Psyche
alle pijlers
Bevrijding
dinsdag 21 september 2010 om 16:14
Hoi, en bedankt....
Ja ik voel me al bevrijd door deze stap te maken.
Door het te verwoorden hoe het voor me voelt is al een bevrijding op zich.
Maar ik ben er daar nog niet mee, nu begint het harde werken om mezelf echt te laten zien en uit mijn schulp te kruipen.
Het begin is er in ieder geval, zit weer in een nieuw leerproces om dichter bij mezelf te komen.
Ja ik voel me al bevrijd door deze stap te maken.
Door het te verwoorden hoe het voor me voelt is al een bevrijding op zich.
Maar ik ben er daar nog niet mee, nu begint het harde werken om mezelf echt te laten zien en uit mijn schulp te kruipen.
Het begin is er in ieder geval, zit weer in een nieuw leerproces om dichter bij mezelf te komen.
dinsdag 21 september 2010 om 17:41
quote:hekse schreef op 21 september 2010 @ 16:14:
Hoi, en bedankt....
Ja ik voel me al bevrijd door deze stap te maken.
Door het te verwoorden hoe het voor me voelt is al een bevrijding op zich.
Maar ik ben er daar nog niet mee, nu begint het harde werken om mezelf echt te laten zien en uit mijn schulp te kruipen.
Het begin is er in ieder geval, zit weer in een nieuw leerproces om dichter bij mezelf te komen.Ik hoop dat je die stappen gaat maken en echt uit je schulp zult kunnen kruipen. Succes
Hoi, en bedankt....
Ja ik voel me al bevrijd door deze stap te maken.
Door het te verwoorden hoe het voor me voelt is al een bevrijding op zich.
Maar ik ben er daar nog niet mee, nu begint het harde werken om mezelf echt te laten zien en uit mijn schulp te kruipen.
Het begin is er in ieder geval, zit weer in een nieuw leerproces om dichter bij mezelf te komen.Ik hoop dat je die stappen gaat maken en echt uit je schulp zult kunnen kruipen. Succes
woensdag 22 september 2010 om 09:34
Hey Hekse,
Jammer dat je, je op weg hebt gehaald! je topic niet laten sluiten maar gewoon door schrijven hoor....
Gelukkig had ik je op al gelezen ik vond juist dat je het mooi omschreven had, hoe je, je voelde. Ik herken het ook heel erg het gevoel van in een cocon zitten en er niet uit kunnen komen nog. Vind het super van je dat je die cocon hebt weten te door breken en de eerste stap hebt gezet!!! Je bent op weg gegaan naar jezelf dat is een moeilijke weg en 't zal niet altijd meevallen maar wel de moeite waard!!!
Jammer dat je, je op weg hebt gehaald! je topic niet laten sluiten maar gewoon door schrijven hoor....
Gelukkig had ik je op al gelezen ik vond juist dat je het mooi omschreven had, hoe je, je voelde. Ik herken het ook heel erg het gevoel van in een cocon zitten en er niet uit kunnen komen nog. Vind het super van je dat je die cocon hebt weten te door breken en de eerste stap hebt gezet!!! Je bent op weg gegaan naar jezelf dat is een moeilijke weg en 't zal niet altijd meevallen maar wel de moeite waard!!!
woensdag 22 september 2010 om 11:06
Dankje Hannah,
Het voelde voor mij niet meer goed om het te laten staan, ik wil dicht bij mezelf blijven, dat heb ik mezelf beloofd, en als er niet integer mee omgegaan wordt is het voor mij einde oefening.
Dat hoort ook bij uit de cocon kruipen, en staan waar je voor staat, dan deel ik het met mensen die het wel begrijpen en laat de rest hun eigen dingen doen.
Ik hoef niet begrepen te worden door iedereen, en ik hoef ook geen vriendjes te zijn met iedereen, dat heb ik al wel duidelijk.
Ik wil vriendjes zijn met mezelf, daar gaat het om, daar begint alles mee, en van daaruit kan ik verder, en ik ga er zeker voor zorgen dat ik daar kom.
En er komen nu steeds vaker mensen op mijn pad die dat begrijpen en dan kun je iets aan elkaar hebben, er over praten en leren van elkaar. En dat voelt wel erg goed.
Het voelde voor mij niet meer goed om het te laten staan, ik wil dicht bij mezelf blijven, dat heb ik mezelf beloofd, en als er niet integer mee omgegaan wordt is het voor mij einde oefening.
Dat hoort ook bij uit de cocon kruipen, en staan waar je voor staat, dan deel ik het met mensen die het wel begrijpen en laat de rest hun eigen dingen doen.
Ik hoef niet begrepen te worden door iedereen, en ik hoef ook geen vriendjes te zijn met iedereen, dat heb ik al wel duidelijk.
