Psyche
alle pijlers
Borderline en een relatie?
zondag 24 februari 2008 om 12:05
Toen ik 20 was is bij mij de diagnose Borderline gesteld.
De eerste jaren waren echt meer dan heftig, niet normaal... Als je er midden in zit denk je echt dat je er nooit meer uitkomt.
Maar nu, meer dan 7 jaar na die diagnose, gaat het wel goed met me kan ik eerlijk zeggen. Ben nog onder behandeling van een psycholoog, maar ben dat aan het afbouwen. Ook mijn medicijnen zijn zo goed als afgebouwd. En voel me goed!
Alleen... Soms komen die scherpe kantjes van de borderline nog wel boven, en ik weet niet wat ik daar mee moet.
Ben op dit moment soort van aan het daten. Soort van, want het is echt nog priller dan pril zeg maar. Maar ik vind het zo moeilijk. Het afstand/nabijheid-gedeelte.
Door alle slechte ervaringen heb ik ontzettend last van bindingsangst gekregen. Ik durf niet de ware "ik" te laten zien uit angst wéér afgewezen te worden.
Door de jaren heen heb ik goed geleerd wat mijn valkuilen zijn, en met de meeste kan ik nu best goed omgaan. Maar (zoals ik eerder al vertelde in een ander topic) ik heb door de borderline nooit een echte relatie gehad, en kan dus absoluut niet vergelijken met hoe het "zou moeten zijn".
Wie herkent zich hierin en heeft wat tips voor mij over hoe jij er mee bent omgegaan
De eerste jaren waren echt meer dan heftig, niet normaal... Als je er midden in zit denk je echt dat je er nooit meer uitkomt.
Maar nu, meer dan 7 jaar na die diagnose, gaat het wel goed met me kan ik eerlijk zeggen. Ben nog onder behandeling van een psycholoog, maar ben dat aan het afbouwen. Ook mijn medicijnen zijn zo goed als afgebouwd. En voel me goed!
Alleen... Soms komen die scherpe kantjes van de borderline nog wel boven, en ik weet niet wat ik daar mee moet.
Ben op dit moment soort van aan het daten. Soort van, want het is echt nog priller dan pril zeg maar. Maar ik vind het zo moeilijk. Het afstand/nabijheid-gedeelte.
Door alle slechte ervaringen heb ik ontzettend last van bindingsangst gekregen. Ik durf niet de ware "ik" te laten zien uit angst wéér afgewezen te worden.
Door de jaren heen heb ik goed geleerd wat mijn valkuilen zijn, en met de meeste kan ik nu best goed omgaan. Maar (zoals ik eerder al vertelde in een ander topic) ik heb door de borderline nooit een echte relatie gehad, en kan dus absoluut niet vergelijken met hoe het "zou moeten zijn".
Wie herkent zich hierin en heeft wat tips voor mij over hoe jij er mee bent omgegaan
zondag 24 februari 2008 om 13:53
Een relatie hebben als je een borderlinepersoonlijkheidstoornis hebt, hoeft volgens mij zeker niet onoverkomelijk te zijn, maar kan wel ingewikkeld zijn. Precies om de reden die je zelf al schrijft: het is moeilijk balans te vinden in afstand en nabijheid, en de daarbijbehorende gevoelens te nuanceren (in plaats van in alle heftigheid te ervaren en ook zo heftig te reageren).
De manier waarop je schrijft, komt over alsof je goed inzicht hebt gekregen in je eigen valkuilen ten aanzien van die afstand en nabijheid. Dat is volgens mij het begin. Door goed stil te staan bij wat je ervaart/voelt en eerst te bedenken of je gevoel reëel is vóórdat je reageert, hoef je niet per se vanuit die heftige emoties te reageren (stilstaan bij de vijf G's is misschien geen onbekend verschijnsel voor je, wordt in therapie veel mee gewerkt met borderlineproblematiek: Gebeurtenis, Gedachte, Gevoel, Gedrag, Gevolg).
