Psyche
alle pijlers
De valkuilen na een burn-out
dinsdag 28 september 2010 om 21:32
Vorig jaar mei heb ik een burn-out gekregen. Na drie maanden ben ik weer voorzichtig begonnen met werken. Sinds afgelopen maart ben ik weer volledig aan het werk. Tijdens de ziekte-periode heb ik ondersteuning gehad van de bedrijfsmaatschappelijk werker en de psycholoog. Ik heb ook een tijdje anti-depressiva gebruikt, maar de huisarts vond het gebruik overbodig.
Nadat het een tijdje heel erg goed is gegaan, is het weer mis. Niet in de zin dat ik weer burnout ga, maar mijn gedachten gaan met mij op de loop, ik heb hartkloppingen en slaap weer slecht.
Ik heb allerlei handvatten ontvangen van de BMW en pycholoog. In theorie weet ik alle "regeltjes" wel, maar ik kan het nog steeds niet in de praktijk toepassen. Met ook als gevolg dat mijn zelfvertrouwen weer gedaald is tot het nulpunt.
Onlangs heb ik een -in mijn ogen- vervelende opmerking van iemand gehad. Voor het eerst in mijn leven heb ik aangegeven dat ik de opmerking heel erg vervelend vond, maar ik voel mij er zó slecht bij ! Ik ga alsmaar negatiever over mijzelf denken.
Stap 1 heb ik inmiddels weer gezet: Ik heb alle moed bij elkaar gepakt en ik kan volgende week weer terecht bij mijn oude psycholoog. Ik weet dat ik mijn gedachten zelf weer op de rails moet zetten, maar hulp van haar heb ik nu zo nodig. Ik voel mij zo'n loser.
Zijn er misschien meer mensen weer afgegleden na een burn-out en hoe heb jij jezelf weer op de rails gekregen ?
Nadat het een tijdje heel erg goed is gegaan, is het weer mis. Niet in de zin dat ik weer burnout ga, maar mijn gedachten gaan met mij op de loop, ik heb hartkloppingen en slaap weer slecht.
Ik heb allerlei handvatten ontvangen van de BMW en pycholoog. In theorie weet ik alle "regeltjes" wel, maar ik kan het nog steeds niet in de praktijk toepassen. Met ook als gevolg dat mijn zelfvertrouwen weer gedaald is tot het nulpunt.
Onlangs heb ik een -in mijn ogen- vervelende opmerking van iemand gehad. Voor het eerst in mijn leven heb ik aangegeven dat ik de opmerking heel erg vervelend vond, maar ik voel mij er zó slecht bij ! Ik ga alsmaar negatiever over mijzelf denken.
Stap 1 heb ik inmiddels weer gezet: Ik heb alle moed bij elkaar gepakt en ik kan volgende week weer terecht bij mijn oude psycholoog. Ik weet dat ik mijn gedachten zelf weer op de rails moet zetten, maar hulp van haar heb ik nu zo nodig. Ik voel mij zo'n loser.
Zijn er misschien meer mensen weer afgegleden na een burn-out en hoe heb jij jezelf weer op de rails gekregen ?
dinsdag 28 september 2010 om 21:49
dinsdag 28 september 2010 om 21:49
dinsdag 28 september 2010 om 22:31
Wat je schrijft is voor mij heel herkenbaar. Ik heb 9 jaar geleden een burn out gehad. 3 maanden thuis gezeten en het heeft daarna ongeveer 7 maanden geduurd voordat ik weer full time aan het werk was.
Zelf ben ik, ook nadat ik weer fulltime aan het werk was, bij een psychiater gebleven. Afhankelijk van hoe ik me voelde wat er speelde 1 keer in de 4 tot 8 weken. Gewoon om te kijken hoe het ging, of ik mijn agenda niet te vol plande, om mijn hoofd leeg te maken. Dat werkte voor mij tot ongeveer 2,5 jaar terug.
