Psyche
alle pijlers
Er niet toe doen
zondag 12 augustus 2018 13:57
Mijn vriend en ik zijn best een goed team, alleen in één ding heel verschillend. Mijn vriend heeft namelijk een uitgebreide vriendenkring – die natuurlijk ook onderhouden moet worden. Mijn (weinige) vriendschappen hebben de tand des tijds niet doorstaan. Ik heb dingen in het verleden niet uitgepraat, vriendschappen laten verwateren… Met behulp van een psych weet ik dat ik de neiging heb om me terug te trekken wanneer ik me slecht behandeld voel. Ik word getriggerd als ik het idee krijg dat ik onbelangrijk ben en trek me dan terug. Best triest, maar zou niet weten hoe ik het anders zou moeten doen. Het is iets wat in mijn familie een generatie-op-generatie issue is. Natuurlijk heb ik er diep van binnen geen vrede mee. De manier waarop ik mijn leven heb ingericht is best eenzaam maar weegt toch op tegen de teleurstellingen en pijn.
Ik kan mijn vriend dat natuurlijk niet opleggen en daar worstel ik vreselijk mee. Mijn vriend doet genoeg dingen buiten mij, voor de komende weken staan er buiten de gebruikelijke sportavonden, een festival, een vrijgezellenweekend, verschillende borrelavondjes en een concert gepland. Soms geldt dan dat de partner mee komt, maar daar onttrek ik me vaak aan. Alternatief is dat ik dan ook alleen thuis zit. Dat is uit vrije wil, natuurlijk, maar ik voel me ook wel gedwongen om die keus te maken. Het gaat namelijk niet om mij, maar om mijn vriend die zijn vriendin meeneemt. Het is een soort kip-ei idee… ga ik niet meer mee omdat ik me er niet bij voel horen of hoor ik er niet bij omdat ik weinig meega. Ik wil niet zielig doen, want om erbij te horen, moet er een bepaalde betrokkenheid zijn. Ik kan me voorstellen dat als mensen mijn gereserveerdheid merken, dat ook niet uitnodigt. Maar ik ben niet bij machte om dat te keren, of het wordt geforceerd en daar prikken mensen ook doorheen.
Laatst hebben we spontaan een etentje getrakteerd in een restaurant. Dat is overigens wel in overleg gegaan, beetje smoezen aan tafel en ik vond het okee. Het viel me op dat mijn vriend dan wordt bedankt. Niet ik… Nou is hij ook degene met een (aan luxe zichtbaar) hoger salaris, maar toch… het ging van de gezamenlijke rekening en daar stort ik net zo veel op. Het gaat me echt niet om het geld, maar om het gevoel wat ik ervan krijg: ik doe er niet toe. Natuurlijk kennen die mensen de details niet, maar toch voelde het alsof hij er goede sier mee maakte. Ik ben overigens zelf ook blij dat hij gul is in het rondjes bier halen zodat ik niet aan de bar hoef te stuntelen, gaat ook van de gezamenlijke rekening… al vraag ik me nu af of de rest dan denkt dat ik ondertussen alleen op andermans kosten zit te drinken.
Als er iets wordt georganiseerd, dan wordt er ook vaak een gezamenlijk kado gegeven. Dat wordt dan in de groeps-app besproken waar alleen mijn vriend in zit. Bijdrage gaat van de gezamenlijke rekening, prima… maar als ik dan vervolgens op dat feestje ben, heb ik er niks van meegekregen. Dan denk ik wel dat mijn vriend hierin een steek laat vallen. Ik heb het idee dat hij het wel prima vindt dat ze hem zien als hoofdsponsor en de leukste van ons twee, als stel.
Ik ben hier met hem over in gesprek gegaan en natuurlijk is hij zich van geen kwaad bewust, ben ik overgevoelig en zie ik dingen die er niet zijn. Het voelt inderdaad allemaal heel verwarrend en ik vraag me soms af of mijn vriend hierin wel zo leuk is voor mij. Ik vraag me ook echt af hoe ik dit zelf kan ombuigen, of dat ik me voortaan maar helemaal van deze contacten moet onthouden. Hoe zien jullie dit… en is er herkenning?? Zoals jullie inmiddels vast begrijpen, is het ook niet makkelijk om een eigen kring op te bouwen.
