Psyche
alle pijlers
Depressief of 'wéér zomaar' een dipje...?
dinsdag 12 oktober 2010 om 21:00
Waar moet ik beginnen zonder al te langdradig mijn hele levensverhaal te gaan neertypen?
Het is in ieder geval zo dat ik me (schijnbaar) opeens sinds een aantal dagen enorm somber voel. Nou heb ik dat soort momenten wel vaker gehad in mijn leven, de ene keer langer dan de andere, maar nu voelt het 'anders'... Er is geen duidelijke aanleiding heb ik het idee, maar ik kreeg ineens zo'n gevoel dat alles waar ik tot nu toe in mijn leven mee bezig ben geweest zo zinloos is. Dat ik me niet ontwikkel, het gevoel stil te staan... nee, terug te vallen zelfs
Voor mijn gevoel ben ik al sinds mijn puberteit een gevecht aangegaan dat 'leven' heet. Althans, voor mij voelt het grotendeels als een strijd. Ik ben enorm zoekende geweest (en nog steeds)... verschillende studies gedaan en er uiteindelijk één met veel pijn en moeite afgerond, gehobbeld van de ene baan naar de andere en nu weer voor de zoveelste keer werkloos thuis. Relaties zijn ook nooit van een leien dakje gegaan en ik ben het zat. Ik lijk steeds in dezelfde kringetjes rond te lopen. Ik zit al twee jaar in therapie, maar loop eigenlijk al sinds mijn 18e de ene na de andere psycholoog plat. Ik heb stapels (zelfhulp)boeken gelezen, yoga gedaan, gemediteerd, echt van alles.... en nu maak ik de balans op en heb ik het idee dat ik geen meter ben opgeschoten. Ik loop nog steeds tegen dezelfde dingen aan waar ik zo hard probeer vanaf te komen. Ik weet ook inmiddels heel goed dat ik door mijn gebrek aan eigenwaarde en onderwaardering van mezelf steeds in deze cirkel gevangen blijf zitten... Maar hoe kom ik er dan wel uit? Ik wil zo graag, maar ik ben zo moegestreden!
Ik merk ook dat ik voor het eerst in hele lange tijd weer eens de gedachte durf toe te laten dat ik er net zo goed niet kan zijn...dat dat misschien zelfs beter zou zijn, voor mezelf en voor de wereld. Ik schaam me eigenlijk heel erg voor die gedachte en niemand in mijn omgeving weet dit. Ik denk echt wel eens aan de dood als oplossing, maar ik mag de gedachte van mezelf eigenlijk niet eens toelaten, omdat ik vind dat er mensen zijn die veel meer reden hebben om zich klote te voelen. Het is meer wanhoop.... ik weet het gewoon niet meer en zie even geen toekomst meer. Ik hoop dat het een momentopname is, die weer voorbij gaat en dat ik straks denk: ach, waar maakte ik me druk om. Maar dit voelt zo anders. Zo zwaar. M'n hoofd maakt ook overuren, de gedachten gáán maar door, om gek van te worden. Ik voel me gevangen in mezelf, in mijn situatie, in m'n relatie, eigenlijk in een leven dat ik niet wil. Maar wat ik wel wil weet ik ook niet.
Ik voel me ook bezwaard, bezwaard om anderen te belasten met mijn verhaal, met mijn gevoel. Ook hier op het forum. Dus iedereen die het einde van deze zin heeft weten te bereiken... dank daarvoor
Ik kan nog wel even doorgaan, maar ik zal het rustig in etappes doen...
Het is in ieder geval zo dat ik me (schijnbaar) opeens sinds een aantal dagen enorm somber voel. Nou heb ik dat soort momenten wel vaker gehad in mijn leven, de ene keer langer dan de andere, maar nu voelt het 'anders'... Er is geen duidelijke aanleiding heb ik het idee, maar ik kreeg ineens zo'n gevoel dat alles waar ik tot nu toe in mijn leven mee bezig ben geweest zo zinloos is. Dat ik me niet ontwikkel, het gevoel stil te staan... nee, terug te vallen zelfs
Voor mijn gevoel ben ik al sinds mijn puberteit een gevecht aangegaan dat 'leven' heet. Althans, voor mij voelt het grotendeels als een strijd. Ik ben enorm zoekende geweest (en nog steeds)... verschillende studies gedaan en er uiteindelijk één met veel pijn en moeite afgerond, gehobbeld van de ene baan naar de andere en nu weer voor de zoveelste keer werkloos thuis. Relaties zijn ook nooit van een leien dakje gegaan en ik ben het zat. Ik lijk steeds in dezelfde kringetjes rond te lopen. Ik zit al twee jaar in therapie, maar loop eigenlijk al sinds mijn 18e de ene na de andere psycholoog plat. Ik heb stapels (zelfhulp)boeken gelezen, yoga gedaan, gemediteerd, echt van alles.... en nu maak ik de balans op en heb ik het idee dat ik geen meter ben opgeschoten. Ik loop nog steeds tegen dezelfde dingen aan waar ik zo hard probeer vanaf te komen. Ik weet ook inmiddels heel goed dat ik door mijn gebrek aan eigenwaarde en onderwaardering van mezelf steeds in deze cirkel gevangen blijf zitten... Maar hoe kom ik er dan wel uit? Ik wil zo graag, maar ik ben zo moegestreden!