Het is denk ik van belang dat je voor jezelf een manier vindt om "er " mee om te gaan. Voor mij betekende het dat ik mijn leven anders in moest richten. Niet meer de sneltreinvaart waar ik alles in deed. Maar bewust rust in bouwen. En op tijd aan de bel trekken als het niet gaat. En in de afgelopen 8 jaar is het bij mij ook bijna weer 2 keer misgegaan. Waarvan de laatste keer 6 weken geleden. En natuurlijk baal ik, weer naar de huisarts, weer medicijnen. Maar aan de andere kant nu was ik op tijd, ik werk gewoon nog, doe mijn ding, maar alles wel een tandje minder.
Zelf ben ik, ook nadat ik weer fulltime aan het werk was, bij een psychiater gebleven. Afhankelijk van hoe ik me voelde wat er speelde 1 keer in de 4 tot 8 weken. Gewoon om te kijken hoe het ging, of ik mijn agenda niet te vol plande, om mijn hoofd leeg te maken. Dat werkte voor mij tot ongeveer 2,5 jaar terug.
Het is denk ik van belang dat je voor jezelf een manier vindt om "er " mee om te gaan. Voor mij betekende het dat ik mijn leven anders in moest richten. Niet meer de sneltreinvaart waar ik alles in deed. Maar bewust rust in bouwen. En op tijd aan de bel trekken als het niet gaat. En in de afgelopen 8 jaar is het bij mij ook bijna weer 2 keer misgegaan. Waarvan de laatste keer 6 weken geleden. En natuurlijk baal ik, weer naar de huisarts, weer medicijnen. Maar aan de andere kant nu was ik op tijd, ik werk gewoon nog, doe mijn ding, maar alles wel een tandje minder.
woensdag 29 september 2010 om 05:42
quote:Soppie300 schreef op 28 september 2010 @ 21:49:
zorg voor beweging, in jouw geval zou mijn huisarts een uur wandelen per dag adviseren. of ga hardlopen. verder adviseer ik je een multi vitamine, b complex en omega 3, dagelijks. zorg daarnaast voor een vast eetritme. eet voldoende groente en 2 stuks fruit.Dankjewel voor de tips. Het gezonder eten en beweging heb ik net weer opgepakt. Ik ben altijd ervoor in om dingen uit te proberen, maar waarom adviseeer je multivitamine, bcomplex en omega 3 ? Kun je aangeven waarvoor het helpt ?
zorg voor beweging, in jouw geval zou mijn huisarts een uur wandelen per dag adviseren. of ga hardlopen. verder adviseer ik je een multi vitamine, b complex en omega 3, dagelijks. zorg daarnaast voor een vast eetritme. eet voldoende groente en 2 stuks fruit.Dankjewel voor de tips. Het gezonder eten en beweging heb ik net weer opgepakt. Ik ben altijd ervoor in om dingen uit te proberen, maar waarom adviseeer je multivitamine, bcomplex en omega 3 ? Kun je aangeven waarvoor het helpt ?
woensdag 29 september 2010 om 05:51
quote:yentel schreef op 28 september 2010 @ 22:31:
Wat je schrijft is voor mij heel herkenbaar. Ik heb 9 jaar geleden een burn out gehad. 3 maanden thuis gezeten en het heeft daarna ongeveer 7 maanden geduurd voordat ik weer full time aan het werk was.
Zelf ben ik, ook nadat ik weer fulltime aan het werk was, bij een psychiater gebleven. Afhankelijk van hoe ik me voelde wat er speelde 1 keer in de 4 tot 8 weken. Gewoon om te kijken hoe het ging, of ik mijn agenda niet te vol plande, om mijn hoofd leeg te maken. Dat werkte voor mij tot ongeveer 2,5 jaar terug.
Het is denk ik van belang dat je voor jezelf een manier vindt om "er " mee om te gaan. Voor mij betekende het dat ik mijn leven anders in moest richten. Niet meer de sneltreinvaart waar ik alles in deed. Maar bewust rust in bouwen. En op tijd aan de bel trekken als het niet gaat. En in de afgelopen 8 jaar is het bij mij ook bijna weer 2 keer misgegaan. Waarvan de laatste keer 6 weken geleden. En natuurlijk baal ik, weer naar de huisarts, weer medicijnen. Maar aan de andere kant nu was ik op tijd, ik werk gewoon nog, doe mijn ding, maar alles wel een tandje minder.