Ik kan mijn vriend dat natuurlijk niet opleggen en daar worstel ik vreselijk mee. Mijn vriend doet genoeg dingen buiten mij, voor de komende weken staan er buiten de gebruikelijke sportavonden, een festival, een vrijgezellenweekend, verschillende borrelavondjes en een concert gepland. Soms geldt dan dat de partner mee komt, maar daar onttrek ik me vaak aan. Alternatief is dat ik dan ook alleen thuis zit. Dat is uit vrije wil, natuurlijk, maar ik voel me ook wel gedwongen om die keus te maken. Het gaat namelijk niet om mij, maar om mijn vriend die zijn vriendin meeneemt. Het is een soort kip-ei idee… ga ik niet meer mee omdat ik me er niet bij voel horen of hoor ik er niet bij omdat ik weinig meega. Ik wil niet zielig doen, want om erbij te horen, moet er een bepaalde betrokkenheid zijn. Ik kan me voorstellen dat als mensen mijn gereserveerdheid merken, dat ook niet uitnodigt. Maar ik ben niet bij machte om dat te keren, of het wordt geforceerd en daar prikken mensen ook doorheen.
Laatst hebben we spontaan een etentje getrakteerd in een restaurant. Dat is overigens wel in overleg gegaan, beetje smoezen aan tafel en ik vond het okee. Het viel me op dat mijn vriend dan wordt bedankt. Niet ik… Nou is hij ook degene met een (aan luxe zichtbaar) hoger salaris, maar toch… het ging van de gezamenlijke rekening en daar stort ik net zo veel op. Het gaat me echt niet om het geld, maar om het gevoel wat ik ervan krijg: ik doe er niet toe. Natuurlijk kennen die mensen de details niet, maar toch voelde het alsof hij er goede sier mee maakte. Ik ben overigens zelf ook blij dat hij gul is in het rondjes bier halen zodat ik niet aan de bar hoef te stuntelen, gaat ook van de gezamenlijke rekening… al vraag ik me nu af of de rest dan denkt dat ik ondertussen alleen op andermans kosten zit te drinken.
Als er iets wordt georganiseerd, dan wordt er ook vaak een gezamenlijk kado gegeven. Dat wordt dan in de groeps-app besproken waar alleen mijn vriend in zit. Bijdrage gaat van de gezamenlijke rekening, prima… maar als ik dan vervolgens op dat feestje ben, heb ik er niks van meegekregen. Dan denk ik wel dat mijn vriend hierin een steek laat vallen. Ik heb het idee dat hij het wel prima vindt dat ze hem zien als hoofdsponsor en de leukste van ons twee, als stel.
Ik ben hier met hem over in gesprek gegaan en natuurlijk is hij zich van geen kwaad bewust, ben ik overgevoelig en zie ik dingen die er niet zijn. Het voelt inderdaad allemaal heel verwarrend en ik vraag me soms af of mijn vriend hierin wel zo leuk is voor mij. Ik vraag me ook echt af hoe ik dit zelf kan ombuigen, of dat ik me voortaan maar helemaal van deze contacten moet onthouden. Hoe zien jullie dit… en is er herkenning?? Zoals jullie inmiddels vast begrijpen, is het ook niet makkelijk om een eigen kring op te bouwen.
zondag 12 augustus 2018 14:36
Ik zou jou een coach willen aanraden die jou helpt met 'omdenken' en helpt om dat in de praktijk uit te werken. En vergt behoorlijk wat lef. Want het is natuurlijk het makkelijkst om weg te vluchten en in je holletje te kruipen als de (re)acties niet naar je zin zijn.
Eerst moet je jezelf het waard vinden. Natuurlijk doe jij ertoe! Als je dat echt vindt, straal je dat ook uit en zullen anderen anders of meer op jou reageren. Vervolgens mag jij je laten gelden, zonder natuurlijk dominant te worden. Op een positieve manier, zoals ideeen opperen, meedenken, een mening uiten, iets vertellen wat jou bezighoudt etc. Maar soms ook op een meer negatieve manier, zoals wanneer iemand over jou heen dreigt te lopen. En dat mag.
Vrienden bijhouden hoeft overigens niet op hetzelfde tempo als je vriend. Misschien ben je meer een einzelgänger. Ook dat mag. Maar doe het omdat jij het graag wil op die manier en niet omdat je niet om kunt gaan met sociale contacten. Want dat is zo'n zonde.
