mijn financiën doet.
De laatste keer dat hij bij mij was, maakt hij nogal een kleinerende opmerking over dat ik 'aangekomen' was.
Dat heeft er bij mij nogal ingehakt.
Verder heb ik me ook nog aan wat andere dingen geïrriteerd bij hem.
Zo langzamerhand vraag ik me af of ik nog wel met deze persoon verder moet gaan.

Sociale omgang vind ik sowieso erg complex.
Bepaalde mensen kunnen echt het bloed onder je nagels halen en dit zelf absoluut niet door hebben.
Zelf ben ik trouwens ook niet de makkelijkste en wil zeker niet alleen maar met het vingertje naar een ander wijzen.
Begin deze samenleving echter steeds meer beu te worden en ik ervaar het steeds meer als een wespennest.
Je moet echt goed van je af kunnen bijten om je staande te houden, anders red je het niet en lopen anderen over je heen.
Voortdurend moet je maar een harnas voor hebben, omdat mensen je zodanig kunnen raken dat je hier last van kunt krijgen.
Niet om als slachtoffer te willen klinken en ik besef ook dat het belangrijk is dat ik beter voor mezelf moet gaan opkomen en mijn grenzen moet stellen en duidelijk en tijdig moet aangeven.
Maar dat is in de praktijk erg complex toch wel.

Ja dat heb ik ook. Het is echt lastig om de goede mensen te filteren van de mensen die van alles beloven maar niks nakomen. Dat tast je vertrouwen steeds opnieuw aan. En dan lijkt de samenleving toch weer ieder voor zich op den duur. Ik mis échte vriendschappen soms wel maar weet niet of ik daar we geschikt voor ben want vaak maak je onderdeel uit van of kom je in een reeds bestande vriendengroep van iemand en heb je dus ook weer je plekje te zoeken met de rest van de mensen daar...

Anoniem_397092 woensdag 24 juni 2020 09:57

lola712; heel erg bedankt voor je treffende reactie.
Kwam ook nog een zeer interessante en leerzame link tegen gisteren;
https://assertief.nl/slechte-vrienden/

hondenmens woensdag 24 juni 2020 16:53

Doen jullie veel op je mobiele telefoon? Ik niet. Op de een of andere manier doen die dingen vaak niet wat ik wil. Overal is wel een app voor. Maar waarom zitten die er niet standaard op?, denk ik dan. Nee, je moet alles apart gaan downloaden. Volgens anderen is dat zo gebeurd, maar bij duurt dat gerust 2 uur. Met mijn vorige telefoon ook. En bij Facebook op mijn telefoon laadt hij niet de volledige bladzijde. Ik doe liever Internetten op mijn vaste pc. Dan heb ik die problemen niet.

pplakke woensdag 24 juni 2020 20:16

Ik had tussen 11 en 18 een telefoon, voor de veiligheid omdat ik met openbaar vervoer naar school ging. Maar eigenlijk nooit gebruikt toen. Dan 12 jaren geen. En nu heb ik er weer 1 sinds ziekenhuis gedoe. Ik doe er vooral Twitter en internet mee. Aps downloaden doe ik via apk. Want ik ga geen account aanmaken voor google play store. Ik neem toch altijd de gratis varianten van aps. Maar liefst doe ik alles via browser, ik zou niet weten waarom alles een apparte app zou nodig hebben als het ook via browser kan.

Actieve topics