Psyche
alle pijlers
Dochter van een moeder met borderline
dinsdag 13 augustus 2013 20:18
Sinds kort weet ik dat ik een KOPP kind ben, een kind van ouders met psychiatrische problemen, in mijn geval een moeder met borderline. Ondanks dat ze zich nog nooit heeft laten behandelen (wil ze niet) spreken alle therapeuten die ik de afgelopen acht jaar gezien heb over een borderline persoonlijkheidsstoornis wanneer ik vertel over mijn moeder.
De afgelopen jaren heb ik geleerd dat borderline slopend is. Voor diegene die het heeft, maar zeker ook voor naasten. In mijn situatie was ik het 'mikpunt' van mijn moeders frustraties. Wat zich uitte in kleineren, afreageren op mij, mij vernederen, mij afbranden op alles wie en wat ik was en dreigen met suicide en ook een paar wanhopige pogingen tot, die ik later ben gaan zien als wanhoopsdaden om aandacht te krijgen. Nu ik 30 ben kan ik bovenstaande op deze manier beschrijven. Maar als kind (zo lang als mijn herinneringen terug gaan heeft dit gespeeld) kun je dat niet. Je staat machteloos tegenover je moeder, begrijpt er niets van en verliest je zelfvertrouwen en eigenwaarde volledig. Ik was boos op mijn moeder, haatte haar, hoopte soms zelfs dat ze zou slagen in haar suicide dreigingen, want dan had ik rust. Tegelijk haatte ik mezelf om die gedachte.....
Nu ben ik eigenlijk continu in een strijd verwikkeld tussen houden van en afstand willen doen van de relatie met mijn moeder.
Ik woon al sinds mijn 19e niet meer thuis, maar zie mijn ouders nog met enige regelmaat. Temeer omdat ik weet dat mijn moeder er eigenlijk ook niets aan kan doen. Het enige wat ik haar wel verwijt is dat ze nooit hulp heeft gewild. Maar dit past tegelijk ook weer bij haar ziektebeeld.
Mijn vader heb ik vanaf mijn 13e in alles betrokken. Hem altijd verteld als mijn moeder weer veel te ver was gegaan. Zijn reactie is geweest de situatie altijd weer te willen lijmen. Voor mij voelde dit als nog eens op het strafbankje, want vaak was de boodschap: jij bent ook niet de makkelijkste. Een trap na dus..., zo ervoer ik dat.
Nu zie ik dat hij ook niet beter wist en wanhopig was, tegelijk ben ik van mening dat hij harder voor zijn dochter had moeten vechten. Ik denk dat hij uit onmacht ook deels zijn ogen heeft gesloten voor het probleem van mijn moeder. Dus ook mijn vader was voor geen veilige plek om naar toe te gaan.
Waar ik nu mee worstel is dat ik me besef, zeker nu ik zelf moeder ben van een zoontje van 1 jaar, dat ik ontzettend veel gemist heb in mijn jeugd. Dat ik ergens niet kan begrijpen hoe je een klein onschuldig kind dit allemaal aan kunt doen. Ook twijfel ik aan mijn eigen opvoedkundige vaardigheden, ik heb niet geleerd hoe het moet. Geen goed voorbeeld gehad. Mijn man vertelt me keer op keer dat ik het goed doe, maar toch voelt dit niet zo.
Met dit topic wil ik graag bereiken in contact te komen met mensen die hetzelfde meegemaakt hebben. Dit dezelfde worstelingen met zichzelf en de relatie met hun vader of moeder hebben. Hoe gaan jullie hiermee om? Wat heeft het voor jou betekent?
De afgelopen jaren heb ik geleerd dat borderline slopend is. Voor diegene die het heeft, maar zeker ook voor naasten. In mijn situatie was ik het 'mikpunt' van mijn moeders frustraties. Wat zich uitte in kleineren, afreageren op mij, mij vernederen, mij afbranden op alles wie en wat ik was en dreigen met suicide en ook een paar wanhopige pogingen tot, die ik later ben gaan zien als wanhoopsdaden om aandacht te krijgen. Nu ik 30 ben kan ik bovenstaande op deze manier beschrijven. Maar als kind (zo lang als mijn herinneringen terug gaan heeft dit gespeeld) kun je dat niet. Je staat machteloos tegenover je moeder, begrijpt er niets van en verliest je zelfvertrouwen en eigenwaarde volledig. Ik was boos op mijn moeder, haatte haar, hoopte soms zelfs dat ze zou slagen in haar suicide dreigingen, want dan had ik rust. Tegelijk haatte ik mezelf om die gedachte.....
Nu ben ik eigenlijk continu in een strijd verwikkeld tussen houden van en afstand willen doen van de relatie met mijn moeder.
Ik woon al sinds mijn 19e niet meer thuis, maar zie mijn ouders nog met enige regelmaat. Temeer omdat ik weet dat mijn moeder er eigenlijk ook niets aan kan doen. Het enige wat ik haar wel verwijt is dat ze nooit hulp heeft gewild. Maar dit past tegelijk ook weer bij haar ziektebeeld.
Mijn vader heb ik vanaf mijn 13e in alles betrokken. Hem altijd verteld als mijn moeder weer veel te ver was gegaan. Zijn reactie is geweest de situatie altijd weer te willen lijmen. Voor mij voelde dit als nog eens op het strafbankje, want vaak was de boodschap: jij bent ook niet de makkelijkste. Een trap na dus..., zo ervoer ik dat.
Nu zie ik dat hij ook niet beter wist en wanhopig was, tegelijk ben ik van mening dat hij harder voor zijn dochter had moeten vechten. Ik denk dat hij uit onmacht ook deels zijn ogen heeft gesloten voor het probleem van mijn moeder. Dus ook mijn vader was voor geen veilige plek om naar toe te gaan.
Waar ik nu mee worstel is dat ik me besef, zeker nu ik zelf moeder ben van een zoontje van 1 jaar, dat ik ontzettend veel gemist heb in mijn jeugd. Dat ik ergens niet kan begrijpen hoe je een klein onschuldig kind dit allemaal aan kunt doen. Ook twijfel ik aan mijn eigen opvoedkundige vaardigheden, ik heb niet geleerd hoe het moet. Geen goed voorbeeld gehad. Mijn man vertelt me keer op keer dat ik het goed doe, maar toch voelt dit niet zo.
Met dit topic wil ik graag bereiken in contact te komen met mensen die hetzelfde meegemaakt hebben. Dit dezelfde worstelingen met zichzelf en de relatie met hun vader of moeder hebben. Hoe gaan jullie hiermee om? Wat heeft het voor jou betekent?
zaterdag 9 juni 2018 08:29
Meiklokje, wat jij schrijft herken ik ook echt heel erg. Bij mij is het ook niet zo erg dat het voor de buitenwereld allemaal mooi is. En wat ik ook heel erg herken is dingen die ze tegen je zegt, doet ze bij mij ook.
Zovan: hoe kan je nou nog contact hebben met je vader na alles wat ik voor je heb gedaan? Of, ik heb altijd voor jou gevochten en jij was altijd gek op je moeder besef je wel hoe erg het is wat je nu doet?
Dat soort dingen dus.
Op je vraag: hoe zijn jullie moeders met partners, nou niet echt goed.
Ik heb nu bijna 1,5 jaar een vriend. In het begin vond ze hem leuk en paste hij goed bij me. Nu hij mijn nummer 1 is in plaats van mijn moeder is ze ontzettend jaloers op hem. Ze verwijt me continu dat ik voor haar aan het vervreemden ben en dat komt door mijn vriend. Hij beinvloed mij en alles wat ik doe is omdat dat vanuit hem komt. Ze kent mij niet meer.
Als ik hem meeneem dan is het gezellig en hebben we een gezellige avond maar als we dan ruzie hebben hoor ik dat niemand het leuk vind als wij er zijn. Dus nee, dat is ook niet echt een succes.. is dat bij jou ook het geval?
Zovan: hoe kan je nou nog contact hebben met je vader na alles wat ik voor je heb gedaan? Of, ik heb altijd voor jou gevochten en jij was altijd gek op je moeder besef je wel hoe erg het is wat je nu doet?
Dat soort dingen dus.
Op je vraag: hoe zijn jullie moeders met partners, nou niet echt goed.
Ik heb nu bijna 1,5 jaar een vriend. In het begin vond ze hem leuk en paste hij goed bij me. Nu hij mijn nummer 1 is in plaats van mijn moeder is ze ontzettend jaloers op hem. Ze verwijt me continu dat ik voor haar aan het vervreemden ben en dat komt door mijn vriend. Hij beinvloed mij en alles wat ik doe is omdat dat vanuit hem komt. Ze kent mij niet meer.
Als ik hem meeneem dan is het gezellig en hebben we een gezellige avond maar als we dan ruzie hebben hoor ik dat niemand het leuk vind als wij er zijn. Dus nee, dat is ook niet echt een succes.. is dat bij jou ook het geval?
anoniem_370958 wijzigde dit bericht op 09-06-2018 08:34
Reden: Verkeerd begrepen
Reden: Verkeerd begrepen
37.84% gewijzigd
woensdag 27 juni 2018 11:31
Wat een herkenning. Dankjulliewel voor het delen.
Ik heb al een tijdje het idee dat mijn moeder borderline heeft (ze heeft geen diagnose). Dat een hoop dingen die in de relatie tussen mij en mijn moeder zijn gebeurd niet oké zijn, ben ik in ieder geval wel zeker over.
Jarenlang heeft niemand mij gelooft dat wat er gebeurde niet oké was. Dat vond ik het lastigste. Ik ben nu 27, en tien jaar geleden heb ik met een vertrouwenspersoon op de middelbare school gepraat over dingen die er gebeurde. Na een paar gesprekken wilde deze vertrouwenspersoon één op één met mijn moeder praten. Het eerste wat ze zei toen ik de keer erna terugkwam was "Wat een leuke vrouw is je moeder zeg!" Ik ben daar nooit meer naar deze vertrouwenspersoon teruggegaan.
Het is moeilijk om mijn schuldgevoelens een plek te geven. Ik voel me nog steeds verantwoordelijk voor haar geluk. Vaak hebben we het ook heel leuk samen, maar dan gaat het weer mis. Dan vertelt ze dat ik dankbaar moet zijn dat ze mijn luier heeft verschoond toen ik een baby was en dat ik ook wel eens wat voor haar mag doen. Of ze vertelt me hoe ik mijn geld uit moet geven. Gelukkig kan ik anderen nu wel duidelijk maken hoe mijn moeder kan zijn.
Het is tijd om een manier te vinden om ermee om te gaan. Zij zal waarschijnlijk nooit volledig veranderen. Ik wil EMDR gaan volgen (al een afspraak gemaakt met de huisarts voor een doorverwijzing). En ik wil stoppen met me schuldig voelen over alles. Ik ben emotioneel misbruikt en het stopt bij mij.