De manier waarop je schrijft, komt over alsof je goed inzicht hebt gekregen in je eigen valkuilen ten aanzien van die afstand en nabijheid. Dat is volgens mij het begin. Door goed stil te staan bij wat je ervaart/voelt en eerst te bedenken of je gevoel reëel is vóórdat je reageert, hoef je niet per se vanuit die heftige emoties te reageren (stilstaan bij de vijf G's is misschien geen onbekend verschijnsel voor je, wordt in therapie veel mee gewerkt met borderlineproblematiek: Gebeurtenis, Gedachte, Gevoel, Gedrag, Gevolg).
Peas on earth!
zondag 24 februari 2008 om 14:38
polderpeet
Ik heb een relatie met iemand die ook bp heeft en kan je vertellen dat dit zeker niet makkelijk is.
Precies wat Prinsesoperwt zegt: voor hem is moeilijk balans te vinden tussen afstand en nabijheid in de relatie met mij. Oprechte interesse en vragen naar hetgeen hem bezighoudt (in werk bijv of gevoel; het laatste zie ik vaak aan zijn stemming) kan door hem vaak worden opgevat als nieuwsgierigheid en wordt vaak vijandig beantwoord met een "waar bemoei je je me?".
De genoemde 5 G's zijn een aanrader idd maar je zult merken dat deze volgorde soms ook gewoon niet werkt omdat je te geemotioneerd bent om je gedachten te ordenen tot de realiteit van dat moment.
Maar oefening baart kunst.
Ik heb een relatie met iemand die ook bp heeft en kan je vertellen dat dit zeker niet makkelijk is.
Precies wat Prinsesoperwt zegt: voor hem is moeilijk balans te vinden tussen afstand en nabijheid in de relatie met mij. Oprechte interesse en vragen naar hetgeen hem bezighoudt (in werk bijv of gevoel; het laatste zie ik vaak aan zijn stemming) kan door hem vaak worden opgevat als nieuwsgierigheid en wordt vaak vijandig beantwoord met een "waar bemoei je je me?".
De genoemde 5 G's zijn een aanrader idd maar je zult merken dat deze volgorde soms ook gewoon niet werkt omdat je te geemotioneerd bent om je gedachten te ordenen tot de realiteit van dat moment.
Maar oefening baart kunst.
zondag 24 februari 2008 om 14:40
Ook al heb je geen relaties gehad, toch zal het net zo eng zijn als je er al 10 hebt gehad, sterker nog, misschien is het wel makkelijker als je geen 10 mislukte realties achter de rug hebt.
Dus 'hoe het zou moeten zijn' kan je loslaten. Dat bestaat namelijk niet.
Hoe het ongeveer zou moeten zijn volgens jou - daar kan je wel een beeld van vormen. Namelijk dat je het naar je zin hebt, gelijkwaardig, liefde, seks, etc.
Gewoon stapje voor stapje uitproberen en dicht bij je gevoel blijven, en tegelijkertijd realistisch blijven. En weet niet of je impulsief bent, maar zo ja, eerst tot 10 tellen en het op een nette manier oplossen. Dus niet gelijk dingen verpesten als het tegenzit.
Succes - en vooral plezier!
Dus 'hoe het zou moeten zijn' kan je loslaten. Dat bestaat namelijk niet.
Hoe het ongeveer zou moeten zijn volgens jou - daar kan je wel een beeld van vormen. Namelijk dat je het naar je zin hebt, gelijkwaardig, liefde, seks, etc.
Gewoon stapje voor stapje uitproberen en dicht bij je gevoel blijven, en tegelijkertijd realistisch blijven. En weet niet of je impulsief bent, maar zo ja, eerst tot 10 tellen en het op een nette manier oplossen. Dus niet gelijk dingen verpesten als het tegenzit.
