Psyche
alle pijlers
Droeverig gevoel
zaterdag 20 februari 2010 22:46
Nee, geen taalfout, maar echt droeverig. De tekst hieronder legt uit wat ik bedoel. Al snap ik het zelf vaak niet helemaal.
Kinderen voor kinderen heeft destijds (tekst van Robert Long) mij al geholpen met uit te leggen wat ik bedoel. Wie herkent dit?
Droeverig gevoel
(Robert Long)
Solist: Manon Langelaar
Er is zo'n droeverig gevoel
Waar ik de woorden niet voor weet
Ik kan niet zeggen wat het is of hoe het heet
Het lijkt een beetje op verdriet
Maar echt verdriet is het toch niet
En soms bederft het toch gewoon de hele boel
Ik denk dat niemand echt begrijpt wat ik bedoel
Soms gaan we 's zomers naar het strand
Dat vind ik heerlijk en het zand
Prikt aan je benen en dan sta ik
Aan de koele waterkant
Ik heb wat schelpen in m'n hand
Gewoon wat schelpen
En dan opeens, ik kan het echt niet helpen
Is er dat droeverig gevoel
Waar ik de woorden niet voor weet
Ik kan niet zeggen wat het is of hoe het heet
Het lijkt een beetje op verdriet
Maar echt verdriet is het toch niet
En soms bederft het toch gewoon de hele boel
Ik denk dat niemand echt begrijpt wat ik bedoel
Ik mocht met oma naar de stad
En 'k had een jas van haar gehad
Voor m'n verjaardag, en de zon scheen
En ik kreeg ook nog patat
M'n oma is gewoon een schat
Maar dan in enen
Dan is het net alsof de zon nooit heeft geschenen
Er is zo'n droeverig gevoel
Waar ik de woorden niet voor weet
Ik kan niet zeggen wat het is of hoe het heet
Het lijkt een beetje op verdriet
Maar echt verdriet is het toch niet
En soms bederft het toch gewoon de hele boel
Ik denk dat niemand echt begrijpt wat ik bedoel
Ach 'k weet zelf niet eens wat ik bedoel
Kinderen voor kinderen heeft destijds (tekst van Robert Long) mij al geholpen met uit te leggen wat ik bedoel. Wie herkent dit?
Droeverig gevoel
(Robert Long)
Solist: Manon Langelaar
Er is zo'n droeverig gevoel
Waar ik de woorden niet voor weet
Ik kan niet zeggen wat het is of hoe het heet
Het lijkt een beetje op verdriet
Maar echt verdriet is het toch niet
En soms bederft het toch gewoon de hele boel
Ik denk dat niemand echt begrijpt wat ik bedoel
Soms gaan we 's zomers naar het strand
Dat vind ik heerlijk en het zand
Prikt aan je benen en dan sta ik
Aan de koele waterkant
Ik heb wat schelpen in m'n hand
Gewoon wat schelpen
En dan opeens, ik kan het echt niet helpen
Is er dat droeverig gevoel
Waar ik de woorden niet voor weet
Ik kan niet zeggen wat het is of hoe het heet
Het lijkt een beetje op verdriet
Maar echt verdriet is het toch niet
En soms bederft het toch gewoon de hele boel
Ik denk dat niemand echt begrijpt wat ik bedoel
Ik mocht met oma naar de stad
En 'k had een jas van haar gehad
Voor m'n verjaardag, en de zon scheen
En ik kreeg ook nog patat
M'n oma is gewoon een schat
Maar dan in enen
Dan is het net alsof de zon nooit heeft geschenen
Er is zo'n droeverig gevoel
Waar ik de woorden niet voor weet
Ik kan niet zeggen wat het is of hoe het heet
Het lijkt een beetje op verdriet
Maar echt verdriet is het toch niet
En soms bederft het toch gewoon de hele boel
Ik denk dat niemand echt begrijpt wat ik bedoel
Ach 'k weet zelf niet eens wat ik bedoel
zondag 21 februari 2010 12:55
quote:Groll schreef op 21 februari 2010 @ 10:04:
Ik vraag me af of iedereen echt over hetzelfde heeft.
