Psyche
alle pijlers
Eng , maar toch maar mijn eigen verhaal.
donderdag 10 september 2009 om 19:42
Na een huwelijk van 22 jaar overlijdt mijn echtgenoot plotseling , wij hadden plannen om uit elkaar te gaan omdat ik al jaren gevoelens heb voor vrouwen . Mijn echtgenoot was een geweldige man en een hele lieve vader en wist al heel lang van mijn gevoelens.
Na een moeilijke periode van veel praten en huilen besloten bij elkaar te blijven ( kind met handicap ) om de kinderen een warm thuis te geven .
Dat is ons aardig gelukt en de kinderen zijn nu groot en er is er sinds kort een het huis uit .
Ondanks alles hielden we veel van elkaar maar niet meer als man en vrouw.
Nu bijna een jaar geleden is mijn echtgenoot plotseling overleden en ik ben nog steeds kapot van verdriet , hij was nog maar 45 jaar en we waren allebei toe aan een nieuwe start .
Die gevoelens die ik al zo lang heb heb ik diep weg gestopt die zijn nu even niet belangrijk , het verdriet overheerst .
Er zijn maar heel weinig mensen die van onze problemen wisten want voor de buitenwereld hadden we een modelhuwelijk.
Ik durf er ook niet zo goed mee voor de dag te komen bang voor wat de mensen wel niet zullen denken.
Het is allemaal een beetje dubbel want ik denk soms ook , het leven is zo kort en ik ben niemand verantwoording verschuldigd behalve dan mijn kinderen .
Voorlopig voel ik me nog vreselijk en worstel me door de dagen heen.
Over een poosje ga ik naar een rouwverwerkings groep ik hoop daar mijn verhaal ( niet het hele verhaal )kwijt te kunnen en herkenning te vinden in mijn verdriet.
Voorlopig voel ik me vanavond weer behoorlijk klote en alleen.
Ik verwacht hier geen antwoorden hoor , ik begrijp mezelf amper .
Wilde wel graag mijn verhaal kwijt.
Na een moeilijke periode van veel praten en huilen besloten bij elkaar te blijven ( kind met handicap ) om de kinderen een warm thuis te geven .
Dat is ons aardig gelukt en de kinderen zijn nu groot en er is er sinds kort een het huis uit .
Ondanks alles hielden we veel van elkaar maar niet meer als man en vrouw.
Nu bijna een jaar geleden is mijn echtgenoot plotseling overleden en ik ben nog steeds kapot van verdriet , hij was nog maar 45 jaar en we waren allebei toe aan een nieuwe start .
Die gevoelens die ik al zo lang heb heb ik diep weg gestopt die zijn nu even niet belangrijk , het verdriet overheerst .
Er zijn maar heel weinig mensen die van onze problemen wisten want voor de buitenwereld hadden we een modelhuwelijk.
Ik durf er ook niet zo goed mee voor de dag te komen bang voor wat de mensen wel niet zullen denken.
Het is allemaal een beetje dubbel want ik denk soms ook , het leven is zo kort en ik ben niemand verantwoording verschuldigd behalve dan mijn kinderen .
Voorlopig voel ik me nog vreselijk en worstel me door de dagen heen.
Over een poosje ga ik naar een rouwverwerkings groep ik hoop daar mijn verhaal ( niet het hele verhaal )kwijt te kunnen en herkenning te vinden in mijn verdriet.
Voorlopig voel ik me vanavond weer behoorlijk klote en alleen.
Ik verwacht hier geen antwoorden hoor , ik begrijp mezelf amper .
Wilde wel graag mijn verhaal kwijt.
zondag 13 september 2009 om 14:15
quote:onzekermientje schreef op 13 september 2009 @ 07:52:
Het gaat vast goed komen met mij.
Zeker weten, je bent op de goede weg! Als je beter in je vel gaat voelen en zelf volledig achter je keuzes zult gaan staan, ligt de wereld aan je voeten. En zo te lezen ga je daar zeker komen.
Daarbij is het op het Viva-forum zo dat de meeste forummers zo eerlijk zijn dat het pijn kan doen. Niet veel mensen praten je hier naar de mond en als men vindt dat je je aanstelt of dat je een belachelijk verhaal hebt, krijg je dat zéker te horen. Dat dit in jouw topic niet is gebeurd, komt volgens mij omdat je verhaal helemaal niet raar is en alleen maar begrijpelijk. Ik hoop (en denk) dat dit een goede voorspeller is voor hoe jouw vrienden en familie zullen gaan reageren.
Alle goeds toegewenst!
Het gaat vast goed komen met mij.
Zeker weten, je bent op de goede weg! Als je beter in je vel gaat voelen en zelf volledig achter je keuzes zult gaan staan, ligt de wereld aan je voeten. En zo te lezen ga je daar zeker komen.
Daarbij is het op het Viva-forum zo dat de meeste forummers zo eerlijk zijn dat het pijn kan doen. Niet veel mensen praten je hier naar de mond en als men vindt dat je je aanstelt of dat je een belachelijk verhaal hebt, krijg je dat zéker te horen. Dat dit in jouw topic niet is gebeurd, komt volgens mij omdat je verhaal helemaal niet raar is en alleen maar begrijpelijk. Ik hoop (en denk) dat dit een goede voorspeller is voor hoe jouw vrienden en familie zullen gaan reageren.
Alle goeds toegewenst!
zondag 13 september 2009 om 14:24
Fantastisch, Mientje dat je een assertiviteitscursus gaat doen!! Jeetje, je bent goed bezig zeg.
Én weet je, hoe sterker jij in je schoenen staat als je verteld dat je op vrouwen valt en dit gevoel wil onderzoeken, hoe positiever mensen reageren.
De kans is zelfs groot dat mensen die je na staan... het al "weten".
Heel veel succes bij de rouwverw gr. en de assert. cursus.
Dit is het begin van jouw nieuwe leven!
Én weet je, hoe sterker jij in je schoenen staat als je verteld dat je op vrouwen valt en dit gevoel wil onderzoeken, hoe positiever mensen reageren.
De kans is zelfs groot dat mensen die je na staan... het al "weten".
Heel veel succes bij de rouwverw gr. en de assert. cursus.
Dit is het begin van jouw nieuwe leven!
vrijdag 18 september 2009 om 16:55
Heftig weekje achter de rug , veel huilen en piekeren .
En veel denken aan de ziekenhuis periode die verschrikkelijk is geweest . Weet niet waarom ik daar nou zo veel aan moet denken maar het doet wel pijn.
Het is maar stilletjes in huis heb dus veel tijd om te piekeren.
Volgende week een intake gesprek voor de rouwverwerkingsgroep daar zal ik denk ik ook mijn hele verhaal moeten doen , ben er onbewust veel mee bezig
En veel denken aan de ziekenhuis periode die verschrikkelijk is geweest . Weet niet waarom ik daar nou zo veel aan moet denken maar het doet wel pijn.
Het is maar stilletjes in huis heb dus veel tijd om te piekeren.
Volgende week een intake gesprek voor de rouwverwerkingsgroep daar zal ik denk ik ook mijn hele verhaal moeten doen , ben er onbewust veel mee bezig