Edit: nog even je laatste stukje gelezen. Waarom zit je niet in de groepsapp? Als je dat graag wil, vraag dat aan je vriend om je toe te voegen. Kleine moeite, groot plezier.
Eerst moet je jezelf het waard vinden. Natuurlijk doe jij ertoe! Als je dat echt vindt, straal je dat ook uit en zullen anderen anders of meer op jou reageren. Vervolgens mag jij je laten gelden, zonder natuurlijk dominant te worden. Op een positieve manier, zoals ideeen opperen, meedenken, een mening uiten, iets vertellen wat jou bezighoudt etc. Maar soms ook op een meer negatieve manier, zoals wanneer iemand over jou heen dreigt te lopen. En dat mag.
Vrienden bijhouden hoeft overigens niet op hetzelfde tempo als je vriend. Misschien ben je meer een einzelgänger. Ook dat mag. Maar doe het omdat jij het graag wil op die manier en niet omdat je niet om kunt gaan met sociale contacten. Want dat is zo'n zonde.
Edit: nog even je laatste stukje gelezen. Waarom zit je niet in de groepsapp? Als je dat graag wil, vraag dat aan je vriend om je toe te voegen. Kleine moeite, groot plezier.
anoniem_169486 wijzigde dit bericht op 12-08-2018 14:39
8.18% gewijzigd
zondag 12 augustus 2018 14:38
Lijkt me een terechte conclusie. Vervolgvraag voor TO is dan wel: wat ga je daar aan doen?
Like a great eternal Klansman
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
zondag 12 augustus 2018 14:45
Zorg dat je eigen sociale contacten krijgt zodat je niet teleurgesteld raakt in de vrienden van jouw vriend. Met eigen sociale contacten hoef je je niet af te vragen of zij wel interesse in jou hebben. Je moet er alleen wel in willen investeren.
Als jij jezelf niet durft te geven, jezelf niet laat zien zal je vriend eerder hun blik vangen dan dat jij dit doet. Genoeg anderen die daar niet bij stilstaan en dan wordt alleen je vriend bedankt. Begrijpelijk dat dit lullig voelt maar je kunt het zelf wel meer sturen. In de groep een kado voor een vriend van hem gekocht? Dan zeg je 'ik begreep van mijn vriend dat we X hebben gegeven, ben je er blij mee?" of 'Zullen we een rondje drank halen?". Loop jij mee, betaal jij, kan je vriend met de meeste drankjes lopen en houd jij er twee in je handen.
Maar als je daar geen moeite voor wil of durft te doen, en het financiële deel blijft jou dwars zitten dan betaalt je vriend zijn sporten, concerten, kado's uit eigen zak. Hij verdient meer dan jij en als jou dat meer rust geeft?
Als jij jezelf niet durft te geven, jezelf niet laat zien zal je vriend eerder hun blik vangen dan dat jij dit doet. Genoeg anderen die daar niet bij stilstaan en dan wordt alleen je vriend bedankt. Begrijpelijk dat dit lullig voelt maar je kunt het zelf wel meer sturen. In de groep een kado voor een vriend van hem gekocht? Dan zeg je 'ik begreep van mijn vriend dat we X hebben gegeven, ben je er blij mee?" of 'Zullen we een rondje drank halen?". Loop jij mee, betaal jij, kan je vriend met de meeste drankjes lopen en houd jij er twee in je handen.
Maar als je daar geen moeite voor wil of durft te doen, en het financiële deel blijft jou dwars zitten dan betaalt je vriend zijn sporten, concerten, kado's uit eigen zak. Hij verdient meer dan jij en als jou dat meer rust geeft?
zondag 12 augustus 2018 15:15
Ik weet even niet hoe ik het beste op deze hoeveelheid reacties kan reageren. Sommige reacties vind ik behoorlijk onaardig en neersabelend… maar ook die mensen kom je tegen IRL en misschien zit het wel zo dat die hier nu uitspreken wat de mensen waarover ik het heb alleen maar denken. 