Ik merk ook dat ik voor het eerst in hele lange tijd weer eens de gedachte durf toe te laten dat ik er net zo goed niet kan zijn...dat dat misschien zelfs beter zou zijn, voor mezelf en voor de wereld. Ik schaam me eigenlijk heel erg voor die gedachte en niemand in mijn omgeving weet dit. Ik denk echt wel eens aan de dood als oplossing, maar ik mag de gedachte van mezelf eigenlijk niet eens toelaten, omdat ik vind dat er mensen zijn die veel meer reden hebben om zich klote te voelen. Het is meer wanhoop.... ik weet het gewoon niet meer en zie even geen toekomst meer. Ik hoop dat het een momentopname is, die weer voorbij gaat en dat ik straks denk: ach, waar maakte ik me druk om. Maar dit voelt zo anders. Zo zwaar. M'n hoofd maakt ook overuren, de gedachten gáán maar door, om gek van te worden. Ik voel me gevangen in mezelf, in mijn situatie, in m'n relatie, eigenlijk in een leven dat ik niet wil. Maar wat ik wel wil weet ik ook niet.
Ik voel me ook bezwaard, bezwaard om anderen te belasten met mijn verhaal, met mijn gevoel. Ook hier op het forum. Dus iedereen die het einde van deze zin heeft weten te bereiken... dank daarvoor
Ik kan nog wel even doorgaan, maar ik zal het rustig in etappes doen...
dinsdag 12 oktober 2010 om 21:20
Ik ben een hele tijd geleden ook depressief geweest, en ik lees heel veel dingen die zooooooooooo herkenbaar zijn.
Ik kwam er niet uit in mijn eentje en heb chemische en geestelijke hulp gehad.
Heb je wel eens aan je psycholoog kenbaar gemaakt hoe je denkt over het leven en de dood?
Ik kwam er niet uit in mijn eentje en heb chemische en geestelijke hulp gehad.
Heb je wel eens aan je psycholoog kenbaar gemaakt hoe je denkt over het leven en de dood?
“Don’t look back – you’re not going that way.”
dinsdag 12 oktober 2010 om 21:22
Dank Honingvogel, dat is lief.
En ja, heb ik iets meegemaakt? Nou, dat is het hem nu juist...niet specifiek. Niet iets in mijn huidige bestaan dat zo vreselijk is. Ik weet alleen dat ik sinds zondag me zo ellendig voel. Ja, mijn verleden was niet een en al rozengeur en maneschijn, maar voor wie wel. Het is meer een algeheel gevoel van mislukking wat ik heb. Ik voel me erg alleen en ongeliefd, of beter gezegd: ik voel geen liefde. Het is een soort groot bodemloos gat in mezelf dat onverzadigbaar lijkt.
Ik ben 33 en mijn leven is een puinhoop voor mijn gevoel, maar misschien ben ik gewoon heel erg pessimistisch op dit moment en moet ik wat meer relativeren. Ik heb het gevoel op een tijdbom te lopen...
Sorry, ik besef dat het erg vaak klinkt allemaal, maar dat komt omdat het voor mezelf nauwelijks helder is. Het is gewoon allemaal even teveel denk ik. Alles bij elkaar hoe mijn leven tot nu toe verlopen is.
En ja, heb ik iets meegemaakt? Nou, dat is het hem nu juist...niet specifiek. Niet iets in mijn huidige bestaan dat zo vreselijk is. Ik weet alleen dat ik sinds zondag me zo ellendig voel. Ja, mijn verleden was niet een en al rozengeur en maneschijn, maar voor wie wel. Het is meer een algeheel gevoel van mislukking wat ik heb. Ik voel me erg alleen en ongeliefd, of beter gezegd: ik voel geen liefde. Het is een soort groot bodemloos gat in mezelf dat onverzadigbaar lijkt.
Ik ben 33 en mijn leven is een puinhoop voor mijn gevoel, maar misschien ben ik gewoon heel erg pessimistisch op dit moment en moet ik wat meer relativeren. Ik heb het gevoel op een tijdbom te lopen...
Sorry, ik besef dat het erg vaak klinkt allemaal, maar dat komt omdat het voor mezelf nauwelijks helder is. Het is gewoon allemaal even teveel denk ik. Alles bij elkaar hoe mijn leven tot nu toe verlopen is.
dinsdag 12 oktober 2010 om 21:25
quote:Tickel schreef op 12 oktober 2010 @ 21:20:
Heb je wel eens aan je psycholoog kenbaar gemaakt hoe je denkt over het leven en de dood?