Ik wil vriendjes zijn met mezelf, daar gaat het om, daar begint alles mee, en van daaruit kan ik verder, en ik ga er zeker voor zorgen dat ik daar kom.
En er komen nu steeds vaker mensen op mijn pad die dat begrijpen en dan kun je iets aan elkaar hebben, er over praten en leren van elkaar. En dat voelt wel erg goed.
woensdag 22 september 2010 om 12:45
Ik begrijp het ook wel, dat je de OP hebt weggehaald, alleen sluit je daardoor de weg naar die mensen die wél met je meevoelen en je wel begrijpen ook af. En dat zou toch jammer zijn.
Zoals ik al zei heb ik ook net mijn cocon door gebroken, een poos geleden had ik in bijna dezelfde woorden als jij gisteren gebruikte mezelf omschreven aan de psych, bijzonder om te lezen dat een ander het net zo ervaart!
Zoals ik al zei heb ik ook net mijn cocon door gebroken, een poos geleden had ik in bijna dezelfde woorden als jij gisteren gebruikte mezelf omschreven aan de psych, bijzonder om te lezen dat een ander het net zo ervaart!
woensdag 22 september 2010 om 23:10
Inderdaad bijzonder Hannah, dat je bijna de zelfde woorden hebt gebruikt om jezelf te omschrijven......
Ik moet zeggen sinds ik dit gisteren heb geschreven dat het nu al begint te werken, ik ga door gigantische inzichten heen, zie ineens waar ik mee bezig ben geweest, dat ik steeds gevlucht ben voor mijn gevoel, heel veel werken om maar niet te hoeven voelen. Ik heb mezelf voorgehouden dat ik zo sterk ben en dat ik dat allemaal heel goed aan kan, waarom in hemelsnaam? Zodat men trots op me zou zijn? Voor waardering?
Nu ik het ineens rustiger krijg met mijn werk, heb ik geen keuze meer en moet wel alle gevoelens toelaten die diep in me verborgen waren.
En ik laat ze komen, ze moeten er uit, het is even heftig maar ik voel ook dat het goed is, laat maar komen, dan kan ik het loslaten en weer verder.
Ik moet zeggen sinds ik dit gisteren heb geschreven dat het nu al begint te werken, ik ga door gigantische inzichten heen, zie ineens waar ik mee bezig ben geweest, dat ik steeds gevlucht ben voor mijn gevoel, heel veel werken om maar niet te hoeven voelen. Ik heb mezelf voorgehouden dat ik zo sterk ben en dat ik dat allemaal heel goed aan kan, waarom in hemelsnaam? Zodat men trots op me zou zijn? Voor waardering?
Nu ik het ineens rustiger krijg met mijn werk, heb ik geen keuze meer en moet wel alle gevoelens toelaten die diep in me verborgen waren.
En ik laat ze komen, ze moeten er uit, het is even heftig maar ik voel ook dat het goed is, laat maar komen, dan kan ik het loslaten en weer verder.
donderdag 23 september 2010 om 15:14
Denk dat je, je kracht nu op een andere manier gebruikt, (misschien wel een betere manier) doorgaan en doorwerken is ook een teken van kracht maar anders. Leren omgaan met je gevoelens daar niet meer voor weglopen, daar heb je ook kracht voor nodig soms lijkt/is weglopen veel gemakkelijker.
Heb ik ook jaren gedaan en maar doorgaan, tot ik vorig jaar mijn relatie stuk zag gaan, en mezelf daarna volledig verloor door al mijn weglopen en wegvluchten ik wilde de pijn die in me zat niet voelen. Tot het op een gegeven ogenblik niet meer ging en ik met een depressie thuis belandde. Toen moest ik wel met mezelf en mijn gevoelens aan de slag en nu leer ik ze toe te laten de gevoelens, de leuke, de fijne en de minder leuke en nare ze horen bij mij ze maken me tot wie ik ben. Ze krijgen een plekje ik kan ze los laten (nog niet altijd maar veel beter als vroeger) ze mogen er zijn.
Heb ik ook jaren gedaan en maar doorgaan, tot ik vorig jaar mijn relatie stuk zag gaan, en mezelf daarna volledig verloor door al mijn weglopen en wegvluchten ik wilde de pijn die in me zat niet voelen. Tot het op een gegeven ogenblik niet meer ging en ik met een depressie thuis belandde. Toen moest ik wel met mezelf en mijn gevoelens aan de slag en nu leer ik ze toe te laten de gevoelens, de leuke, de fijne en de minder leuke en nare ze horen bij mij ze maken me tot wie ik ben. Ze krijgen een plekje ik kan ze los laten (nog niet altijd maar veel beter als vroeger) ze mogen er zijn.