Ik heb al een tijdje het idee dat mijn moeder borderline heeft (ze heeft geen diagnose). Dat een hoop dingen die in de relatie tussen mij en mijn moeder zijn gebeurd niet oké zijn, ben ik in ieder geval wel zeker over.
Jarenlang heeft niemand mij gelooft dat wat er gebeurde niet oké was. Dat vond ik het lastigste. Ik ben nu 27, en tien jaar geleden heb ik met een vertrouwenspersoon op de middelbare school gepraat over dingen die er gebeurde. Na een paar gesprekken wilde deze vertrouwenspersoon één op één met mijn moeder praten. Het eerste wat ze zei toen ik de keer erna terugkwam was "Wat een leuke vrouw is je moeder zeg!" Ik ben daar nooit meer naar deze vertrouwenspersoon teruggegaan.
Het is moeilijk om mijn schuldgevoelens een plek te geven. Ik voel me nog steeds verantwoordelijk voor haar geluk. Vaak hebben we het ook heel leuk samen, maar dan gaat het weer mis. Dan vertelt ze dat ik dankbaar moet zijn dat ze mijn luier heeft verschoond toen ik een baby was en dat ik ook wel eens wat voor haar mag doen. Of ze vertelt me hoe ik mijn geld uit moet geven. Gelukkig kan ik anderen nu wel duidelijk maken hoe mijn moeder kan zijn.
Het is tijd om een manier te vinden om ermee om te gaan. Zij zal waarschijnlijk nooit volledig veranderen. Ik wil EMDR gaan volgen (al een afspraak gemaakt met de huisarts voor een doorverwijzing). En ik wil stoppen met me schuldig voelen over alles. Ik ben emotioneel misbruikt en het stopt bij mij.
woensdag 27 juni 2018 12:41
Herkenbaar Leia.
Ik heb een tijdje geen contact met mijn moeder gehad, puur uit zelfbescherming. Maar na een tijdje kreeg ik toch spijt omdat ik bang was dat ze het niet aankon omdat steeds meer mensen het contact met haar verbraken.
Nu hebben we wel contact maar ik merk dat het bij mij vanuit medelijden komt.
Na de scheiding van mijn ouders had mijn moeder best een fijn clubje mensen om haar heen die haar hielpen met verschillende dingen. Maar inmiddels is bijna dat hele clubje mensen weggevallen. Ik snap die mensen wel maar ik vind het zo sneu voor mijn moeder dat ze geen vriendschappen etc. weet vast te houden.
Ik heb zovaak geprobeerd om haar te veranderen maar toen ik er zelf bijna aan onderdoor ging zag ik in dat het niet ging helpen.
Ik heb een tijdje geen contact met mijn moeder gehad, puur uit zelfbescherming. Maar na een tijdje kreeg ik toch spijt omdat ik bang was dat ze het niet aankon omdat steeds meer mensen het contact met haar verbraken.
Nu hebben we wel contact maar ik merk dat het bij mij vanuit medelijden komt.
Na de scheiding van mijn ouders had mijn moeder best een fijn clubje mensen om haar heen die haar hielpen met verschillende dingen. Maar inmiddels is bijna dat hele clubje mensen weggevallen. Ik snap die mensen wel maar ik vind het zo sneu voor mijn moeder dat ze geen vriendschappen etc. weet vast te houden.
Ik heb zovaak geprobeerd om haar te veranderen maar toen ik er zelf bijna aan onderdoor ging zag ik in dat het niet ging helpen.
donderdag 28 juni 2018 10:10
Ik heb niet alles gelezen van je OP, omdat het te dichtbij komt en teveel zeer nare en pijnlijke gevoelens oproept. De eerste 3 alinea's zijn bijna identiek aan mijn eigen jeugd, incl vader.
Ik heb het contact met mijn moeder volledig verbroken en heb daar natuurlijk wel verdriet van, maar geen spijt.
Zo'n moeder is puur vergif.
Sterkte met alles TO. Heel heftig![😔]()
Ik heb het contact met mijn moeder volledig verbroken en heb daar natuurlijk wel verdriet van, maar geen spijt.
Zo'n moeder is puur vergif.
Sterkte met alles TO. Heel heftig
maandag 16 juli 2018 00:39
Leia22, ik herken echt goed wat je schrijft. Ik voel me ook heel erg verantwoordelijk voor mijn moeders geluk.. en ze heeft ook altijd dingen gezegd als; ik heb vroeger alles voor jou aan de kant geschoven, hoe kan je me zo in de steek laten bijv.
Ik ben denk ik in dezelfde fase als jij, een manier vinden om hier mij om te gaan.. loop nu denk ik een half jaar bij de psycholoog hiervoor. Ook omdat ik merk dat de relatie die ik met mijn moeder gehad heb invloed heeft op mijn liefdesrelatie.
Ik wilde ook graag EMDR doen hiervoor, maar zei vertelde mij dat dat meer bedoelt is voor een trauma waar je echt 1 bepaald beeld van hebt, bijvoorbeeld; een machinist die iemand voor zijn trein heeft zien springen en dat beeld niet van zijn netvlies krijgt. Je kan het natuurlijk altijd proberen, ik ben benieuwd wat er bij jou over gezegd wordt.
Ik merk dat gesprekken met de psycholoog mij ook al erg goed doen. Het helpt mij om in te zien dat ik niet de schuldige ben. Altijd als ik bij mn moeder vandaan kom krijg ik toch weer dat gevoel, dus het is fijn om iemand te hebben die dat uit je hoofd praat.
Ik hoop dat je hier wat mee kan en ben benieuwd wat jij er verder mee gaat doen.
Ik ben denk ik in dezelfde fase als jij, een manier vinden om hier mij om te gaan.. loop nu denk ik een half jaar bij de psycholoog hiervoor. Ook omdat ik merk dat de relatie die ik met mijn moeder gehad heb invloed heeft op mijn liefdesrelatie.
Ik wilde ook graag EMDR doen hiervoor, maar zei vertelde mij dat dat meer bedoelt is voor een trauma waar je echt 1 bepaald beeld van hebt, bijvoorbeeld; een machinist die iemand voor zijn trein heeft zien springen en dat beeld niet van zijn netvlies krijgt. Je kan het natuurlijk altijd proberen, ik ben benieuwd wat er bij jou over gezegd wordt.
Ik merk dat gesprekken met de psycholoog mij ook al erg goed doen. Het helpt mij om in te zien dat ik niet de schuldige ben. Altijd als ik bij mn moeder vandaan kom krijg ik toch weer dat gevoel, dus het is fijn om iemand te hebben die dat uit je hoofd praat.
Ik hoop dat je hier wat mee kan en ben benieuwd wat jij er verder mee gaat doen.
maandag 16 juli 2018 08:56
Herkenbaar Evaatje.
Ik heb ook een tijdje bij een psycholoog gelopen.
Ik merk dat ik vooral uit medelijden eigenlijk, contact met haar blijf houden. Ik heb weleens geprobeerd om het contact helemaal te verbreken maar ik was erg bang dat ze zichzelf iets aan zou doen omdat óók ik het contact met haar dan zou verbreken.
Ik heb ook een tijdje bij een psycholoog gelopen.
Ik merk dat ik vooral uit medelijden eigenlijk, contact met haar blijf houden. Ik heb weleens geprobeerd om het contact helemaal te verbreken maar ik was erg bang dat ze zichzelf iets aan zou doen omdat óók ik het contact met haar dan zou verbreken.
zondag 16 september 2018 07:33
Hoi allemaal!
Ruim 5 jaar geleden ben ik dit topic gestart en was het eigenlijk een beetje vergeten. Totdat ik recent weer tegen dingen aanloop die te maken hebben mijn thuissituatie vroeger, als kind. Tot mijn verrassing kwam dit topic weer boven drijven in de resultaten van mijn zoekopdracht in google.
Het doet mij goed om te lezen hoeveel herkenning er is en hoeveel mensen aangeven steun te hebben aan dit topic. 5 Jaar geleden was ik zelf vooral op zoek naar steun. Ik merk dat ik de afgelopen 5 jaar toch weer sterker ben geworden en weer wat meer afstand heb kunnen nemen van 'vroeger'. Desondanks blijven er onverwerkte stukjes uit het verleden die, door hoe mijn eigen leven loopt, boven komen drijven.
5 jaar geleden schreef ik dat ik een zoontje heb van 1 jaar. Inmiddels heb ik twee kinderen, twee jongens van 4 en 6 jaar. Toen ik zwanger was van mijn tweede kind voelde ik me net een robot. Gevoel en verstand was volledig los van elkaar geraakt en ik had eigenlijk geen idee wat ik voelde en wanneer. Ik heb toen, voor de zoveelste keer, hulp gezocht bij een psycholoog. Verrassend genoeg kwam ook deze psycholoog weer met de opmerking dat mijn moeder wel heel veel kenmerken heeft van Borderline...…
Wat bleek nu... Om te overleven heb ik als kind geleerd mijn gevoel uit te zetten. Door niet te voelen kon ik blijven functioneren als kind en gezonde keuzes blijven maken. Dit is iets wat automatisch is ontstaan en ik geen bewuste keuzes in heb gemaakt. Dit mechanisme van niet voelen heeft heel lang in mijn voordeel gewerkt. Totdat ik zelf moeder werd. Gevoelens van vroeger blijven te pas en te onpas boven drijven. Ik ervoer vooral boosheid omdat ik, als moeder, niet kon begrijpen hoe je je eigen kinderen zo kunt behandelen??? Uiteindelijk heeft de psycholoog mij geholpen in het herkennen van mijn eigen gevoel. Achter de boosheid ging heel veel verdriet schuil. Ondanks dat ik nooit gehuild heb bij de psycholoog zag hij mijn verdriet wel en leerde mij herkennen waar ik in mijn lijf die emoties voelde. Dit heeft mij onwijs geholpen. Ik herken het nu wanneer ik verdrietig ben, durf dit te benoemen en kan daardoor ook veel beter verklaren waarom ik me zo voel. De boosheid is veel minder geworden. Tegelijk is er met deze verandering ook meer ruimte gekomen voor nieuwe onzekerheden, ook voortkomend uit mijn eigen (op)voeding.
Mijn oudste zoon lijkt erg op mij als kind. Het is een denkertje, vraagt zich veel dingen af en heeft heel veel behoefte aan structuur en duidelijkheid. Ik had dit als kind ook, maar dan vooral als gevolg van de onveilige situatie thuis. Mijn zoontje heeft een post traumatische stressstoornis als gevolg van medische ingrepen op jonge leeftijd. Als hij vastloopt wordt hij erg verdrietig, wanhopig, erg boos of erg druk. Het is vooral het verdriet en de paniek/wanhoop die me ontzettend raken. Op deze momenten gebruik ik bewust het mechanisme van vroeger want alleen dan kan ik hem troosten, steunen en helpen zonder zelf verward te raken in moedergevoelens en gevoelens van vroeger. Als hij dan naar school is laat ik mijn eigen gevoel toe om daarin niet vast te lopen. Het probleem is nu wel dat ik eigenlijk niet goed weet welk gevoel waarbij hoort? Wat zijn natuurlijke moedergevoelens? Wat raakt teveel van vroeger? Geen idee.... Gelukkig kan ik er wel met mijn man over praten, die mij soms relativeert en de andere keer gerust stelt.