Nee, ik heb nooit aan de psych verteld dat ik over de dood na dacht, daar schaam ik me voor, omdat ik vind dat mijn leven echt niet 'erg' genoeg is. Maar ik ga het denk ik toch maar doen. Ik heb me altijd heel erg afgezet tegen anti-depressiva. Ik vertrouw het niet en ben bang er verslaafd aan te raken. Heb altijd zoiets gehad van: je moet er op eigen kracht uit zien te komen, anders komt het alleen maar terug na de afbouw van medicatie. Maar nu twijfel ik er zelfs aan om ook maar medicijnen te gaan proberen.
Hoe hebben medicijnen voor jou gewerkt?
Heb je wel eens aan je psycholoog kenbaar gemaakt hoe je denkt over het leven en de dood?
Nee, ik heb nooit aan de psych verteld dat ik over de dood na dacht, daar schaam ik me voor, omdat ik vind dat mijn leven echt niet 'erg' genoeg is. Maar ik ga het denk ik toch maar doen. Ik heb me altijd heel erg afgezet tegen anti-depressiva. Ik vertrouw het niet en ben bang er verslaafd aan te raken. Heb altijd zoiets gehad van: je moet er op eigen kracht uit zien te komen, anders komt het alleen maar terug na de afbouw van medicatie. Maar nu twijfel ik er zelfs aan om ook maar medicijnen te gaan proberen.
Hoe hebben medicijnen voor jou gewerkt?
dinsdag 12 oktober 2010 om 21:28
Een heleboel kleine beetjes kunnen ook aantikken hoor.
Ik was een paar uur geleden aan het googlen over terugkerende depressie en las het volgende:
Het verleden is een psychologisch fenomeen dat je regelmatig komt bezoeken.
Nu kan je verdriet, pijn, kwaadheid en frustraties dus ontkennen, verdringen of inslikken, alleen vroeg of laat komt het op de een of andere manier naar buiten, het haalt u in en passeert u zelfs. Sommige mensen gaan dan nog harder werken, sluiten zich nog meer af voor zichzelf en andere mensen. Dit in een ultieme poging om de onrust en eventuele psychologische gevolgen voor te blijven.
Anderen storten in, worden depressief, raken overspannen, krijgen burnoutverschijnselen, etc.
Het is te vergelijken met een mens, die jarenlang allerlei afgedankte spullen en oude troep op zijn zolder gooit. Op een gegeven dag is het met de draagkracht van die zolder gedaan en komt deze met donderend geraas naar beneden zetten. De stofwolk die dit veroorzaakt, verhindert u om te zien wat er nu werkelijk gebeurd is en wat er naar beneden gekomen is.
Ik vond dit stukje de gevoelens zéér treffend weergeven.
Bron
Ik was een paar uur geleden aan het googlen over terugkerende depressie en las het volgende:
Het verleden is een psychologisch fenomeen dat je regelmatig komt bezoeken.
Nu kan je verdriet, pijn, kwaadheid en frustraties dus ontkennen, verdringen of inslikken, alleen vroeg of laat komt het op de een of andere manier naar buiten, het haalt u in en passeert u zelfs. Sommige mensen gaan dan nog harder werken, sluiten zich nog meer af voor zichzelf en andere mensen. Dit in een ultieme poging om de onrust en eventuele psychologische gevolgen voor te blijven.
Anderen storten in, worden depressief, raken overspannen, krijgen burnoutverschijnselen, etc.
Het is te vergelijken met een mens, die jarenlang allerlei afgedankte spullen en oude troep op zijn zolder gooit. Op een gegeven dag is het met de draagkracht van die zolder gedaan en komt deze met donderend geraas naar beneden zetten. De stofwolk die dit veroorzaakt, verhindert u om te zien wat er nu werkelijk gebeurd is en wat er naar beneden gekomen is.
Ik vond dit stukje de gevoelens zéér treffend weergeven.
Bron
“Don’t look back – you’re not going that way.”
dinsdag 12 oktober 2010 om 21:29
Ik herken het wel een beetje... Al heb ik niet vanaf m'n 18e psychologische hulp. Als je de afgelopen tijd eens onder de loep neemt, is er dan écht niks dat je kan bedenken dat dit getriggerd heeft?
Vorige week heb ik de hele dag met een knoop in m'n maag rondgelopen toen ik hoorde dat Antonie Kamerling zelfmoord had gepleegd, als gevolg van een jarenlange depressie. Niet dat ik hem kende of specifiek leuk vond, maar opeens viel het zo rauw op m'n dak. Ook een artikel die ik ergens last over een moeder die na een postnatale depressie in een psychose schoot en vervolgens een overdosis pillen nam raakte mij enorm. Het zijn allemaal doemscenario's waar ik bij mezelf bang voor ben. Ik wordt dan overvallen door zo'n enorm zwaar en deprimerend gevoel, zonder dat ik besef waar het vandaan komt.
