Psyche
alle pijlers
Dochter van een moeder met borderline
dinsdag 13 augustus 2013 20:18
Sinds kort weet ik dat ik een KOPP kind ben, een kind van ouders met psychiatrische problemen, in mijn geval een moeder met borderline. Ondanks dat ze zich nog nooit heeft laten behandelen (wil ze niet) spreken alle therapeuten die ik de afgelopen acht jaar gezien heb over een borderline persoonlijkheidsstoornis wanneer ik vertel over mijn moeder.
De afgelopen jaren heb ik geleerd dat borderline slopend is. Voor diegene die het heeft, maar zeker ook voor naasten. In mijn situatie was ik het 'mikpunt' van mijn moeders frustraties. Wat zich uitte in kleineren, afreageren op mij, mij vernederen, mij afbranden op alles wie en wat ik was en dreigen met suicide en ook een paar wanhopige pogingen tot, die ik later ben gaan zien als wanhoopsdaden om aandacht te krijgen. Nu ik 30 ben kan ik bovenstaande op deze manier beschrijven. Maar als kind (zo lang als mijn herinneringen terug gaan heeft dit gespeeld) kun je dat niet. Je staat machteloos tegenover je moeder, begrijpt er niets van en verliest je zelfvertrouwen en eigenwaarde volledig. Ik was boos op mijn moeder, haatte haar, hoopte soms zelfs dat ze zou slagen in haar suicide dreigingen, want dan had ik rust. Tegelijk haatte ik mezelf om die gedachte.....
Nu ben ik eigenlijk continu in een strijd verwikkeld tussen houden van en afstand willen doen van de relatie met mijn moeder.
Ik woon al sinds mijn 19e niet meer thuis, maar zie mijn ouders nog met enige regelmaat. Temeer omdat ik weet dat mijn moeder er eigenlijk ook niets aan kan doen. Het enige wat ik haar wel verwijt is dat ze nooit hulp heeft gewild. Maar dit past tegelijk ook weer bij haar ziektebeeld.
Mijn vader heb ik vanaf mijn 13e in alles betrokken. Hem altijd verteld als mijn moeder weer veel te ver was gegaan. Zijn reactie is geweest de situatie altijd weer te willen lijmen. Voor mij voelde dit als nog eens op het strafbankje, want vaak was de boodschap: jij bent ook niet de makkelijkste. Een trap na dus..., zo ervoer ik dat.
Nu zie ik dat hij ook niet beter wist en wanhopig was, tegelijk ben ik van mening dat hij harder voor zijn dochter had moeten vechten. Ik denk dat hij uit onmacht ook deels zijn ogen heeft gesloten voor het probleem van mijn moeder. Dus ook mijn vader was voor geen veilige plek om naar toe te gaan.
Waar ik nu mee worstel is dat ik me besef, zeker nu ik zelf moeder ben van een zoontje van 1 jaar, dat ik ontzettend veel gemist heb in mijn jeugd. Dat ik ergens niet kan begrijpen hoe je een klein onschuldig kind dit allemaal aan kunt doen. Ook twijfel ik aan mijn eigen opvoedkundige vaardigheden, ik heb niet geleerd hoe het moet. Geen goed voorbeeld gehad. Mijn man vertelt me keer op keer dat ik het goed doe, maar toch voelt dit niet zo.
Met dit topic wil ik graag bereiken in contact te komen met mensen die hetzelfde meegemaakt hebben. Dit dezelfde worstelingen met zichzelf en de relatie met hun vader of moeder hebben. Hoe gaan jullie hiermee om? Wat heeft het voor jou betekent?
De afgelopen jaren heb ik geleerd dat borderline slopend is. Voor diegene die het heeft, maar zeker ook voor naasten. In mijn situatie was ik het 'mikpunt' van mijn moeders frustraties. Wat zich uitte in kleineren, afreageren op mij, mij vernederen, mij afbranden op alles wie en wat ik was en dreigen met suicide en ook een paar wanhopige pogingen tot, die ik later ben gaan zien als wanhoopsdaden om aandacht te krijgen. Nu ik 30 ben kan ik bovenstaande op deze manier beschrijven. Maar als kind (zo lang als mijn herinneringen terug gaan heeft dit gespeeld) kun je dat niet. Je staat machteloos tegenover je moeder, begrijpt er niets van en verliest je zelfvertrouwen en eigenwaarde volledig. Ik was boos op mijn moeder, haatte haar, hoopte soms zelfs dat ze zou slagen in haar suicide dreigingen, want dan had ik rust. Tegelijk haatte ik mezelf om die gedachte.....
Nu ben ik eigenlijk continu in een strijd verwikkeld tussen houden van en afstand willen doen van de relatie met mijn moeder.
Ik woon al sinds mijn 19e niet meer thuis, maar zie mijn ouders nog met enige regelmaat. Temeer omdat ik weet dat mijn moeder er eigenlijk ook niets aan kan doen. Het enige wat ik haar wel verwijt is dat ze nooit hulp heeft gewild. Maar dit past tegelijk ook weer bij haar ziektebeeld.
Mijn vader heb ik vanaf mijn 13e in alles betrokken. Hem altijd verteld als mijn moeder weer veel te ver was gegaan. Zijn reactie is geweest de situatie altijd weer te willen lijmen. Voor mij voelde dit als nog eens op het strafbankje, want vaak was de boodschap: jij bent ook niet de makkelijkste. Een trap na dus..., zo ervoer ik dat.
Nu zie ik dat hij ook niet beter wist en wanhopig was, tegelijk ben ik van mening dat hij harder voor zijn dochter had moeten vechten. Ik denk dat hij uit onmacht ook deels zijn ogen heeft gesloten voor het probleem van mijn moeder. Dus ook mijn vader was voor geen veilige plek om naar toe te gaan.
Waar ik nu mee worstel is dat ik me besef, zeker nu ik zelf moeder ben van een zoontje van 1 jaar, dat ik ontzettend veel gemist heb in mijn jeugd. Dat ik ergens niet kan begrijpen hoe je een klein onschuldig kind dit allemaal aan kunt doen. Ook twijfel ik aan mijn eigen opvoedkundige vaardigheden, ik heb niet geleerd hoe het moet. Geen goed voorbeeld gehad. Mijn man vertelt me keer op keer dat ik het goed doe, maar toch voelt dit niet zo.
Met dit topic wil ik graag bereiken in contact te komen met mensen die hetzelfde meegemaakt hebben. Dit dezelfde worstelingen met zichzelf en de relatie met hun vader of moeder hebben. Hoe gaan jullie hiermee om? Wat heeft het voor jou betekent?
donderdag 15 augustus 2013 23:43
De moeder van mijn moeder was ook geen gemiddelde moeder om het zo maar te zeggen. Er is zeker sprake van een patroon dat zich herhaalt.
Mijn oma had meestal ruzie met 2 van haar 3 kinderen. Het wisselde wel eens, maar ze kon niet met allemaal tegelijk goed omgaan. Ze was heel negatief en altijd aan het stoken.
Mijn moeder heeft dus ook geen goed voorbeeld gehad qua opvoeden en moeder/dochter relatie en leek erg op mijn oma.
Mijn oma had meestal ruzie met 2 van haar 3 kinderen. Het wisselde wel eens, maar ze kon niet met allemaal tegelijk goed omgaan. Ze was heel negatief en altijd aan het stoken.
Mijn moeder heeft dus ook geen goed voorbeeld gehad qua opvoeden en moeder/dochter relatie en leek erg op mijn oma.
vrijdag 16 augustus 2013 09:54
Heel herkenbare verhalen, niet voor mij persoonlijk, maar voor mijn vriend. Ondanks dat er nooit een officiële diagnose is gesteld bij zijn moeder (want zij is niet gek, de rest is gek) komt veel overeen met wat hier geschreven wordt. Mijn vriend, zijn zus en zijn vader hebben inmiddels al lang gebroken met moeder. Ook de rest van de familie heeft het na vele pogingen opgegeven. Hier thuis is het onderwerp 'moeder' bijna niet bespreekbaar, bij schoonzus en schoonvader al helemaal niet. Mijn schoonzus heeft het er moeilijk mee gehad om haar verleden een plekje te geven. Zij was vooral degene die het zwaar te verduren had. Zeker op jonge leeftijd, kreeg ze dan ook nog op haar kop van vader (toen hij nog niet door had wat er speelde, ivm veel van huis). Gelukkig gaat het nu goed met schoonzus. Mijn vriend wil mij en ons kind niet in de buurt van zijn moeder (heel soms gaat hij langs om dingen te regelen), gezien valsheid en agressiviteit die zomaar uit het niets kunnen ontstaan. Ik zie hem er soms wel mee worstelen, want het is en blijft je moeder en hij zou graag trots zijn kind laten zien, maar hij durft het niet aan om kind en mij erbij te betrekken. Dat vertelt mij genoeg over wat zij vroeger thuis mee hebben gemaakt en de impact die dat nog steeds heeft op (inmiddels) middelbare leeftijd.
vrijdag 16 augustus 2013 11:37
Jemig wat zijn er toch nog veel mensen het hetzelfde verhaal! Alleen al het lezen van ieders ervaringen voel ik me al minder alleen. Dank dan ook voor alle reacties!