Ik kan moeilijk zeggen ‘hoe ik erbij zit’ in die situaties. Ik ben zeker niet de gangmaker op zo’n feestje maar een muurbloempje wil ik mezelf ook niet noemen. Het is niet zo dat ik niks zeg, geen interesse toon. Het kost me wel erg veel energie en na zo’n avondje ben ik kapot. Ik denk ook zeker dat ik bepaalde skill’s mis die anderen misschien van nature hebben. Juist omdat dit me zoveel energie kost en ik erg bezig ben om mezelf staande te houden, realiseer ik me dat dit allemaal aandacht voor mezelf is die ten koste gaat van degene waar ik contact mee zoek. Dat heeft niks met slachtofferschap te maken. Ik merk ook dat ik iemand naast me hoor vragen naar een nieuwe baan, een zwangerschap… aan iemand die ik net gesproken heb… Er ontgaat me veel en van mijn vriend hoor ik dat soort dingen ook niet, zodat ik ernaar kan vragen. Ik kom kennelijk zelf ook niet op een dieper niveau dat mensen me dat dan zelf vertellen. Moet wel zeggen dat me dat 1 op 1 beter af gaat. Dan is het een stuk makkelijker om te focussen.
Verder wil ik ook toevoegen dat ik me terugtrek nádat ik toch al vaak naar een feestje o.i.d. ben geweest. Dus om nu te zeggen dat het logisch is ómdat ik me terugtrek…. Nou ja, misschien werkt het zo. Dat mensen al hun twijfels hadden en nu ik me steeds vaker terugtrek, ze daarin ook bevestigd worden. Maar dan vraag ik me wel af hoe ver ik daar dan in moet gaan.
Overigens heb ik al ‘hulp’, waar ik vanwege herkenning niet te gedetailleerd op in wil gaan. Het is een groep waar ik ook nogal wat voor m’n kiezen krijg, maar in een veilige setting. Als mensen dan zeggen dat ik niet ‘toegankelijk overkom’, ze ‘angst lezen in mijn ogen’, ‘ze op het eerste gezicht dachten dat er weinig in me zat’, doet dat pijn, maar niet op een nare manier. Het is aan de andere kant wel weer fijn om te horen dat het niet hoeft, want dat ze zich in me hadden vergist… Maar nogmaals, ik voel me daar veilig, dus durf mezelf te laten zien. Dat is op de feestjes waar ik het over had, wel anders. Ik dacht in mijn OP duidelijk te zijn geweest dat ik inmiddels wel de nodige inzichten heb opgedaan. Maar vervolgens iets mee doen is ontzettend moeilijk. Zeker omdat dit soort dingen (de 2 voorbeelden die ik bijvoorbeeld noemde) er dan echt inhakken bij mij. En een frisse kans is al niet meer aan de orde natuurlijk, al die mensen hebben hun oordeel al gevormd. Mijn idee is, dat je dan al een achterstand hebt in die contacten.
Ik heb toevallig twee geld-voorbeelden genomen, maar dat is misschien niet handig. Er zijn helaas ook genoeg voorbeelden waarbij het niet om geld gaat, maar om op een ander manier gepasseerd worden. Of althans, zo voel ik dat dan. Ik denk dat het wel een terechte opmerking is dat hier verder niemand bewust over nadenkt.
Dat ik niet word toegevoegd door m’n vriend is nou juist waarom ik me afvraag of hij wel goed voor me is… alsof hij het wel goed vindt zo, hoe de verhoudingen liggen. Ik kan moeilijk vragen of ik toegevoegd word als ik niet weet dat er weer een groep is aangemaakt.
En hij kan zich inderdaad ook afvragen of ik voor hem een leuke catch ben. Een wat meer outgoing persoon is voor hem een stuk makkelijker.
Ik kan moeilijk zeggen ‘hoe ik erbij zit’ in die situaties. Ik ben zeker niet de gangmaker op zo’n feestje maar een muurbloempje wil ik mezelf ook niet noemen. Het is niet zo dat ik niks zeg, geen interesse toon. Het kost me wel erg veel energie en na zo’n avondje ben ik kapot. Ik denk ook zeker dat ik bepaalde skill’s mis die anderen misschien van nature hebben. Juist omdat dit me zoveel energie kost en ik erg bezig ben om mezelf staande te houden, realiseer ik me dat dit allemaal aandacht voor mezelf is die ten koste gaat van degene waar ik contact mee zoek. Dat heeft niks met slachtofferschap te maken. Ik merk ook dat ik iemand naast me hoor vragen naar een nieuwe baan, een zwangerschap… aan iemand die ik net gesproken heb… Er ontgaat me veel en van mijn vriend hoor ik dat soort dingen ook niet, zodat ik ernaar kan vragen. Ik kom kennelijk zelf ook niet op een dieper niveau dat mensen me dat dan zelf vertellen. Moet wel zeggen dat me dat 1 op 1 beter af gaat. Dan is het een stuk makkelijker om te focussen.
