Psyche
alle pijlers
Eng , maar toch maar mijn eigen verhaal.
donderdag 10 september 2009 om 19:42
Na een huwelijk van 22 jaar overlijdt mijn echtgenoot plotseling , wij hadden plannen om uit elkaar te gaan omdat ik al jaren gevoelens heb voor vrouwen . Mijn echtgenoot was een geweldige man en een hele lieve vader en wist al heel lang van mijn gevoelens.
Na een moeilijke periode van veel praten en huilen besloten bij elkaar te blijven ( kind met handicap ) om de kinderen een warm thuis te geven .
Dat is ons aardig gelukt en de kinderen zijn nu groot en er is er sinds kort een het huis uit .
Ondanks alles hielden we veel van elkaar maar niet meer als man en vrouw.
Nu bijna een jaar geleden is mijn echtgenoot plotseling overleden en ik ben nog steeds kapot van verdriet , hij was nog maar 45 jaar en we waren allebei toe aan een nieuwe start .
Die gevoelens die ik al zo lang heb heb ik diep weg gestopt die zijn nu even niet belangrijk , het verdriet overheerst .
Er zijn maar heel weinig mensen die van onze problemen wisten want voor de buitenwereld hadden we een modelhuwelijk.
Ik durf er ook niet zo goed mee voor de dag te komen bang voor wat de mensen wel niet zullen denken.
Het is allemaal een beetje dubbel want ik denk soms ook , het leven is zo kort en ik ben niemand verantwoording verschuldigd behalve dan mijn kinderen .
Voorlopig voel ik me nog vreselijk en worstel me door de dagen heen.
Over een poosje ga ik naar een rouwverwerkings groep ik hoop daar mijn verhaal ( niet het hele verhaal )kwijt te kunnen en herkenning te vinden in mijn verdriet.
Voorlopig voel ik me vanavond weer behoorlijk klote en alleen.
Ik verwacht hier geen antwoorden hoor , ik begrijp mezelf amper .
Wilde wel graag mijn verhaal kwijt.
Na een moeilijke periode van veel praten en huilen besloten bij elkaar te blijven ( kind met handicap ) om de kinderen een warm thuis te geven .
Dat is ons aardig gelukt en de kinderen zijn nu groot en er is er sinds kort een het huis uit .
Ondanks alles hielden we veel van elkaar maar niet meer als man en vrouw.
Nu bijna een jaar geleden is mijn echtgenoot plotseling overleden en ik ben nog steeds kapot van verdriet , hij was nog maar 45 jaar en we waren allebei toe aan een nieuwe start .
Die gevoelens die ik al zo lang heb heb ik diep weg gestopt die zijn nu even niet belangrijk , het verdriet overheerst .
Er zijn maar heel weinig mensen die van onze problemen wisten want voor de buitenwereld hadden we een modelhuwelijk.
Ik durf er ook niet zo goed mee voor de dag te komen bang voor wat de mensen wel niet zullen denken.
Het is allemaal een beetje dubbel want ik denk soms ook , het leven is zo kort en ik ben niemand verantwoording verschuldigd behalve dan mijn kinderen .
Voorlopig voel ik me nog vreselijk en worstel me door de dagen heen.
Over een poosje ga ik naar een rouwverwerkings groep ik hoop daar mijn verhaal ( niet het hele verhaal )kwijt te kunnen en herkenning te vinden in mijn verdriet.
Voorlopig voel ik me vanavond weer behoorlijk klote en alleen.
Ik verwacht hier geen antwoorden hoor , ik begrijp mezelf amper .
Wilde wel graag mijn verhaal kwijt.
donderdag 10 september 2009 om 19:47
donderdag 10 september 2009 om 19:52
Lieve onzekermientje. Natuurlijk mag jij rouwen en verdriet hebben. Hij was je man, de vader van je kind, je gevoelens voor vrouwen zullen jouw "houden van" niet in de weg hebben gezeten. Als het even kan, OM, vertel dan wél het hele verhaal bij die groep. Als je je veilig genoeg voelt tenminste, het zal je zoooo opluchten als je alles mag vertellen.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 19 was en mijn vader is gestorven toen ik 25 was. Mijn moeder had daar heel veel verdriet van en dat vond iedereen ook heel gewoon. Ze waren toch zo lang samen geweest!
