Borderline en aanverwante zaken II

Gaan we hier gewoon vrolijk verder. Ik had net in het andere topic gepost toen ik zag dat we aan de max zaten.Nog als reactie op jou daar intiem:Inderdaad, niet (elke keer) uitspreken tegen je partner. Vooral omdat het in de meeste gevallen van snel voorbijgaande aard is en dan heb je bij je partner weer van alles zitten zaaien wat je dan weer recht moet breien.Het is dan beter af te wachten of het overgaat. Bespreken kan altijd nog.Het vorige topic vind je hier.bewerkt door moderator,

Hallo digi, leuk dat je ook je neus komt laten zien hier. Probeer je niet teveel in de luren te laten leggen door etiketjes. Deed ik in het begin ook. Ik kreeg borderline met een dhysthyme stoornis toebedeeld en dacht: nou, dat is het dan, kan het verder wel vergeten, komt niet meer goed. Nu zijn we bijna vijf jaar verder en ik merk dat ik me minder gelegen laat liggen aan diagnoses. Je hebt er niks aan, zo'n etiketje. Je kunt beter kijken naar wie je bent, wat je kunt of niet kunt, wat je wel en niet wilt. Overal is aan te werken. En dat uit de mond van iemand die het vijf jaar geleden ook totaal niet meer zag zitten na zoveel miserabele jaren.

Net als jij ben ik sociaal ook niet heel erg sterk in het contacten onderhouden maar het lukt me steeds beter. Ik denk dat het toch een kwestie van oefenen is. Je ergens bij aansluiten en kijken of het klikt. Is het niks meer voor je, sluit je je elders bij aan.



Natuurlijk ben je welkom en vraag maar raak. We proberen hier elkaar te ondersteunen maar ook te motiveren. In goede - en slechte tijden, zeg maar. Ik had ook nooit gedacht dat ik nog eens bij een groepje zou gaan horen, ben soms nogal een einzelgänger maar blijkbaar kan ik het toch.



Mij werd bij de psychiater ook gevraagd wat ik zelf dacht te hebben. Dat vond ik geen leuke vraag. Het kwam op mij over alsof ik de nog te krijgen diagnose zou willen sturen. Dat wilde ik juist in het midden laten zodat het objectiever zou gaan. Stel dat ik zou zeggen: 'nou, ik denk dat ik borderline heb' en dat de psychiater dan zou zeggen: 'nou, dan zal dat het zijn'. Net als jij wist ik ook eigenlijk wel zeker dat ik borderline had maar ik wilde het geenszins beïnvloeden. Ik zou zeggen: laat je er niet toe verleiden jezelf te diagnosticeren. Laat zij dat maar uitzoeken voor jou, dat is hun werk.



Ik slik inderdaad medicatie. Ik ben begonnen met seroxat wat me over de laatste drempel heeft gezet géén zelfmoordpoging te doen.

Zo'n middel is heel persoonlijk en als je de verkeerde krijgt, ben je verder van huis. Ik dus ook en dat werd opname ziekenhuis, daarna paar uur op een open afdeling en vervolgens een maand bij mijn broer in huis gewoond. Na die poging kreeg ik een ander middel van de psychiater en dat middel slik ik nog steeds. Efexor. Eerst 150 mg, nu sinds ruim een jaar 75 mg en daar gaat het goed op, zolang ik probeer regelmatig en zo gezond mogelijk te leven en ze op tijd inneem. Ik ben nooit in therapie geweest. Dat was wel de bedoeling en dat wilde ik ook maar we konden niks vinden wat ook nog aansloot bij mijn wensen en leven. Het moest allemaal op hun manier, er was geen maatwerk en ja, ik heb nog wel een kind thuis die me ook nodig heeft. Enfin, uiteindelijk ben ik zonder therapie ook een heel eind gekomen. Dat kan dus ook maar ik heb wel hard aan mezelf gewerkt met vallen en opstaan.

Therapie kan goed zijn maar is niet per definitie een must, is mijn opinie.



