Eenzaamheid - accepteer je of doe je er iets aan?

in mijn leven zijn er verschillende soorten eenzaamheid (geweest). in mijn jaren tussen 20-35 een diepe, haast wanhopige eenzaamheid en depressies omdat ik in 5 jaar van de 15 jaar daarvan een relatie had. ik was in de andere jaren volledig op mijzelf aangewezen in goede en slechte tijden. vriendinnen hadden een partner en geen tijd (meer) voor mij en mijn familie was altijd al afstandelijk. dus mijn eigen boontjes doppen was het credo. het lukte wel, maar ik had heel veel klachten, zowel lichamelijk als geestelijk. deze klachten hield ik voor mezelf. 'zeuren' of klagen werd niet gewaardeerd. ik heb verschillende malen geprobeerd met therapie er iets aan te doen, maar ik had steeds het idee dat de peuten niet echt snapten waar het probleem nou zat. (inmiddels weet ik dat wel)

tussen 35- en nu (51) ben ik eenzaam omdat ik in mijn relatie veel intimiteit mis. Vriendinnen waarmee een gelijkwaardige relatie opgebouwd is, heb ik nu wel en die zijn zeer waardevol. ik heb bezigheden, sociale contacten en ga graag naar concerten waar ik ook altijd wel een praatje met deze of gene maak. familie is nog steeds afstandelijk en mijn verlangen (noemt het maar honger) naar een verbinding op emotioneel niveau is gebleven. Daarvoor ben ik sinds een aantal jaren opnieuw in therapie. Ik heb (helaas) geen kinderen en dat zorgt ook voor een stuk eenzaamheid. Moeders zijn toch een soort club (sommigen zelfs een cultus )waar jij niet bij hoort. je kan niet meepraten over iets dat in onze maatschappij nog steeds als een hoogste waarde wordt gezien. Dus buitensluiten is zeker wel aan de orde. Dat zal straks nog een keer gebeuren als de moeders van nu oma's van de toekomst worden.

ik ben erg teruggetrokken geworden. zeg niet meer zoveel als vroeger, denk des te meer, ben het muurbloempje in gezelschap en ben vooral beschouwend bezig Ik heb geleerd mijn eigen beste vriendin te zijn. ik vind mezelf namelijk leuk gezelschap en snap dan ook niet waarom mijn partner geen emotionele (of fysieke) verbinding met mij kan maken. ik 'praat" veel met mezelf door middel van een dagboek en dat is soms confronterend en soms hilarisch leuk. ik heb namelijk een zwart gevoel voor humor. door brieven te schrijven aan mezelf vang ik een stuk eenzaamheid op.

Bang voor de toekomst: ja soms. mensen zijn toegenomen onverschillig naar elkaar en 'eigen verantwoordelijkheid" staat voorop. Dus neem ik die verantwoordelijkheid en plan nu mijn leven ,zorg dat ik in zo goed mogelijke fysieke conditie kom zodat ik langer fit kan blijven en dingen kan doen die mijn eenzaamheid enigzins gaan bestrijden zonder dat ik afhankelijk van andere ben, wordt of blijf.

Mijn behoefte aan "zorgen voor" kan ik kwijt in mijn honden. Dat verlicht, heel, heel, heel veel. er is toch dat "oh, fijn dat je weer thuis bent" of "krijgen we nou eindelijk eten" of "hmmm dat was een lekker koekje dank je wel!" met een cookiedogkiss er achteraan.

(gewijzigd ivm te persoonlijk)

Ikigai schreef: ↑

21-10-2018 21:53

Ik heb zelf in het verleden een aantal vriendschappen laten doodbloeden, omdat ik hen te negatief vond en het me te veel energie kostte.

Dat lees ik in jullie verhalen ook een beetje terug, maar dan van de andere kant. Ik denk dat deze houding ervoor kan zorgen dat je eenzaam wordt, want je stoot er mensen mee van je af.

Sorry maar ik zie geen verband. Alsof mensen het aan zichzelf te danken hebben als ze eenzaam zijn? Dat het alleen klagende glas half leeg mensen zijn die eenzaam zijn? Voor mij staat eenzaamheid los van sociale contacten. Mensen met vrienden en familie om zich heen kunnen heel eenzaam zijn en mensen die dat niet hebben hoeven niet eenzaam te zijn.

Eenzaamheid heeft meer te maken met het gebrek aan een echte connectie met andere mensen. En juist omdat ik niet altijd wil klagen over mijn situatie - ik zit in een rouwproces - vind ik het moeilijk om echt de diepte in te gaan met mensen. Want daar zit heel veel verdriet en angst. En wie zit daar nou tegenwoordig nog op te wachten? Dus dan hebben we het over makkelijke dingen. En dat maakt me eenzaam. Dat ik het gevoel heb dat ik niemand meer heb waarmee ik mijn diepste gevoelens mee kan delen. Zoals dat vroeger wel was in vriendschappen toen je nog nauwelijks wat had meegemaakt en het grootste drama in je leven was dat de jongen waar je verliefd op was niet terug verliefd op jou was.