Herkenbaar?
En heb je wel eens AD gebruikt?
Vorige week heb ik de hele dag met een knoop in m'n maag rondgelopen toen ik hoorde dat Antonie Kamerling zelfmoord had gepleegd, als gevolg van een jarenlange depressie. Niet dat ik hem kende of specifiek leuk vond, maar opeens viel het zo rauw op m'n dak. Ook een artikel die ik ergens last over een moeder die na een postnatale depressie in een psychose schoot en vervolgens een overdosis pillen nam raakte mij enorm. Het zijn allemaal doemscenario's waar ik bij mezelf bang voor ben. Ik wordt dan overvallen door zo'n enorm zwaar en deprimerend gevoel, zonder dat ik besef waar het vandaan komt.
Herkenbaar?
En heb je wel eens AD gebruikt?
dinsdag 12 oktober 2010 om 21:31
Niet meer denken, maar doen!
Het is geen wondermiddel, maar het kan wel helpen. Stop met proberen anders te denken, jezelf te begrijpen, verlichting te vinden door yoga en meditatie en richt je aandacht op dingen buiten jezelf. Ga vrijwilligerswerk doen, ga het huis poetsen, hardlopen, tuinieren, je oude oma in het bejaardentehuis bezoeken.
Concentreer je op andere zaken dan je negatieve gedachtes. En zorg goed voor jezelf: eet gezond, ga op tijd naar bed en ga de frisse lucht in. Dat is wat bij mij baat heeft en waardoor ik elke keer weer uit die dip kom. Laat je niet verlammen door je gevoel te mislukken, gevangen te zitten.
Dat is heel moeilijk als je zo moe bent, het allemaal zo zat bent, maar als je eenmaal in beweging bent, zul je (hopelijk) vanzelf weer wat passie en interesse voelen voor het leven en voor anderen, voor de dingen die je doet. Dan wordt het echt makkelijker en komt die energie ook weer terug.
Sterkte!
Het is geen wondermiddel, maar het kan wel helpen. Stop met proberen anders te denken, jezelf te begrijpen, verlichting te vinden door yoga en meditatie en richt je aandacht op dingen buiten jezelf. Ga vrijwilligerswerk doen, ga het huis poetsen, hardlopen, tuinieren, je oude oma in het bejaardentehuis bezoeken.
Concentreer je op andere zaken dan je negatieve gedachtes. En zorg goed voor jezelf: eet gezond, ga op tijd naar bed en ga de frisse lucht in. Dat is wat bij mij baat heeft en waardoor ik elke keer weer uit die dip kom. Laat je niet verlammen door je gevoel te mislukken, gevangen te zitten.
Dat is heel moeilijk als je zo moe bent, het allemaal zo zat bent, maar als je eenmaal in beweging bent, zul je (hopelijk) vanzelf weer wat passie en interesse voelen voor het leven en voor anderen, voor de dingen die je doet. Dan wordt het echt makkelijker en komt die energie ook weer terug.
Sterkte!
En zo is het toevallig ook nog eens een keer
dinsdag 12 oktober 2010 om 21:40
Wanneer je je nog maar een aantal dagen somber voelt denk ik niet dat je kunt praten over een depressie. Dat is een heftige ziekte die je niet na een paar sombere dagen kunt constateren. Doet natuurlijk niet af aan het gegeven dat sommige dingen in je leven niet van een leien dakje gaan en dat zoiets je moe maakt en doet nadenken over dingen.
dinsdag 12 oktober 2010 om 21:42
allereerst een . Ik verken je verhaal zelf niet, maar ik heb een vriend die jarenlang depressies heeft gehad, dus ergens herken ik het ook wel. Je zegt dat je niet aan de AD wil, en dat kan ik me goed voorstellen.
Maar zeker als er geen traumatische gebeurtenis of zo aan te wijzen is voor je depressieve gedachten, dan kun je misschien wel denken dat er bij jou gewoon een onbalans is in je chemische stoffen in je hersenen. Ziek dus. Als je lichamelijk ziek bent, neem je medicijnen. Als je mentaal ziek bent dan niet?
Mijn vriend wilde ook niet aan de AD, en heeft een aantal sessies van rTMS gehad. Dit is een magnetische stimulering van je hersencellen die te weinig actief zijn. Bij hem heeft dat echt enorm geholpen! Je hebt dan geen chemische troep in je lijf. Maar je moet het wel zien zitten natuurlijk.
Beetje een afstandelijk verhaal voor jouw rot-situatie, maar hopelijk heb je er wat aan. MAAR: een depressie duurt minimaal een aantal weken voor je spreekt van een depressie, daarvoor is het inderdaad een dipje. Hopelijk is het dus van tijdelijke aard? Al lees ik in je opening dat je al veel langer met je leven 'zit'. Sterkte!