Heel veel sterkte gewenst. En als je straks de wereld weer aan kan, staat alles open om je gevoelens voor vrouwen uit te zoeken. Best stiekem een fijn idee toch?
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 19 was en mijn vader is gestorven toen ik 25 was. Mijn moeder had daar heel veel verdriet van en dat vond iedereen ook heel gewoon. Ze waren toch zo lang samen geweest!
Heel veel sterkte gewenst. En als je straks de wereld weer aan kan, staat alles open om je gevoelens voor vrouwen uit te zoeken. Best stiekem een fijn idee toch?
donderdag 10 september 2009 om 20:06
quote:onzekermientje schreef op 10 september 2009 @ 19:42:
Na een huwelijk van 22 jaar overlijdt mijn echtgenoot plotseling
wij hadden plannen om uit elkaar te gaan .
Er zijn maar heel weinig mensen die van onze problemen wisten want voor de buitenwereld hadden we een modelhuwelijk.
Ik durf er ook niet zo goed mee voor de dag te komen bang voor wat de mensen wel niet zullen denken.
Het is allemaal een beetje dubbel
Voorlopig voel ik me nog vreselijk en worstel me door de dagen heen.
.
Voorlopig voel ik me vanavond weer behoorlijk klote en alleen.
Ik verwacht hier geen antwoorden hoor , ik begrijp mezelf amper .
Herkenbaar verhaal al zijn de details iets anders en de reden van het bijna uit elkaar gaan.
Wat ik herken is het dubbele gevoel, je bent in de rouw om iemand waar je al van weg zou gaan.
Alleen zo drastisch weg is ook weer te drastisch, dat was niet de bedoeling.
Je hebt waarschijnlijk al vaak gefantaseerd en bedacht hoe je leven zonder hem zou zijn maar nu het zo is, door andere omstandiheden, is het heel anders en keihard.
Aan de ene kant ben je in rouw, aan de andere kant heb je nu je vrijheid die je zo graag wilde......en daar komt dan behalve het verdriet ook waarschijnlijk een stukje schuldgevoel om de hoek kijken.
Plus het feit dat je met je echte gevoel nergens terecht kan omdat mensen niks weten van de problemen.
En om daar nu nog mee te komen is ook weer zoiets he?
Alhoewel, in jouw geval treft niemand schuld dus gaat het spreekwoord "over de doden niks dan goeds" niet op.
Dus als ik jou was zou ik toch je verhaal maar vertellen aan de mensen die dicht bij je staan.
Misschien gaat dat makkelijker als je hier eerst "oefent" en in die
rouwverwerkingsgroep.
Sterkte!
(ow, ik ben nu wel in overtreding door de gehele OP te quoten....dit is niet met voorbedachte rade gedaan maar omdat ik de herkenbare stukjes wilde benadrukken, als het niet mag haal ik het wel weer weg hoor.)
Na een huwelijk van 22 jaar overlijdt mijn echtgenoot plotseling
wij hadden plannen om uit elkaar te gaan .
Er zijn maar heel weinig mensen die van onze problemen wisten want voor de buitenwereld hadden we een modelhuwelijk.
Ik durf er ook niet zo goed mee voor de dag te komen bang voor wat de mensen wel niet zullen denken.
Het is allemaal een beetje dubbel
Voorlopig voel ik me nog vreselijk en worstel me door de dagen heen.
.
Voorlopig voel ik me vanavond weer behoorlijk klote en alleen.
Ik verwacht hier geen antwoorden hoor , ik begrijp mezelf amper .
Herkenbaar verhaal al zijn de details iets anders en de reden van het bijna uit elkaar gaan.
Wat ik herken is het dubbele gevoel, je bent in de rouw om iemand waar je al van weg zou gaan.
Alleen zo drastisch weg is ook weer te drastisch, dat was niet de bedoeling.
Je hebt waarschijnlijk al vaak gefantaseerd en bedacht hoe je leven zonder hem zou zijn maar nu het zo is, door andere omstandiheden, is het heel anders en keihard.