Verder wil ik ook toevoegen dat ik me terugtrek nádat ik toch al vaak naar een feestje o.i.d. ben geweest. Dus om nu te zeggen dat het logisch is ómdat ik me terugtrek…. Nou ja, misschien werkt het zo. Dat mensen al hun twijfels hadden en nu ik me steeds vaker terugtrek, ze daarin ook bevestigd worden. Maar dan vraag ik me wel af hoe ver ik daar dan in moet gaan.
Overigens heb ik al ‘hulp’, waar ik vanwege herkenning niet te gedetailleerd op in wil gaan. Het is een groep waar ik ook nogal wat voor m’n kiezen krijg, maar in een veilige setting. Als mensen dan zeggen dat ik niet ‘toegankelijk overkom’, ze ‘angst lezen in mijn ogen’, ‘ze op het eerste gezicht dachten dat er weinig in me zat’, doet dat pijn, maar niet op een nare manier. Het is aan de andere kant wel weer fijn om te horen dat het niet hoeft, want dat ze zich in me hadden vergist… Maar nogmaals, ik voel me daar veilig, dus durf mezelf te laten zien. Dat is op de feestjes waar ik het over had, wel anders. Ik dacht in mijn OP duidelijk te zijn geweest dat ik inmiddels wel de nodige inzichten heb opgedaan. Maar vervolgens iets mee doen is ontzettend moeilijk. Zeker omdat dit soort dingen (de 2 voorbeelden die ik bijvoorbeeld noemde) er dan echt inhakken bij mij. En een frisse kans is al niet meer aan de orde natuurlijk, al die mensen hebben hun oordeel al gevormd. Mijn idee is, dat je dan al een achterstand hebt in die contacten.
Ik heb toevallig twee geld-voorbeelden genomen, maar dat is misschien niet handig. Er zijn helaas ook genoeg voorbeelden waarbij het niet om geld gaat, maar om op een ander manier gepasseerd worden. Of althans, zo voel ik dat dan. Ik denk dat het wel een terechte opmerking is dat hier verder niemand bewust over nadenkt.
Dat ik niet word toegevoegd door m’n vriend is nou juist waarom ik me afvraag of hij wel goed voor me is… alsof hij het wel goed vindt zo, hoe de verhoudingen liggen. Ik kan moeilijk vragen of ik toegevoegd word als ik niet weet dat er weer een groep is aangemaakt.
En hij kan zich inderdaad ook afvragen of ik voor hem een leuke catch ben. Een wat meer outgoing persoon is voor hem een stuk makkelijker.
zondag 12 augustus 2018 15:34
Ach, ik ben ook teruggetrokken en mijn veel meer outgoing exman was juist heel blij met mijn andere visie op bepaalde zaken, zo'n relatie kan ook gelijkwaardig zijn.
Ik ben al jaren niet in een relatie, verslons contacten als ik er niet op let ze warm te houden, heb niet veel vrienden en ben vaak alleen, ook om bij te komen van wat ik wel aan sociale verplichtingen heb maar dat is grotendeels bewust, daarom is het ook geen probleem voor me, ik weet dat ik het ook anders kan aanpakken, dat wil ik alleen niet genoeg.
Mijn zoon is nu 17 en lijkt precies op zijn vader, ik word er moe van als ik zie met hoeveel mensen hij omgaat en hoe intensief.
Maar het ligt eraan wat jezelf wil, vivinnetje.
Wil je meer in de groep meedraaien, zul je je wat meer moeten profileren.
Wil je thuis blijven en ben je daar zelf oké mee, ook goed.
Wil je zelf vrienden maken, los van je vriend, prima idee maar laat je dan wat meer zien.
Het accepteren zoals het nu is, kan ook.
Zelfs je vriend loslaten en het uitmaken kan maar kijk dan wel eerst naar je eigen aandeel, geef hem niet overal de schuld van.
Maar maak een keuze en handel ernaar, eventueel met medeweten van degenen die je therapie geven.
Blijven hangen in de sfeer die je in de openingspost schets helpt je sowieso niet verder.