Ik zie dat Lientjes schrijft over een patroon. Dat is mijn geval ook zo. De ouders van mijn moeder zijn beide geen lieve mensen. Mijn oma is inmiddels overleden. Zij was ook een geval apart en mijn opa en net zo emotieloos een dode vis.... Mijn moeder heeft wel eens wat opmerkingen gemaakt over haar eigen opvoeding en haar tijd in haar ouderlijk huis. Maar wat er precies voorgevallen is weet ik niet. Hier wil ze het niet over hebben, zelfs niet met mijn vader (zijn nog samen).
Ook lees ik een vraag over of de buitenwereld ook wist/weet wat er speelt. Ik denk het namelijk niet. We moesten altijd de schone schijn ophouden, want wat zouden de buren wel niet zeggen. Altijd uiterlijk vertoon en naar de buitenwereld de liefhebbende moeder spelen. Maar ondertussen....
Juist dat stukje maakte het voor mij heel eenzaam. Had het idee er helemaal alleen voor te staan. Er was geen enkele volwassene die het voor me op nam. Ik denk dan ook Intiem dat je niet beter kunt handelen dan dat je nu doet!
Een aantal vrienden hebben hier wel altijd van geweten. Ook ik moest mijn verhaal kwijt buitenshuis en ben vooral tijdens mijn pubertijd vaak het huis uit gevlucht naar vrienden toe. Gelukkig was ik daar altijd welkom!
Ook ik worstel met de opvoeding van mijn zoontje (1 jaar). Doe ik het allemaal wel goed? Ik heb immers geen voorbeeld van hoe het wel moet. Mijn man vertelt me keer op keer dat ik het hartstikke goed doe, maar toch blijft die twijfel. Kan ik hem wel bieden wat hij nodig heeft? Voelt hij zich veilig bij mij? Durft hij mij later wel te vertrouwen? Vragen die eigenlijk op geen enkel bewijs zijn gebaseerd, maar toch spoken ze door mijn hoofd.
Ik wil het zo graag goed doen, zo graag een echte moeder zijn die ik niet gehad heb. Misschien wel te graag waardoor ik aan alles ga twijfelen...
Heel verhaal al weer en zoals jullie lezen veel herkenning. Ondanks dat dit soort herkenning eigenlijk niet leuk is, doet het me we goed!!
Ik zie dat Lientjes schrijft over een patroon. Dat is mijn geval ook zo. De ouders van mijn moeder zijn beide geen lieve mensen. Mijn oma is inmiddels overleden. Zij was ook een geval apart en mijn opa en net zo emotieloos een dode vis.... Mijn moeder heeft wel eens wat opmerkingen gemaakt over haar eigen opvoeding en haar tijd in haar ouderlijk huis. Maar wat er precies voorgevallen is weet ik niet. Hier wil ze het niet over hebben, zelfs niet met mijn vader (zijn nog samen).
Ook lees ik een vraag over of de buitenwereld ook wist/weet wat er speelt. Ik denk het namelijk niet. We moesten altijd de schone schijn ophouden, want wat zouden de buren wel niet zeggen. Altijd uiterlijk vertoon en naar de buitenwereld de liefhebbende moeder spelen. Maar ondertussen....
Juist dat stukje maakte het voor mij heel eenzaam. Had het idee er helemaal alleen voor te staan. Er was geen enkele volwassene die het voor me op nam. Ik denk dan ook Intiem dat je niet beter kunt handelen dan dat je nu doet!
Een aantal vrienden hebben hier wel altijd van geweten. Ook ik moest mijn verhaal kwijt buitenshuis en ben vooral tijdens mijn pubertijd vaak het huis uit gevlucht naar vrienden toe. Gelukkig was ik daar altijd welkom!
Ook ik worstel met de opvoeding van mijn zoontje (1 jaar). Doe ik het allemaal wel goed? Ik heb immers geen voorbeeld van hoe het wel moet. Mijn man vertelt me keer op keer dat ik het hartstikke goed doe, maar toch blijft die twijfel. Kan ik hem wel bieden wat hij nodig heeft? Voelt hij zich veilig bij mij? Durft hij mij later wel te vertrouwen? Vragen die eigenlijk op geen enkel bewijs zijn gebaseerd, maar toch spoken ze door mijn hoofd.
Ik wil het zo graag goed doen, zo graag een echte moeder zijn die ik niet gehad heb. Misschien wel te graag waardoor ik aan alles ga twijfelen...
Heel verhaal al weer en zoals jullie lezen veel herkenning. Ondanks dat dit soort herkenning eigenlijk niet leuk is, doet het me we goed!!
vrijdag 16 augustus 2013 11:57
Nog wat vergeten....
Ik weet inderdaad ook dat mijn moeder veel van mij houdt. Dat is meestal tegelijk een soort verklaring voor haar gedrag in mijn situatie. Zeker als mijn vader uit gaat leggen waarom mijn moeder zo doet. Alsof het dan maar oke moet zijn.... Zo heb ik dat jarenlang ervaren en me er hevig tegen verzet. Recent heb ik een goed gesprek gehad met mijn vader. Voor zijn doen heb ik veel meer erkenning gekregen dan dat ik ooit heb gehad omtrent de problemen tussen mij en mijn moeder. Dit heeft me goed gedaan, maar tegelijkertijd maakt het me boos omdat ik het als kind nog harder nodig had dan nu...
En ja ook veel herkenning mbt het lief doen. Ik geloof denk ik ook wel dat ze oprecht vanuit liefde lief deed tegen mij. Alleen heb ik het nooit als liefde ervaren. Dat maakt het zo verdomd ingewikkeld allemaal...
Ik weet inderdaad ook dat mijn moeder veel van mij houdt. Dat is meestal tegelijk een soort verklaring voor haar gedrag in mijn situatie. Zeker als mijn vader uit gaat leggen waarom mijn moeder zo doet. Alsof het dan maar oke moet zijn.... Zo heb ik dat jarenlang ervaren en me er hevig tegen verzet. Recent heb ik een goed gesprek gehad met mijn vader. Voor zijn doen heb ik veel meer erkenning gekregen dan dat ik ooit heb gehad omtrent de problemen tussen mij en mijn moeder. Dit heeft me goed gedaan, maar tegelijkertijd maakt het me boos omdat ik het als kind nog harder nodig had dan nu...
En ja ook veel herkenning mbt het lief doen. Ik geloof denk ik ook wel dat ze oprecht vanuit liefde lief deed tegen mij. Alleen heb ik het nooit als liefde ervaren. Dat maakt het zo verdomd ingewikkeld allemaal...
vrijdag 16 augustus 2013 13:24
vrijdag 16 augustus 2013 16:34
Intiem, ik denk niet dat mijn moeder verslavingen / impulsproblemen heeft. Hoewel eetverslaving nog in twijfel valt te trekken gezien haar gewicht (zeker meer dan 100 kg).
Tender7, je bent zo bewust en reflectief bezig met de opvoeding van je kindje (als ik het zo lees), dat ik me geen zorgen zou maken. Heb je dan al een keer gemerkt dat je het negatieve gedrag van je moeder kopieert?
Ik had deze angst ook voordat ik zwanger werd, maar ben er inmiddels wel achter dat deze angst onterecht was. Ik ben niet iemand die ruzie maakt of snel mijn "temper" verlies. Vroeger wel, maar toen ik uit huis ging heb ik me snel op een goede manier leren om te gaan met andere mensen en teleurstellingen. Samenwonen met 17 huisgenoten en een vriend die gewoon geen ruzie kan maken (oftewel meteen heel gekwetst keek als ik mijn stem al maar iets verhefde) hebben daar enorm aan bijgedragen. Ik kan me nu echt niet voorstellen waarom je bewust iemand zou willen kwetsen. Respect, eerlijkheid en (genuanceerd) recht door zee zijn, vind ik erg belangrijke waarden waar ik ook naar probeer te leven. En schijnbaar wordt dit wel opgepikt, want ik krijg dit ook ongevraagd als positieve feedback te horen tijdens 360 graden feedback gesprekken op mijn werk.
Wat me trouwens ook erg geholpen heeft, is me te verdiepen in pedagogiek. Ik vind het fijn om boeken over opvoeden te lezen, op de hoogte te zijn van wetenschappelijke inzichten en mee te lezen op fora. Deze "theoretische" basis, waarin ik zelf een richting heb gekozen en (nog) geen moeite heb om het in praktijk tot uiting te brengen, steunt me enorm. Misschien kan jij hier ook positiviteit uithalen?
Tender7, je bent zo bewust en reflectief bezig met de opvoeding van je kindje (als ik het zo lees), dat ik me geen zorgen zou maken. Heb je dan al een keer gemerkt dat je het negatieve gedrag van je moeder kopieert?
Ik had deze angst ook voordat ik zwanger werd, maar ben er inmiddels wel achter dat deze angst onterecht was. Ik ben niet iemand die ruzie maakt of snel mijn "temper" verlies. Vroeger wel, maar toen ik uit huis ging heb ik me snel op een goede manier leren om te gaan met andere mensen en teleurstellingen. Samenwonen met 17 huisgenoten en een vriend die gewoon geen ruzie kan maken (oftewel meteen heel gekwetst keek als ik mijn stem al maar iets verhefde) hebben daar enorm aan bijgedragen. Ik kan me nu echt niet voorstellen waarom je bewust iemand zou willen kwetsen. Respect, eerlijkheid en (genuanceerd) recht door zee zijn, vind ik erg belangrijke waarden waar ik ook naar probeer te leven. En schijnbaar wordt dit wel opgepikt, want ik krijg dit ook ongevraagd als positieve feedback te horen tijdens 360 graden feedback gesprekken op mijn werk.