Verder ben ik erg onzeker over mijzelf als moeder. Doe ik het wel goed? Wat doet een goede moeder? Geef ik mijn kinderen genoeg liefde? Vertrouwen ze mij? Voelen ze zich veilig bij mij? Ik zou soms zo graag 15 jaar de tijd vooruit spoelen en ze feedback kunnen vragen.....
Verstandelijk gezien weet ik dat ik het goed doe. Ik vertel ze elke dag dat ik van ze houd en laat dat ook merken met oprechte knuffels en kusjes. Regelmatig heb ik kleine individuele gesprekjes met ze over hoe trots ik op ze ben enz. Ik doe ook heel bewust alles wat ik zelf zo gemist heb. Maar mijn gevoel zegt zoveel andere dingen.... Het raakt ook weer alles wat ik zelf als kind gemist heb en zo hard nodig heb gehad, maar ook de angst dat mijn kinderen later mij net zo gaan zien als dat ik mijn eigen moeder zie. Alleen al die gedachte maakt me kapot van binnen. Deze gedachte negeer ik dan meestal ook maar.
Wat ik me nu afvraag, zijn er meer moeders in dit topic? Ervaren jullie dezelfde worsteling? Of juist andere dingen?
Ruim 5 jaar geleden ben ik dit topic gestart en was het eigenlijk een beetje vergeten. Totdat ik recent weer tegen dingen aanloop die te maken hebben mijn thuissituatie vroeger, als kind. Tot mijn verrassing kwam dit topic weer boven drijven in de resultaten van mijn zoekopdracht in google.
Het doet mij goed om te lezen hoeveel herkenning er is en hoeveel mensen aangeven steun te hebben aan dit topic. 5 Jaar geleden was ik zelf vooral op zoek naar steun. Ik merk dat ik de afgelopen 5 jaar toch weer sterker ben geworden en weer wat meer afstand heb kunnen nemen van 'vroeger'. Desondanks blijven er onverwerkte stukjes uit het verleden die, door hoe mijn eigen leven loopt, boven komen drijven.
5 jaar geleden schreef ik dat ik een zoontje heb van 1 jaar. Inmiddels heb ik twee kinderen, twee jongens van 4 en 6 jaar. Toen ik zwanger was van mijn tweede kind voelde ik me net een robot. Gevoel en verstand was volledig los van elkaar geraakt en ik had eigenlijk geen idee wat ik voelde en wanneer. Ik heb toen, voor de zoveelste keer, hulp gezocht bij een psycholoog. Verrassend genoeg kwam ook deze psycholoog weer met de opmerking dat mijn moeder wel heel veel kenmerken heeft van Borderline...…
Wat bleek nu... Om te overleven heb ik als kind geleerd mijn gevoel uit te zetten. Door niet te voelen kon ik blijven functioneren als kind en gezonde keuzes blijven maken. Dit is iets wat automatisch is ontstaan en ik geen bewuste keuzes in heb gemaakt. Dit mechanisme van niet voelen heeft heel lang in mijn voordeel gewerkt. Totdat ik zelf moeder werd. Gevoelens van vroeger blijven te pas en te onpas boven drijven. Ik ervoer vooral boosheid omdat ik, als moeder, niet kon begrijpen hoe je je eigen kinderen zo kunt behandelen??? Uiteindelijk heeft de psycholoog mij geholpen in het herkennen van mijn eigen gevoel. Achter de boosheid ging heel veel verdriet schuil. Ondanks dat ik nooit gehuild heb bij de psycholoog zag hij mijn verdriet wel en leerde mij herkennen waar ik in mijn lijf die emoties voelde. Dit heeft mij onwijs geholpen. Ik herken het nu wanneer ik verdrietig ben, durf dit te benoemen en kan daardoor ook veel beter verklaren waarom ik me zo voel. De boosheid is veel minder geworden. Tegelijk is er met deze verandering ook meer ruimte gekomen voor nieuwe onzekerheden, ook voortkomend uit mijn eigen (op)voeding.
Mijn oudste zoon lijkt erg op mij als kind. Het is een denkertje, vraagt zich veel dingen af en heeft heel veel behoefte aan structuur en duidelijkheid. Ik had dit als kind ook, maar dan vooral als gevolg van de onveilige situatie thuis. Mijn zoontje heeft een post traumatische stressstoornis als gevolg van medische ingrepen op jonge leeftijd. Als hij vastloopt wordt hij erg verdrietig, wanhopig, erg boos of erg druk. Het is vooral het verdriet en de paniek/wanhoop die me ontzettend raken. Op deze momenten gebruik ik bewust het mechanisme van vroeger want alleen dan kan ik hem troosten, steunen en helpen zonder zelf verward te raken in moedergevoelens en gevoelens van vroeger. Als hij dan naar school is laat ik mijn eigen gevoel toe om daarin niet vast te lopen. Het probleem is nu wel dat ik eigenlijk niet goed weet welk gevoel waarbij hoort? Wat zijn natuurlijke moedergevoelens? Wat raakt teveel van vroeger? Geen idee.... Gelukkig kan ik er wel met mijn man over praten, die mij soms relativeert en de andere keer gerust stelt.
Verder ben ik erg onzeker over mijzelf als moeder. Doe ik het wel goed? Wat doet een goede moeder? Geef ik mijn kinderen genoeg liefde? Vertrouwen ze mij? Voelen ze zich veilig bij mij? Ik zou soms zo graag 15 jaar de tijd vooruit spoelen en ze feedback kunnen vragen.....
Verstandelijk gezien weet ik dat ik het goed doe. Ik vertel ze elke dag dat ik van ze houd en laat dat ook merken met oprechte knuffels en kusjes. Regelmatig heb ik kleine individuele gesprekjes met ze over hoe trots ik op ze ben enz. Ik doe ook heel bewust alles wat ik zelf zo gemist heb. Maar mijn gevoel zegt zoveel andere dingen.... Het raakt ook weer alles wat ik zelf als kind gemist heb en zo hard nodig heb gehad, maar ook de angst dat mijn kinderen later mij net zo gaan zien als dat ik mijn eigen moeder zie. Alleen al die gedachte maakt me kapot van binnen. Deze gedachte negeer ik dan meestal ook maar.
Wat ik me nu afvraag, zijn er meer moeders in dit topic? Ervaren jullie dezelfde worsteling? Of juist andere dingen?
zondag 16 september 2018 09:48
Ook ik vind het heel bijzonder dat dit topic één keer in de zoveel tijd terug komt; normaal gesproken lees ik alleen mee maar dit is één van de weinige topics waar ik op gereageerd heb. Ik heb het gevoel dat de verhalen die hierin gedeeld zijn tot de kern zijn gekomen van waar wij mee worstelen en dat het hierdoor juist zoveel herkenning oproept.
Vijf jaar geleden worstelde ik nog heel erg met mijn jeugd. Inmiddels heb ik het geaccepteerd en kijk ik er op een andere manier naar. In het boek Eigen Keuze van Edith Eva Eger geeft de schrijfster op een gegeven moment aan dat het 'waarom ik' denken je heel erg beperkt maar dat het beter is om te denken 'hoe ga ik om met het leven dat mij gegeven is'. Als ik het voor het kiezen had gehad, dan had ik ook een fijne jeugd gehad met een liefdevolle moeder en was ik niet zo lang in mijn volwassen leven bezig geweest om mijzelf te helen. Maar ik weet inmiddels ook heel goed dat - met de kaarten die mij gegeven zijn - dit de best mogelijke uitkomst is geweest; het had zoveel erger gekund.
Ik ben ontzettend blij en dankbaar dat ik er zo goed uit ben gekomen. Door een aantal moeilijke jaren ben ik erachter gekomen dat ik emotioneel stabiel en weerbaar ben terwijl ik hieraan mijn hele leven heb getwijfeld; hierdoor zijn de twijfels ook zo goed als verdwenen. Ik heb een goede baan met fijne collega's, woon op een fijne plek en heb goede en diepgaande vriendschappen. Het enige dat nog ontbreekt is een relatie maar dat komt nog wel (een jarenlange relatie is een aantal maanden geleden uitgegaan).
Vijf jaar geleden liep ik ook bij een psycholoog en hij gaf aan dat ik door mijn jeugd haperingen in mijn ontwikkeling heb opgelopen maar dat het mogelijk is om deze haperingen te 'forceren'; mocht je eenmaal die ontwikkeling hebben doorgekomen, dan is het iets normaals geworden en ga je niet meer terug naar de situatie daarvoor. Zo zorgde ik altijd heel erg slecht voor mijzelf - de momenten dat ik trek had maar niet ging eten zijn niet op twee handen te tellen. Ook vond ik het mijzelf niet waard om naar de kapper of tandarts te gaan, mooie kleren te kopen of een cursus te doen voor mijn eigen ontwikkeling. Ik stelde hier altijd voorwaarden tegen over en was zo streng voor mijzelf dat ik hier nooit aan voldeed én ik ging mijzelf altijd straffen. Dat is nu helemaal weg. Tijdens de moeilijke periode van afgelopen jaar heb ik juist heel goed voor mijzelf gezorgd; ik ben yoga gaan doen, heb lekker voor mijzelf gekookt, ben leuke dingen gaan doen en veel buiten geweest. En dit was juist hetgeen dat ik nodig had.
Ook het laatste punt waar ik erg mee worstelde - sociale contacten - is nu goed tot ontwikkeling gekomen. Ik ben altijd sociaal geweest en heb altijd sociale contacten gehad, maar was niet in staat om mij daarover ook goed te voelen. Zo isoleerde ik mijzelf en dacht vaak dat andere mensen alleen uit fatsoen met mij om wilden gaan en niet omdat ze mij leuk vonden. Het enige dat er veranderd is, is dat ik anders naar mijzelf ben gaan kijken. En ook hier heeft die moeilijke periode een fundamentele rol gespeeld omdat ik een heel erg sterke behoefte kreeg aan diepere sociale contacten en ik dit ook kreeg. Tegelijkertijd denk ik dat mijn sociale isolement mij ook heeft beperkt. Eén van de meest lastige dingen met zo'n jeugd als de onze, is dat je kwetsbaarder bent dan anderen en de kans groter is dat er mensen op je pad komen die niet goed voor je zijn maar dat je dat niet goed kunt aanvoelen. Ik heb ook geen moeite meer met lichamelijk contact - mijn moeder had één keer in de zoveel tijd een bui dat ze met mij wilde knuffelen ook al wilde ik dat niet - en ik ben hierdoor lange tijd afstandelijk geweest qua fysiek contact. Nu vind ik dat juist fijn.