Ik ben al jaren niet in een relatie, verslons contacten als ik er niet op let ze warm te houden, heb niet veel vrienden en ben vaak alleen, ook om bij te komen van wat ik wel aan sociale verplichtingen heb maar dat is grotendeels bewust, daarom is het ook geen probleem voor me, ik weet dat ik het ook anders kan aanpakken, dat wil ik alleen niet genoeg.
Mijn zoon is nu 17 en lijkt precies op zijn vader, ik word er moe van als ik zie met hoeveel mensen hij omgaat en hoe intensief.
Maar het ligt eraan wat jezelf wil, vivinnetje.
Wil je meer in de groep meedraaien, zul je je wat meer moeten profileren.
Wil je thuis blijven en ben je daar zelf oké mee, ook goed.
Wil je zelf vrienden maken, los van je vriend, prima idee maar laat je dan wat meer zien.
Het accepteren zoals het nu is, kan ook.
Zelfs je vriend loslaten en het uitmaken kan maar kijk dan wel eerst naar je eigen aandeel, geef hem niet overal de schuld van.
Maar maak een keuze en handel ernaar, eventueel met medeweten van degenen die je therapie geven.
Blijven hangen in de sfeer die je in de openingspost schets helpt je sowieso niet verder.
zondag 12 augustus 2018 15:41
Vaak zijn anderen helemaal niet bewust bezig met een oordeel over jou te vellen. Zeker in een groepssetting als een feest(je) fladdert iedereen een beetje rond, kletst hier en daar, mensen zijn eigenlijk best veel met zichzelf bezig. Dat is niet tegen jou persoonlijk gericht. Laat je dus niet gek maken dat hun vooroordeel 'toch alleen maar wordt bevestigd'.
Vindt je vriend het belangrijk dat je meegaat naar zijn vrienden? Doen de partners van die vrienden dat ook allemaal?
Misschien is zo'n groepsgebeuren helemaal niets voor jou. Kan toch? Spreekt je vriend voortaan met hen af en zoek jij je eigen sociale contacten. Ga je sporadisch eens met hem mee naar een feestje en doe je verder je eigen ding. Je klinkt als iemand die beter uit de voeten kan met 1-op-1-contacten.
Eerst maar eens die groepstherapie volgen en kleine stapjes maken in situaties die voor jou behapbaar zijn. Dat netwerk van je vriend is voor gevorderden.
Vindt je vriend het belangrijk dat je meegaat naar zijn vrienden? Doen de partners van die vrienden dat ook allemaal?
Misschien is zo'n groepsgebeuren helemaal niets voor jou. Kan toch? Spreekt je vriend voortaan met hen af en zoek jij je eigen sociale contacten. Ga je sporadisch eens met hem mee naar een feestje en doe je verder je eigen ding. Je klinkt als iemand die beter uit de voeten kan met 1-op-1-contacten.
Eerst maar eens die groepstherapie volgen en kleine stapjes maken in situaties die voor jou behapbaar zijn. Dat netwerk van je vriend is voor gevorderden.
zondag 12 augustus 2018 15:48
Je hebt gelijk, Zara Zara.
Je gaat echter ook invullen voor je partner, daar moet je echt voor waken en het gesprek blijven aangaan.
Mijn exman had vaak veel meer begrip als ik van te voren had gedacht.
Het is idd een optie zijn sociale kring in ieder geval een tijdlang te negeren cq weinig aandacht te geven, als dat TO goed doet zou dat al een goede stap zijn om je beter in je vel te voelen.
Als je vriend dat niet accepteert, accepteert die je ook niet, TO, zeker als je je redenen duidelijk aangeeft.
Nu moet ik wel zeggen dat het met puberzoon soms wel strijd oplevert maar goed pubers hé.
Als ik heel vaak met vriendinnen zou afspreken had ie ook wel iets op te merken.
Je gaat echter ook invullen voor je partner, daar moet je echt voor waken en het gesprek blijven aangaan.
Mijn exman had vaak veel meer begrip als ik van te voren had gedacht.
Het is idd een optie zijn sociale kring in ieder geval een tijdlang te negeren cq weinig aandacht te geven, als dat TO goed doet zou dat al een goede stap zijn om je beter in je vel te voelen.
Als je vriend dat niet accepteert, accepteert die je ook niet, TO, zeker als je je redenen duidelijk aangeeft.