Succes - en vooral plezier!
zondag 24 februari 2008 om 17:12
PrinsesOpDeErwt&winniedepoeh
Ik heb zelf geen andere therapie gevolgd dan 1 op 1 gesprekken met een psycholoog. Ik zette me ontzettend af tegen het hele in een groep moeten vertellen wat je dwarszit, en heb dat daarom nooit gedaan. Dus die 5 G's komen me niet gelijk voor, al kan ik me wel voorstellen waarom die gebruikt worden ja...(Ik ging ook altijd van Gebeurtenis naar Gedrag zonder na te denken over de gevolgen).
Vana77
Ik kan inderdaad heel impulsief zijn en probeer inderdaad nu meer na te denken voor ik iets doe.
Alleen gebeurd er nu het volgende: ik ga dingen over-analyseren. Teveel nadenken over hoe het "zou moeten zijn" ipv wat je zegt gewoon genieten.
Maar deze jongen is zelf ook erg onzeker over relaties. Aan de ene kant prettig (voor mij dan), want hij gaat dus niet meteen over mijn grenzen heen (dat durft hij toch niet :p tis nogal een watje haha)
Aan de andere kant ook onhandig, want dan weten we allebei niet hoe en wat te doen...
Ik vind het soms wel benauwend, ook omdat ik me niet goed durf te geven. We hebben elkaar pas 5 x gezien trouwens, maar het was steeds gezellig en fijn, en wil hem graag weer zien.
Maar als hij dan begint over of ik naar Pinkpop wil of zo (voor diegene die dat niet weten: dat is eind mei), dan klap ik dicht en denk: Pinkpop, dat is nog zooooo ver weg... daar kan ik nu niet over beslissen hoor! En dan krijg ik wel de neiging hem weer een beetje weg te duwen...
Pfff lastig allemaal zeg!! (maar ook wel leuk&spannend)
Ik heb zelf geen andere therapie gevolgd dan 1 op 1 gesprekken met een psycholoog. Ik zette me ontzettend af tegen het hele in een groep moeten vertellen wat je dwarszit, en heb dat daarom nooit gedaan. Dus die 5 G's komen me niet gelijk voor, al kan ik me wel voorstellen waarom die gebruikt worden ja...(Ik ging ook altijd van Gebeurtenis naar Gedrag zonder na te denken over de gevolgen).
Vana77
Ik kan inderdaad heel impulsief zijn en probeer inderdaad nu meer na te denken voor ik iets doe.
Alleen gebeurd er nu het volgende: ik ga dingen over-analyseren. Teveel nadenken over hoe het "zou moeten zijn" ipv wat je zegt gewoon genieten.
Maar deze jongen is zelf ook erg onzeker over relaties. Aan de ene kant prettig (voor mij dan), want hij gaat dus niet meteen over mijn grenzen heen (dat durft hij toch niet :p tis nogal een watje haha)
Aan de andere kant ook onhandig, want dan weten we allebei niet hoe en wat te doen...
Ik vind het soms wel benauwend, ook omdat ik me niet goed durf te geven. We hebben elkaar pas 5 x gezien trouwens, maar het was steeds gezellig en fijn, en wil hem graag weer zien.
Maar als hij dan begint over of ik naar Pinkpop wil of zo (voor diegene die dat niet weten: dat is eind mei), dan klap ik dicht en denk: Pinkpop, dat is nog zooooo ver weg... daar kan ik nu niet over beslissen hoor! En dan krijg ik wel de neiging hem weer een beetje weg te duwen...
Pfff lastig allemaal zeg!! (maar ook wel leuk&spannend)
zondag 24 februari 2008 om 21:10
zondag 24 februari 2008 om 21:11
Nou Fleurtje, ik heb dat boek ook gelezen, en ik vind het zeker niet representatief voor (de relaties van) alle borderliners! Het is echt een uitvergroting. Die vrouw in dat boek is echt onuitstaanbaar. sorry hoor, maar dat is echt het standaardbeeld dat men heeft. Ik heb zelf ook deze diagnose maar ondanks dat al 10 jaar een fijne en goeie relatie. Het is soms wel knokken maar er kunnen ook andere kenmerken van de aandoening meer op de voorgrond staan waarbij men elkaar ook juist tot steun kan zijn. Dat geeft de burger moed toch?