Yentl, een heel goede tip om contact te blijven houden met de behandelaar. Ik ga nu voor de derde keer terug naar de psycholoog en het is misschien heel heftig voor mij, maar ik wil nu gaan wroeten in mijn leven, waar mijn gevoelens en gedachten vandaan komen. Ik ga het voorleggen aan de psych en ik hoop dat ze tot een soort diagnose kan komen. De huisarts heeft wel eens de term dysthemie-stoornis genoemd en ik wil dit met haar bespreken. Misschien dat ik het dan beter een plek kan geven en er mee om kan gaan.
Ik ben net anderhalve maand gestopt met medicijnen. Ik zou eigenlijk wel weer naar de huisarts willen gaan, maar zie er als een berg tegenop om alweer als Heintje Davids aan te kloppen en ik voel mij een enorme loser. Maar ja, ik weet wel: het zijn mijn gedachten !
Wat je schrijft is voor mij heel herkenbaar. Ik heb 9 jaar geleden een burn out gehad. 3 maanden thuis gezeten en het heeft daarna ongeveer 7 maanden geduurd voordat ik weer full time aan het werk was.
Zelf ben ik, ook nadat ik weer fulltime aan het werk was, bij een psychiater gebleven. Afhankelijk van hoe ik me voelde wat er speelde 1 keer in de 4 tot 8 weken. Gewoon om te kijken hoe het ging, of ik mijn agenda niet te vol plande, om mijn hoofd leeg te maken. Dat werkte voor mij tot ongeveer 2,5 jaar terug.
Het is denk ik van belang dat je voor jezelf een manier vindt om "er " mee om te gaan. Voor mij betekende het dat ik mijn leven anders in moest richten. Niet meer de sneltreinvaart waar ik alles in deed. Maar bewust rust in bouwen. En op tijd aan de bel trekken als het niet gaat. En in de afgelopen 8 jaar is het bij mij ook bijna weer 2 keer misgegaan. Waarvan de laatste keer 6 weken geleden. En natuurlijk baal ik, weer naar de huisarts, weer medicijnen. Maar aan de andere kant nu was ik op tijd, ik werk gewoon nog, doe mijn ding, maar alles wel een tandje minder.
Yentl, een heel goede tip om contact te blijven houden met de behandelaar. Ik ga nu voor de derde keer terug naar de psycholoog en het is misschien heel heftig voor mij, maar ik wil nu gaan wroeten in mijn leven, waar mijn gevoelens en gedachten vandaan komen. Ik ga het voorleggen aan de psych en ik hoop dat ze tot een soort diagnose kan komen. De huisarts heeft wel eens de term dysthemie-stoornis genoemd en ik wil dit met haar bespreken. Misschien dat ik het dan beter een plek kan geven en er mee om kan gaan.
Ik ben net anderhalve maand gestopt met medicijnen. Ik zou eigenlijk wel weer naar de huisarts willen gaan, maar zie er als een berg tegenop om alweer als Heintje Davids aan te kloppen en ik voel mij een enorme loser. Maar ja, ik weet wel: het zijn mijn gedachten !
woensdag 29 september 2010 om 09:18
Herkenbaar.
Ook ik voel me geregeld een loser. Loop al jaren -met tussenpozen- bij een psycholoog. Dan denk ik: het gaat wel weer en dat is dan ook een tijdje wel weer zo. Na de zoveelste terugval heb ik eindelijk de moed gevonden om bij de huisarts om medicijnen te vragen. Ik baal er enorm van dat ik die medicijnen nodig heb: liever kreeg ik het op eigen kracht voor elkaar. Maar is dat niet juist een van de burnout-valkuilen: alles zelf willen doen en je een loser voelen als het niet lukt?
