Psyche
alle pijlers
En wat als het mij wél iets doet?
woensdag 7 oktober 2009 om 22:23
oh arme lieve fijne mooie EV....
Ik moet gewoon huilen van je postjes..... ik lees altijd maar half half hier en ik mis het gedeelte wat je familie je kwalijk neemt... maar wat ik nu lees daar schrik ik van. Van jouw reactie, je pijn, zoveel pijn, altijd vechten voor jezelf..... ik vind het zo erg..... ik weet gewoon niet zo goed wat ik moet zeggen.....
Ik vind het zo erg, ik vind je zo lief....
Ik moet gewoon huilen van je postjes..... ik lees altijd maar half half hier en ik mis het gedeelte wat je familie je kwalijk neemt... maar wat ik nu lees daar schrik ik van. Van jouw reactie, je pijn, zoveel pijn, altijd vechten voor jezelf..... ik vind het zo erg..... ik weet gewoon niet zo goed wat ik moet zeggen.....
Ik vind het zo erg, ik vind je zo lief....
DTEEZ!
woensdag 7 oktober 2009 om 22:39
Lieve Elmervrouw,
Jij voelt dat je er voor je familie niet toe doet, ik zou bijna zeggen: nou en??
Voor zoveel andere mensen doe je er wel toe. Mensen die jou bewust gekozen hebben om wie je bent. Je familie krijg je, andere mensen kiezen voor je. En dat zijn de belangrijkste.
Waarom wil je zo graag dat je er toe doet voor je familie? Als zij niet zien hoe je werkelijk bent, dan is dat hun probleem.. en vooral hun gemis.
Jij voelt dat je er voor je familie niet toe doet, ik zou bijna zeggen: nou en??
Voor zoveel andere mensen doe je er wel toe. Mensen die jou bewust gekozen hebben om wie je bent. Je familie krijg je, andere mensen kiezen voor je. En dat zijn de belangrijkste.
Waarom wil je zo graag dat je er toe doet voor je familie? Als zij niet zien hoe je werkelijk bent, dan is dat hun probleem.. en vooral hun gemis.
donderdag 8 oktober 2009 om 02:21
donderdag 8 oktober 2009 om 11:46
Ik las gisteravond je posts EV en ik heb niet direct gereageerd omdat ik niet wist of, en zo ja hoé, ik dit ging zeggen.
Allereerst: je pijn en gekwetstheid zijn bijna tastbaar, ze spatten van het scherm af. En ik begrijp dat je je zo voelt; niet alleen omdat je het hele proces hier hebt gedeeld, maar omdat ik vanuit mijn familie-achtergrond nogal wat ervaring heb met dit soort situaties.
Onze situaties zijn niet aan elkaar gelijk maar vertonen veel overeenkomsten: ook ik mocht er niet zijn vroeger, ook ik werd vooral gebruikt en niet gezien voor wie ik was en mijn familie een nest adders noemen is nog complimenteus uitgedrukt.
De fase waar jij nu in zit, dat vechten om gehoord te worden, die fase heb ik ook gehad. Het is ontzettend pijnlijk en eenzaam om te beseffen dat je niet gezien werd, vroeger, niet gezien wordt, nu op dit moment, en niet gezien zàl gaan worden. Dat laatste is misschien nog wel het moeilijkst te accepteren van alles.
Ik moet eerlijk zeggen dat als ik niet ziek was geworden, 5 jaar terug, ik zeer waarschijnlijk nog steeds aan het vechten was. Tegen de bierkaai, dat zie ik nu, want van je familie kun je het niet winnen.
Ik wens je natuurlijk geen ziekte toe om te beseffen dat je je familie los moet laten, begrijp me goed! Ik probeer alleen te zeggen dat je ooit, door welke omstandigheid ook, op het punt komt dat je inziet dat loslaten het enige is dat je kunt doen.
Want nu, in deze situatie, valt het me op dat je niet zozeer reageert op de situatie met je nichtje, maar vanuit je hele geschiedenis met pijn.
In plaats van dit als een losstaande gebeurtenis te zien haalt het bij jou àlles open, met alle kracht van je verdriet en je frustratie. Dat je nu zo ontzettend van slag bent, zo gerààkt, dat komt niet puur en alleen door het gedoe met je nichtje. Ik durf te zeggen dat ik denk dat dat de aanleiding is voor je gevoel, maar niet de hele reden.