Wat me trouwens ook erg geholpen heeft, is me te verdiepen in pedagogiek. Ik vind het fijn om boeken over opvoeden te lezen, op de hoogte te zijn van wetenschappelijke inzichten en mee te lezen op fora. Deze "theoretische" basis, waarin ik zelf een richting heb gekozen en (nog) geen moeite heb om het in praktijk tot uiting te brengen, steunt me enorm. Misschien kan jij hier ook positiviteit uithalen?
vrijdag 16 augustus 2013 16:38
Oh ja, ook hier weer veel herkenning over liefde (ontvangen), dat er altijd iets tegenover staat en mooi weer spelen tegen over de buitenwereld.
En de relatie met mijn vader.. Bij vlagen neem ik hem nog wel het meeste kwalijk, omdat hij niet degene was met borderline en dus "beter" zou moeten weten. Heb er nog nooit met hem over gesproken. Sowieso heeft een diep, inhoudelijk gesprek er nooit met mijn ouders ingezeten. Maar daarnaast heb ik het idee dat hij nu wel veel schuldgevoelens heeft. En dat ik, door me volledig uit te spreken, de grond onder zijn voeten wegsla. Hoe doen jullie dit/hebben jullie dit gedaan?
En de relatie met mijn vader.. Bij vlagen neem ik hem nog wel het meeste kwalijk, omdat hij niet degene was met borderline en dus "beter" zou moeten weten. Heb er nog nooit met hem over gesproken. Sowieso heeft een diep, inhoudelijk gesprek er nooit met mijn ouders ingezeten. Maar daarnaast heb ik het idee dat hij nu wel veel schuldgevoelens heeft. En dat ik, door me volledig uit te spreken, de grond onder zijn voeten wegsla. Hoe doen jullie dit/hebben jullie dit gedaan?
vrijdag 16 augustus 2013 19:06
Bij mijn moeder ook obsessief gedrag. Steeds weer een ander onderwerp waar alles om draaide en alles voor moest wijken. Het had geen enkele zin om een ander gespreksonderwerp aan te snijden.
Zo heeft ze een periode meegedaan met elke prijsvraag en actie die ze kon vinden, hield in een agenda bij wanneer de trekkingen waren en vertelde doodserieus dat ze dan en dan een bepaalde prijs zou winnen. Die was nog wel grappig.
Maar ik herinner me ook verjaardagen die helemaal verpest werden doordat ze tegen alle visiste haar verhaal kwijt moest over haar werk/studie/ wat dan ook. Daar zat je als jarig kind dan bij. Weg mocht je niet want 'ze kwamen voor jou' , maar je moest het niet wagen om je mond open te doen.
En dingen die te smerig of te genant zijn om op te schrijven.
Zo heeft ze een periode meegedaan met elke prijsvraag en actie die ze kon vinden, hield in een agenda bij wanneer de trekkingen waren en vertelde doodserieus dat ze dan en dan een bepaalde prijs zou winnen. Die was nog wel grappig.
Maar ik herinner me ook verjaardagen die helemaal verpest werden doordat ze tegen alle visiste haar verhaal kwijt moest over haar werk/studie/ wat dan ook. Daar zat je als jarig kind dan bij. Weg mocht je niet want 'ze kwamen voor jou' , maar je moest het niet wagen om je mond open te doen.
En dingen die te smerig of te genant zijn om op te schrijven.
vrijdag 16 augustus 2013 19:11
Ja precies..na het overlijden van mijn vader, mijn eerste eigen woning, een nieuwe relatie en een nieuwe studie, was haar reactie toen ik haar sprak: Kom je gauw naar mijn nieuwe kunst kijken.
Haar nieuwe hobby was namelijk kleding kapot scheuren/knippen en dat dan aantrekken en op straat gaan lopen. Erg kunstig Ergens natuurlijk wel grappig inderdaad, maar gewoon zo egocentrisch..Haar beste vriendin moest zelfs haar pasgeboren baby thuislaten (die ze nog niet had gezien) omdat anders de aandacht van haar kunst zou worden afgeleid.
Haar nieuwe hobby was namelijk kleding kapot scheuren/knippen en dat dan aantrekken en op straat gaan lopen. Erg kunstig Ergens natuurlijk wel grappig inderdaad, maar gewoon zo egocentrisch..Haar beste vriendin moest zelfs haar pasgeboren baby thuislaten (die ze nog niet had gezien) omdat anders de aandacht van haar kunst zou worden afgeleid.
vrijdag 16 augustus 2013 19:14
Oh en inderdaad, de toekomstvoorspellingen! Zeker zijn dat bepaalde dingen gingen gebeuren. Dat was soms wel grappig ja, met bijvoorbeeld 'ik ga trouwen met die man', die gewoon een vriendin had en haar naam niet eens wist.
Soms minder grappig: als je vader geen magneten-matras (een van de obsessies) koopt, gaat hij dood in een auto-ongeluk. Aan mij als 11jarige de taak om dat te voorkomen.
Soms minder grappig: als je vader geen magneten-matras (een van de obsessies) koopt, gaat hij dood in een auto-ongeluk. Aan mij als 11jarige de taak om dat te voorkomen.
maandag 10 oktober 2016 01:34
10-10-2016 lees ik dit verhaal een flinke tijd nadat het geplaatst is en ik hoop zo dat je dit zal leven al is de kans klein. Maar toch wil ik het kwijt. Ik ben 23 jaar en ik worstel al heel wat jaren met bepaalde gevoelens richting mijn moeder ze heeft ook bordeline ik weet dat sinds 2011. Jou verhaal raakte me zo diep ik moest ervan huilen, waarom omdat ik ergens op vele antwoorden vragen kreeg. Misschien bizar maar ik kreeg het gevoel van: zie je! Ik ben niet de enige en IK ben niet gek IK niet maar zij! Ik wil je er voor medanken en ik heb nog meer vragen. Dus ik hoop dat je dit leest en ik op een manier misschien met je emailen kan of iets dergelijks. Nogmaals bedankt.
donderdag 26 oktober 2017 00:25
@justme12345 Ik lees dit bericht nu, ruim een jaar later. Ik herkende mij net als jij enorm in het verhaal en moest ook huilen ervan. Ik ben zelf ook pas 20 en vind het enorm lastig om om te gaan met mijn moeder, zou jij misschien mij zou kunnen vertellen hoe jij het hebt aangepakt. Wellicht via de mail?
Ik herkende mij eigenlijk in ieder zijn verhalen, maar nu pas zie ik dat alles wat er gebeurd is ook daadwerkelijk niet oké was. heel lang heb ik gedacht dat het gewoon zo hoorde. En nu nog steeds is het lastig te begrijpen want mijn moeder is enorm populair, ze staat overal vooraan en heeft echt veel vrienden. Niemand zou mij geloven, zij zien alleen de blije kant terwijl ze tegenover mij ook enorm vaak omslaat in gedrag. Ze verbreekt vriendschappen ook alsof het niets is om kleine dingen maar doet er wel alles aan om toch mensen dicht bij zich te houden. Ze denkt enorm zwart wit, er is nooit een grijs gebied. Al haar onzekerheden (zwaar overgewicht destijds, inmiddels gastris bypass gehad) heeft zij op mij geprojecteerd, want ik had cellulites en ik was te dik terwijl als ik er nu op terug kijk ik dat helemaal niet was... Maar toch heeft het mijn zelfbeeld enorm kapot gemaakt.
het kost mij ook veel energie om met haar te zijn, ik woon sinds een aantal maanden 200 km verderop en merk zodra ik weer bij haar thuis kom dat ik zo energieloos ben en geen zin meer om de strijd aan te gaan. Ik ben stil, ik probeer niks uit te lokken en ben niet graag meer daar. Ik denk dat het nu zo extreem begint op te vallen omdat ik weet hoe het ook kan, hoe een huis ook kan zijn.
Mocht iemand het er nu, in 2017, nog over willen hebben dan hoor ik het graag!
Ik herkende mij eigenlijk in ieder zijn verhalen, maar nu pas zie ik dat alles wat er gebeurd is ook daadwerkelijk niet oké was. heel lang heb ik gedacht dat het gewoon zo hoorde. En nu nog steeds is het lastig te begrijpen want mijn moeder is enorm populair, ze staat overal vooraan en heeft echt veel vrienden. Niemand zou mij geloven, zij zien alleen de blije kant terwijl ze tegenover mij ook enorm vaak omslaat in gedrag. Ze verbreekt vriendschappen ook alsof het niets is om kleine dingen maar doet er wel alles aan om toch mensen dicht bij zich te houden. Ze denkt enorm zwart wit, er is nooit een grijs gebied. Al haar onzekerheden (zwaar overgewicht destijds, inmiddels gastris bypass gehad) heeft zij op mij geprojecteerd, want ik had cellulites en ik was te dik terwijl als ik er nu op terug kijk ik dat helemaal niet was... Maar toch heeft het mijn zelfbeeld enorm kapot gemaakt.
het kost mij ook veel energie om met haar te zijn, ik woon sinds een aantal maanden 200 km verderop en merk zodra ik weer bij haar thuis kom dat ik zo energieloos ben en geen zin meer om de strijd aan te gaan. Ik ben stil, ik probeer niks uit te lokken en ben niet graag meer daar. Ik denk dat het nu zo extreem begint op te vallen omdat ik weet hoe het ook kan, hoe een huis ook kan zijn.