Aan de ene kant ben je in rouw, aan de andere kant heb je nu je vrijheid die je zo graag wilde......en daar komt dan behalve het verdriet ook waarschijnlijk een stukje schuldgevoel om de hoek kijken.
Plus het feit dat je met je echte gevoel nergens terecht kan omdat mensen niks weten van de problemen.
En om daar nu nog mee te komen is ook weer zoiets he?
Alhoewel, in jouw geval treft niemand schuld dus gaat het spreekwoord "over de doden niks dan goeds" niet op.
Dus als ik jou was zou ik toch je verhaal maar vertellen aan de mensen die dicht bij je staan.
Misschien gaat dat makkelijker als je hier eerst "oefent" en in die
rouwverwerkingsgroep.
Sterkte!
(ow, ik ben nu wel in overtreding door de gehele OP te quoten....dit is niet met voorbedachte rade gedaan maar omdat ik de herkenbare stukjes wilde benadrukken, als het niet mag haal ik het wel weer weg hoor.)
anoniem_15696 wijzigde dit bericht op 10-09-2009 21:05
Reden: ivm het quote-beleid
Reden: ivm het quote-beleid
% gewijzigd
donderdag 10 september 2009 om 20:08
Het lijkt me ook heel verwarrend, maar jouw verdriet mag er zijn. Zo te lezen gingen jullie heel liefdevol met elkaar om en hebben jullie het samen heel goed gedaan voor de kinderen. Neem de tijd om zijn dood te verwerken. Daarna kan je toch nog je gevoelens voor vrouwen ontdekken? Waarom niet, het leven kan zo kort zijn, dat heb je helaas aan de lijve ondervonden. Dan zou ik me niet druk maken om de buitenwereld. Je hoeft niemand iets uit te leggen, je hebt dat aan je man gedaan en dat is voldoende, je hebt recht op je eigen gevoelens.
Stressed is just desserts spelled backwards
donderdag 10 september 2009 om 20:09
Ik denk/hoop dat je aangenaam verrast zal zijn over het aantal dames (en heren) op dit forum die je wel zal begrijpen en zeker niet zal veroordelen, want "houden van" is er in allerlei vormen en op allerlei manieren en niet alleen in de man/vrouw vorm.
Je hebt dus het volste recht op je verdriet en de tijd die je nodig hebt om deze moeilijke periode die je nu doorgaat te verwerken. Ik wens je dan ook alle sterkte toe.
Je hebt dus het volste recht op je verdriet en de tijd die je nodig hebt om deze moeilijke periode die je nu doorgaat te verwerken. Ik wens je dan ook alle sterkte toe.
donderdag 10 september 2009 om 20:59
Lieve Mientje,
Natuurlijk ben je nu nog volop in de rouw. Maar als je relatie met je familie net zo warm is als je relatie was met je man dan zullen ze je straks het geluk weer gunnen. Of dat nu met een man of een vrouw is.
Niemand gunt het om jou de rest van je leven alleen te zien leven en als jij je geluk vindt bij iemand zullen ze hopenlijk blij voor je zijn.
Natuurlijk ben je nu nog volop in de rouw. Maar als je relatie met je familie net zo warm is als je relatie was met je man dan zullen ze je straks het geluk weer gunnen. Of dat nu met een man of een vrouw is.
Niemand gunt het om jou de rest van je leven alleen te zien leven en als jij je geluk vindt bij iemand zullen ze hopenlijk blij voor je zijn.
vrijdag 11 september 2009 om 11:36
vrijdag 11 september 2009 om 18:17
Lieve haaasje,
Fijn dat je hebt gereageerd.
Ik weet nu al dat ik in die rouwverwerkingsgroep nooit het hele verhaal zal vertellen. Daar ben ik te onzeker en te verlegen voor .
Zie er ook best wel tegenop om te gaan maar ik ga wel.
Dat laatste wat je zegt over dat uitzoeken van je gevoelens dat is inderdaad een fijne gedachte en af en toe komt dat ook weer bovenborrelen.