Nu moet ik wel zeggen dat het met puberzoon soms wel strijd oplevert maar goed pubers hé.
Als ik heel vaak met vriendinnen zou afspreken had ie ook wel iets op te merken.
zondag 12 augustus 2018 16:03
Ik geloof dat TO geen eigen vrienden/vriendinnen heeft, dat lees ik tenminste in de OP.
Als ik dit nu even op mezelf betrek, ik zie mezelf in gezelschappen van alles doen en geef mezelf daar negatieve waardeoordelen over, als ik even met iemand gepraat heb, denk dat die ander er niet op zit te wachten, praat ik niet met diegene, denk ik dat diegene me raar en verlegen vindt, ik vind dat ik stomme dingen zeg of juist te weinig, kortom ik doe het nooit goed en dat gaat na de sociale gelegenheid thuis nog wel even door en ja, die indrukken die men van mij opgedaan zou hebben zie ik ook als onomkeerbaar.
Vandaar dat ik nu ook veel dingen mijd, ik doe er nu niets aan omdat ik mijn werk, het kleine kringetje dat ik wel heb en de opvoeding van mijn zoon belangrijker vindt, misschien komt er later een tijd dat ik dat wil veranderen, we zien wel.
Maar goed ik hoop dat TO daar minder last van heeft, dat gun ik haar.
Als ik dit nu even op mezelf betrek, ik zie mezelf in gezelschappen van alles doen en geef mezelf daar negatieve waardeoordelen over, als ik even met iemand gepraat heb, denk dat die ander er niet op zit te wachten, praat ik niet met diegene, denk ik dat diegene me raar en verlegen vindt, ik vind dat ik stomme dingen zeg of juist te weinig, kortom ik doe het nooit goed en dat gaat na de sociale gelegenheid thuis nog wel even door en ja, die indrukken die men van mij opgedaan zou hebben zie ik ook als onomkeerbaar.
Vandaar dat ik nu ook veel dingen mijd, ik doe er nu niets aan omdat ik mijn werk, het kleine kringetje dat ik wel heb en de opvoeding van mijn zoon belangrijker vindt, misschien komt er later een tijd dat ik dat wil veranderen, we zien wel.
Maar goed ik hoop dat TO daar minder last van heeft, dat gun ik haar.
zondag 12 augustus 2018 16:17
Wat in mijn eigen geval ook niet helpt is dat ik als kind en als tiener geen of maar weinig contact met leeftijdsgenoten heb gehad en vaak buiten de groep stond, dan leer je niet op een natuurlijke manier met anderen omgaan en ga je onbewust de groep idealiseren en jezelf neerhalen omdat je er niet bij hoort. Je denkt dan met je levensloop sterk van anderen te verschillen, ook later nog.
Maar dan nog TO, het klopt zeker dat anderen minder op je letten in gezelschap dan mensen die zich snel opgelaten voelen in gezelschap op zichzelf letten, dat weet ik ook heel goed.
Je moet dat alleen echt beseffen en voelen.
Hoe dat gaat weet ik nog steeds niet.
Maar dan nog TO, het klopt zeker dat anderen minder op je letten in gezelschap dan mensen die zich snel opgelaten voelen in gezelschap op zichzelf letten, dat weet ik ook heel goed.
Je moet dat alleen echt beseffen en voelen.
Hoe dat gaat weet ik nog steeds niet.
zondag 12 augustus 2018 17:09
Serieuze vraag: hoe doe je dat, jezelf geven en jezelf laten zien?ZaraZara100 schreef: ↑12-08-2018 14:45Als jij jezelf niet durft te geven, jezelf niet laat zien zal je vriend eerder hun blik vangen dan dat jij dit doet.
Ik kan wel iets bedenken... initiatief nemen tot eens een keer ergens koffiedrinken, of een andere activiteit...? En dan de kans lopen om afgewezen te worden. Het idee alleen al vind ik inderdaad doodeng. Of bedoel je iets anders?
zondag 12 augustus 2018 17:14
En dan word je afgewezen en dan?vivinnetje schreef: ↑12-08-2018 17:09Serieuze vraag: hoe doe je dat, jezelf geven en jezelf laten zien?
Ik kan wel iets bedenken... initiatief nemen tot eens een keer ergens koffiedrinken, of een andere activiteit...? En dan de kans lopen om afgewezen te worden. Het idee alleen al vind ik inderdaad doodeng. Of bedoel je iets anders?
zondag 12 augustus 2018 17:22
Op zich niets.