Ook heb ik voor mezelf besloten dat er een paar dingen zijn die ik erg belangrijk vindt, ongeacht de reactie van anderen zoals aardig en eerlijk zijn. Ik weet niet of het door mijn jeugd komt of dat het ook in mijn eigen karakter zit, maar ik kan best manipulatief zijn en daar maakte ik ook gebruik van. Nu probeer ik altijd eerlijk te zijn omdat ik wil dat mensen mij (niet) leuk/(niet) aardig vinden om hoe ik daadwerkelijk ben in plaats van een beeld wat ik ze van mij wil geven. Er komt altijd nog wel een leugentje om bestwil uit, maar deze keuze heeft mij veel rust gegeven.
En wat ik eveneens grappig vind om te merken, is dat mijn karakter anders is dan ik altijd had gedacht; heb wel het gevoel dat mijn 'echte' karakter steeds meer naar boven komt en mijn 'aangepaste' karakter steeds meer naar de achtergrond verdwijnt. Mijn echte karakter is iemand die heel goed weet wat ze wil, zeker is van zichzelf en de connectie met anderen terwijl mijn 'aangepaste' karakter iemand is die zich erg richt op anderen en zich aan anderen aanpast. Ik had het gevoel dat ik in mijn contact met anderen altijd leuk, sociaal en entertainend moest zijn en dat ik niet mijn worstelingen met het leven of sombere dagen met anderen kon delen. Dit wordt gelukkig minder, al blijf ik het gevoel hebben dat ik iets te zeer 'afgericht' ben om dit te laten verdwijnen.
Maar ik weet natuurlijk dat het niet makkelijk is. Ik heb het geluk gehad dat - door bepaalde gebeurtenissen in mijn leven - ik wel met mijzelf aan de slag moest gaan en dat heeft mij heel veel gebracht.
Vijf jaar geleden worstelde ik nog heel erg met mijn jeugd. Inmiddels heb ik het geaccepteerd en kijk ik er op een andere manier naar. In het boek Eigen Keuze van Edith Eva Eger geeft de schrijfster op een gegeven moment aan dat het 'waarom ik' denken je heel erg beperkt maar dat het beter is om te denken 'hoe ga ik om met het leven dat mij gegeven is'. Als ik het voor het kiezen had gehad, dan had ik ook een fijne jeugd gehad met een liefdevolle moeder en was ik niet zo lang in mijn volwassen leven bezig geweest om mijzelf te helen. Maar ik weet inmiddels ook heel goed dat - met de kaarten die mij gegeven zijn - dit de best mogelijke uitkomst is geweest; het had zoveel erger gekund.
Ik ben ontzettend blij en dankbaar dat ik er zo goed uit ben gekomen. Door een aantal moeilijke jaren ben ik erachter gekomen dat ik emotioneel stabiel en weerbaar ben terwijl ik hieraan mijn hele leven heb getwijfeld; hierdoor zijn de twijfels ook zo goed als verdwenen. Ik heb een goede baan met fijne collega's, woon op een fijne plek en heb goede en diepgaande vriendschappen. Het enige dat nog ontbreekt is een relatie maar dat komt nog wel (een jarenlange relatie is een aantal maanden geleden uitgegaan).
Vijf jaar geleden liep ik ook bij een psycholoog en hij gaf aan dat ik door mijn jeugd haperingen in mijn ontwikkeling heb opgelopen maar dat het mogelijk is om deze haperingen te 'forceren'; mocht je eenmaal die ontwikkeling hebben doorgekomen, dan is het iets normaals geworden en ga je niet meer terug naar de situatie daarvoor. Zo zorgde ik altijd heel erg slecht voor mijzelf - de momenten dat ik trek had maar niet ging eten zijn niet op twee handen te tellen. Ook vond ik het mijzelf niet waard om naar de kapper of tandarts te gaan, mooie kleren te kopen of een cursus te doen voor mijn eigen ontwikkeling. Ik stelde hier altijd voorwaarden tegen over en was zo streng voor mijzelf dat ik hier nooit aan voldeed én ik ging mijzelf altijd straffen. Dat is nu helemaal weg. Tijdens de moeilijke periode van afgelopen jaar heb ik juist heel goed voor mijzelf gezorgd; ik ben yoga gaan doen, heb lekker voor mijzelf gekookt, ben leuke dingen gaan doen en veel buiten geweest. En dit was juist hetgeen dat ik nodig had.
Ook het laatste punt waar ik erg mee worstelde - sociale contacten - is nu goed tot ontwikkeling gekomen. Ik ben altijd sociaal geweest en heb altijd sociale contacten gehad, maar was niet in staat om mij daarover ook goed te voelen. Zo isoleerde ik mijzelf en dacht vaak dat andere mensen alleen uit fatsoen met mij om wilden gaan en niet omdat ze mij leuk vonden. Het enige dat er veranderd is, is dat ik anders naar mijzelf ben gaan kijken. En ook hier heeft die moeilijke periode een fundamentele rol gespeeld omdat ik een heel erg sterke behoefte kreeg aan diepere sociale contacten en ik dit ook kreeg. Tegelijkertijd denk ik dat mijn sociale isolement mij ook heeft beperkt. Eén van de meest lastige dingen met zo'n jeugd als de onze, is dat je kwetsbaarder bent dan anderen en de kans groter is dat er mensen op je pad komen die niet goed voor je zijn maar dat je dat niet goed kunt aanvoelen. Ik heb ook geen moeite meer met lichamelijk contact - mijn moeder had één keer in de zoveel tijd een bui dat ze met mij wilde knuffelen ook al wilde ik dat niet - en ik ben hierdoor lange tijd afstandelijk geweest qua fysiek contact. Nu vind ik dat juist fijn.
Ook heb ik voor mezelf besloten dat er een paar dingen zijn die ik erg belangrijk vindt, ongeacht de reactie van anderen zoals aardig en eerlijk zijn. Ik weet niet of het door mijn jeugd komt of dat het ook in mijn eigen karakter zit, maar ik kan best manipulatief zijn en daar maakte ik ook gebruik van. Nu probeer ik altijd eerlijk te zijn omdat ik wil dat mensen mij (niet) leuk/(niet) aardig vinden om hoe ik daadwerkelijk ben in plaats van een beeld wat ik ze van mij wil geven. Er komt altijd nog wel een leugentje om bestwil uit, maar deze keuze heeft mij veel rust gegeven.
En wat ik eveneens grappig vind om te merken, is dat mijn karakter anders is dan ik altijd had gedacht; heb wel het gevoel dat mijn 'echte' karakter steeds meer naar boven komt en mijn 'aangepaste' karakter steeds meer naar de achtergrond verdwijnt. Mijn echte karakter is iemand die heel goed weet wat ze wil, zeker is van zichzelf en de connectie met anderen terwijl mijn 'aangepaste' karakter iemand is die zich erg richt op anderen en zich aan anderen aanpast. Ik had het gevoel dat ik in mijn contact met anderen altijd leuk, sociaal en entertainend moest zijn en dat ik niet mijn worstelingen met het leven of sombere dagen met anderen kon delen. Dit wordt gelukkig minder, al blijf ik het gevoel hebben dat ik iets te zeer 'afgericht' ben om dit te laten verdwijnen.
Maar ik weet natuurlijk dat het niet makkelijk is. Ik heb het geluk gehad dat - door bepaalde gebeurtenissen in mijn leven - ik wel met mijzelf aan de slag moest gaan en dat heeft mij heel veel gebracht.
zondag 16 september 2018 12:11
Ik heb net je reactie gelezen Kikkerjet. Wat ontzettend knap dat je er nu zo in kunt staan. Ook herken ik wel veel van mezelf in de weg die jij afgelegd hebt. Ook ik ben mijn verleden en manier van opgroeien gaan accepteren (voor een groot deel). Hierdoor ben ik dingen die zich in het hier en nu voordoen veel minder op mezelf gaan betrekken. Ik heb geleerd dat als ik nu kritiek, opbouwende feedback krijg of wanneer ik merk dat iemand met mij geen klik ervaart dit niets te maken heeft met vroeger. Dat dit normaal is en dat diegene die het uit NIET mijn moeder (of vader) is.
Ook vind ik het bijzonder hoe iedereen er op zijn eigen manier mee omgegaan is. Jij beschrijft dat je erg je best deed om aardig gevonden te worden. Ik was juist erg goed in het onzichtbaar maken van mezelf. Want als je niet zichtbaar bent let niemand op je en kun je ook niet gekwetst worden. Ik denk dat ook ik vooral de afgelopen 5 jaar steeds meer mijn ware ik ben gaan laten zien. Nu doe ik mee met grappen, lol en humor van mijn vrienden. Zeg ik het wanneer ik het ergens niet mee eens ben en heb ik niet langer het gevoel me te moeten verstoppen. Ik kan mezelf laten zien zonder me zorgen te maken over welke gevolgen dit heeft. Ik voel me dan ook sterker dan ooit op dat vlak, heb zelfvertrouwen gekregen en durf dit ook te laten zien.
Toch, en dat vind ik bij vlagen nog wel flink balen, blijft mijn opvoeding me 'achtervolgen', Er is ooit iemand die tegen mij gezegd heeft dat het leven zich niet laat leiden en dat je van elke dip er alleen maar sterker uit kunt komen. Dit geeft mij wel houvast en maakt dat ik datgene aanga wat er op mijn pad komt. Als daar weer hulp van een psycholoog voor nodig is, dan is dat zo. Ik kan nu denken: Het is niet mijn schuld wat mij overkomen is' Het is wel aan mij wat ik ermee doe. Als ik ergens op afgerekend kan worden zijn het op de keuzes die ik nu maak, niet op wie ik ben als gevolg van.... Dit klinkt misschien wat zwaar, maar helpt mij ook om me niet opnieuw te gaan verstoppen wanneer het even moeilijk wordt.
Ik denk dat ik nu op een punt ben aangekomen, als moeder zijnde, dat ik opnieuw een keuze moet maken. Heb ik hulp nodig met dit stukje verleden of lukt het me zelf om mezelf te vinden in het moederschap?
Het grote voordeel van de acceptatie en houding die ik nu heb ten opzichte van de jaren hiervoor is dat ik me nu niet langer volledig uit het veld laat slaan door deze twijfels. Deze twijfels mogen er zijn en betekenen niet dat ik het niet goed doe. Alleen moet mijn gevoel daar nog even in mee
Ook vind ik het bijzonder hoe iedereen er op zijn eigen manier mee omgegaan is. Jij beschrijft dat je erg je best deed om aardig gevonden te worden. Ik was juist erg goed in het onzichtbaar maken van mezelf. Want als je niet zichtbaar bent let niemand op je en kun je ook niet gekwetst worden. Ik denk dat ook ik vooral de afgelopen 5 jaar steeds meer mijn ware ik ben gaan laten zien. Nu doe ik mee met grappen, lol en humor van mijn vrienden. Zeg ik het wanneer ik het ergens niet mee eens ben en heb ik niet langer het gevoel me te moeten verstoppen. Ik kan mezelf laten zien zonder me zorgen te maken over welke gevolgen dit heeft. Ik voel me dan ook sterker dan ooit op dat vlak, heb zelfvertrouwen gekregen en durf dit ook te laten zien.