Mocht iemand het er nu, in 2017, nog over willen hebben dan hoor ik het graag!
vrijdag 22 december 2017 15:52
Beste Tender
Ik weet al lang dat mijn moeder Borderline heeft. Ze heeft wel hulp, maar er veranderd weinig tot niets. Ik heb zojuist een half jaar terug afstand kunnen nemen van mijn moeder. Omdat mijn man die gewoon eerlijk is haar gelijk door ziet. Hij zegt ook gewoon wat hij denkt, dus mijn moeder wil hem niet meer zien. En hij haar ook niet. Ik ben er alleen sinds gister achter dat ik een KOPP-kind ben. Mijn oudste zus kwam daar mee.
Jarenlang hebben wij beide therapie gehad en dachten dat het aan ons lag. Ook onzekerheid, doe je het allemaal wel goed? Heel herkenbaar.
Mijn moeder had ruzie met mijn zus en vertelde mij dat het allemaal door mijn zus kwam. Gelukkig kan ik relativeren dat 2 keiven 2 schuld zijn. Maar toch heeft mijn moeder dingen vertelt over mijn zus en ik geloofde mijn moeder toen. Mijn zus haar kinderen werden ingelicht door mijn moeder, zij ging wel even vertellen hoe het volgens haar allemaal gegaan is. Waardoor de kinderen van mijn zus mijn zus vreemd gingen aankijken.
Mij heeft ze hetzelfde aangedaan...
Ik ben boos heel boos...op mijn moeder. Mijn vader heeft zich kapot gezopen door haar. Mijn vader die heel gevoelig was. Ze gebruikt alles en iedereen als pion. Ik kan er niet meer tegen. Ik dacht dat ik tegen haar bestand was. Maar gisteravond zei ze: ik afscheid aan het nemen van iedereen, ik heb mijn plannen klaar.
Ik was aan het hyperventileren en waarom...omdat zij weer aandacht te kort heeft. Ik kan het niet meer, ik ben op, ik ben moe.
Mijn kleine zusje...gelooft haar nog. Die valt mij nu aan..ook die heb ik nu geblokkeerd na dat ik gezegd heb hoe ik er werkelijk over denk. No more!!! En je gedachte over het feit: doe het dan maar!!! Voelde ik me eerst schuldig over, maar nu niet meer.
Ze maakt alles en iedereen kapot in haar omgeving.
Heel veel sterkte en ik hoop dat het allemaal goed met je komt.
Lieve groetjes
Ik weet al lang dat mijn moeder Borderline heeft. Ze heeft wel hulp, maar er veranderd weinig tot niets. Ik heb zojuist een half jaar terug afstand kunnen nemen van mijn moeder. Omdat mijn man die gewoon eerlijk is haar gelijk door ziet. Hij zegt ook gewoon wat hij denkt, dus mijn moeder wil hem niet meer zien. En hij haar ook niet. Ik ben er alleen sinds gister achter dat ik een KOPP-kind ben. Mijn oudste zus kwam daar mee.
Jarenlang hebben wij beide therapie gehad en dachten dat het aan ons lag. Ook onzekerheid, doe je het allemaal wel goed? Heel herkenbaar.
Mijn moeder had ruzie met mijn zus en vertelde mij dat het allemaal door mijn zus kwam. Gelukkig kan ik relativeren dat 2 keiven 2 schuld zijn. Maar toch heeft mijn moeder dingen vertelt over mijn zus en ik geloofde mijn moeder toen. Mijn zus haar kinderen werden ingelicht door mijn moeder, zij ging wel even vertellen hoe het volgens haar allemaal gegaan is. Waardoor de kinderen van mijn zus mijn zus vreemd gingen aankijken.
Mij heeft ze hetzelfde aangedaan...
Ik ben boos heel boos...op mijn moeder. Mijn vader heeft zich kapot gezopen door haar. Mijn vader die heel gevoelig was. Ze gebruikt alles en iedereen als pion. Ik kan er niet meer tegen. Ik dacht dat ik tegen haar bestand was. Maar gisteravond zei ze: ik afscheid aan het nemen van iedereen, ik heb mijn plannen klaar.
Ik was aan het hyperventileren en waarom...omdat zij weer aandacht te kort heeft. Ik kan het niet meer, ik ben op, ik ben moe.
Mijn kleine zusje...gelooft haar nog. Die valt mij nu aan..ook die heb ik nu geblokkeerd na dat ik gezegd heb hoe ik er werkelijk over denk. No more!!! En je gedachte over het feit: doe het dan maar!!! Voelde ik me eerst schuldig over, maar nu niet meer.
Ze maakt alles en iedereen kapot in haar omgeving.
Heel veel sterkte en ik hoop dat het allemaal goed met je komt.
Lieve groetjes
zaterdag 23 december 2017 19:26
Hallo.
Hier hetzelfde. Maar ik ben er ook weer van af sinds een jaar.
Toen ik zelf langdurig lichamelijk ziek werd, ben ik veel moeten gaan nadenken over mijn toekomst, en daarbij ook veel gaan nadenken over wat ik allemaal niet heb bereikt op mijn 30ste wat ik wel had willen bereiken, en waarom dat nou nooit lukt.
Opeens viel het kwartje. Echt best wel laat. Vooral omdat ik ook met mensen met borderline werk al jaren. Mijn moeder heeft borderline.
Ik heb dit echter nooit gezien omdat je als kind zijnde denkt dat elke moeder zo is. Soms merk je wel dat het bij andere gezinnen anders gaat, maar alsnog denk je dan niet dat hoe het bij jou gaat niet gezond is. Dat besef is eigenlijk nu pas gekomen toen ik in de gate kreeg hoezeer het mij heeft beïnvloed. Ik ben een zeer gesloten, onzeker, slaafse deurmat geworden. Sinds ik op mezelf ben gaan wonen is dat minder geworden, maar elke keer als ik bij haar op bezoek ben ben ik aanwezig als een geslagen bibberend hondje. Kop naar beneden. Ik probeer onzichtbaar te zijn om een storm van beschuldigingen etc. te voorkomen. Ook al ben ik nu 30...
Door de combinatie van de lichamelijke ziekte en dit beseffen zijn bij mij de stoppen gesprongen. Er was een moment dat ik bij haar was en weer een rare opmerking maakte (doet ze enkel met ook anderen er bij). Een andere aanwezige persoon vroeg of ik al een baan had, ik antwoordde enthousiast dat ik een baan had aangeboden gekregen bij bedrijf X waar ik stage had gelopen en zij schaterde 'Haha! Dat kan jij toch niet! Haha! Alsof jij dat zou kunnen!'.
Ook al zaten we midden in een restaurant. Ik ben opgestaan, heb haar toegeschreeuwd dat ik er helemaal klaar mee ben met haar negatieve gedrag met tranen in mijn ogen en ben weggegaan. Helaas reden hun.. dus heb buiten nog zitten janken. De terugweg heb ik niks gezegd, zij ook niet, en enkel tranen over mijn gezicht laten lopen die zich al jarenlang hadden verzameld.
De volgende dag heb ik haar gestuurd dat ik voorlopig geen contact meer met haar wens. Dat ik het erg onprettig vind hoe ze me continu kleineert, vernedert en uitscheld. Ik heb daar tijd en rust voor nodig om er over te denken om nog met haar om te willen gaan, en welke voorwaarden ik daar aan stel, en ik laat weten wanneer ik daar over uit ben.
Er volgde maanden van berichten zoals een borderline betaamt. Ik heb nooit terug bericht.
Elke dag weer een verassing.
Een bericht vol verwijten en scheldwoorden, een zielig smekend bericht, een bericht met een aanbod van geld, weer een boos bericht, een bericht dat ze iets voor me had gekocht wat ik heel graag wou, weer een bericht dat je dit je arme moedertje niet aan kan doen, een bericht dat andere mensen ook vinden dat ik dit niet kan doen... etc.
Na maanden was ze er mee gekapt.
Ik heb haar toen bericht om een keer af te spreken.
Ik had voor mezelf besloten nooit meer láng met haar af te spreken. Het is geen moeder waar je alles aan kwijt kan. Het is een oppervlakkige kennis waar je eens een drankje mee doet en luchtige praatje houd en meer niet, en als meer moet ik haar ook niet zien en verwachten.
Ik heb haar verteld in detail wat mijn voorwaarden zijn. Ook met uitleg erbij, wat het bij mij doet.
(overigens heb ik in de tussentijd ook gesprekken gehad met haar nieuwe man en mijn vader; want die kennen haar gedrag ook door en door. Overigens veel respect voor de nieuwe man.. die kan er totaal mee omgaan).
Zij houdt zich hier nu aan. En ik probeer me niet te laten verleiden om toch haar te behandelen/van haar te verwachten naar mijn beeld (en wens) wat een moeder zou moeten zijn.
Dit gaat nu goed.