Aan welke kenmerken ik voldoe van de borderline. Vijf jaar geleden aan veel meer dan ik nu voldoe. Eén en ander is door mijn groei en medicatie wel afgezwakt. Ik scoor vooral slecht als het gaat om het onderhouden van relaties, het vast kunnen houden aan plannen en doelen. Relaties en werk en hobbies lijken altijd heel enthousiast aangegaan te worden maar op de één of andere manier ging het altijd weer mis. Door mezelf, door buitenaf. Ik raakte gedemotiveerd door van alles en nog wat. Naja, dat kan nog wel eens een andere keer uitgediept worden. Ik ben ook vrij impulsief. Als ik het lijstje van borderlinekenmerken ernaast leg, zijn er een paar dingen waar ik absoluut niet op scoor en dat zijn automutilatie en het gedisassocieerd zijn. Dat je zomaar ineens wat van je tijd kwijt bent en niet meer weet wat je ook alweer in die tijd hebt gedaan of bent geweest. Deze twee kenmerken, daar heb ik niks mee. Ik ben vooral een depressieve borderliner.

quote:Lin67 schreef op 09 februari 2008 @ 09:24:

ppd/nos is toch iets wat met autisme te maken heeft? Mijn zoon heeft dezelfde diagnose gehad op de basisschool adhd en een licht (heel licht) autistische stoornis. De adhd zie je vandaag de dag nog terug, maar het autisme (daar waar hij vroeger slecht contact kon maken met anderen) lijkt wel weg te zijn (of ze hebben gewoon de verkeerde diagnose gesteld). Hij heeft ook op het speciaal onderwijs gezeten. Weet je wat ik denk? Als dit soort kinderen goed zouden kunnen communiceren, dan hadden ze een boel extra zorg niet nodig. Het gaat er juist om dat ze zich zo slecht kunnen verwoorden. En dan moet je creatiever zijn in hoe je met ze om gaat.





Lin, pddnos is inderdaad een lichte vorm van autisme. Dit soort kinderen zijn vaak zwak op sociaal vlak. Reageren, denken en doen heel anders dan de gemiddelde mens. Mijn zoon scoort qua intelligentie van 90 tot 130, afhankelijk van het gebied waarom het gaat. Dat is nogal een verschil en in combinatie met de andere dingen die hij heeft, wijst dat op pddnos. Ik ga ook inderdaad vrij creatief met hem om. Ik ken hem dan ook van haver tot gort. Alleen de maatschappij niet en daar ben ik wel eens bang voor. De maatschappij gaat geen rekening met hem houden en dan voorzie ik nog wel wat schreeuw - en gilscenes met de bijbehorende consequenties. Doe dat één keer op je werk en je kunt vertrekken.

Hij is wel enorm gegroeid hoor dus ik heb ook nog veel hoop maar het verdwijnt niet. Hij heeft alleen heel goed geleerd er mee om te gaan en zich beter te beheersen. Wie weet jouw zoon ook?

quote:boschbolletje schreef op 10 februari 2008 @ 00:09:

Met mij gaat het ietsje beter, mannetje is vandaag zó lief geweest.

Leuke film gezien met zijn tweetjes (alles is liefde) is niks voor hem, deed hij voor mij...aaaahhh.

Voel me iets rustiger, maar merk wel dat er iets broeit.



@shahla: balen dat je zo'n last van je rug hebt..... heb je daar vaker last van?





Zeker lief van je man! Thumbs up voor hem.

Ik heb in 2000 een ongeluk gehad. Toen ben ik aangereden door een auto en had mijn stuitje zwaar gekneusd. Ik heb een maand op krukken moeten lopen. Sindsdien elke keer als ik kou op mijn rug kreeg en vlak erna net ongesteld moest worden, kon je er donder op zeggen dat ik last van mijn rug kreeg. Twee keer zo erg dat ik bijna niet meer kon lopen, zitten of liggen, laat staan wat anders doen. Declofenac kreeg ik bij de tweede keer en dat was fantastisch spul. Het gaat nu alweer een paar jaar goed maar het blijft zaak me warm genoeg aan te kleden, ook 's nachts in bed en blijkbaar moet ik ook oppassen als de spieren in mijn rug wat strak staan. Dan verdraai je makkelijk wat en dat zal er wel voor hebben gezorgd dat ik nu een verrekte spier heb.

Een eetstoornis is geen onderdeel van borderline, dacht ik, maar het zal misschien wel kunnen voortvloeien uit de kenmerken en symptomen van borderline.