Toch, en dat vind ik bij vlagen nog wel flink balen, blijft mijn opvoeding me 'achtervolgen', Er is ooit iemand die tegen mij gezegd heeft dat het leven zich niet laat leiden en dat je van elke dip er alleen maar sterker uit kunt komen. Dit geeft mij wel houvast en maakt dat ik datgene aanga wat er op mijn pad komt. Als daar weer hulp van een psycholoog voor nodig is, dan is dat zo. Ik kan nu denken: Het is niet mijn schuld wat mij overkomen is' Het is wel aan mij wat ik ermee doe. Als ik ergens op afgerekend kan worden zijn het op de keuzes die ik nu maak, niet op wie ik ben als gevolg van.... Dit klinkt misschien wat zwaar, maar helpt mij ook om me niet opnieuw te gaan verstoppen wanneer het even moeilijk wordt.
Ik denk dat ik nu op een punt ben aangekomen, als moeder zijnde, dat ik opnieuw een keuze moet maken. Heb ik hulp nodig met dit stukje verleden of lukt het me zelf om mezelf te vinden in het moederschap?
Het grote voordeel van de acceptatie en houding die ik nu heb ten opzichte van de jaren hiervoor is dat ik me nu niet langer volledig uit het veld laat slaan door deze twijfels. Deze twijfels mogen er zijn en betekenen niet dat ik het niet goed doe. Alleen moet mijn gevoel daar nog even in mee
zondag 16 september 2018 14:48
Dank voor je reactie en het delen van je ervaringen, Tender. Het is voor mij heel bevrijdend geweest om enerzijds je jeugd los te zien van mezelf - hoe onze moeder zijn omgegaan zegt meer over hen dan over ons - en anderzijds om nu, als volwassene, de keuze te hebben hoe je er mee omgaat en het een plek geeft in je leven.
Mijn verleden zal mij ook altijd blijven achtervolgen. Op dit moment in mijn leven is het minder aanwezig, maar ik weet natuurlijk niet wat het moederschap met mij zou doen (mocht ik ooit kinderen krijgen wat ik graag hoop). Helaas speelt het verleden ook bij mijn siblings die er veel meer last van hebben dan ik. Ook dit heb ik kunnen accepteren, al zal dit verdriet altijd bij mij blijven.
En wat goed van je dat je hulp durft te zoeken op de momenten dat je het nodig hebt! Je zou ook je kop in het zand kunnen steken en net doen alsof er niets aan de hand is.
Mijn verleden zal mij ook altijd blijven achtervolgen. Op dit moment in mijn leven is het minder aanwezig, maar ik weet natuurlijk niet wat het moederschap met mij zou doen (mocht ik ooit kinderen krijgen wat ik graag hoop). Helaas speelt het verleden ook bij mijn siblings die er veel meer last van hebben dan ik. Ook dit heb ik kunnen accepteren, al zal dit verdriet altijd bij mij blijven.
En wat goed van je dat je hulp durft te zoeken op de momenten dat je het nodig hebt! Je zou ook je kop in het zand kunnen steken en net doen alsof er niets aan de hand is.
zondag 16 september 2018 17:32
Ook ik herken hier (helaas) heel veel, te veel om op te noemen. De littekens van je jeugd waar je mee moet leven, niet snappen hoe ouders hun kinderen zo kunnen behandelen en dat ze geen hulp hebben gezocht, het gebrek aan eigenwaarde, de emotionele chantage, het isolement, ga zo maar door, pffff.
Gelukkig heb ik op jonge leeftijd mijn man leren kennen, hij heeft een lieve familie die voor mij een goed voorbeeld is geweest, hoewel me dat ook heel erg heeft geconfronteerd met wat ik allemaal 'gemist' heb in mijn jeugd en heb moeten incasseren. Hopelijk kan ik een betere moeder zijn voor mijn zoontje. Ik lees dat meer moeders zich dat afvragen, ik ben bang dat de onzekerheid zal blijven, maar ik denk ook dat we daarom heel bewust onze kind(eren) opvoeden en het heel belangrijk vinden om het goed te doen en ze een fijne jeugd te geven. Daarmee zijn we al een heel eind! Ook probeer ik te vertrouwen op het oordeel van mijn man en schoonfamilie als ze zeggen dat ik het goed doe.
Gelukkig heb ik op jonge leeftijd mijn man leren kennen, hij heeft een lieve familie die voor mij een goed voorbeeld is geweest, hoewel me dat ook heel erg heeft geconfronteerd met wat ik allemaal 'gemist' heb in mijn jeugd en heb moeten incasseren. Hopelijk kan ik een betere moeder zijn voor mijn zoontje. Ik lees dat meer moeders zich dat afvragen, ik ben bang dat de onzekerheid zal blijven, maar ik denk ook dat we daarom heel bewust onze kind(eren) opvoeden en het heel belangrijk vinden om het goed te doen en ze een fijne jeugd te geven. Daarmee zijn we al een heel eind! Ook probeer ik te vertrouwen op het oordeel van mijn man en schoonfamilie als ze zeggen dat ik het goed doe.
Het contact met mijn ouders (vader heeft ook problemen, van andere aard) probeer ik te behouden. Het blijven toch je ouders, en ergens heb ik het gevoel dat ze het heel diep van binnen goed bedoelen maar het gewoon echt niet kunnen, en ze de stap naar hulp nooit hebben gezet uit schaamte/angst. Het contact gaat op een manier die ik zelf aan kan, en anders maar niet. Dit betekent dat het contact dus erg oppervlakkig is, en dat ik tegenwoordig vaker niet dan wel naar ze toe ga. Wat ik hier lastig in vind, is dat ik ook nog broers/zussen heb die de problematiek anders ervaren. Ze hebben er vroeger minder last van gehad, of zijn er op hun eigen manier overheen gekomen, of negeren het. Hoe gaat dat bij jullie, het contact en de band met broers/zussen/overige familie?
maandag 17 september 2018 07:57
Mijn broertje heeft er ook veel last van, maar op een andere manier denk ik. Mijn moeder richtte zich vooral op mij met al haar frustratie. Bijna altijd wanneer ik alleen met haar was, maar regelmatig was mijn broertje ook thuis. Hij heeft mij altijd geprobeerd te beschermen voor mijn moeder. Kwam voor me op en stond regelmatig zelfs letterlijk tussen ons in wanneer het fysiek werd.
Ik denk dat, omdat hij mij altijd beschermd heeft, ik nu een heel goed contact met hem heb. We hebben er samen altijd goed over kunnen praten en zijn er voor elkaar wanneer dat nodig is. Hier ben ik dan ook heel erg blij mee!!
Ook ik heb nog contact met mijn ouders, maar inderdaad wel op mijn voorwaarden. Begin 20, toen ik al het huis uit was, maar even noodgedwongen thuis moest zijn ivm het verbreken van een relatie barstte de bom opnieuw. Dat is tevens het keerpunt geweest in mijn relatie met mijn ouders. Heel vaak moest ik na een uitbarsting van mijn vader het uitpraten. Wat eigenlijk inhield dat ik nog eens dunnetjes alles wat ik verkeerd gedaan had over me heen kreeg. Mijn moeder weigerde altijd sorry te zeggen of naar haar eigen handelen te kijken. Deze keer heb ik dat geweigerd, heb ik de voorwaarde gesteld dat mijn moeder met haar probleem hulp zou gaan zoeken. Eerder dan dat geen gesprek meer met mij. Op de één of andere manier voelde ik me toen sterk genoeg om mijn grenzen erg duidelijk aan te geven. Sindsdien ben ik dan ook erg kort naar ze wanneer mijn grenzen overschreden worden. Zo heb ik mijn moeder ook wel eens binnen een minuut buiten de deur gezet wanneer haar gedrag in mijn huis grenzeloos werd. Mijn relatie is niet diepgaand en puur functioneel en praktisch. Levensgebeurtenissen of dingen die me bezig houden bespreek ik niet met ze, daar heb ik andere mensen voor. Op deze manier werkt het voor mij en kan ik zonder gevoel van frustratie mijn beide ouders om me heen verdragen. Ik heb nu de regie over onze relatie en zij niet langer over mij.
Verder durf ik inmiddels ook wel te geloven dat ze echt van mij houden en diep in hun hart het beste met me voor hebben. Mijn moeder heeft het in haar kinder- en jeugdtijd ook niet makkelijk gehad met haar eigen ouders. Het komt dus ergens vandaan. Wat ik wel erg moeilijk blijf vinden is dat mijn moeder nooit hulp gezocht heeft. En dat mijn vader daar geen moeite voor gedaan heeft om haar zover te krijgen. Tot op de dag van vandaag is het een onbespreekbaar onderwerp en zodra ik erover begin wordt het onderwerp zo snel mogelijk veranderd. Ik begin er dus niet meer over inmiddels. Daarbij komt ook dat als ik erover begin in steevast voor mijn voeten gegooid krijg dat ik geen makkelijk kind was. Hoe het kan dat ik dwars en opstandig was staan ze voor het gemak maar niet bij stil.... Dus is mijn relatie oppervlakkig, functioneel en praktisch. Ze helpen me met oppassen, geven regelmatig geld (Alsof je liefde daarmee koopt) en ik heb geleerd dit te accepteren en te zien als een vorm van liefde (tot op zekere hoogte)….
Zo, alweer een heel verhaal. Ik merk dat wanneer ik reacties van anderen lees er weer zoveel herinneringen bij mezelf boven komen. Ook herken ik zo ontzettend veel in eigenlijk ieders reactie. Wanneer ik eenmaal begin met typen raak ik bijna niet 'uit gepraat'. Dus excuus voor de lange verhalen, maar hoop dat anderen hier ook weer wat aan hebben. Net als ik dat heb aan jullie reacties
Ik denk dat, omdat hij mij altijd beschermd heeft, ik nu een heel goed contact met hem heb. We hebben er samen altijd goed over kunnen praten en zijn er voor elkaar wanneer dat nodig is. Hier ben ik dan ook heel erg blij mee!!