Maar ik blijf het jammer vinden dat ik eigenlijk geen moeder heb... een emotionele band of vertrouwensband valt er niet mee te maken. Gelukkig heb ik mijn vader, zijn vrouw en mijn moeders man, dus wél 3 andere ouders.
Hier hetzelfde. Maar ik ben er ook weer van af sinds een jaar.
Toen ik zelf langdurig lichamelijk ziek werd, ben ik veel moeten gaan nadenken over mijn toekomst, en daarbij ook veel gaan nadenken over wat ik allemaal niet heb bereikt op mijn 30ste wat ik wel had willen bereiken, en waarom dat nou nooit lukt.
Opeens viel het kwartje. Echt best wel laat. Vooral omdat ik ook met mensen met borderline werk al jaren. Mijn moeder heeft borderline.
Ik heb dit echter nooit gezien omdat je als kind zijnde denkt dat elke moeder zo is. Soms merk je wel dat het bij andere gezinnen anders gaat, maar alsnog denk je dan niet dat hoe het bij jou gaat niet gezond is. Dat besef is eigenlijk nu pas gekomen toen ik in de gate kreeg hoezeer het mij heeft beïnvloed. Ik ben een zeer gesloten, onzeker, slaafse deurmat geworden. Sinds ik op mezelf ben gaan wonen is dat minder geworden, maar elke keer als ik bij haar op bezoek ben ben ik aanwezig als een geslagen bibberend hondje. Kop naar beneden. Ik probeer onzichtbaar te zijn om een storm van beschuldigingen etc. te voorkomen. Ook al ben ik nu 30...
Door de combinatie van de lichamelijke ziekte en dit beseffen zijn bij mij de stoppen gesprongen. Er was een moment dat ik bij haar was en weer een rare opmerking maakte (doet ze enkel met ook anderen er bij). Een andere aanwezige persoon vroeg of ik al een baan had, ik antwoordde enthousiast dat ik een baan had aangeboden gekregen bij bedrijf X waar ik stage had gelopen en zij schaterde 'Haha! Dat kan jij toch niet! Haha! Alsof jij dat zou kunnen!'.
Ook al zaten we midden in een restaurant. Ik ben opgestaan, heb haar toegeschreeuwd dat ik er helemaal klaar mee ben met haar negatieve gedrag met tranen in mijn ogen en ben weggegaan. Helaas reden hun.. dus heb buiten nog zitten janken. De terugweg heb ik niks gezegd, zij ook niet, en enkel tranen over mijn gezicht laten lopen die zich al jarenlang hadden verzameld.
De volgende dag heb ik haar gestuurd dat ik voorlopig geen contact meer met haar wens. Dat ik het erg onprettig vind hoe ze me continu kleineert, vernedert en uitscheld. Ik heb daar tijd en rust voor nodig om er over te denken om nog met haar om te willen gaan, en welke voorwaarden ik daar aan stel, en ik laat weten wanneer ik daar over uit ben.
Er volgde maanden van berichten zoals een borderline betaamt. Ik heb nooit terug bericht.
Elke dag weer een verassing.
Een bericht vol verwijten en scheldwoorden, een zielig smekend bericht, een bericht met een aanbod van geld, weer een boos bericht, een bericht dat ze iets voor me had gekocht wat ik heel graag wou, weer een bericht dat je dit je arme moedertje niet aan kan doen, een bericht dat andere mensen ook vinden dat ik dit niet kan doen... etc.
Na maanden was ze er mee gekapt.
Ik heb haar toen bericht om een keer af te spreken.
Ik had voor mezelf besloten nooit meer láng met haar af te spreken. Het is geen moeder waar je alles aan kwijt kan. Het is een oppervlakkige kennis waar je eens een drankje mee doet en luchtige praatje houd en meer niet, en als meer moet ik haar ook niet zien en verwachten.
Ik heb haar verteld in detail wat mijn voorwaarden zijn. Ook met uitleg erbij, wat het bij mij doet.
(overigens heb ik in de tussentijd ook gesprekken gehad met haar nieuwe man en mijn vader; want die kennen haar gedrag ook door en door. Overigens veel respect voor de nieuwe man.. die kan er totaal mee omgaan).
Zij houdt zich hier nu aan. En ik probeer me niet te laten verleiden om toch haar te behandelen/van haar te verwachten naar mijn beeld (en wens) wat een moeder zou moeten zijn.
Dit gaat nu goed.
Maar ik blijf het jammer vinden dat ik eigenlijk geen moeder heb... een emotionele band of vertrouwensband valt er niet mee te maken. Gelukkig heb ik mijn vader, zijn vrouw en mijn moeders man, dus wél 3 andere ouders.
zaterdag 23 december 2017 19:39
Ik zie dit topic nu pas..
Maar wat een herkenbare verhalen, ik zou het zelf geschreven kunnen hebben.
Mijn moeder heeft geen borderline maar wel psychische problemen.
Ik woon nu op mezelf, ze woont een half uur van me vandaan. Die afstand is prima, ik zou het echt niet trekken om in dezelfde plaats als haar te wonen. Ik heb een tijdje wat verder weg gewoond, maar wilde dichterbij wonen voor andere familieleden. Ik heb plannen om straks na mijn studie toch weer verder weg te gaan wonen, in de plaats waar ik hiervoor heb gewoond. Dit heeft meer te maken met mijn vriendenkring hoor.
Verder wil ik er niets over kwijt, maar zou het wel fijn vinden om met jullie te mailen. Ik weet niet of er nog veel gereageerd gaat worden in dit topic, maar ik wacht wel af
Maar wat een herkenbare verhalen, ik zou het zelf geschreven kunnen hebben.
Mijn moeder heeft geen borderline maar wel psychische problemen.
Ik woon nu op mezelf, ze woont een half uur van me vandaan. Die afstand is prima, ik zou het echt niet trekken om in dezelfde plaats als haar te wonen. Ik heb een tijdje wat verder weg gewoond, maar wilde dichterbij wonen voor andere familieleden. Ik heb plannen om straks na mijn studie toch weer verder weg te gaan wonen, in de plaats waar ik hiervoor heb gewoond. Dit heeft meer te maken met mijn vriendenkring hoor.
Verder wil ik er niets over kwijt, maar zou het wel fijn vinden om met jullie te mailen. Ik weet niet of er nog veel gereageerd gaat worden in dit topic, maar ik wacht wel af
woensdag 27 december 2017 08:54
Ik zag dit topic van 4 jaar geleden weer bovenkomen, heb eerst eens teruggelezen wat ik indertijd geschreven heb.
Fijn dat de verhalen van toen nog steeds helpend zijn voor mensen met een vergelijkbare moeder. En zo jammer dat er zo veel zijn voor wie het herkenbaar is en die iets vergelijkbaars meemaken,
Hier is weinig veranderd wilde ik zeggen. En toen bedacht ik dat het niet helemaal klopt. Ik heb meer afstand genomen, het raakt me niet meer zo, het is een verhaal van vroeger waar ik niet meer verdrietig van word. Hoewel ik het wel jammer vind om geen familie te hebben.
Er is nog wel eens contact geweest, niet van mij uit. Waarbij dan de vraag kwam waarom ik toch geen contact wilde, ze snapte er niets van. Ik heb geen uitleg meer gegeven. Ook gezegd dat ik niet dacht dat ik het zo uit kon leggen dat ze het ging begrijpen. Wat wel fijn is: ik heb het contact vooral ervaren als een gesprekje met iemand die ik vaag kende van vroeger, de lading was er af. Geen boosheid, spanning of andere heftige emotie. Vriendelijk, beleefd maar niet leidend tot meer.
Fijn dat de verhalen van toen nog steeds helpend zijn voor mensen met een vergelijkbare moeder. En zo jammer dat er zo veel zijn voor wie het herkenbaar is en die iets vergelijkbaars meemaken,
Hier is weinig veranderd wilde ik zeggen. En toen bedacht ik dat het niet helemaal klopt. Ik heb meer afstand genomen, het raakt me niet meer zo, het is een verhaal van vroeger waar ik niet meer verdrietig van word. Hoewel ik het wel jammer vind om geen familie te hebben.
Er is nog wel eens contact geweest, niet van mij uit. Waarbij dan de vraag kwam waarom ik toch geen contact wilde, ze snapte er niets van. Ik heb geen uitleg meer gegeven. Ook gezegd dat ik niet dacht dat ik het zo uit kon leggen dat ze het ging begrijpen. Wat wel fijn is: ik heb het contact vooral ervaren als een gesprekje met iemand die ik vaag kende van vroeger, de lading was er af. Geen boosheid, spanning of andere heftige emotie. Vriendelijk, beleefd maar niet leidend tot meer.
woensdag 3 januari 2018 16:55
Eigenlijk wel erg dat iedereen zoveel herkent. Ik heb nu geen contact meer met mijn moeder. Ik wist niet hoe ik haar moest vertellen dat ik geen contact meer met haar wil. Nadat zij mij de laatste keer zo had hyperventileren...vond ik het maar nodig dat iedereen moest weten hoe zij werkelijk is. Dus heb ik mijn mond open gedaan. Waardoor zij het contact met mij heeft verbroken. Het voelt als een opluchting en meer dat het weer beter gaat met mij daardoor.