Heb je een fijne huisarts? Kun je niet iets zeggen als: ik heb het geprobeerd zonder, maar ik denk dat het nog te vroeg was?
Zit je bij een psycholoog van de GGZ o.i.d? Anders zou die je misschien naar een psychiater aldaar kunnen sturen voor een recept, als je liever niet naar je huisarts gaat.
Sterkte! Enne: je bent geen loser!
Ook ik voel me geregeld een loser. Loop al jaren -met tussenpozen- bij een psycholoog. Dan denk ik: het gaat wel weer en dat is dan ook een tijdje wel weer zo. Na de zoveelste terugval heb ik eindelijk de moed gevonden om bij de huisarts om medicijnen te vragen. Ik baal er enorm van dat ik die medicijnen nodig heb: liever kreeg ik het op eigen kracht voor elkaar. Maar is dat niet juist een van de burnout-valkuilen: alles zelf willen doen en je een loser voelen als het niet lukt?
Heb je een fijne huisarts? Kun je niet iets zeggen als: ik heb het geprobeerd zonder, maar ik denk dat het nog te vroeg was?
Zit je bij een psycholoog van de GGZ o.i.d? Anders zou die je misschien naar een psychiater aldaar kunnen sturen voor een recept, als je liever niet naar je huisarts gaat.
Sterkte! Enne: je bent geen loser!
woensdag 29 september 2010 om 12:47
Hoi Diplala,
Ik heb een prima huisarts, maar ik hoop dat ik met behulp van de psycholoog (geen GGZ) dieper op de situatie in kan gaan. Ik kan dan wel een pilletje krijgen, maar ik wil graag de situatie oplossen.
Ik herken heel veel in je opmerking van "ach, het gaat wel weer". Dat dit ik ook vaak en bij een terugval ben ik bang om hulp in te roepen.
Ik heb een prima huisarts, maar ik hoop dat ik met behulp van de psycholoog (geen GGZ) dieper op de situatie in kan gaan. Ik kan dan wel een pilletje krijgen, maar ik wil graag de situatie oplossen.
Ik herken heel veel in je opmerking van "ach, het gaat wel weer". Dat dit ik ook vaak en bij een terugval ben ik bang om hulp in te roepen.
woensdag 29 september 2010 om 12:49
quote:Ksenija schreef op 29 september 2010 @ 10:55:
Ik weet niet of die opmerking door een collega is gemaakt, maar je werkplek een reden is voor de stress, zou ik ander werk zoeken.Ik zou niet weggaan om deze collega, maar als ik een andere mening ben toegedaan, dan wil ik er zelf geen last van hebben dat ik voor mijn mening uitkom.
Ik weet niet of die opmerking door een collega is gemaakt, maar je werkplek een reden is voor de stress, zou ik ander werk zoeken.Ik zou niet weggaan om deze collega, maar als ik een andere mening ben toegedaan, dan wil ik er zelf geen last van hebben dat ik voor mijn mening uitkom.
woensdag 29 september 2010 om 13:16
quote:juffrouwjet schreef op 29 september 2010 @ 12:49:
[...]
Ik zou niet weggaan om deze collega, maar als ik een andere mening ben toegedaan, dan wil ik er zelf geen last van hebben dat ik voor mijn mening uitkom.
Ik begrijp je niet helemaal, maar het komt dus wel van een collega uit? En het wordt niet op prijs gesteld dat jij het er niet mee eens bent? (komt overigens vaak voor)
Maar even los daarvan, is je werk de oorzaak van een burn-out??
[...]
Ik zou niet weggaan om deze collega, maar als ik een andere mening ben toegedaan, dan wil ik er zelf geen last van hebben dat ik voor mijn mening uitkom.
Ik begrijp je niet helemaal, maar het komt dus wel van een collega uit? En het wordt niet op prijs gesteld dat jij het er niet mee eens bent? (komt overigens vaak voor)
Maar even los daarvan, is je werk de oorzaak van een burn-out??
woensdag 29 september 2010 om 13:34
quote:juffrouwjet schreef op 29 september 2010 @ 05:51:
[...]