Ook ik heb nog contact met mijn ouders, maar inderdaad wel op mijn voorwaarden. Begin 20, toen ik al het huis uit was, maar even noodgedwongen thuis moest zijn ivm het verbreken van een relatie barstte de bom opnieuw. Dat is tevens het keerpunt geweest in mijn relatie met mijn ouders. Heel vaak moest ik na een uitbarsting van mijn vader het uitpraten. Wat eigenlijk inhield dat ik nog eens dunnetjes alles wat ik verkeerd gedaan had over me heen kreeg. Mijn moeder weigerde altijd sorry te zeggen of naar haar eigen handelen te kijken. Deze keer heb ik dat geweigerd, heb ik de voorwaarde gesteld dat mijn moeder met haar probleem hulp zou gaan zoeken. Eerder dan dat geen gesprek meer met mij. Op de één of andere manier voelde ik me toen sterk genoeg om mijn grenzen erg duidelijk aan te geven. Sindsdien ben ik dan ook erg kort naar ze wanneer mijn grenzen overschreden worden. Zo heb ik mijn moeder ook wel eens binnen een minuut buiten de deur gezet wanneer haar gedrag in mijn huis grenzeloos werd. Mijn relatie is niet diepgaand en puur functioneel en praktisch. Levensgebeurtenissen of dingen die me bezig houden bespreek ik niet met ze, daar heb ik andere mensen voor. Op deze manier werkt het voor mij en kan ik zonder gevoel van frustratie mijn beide ouders om me heen verdragen. Ik heb nu de regie over onze relatie en zij niet langer over mij.
Verder durf ik inmiddels ook wel te geloven dat ze echt van mij houden en diep in hun hart het beste met me voor hebben. Mijn moeder heeft het in haar kinder- en jeugdtijd ook niet makkelijk gehad met haar eigen ouders. Het komt dus ergens vandaan. Wat ik wel erg moeilijk blijf vinden is dat mijn moeder nooit hulp gezocht heeft. En dat mijn vader daar geen moeite voor gedaan heeft om haar zover te krijgen. Tot op de dag van vandaag is het een onbespreekbaar onderwerp en zodra ik erover begin wordt het onderwerp zo snel mogelijk veranderd. Ik begin er dus niet meer over inmiddels. Daarbij komt ook dat als ik erover begin in steevast voor mijn voeten gegooid krijg dat ik geen makkelijk kind was. Hoe het kan dat ik dwars en opstandig was staan ze voor het gemak maar niet bij stil.... Dus is mijn relatie oppervlakkig, functioneel en praktisch. Ze helpen me met oppassen, geven regelmatig geld (Alsof je liefde daarmee koopt) en ik heb geleerd dit te accepteren en te zien als een vorm van liefde (tot op zekere hoogte)….
Zo, alweer een heel verhaal. Ik merk dat wanneer ik reacties van anderen lees er weer zoveel herinneringen bij mezelf boven komen. Ook herken ik zo ontzettend veel in eigenlijk ieders reactie. Wanneer ik eenmaal begin met typen raak ik bijna niet 'uit gepraat'. Dus excuus voor de lange verhalen, maar hoop dat anderen hier ook weer wat aan hebben. Net als ik dat heb aan jullie reacties
maandag 17 september 2018 14:28
Tender, dank voor je reactie. Wat fijn dat je een grote broer had die je kon beschermen en dit durfde. En dat je hier met je broer open over kunt praten, en jullie hierin wat aan elkaar hebben. Ik kan me ook voorstellen dat weer terug bij je ouders wonen een trigger was, wat goed dat je toen voor jezelf opkwam en haar vertelde dat ze hulp moest gaan zoeken. Dat laatste heb ik in mijn jeugd ook regelmatig geroepen, waar haar gedrag alleen maar erger van werd natuurlijk. Daar brand ik mijn vingers niet meer aan.
Hier helaas weinig steun aan broers/zussen, we wonen ver van elkaar en zien elkaar niet vaak. De familieband is niet hecht, maar mijn ouders snappen niet waarom. Bij verjaardagen of kerst heeft mijn moeder bepaalde verwachtingen en denkt dat iedereen deze verwachtingen deelt. Als er iets niet gaat zoals mijn moeder dat wil/verwacht dan springt ze uit haar vel, loopt boos weg, huilt, schreeuwt, noem maar op. Het ligt uiteraard altijd aan iemand anders, diegene moet excuus maken en heeft heel wat te verantwoorden. Mijn zus is hier met name gevoelig voor, ze voelt (net als ik) goed aan wanneer de sfeer dreigt om te slaan omdat er iets niet gaat zoals mijn moeder wil, en om dat te voorkomen gaat zij er erg ver in mee. Inmiddels doe ik dat niet meer, want het op eieren lopen en over mijn eigen grenzen heen gaan, heeft al lang genoeg ten koste van mezelf gegaan. Helaas zorgt dit ook voor strubbelingen tussen mij en mijn zus. Zou dit graag anders zien, maar weet helaas niet hoe. Mijn oudere broer leeft echt in zijn eigen wereld op dat soort gelegenheden, hij doet voornamelijk zijn eigen ding en er is weinig echt contact mee te maken. Hij is waarschijnlijk ook blij als het voorbij is en weer naar huis kan. Mijn man gaat (gelukkig) regelmatig mee naar dit soort gelegenheden, en blijft zich verbazen over het gedrag van mijn ouders. Het feit dat dit voor mij (en jullie) helaas de normale gang van zaken was vroeger, vindt hij heel triest.
Hier helaas weinig steun aan broers/zussen, we wonen ver van elkaar en zien elkaar niet vaak. De familieband is niet hecht, maar mijn ouders snappen niet waarom. Bij verjaardagen of kerst heeft mijn moeder bepaalde verwachtingen en denkt dat iedereen deze verwachtingen deelt. Als er iets niet gaat zoals mijn moeder dat wil/verwacht dan springt ze uit haar vel, loopt boos weg, huilt, schreeuwt, noem maar op. Het ligt uiteraard altijd aan iemand anders, diegene moet excuus maken en heeft heel wat te verantwoorden. Mijn zus is hier met name gevoelig voor, ze voelt (net als ik) goed aan wanneer de sfeer dreigt om te slaan omdat er iets niet gaat zoals mijn moeder wil, en om dat te voorkomen gaat zij er erg ver in mee. Inmiddels doe ik dat niet meer, want het op eieren lopen en over mijn eigen grenzen heen gaan, heeft al lang genoeg ten koste van mezelf gegaan. Helaas zorgt dit ook voor strubbelingen tussen mij en mijn zus. Zou dit graag anders zien, maar weet helaas niet hoe. Mijn oudere broer leeft echt in zijn eigen wereld op dat soort gelegenheden, hij doet voornamelijk zijn eigen ding en er is weinig echt contact mee te maken. Hij is waarschijnlijk ook blij als het voorbij is en weer naar huis kan. Mijn man gaat (gelukkig) regelmatig mee naar dit soort gelegenheden, en blijft zich verbazen over het gedrag van mijn ouders. Het feit dat dit voor mij (en jullie) helaas de normale gang van zaken was vroeger, vindt hij heel triest.
maandag 1 oktober 2018 17:22
Tender wat jij in een aantal berichten terug schrijft pakte mij ineens. Je schrijft:
Om te overleven heb ik als kind geleerd mijn gevoel uit te zetten. Door niet te voelen kon ik blijven functioneren als kind en gezonde keuzes blijven maken. Dit is iets wat automatisch is ontstaan en ik geen bewuste keuzes in heb gemaakt.
Ik moest gelijk denken aan wat ik vroeger deed. Als klein meisje begon ik vroeger met mijn huid open te krabben. Mijn moeder heeft diverse hulp voor mij gezocht op dat gebied maar ik ben er nooit meer achter gekomen waarom ik dat deed. Het was zo erg dat ik 's nachts met handschoenen aan moest slapen met plakband om mijn pols, zodat ik mij niet weer zou open krabben. Mijn armen benen en buik zaten helemaal onder de wondjes.
Op latere leeftijd is dit een tijd goed gegaan en heb ik er geen last meer van gehad. Ik ben nu 20 en heb 2 jaar een stabiele relatie. Maar als ik in een erge ruzie kom met mijn vriend en er komt pijn van vroeger naar boven, voelt het zo heftig dat ik het niet aankan en wil ik mijn huid echt weer open krabben.
Nu vraag ik mij af of dit misschien in relatie staat tot elkaar.. Ik kan me niet herinneren dat ik als klein meisje last had van mijn moeders bordeline want ze was wel altijd erg beschermend naar mij. Maar het gevoel uitzetten komt denk ik wel op hetzelfde neer, pijn en emoties niet willen voelen dus ga je het verdringen..
Ik vind het moeilijk dat dit soort dingen van vroeger terug komen in mijn relatie. Maar tegelijk wordt er ook veel geheeld nu.
Het is heftig om zo te vertellen maar ik hoop dat iemand misschien herkenning vind of dit misschien begrijpt..
Om te overleven heb ik als kind geleerd mijn gevoel uit te zetten. Door niet te voelen kon ik blijven functioneren als kind en gezonde keuzes blijven maken. Dit is iets wat automatisch is ontstaan en ik geen bewuste keuzes in heb gemaakt.
Ik moest gelijk denken aan wat ik vroeger deed. Als klein meisje begon ik vroeger met mijn huid open te krabben. Mijn moeder heeft diverse hulp voor mij gezocht op dat gebied maar ik ben er nooit meer achter gekomen waarom ik dat deed. Het was zo erg dat ik 's nachts met handschoenen aan moest slapen met plakband om mijn pols, zodat ik mij niet weer zou open krabben. Mijn armen benen en buik zaten helemaal onder de wondjes.
Op latere leeftijd is dit een tijd goed gegaan en heb ik er geen last meer van gehad. Ik ben nu 20 en heb 2 jaar een stabiele relatie. Maar als ik in een erge ruzie kom met mijn vriend en er komt pijn van vroeger naar boven, voelt het zo heftig dat ik het niet aankan en wil ik mijn huid echt weer open krabben.
Nu vraag ik mij af of dit misschien in relatie staat tot elkaar.. Ik kan me niet herinneren dat ik als klein meisje last had van mijn moeders bordeline want ze was wel altijd erg beschermend naar mij. Maar het gevoel uitzetten komt denk ik wel op hetzelfde neer, pijn en emoties niet willen voelen dus ga je het verdringen..
Ik vind het moeilijk dat dit soort dingen van vroeger terug komen in mijn relatie. Maar tegelijk wordt er ook veel geheeld nu.
Het is heftig om zo te vertellen maar ik hoop dat iemand misschien herkenning vind of dit misschien begrijpt..
maandag 18 maart 2019 09:46
Wauw, dit topic is een soort tijdmachine. Ik zocht op google naar ervaringen en kwam hier die van mezelf tegen, van ruim 5,5 jaar geleden. Ik schreef toen al dat het jaren zou gaan duren voordat ik hiermee om zou kunnen gaan. Nu, jaren later, begint het eindelijk ergens op te lijken!
Ik herken zo vreselijk veel van wat hier wordt geschreven. Ik wil even inhaken op iemand die zei dat je niet kunt rouwen omdat je moeder nog leeft (sorry, weet even niet meer wie het zei). Dat kan wel!