Die gevoelens kan ik niet stoppen die komen vanzelf en soms heb ik daar een behoorlijk schuldgevoel over al weet ik niet waarom .
Eerst maar eens zorgen dat het in mijn hoofd een beetje rustig wordt
Fijn dat je hebt gereageerd.
Ik weet nu al dat ik in die rouwverwerkingsgroep nooit het hele verhaal zal vertellen. Daar ben ik te onzeker en te verlegen voor .
Zie er ook best wel tegenop om te gaan maar ik ga wel.
Dat laatste wat je zegt over dat uitzoeken van je gevoelens dat is inderdaad een fijne gedachte en af en toe komt dat ook weer bovenborrelen.
Die gevoelens kan ik niet stoppen die komen vanzelf en soms heb ik daar een behoorlijk schuldgevoel over al weet ik niet waarom .
Eerst maar eens zorgen dat het in mijn hoofd een beetje rustig wordt
vrijdag 11 september 2009 om 18:23
quote:iris1969 schreef op 10 september 2009 @ 20:09:
Ik denk/hoop dat je aangenaam verrast zal zijn over het aantal dames (en heren) op dit forum die je wel zal begrijpen en zeker niet zal veroordelen, want "houden van" is er in allerlei vormen en op allerlei manieren en niet alleen in de man/vrouw vorm.
Je hebt dus het volste recht op je verdriet en de tijd die je nodig hebt om deze moeilijke periode die je nu doorgaat te verwerken. Ik wens je dan ook alle sterkte toe.
Ben zeker verrast door alle begripvolle reacties , had eigenlijk wel andere reacties verwacht .
Reacties van mensen die het maar belachelijk zouden vinden en raar , maar uiteindelijk zal dit me sterker maken om mijn verhaal met anderen die wat dichter om me heen staan te delen.
Ik denk/hoop dat je aangenaam verrast zal zijn over het aantal dames (en heren) op dit forum die je wel zal begrijpen en zeker niet zal veroordelen, want "houden van" is er in allerlei vormen en op allerlei manieren en niet alleen in de man/vrouw vorm.
Je hebt dus het volste recht op je verdriet en de tijd die je nodig hebt om deze moeilijke periode die je nu doorgaat te verwerken. Ik wens je dan ook alle sterkte toe.
Ben zeker verrast door alle begripvolle reacties , had eigenlijk wel andere reacties verwacht .
Reacties van mensen die het maar belachelijk zouden vinden en raar , maar uiteindelijk zal dit me sterker maken om mijn verhaal met anderen die wat dichter om me heen staan te delen.
zaterdag 12 september 2009 om 18:31
Vandaag een superdrukke dag gehad op mijn werk en toch ook nog tijd om te piekeren en af te dwalen naar wat ik het laatste jaar heb meegemaakt .
Het hoeft maar een opmerking te zijn van iemand of een bepaald stukje muziek wat me weer ontroerd.
Vanavond naar een verjaardag maar heb geen zin , ben helemaal kapot en wil eigenlijk alleen maar lekker zitten en wegdromen met een glaasje rose in mijn grote luie stoel.
Maar ja , ik kom er niet onderuit.
Dat glaasje rose bewaar ik wel voor als ik thuiskom , dat dromen ook .
Het hoeft maar een opmerking te zijn van iemand of een bepaald stukje muziek wat me weer ontroerd.
Vanavond naar een verjaardag maar heb geen zin , ben helemaal kapot en wil eigenlijk alleen maar lekker zitten en wegdromen met een glaasje rose in mijn grote luie stoel.
Maar ja , ik kom er niet onderuit.
Dat glaasje rose bewaar ik wel voor als ik thuiskom , dat dromen ook .
zaterdag 12 september 2009 om 18:45
quote:onzekermientje schreef op 11 september 2009 @ 18:23:
[...]
had eigenlijk wel andere reacties verwacht. Reacties van mensen die het maar belachelijk zouden vinden en raar
Waarom had je dat eigenlijk gedacht? Ik zie niet in wat er raar is aan jouw verhaal en al helemáál niet wat er belachelijk is. Ik snap wel dat het lastig en pijnlijk voor je is, maar raar tegenover anderen? Echt niet.