Ik ben net anderhalve maand gestopt met medicijnen. Ik zou eigenlijk wel weer naar de huisarts willen gaan, maar zie er als een berg tegenop om alweer als Heintje Davids aan te kloppen en ik voel mij een enorme loser. Maar ja, ik weet wel: het zijn mijn gedachten !Waarom zou je een loser zijn? Ik vind het juist stoer, je geeft tenminste toe dat er iets niet goed zit en wilt er ook nog actief wat aan doen. Hoeveel mensen wachten er niets af tot het helemaal fout gaat? Ik weet ik heb makkelijk praten, ik ben al een aantal jaar verder, maar in het begin zag ik het ook als falen. Nu heb ik meer zoiets van het is niet anders. Het helpt ook dat ik een sinds een paar jaar een vriend heb, die me terug fluit als ik te veel wil en waar ik mee kan praten om mijn hoofd leeg te maken. Heb jezelf een partner of iemand anders in je omgeving waar je je verhaal kwijt kan?
[...]
Ik ben net anderhalve maand gestopt met medicijnen. Ik zou eigenlijk wel weer naar de huisarts willen gaan, maar zie er als een berg tegenop om alweer als Heintje Davids aan te kloppen en ik voel mij een enorme loser. Maar ja, ik weet wel: het zijn mijn gedachten !Waarom zou je een loser zijn? Ik vind het juist stoer, je geeft tenminste toe dat er iets niet goed zit en wilt er ook nog actief wat aan doen. Hoeveel mensen wachten er niets af tot het helemaal fout gaat? Ik weet ik heb makkelijk praten, ik ben al een aantal jaar verder, maar in het begin zag ik het ook als falen. Nu heb ik meer zoiets van het is niet anders. Het helpt ook dat ik een sinds een paar jaar een vriend heb, die me terug fluit als ik te veel wil en waar ik mee kan praten om mijn hoofd leeg te maken. Heb jezelf een partner of iemand anders in je omgeving waar je je verhaal kwijt kan?
woensdag 29 september 2010 om 13:51
Precies wat yentel zegt: juist stoer om hulp te vragen en actief iets te doen aan dat wat problemen veroorzaakt.
Pilletjes zijn niet de oplossing voor het probleem, maar kunnen je -hoop ik zelf ook- net die energie geven om de boel het hoofd te bieden. En dan kan een psycholoog helpen met de oorzaak van het probleem.
Pilletjes zijn niet de oplossing voor het probleem, maar kunnen je -hoop ik zelf ook- net die energie geven om de boel het hoofd te bieden. En dan kan een psycholoog helpen met de oorzaak van het probleem.
donderdag 30 september 2010 om 19:41
quote:diplala schreef op 29 september 2010 @ 13:54:
Waarom heb je er last van als je voor je mening uitkomt? Vind je jezelf dan stom, of denk je dat anderen je dan minder mogen ofzo?Ik denk altijd de goedkeuring van iedereen nodig te hebben. Ik heb een (zeer) lage eigendunk en weinig zelfvertrouwen. Ik denk dat dit voortkomt uit mijn jeugd. Verwijderd: te privé Ik heb over beide dingen -behalve met mijn partner- nog nooit met iemand anders gesproken. Ik moet het er allemaal maar eens uitgooien bij de psych, alhoewel ik er enorm tegenop zie.
Waarom heb je er last van als je voor je mening uitkomt? Vind je jezelf dan stom, of denk je dat anderen je dan minder mogen ofzo?Ik denk altijd de goedkeuring van iedereen nodig te hebben. Ik heb een (zeer) lage eigendunk en weinig zelfvertrouwen. Ik denk dat dit voortkomt uit mijn jeugd. Verwijderd: te privé Ik heb over beide dingen -behalve met mijn partner- nog nooit met iemand anders gesproken. Ik moet het er allemaal maar eens uitgooien bij de psych, alhoewel ik er enorm tegenop zie.
zondag 3 oktober 2010 om 20:29
Nou, ik herken er ook een hoop in! Afgelopen februari ben ik in een burn-out geraakt, gestopt met school en toevallig dat ik deze week dus weer voor 't eerst ga beginnen met het afstuderen.