Maar zeker als er geen traumatische gebeurtenis of zo aan te wijzen is voor je depressieve gedachten, dan kun je misschien wel denken dat er bij jou gewoon een onbalans is in je chemische stoffen in je hersenen. Ziek dus. Als je lichamelijk ziek bent, neem je medicijnen. Als je mentaal ziek bent dan niet?
Mijn vriend wilde ook niet aan de AD, en heeft een aantal sessies van rTMS gehad. Dit is een magnetische stimulering van je hersencellen die te weinig actief zijn. Bij hem heeft dat echt enorm geholpen! Je hebt dan geen chemische troep in je lijf. Maar je moet het wel zien zitten natuurlijk.
Beetje een afstandelijk verhaal voor jouw rot-situatie, maar hopelijk heb je er wat aan. MAAR: een depressie duurt minimaal een aantal weken voor je spreekt van een depressie, daarvoor is het inderdaad een dipje. Hopelijk is het dus van tijdelijke aard? Al lees ik in je opening dat je al veel langer met je leven 'zit'. Sterkte!
dinsdag 12 oktober 2010 om 21:59
quote:Valesca C schreef op 12 oktober 2010 @ 21:25:
[...]
Nee, ik heb nooit aan de psych verteld dat ik over de dood na dacht, daar schaam ik me voor, omdat ik vind dat mijn leven echt niet 'erg' genoeg is. Maar ik ga het denk ik toch maar doen. Ik heb me altijd heel erg afgezet tegen anti-depressiva. Ik vertrouw het niet en ben bang er verslaafd aan te raken. Heb altijd zoiets gehad van: je moet er op eigen kracht uit zien te komen, anders komt het alleen maar terug na de afbouw van medicatie. Maar nu twijfel ik er zelfs aan om ook maar medicijnen te gaan proberen.
Hoe hebben medicijnen voor jou gewerkt?
Ik vond de AD een verademing. Het heeft me geholpen om, met psychologische hulp, uit de depressie te komen.
Ik heb de medicijnen ook niet als verslavend ervaren, en juist vanwege die extra hulp kon ik het sneller allemaal beter "zien".
Dat op eigen kracht eruit komen had ik ook altijd, heb het nog steeds wel een beetje hoor, maar juist die instelling heeft me toendertijd in een depressie geduwd.
En je leven is wel "erg" genoeg als je gedachten over de dood hebt.
Al zou je een veel ergere ziekte hebben, er is ALTIJD iemand te vinden die het nog slechter heeft.
Bespreek je gedachten met je psycholoog en kijkt wat hij/zij voorstelt.
[...]
Nee, ik heb nooit aan de psych verteld dat ik over de dood na dacht, daar schaam ik me voor, omdat ik vind dat mijn leven echt niet 'erg' genoeg is. Maar ik ga het denk ik toch maar doen. Ik heb me altijd heel erg afgezet tegen anti-depressiva. Ik vertrouw het niet en ben bang er verslaafd aan te raken. Heb altijd zoiets gehad van: je moet er op eigen kracht uit zien te komen, anders komt het alleen maar terug na de afbouw van medicatie. Maar nu twijfel ik er zelfs aan om ook maar medicijnen te gaan proberen.
Hoe hebben medicijnen voor jou gewerkt?
Ik vond de AD een verademing. Het heeft me geholpen om, met psychologische hulp, uit de depressie te komen.
Ik heb de medicijnen ook niet als verslavend ervaren, en juist vanwege die extra hulp kon ik het sneller allemaal beter "zien".
Dat op eigen kracht eruit komen had ik ook altijd, heb het nog steeds wel een beetje hoor, maar juist die instelling heeft me toendertijd in een depressie geduwd.
En je leven is wel "erg" genoeg als je gedachten over de dood hebt.
Al zou je een veel ergere ziekte hebben, er is ALTIJD iemand te vinden die het nog slechter heeft.
Bespreek je gedachten met je psycholoog en kijkt wat hij/zij voorstelt.
“Don’t look back – you’re not going that way.”
dinsdag 12 oktober 2010 om 22:03
quote:Valesca C schreef op 12 oktober 2010 @ 22:00:
Oei, wat een hoop reacties ineens. Wat fijn om te lezen, dat steunt me al. Ik zal er stuk voor stuk wat dieper op ingaan, want ze raken mij ook weer of halen iets omhoog wat ik wil zeggen... Ik om er op terug.Neem de tijd, maar zorg voor jezelf!
Oei, wat een hoop reacties ineens. Wat fijn om te lezen, dat steunt me al. Ik zal er stuk voor stuk wat dieper op ingaan, want ze raken mij ook weer of halen iets omhoog wat ik wil zeggen... Ik om er op terug.Neem de tijd, maar zorg voor jezelf!
“Don’t look back – you’re not going that way.”
dinsdag 12 oktober 2010 om 22:07
quote:Pear schreef op 12 oktober 2010 @ 21:29:
Ik herken het wel een beetje... Al heb ik niet vanaf m'n 18e psychologische hulp. Als je de afgelopen tijd eens onder de loep neemt, is er dan écht niks dat je kan bedenken dat dit getriggerd heeft?