De hele reden is het verleden dat daar achter zit.
Want als je het objectief probeert te bekijken, dan is je nichtje nog maar 14. Een kind. Met kinderemoties en een kinderlijke naiviteit. Je kunt het haar niet echt kwalijk nemen dat ze is zoals ze is; ook zij is een product van die familie waar je zélf zo door gekwetst bent. En dat je je zo laat raken door haar, wetend dat ze eigenlijk maar een kind is, zegt voor mij dat je niet zozeer op haar en deze situatie reageert, maar al die jaren pijn, afwijzing en eenzaamheid nu projecteert op dit gebeuren.
Ik schrijf dit niet om het af te zwakken, jouw gevoel en de situatie. Integendeel, zoals ik al zei: je pijn is echt. Maar volgens mij is de pijn die je voelt groter dan de aanleiding nu.
En dan kom ik op mijn punt: zelf heb ik ervoor gekozen om alle contact met mijn familie af te kappen. Ik wil me niet meer laten kwetsen en voor mij was de enige oplossing uiteindelijk om ze dan helemaal uit mijn leven te sluiten.
Dat heeft ruimte gegeven voor verwerking van het verleden én het gaf me de kans om de wonden te helen zonder dat er constant nieuwe wonden werden toegebracht.
Dat was voor mij de oplossing; of dat voor jou ook zo is, dat kun jij alleen zeggen.
Maar dat je een manier moet vinden om je familie los te laten, dat staat voor mij als een paal boven water.
Gehoord en gezien willen worden door de mensen die je altijd zo gekwetst hebben, dat streven begrijp ik maar al te goed, maar het gaat nooit lukken. Dus moet je het loslaten. Om jezelf te beschermen, om jezelf te kunnen helen, om jezelf te kunnen zijn.
Als je wacht op erkenning, op bevestiging van je pijn, dan kun je eeuwig wachten.
Je verdient het om jezelf die erkenning te geven en daarvoor heb je eigenlijk je familie helemaal niet nodig.
Als je deze post niet prettig vindt, laat het me weten en ik haal 'm weg.
En weet dat ik schrijf wat ik schrijf omdat je me zo raakt en omdat ik je gevoel helaas maar al te goed kan meevoelen.
Je bent sterker dan je zelf denkt.
Allereerst: je pijn en gekwetstheid zijn bijna tastbaar, ze spatten van het scherm af. En ik begrijp dat je je zo voelt; niet alleen omdat je het hele proces hier hebt gedeeld, maar omdat ik vanuit mijn familie-achtergrond nogal wat ervaring heb met dit soort situaties.
Onze situaties zijn niet aan elkaar gelijk maar vertonen veel overeenkomsten: ook ik mocht er niet zijn vroeger, ook ik werd vooral gebruikt en niet gezien voor wie ik was en mijn familie een nest adders noemen is nog complimenteus uitgedrukt.
De fase waar jij nu in zit, dat vechten om gehoord te worden, die fase heb ik ook gehad. Het is ontzettend pijnlijk en eenzaam om te beseffen dat je niet gezien werd, vroeger, niet gezien wordt, nu op dit moment, en niet gezien zàl gaan worden. Dat laatste is misschien nog wel het moeilijkst te accepteren van alles.
Ik moet eerlijk zeggen dat als ik niet ziek was geworden, 5 jaar terug, ik zeer waarschijnlijk nog steeds aan het vechten was. Tegen de bierkaai, dat zie ik nu, want van je familie kun je het niet winnen.
Ik wens je natuurlijk geen ziekte toe om te beseffen dat je je familie los moet laten, begrijp me goed! Ik probeer alleen te zeggen dat je ooit, door welke omstandigheid ook, op het punt komt dat je inziet dat loslaten het enige is dat je kunt doen.
Want nu, in deze situatie, valt het me op dat je niet zozeer reageert op de situatie met je nichtje, maar vanuit je hele geschiedenis met pijn.
In plaats van dit als een losstaande gebeurtenis te zien haalt het bij jou àlles open, met alle kracht van je verdriet en je frustratie. Dat je nu zo ontzettend van slag bent, zo gerààkt, dat komt niet puur en alleen door het gedoe met je nichtje. Ik durf te zeggen dat ik denk dat dat de aanleiding is voor je gevoel, maar niet de hele reden.