Je probleem bestaat uit een aantal lagen volgens mij. Je rouwt en hebt verdriet om iemand die je heel na aan het hart ligt. De man die jou een fijn gezin heeft gegeven en waar je lange tijd lief en leed mee hebt gedeeld. En de vader van je kinderen, hun pijn zal bij jou door merg en been gaan. Al met al een zeer terecht verdriet, dat je zal moeten gaan verwerken. Ook al hield je niet meer van je man zoals het in een huwelijk 'hoort' dat doet toch niks af aan je verdriet? Dat jullie huwelijk anders was dan anders, wil niet zeggen dat je geen recht hebt om te rouwen.
Het andere punt is dat je nu, terwijl je een ellendige tijd doormaakt, voor een nieuw begin staat. Niet zomaar een nieuw begin, maar een waarin je een deel van jezelf gaat ontdekken wat je heel lang hebt weggestopt. Wat spannend maar ook eng zal dat zijn! Maar je bent je er toch wel van bewust dat dit jou in essentie niet anders maakt? Dat familie, vrienden en kennissen er alleen maar een Mientje voor terugkrijgen dat beter in haar vel gaat zitten en gelukkiger is? Mensen die jou hierom veroordelen zullen er misschien zijn. Maar is hun mening belangrijk? Zijn dat de mensen waar je je uiteindelijk mee wil omringen?
Er zullen vast momenten komen die niet makkelijk zijn, als je uit gaat komen voor je gevoel. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat je leven beter gaat zijn als je uitkomt voor wie je bent. Heel veel sterkte, geluk en liefde toegewenst, voor jou en voor de rest van je gezin.
[...]
had eigenlijk wel andere reacties verwacht. Reacties van mensen die het maar belachelijk zouden vinden en raar
Waarom had je dat eigenlijk gedacht? Ik zie niet in wat er raar is aan jouw verhaal en al helemáál niet wat er belachelijk is. Ik snap wel dat het lastig en pijnlijk voor je is, maar raar tegenover anderen? Echt niet.
Je probleem bestaat uit een aantal lagen volgens mij. Je rouwt en hebt verdriet om iemand die je heel na aan het hart ligt. De man die jou een fijn gezin heeft gegeven en waar je lange tijd lief en leed mee hebt gedeeld. En de vader van je kinderen, hun pijn zal bij jou door merg en been gaan. Al met al een zeer terecht verdriet, dat je zal moeten gaan verwerken. Ook al hield je niet meer van je man zoals het in een huwelijk 'hoort' dat doet toch niks af aan je verdriet? Dat jullie huwelijk anders was dan anders, wil niet zeggen dat je geen recht hebt om te rouwen.
Het andere punt is dat je nu, terwijl je een ellendige tijd doormaakt, voor een nieuw begin staat. Niet zomaar een nieuw begin, maar een waarin je een deel van jezelf gaat ontdekken wat je heel lang hebt weggestopt. Wat spannend maar ook eng zal dat zijn! Maar je bent je er toch wel van bewust dat dit jou in essentie niet anders maakt? Dat familie, vrienden en kennissen er alleen maar een Mientje voor terugkrijgen dat beter in haar vel gaat zitten en gelukkiger is? Mensen die jou hierom veroordelen zullen er misschien zijn. Maar is hun mening belangrijk? Zijn dat de mensen waar je je uiteindelijk mee wil omringen?
Er zullen vast momenten komen die niet makkelijk zijn, als je uit gaat komen voor je gevoel. Maar ik heb er alle vertrouwen in dat je leven beter gaat zijn als je uitkomt voor wie je bent. Heel veel sterkte, geluk en liefde toegewenst, voor jou en voor de rest van je gezin.
zondag 13 september 2009 om 00:36
Lieve Mientje,
Het is inderdaad helemaal niet raar dat je rouwt om je man. Mijn man en ik zijn al een jaar uit elkaar, maar ik zou kapot zijn van verdriet als hij nu zou komen te overlijden. Dat je besluit om niet meer samen verder te willen komt niet altijd voort uit een gebrek aan liefde.