Vorige week heb ik de hele dag met een knoop in m'n maag rondgelopen toen ik hoorde dat Antonie Kamerling zelfmoord had gepleegd, als gevolg van een jarenlange depressie. Niet dat ik hem kende of specifiek leuk vond, maar opeens viel het zo rauw op m'n dak. Ook een artikel die ik ergens last over een moeder die na een postnatale depressie in een psychose schoot en vervolgens een overdosis pillen nam raakte mij enorm. Het zijn allemaal doemscenario's waar ik bij mezelf bang voor ben. Ik wordt dan overvallen door zo'n enorm zwaar en deprimerend gevoel, zonder dat ik besef waar het vandaan komt.
Herkenbaar?
En heb je wel eens AD gebruikt?
Jeetje, het is dat je het hier noemt van Antonie Kamerling, maar ik zat net te denken dat dit wel eens iets te maken kan hebben met wat ik nu voel. Zijn dood raakte me enorm, terwijl ik op zich niets heb met Antonie kamerling. Het verbaade me dat het me zo raakte en ik was er werkelijk de hele dag mee bezig. later bedacht ik dat het wel eens zo zou kunnen zijn dat ik door zijn zelfmoord ging nadenken of ik zelf niet eigenlijk gewoon depressief was. Dat klinkt misschien raar, maar omdat het zo onverwacht was bij hem (een ogenschijnlijk mooi en gelukkig leven als hij had) en je dus de werkelijkheid niet ziet, bracht dat misschien bij mij aan het licht dat ik voor de buitenwereld ook een soort schijn op hou. Ik heb voor mijn gevoel namelijk in feite ook niets om ongelukkig over te zijn...
Dus ja, je gevoel herken ik wel. Ik ben op zich niet bang dat het me ook overkomt, maar ik ben wel bang voor de gevoelens... om die echt toe te laten.
Ik heb overigens nog nooit AD gebruikt (uberhaupt nooit medicijnen tegen depressie oid)
Ik herken het wel een beetje... Al heb ik niet vanaf m'n 18e psychologische hulp. Als je de afgelopen tijd eens onder de loep neemt, is er dan écht niks dat je kan bedenken dat dit getriggerd heeft?
Vorige week heb ik de hele dag met een knoop in m'n maag rondgelopen toen ik hoorde dat Antonie Kamerling zelfmoord had gepleegd, als gevolg van een jarenlange depressie. Niet dat ik hem kende of specifiek leuk vond, maar opeens viel het zo rauw op m'n dak. Ook een artikel die ik ergens last over een moeder die na een postnatale depressie in een psychose schoot en vervolgens een overdosis pillen nam raakte mij enorm. Het zijn allemaal doemscenario's waar ik bij mezelf bang voor ben. Ik wordt dan overvallen door zo'n enorm zwaar en deprimerend gevoel, zonder dat ik besef waar het vandaan komt.
Herkenbaar?
En heb je wel eens AD gebruikt?
Jeetje, het is dat je het hier noemt van Antonie Kamerling, maar ik zat net te denken dat dit wel eens iets te maken kan hebben met wat ik nu voel. Zijn dood raakte me enorm, terwijl ik op zich niets heb met Antonie kamerling. Het verbaade me dat het me zo raakte en ik was er werkelijk de hele dag mee bezig. later bedacht ik dat het wel eens zo zou kunnen zijn dat ik door zijn zelfmoord ging nadenken of ik zelf niet eigenlijk gewoon depressief was. Dat klinkt misschien raar, maar omdat het zo onverwacht was bij hem (een ogenschijnlijk mooi en gelukkig leven als hij had) en je dus de werkelijkheid niet ziet, bracht dat misschien bij mij aan het licht dat ik voor de buitenwereld ook een soort schijn op hou. Ik heb voor mijn gevoel namelijk in feite ook niets om ongelukkig over te zijn...
Dus ja, je gevoel herken ik wel. Ik ben op zich niet bang dat het me ook overkomt, maar ik ben wel bang voor de gevoelens... om die echt toe te laten.
Ik heb overigens nog nooit AD gebruikt (uberhaupt nooit medicijnen tegen depressie oid)
dinsdag 12 oktober 2010 om 23:02
quote:Tickel schreef op 12 oktober 2010 @ 21:28:
Een heleboel kleine beetjes kunnen ook aantikken hoor.
Ik was een paar uur geleden aan het googlen over terugkerende depressie en las het volgende:
Het verleden is een psychologisch fenomeen dat je regelmatig komt bezoeken.
Nu kan je verdriet, pijn, kwaadheid en frustraties dus ontkennen, verdringen of inslikken, alleen vroeg of laat komt het op de een of andere manier naar buiten, het haalt u in en passeert u zelfs. Sommige mensen gaan dan nog harder werken, sluiten zich nog meer af voor zichzelf en andere mensen. Dit in een ultieme poging om de onrust en eventuele psychologische gevolgen voor te blijven.