5,5 jaar geleden was ik zwanger van de eerste. Inmiddels heb ik drie kinderen. Zodra de jongste uit de babytijd kwam en ik weer wat tijd en ruimte kreeg voor andere dingen, haalde het verleden en alle patronen die daarbij horen me heel hard in. Al die tijd was ik keihard doorgegaan, tot op het punt dat het echt niet meer ging. Ik dacht eerst overspannen te zijn, of een burn-out te hebben, maar het bleek een zware depressie te zijn. En ineens werd ik gedwongen om de confrontatie aan te gaan met het verleden, heden, mijn ouders en mezelf. Ik heb eerder professionele hulp gehad en dat hielp ook. Alleen weet ik nu dat ik nooit eerder bij mijn kern ben geweest.
Die kern, dat is precies waar ik nu ben. Ik heb zoveel geleerd. Het moeilijkste van alles is dat het gedrag van mijn ouders en de (traumatische) gebeurtenissen die zij in mijn jeugd hebben veroorzaakt, bij mij voor hechtingsproblemen hebben gezorgd. Kleine dagelijkse gebeurtenissen (of ruzie met andere mensen) kunnen bij mij een diep gevoel van afwijzing veroorzaken. Het gevoel dat ik er niet mag zijn. Het gevoel dat ik in de steek gelaten word of er helemaal alleen voor sta. Dat is natuurlijk heel logisch, want dat is ook precies wat er mijn leven lang gebeurd is in het contact met mijn ouders. Rationeel weet ik vaak dat dat gevoel niets met de kleine dagelijkse situaties van nu te maken heeft, maar voortkomt uit mijn opvoeding. Daardoor lukt het me om stabiele relaties aan te gaan (met mijn man en met vrienden). Maar ondertussen liep ik intern wel helemaal vast.
Dat diepe gevoel van er niet mogen zijn nam tijdens de depressie alles over. Het contact met mijn ouders stond weliswaar op een laag pitje, maar was er nog wel. Al die letterlijk ziekmakende patronen uit mijn jeugd waren er nog steeds. Ik probeerde het contact goed te houden door alleen oppervlakkige dingen te bespreken, afspraken te maken over grenzen, etc. Ik gunde het mijn kinderen om hun oma te kennen, te weten waar ze vandaan komen. Maar in de praktijk bleek ook oppervlakkig contact onhoudbaar. Ik ging eraan onderdoor. Het voortdurend grenzen moeten bewaken, altijd mijn schild moeten ophouden (mijn moeders 'specialiteit' is het vinden van zwakke plekken en mij daar zo hard mogelijk proberen te raken), nooit ergens boos over kunnen zijn, want dan escaleert de boel... Mijn psycholoog was heel verhelderend. Natuurlijk gun je je kinderen een oma, maar als hun moeder daaraan kapot gaat, is prima aan ze uit te leggen (later) waarom je het contact hebt verbroken. Klinkt heel logisch, maar was voor mij echt een eye-opener en een bevrijding.
Ik heb het contact met mijn moeder verbroken. En nu komt het rouwproces. Ik rouw omdat ik nooit ouders heb gehad bij wie ik terecht kon, op wie ik kon terugvallen, die mijn behoeftes hebben gezien en begrepen. En nog veel moeilijker: ik rouw omdat ik ze nooit zal krijgen. Het doet me enorm veel pijn en ik verwacht dat dat maar deels zal slijten. Maar wat ik terugkrijg is mijn leven. De mogelijkheid om mezelf te ontwikkelen, eindelijk bezig te gaan met wie ik ben. Wat er goed is aan mij, mooi is aan mij, de moeite waard is aan mij. Wie ik wil zijn. Wat ik wil doen met mijn leven. Ik heb nu de volledige ruimte om mijn eigen identiteit tot bloei te laten komen, iets dat voorheen nooit mogelijk was, omdat ik mezelf altijd (ten dele) moest wegcijferen om afwijzing of escalatie te voorkomen.
Na verlies van iets dierbaars komt rouw. En het dierbare kan ook iets zijn dat je heel erg graag had willen hebben, maar er niet meer is of nooit is geweest. Nee, je moeder is niet dood, maar de moeder waar je zo ontzettend naar verlangde is er niet. En daar mag en kun je om rouwen.
Ik las ergens ook iets over het enorme verlangen om familie te hebben. Ik heb dat ook heel sterk. Mijn familie is niet zo groot en het grootste belang van de meeste familieleden is de familie bij elkaar houden. Omdat ik dat al jaren moeilijk maak (door grenzen te stellen aan het contact met mijn moeder), word ik verstoten en mijn moeder niet. Ik denk ook dat de meeste mensen niet volledig zien hoe door en door slecht ze zich kan gedragen. Dat doet ze vooral bij mij. Bij vrienden en kennissen kan ze heel innemend, betrokken, sociaal en geïnteresseerd zijn. Het contact tussen haar en mijn zus is ook beter dan het contact met mij (wat ik heel moeilijk vind, want mijn zus zou een enorme steun kunnen zijn geweest voor mij). Relaties met partners zijn altijd heel instabiel en lopen uiteindelijk stuk. Zodra iemand heel dichtbij komt gaat het mis. Uiteraard ligt dat nooit aan haar. Ze heeft al haar ex-partners al gediagnosticeerd en ook ik heb volgens haar verschillende persoonlijkheidsstoornissen. (Met dank aan de psycholoog weet ik dat dat niet zo is.)
Maar goed, punt is, dat verlangen naar familie, naar ergens bij horen, dat blijft. Het contact met mijn schoonfamilie is goed, maar oppervlakkig. Dus het rouwproces zal in mijn geval niet alleen gaan over mijn ouders, maar ook over het gemis aan familie in het algemeen. Maar het is het waard. Het was dit of de depressie, met alle mogelijke gevolgen van dien.
Evaatje201, misschien lees je dit ooit nog en heb je iets aan mijn verhaal. Ik heb nooit mezelf gekrabt of anderszins verwond, maar jouw proces klinkt wel heel herkenbaar. Toen ik 20 was stond ik ook nog maar aan het begin. Het kost tijd voordat je alle puzzelstukjes hebt en het geheel overziet en doorziet. Je bent je er al van bewust dat hevige emotie nu iets triggert van vroeger. Dat is al een enorme stap! Ga dat in jouw tempo en op jouw manier rustig verkennen.
Ik herken zo vreselijk veel van wat hier wordt geschreven. Ik wil even inhaken op iemand die zei dat je niet kunt rouwen omdat je moeder nog leeft (sorry, weet even niet meer wie het zei). Dat kan wel!
5,5 jaar geleden was ik zwanger van de eerste. Inmiddels heb ik drie kinderen. Zodra de jongste uit de babytijd kwam en ik weer wat tijd en ruimte kreeg voor andere dingen, haalde het verleden en alle patronen die daarbij horen me heel hard in. Al die tijd was ik keihard doorgegaan, tot op het punt dat het echt niet meer ging. Ik dacht eerst overspannen te zijn, of een burn-out te hebben, maar het bleek een zware depressie te zijn. En ineens werd ik gedwongen om de confrontatie aan te gaan met het verleden, heden, mijn ouders en mezelf. Ik heb eerder professionele hulp gehad en dat hielp ook. Alleen weet ik nu dat ik nooit eerder bij mijn kern ben geweest.
Die kern, dat is precies waar ik nu ben. Ik heb zoveel geleerd. Het moeilijkste van alles is dat het gedrag van mijn ouders en de (traumatische) gebeurtenissen die zij in mijn jeugd hebben veroorzaakt, bij mij voor hechtingsproblemen hebben gezorgd. Kleine dagelijkse gebeurtenissen (of ruzie met andere mensen) kunnen bij mij een diep gevoel van afwijzing veroorzaken. Het gevoel dat ik er niet mag zijn. Het gevoel dat ik in de steek gelaten word of er helemaal alleen voor sta. Dat is natuurlijk heel logisch, want dat is ook precies wat er mijn leven lang gebeurd is in het contact met mijn ouders. Rationeel weet ik vaak dat dat gevoel niets met de kleine dagelijkse situaties van nu te maken heeft, maar voortkomt uit mijn opvoeding. Daardoor lukt het me om stabiele relaties aan te gaan (met mijn man en met vrienden). Maar ondertussen liep ik intern wel helemaal vast.
Dat diepe gevoel van er niet mogen zijn nam tijdens de depressie alles over. Het contact met mijn ouders stond weliswaar op een laag pitje, maar was er nog wel. Al die letterlijk ziekmakende patronen uit mijn jeugd waren er nog steeds. Ik probeerde het contact goed te houden door alleen oppervlakkige dingen te bespreken, afspraken te maken over grenzen, etc. Ik gunde het mijn kinderen om hun oma te kennen, te weten waar ze vandaan komen. Maar in de praktijk bleek ook oppervlakkig contact onhoudbaar. Ik ging eraan onderdoor. Het voortdurend grenzen moeten bewaken, altijd mijn schild moeten ophouden (mijn moeders 'specialiteit' is het vinden van zwakke plekken en mij daar zo hard mogelijk proberen te raken), nooit ergens boos over kunnen zijn, want dan escaleert de boel... Mijn psycholoog was heel verhelderend. Natuurlijk gun je je kinderen een oma, maar als hun moeder daaraan kapot gaat, is prima aan ze uit te leggen (later) waarom je het contact hebt verbroken. Klinkt heel logisch, maar was voor mij echt een eye-opener en een bevrijding.
Ik heb het contact met mijn moeder verbroken. En nu komt het rouwproces. Ik rouw omdat ik nooit ouders heb gehad bij wie ik terecht kon, op wie ik kon terugvallen, die mijn behoeftes hebben gezien en begrepen. En nog veel moeilijker: ik rouw omdat ik ze nooit zal krijgen. Het doet me enorm veel pijn en ik verwacht dat dat maar deels zal slijten. Maar wat ik terugkrijg is mijn leven. De mogelijkheid om mezelf te ontwikkelen, eindelijk bezig te gaan met wie ik ben. Wat er goed is aan mij, mooi is aan mij, de moeite waard is aan mij. Wie ik wil zijn. Wat ik wil doen met mijn leven. Ik heb nu de volledige ruimte om mijn eigen identiteit tot bloei te laten komen, iets dat voorheen nooit mogelijk was, omdat ik mezelf altijd (ten dele) moest wegcijferen om afwijzing of escalatie te voorkomen.
Na verlies van iets dierbaars komt rouw. En het dierbare kan ook iets zijn dat je heel erg graag had willen hebben, maar er niet meer is of nooit is geweest. Nee, je moeder is niet dood, maar de moeder waar je zo ontzettend naar verlangde is er niet. En daar mag en kun je om rouwen.