Heb wel nu twee maanden 's ochtends gewerkt bij een bedrijf (totaal niet gerelateerd aan mijn studie maar goed) en dat ging op zich prima. Bood me wel de mogelijkheid om langzaam aan weer op te starten. Maar wat jij zegt, het terugvallen, daar ben ik wel bang voor! Het afstuderen, dat vraagt natuurlijk wel wat van je energie en ik ben bang dat ze het op de school waar ik ga afstuderen misschien wel niet zo serieus zullen nemen of misschien wel snel zullen denken (mocht het misgaan) hadden we die maar niet aangenomen... je gaat heel slecht denken over jezelf, terwijl dat helemaal niet hoeft natuurlijk. Makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik loop nu bij een haptotherapeut, maar juist omdat het nu erg goed gaat (ondanks de spanning van het weer opstarten deze week), voel ik me steeds minder op mijn gemak bij haar. Ik weet net als jij onderhand de regeltjes wel, vergeet ze alleen soms als ik ze nodig heb. Ik voel met niet meer prettig bij haar (om welke reden... geen idee).
Ik probeer mezelf op de rails te houden door er veel over te praten met de mensen om me heen (de paar die het weten dan natuurlijk), ik blijf alert op wat er om me heen gebeurd, waarom ik me ineens zo voel als dat ik doe, waardoor dat gebeurd is, kijken of dat een realistische gedachte of gevoel is, of dat dit totaal irrelevant is en komt door iets wat verder niet gerelateerd is aan mijzelf.
Verder vind ik het heel goed van je dat je gewoon toch je moed bij elkaar geraapt hebt om de psych te bellen en een afspraak te maken... Het kan voor jezelf misschien het gevoel geven dat je weer gezakt bent en het niet alleen redt, maar je moet maar zo denken: hij/zij kan je nou net even dat steuntje in je rug geven waardoor je het wél weer zelf kan.
Heb wel nu twee maanden 's ochtends gewerkt bij een bedrijf (totaal niet gerelateerd aan mijn studie maar goed) en dat ging op zich prima. Bood me wel de mogelijkheid om langzaam aan weer op te starten. Maar wat jij zegt, het terugvallen, daar ben ik wel bang voor! Het afstuderen, dat vraagt natuurlijk wel wat van je energie en ik ben bang dat ze het op de school waar ik ga afstuderen misschien wel niet zo serieus zullen nemen of misschien wel snel zullen denken (mocht het misgaan) hadden we die maar niet aangenomen... je gaat heel slecht denken over jezelf, terwijl dat helemaal niet hoeft natuurlijk. Makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik loop nu bij een haptotherapeut, maar juist omdat het nu erg goed gaat (ondanks de spanning van het weer opstarten deze week), voel ik me steeds minder op mijn gemak bij haar. Ik weet net als jij onderhand de regeltjes wel, vergeet ze alleen soms als ik ze nodig heb. Ik voel met niet meer prettig bij haar (om welke reden... geen idee).
Ik probeer mezelf op de rails te houden door er veel over te praten met de mensen om me heen (de paar die het weten dan natuurlijk), ik blijf alert op wat er om me heen gebeurd, waarom ik me ineens zo voel als dat ik doe, waardoor dat gebeurd is, kijken of dat een realistische gedachte of gevoel is, of dat dit totaal irrelevant is en komt door iets wat verder niet gerelateerd is aan mijzelf.
Verder vind ik het heel goed van je dat je gewoon toch je moed bij elkaar geraapt hebt om de psych te bellen en een afspraak te maken... Het kan voor jezelf misschien het gevoel geven dat je weer gezakt bent en het niet alleen redt, maar je moet maar zo denken: hij/zij kan je nou net even dat steuntje in je rug geven waardoor je het wél weer zelf kan.