Anderen storten in, worden depressief, raken overspannen, krijgen burnoutverschijnselen, etc.
Het is te vergelijken met een mens, die jarenlang allerlei afgedankte spullen en oude troep op zijn zolder gooit. Op een gegeven dag is het met de draagkracht van die zolder gedaan en komt deze met donderend geraas naar beneden zetten. De stofwolk die dit veroorzaakt, verhindert u om te zien wat er nu werkelijk gebeurd is en wat er naar beneden gekomen is.
Ik vond dit stukje de gevoelens zéér treffend weergeven.
Bron
Inderdaad een heel treffend stuk. Ik vind het ook heel herkenbaar moet ik zeggen. Ik heb al een keer eerder in mijn leven zo'n instortmoment gehad en ben toen ook echt wel depressief geweest kan ik achteraf zeggen. M'n relatie liep op een een hele vervelende en heftige manier op de klippen, ik raakte mijn baan kwijt en ons huis moest verkocht worden en vervolgens lag ik een half jaar plat met een hernia. Dat was ook wat teveel tegelijk. Ik kan me ook herinneren dat ik toen permanent het gevoel had in een grijze wolk te leven. Ik lééfde ook niet voor m'n gevoel, ik óverleefde. Ik at omdat ik móest eten, maar ik genoot nergens meer van. Niets deed me nog wat, ik voelde me echt aan de grond zitten. Maar gek genoeg gaf dat ook weer een bepaald soort rust: want op de bodem van de put kan je niet verder vallen.
Nu is het anders. Ik zit niet weer op die bodem (gelukkig), maar ik sta wel voor m'n gevoel onder een plafond dat dreigt in te storten onder een zware last.
Misschien dat ik tijdens die eerdere periode niet echt overal doorheen ben gegaan, omdat ik de relatie met mijn ex weer aanhaalde. Misschien dat ik nu dus nog een stuk te verwerken heb, zoiets, ik weet het niet.
Ik denk alleen: Wat moet ik met al die ballast uit het verleden? Ik ben er al jaren mee bezig, krijg er wel meer grip op, ben me bewuster van dingen, maar het zit er nog steeds! Hoeveel tijd moet en mag je nemen voor zoiets? Ik kan het me eerlijk gezegd ook helemaal niet permitteren om me eraan toe te geven. Dat is denk ik ook de reden dat ik zo'n 'gevecht' lever de hele tijd. Ik mag en kan me niet zo ellendig voelen, want ik moet gewoon leven (dwz m'n onderdak bekostigen en m'n brood verdienen).
Ik ga nu slapen, want ik ben ontzettend moe.
Morgen lees ik verder en zal ik ook op de rest reageren.
Bedankt tot nu toe voor al jullie steundende, adviserende, begripvolle en lieve reacties
Een heleboel kleine beetjes kunnen ook aantikken hoor.
Ik was een paar uur geleden aan het googlen over terugkerende depressie en las het volgende:
Het verleden is een psychologisch fenomeen dat je regelmatig komt bezoeken.
Nu kan je verdriet, pijn, kwaadheid en frustraties dus ontkennen, verdringen of inslikken, alleen vroeg of laat komt het op de een of andere manier naar buiten, het haalt u in en passeert u zelfs. Sommige mensen gaan dan nog harder werken, sluiten zich nog meer af voor zichzelf en andere mensen. Dit in een ultieme poging om de onrust en eventuele psychologische gevolgen voor te blijven.
Anderen storten in, worden depressief, raken overspannen, krijgen burnoutverschijnselen, etc.
Het is te vergelijken met een mens, die jarenlang allerlei afgedankte spullen en oude troep op zijn zolder gooit. Op een gegeven dag is het met de draagkracht van die zolder gedaan en komt deze met donderend geraas naar beneden zetten. De stofwolk die dit veroorzaakt, verhindert u om te zien wat er nu werkelijk gebeurd is en wat er naar beneden gekomen is.
Ik vond dit stukje de gevoelens zéér treffend weergeven.
Bron
Inderdaad een heel treffend stuk. Ik vind het ook heel herkenbaar moet ik zeggen. Ik heb al een keer eerder in mijn leven zo'n instortmoment gehad en ben toen ook echt wel depressief geweest kan ik achteraf zeggen. M'n relatie liep op een een hele vervelende en heftige manier op de klippen, ik raakte mijn baan kwijt en ons huis moest verkocht worden en vervolgens lag ik een half jaar plat met een hernia. Dat was ook wat teveel tegelijk. Ik kan me ook herinneren dat ik toen permanent het gevoel had in een grijze wolk te leven. Ik lééfde ook niet voor m'n gevoel, ik óverleefde. Ik at omdat ik móest eten, maar ik genoot nergens meer van. Niets deed me nog wat, ik voelde me echt aan de grond zitten. Maar gek genoeg gaf dat ook weer een bepaald soort rust: want op de bodem van de put kan je niet verder vallen.