Het hoeft niet altijd in je jeugd te zitten, de problemen die je nu hebt. In mijn jeugd waren ook niet echt schokkende zaken te vinden waardoor de borderline 'logisch' was. Ik wilde ook echt niet praten over zaken die gebeurd waren toen ik zeventien of jonger was. Dat was ook een keer de reden dat ik geweigerd ben voor een bepaalde therapie. Die persoon vond mij te stekelig reageren en dus niet klaar ervoor. Ik had eigenlijk alleen maar gezegd dat het mij onzin leek te praten over iets wat gebeurd was op mijn zeventiende en allang geen rol meer speelde. Dat het ging om het hier en nu en hoe ik van daaraf verder moest. Als dat al stekelig is maar aan de andere kant, als de insteek was lekker te gaan graven in je jeugdervaringen hoorde ik daar inderdaad niet thuis



Geen last meer van, kan ik niet zeggen maar ik durf wel te stellen dat ik redelijk stabiel door het leven ga. Maar ook al je redelijk stabiel bent, moet je oppassen dat je niet terug afglijdt, want dat gevaar zit er áltijd in. Je moet alert blijven, de signalen en symptomen zien te herkennen.



Naar mijn weten is er ook niet specifiek iets voor borderline maar ik kan me vergissen. Ik slik ook alleen iets voor mijn chronische depressie.

Ben zelf erg gelukkig met efexor. Dat gaat heel langzaam in je bloed en het heeft mij weer de goede kant op geholpen en ondersteunt me nog steeds erg goed. Weinig tot geen bijwerkingen.



Bij mij ging het ook mis in de late puberteit c.q. jongvolwassenheid maar het was pas later door een extreme relatie dat het helemaal de verkeerde kant op ging en vijf jaar geleden dat ik totaal inklapte. Soms is er geen oorzaak aan te wijzen of zijn het meerdere factoren bij elkaar. Je kunt in aanleg een bepaalde gevoeligheid meegekregen hebben en door latere gebeurtenissen die je als een trauma hebt ervaren een uitbraak krijgen.

Robin, lieverd, jammer dat je enorm depri zit te zijn. Is er iets wat je op kan beuren? Grappige filmpjes op you tube bijvoorbeeld?

quote:KatB schreef op 10 februari 2008 @ 13:50:

Dat dacht ik dus ook. Afijn, heb er last van dus het wordt in de gaten gehouden.



Grrr, ik heb weer eens zo'n dipdag. Ik vind mezelf lelijk, dom, kansloos en een enorme kneus. Rationeel zit het allemaal wel goed, maar die verdomde emoties willen weer eens niet mee werken. Beter, dat het in de gaten wordt gehouden. En jammer dat jij ook zo'n dipdag hebt.

quote:Digitalis schreef op 10 februari 2008 @ 21:28:

Sja, ik had gewoon moeten wegblijven. Dat zal ik bij deze dan ook maar doen. Dat ik een ernstige periode achter de rug heb door verkeerde middelen te gebruiken, wordt kennelijk nog steeds'tegen me gebruikt'. Ik vind het verschrikkelijk, want alles wat ik wil is geaccepteerd worden en een groepje hebben.



Zit weer gezellig aan de xanax en mijn goede voornemens en goede bui van vanmorgen zijn de kop ingedrukt. Ik weet ook niet meer waar ik dan wel terecht kan. And it hurts.



Nevermind.



Luister, Digitalis. Natuurlijk doet het pijn als mensen zeggen 'k blijf nog ff op een afstand' of 'ik hoop dat je niet weer dit of dat gaat doen'. Máár besef a.u.b. dat het niet persoonlijk bedoeld is. Als jij helemaal niet digitalis was geweest maar iemand anders met een nick als roosje of wat dan ook voor nick hadden robin en intiem gewoon hetzelfde gezegd.

Je bent welkom maar de meiden zijn gewoon bang ergens emotioneel ingesleurd te worden wat juist wij meiden er niet bij kunnen hebben vaak. Het is meer uit eigen bescherming dan om jou, want in dit topic is iedereen welkom. Dus ook jij. Jij bent niet minder of meer dan ieder ander die hier mee wil schrijven. Alleen zijn we allemaal kwetsbaar en daarom moeten we goed op onszelf passen. Jij bent ook kwetsbaar, anders zou je je niet zo snel afgewezen voelen en gekwetst maar je bent er eerlijk in en iedereen verdient een kans. Alleen is het helaas zo dat sommige mensen dan wat reserves hebben of je helemaal niet meer moeten. Dat laatste bespeur ik hier niet, alleen dat eerste een beetje maar laat je niet te snel wegsturen. Geef het een kans en als het dan niet werkt..tja, dat zie je dan wel weer, oke?