Maar nu kreeg ik een berichtje van een vriend van mij die nog facebook met haar heeft. Zij zit mij daar nu helemaal zwart te maken. Maar ik denk nu..ach ja, had ik al verwacht en laat haar maar gaan. Geen zin meer in die negativiteit van haar. Het is niet makkelijk, maar ik weet dat ik er niet alleen voor sta. Van mij hoeft dat contact niet meer... ik ben het zo zat. Elke x 3 dagen praten als brugman om haar weer een beetje op te peppen. Of die uitbarstingen vooral wanneer zij aan de jenever zit. ! x zelfs met glas in mijn oog in het ziekenhuis gezeten omdat zij die stuk smeet. Nu belde die vriend van mij. Heeft mijn moeder hem bedreigd. Omdat hij mij doorstuurde dat zij mij zwart zit te maken. Ze zei tegen hem: als je je kop 1 x hier bij de flat laat zien ben je de mijne. Ik woon helaas in de zelfde flat en schuin boven haar. Ik denk toch dat ik met de woningbouw ga vragen of wij niet eerder de flat uit kunnen. De flats gaan plat hier. Pff... ze heeft mijn whatsapp gehackt, ik ben zo moe...
Maar nu kreeg ik een berichtje van een vriend van mij die nog facebook met haar heeft. Zij zit mij daar nu helemaal zwart te maken. Maar ik denk nu..ach ja, had ik al verwacht en laat haar maar gaan. Geen zin meer in die negativiteit van haar. Het is niet makkelijk, maar ik weet dat ik er niet alleen voor sta. Van mij hoeft dat contact niet meer... ik ben het zo zat. Elke x 3 dagen praten als brugman om haar weer een beetje op te peppen. Of die uitbarstingen vooral wanneer zij aan de jenever zit. ! x zelfs met glas in mijn oog in het ziekenhuis gezeten omdat zij die stuk smeet. Nu belde die vriend van mij. Heeft mijn moeder hem bedreigd. Omdat hij mij doorstuurde dat zij mij zwart zit te maken. Ze zei tegen hem: als je je kop 1 x hier bij de flat laat zien ben je de mijne. Ik woon helaas in de zelfde flat en schuin boven haar. Ik denk toch dat ik met de woningbouw ga vragen of wij niet eerder de flat uit kunnen. De flats gaan plat hier. Pff... ze heeft mijn whatsapp gehackt, ik ben zo moe...
zondag 14 januari 2018 12:41
Dag allemaal
Ook ik lees dit topic pas vele jaren nadat het geschreven is en ik heb hetzelfde gevoel als zovelen. Ik had dit allemaal zelf kunnen schrijven.
Enkel het feit dat ze de schone schijn ophoudt tegen anderen herken ik niet. Gewoon omdat mijn moeder met iedereen in haar omgeving op den duur ruzie maakt. Dit is na haar vijftigste (ze is er nu 61) ook steeds maar erger geworden. Alle vrienden hebben afstand van haar genomen, haar broers en zussen willen met haar geen contact meer. Uiteraard ligt de schuld niet bij haar, maar bij de anderen. "Hoe kunnen mensen toch zo gemeen zijn terwijl zij altijd alles doet om goed te doen." Jullie herkennen het mechanisme waarschijnlijk wel.
Dat maakt het voor mij natuurlijk ook moeilijker voor mij om afstand te nemen en deze ook te bewaren. Ze heeft enkel nog mij en mijn broer. Met hem heeft ze een iets andere relatie dan met mij. Ze maken ook veel ruzie, maar die wordt sneller bijgelegd. Bij mij is dat anders. Mij worden nog regelmatig verwijten gemaakt voor iets wat ik vier jaar geleden tegen haar gezegd heb en die haar toch zo gekwetst hebben. Mijn moeder pusht en pusht en pusht mij steeds verder tot ik (meestal na maanden) uitbarst en zelf een woedeaanval krijg. Ik beheers me steeds omdat ik weet dat ik best niet 'tegenspreek' en alles gewoon best slik. Maar heel af en toe wordt me dat teveel en vlieg ik wel eens tegen haar uit. Dat zijn dus die situaties die ik dan jaren later weer onder mijn neus gewreven krijg: Hoe kon ik haar dat aandoen? Zij, die als alleenstaande moeder voor mij en mijn broer heeft gezorgd en steeds tegen de wereld moet opboksen? Ik, als slechte dochter, keer me ook al tegen haar.
Nu, ik wil niet steeds op dezelfde nagel kloppen. Heel veel van wat ik meemaak en voel is hier reeds gezegd. En ik wil jullie alvast bedanken voor jullie woorden. De woorden die jullie gebruiken en hoe jullie het formuleren. Ik heb het nooit gekund.
Ik kom zelf van België en hier is therapie helemaal niet zo ingeburgerd als in Nederland. Ik ben dus zelf nog nooit met iemand gaan spreken hierover. Maar nu ik 30 wordt en zelf aan kindjes denk, heb ik het hier moeilijker en moeilijker mee. Zal ik ook zo'n moeder worden? Hoe kan ik een gezonde oma-relatie bewerkstelligen tussen haar en mijn kinderen eens die er zijn? Maar ik heb geen idee hoe ik een goede therapeut kan vinden.
Waar ik eigenlijk graag jullie mening over wou is dit. Hoe is de relatie tussen jullie partners en jullie moeders? Voor mij is dat een van de moeilijkste punten. Ik wil dat mijn moeder en mijn vriend gewoon contact kunnen hebben met elkaar, dat ik hem kan meenemen naar verjaardagsfeestjes, Kerst, Nieuwjaar... Maar dit is zo moeilijk.
Voor hem is het heel moeilijk om te verdragen hoe zij mij en mijn broer constant kleineert, haar mening over vanalles en nog wat poneert als de ultieme waarheid, zichzelf steeds tegenspreekt en zegt dat dat niet waar is enzovoort... Hij houdt zich in voor mij. En bijgevolg zwijgt hij dus meestal als hij bij mijn moeder is.
Nadien krijg ik dan telefoon van haar: waarom is jouw vriend zo onbeschoft? Hij zegt nooit iets? Hij zit hier tegen zijn zin? Jij gaat ongelukkig worden met hem, zo een arrogante kerel. Hij moet niet meer komen. Ik wil niet dat zo iemand de vader van mijn kleinkinderen wordt... Etc etc. Bij mijn vorige vriendjes was dat trouwens steeds en steeds hetzelfde liedje.
Langs de andere kant vind ik het ook verschrikkelijk als hij zaken over mijn moeder zegt. Dan heb ik een verdedigende reflex als 'het is wel mijn MOEDER.' Ik heb het gevoel dat ik steeds tussen twee vuren sta en ik kan hier letterlijk met niemand over spreken.
Het gevolg is trouwens ook dat ik niet meer aan hem wil vertellen welke gemene zaken mijn moeder allemaal zegt tegen mij (en zeker niet wat ze over hem zegt). Ik wil namelijk niet het risico lopen dat hij geen contact meer zou willen met haar. Hij houdt veel van mij en ik weet dat hij niet kan verdragen hoe mijn moeder mij soms behandelt.
Ik hoor van mijn vriendinnen steeds verhalen over hoe leuk zij allemaal samen op weekend gaan of hoe leuk de familiefeesten zijn... Ik wil dat ook zo graag.
Hebben jullie gelijkaardige zaken meegemaakt? Zo ja, hoe lossen jullie dit op?
Hele lieve groetjes!
Ook ik lees dit topic pas vele jaren nadat het geschreven is en ik heb hetzelfde gevoel als zovelen. Ik had dit allemaal zelf kunnen schrijven.
Enkel het feit dat ze de schone schijn ophoudt tegen anderen herken ik niet. Gewoon omdat mijn moeder met iedereen in haar omgeving op den duur ruzie maakt. Dit is na haar vijftigste (ze is er nu 61) ook steeds maar erger geworden. Alle vrienden hebben afstand van haar genomen, haar broers en zussen willen met haar geen contact meer. Uiteraard ligt de schuld niet bij haar, maar bij de anderen. "Hoe kunnen mensen toch zo gemeen zijn terwijl zij altijd alles doet om goed te doen." Jullie herkennen het mechanisme waarschijnlijk wel.
Dat maakt het voor mij natuurlijk ook moeilijker voor mij om afstand te nemen en deze ook te bewaren. Ze heeft enkel nog mij en mijn broer. Met hem heeft ze een iets andere relatie dan met mij. Ze maken ook veel ruzie, maar die wordt sneller bijgelegd. Bij mij is dat anders. Mij worden nog regelmatig verwijten gemaakt voor iets wat ik vier jaar geleden tegen haar gezegd heb en die haar toch zo gekwetst hebben. Mijn moeder pusht en pusht en pusht mij steeds verder tot ik (meestal na maanden) uitbarst en zelf een woedeaanval krijg. Ik beheers me steeds omdat ik weet dat ik best niet 'tegenspreek' en alles gewoon best slik. Maar heel af en toe wordt me dat teveel en vlieg ik wel eens tegen haar uit. Dat zijn dus die situaties die ik dan jaren later weer onder mijn neus gewreven krijg: Hoe kon ik haar dat aandoen? Zij, die als alleenstaande moeder voor mij en mijn broer heeft gezorgd en steeds tegen de wereld moet opboksen? Ik, als slechte dochter, keer me ook al tegen haar.