De voorbeelden die Robert Long geeft zijn onduidelijk omdat hij niet zegt wat precies zijn humeur bederft.
Zo heb ik het liedje als kind ook altijd begrepen.
Ondanks dat er geen aanleiding toe is krijgt ze depressieve gevoelens en die begrijpt ze niet. Terwijl ze juist lekker met oma naar de stad is en plezier heeft.
Het gevoel zoals hier beschreven herken ik dan ook niet (al heb ik het liedje wel honderden keren als kind geluisterd). Bij mij is er altijd wel een aanleiding toe.
Ik vraag me af of iedereen echt over hetzelfde heeft.
De voorbeelden die Robert Long geeft zijn onduidelijk omdat hij niet zegt wat precies zijn humeur bederft.
Zo heb ik het liedje als kind ook altijd begrepen.
Ondanks dat er geen aanleiding toe is krijgt ze depressieve gevoelens en die begrijpt ze niet. Terwijl ze juist lekker met oma naar de stad is en plezier heeft.
Het gevoel zoals hier beschreven herken ik dan ook niet (al heb ik het liedje wel honderden keren als kind geluisterd). Bij mij is er altijd wel een aanleiding toe.
zondag 21 februari 2010 14:44
maandag 1 maart 2010 20:37
Ik ken het, het is het gevoel alsof er ineens een wolk voor de zon schuift.
Zo benoemde ik het toen ik, ik herinner het me nog precies, het voor het eerst meemaakte.
Ik was veertien jaar geworden, ik had de dagen naar mijn verjaardag afgeteld, zoals ik alle jaren daarvoor altijd gedaan had.
Het was voordat de visite zou komen.
Mijn moeder vroeg me nog even een laatste boodschap te halen bij het buurtwinkeltje op de hoek van de straat. Op weg er naartoe was er nog niks aan de hand. Op de weg terug naar huis overviel me het plotseling.
Ik snapte er niks van, het was mijn verjaardag notabene, en zometeen zou iedereen komen en koffie drinken, er was taart...
Ik voelde me anders dan anders, inderdaad droeverig, en ik dacht dat het nooit meer over zou gaan.
Ik hield mijn mond erover dicht, want wie zou dit nou begrijpen?\
Die middag heb ik met andere ogen naar alles om me heen gekeken. Het was het zelfde huis, dezelfde kamer, dezelfde slingers als ieder jaar, en dezelfde mensen die plezier hadden. En toch was er iets wezenlijk ánders, iets dat ik alleen beleefde.
Sindsdien is het iets dat me regelmatig kan overvallen, iets dat ik ook herken en waarvan ik vantevoren niet weet of het zal gaan gebeuren of niet. Dat is het gekke. Ik kan erdoor als een berg tegen bepaalde dingen opzien, wat dan vaak niet nodig is omdat het niet aan de orde komt. En andersom is het er zonder voortekenen.
Het laat me op de momenten dat het er is erg eenzaam voelen, omdat ik het vaak heb tussen andere mensen die er geen idee van hebben dat ik die gevoelens heb. Het plaatst me buiten de kring.
Ik ken het liedje van kinderen voor kinderen al lang.
En het treft me altijd weer hoe goed het verwoord is, hoe herkenbaar. En het heeft ook iets van troost: ik ben niet de enige.
Zo benoemde ik het toen ik, ik herinner het me nog precies, het voor het eerst meemaakte.
Ik was veertien jaar geworden, ik had de dagen naar mijn verjaardag afgeteld, zoals ik alle jaren daarvoor altijd gedaan had.
Het was voordat de visite zou komen.
Mijn moeder vroeg me nog even een laatste boodschap te halen bij het buurtwinkeltje op de hoek van de straat. Op weg er naartoe was er nog niks aan de hand. Op de weg terug naar huis overviel me het plotseling.
Ik snapte er niks van, het was mijn verjaardag notabene, en zometeen zou iedereen komen en koffie drinken, er was taart...