Ik las ergens ook iets over het enorme verlangen om familie te hebben. Ik heb dat ook heel sterk. Mijn familie is niet zo groot en het grootste belang van de meeste familieleden is de familie bij elkaar houden. Omdat ik dat al jaren moeilijk maak (door grenzen te stellen aan het contact met mijn moeder), word ik verstoten en mijn moeder niet. Ik denk ook dat de meeste mensen niet volledig zien hoe door en door slecht ze zich kan gedragen. Dat doet ze vooral bij mij. Bij vrienden en kennissen kan ze heel innemend, betrokken, sociaal en geïnteresseerd zijn. Het contact tussen haar en mijn zus is ook beter dan het contact met mij (wat ik heel moeilijk vind, want mijn zus zou een enorme steun kunnen zijn geweest voor mij). Relaties met partners zijn altijd heel instabiel en lopen uiteindelijk stuk. Zodra iemand heel dichtbij komt gaat het mis. Uiteraard ligt dat nooit aan haar. Ze heeft al haar ex-partners al gediagnosticeerd en ook ik heb volgens haar verschillende persoonlijkheidsstoornissen. (Met dank aan de psycholoog weet ik dat dat niet zo is.)
Maar goed, punt is, dat verlangen naar familie, naar ergens bij horen, dat blijft. Het contact met mijn schoonfamilie is goed, maar oppervlakkig. Dus het rouwproces zal in mijn geval niet alleen gaan over mijn ouders, maar ook over het gemis aan familie in het algemeen. Maar het is het waard. Het was dit of de depressie, met alle mogelijke gevolgen van dien.
Evaatje201, misschien lees je dit ooit nog en heb je iets aan mijn verhaal. Ik heb nooit mezelf gekrabt of anderszins verwond, maar jouw proces klinkt wel heel herkenbaar. Toen ik 20 was stond ik ook nog maar aan het begin. Het kost tijd voordat je alle puzzelstukjes hebt en het geheel overziet en doorziet. Je bent je er al van bewust dat hevige emotie nu iets triggert van vroeger. Dat is al een enorme stap! Ga dat in jouw tempo en op jouw manier rustig verkennen.
maandag 28 oktober 2019 22:03
Wat een herkenning in al deze berichten. Sinds kort ben ik er achter gekomen dat mijn moeder zeer waarschijnlijk ook een borderliner is, door alles wat ik mijn therapeut verteld heb. Mijn hele leven lang heb ik geworsteld met de relatie met mijn moeder. (Ik ben nu 64 en mijn moeder 90). Altijd in gevecht met. Altijd gedacht dat ik nooit iets goed deed, niets waard was en altijd nog gewacht of er ooit een gezonde moeder-dochter relatie zou ontstaan. Op mijn 60ste heb ik dit idee losgelaten en besloten dat ik me geen pijn meer zou laten doen door haar. Sinds afgelopen november heb ik haar ook niet meer gezien. Eindelijk voor mezelf gekozen, eindelijk rust. Dankzij een zeer goede PRI-therapeut en de boeken van Ingeborg Bosch vind ik mezelf nu wel veel waard, weet ik dat ik iemand ben en leef ik weer, i.p.v. te overleven. Ik heb ook geleerd dat borderline een ziekte is, dat mijn moeders gedrag geen opzet was en ik heb mijn boosheid naar haar kunnen laten varen. Misschien neem ik daardoor nog een keer contact met haar op, maar eerst ga ik mijn eigen helingsproces afmaken.
anoniem_64d3d09df2a31 wijzigde dit bericht op 29-10-2019 17:02
Reden: taalfout
Reden: taalfout
0.14% gewijzigd
vrijdag 3 januari 2020 03:12
Wat een mooi topic is dit toch. Heel bijzonder dat een topic dat al zo lang loopt en eigenlijk niet zoveel posts heeft, zoveel herkenning en steun biedt. En dat het steeds met tussenpozen van jaren heel actueel kan zijn.
Ik heb helemaal aan het begin (onder een nu geanonimiseerde nick) meegeschreven. Had toen ook een kind van 1 jaar. En heb vorig jaar alles nog eens een keer teruggelezen. En nu weer; op een moment dat ik met vragen in mijn hoofd zit.
In die paar jaar sinds mijn posts ben ik enorm gegroeid en heb ik fases doorlopen die ik in de posts van andere ook herken. Ik liep vast in mijn zware managementbaan en ik merkte ineens dat ik in een patroon van vroeger was beland waarbij het twee-hoofdig directie symbool stond voor de relatie met mijn vader en moeder. Ook liep ik met boosheid en walging richting mijn vader rond. Dat werd uiteindelijk een persoonlijke zoektocht, ondersteunt door een psycholoog en veel boeken. (Waarvan Understanding the borderline mother en bpdfamily.com echt heel waardevol zijn geweest). Traumaverwerking, inzicht in parentificatie en de gevolgen hiervan, en inzicht in overlevingsstrategieen (zoals je verstand en je gevoel van elkaar scheiden) zijn onder andere aan bod gekomen. Ik ben hierdoor vooral veel “zachter” geworden. Al die boosheid en verdriet heeft plaats gemaakt voor acceptatie en grotendeels vergeving. Mijn ouders weten en kunnen niet beter. Dat praat het niet goed; maar het is zoals het is. Zij zitten vast in een systeem/patroon, en ik ga dat in mijn generatie doorbreken.
Ik ben ook vooral dankbaar geworden. Voor wie ik ben en wat ik heb. Het had heel anders met me kunnen aflopen. Maar ik sta met beide benen op de grond, heb liefdevolle en diepe relaties, ben gelukkig, succesvol volgens mijn termen (geld is niet mijn maatstaf) en ik leef mijn waarden na. Dat ik me onderscheid met een hoog verantwoordelijkheidsgevoel, een drang naar onafhankelijkheid en dat ik goede “voelsprieten” heb (oftewel sensitief/politiek gevoelig ben), komt grotendeels door de overlevingsstrategieen uit mijn jeugd. Het zijn valkuilen, maar deze vaardigheden hebben me ook heel veel gebracht en ik heb geleerd ze op de juiste momenten in te zetten.
Het is met andere woorden goed zo. Ik heb er vrede mee. En natuurlijk poppen er nog wel eens vragen en onzekerheden op; zeker t.o. de opvoeding van mijn kind. Maar ik durf naar mezelf te kijken, ik kan inmiddels hulp/feedback vragen, ik reflecteer een hoop en lees me in wanneer ik dat nodig vind. Nee, ik zal niet perfect zijn maar ik doe het zoveel beter dan mijn ouders het ooit hebben gedaan. En dat sterkt me.
Waarom ik nu toch weer alle berichtjes zit te lezen, is omdat mijn moeder via de mail contact met me heeft gezocht na jaren radiostilte. Het was een lief berichtje. Maar ik weet dat het zo weer kan omslaan. En ik weet nog niet wat ik hiermee wil. Ik heb echt met haar te doen. Met haar onkunde, haar roep naar liefde, haar angsten en zelfhaat. Ik voel in de kern genegenheid, maar word misselijk bij de gedachte aan echt contact. Ze is chronisch ziek, wat het voor mij des te moeilijker maakt. Ik gun het niemand om alleen en ziek (hulpbehoevend) oud te worden. Maar ik wil voor haar geen mantelzorger zijn. Het voelt egoistisch om dit zo uit te spreken. Ik sta altijd voor iedereen klaar; maar voor mijn eigen moeder kan ik het niet opbrengen. Ook niet als het alleen praktische ondersteuning is en ik het hele emotionele deel blokkeer/scheid. Pff.. iemand hier gedachten over die je met me wil delen?
Ik heb helemaal aan het begin (onder een nu geanonimiseerde nick) meegeschreven. Had toen ook een kind van 1 jaar. En heb vorig jaar alles nog eens een keer teruggelezen. En nu weer; op een moment dat ik met vragen in mijn hoofd zit.
In die paar jaar sinds mijn posts ben ik enorm gegroeid en heb ik fases doorlopen die ik in de posts van andere ook herken. Ik liep vast in mijn zware managementbaan en ik merkte ineens dat ik in een patroon van vroeger was beland waarbij het twee-hoofdig directie symbool stond voor de relatie met mijn vader en moeder. Ook liep ik met boosheid en walging richting mijn vader rond. Dat werd uiteindelijk een persoonlijke zoektocht, ondersteunt door een psycholoog en veel boeken. (Waarvan Understanding the borderline mother en bpdfamily.com echt heel waardevol zijn geweest). Traumaverwerking, inzicht in parentificatie en de gevolgen hiervan, en inzicht in overlevingsstrategieen (zoals je verstand en je gevoel van elkaar scheiden) zijn onder andere aan bod gekomen. Ik ben hierdoor vooral veel “zachter” geworden. Al die boosheid en verdriet heeft plaats gemaakt voor acceptatie en grotendeels vergeving. Mijn ouders weten en kunnen niet beter. Dat praat het niet goed; maar het is zoals het is. Zij zitten vast in een systeem/patroon, en ik ga dat in mijn generatie doorbreken.
Ik ben ook vooral dankbaar geworden. Voor wie ik ben en wat ik heb. Het had heel anders met me kunnen aflopen. Maar ik sta met beide benen op de grond, heb liefdevolle en diepe relaties, ben gelukkig, succesvol volgens mijn termen (geld is niet mijn maatstaf) en ik leef mijn waarden na. Dat ik me onderscheid met een hoog verantwoordelijkheidsgevoel, een drang naar onafhankelijkheid en dat ik goede “voelsprieten” heb (oftewel sensitief/politiek gevoelig ben), komt grotendeels door de overlevingsstrategieen uit mijn jeugd. Het zijn valkuilen, maar deze vaardigheden hebben me ook heel veel gebracht en ik heb geleerd ze op de juiste momenten in te zetten.
Het is met andere woorden goed zo. Ik heb er vrede mee. En natuurlijk poppen er nog wel eens vragen en onzekerheden op; zeker t.o. de opvoeding van mijn kind. Maar ik durf naar mezelf te kijken, ik kan inmiddels hulp/feedback vragen, ik reflecteer een hoop en lees me in wanneer ik dat nodig vind. Nee, ik zal niet perfect zijn maar ik doe het zoveel beter dan mijn ouders het ooit hebben gedaan. En dat sterkt me.
Waarom ik nu toch weer alle berichtjes zit te lezen, is omdat mijn moeder via de mail contact met me heeft gezocht na jaren radiostilte. Het was een lief berichtje. Maar ik weet dat het zo weer kan omslaan. En ik weet nog niet wat ik hiermee wil. Ik heb echt met haar te doen. Met haar onkunde, haar roep naar liefde, haar angsten en zelfhaat. Ik voel in de kern genegenheid, maar word misselijk bij de gedachte aan echt contact. Ze is chronisch ziek, wat het voor mij des te moeilijker maakt. Ik gun het niemand om alleen en ziek (hulpbehoevend) oud te worden. Maar ik wil voor haar geen mantelzorger zijn. Het voelt egoistisch om dit zo uit te spreken. Ik sta altijd voor iedereen klaar; maar voor mijn eigen moeder kan ik het niet opbrengen. Ook niet als het alleen praktische ondersteuning is en ik het hele emotionele deel blokkeer/scheid. Pff.. iemand hier gedachten over die je met me wil delen?