Polderpeet kom eens langs als je zin hebt op het Borderline-topic, misschien heb je wat aan onze gesprekken daar. Er zijn daar trouwens meer personen die een relatie hebben, soms al langere tijd.
Polderpeet kom eens langs als je zin hebt op het Borderline-topic, misschien heb je wat aan onze gesprekken daar. Er zijn daar trouwens meer personen die een relatie hebben, soms al langere tijd.
zondag 24 februari 2008 om 21:30
Er is ook het boek 'Leven met een Borderliner' voor mensen die een relatie hebben met iemand met BPS.
Ik denk dat het al heel goed is dat je er zelf zo over nadenkt, en je er bewust van bent. Als het misgaat hem dat daarna uitleggen helpt denk ik heel veel. En dan hoef jij je er ook niet meer lullig/schuldig over te voelen. Het zal er nou eenmaal bijhoren, dat het niet altijd vlekkeloos gaat -gaat't bij niemand, maar bij jullie misschien wat heftiger. Weet en bespreek dat dat erbij hoort. Dat is lastig en vervelend, maar kan ook verdieping geven op den duur.
Wat betreft afstand/nabijheid, denk dat je in het begin misschien inderdaad wat meer voor de afstand moet kiezen. Rustig aan, en vooral ook veel tijd los van elkaar (ingepland dan, niet impulsief, maar ook afspreken dat het okay is om aan te geven voor alletwee als je dat even nodig hebt), zodat je rustig op je in kunt laten werken wat er gebeurt en hoe dat voelt (want dat is eng, voor iedereen, maar voor mensen met BPS misschien nog enger).
Veel mooie liefde gewenst!
Ik denk dat het al heel goed is dat je er zelf zo over nadenkt, en je er bewust van bent. Als het misgaat hem dat daarna uitleggen helpt denk ik heel veel. En dan hoef jij je er ook niet meer lullig/schuldig over te voelen. Het zal er nou eenmaal bijhoren, dat het niet altijd vlekkeloos gaat -gaat't bij niemand, maar bij jullie misschien wat heftiger. Weet en bespreek dat dat erbij hoort. Dat is lastig en vervelend, maar kan ook verdieping geven op den duur.
Wat betreft afstand/nabijheid, denk dat je in het begin misschien inderdaad wat meer voor de afstand moet kiezen. Rustig aan, en vooral ook veel tijd los van elkaar (ingepland dan, niet impulsief, maar ook afspreken dat het okay is om aan te geven voor alletwee als je dat even nodig hebt), zodat je rustig op je in kunt laten werken wat er gebeurt en hoe dat voelt (want dat is eng, voor iedereen, maar voor mensen met BPS misschien nog enger).
Veel mooie liefde gewenst!
zondag 24 februari 2008 om 21:40
quote:fleurtje schreef op 24 februari 2008 @ 20:46:
Lees eens De borderline-dans van A. Walker.
is typerend voor de kenmerken van borderline, heftig maar word wel negatie belicht in het boek vind ik door de auteur en manspersoon in het boek (zijn vrouw heeft bp).
weet iemand boek van man met bp met een relatie/gezin?
Lees eens De borderline-dans van A. Walker.
is typerend voor de kenmerken van borderline, heftig maar word wel negatie belicht in het boek vind ik door de auteur en manspersoon in het boek (zijn vrouw heeft bp).
weet iemand boek van man met bp met een relatie/gezin?
zondag 24 februari 2008 om 21:47
ja klopt Robin vwb boek Borderline dans: het is een sterke uitvergroting van iemand met bp..... vond ik ook ja.