Nu, ik wil niet steeds op dezelfde nagel kloppen. Heel veel van wat ik meemaak en voel is hier reeds gezegd. En ik wil jullie alvast bedanken voor jullie woorden. De woorden die jullie gebruiken en hoe jullie het formuleren. Ik heb het nooit gekund.
Ik kom zelf van België en hier is therapie helemaal niet zo ingeburgerd als in Nederland. Ik ben dus zelf nog nooit met iemand gaan spreken hierover. Maar nu ik 30 wordt en zelf aan kindjes denk, heb ik het hier moeilijker en moeilijker mee. Zal ik ook zo'n moeder worden? Hoe kan ik een gezonde oma-relatie bewerkstelligen tussen haar en mijn kinderen eens die er zijn? Maar ik heb geen idee hoe ik een goede therapeut kan vinden.
Waar ik eigenlijk graag jullie mening over wou is dit. Hoe is de relatie tussen jullie partners en jullie moeders? Voor mij is dat een van de moeilijkste punten. Ik wil dat mijn moeder en mijn vriend gewoon contact kunnen hebben met elkaar, dat ik hem kan meenemen naar verjaardagsfeestjes, Kerst, Nieuwjaar... Maar dit is zo moeilijk.
Voor hem is het heel moeilijk om te verdragen hoe zij mij en mijn broer constant kleineert, haar mening over vanalles en nog wat poneert als de ultieme waarheid, zichzelf steeds tegenspreekt en zegt dat dat niet waar is enzovoort... Hij houdt zich in voor mij. En bijgevolg zwijgt hij dus meestal als hij bij mijn moeder is.
Nadien krijg ik dan telefoon van haar: waarom is jouw vriend zo onbeschoft? Hij zegt nooit iets? Hij zit hier tegen zijn zin? Jij gaat ongelukkig worden met hem, zo een arrogante kerel. Hij moet niet meer komen. Ik wil niet dat zo iemand de vader van mijn kleinkinderen wordt... Etc etc. Bij mijn vorige vriendjes was dat trouwens steeds en steeds hetzelfde liedje.
Langs de andere kant vind ik het ook verschrikkelijk als hij zaken over mijn moeder zegt. Dan heb ik een verdedigende reflex als 'het is wel mijn MOEDER.' Ik heb het gevoel dat ik steeds tussen twee vuren sta en ik kan hier letterlijk met niemand over spreken.
Het gevolg is trouwens ook dat ik niet meer aan hem wil vertellen welke gemene zaken mijn moeder allemaal zegt tegen mij (en zeker niet wat ze over hem zegt). Ik wil namelijk niet het risico lopen dat hij geen contact meer zou willen met haar. Hij houdt veel van mij en ik weet dat hij niet kan verdragen hoe mijn moeder mij soms behandelt.
Ik hoor van mijn vriendinnen steeds verhalen over hoe leuk zij allemaal samen op weekend gaan of hoe leuk de familiefeesten zijn... Ik wil dat ook zo graag.
Hebben jullie gelijkaardige zaken meegemaakt? Zo ja, hoe lossen jullie dit op?
Hele lieve groetjes!
zondag 14 januari 2018 12:48
Meiklokje je eerste stukje is zo herkenbaar! Mijn moeder maakt ook makkelijk met anderen ruzie. Het ligt nooit aan haar, altijd aan anderen. Ze is in de 50.
Ik heb (nog) geen partner, ik ben wel aan het daten. Ik heb haar nog niets laten weten, dat komt vanzelf wel. Ik wil eerst voor mezelf alles op een rijtje hebben. Er zijn wel een aantal familieleden die er vanaf weten, maar die houden hun mond. Mijn vader is wel heel blij voor me gelukkig.
De reden dat ik het nog niet aan mijn moeder verteld heb, is omdat ik nu al weet dat ze heel negatief gaat reageren, dat heeft ze namelijk al eerder gedaan. En daarbij is het leeftijdsverschil ook wat groter (we schelen 7 jaar), dus daar zal ze ook wel over vallen.
Ik vind het jammer dat ik het niet gelijk met haar kan delen. Maar aan de andere kant ben ik nu op een punt gekomen dat ik voor mezelf en mijn geluk kies. Als het echt serieus wordt met mijn date, en ze accepteert het niet, dan is het dikke pech voor haar. Het is mijn leven toch?
Ik heb (nog) geen partner, ik ben wel aan het daten. Ik heb haar nog niets laten weten, dat komt vanzelf wel. Ik wil eerst voor mezelf alles op een rijtje hebben. Er zijn wel een aantal familieleden die er vanaf weten, maar die houden hun mond. Mijn vader is wel heel blij voor me gelukkig.
De reden dat ik het nog niet aan mijn moeder verteld heb, is omdat ik nu al weet dat ze heel negatief gaat reageren, dat heeft ze namelijk al eerder gedaan. En daarbij is het leeftijdsverschil ook wat groter (we schelen 7 jaar), dus daar zal ze ook wel over vallen.
Ik vind het jammer dat ik het niet gelijk met haar kan delen. Maar aan de andere kant ben ik nu op een punt gekomen dat ik voor mezelf en mijn geluk kies. Als het echt serieus wordt met mijn date, en ze accepteert het niet, dan is het dikke pech voor haar. Het is mijn leven toch?
maandag 15 januari 2018 02:21
Ik moet best wel huilen als ik dit lees.
To die reageert met een herkenbaar verhaal... dan moet ik er aan denken dat het nu goed gaat als ik afstand neem maar de tranen gaan komen als ze zou overlijden. Ik wil gewoon een ma! En ik voel me dan zo lullig wetende dat vrienden geen ma hebben gehad... die overleed vroeg...maar... eik wel een ma? Willen we beiden niet dat we een ma hadden? Het gaat sowieso pijnlijk zijn als ze heengaat ook al heb ik geen contact.
Dat vind ik erg moeilijk om mee om te gaan. Je mag niet rouwen om je moeder als ze nog leeft.
Rooie1980... dat zwart maken herken ik gelukkig niet van mijn moeder. Ze is gelukkig niet het wraakzuchtige type op deze directe manier. Nuja. Niet meer. Maar wel via andere wegen heb ik te maken met mensen met borderline die deze eigenschap hebben. Ik vind dat zeer zwaar. Men geloofd vaak toch degene die het hardste schreeuwt, in de tussentijd heb jij enkel 'met geduld en goed gedrag komt men er vanzelf wel achter dat IK niet degene ben die gek is'. Maar die periode er tussen is naar en lang. En voor mij ook vaak slopend. Ik kan vaak niet op sociale dingen zijn zonder mensen die boos naar me staren wat degene met borderline continu actief loopt te verkondigen en ze ergens geloven want waar vuur is...... ik kan er boven staan en deze mensen anders bewijzen... maar ik wil niet anders bewijzen altijd. Ik wil graag mezelf kunnen zijn. Naar een sociaal event zonder stress en boze blikken.
To die reageert met een herkenbaar verhaal... dan moet ik er aan denken dat het nu goed gaat als ik afstand neem maar de tranen gaan komen als ze zou overlijden. Ik wil gewoon een ma! En ik voel me dan zo lullig wetende dat vrienden geen ma hebben gehad... die overleed vroeg...maar... eik wel een ma? Willen we beiden niet dat we een ma hadden? Het gaat sowieso pijnlijk zijn als ze heengaat ook al heb ik geen contact.
Dat vind ik erg moeilijk om mee om te gaan. Je mag niet rouwen om je moeder als ze nog leeft.
Rooie1980... dat zwart maken herken ik gelukkig niet van mijn moeder. Ze is gelukkig niet het wraakzuchtige type op deze directe manier. Nuja. Niet meer. Maar wel via andere wegen heb ik te maken met mensen met borderline die deze eigenschap hebben. Ik vind dat zeer zwaar. Men geloofd vaak toch degene die het hardste schreeuwt, in de tussentijd heb jij enkel 'met geduld en goed gedrag komt men er vanzelf wel achter dat IK niet degene ben die gek is'. Maar die periode er tussen is naar en lang. En voor mij ook vaak slopend. Ik kan vaak niet op sociale dingen zijn zonder mensen die boos naar me staren wat degene met borderline continu actief loopt te verkondigen en ze ergens geloven want waar vuur is...... ik kan er boven staan en deze mensen anders bewijzen... maar ik wil niet anders bewijzen altijd. Ik wil graag mezelf kunnen zijn. Naar een sociaal event zonder stress en boze blikken.
maandag 15 januari 2018 09:28
Ook ik ben bekend hiermee .
Mijn moeder heeft al jaren geleden de diagnose borderline gekregen .
Maarrr alleen als het uitkomt want dan is ze een bordeliner .
Als ze een vaste baan moet zoeken is ze een borderliner.
Als ze het moeilijk heeft of gemeen doet komt dat omdat ze een borderliner is.
Maar niet als ze het niet voor zichzelf in kan zetten dan is ze het niet .
Jaren en jaren heb ik het contact in stand gehouden dat is iets wat je gewoon behoort te doen als kind .
Zo leerden wij dat .
Toen ze mijn bevalling verpeste vond ik het zielig voor haar... dat zij niet langs mocht komen .
En nu nu heb ik het contact stop gezet .
En krijg soms sms'jes dat we het goed moeten maken .dat het te lang duurt .