De hele reden is het verleden dat daar achter zit.
Want als je het objectief probeert te bekijken, dan is je nichtje nog maar 14. Een kind. Met kinderemoties en een kinderlijke naiviteit. Je kunt het haar niet echt kwalijk nemen dat ze is zoals ze is; ook zij is een product van die familie waar je zélf zo door gekwetst bent. En dat je je zo laat raken door haar, wetend dat ze eigenlijk maar een kind is, zegt voor mij dat je niet zozeer op haar en deze situatie reageert, maar al die jaren pijn, afwijzing en eenzaamheid nu projecteert op dit gebeuren.
Ik schrijf dit niet om het af te zwakken, jouw gevoel en de situatie. Integendeel, zoals ik al zei: je pijn is echt. Maar volgens mij is de pijn die je voelt groter dan de aanleiding nu.
En dan kom ik op mijn punt: zelf heb ik ervoor gekozen om alle contact met mijn familie af te kappen. Ik wil me niet meer laten kwetsen en voor mij was de enige oplossing uiteindelijk om ze dan helemaal uit mijn leven te sluiten.
Dat heeft ruimte gegeven voor verwerking van het verleden én het gaf me de kans om de wonden te helen zonder dat er constant nieuwe wonden werden toegebracht.
Dat was voor mij de oplossing; of dat voor jou ook zo is, dat kun jij alleen zeggen.
Maar dat je een manier moet vinden om je familie los te laten, dat staat voor mij als een paal boven water.
Gehoord en gezien willen worden door de mensen die je altijd zo gekwetst hebben, dat streven begrijp ik maar al te goed, maar het gaat nooit lukken. Dus moet je het loslaten. Om jezelf te beschermen, om jezelf te kunnen helen, om jezelf te kunnen zijn.
Als je wacht op erkenning, op bevestiging van je pijn, dan kun je eeuwig wachten.
Je verdient het om jezelf die erkenning te geven en daarvoor heb je eigenlijk je familie helemaal niet nodig.
Als je deze post niet prettig vindt, laat het me weten en ik haal 'm weg.
En weet dat ik schrijf wat ik schrijf omdat je me zo raakt en omdat ik je gevoel helaas maar al te goed kan meevoelen.
Je bent sterker dan je zelf denkt.
donderdag 8 oktober 2009 om 11:58
donderdag 8 oktober 2009 om 12:00
Wat een mooie woorden Robo.
EV, wat absurd hoe familie een mens kan maken en breken he?
Er komt bij jou nu heel veel los... emotie, boosheid, en volgens mij ook iets krachtigs.
Misschien kun je proberen die kracht en die boosheid te gebruiken voor iets anders, waar je ZELF iets aan hebt.
Weet ik veel... timmer een kast.... train voor een marathon... loop iedere dag een lange wandelroute waarna je denkt: Zo, mooi voor elkaar gekregen. IK heb dat voor elkaar gekregen.
Ik zit maar wat zweverig te bazelen denk ik. Je kunt natuurlijk ook gewoon iets stuk gaan gooien (genoeg lelijke dingen bij de kringloop... handig om mee te gooien)
Heel veel sterkte
Er is zo weinig wat ik (wij forummers) nu kunnen doen, voor jouw emoties die zo diep zitten. Dat gevoel heb ik.
Zelf ben ik na een aanvaring afgelopen week buiten gaan lopen, in het licht van de volle maan (daar houd ik van... van moonlight ) Het loste niks op maar ik werd wel rustiger. En kreeg bij het buiten lopen het gevoel: Ik mag hier zijn.
Wat anderen ook zeggen en hoe ze je ook raken... Je bent een mens en niets meer of minder waard dan anderen.
EV, wat absurd hoe familie een mens kan maken en breken he?
Er komt bij jou nu heel veel los... emotie, boosheid, en volgens mij ook iets krachtigs.
Misschien kun je proberen die kracht en die boosheid te gebruiken voor iets anders, waar je ZELF iets aan hebt.
Weet ik veel... timmer een kast.... train voor een marathon... loop iedere dag een lange wandelroute waarna je denkt: Zo, mooi voor elkaar gekregen. IK heb dat voor elkaar gekregen.
Ik zit maar wat zweverig te bazelen denk ik. Je kunt natuurlijk ook gewoon iets stuk gaan gooien (genoeg lelijke dingen bij de kringloop... handig om mee te gooien)
Heel veel sterkte
Er is zo weinig wat ik (wij forummers) nu kunnen doen, voor jouw emoties die zo diep zitten. Dat gevoel heb ik.