Wat ik zelf heel vaak in mezelf bespeur dat ik degene ben die de boel draaiende houdt in het gezin, terwijl vriendlief met bp juist degene is die zeer graag de controle houden wil omdat hij anders door de bomen bos niet meer ziet, overstuur raakt (lees boos erg boos kan worden).
Ik ben veel energie kwijt met rekening houden met hem, zijn gevoel, zijn aanwezigheid, zijn gedrag en mogelijke reacties op iets wat ik wil zeggen. Een mededeling dat dochter gelijk vanuit school naar opa en oma gaat om te logeren omdat ze vakantie heeft, schiet bij hem gelijk in verkeerde keelgat bijv..
Wat gezegd wordt over in begin beter wat afstand houden, zeker gevoelsmatig is iets wat in begin van onze relatie niet gedaan is. we zagen mekaar iedere dag, deelden vele komische momenten, deelden ons verdriet en hadden zeer intense gesprekken over het leven.
Achteraf bekeken is dit stuk veels te snel gegaan, niet voor mij, maar wel voor hem en daarmee voor onze relatie. Hij voelde zich ineens heel erg door mij geclaimd en vastgezet in de relatie en het hebben van een gezin etc..
Hij heeft klotendingen met me uitgehaald in die periode .... vanwege die aspecten die hij beleefde in zichzelf.
Wat ik zelf heel vaak in mezelf bespeur dat ik degene ben die de boel draaiende houdt in het gezin, terwijl vriendlief met bp juist degene is die zeer graag de controle houden wil omdat hij anders door de bomen bos niet meer ziet, overstuur raakt (lees boos erg boos kan worden).
Ik ben veel energie kwijt met rekening houden met hem, zijn gevoel, zijn aanwezigheid, zijn gedrag en mogelijke reacties op iets wat ik wil zeggen. Een mededeling dat dochter gelijk vanuit school naar opa en oma gaat om te logeren omdat ze vakantie heeft, schiet bij hem gelijk in verkeerde keelgat bijv..
Wat gezegd wordt over in begin beter wat afstand houden, zeker gevoelsmatig is iets wat in begin van onze relatie niet gedaan is. we zagen mekaar iedere dag, deelden vele komische momenten, deelden ons verdriet en hadden zeer intense gesprekken over het leven.
Achteraf bekeken is dit stuk veels te snel gegaan, niet voor mij, maar wel voor hem en daarmee voor onze relatie. Hij voelde zich ineens heel erg door mij geclaimd en vastgezet in de relatie en het hebben van een gezin etc..
Hij heeft klotendingen met me uitgehaald in die periode .... vanwege die aspecten die hij beleefde in zichzelf.
donderdag 28 februari 2008 om 22:50
Ik ben ervan overtuigd dat het voor een borderliner zeer belangrijk in een relatie is dat er heel veel 'stabiliteit' is en genoeg 'ruimte' voor de 'borderliner' om zich terug te kunnen trekken, op adem te kunnen komen e.d. Ik denk ook dat het voor een borderliner ( ben ik zelf ook nl) heel belangrijk is binnen een relatie in het 'grijze'te blijven, niet naar het zwarte of witte hevelen..maar op een weegschaal gewoon in evenwicht te blijven...Ook binnen een relatie hebben wij die triggers nodig, wanneer je dat opborrelende gevoel aan voelt komen is het belangrijk je 'zin in spanning'/trigger te bespreken met je partner(miss kunnen jullie samen naar een oplossing zoeken)...Hij of zij moet ook weten ' wat'borderline' is en hoe hij/zij er het beste mee om kan gaan...
Ook 'latten' is voor 'ons' in het begin handiger om elkaar in die fase goed te leren kennen, Ik heb zelf de fout meerderen malen gemaakt in mijn leven om heel impulsief te gaan samen wonen....