Dat ik gemeen ben.
Misschien ben ik dat wel .
Het ergste is het laat me koud .
Ze eist contact.
Op een gegeven moment zei een psycholoog je hoeft geen contact te hebben met je moeder .
Daar schrok ik van , die mogelijkheid was gewoon niet eens in me op gekomen.
Er is zoveel gezegd het raakt me absoluut niet meer .
En dat is voor haar nog moeilijker dat ze me niet meer kan raken .
Mijn moeder heeft al jaren geleden de diagnose borderline gekregen .
Maarrr alleen als het uitkomt want dan is ze een bordeliner .
Als ze een vaste baan moet zoeken is ze een borderliner.
Als ze het moeilijk heeft of gemeen doet komt dat omdat ze een borderliner is.
Maar niet als ze het niet voor zichzelf in kan zetten dan is ze het niet .
Jaren en jaren heb ik het contact in stand gehouden dat is iets wat je gewoon behoort te doen als kind .
Zo leerden wij dat .
Toen ze mijn bevalling verpeste vond ik het zielig voor haar... dat zij niet langs mocht komen .
En nu nu heb ik het contact stop gezet .
En krijg soms sms'jes dat we het goed moeten maken .dat het te lang duurt .
Dat ik gemeen ben.
Misschien ben ik dat wel .
Het ergste is het laat me koud .
Ze eist contact.
Op een gegeven moment zei een psycholoog je hoeft geen contact te hebben met je moeder .
Daar schrok ik van , die mogelijkheid was gewoon niet eens in me op gekomen.
Er is zoveel gezegd het raakt me absoluut niet meer .
En dat is voor haar nog moeilijker dat ze me niet meer kan raken .
woensdag 17 januari 2018 01:39
Ik wil even terugnemen dat ik zei dat mijn ma geen wraakzuchtige gevoelens had en me niet zwart maakte. Ze maakt me wel zwart maar niet op een manier die wraakzuchtig voelt. Ze praat actief over me en lult uit haar nek. Mogelijk is dat toch wraakzuchtig... maar ik kan me er niet in verplaatsen en begrijpen.
Toen ik tijdelijk met werk moest stoppen omdat ik een blinde-darmonsteking had toen het contact tussen ons niet goed ging heeft ze tegen mensen verteld dat ik niet kon werken omdat ik zwaar autistisch was. Ze reageert totaal verbaasd en weet zéker dat ik dat haar verteld heb, anders zou ze dat écht niet iedereen vertellen... Maar zo verteld ze ook positieve zaken over mij die niet waar zijn... hangt een beetje af waarbij zij denkt dat ze het meeste aandacht krijgt. Als iemand verteld dat hun kind verpleegkundige is en de opleiding zwaar is ben ik opeens chirurg en was dat voor háár écht zwaar en begrijpt ze het hélamaal, als iemand verteld dat hun kind autisme heeft is het voor haar enorm zwaar dat ik geen werk heb omdat ik zwaar autistisch ben...
Ik ben gewoon weer gefopt.
Ik herken dit gedrag bij vrijgezelle cliënten. Die lullen alles om gemogen te worden.
Toen ik tijdelijk met werk moest stoppen omdat ik een blinde-darmonsteking had toen het contact tussen ons niet goed ging heeft ze tegen mensen verteld dat ik niet kon werken omdat ik zwaar autistisch was. Ze reageert totaal verbaasd en weet zéker dat ik dat haar verteld heb, anders zou ze dat écht niet iedereen vertellen... Maar zo verteld ze ook positieve zaken over mij die niet waar zijn... hangt een beetje af waarbij zij denkt dat ze het meeste aandacht krijgt. Als iemand verteld dat hun kind verpleegkundige is en de opleiding zwaar is ben ik opeens chirurg en was dat voor háár écht zwaar en begrijpt ze het hélamaal, als iemand verteld dat hun kind autisme heeft is het voor haar enorm zwaar dat ik geen werk heb omdat ik zwaar autistisch ben...
Ik ben gewoon weer gefopt.
Ik herken dit gedrag bij vrijgezelle cliënten. Die lullen alles om gemogen te worden.
zaterdag 9 juni 2018 08:01
Wauw wat ben ik blij dat dir forum weer op gang is gekomen, ik heb hier zoveel aan!
Ik ben op dit moment 19 en ik weet niet hoe ik de relatie met mijn moeder goed kan laten verlopen.. ik ben sinds dat ik bijna 18 was al uit huis omdat ik het gewoon niet meer trok. Ik woonde alleen met haar samen want mijn ouders waren na mijn geboorte al gescheiden. Nachten lang ruzie, ontzettend alcohol probleem, het was niet leuk meer. Maar wat het zo lastig maakt is dat de momenten dat het wel goed ging het ook echt heel erg leuk was.
Ik zou er niet aan moeten denken dat dat niet meer terug komt, maar toch ben ik er bang voor.
Ze heeft me altijd ontzettend emotioneel gechanteerd en nu nog steeds. Ik kom te weinig langs en er moeten afspraken gemaakt worden dat we elkaar minimaal 1 keer in de week bellen. Ik heb nog een klein zusje daar van 4, die ze ook altijd inzet: de ene keer is het: je zusje vraagt iedere dag naar je, en de andere keer is het: ze kent haar zus niet eens, ze is je allang vergeten. Ik vind dit zo erg, ook voor mijn zusje. Ik gun haar dit niet en ik mis haar.. maar ik wil gewoon afstand van mijn moeder want dit is niet leuk meer.
Ze heeft vaak problemen met relaties gehad en ik moest er altijd naar luisteren. Sinds ik op mezelf woon belde ze me af en toe om te vertellen dat ze weer blauwen plekken heeft. Of krijg ik zomaar ineens een appje: je zusje en ik slapen buiten vannacht.
Sinds 2 maanden nu ben ik me erg aan het verzetten, en dit vind ze niet leuk want ik heb altijd met haar meegepraat, geluisterd, iedereen aan de kant geschoven voor haar maar nooit was het goed genoeg.
Het verzetten vind ik moeilijk en eng. Ik voel me erg egoïstisch en ben bang dat ik het niet goed doe, omdat ze zo erg op me inpraat dat ik slecht ben. Ontzettende emotionele chantage dus, ik weet niet meer hoe ik hier mee om moet gaan, maar voor contact breken ben ik denk ik ook nog niet klaar..
Herkennen jullie dit ook een beetje? Hoe gaan jullie hier mee om?
Trouwens:
Zo ver ik weet is het nooit vastgesteld dat mijn moeder bordeline heeft. Maar sinds een tijd ga ik naar een psycholoog en die gaf aan te denken dat mijn moeder dit heeft, ik denk dat zelf dus ook..
Ik ben op dit moment 19 en ik weet niet hoe ik de relatie met mijn moeder goed kan laten verlopen.. ik ben sinds dat ik bijna 18 was al uit huis omdat ik het gewoon niet meer trok. Ik woonde alleen met haar samen want mijn ouders waren na mijn geboorte al gescheiden. Nachten lang ruzie, ontzettend alcohol probleem, het was niet leuk meer. Maar wat het zo lastig maakt is dat de momenten dat het wel goed ging het ook echt heel erg leuk was.
Ik zou er niet aan moeten denken dat dat niet meer terug komt, maar toch ben ik er bang voor.
Ze heeft me altijd ontzettend emotioneel gechanteerd en nu nog steeds. Ik kom te weinig langs en er moeten afspraken gemaakt worden dat we elkaar minimaal 1 keer in de week bellen. Ik heb nog een klein zusje daar van 4, die ze ook altijd inzet: de ene keer is het: je zusje vraagt iedere dag naar je, en de andere keer is het: ze kent haar zus niet eens, ze is je allang vergeten. Ik vind dit zo erg, ook voor mijn zusje. Ik gun haar dit niet en ik mis haar.. maar ik wil gewoon afstand van mijn moeder want dit is niet leuk meer.
Ze heeft vaak problemen met relaties gehad en ik moest er altijd naar luisteren. Sinds ik op mezelf woon belde ze me af en toe om te vertellen dat ze weer blauwen plekken heeft. Of krijg ik zomaar ineens een appje: je zusje en ik slapen buiten vannacht.
Sinds 2 maanden nu ben ik me erg aan het verzetten, en dit vind ze niet leuk want ik heb altijd met haar meegepraat, geluisterd, iedereen aan de kant geschoven voor haar maar nooit was het goed genoeg.
Het verzetten vind ik moeilijk en eng. Ik voel me erg egoïstisch en ben bang dat ik het niet goed doe, omdat ze zo erg op me inpraat dat ik slecht ben. Ontzettende emotionele chantage dus, ik weet niet meer hoe ik hier mee om moet gaan, maar voor contact breken ben ik denk ik ook nog niet klaar..
Herkennen jullie dit ook een beetje? Hoe gaan jullie hier mee om?
Trouwens:
Zo ver ik weet is het nooit vastgesteld dat mijn moeder bordeline heeft. Maar sinds een tijd ga ik naar een psycholoog en die gaf aan te denken dat mijn moeder dit heeft, ik denk dat zelf dus ook..
anoniem_370958 wijzigde dit bericht op 09-06-2018 08:07
Reden: Toevoeging vergeten
Reden: Toevoeging vergeten
5.03% gewijzigd