Zelf ben ik na een aanvaring afgelopen week buiten gaan lopen, in het licht van de volle maan (daar houd ik van... van moonlight ) Het loste niks op maar ik werd wel rustiger. En kreeg bij het buiten lopen het gevoel: Ik mag hier zijn.
Wat anderen ook zeggen en hoe ze je ook raken... Je bent een mens en niets meer of minder waard dan anderen.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
donderdag 8 oktober 2009 om 12:08
Nog een overdenking die al sinds gisteren in mijn hoofd zit:
ik geloof dat iedereen een soort "thema" in zijn leven heeft. Een onderwerp dat steeds terugkomt, een soort rode draad, een les die je constant op je bord krijgt.
Voor de één is dat bijvoorbeeld eenzaamheid in al zijn vormen, voor de ander leren voor jezelf te zorgen, voor een derde bijvoorbeeld leren relaties aan te gaan.
Bij jou, EV, komt steeds in me op dat jouw levensthema 'loslaten' is. Je kinderen heb je moeten loslaten, daar had je geen keus in en daar heb je gedwongen mee moeten leren dealen. Ze zijn weg en je hebt daar geen hand in gehad, geen keus.
En nu zit je in de tegenovergestelde situatie: nu moet je iets gààn loslaten dat jou pijn doet en kwetst: je familie en hun invloed op jouw leven. Vroeger én nu.
Weer een proces van loslaten dus, maar deze keer vanuit het tegenovergestelde perspectief: niet gedwongen door omstandigheden, maar vanuit je eigen keuze. Als je die durft te maken.
Maar dat afscheid nemen en loslaten als een rode draad door je leven heen lopen, dat zit dus al even in mijn hoofd.
Voor wat het waard is hoor, deze woorden. Ik ben misschien wat te abstract, maar ik wilde het je toch zeggen.
ik geloof dat iedereen een soort "thema" in zijn leven heeft. Een onderwerp dat steeds terugkomt, een soort rode draad, een les die je constant op je bord krijgt.
Voor de één is dat bijvoorbeeld eenzaamheid in al zijn vormen, voor de ander leren voor jezelf te zorgen, voor een derde bijvoorbeeld leren relaties aan te gaan.
Bij jou, EV, komt steeds in me op dat jouw levensthema 'loslaten' is. Je kinderen heb je moeten loslaten, daar had je geen keus in en daar heb je gedwongen mee moeten leren dealen. Ze zijn weg en je hebt daar geen hand in gehad, geen keus.
En nu zit je in de tegenovergestelde situatie: nu moet je iets gààn loslaten dat jou pijn doet en kwetst: je familie en hun invloed op jouw leven. Vroeger én nu.
Weer een proces van loslaten dus, maar deze keer vanuit het tegenovergestelde perspectief: niet gedwongen door omstandigheden, maar vanuit je eigen keuze. Als je die durft te maken.
Maar dat afscheid nemen en loslaten als een rode draad door je leven heen lopen, dat zit dus al even in mijn hoofd.
Voor wat het waard is hoor, deze woorden. Ik ben misschien wat te abstract, maar ik wilde het je toch zeggen.
donderdag 8 oktober 2009 om 12:28
EV, ook van mij een dikke .
Je kent mij niet, maar ik ken jou wel, o.a. van het verhaal over je kinderen....
Ben het met Robo eens. Bepaalde thema's kunnen meerdere keren langskomen in je leven (tot je de les geleerd hebt, wordt weleens gezegd). Je hebt een hoop om mee te 'dealen'. Ik neem mijn pet af voor je vechtlust en hoop dat je die kan aanwenden ten bate van jezelf (zoals Moonlight zegt).
Anderen (zoals jouw nichtje) reageren weer vanuit hun gevoel en referentiekadar. Dus dat zegt alles over hun en weinig over jou!
Je kent mij niet, maar ik ken jou wel, o.a. van het verhaal over je kinderen....
Ben het met Robo eens. Bepaalde thema's kunnen meerdere keren langskomen in je leven (tot je de les geleerd hebt, wordt weleens gezegd). Je hebt een hoop om mee te 'dealen'. Ik neem mijn pet af voor je vechtlust en hoop dat je die kan aanwenden ten bate van jezelf (zoals Moonlight zegt).