Nu weet ik als ik iemand leer kennen dat ik beter even een hele poos kan gaan latten en lekker mezelf terug kan trekken in mijn eigen hompie...Op 'adem komen' indrukken van zo'n beginnende relatie op me in laten werken en verwerken.....
Dit zijn zo'n beetje de dingen hoe IK erover denk, maar dat kan voor iedereen verschillen hoor.
maar 'blijven communiceren' is belangrijk en eerlijk zijn naar je toekomstige partner en natuurlijk eerlijk zijn naar jezelf......Het is al moeilijk zat.
Verder is het voor een borderliner erg belangrijk een stabiele partner te hebben die vanuit zijn verstand beredeneerd en reageerd en niéy vanuit emotie handeld!!!! Dat doen WIJ nl al.....Een partner met een rustig en stabiel denk en handel niveau met heel veel geduld en begrip.......
Succes!
Ook 'latten' is voor 'ons' in het begin handiger om elkaar in die fase goed te leren kennen, Ik heb zelf de fout meerderen malen gemaakt in mijn leven om heel impulsief te gaan samen wonen....
Nu weet ik als ik iemand leer kennen dat ik beter even een hele poos kan gaan latten en lekker mezelf terug kan trekken in mijn eigen hompie...Op 'adem komen' indrukken van zo'n beginnende relatie op me in laten werken en verwerken.....
Dit zijn zo'n beetje de dingen hoe IK erover denk, maar dat kan voor iedereen verschillen hoor.
maar 'blijven communiceren' is belangrijk en eerlijk zijn naar je toekomstige partner en natuurlijk eerlijk zijn naar jezelf......Het is al moeilijk zat.
Verder is het voor een borderliner erg belangrijk een stabiele partner te hebben die vanuit zijn verstand beredeneerd en reageerd en niéy vanuit emotie handeld!!!! Dat doen WIJ nl al.....Een partner met een rustig en stabiel denk en handel niveau met heel veel geduld en begrip.......
Succes!
zaterdag 3 oktober 2009 om 19:59
Ik heb ook borderline, ben bijna 20 jaar samen met mijn man en we zijn 15,5 jaar getrouwd. Door de borderline is ons huwelijk kinderloos gebleven en met veel hoogtepunten en diepe dalen hebben wij echt een fantastische relatie. Ik zou hem nooit, nooit kwijtwillen.
Overigens is het niet zo dat borderliners altijd zonder kinderen blijven, ik ken zat voorbeelden uit mijn omgeving waar dat niet zo is, en ook een relatie is zoals je leest niet ondenkbaar. Open blijven, eerlijk blijven en elkaar de nodige rust en ruimte geven is heel belangrijk.
Heel veel succes
Overigens is het niet zo dat borderliners altijd zonder kinderen blijven, ik ken zat voorbeelden uit mijn omgeving waar dat niet zo is, en ook een relatie is zoals je leest niet ondenkbaar. Open blijven, eerlijk blijven en elkaar de nodige rust en ruimte geven is heel belangrijk.
Heel veel succes
vrijdag 20 november 2009 om 11:50
Ook ik (m36) heb een relatie met een bordeliner (v33) gehad! eerste drie maanden super! echt niet normaal zo mooi alles was. Zij ook een zoon van 10 uit een eerdere relatie en ook daar had ik een ontzettende klik mee. Na drie maanden besluiten we om een huis te kopen samen (we woonden ca 180km uit elkaar) in haar woonplaats. 1,5 jaar opgeknapt maar in die 1,5 jaar moest alles wat zij wilde... tsja, ik verliefd tot over mijn oren (heet dit oogkleppen trouwens??) en elk uurtje wat ik had in het huis gestoken. Eindelijk klaar en erin... we hebben ca 3 maanden samengewoon, want na 2 weken perfect, maar na 3 weken alleen maar ruzie... zij dominant, ik niet over me heen willen laten lopen... nu zit zij in de woning, huur ik ergens anders heb ik een paar duizend euro schuld en zit al mijn spaargeld (ca 50000) in het huis.... aan de ene kant voel ik me goed genomen, aan de andere kant begrijp ik precies waarom.... nu afgesproken dat zij minimaal 2 jaar in de woning kan blijven en daarna verkopen we de boel... en wat er tussen ons gebeurt..zien we wel... en ja... ik heb het aan mezelf te danken...dacht ik het wel kon, maar blijkbaar dus niet!!! een harde leerschool
zaterdag 21 november 2009 om 20:39
Hallo...