Nu is het anders. Ik zit niet weer op die bodem (gelukkig), maar ik sta wel voor m'n gevoel onder een plafond dat dreigt in te storten onder een zware last.
Misschien dat ik tijdens die eerdere periode niet echt overal doorheen ben gegaan, omdat ik de relatie met mijn ex weer aanhaalde. Misschien dat ik nu dus nog een stuk te verwerken heb, zoiets, ik weet het niet.
Ik denk alleen: Wat moet ik met al die ballast uit het verleden? Ik ben er al jaren mee bezig, krijg er wel meer grip op, ben me bewuster van dingen, maar het zit er nog steeds! Hoeveel tijd moet en mag je nemen voor zoiets? Ik kan het me eerlijk gezegd ook helemaal niet permitteren om me eraan toe te geven. Dat is denk ik ook de reden dat ik zo'n 'gevecht' lever de hele tijd. Ik mag en kan me niet zo ellendig voelen, want ik moet gewoon leven (dwz m'n onderdak bekostigen en m'n brood verdienen).
Ik ga nu slapen, want ik ben ontzettend moe.
Morgen lees ik verder en zal ik ook op de rest reageren.
Bedankt tot nu toe voor al jullie steundende, adviserende, begripvolle en lieve reacties
woensdag 13 oktober 2010 om 10:12
Hi Valesca,
Iedereen heeft ballast uit het verleden, en de meeste vinden wel een manier om het mee te dragen.
Soms hangt je ballast uit balans, dan wordt het meedragen een stuk lastiger. Waarom dat zo is, dat weet ik niet, maar je psych kan je daar vast wel mee helpen.
Wat ik wel vind is dat je het echt moet treffen met een psych, soms werkt de combi arts/patiënt gewoon niet.
Mij heeft het heel erg geholpen om in de loop van de tijd een soort "dagboekje" bij te houden over wanneer je je hoe voelt.
Als je hoofd een warboel is, dan kun je het beter opschrijven( zoals je hier hebt gedaan).
Bij de psych heb je een beperkte tijd en kan het gebeuren dat je er vandaan gaat met een gevoel van............nou hier ben ik ook niets mee opgeschoten.
Zo een brief, dagboek oid kan een heel goede leidraad zijn voor je psycholoog.
Iedereen heeft ballast uit het verleden, en de meeste vinden wel een manier om het mee te dragen.
Soms hangt je ballast uit balans, dan wordt het meedragen een stuk lastiger. Waarom dat zo is, dat weet ik niet, maar je psych kan je daar vast wel mee helpen.
Wat ik wel vind is dat je het echt moet treffen met een psych, soms werkt de combi arts/patiënt gewoon niet.
Mij heeft het heel erg geholpen om in de loop van de tijd een soort "dagboekje" bij te houden over wanneer je je hoe voelt.
Als je hoofd een warboel is, dan kun je het beter opschrijven( zoals je hier hebt gedaan).
Bij de psych heb je een beperkte tijd en kan het gebeuren dat je er vandaan gaat met een gevoel van............nou hier ben ik ook niets mee opgeschoten.
Zo een brief, dagboek oid kan een heel goede leidraad zijn voor je psycholoog.
“Don’t look back – you’re not going that way.”
woensdag 13 oktober 2010 om 11:45
Allereerst sterkte.
Weet je, soms kun je heel lang 'zoekende' blijven op het gebied van studie, werk, relaties, etc.
Omdat er eens in de zoveel tijd een onbehaaglijk gevoel opsteekt, het gevoel dat er iets niet goed zit, dat iets anders moet.
En misschien herken je je erin dat je dan knopen hakt, bijvoorbeeld je relatie verbreekt of besluit ander werk te zoeken.
En je kunt eindeloos je eigen gedrag analyseren maar er niet uit komen wat er nu precies aan de hand is.
Soms is er dan chemisch iets niet helemaal in orde en kan het zinvol zijn medicatie te gaan slikken (uiteraard onder begeleiding van een psychiater).
Ik zeg niet dat dat bij jou zo is, maar misschien herken je je er in.
Weet je, soms kun je heel lang 'zoekende' blijven op het gebied van studie, werk, relaties, etc.
Omdat er eens in de zoveel tijd een onbehaaglijk gevoel opsteekt, het gevoel dat er iets niet goed zit, dat iets anders moet.
En misschien herken je je erin dat je dan knopen hakt, bijvoorbeeld je relatie verbreekt of besluit ander werk te zoeken.
En je kunt eindeloos je eigen gedrag analyseren maar er niet uit komen wat er nu precies aan de hand is.
Soms is er dan chemisch iets niet helemaal in orde en kan het zinvol zijn medicatie te gaan slikken (uiteraard onder begeleiding van een psychiater).
Ik zeg niet dat dat bij jou zo is, maar misschien herken je je er in.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