Anderen (zoals jouw nichtje) reageren weer vanuit hun gevoel en referentiekadar. Dus dat zegt alles over hun en weinig over jou!
Just a little strenght in our hearts. Enough to heal.
donderdag 8 oktober 2009 om 13:41
Ik kreeg laats van iemand een lief kaartje waar o.a. deze woorden op stonden:
Als je je eigen tranen niet meer erg vindt dan stoppen ze.
Want ik heb de laatste maanden wat afgejankt en ook nu zit ik hier weer vol emotie te typen vanwege de tekst hierboven, gekregen van iemand die mij de moeite waard vindt. Kan het soms niet geloven dat mensen mij aardig vinden. Weet dat ik het dapper vind dat je je verhaal wilt delen en hoop dat de therapie je helpt.
Als je je eigen tranen niet meer erg vindt dan stoppen ze.
Want ik heb de laatste maanden wat afgejankt en ook nu zit ik hier weer vol emotie te typen vanwege de tekst hierboven, gekregen van iemand die mij de moeite waard vindt. Kan het soms niet geloven dat mensen mij aardig vinden. Weet dat ik het dapper vind dat je je verhaal wilt delen en hoop dat de therapie je helpt.
donderdag 8 oktober 2009 om 19:15
Gaaf dat je zoveel deelt en vertelt Robo,
en EV.
Mooi om te zien,
ervaringen delen, adviezen geven,
handreikingen doen.
Ik vind het zwaar dat mensen
zoveel pijn
voor hun kiezen kunnen krijgen.
Het geeft me een gevoel van onmacht,
want meer dan luisteren
- of lezen in dit geval-
kan ik niet.
En ik realiseer me tegelijk
dat het helemaal niet om mij gaat,
maar ik wil wel mijn gevoel met jullie delen.
Mijn gevoel van trots,
want dat is wat ik voel,
voor jullie.
en EV.
Mooi om te zien,
ervaringen delen, adviezen geven,
handreikingen doen.
Ik vind het zwaar dat mensen
zoveel pijn
voor hun kiezen kunnen krijgen.
Het geeft me een gevoel van onmacht,
want meer dan luisteren
- of lezen in dit geval-
kan ik niet.
En ik realiseer me tegelijk
dat het helemaal niet om mij gaat,
maar ik wil wel mijn gevoel met jullie delen.
Mijn gevoel van trots,
want dat is wat ik voel,
voor jullie.
donderdag 8 oktober 2009 om 21:53
puurheid.
Jij, in je pure vorm.
En uiteindelijk, hoop ik, puur geluk.
Knapperd, dat je het eruit gegooid hebt bij je therapeute. Je groeit per minuut EV, met je inzichten, je gedachten.
En momenteel oefen je je rot met al die nieuwe inzichten en gedachten, maar het gaat niet allemaal in een keer, en al helemaal niet tegelijk.
Je hebt je boosheid geuit naar je nichtje. Dat is een groot ding voor je.
Je beseft ook dat alle heftigheid nu niet zozeer aan je nichtje ligt, maar vooral aan alles wat ze oproept met haar mails.
En dat is goed.
Wees eens trots op jezelf!
Dat je dit 'even' tussen het verwerken door doet.
Want je doet het geweldig, en het is nogal niet een heftige periode. Dat is iets waar je best even bij stil mag blijven staan!
Liefs!
Jij, in je pure vorm.
En uiteindelijk, hoop ik, puur geluk.
Knapperd, dat je het eruit gegooid hebt bij je therapeute. Je groeit per minuut EV, met je inzichten, je gedachten.
En momenteel oefen je je rot met al die nieuwe inzichten en gedachten, maar het gaat niet allemaal in een keer, en al helemaal niet tegelijk.
Je hebt je boosheid geuit naar je nichtje. Dat is een groot ding voor je.
Je beseft ook dat alle heftigheid nu niet zozeer aan je nichtje ligt, maar vooral aan alles wat ze oproept met haar mails.
En dat is goed.
Wees eens trots op jezelf!
Dat je dit 'even' tussen het verwerken door doet.
Want je doet het geweldig, en het is nogal niet een heftige periode. Dat is iets waar je best even bij stil mag blijven staan!
Liefs!
donderdag 8 oktober 2009 om 23:13