Twijfel, twijfel en toch gereageerd.
Ik heb 1.5 jaar geleden mijn diagnose gekregen en daardoor is mijn leven zoals ik het gewend was behoorlijk ingestort.
Mijn (superslechte) relatie stopte hierdoor, voor hem viel alles op zijn plek, ik had hem in zijn ogen al die jaren gemanipuleerd.
Ik kwam zonder huis te zitten, jeugdzorg kwam erbij en mijn kinderen zijn bij me weggehaald.
Nu heb ik nog geen huis (want zodra je kinderen uit huis zijn geplaatst ben je alleenstaand en maak je doodleuk geen kans op urgentie), maar ben al wel een tijdje onder behandeling en slik medicatie.
Ik sta ingechreven bij mijn moeder en vang hier in de weekenden mijn kinderen ook op, maar officieus heb ik geen vaste woon en verblijfplaats.
Het eerste jaar heb ik ervaren als een wazige roes vol met pijn, schuldgevoel/besef en een zware confrontatie met mezelf.Nooit heb ik kunnen denken dat het zulke grote gevolgen zou hebben terwijl ik in het begin opluchting voelde bij mijn diagnose.. ik wilde zo graag aan mezelf werken voor mijn kinderen.
Een half jaar geleden heb ik iemand ontmoet, en eindelijk ervaar ik weer iets van normaliteit in mijn leven.
Maar hij weet niet van mijn stoornis, hij weet niet precies waarom mijn kinderen niet bij me wonen.
En, ik weet dat het niet eerlijk is maar ik wil dit graag zo houden. Zodra ik openheid ga geven dan komt die stempel weer.
Sinds ik mijn diagnose heb vecht ik voor mijn gevoel tegen deze diagnose, tegen alle vooroordelen die erbij komen.
Ik wil dit niet verliezen, want het is momenteel het enige waar ik iets uithaal.
Ik weet niet wat ik moet doen.
Twijfel, twijfel en toch gereageerd.
Ik heb 1.5 jaar geleden mijn diagnose gekregen en daardoor is mijn leven zoals ik het gewend was behoorlijk ingestort.
Mijn (superslechte) relatie stopte hierdoor, voor hem viel alles op zijn plek, ik had hem in zijn ogen al die jaren gemanipuleerd.
Ik kwam zonder huis te zitten, jeugdzorg kwam erbij en mijn kinderen zijn bij me weggehaald.
Nu heb ik nog geen huis (want zodra je kinderen uit huis zijn geplaatst ben je alleenstaand en maak je doodleuk geen kans op urgentie), maar ben al wel een tijdje onder behandeling en slik medicatie.
Ik sta ingechreven bij mijn moeder en vang hier in de weekenden mijn kinderen ook op, maar officieus heb ik geen vaste woon en verblijfplaats.
Het eerste jaar heb ik ervaren als een wazige roes vol met pijn, schuldgevoel/besef en een zware confrontatie met mezelf.Nooit heb ik kunnen denken dat het zulke grote gevolgen zou hebben terwijl ik in het begin opluchting voelde bij mijn diagnose.. ik wilde zo graag aan mezelf werken voor mijn kinderen.
Een half jaar geleden heb ik iemand ontmoet, en eindelijk ervaar ik weer iets van normaliteit in mijn leven.
Maar hij weet niet van mijn stoornis, hij weet niet precies waarom mijn kinderen niet bij me wonen.