Ik voelde me anders dan anders, inderdaad droeverig, en ik dacht dat het nooit meer over zou gaan.
Ik hield mijn mond erover dicht, want wie zou dit nou begrijpen?\
Die middag heb ik met andere ogen naar alles om me heen gekeken. Het was het zelfde huis, dezelfde kamer, dezelfde slingers als ieder jaar, en dezelfde mensen die plezier hadden. En toch was er iets wezenlijk ánders, iets dat ik alleen beleefde.
Sindsdien is het iets dat me regelmatig kan overvallen, iets dat ik ook herken en waarvan ik vantevoren niet weet of het zal gaan gebeuren of niet. Dat is het gekke. Ik kan erdoor als een berg tegen bepaalde dingen opzien, wat dan vaak niet nodig is omdat het niet aan de orde komt. En andersom is het er zonder voortekenen.
Het laat me op de momenten dat het er is erg eenzaam voelen, omdat ik het vaak heb tussen andere mensen die er geen idee van hebben dat ik die gevoelens heb. Het plaatst me buiten de kring.
Ik ken het liedje van kinderen voor kinderen al lang.
En het treft me altijd weer hoe goed het verwoord is, hoe herkenbaar. En het heeft ook iets van troost: ik ben niet de enige.
dinsdag 2 maart 2010 20:10
Herkenbaar, heb als kind al last van depressieve gevoelens c.q. droevigheid en kan er naarmate ik ouder wordt wel steeds beter mee omgaan, in zoverre kan er beter en sneller er een positieve draai aangeven maar kan me herinneren dat ik me als kind al regelmatig droevig voelde, binnen het gezin waarin ik opgroeide, veel alleen gelaten etc. Tegenwoordig kan ik er beter mee omgaan maar het gevoel kan zomaar opeens opzetten zonder dat er een bepaalde aanleiding voor hoeft te zijn. Kan me verplaatsen in Perel, duidelijk verwoord hoe je je kan voelen tussen mensen en/of als je alleen bent.
woensdag 3 maart 2010 09:39
Ik herken dit zeker. Ik heb inmiddels geleerd voor mezelf om hier even aan toe te geven en me maar droevig te voelen, om vervolgens er weer uit te komen, er klaar mee te zijn en weer positief te zijn. Er zijn dagen dat je niets ziet zitten en er zijn dagen dat je tevreden bent met alles wat je hebt.
woensdag 3 maart 2010 14:53
quote:Bezzzz schreef op 01 maart 2010 @ 22:05:
Ik weet nog dat ik als kind het liedje hoorde bij KvK en dacht: ondankbaar wicht, net met oma in de stad geweest, een jas gehad en OOK nog patat! Niet zo zeuren. Ik vond het een heel irritant liedje. Ik was niet zo'n droeverig meisje....Haha, dat is ook een manier van het bekijken! Kan me er trouwens wel iets bij voorstellen als je dat gevoel helemaal niet kent!
Ik weet nog dat ik als kind het liedje hoorde bij KvK en dacht: ondankbaar wicht, net met oma in de stad geweest, een jas gehad en OOK nog patat! Niet zo zeuren. Ik vond het een heel irritant liedje. Ik was niet zo'n droeverig meisje....Haha, dat is ook een manier van het bekijken! Kan me er trouwens wel iets bij voorstellen als je dat gevoel helemaal niet kent!
woensdag 3 maart 2010 15:37
ik had het nog niet gelezen t hele topic maar alwel het liedje in mijn hoofd, sinds de titel er stond.....
Heel herkenbaar allemaal het gevoel, de tekst....
Maarrrrrrrrrrrrrrrrrrr hoe krijg ik dát lied nu weer uit mijn hoofd???? Ik loop het al dagen te hummen en te zingen, alleen daardoor krijg ik al een droeverig gevoel
Heel herkenbaar allemaal het gevoel, de tekst....
Maarrrrrrrrrrrrrrrrrrr hoe krijg ik dát lied nu weer uit mijn hoofd???? Ik loop het al dagen te hummen en te zingen, alleen daardoor krijg ik al een droeverig gevoel