Ik krijg uit jouw posts wel de indruk dat je je zelf helemaal nog niet op je gemak voelt bij de gevoelens die je hebt voor vrouwen. Ik denk echt dat je maar weinig mensen tegen zal komen die dat heel raar vinden. Dat zit meer in jouw hoofd.
Richt je eerst maar eens op de rouwverwerking, maar als je op een gegeven moment zover bent dat je je leven weer op kan bouwen, heb er dan maling aan en doe dat op de manier waarop jij dat wilt.
Ik denk dat je veel meer begrip van mensen tegenkomt dan je nu denkt.
Het is inderdaad helemaal niet raar dat je rouwt om je man. Mijn man en ik zijn al een jaar uit elkaar, maar ik zou kapot zijn van verdriet als hij nu zou komen te overlijden. Dat je besluit om niet meer samen verder te willen komt niet altijd voort uit een gebrek aan liefde.
Ik krijg uit jouw posts wel de indruk dat je je zelf helemaal nog niet op je gemak voelt bij de gevoelens die je hebt voor vrouwen. Ik denk echt dat je maar weinig mensen tegen zal komen die dat heel raar vinden. Dat zit meer in jouw hoofd.
Richt je eerst maar eens op de rouwverwerking, maar als je op een gegeven moment zover bent dat je je leven weer op kan bouwen, heb er dan maling aan en doe dat op de manier waarop jij dat wilt.
Ik denk dat je veel meer begrip van mensen tegenkomt dan je nu denkt.
zondag 13 september 2009 om 07:52
JaneDie1
Dat het allemaal in mijn hoofd zit klopt hoor, volgens de maatschappelijk werkster denk ik teveel aan wat anderen zullen denken en te weinig aan wat ik zelf wil.
Ik ben vaak bezig om al een antwoord te bedenken over wat mensen allemaal niet kunnen gaan zeggen als ik ze wat vertel of vraag .Vaak durf ik het dan al niet meer te vertellen omdat hun vaak negatieve antwoord (in mijn beleving) voor mij al vast staat.
Dat is lastig hoor maar er word aan gewerkt heb van de maatschappelijk werkster wat tips gehad die ik kan gebruiken als ik in gesprek ben met iemand.
En als de rouwverwerkings groep is afgelopen ga ik een assertiviteitscursus doen , doodeng maar ik ga wel , ik sta al op de lijst.
Ben ook al na lang aarzelen een topic begonnen op dit forum omdat ik toch wel benieuwd was hoe anderen mensen over mijn verhaal dachten.
Dit alles heeft waarschijnlijk te maken met een vervelend probleem in mijn jeugd , alles zat lekker weggestopt ik denk naast die gevoelens voor vrouwen die ik ook diep had weggestopt.Vooral niet te veel aan denken dan is het niet zo . Alles komt nu langzaam boven borrelen .
Het gaat vast goed komen met mij.
Dat het allemaal in mijn hoofd zit klopt hoor, volgens de maatschappelijk werkster denk ik teveel aan wat anderen zullen denken en te weinig aan wat ik zelf wil.
Ik ben vaak bezig om al een antwoord te bedenken over wat mensen allemaal niet kunnen gaan zeggen als ik ze wat vertel of vraag .Vaak durf ik het dan al niet meer te vertellen omdat hun vaak negatieve antwoord (in mijn beleving) voor mij al vast staat.
Dat is lastig hoor maar er word aan gewerkt heb van de maatschappelijk werkster wat tips gehad die ik kan gebruiken als ik in gesprek ben met iemand.
En als de rouwverwerkings groep is afgelopen ga ik een assertiviteitscursus doen , doodeng maar ik ga wel , ik sta al op de lijst.
Ben ook al na lang aarzelen een topic begonnen op dit forum omdat ik toch wel benieuwd was hoe anderen mensen over mijn verhaal dachten.
Dit alles heeft waarschijnlijk te maken met een vervelend probleem in mijn jeugd , alles zat lekker weggestopt ik denk naast die gevoelens voor vrouwen die ik ook diep had weggestopt.Vooral niet te veel aan denken dan is het niet zo . Alles komt nu langzaam boven borrelen .
Het gaat vast goed komen met mij.