En, ik weet dat het niet eerlijk is maar ik wil dit graag zo houden. Zodra ik openheid ga geven dan komt die stempel weer.
Sinds ik mijn diagnose heb vecht ik voor mijn gevoel tegen deze diagnose, tegen alle vooroordelen die erbij komen.
Ik wil dit niet verliezen, want het is momenteel het enige waar ik iets uithaal.
Ik weet niet wat ik moet doen.
vrijdag 15 januari 2010 om 21:17
"mijn ex had borderlinekenmerken zoals zwart-wit, alles of niets, aantrekken/afstoten, idealiseren/naar beneden halen."
Heb ik erg last van...
Maar verhalen als kinderen weghalen, geen huis...
Klinkt wel heel heftig.
Ik weet dat ik een goede moeder zou zijn... kan altijd goed met kinderen omgaan...
Heb ik erg last van...
Maar verhalen als kinderen weghalen, geen huis...
Klinkt wel heel heftig.
Ik weet dat ik een goede moeder zou zijn... kan altijd goed met kinderen omgaan...
mag jy mooi wees as die lelik verby is,
en sag kyk na elke harde tyd.
mag jy bly wees as die huil verby is,
en vrede he na die stryd.
en sag kyk na elke harde tyd.
mag jy bly wees as die huil verby is,
en vrede he na die stryd.
zondag 17 januari 2010 om 21:56
Hallo Polderpeet,
Goed dat je het aandurft om relaties aan te gaan. Ik heb zelf twee jaar geleden ook de diagnose bps gekregen. In die tijd had ik een relatie met een hele lieve jongen die de wereld voor mij betekende. Ik ben een jaar in dagbehandeling gegaan en in die tijd heeft hij het uitgemaakt omdat ik 'te heftig' voor hem was, hij kon het niet meer aan. Dat heeft mij gebroken. Het is nu ongeveer 5 maanden geleden dat het uitging en ik heb hem nu 2 maanden helemaal niet gezien. Het maakt me gek. Ik denk iedere dag wel minstens vijftig keer aan hem. Ik kan me niet voorstellen dat ik me ooit weer open durf te stellen voor iemand. Wat ik er wel van geleerd heb is dat ik hem ruimte had moeten geven en hem had moeten vertrouwen. Verder had ik een eigen leven moeten opbouwen naast hem en hem niet mijn wereld moeten laten worden. Maar ik denk dat het in iedere relatie zo is dat je een bepaalde dynamiek hebt samen die uiteindelijk constructief of destructief kan zijn, als iemand jouw behoeftes en verlangens ziet en daarnaar kan handelen (en andersom ook natuurlijk) dan ben je al heel ver.. liefs
Goed dat je het aandurft om relaties aan te gaan. Ik heb zelf twee jaar geleden ook de diagnose bps gekregen. In die tijd had ik een relatie met een hele lieve jongen die de wereld voor mij betekende. Ik ben een jaar in dagbehandeling gegaan en in die tijd heeft hij het uitgemaakt omdat ik 'te heftig' voor hem was, hij kon het niet meer aan. Dat heeft mij gebroken. Het is nu ongeveer 5 maanden geleden dat het uitging en ik heb hem nu 2 maanden helemaal niet gezien. Het maakt me gek. Ik denk iedere dag wel minstens vijftig keer aan hem. Ik kan me niet voorstellen dat ik me ooit weer open durf te stellen voor iemand. Wat ik er wel van geleerd heb is dat ik hem ruimte had moeten geven en hem had moeten vertrouwen. Verder had ik een eigen leven moeten opbouwen naast hem en hem niet mijn wereld moeten laten worden. Maar ik denk dat het in iedere relatie zo is dat je een bepaalde dynamiek hebt samen die uiteindelijk constructief of destructief kan zijn, als iemand jouw behoeftes en verlangens ziet en daarnaar kan handelen (en andersom ook natuurlijk) dan ben je al heel ver.. liefs