Maar als je op sociaal vlak angsten en belemmeringen hebt komt het wel hard aan.
Ook al is een ja ook eng, dan ga je weer die koffieafspraak ''plannen''.
zondag 12 augustus 2018 17:24
Eh ja... helaas herken ik dit heel erg...whateverever schreef: ↑12-08-2018 16:03Ik geloof dat TO geen eigen vrienden/vriendinnen heeft, dat lees ik tenminste in de OP.
Als ik dit nu even op mezelf betrek, ik zie mezelf in gezelschappen van alles doen en geef mezelf daar negatieve waardeoordelen over, als ik even met iemand gepraat heb, denk dat die ander er niet op zit te wachten, praat ik niet met diegene, denk ik dat diegene me raar en verlegen vindt, ik vind dat ik stomme dingen zeg of juist te weinig, kortom ik doe het nooit goed en dat gaat na de sociale gelegenheid thuis nog wel even door en ja, die indrukken die men van mij opgedaan zou hebben zie ik ook als onomkeerbaar.
Vandaar dat ik nu ook veel dingen mijd, ik doe er nu niets aan omdat ik mijn werk, het kleine kringetje dat ik wel heb en de opvoeding van mijn zoon belangrijker vindt, misschien komt er later een tijd dat ik dat wil veranderen, we zien wel.
Maar goed ik hoop dat TO daar minder last van heeft, dat gun ik haar.
Ook dat zo'n avond dan nog urenlang rond maalt. Wat ik heb gezegd, hoe een ander daarop reageerde, wat ik beter had kunnen zeggen, hoe ik bij een groepje stond en mijn inbreng in het luchtledige verdween, etc, etc, etc, etc! En ja, altijd ben ik streng voor mezelf. Maak ik inwendig een vreugdesprongetje als ik merk dat ik iets heb aangeroerd waar de ander graag iets over wil vertellen. Ik kan het niet stoppen dat ik daar dan afhankelijk van ben. Want het betekent ook dat een onaardig persoon me heel makkelijk een rotgevoel kan geven.
Ik maak mezelf wijs dat een hele week werken en een relatie en gezin voldoende voor me zijn. Maar op de momenten dat ik dan op mezelf aangewezen ben, is het toch confronterend dat er daarbuiten niks is. Kwetsbaar ook. Het is geloof ik 1x gebeurd dat ik iets (een reünie) had en hij niet... waarop hij natuurlijk alsnog spontaan bij zijn vriendengroep kon aansluiten. Verder is de situatie altijd andersom.
Nu ik erover nadenk wordt er vrijwel nooit iets één op één gedaan. Het zijn dus ook stuk voor stuk mensen die graag iets in groepen doen. Laatst zei iemand ook dat dat wel zo efficiënt is, praat je met iedereen gelijktijdig bij.
zondag 12 augustus 2018 17:25
Heel normaal dat je dat eng vindt, dus als dat nu nog een brug te ver is geeft dat ook niet. Maar je zou wel kunnen vragen aan je vriend voordat je naar een feest gaat, wat de personen die je het meest aanspreken zoal bezighoudt nu en dan daar het gesprek over openen. Vaak volgt er dan ook wel een vraag naar jou. Voelt misschien een beetje geforceerd, maar je moet ergens beginnen.vivinnetje schreef: ↑12-08-2018 17:09Serieuze vraag: hoe doe je dat, jezelf geven en jezelf laten zien?
Ik kan wel iets bedenken... initiatief nemen tot eens een keer ergens koffiedrinken, of een andere activiteit...? En dan de kans lopen om afgewezen te worden. Het idee alleen al vind ik inderdaad doodeng. Of bedoel je iets anders?
zondag 12 augustus 2018 17:26
Kortom, je bent je eigen grootste vijand.whateverever schreef: ↑12-08-2018 17:22Op zich niets.
Maar als je op sociaal vlak angsten en belemmeringen hebt komt het wel hard aan.
Ook al is een ja ook eng, dan ga je weer die koffieafspraak ''plannen''.
zondag 12 augustus 2018 17:29
Ja, verstandelijk kan ik mezelf die vraag wel stellen. Iemand moet gewoon kunnen zeggen dat-ie niet kan. Of eerlijk kunnen zijn dat-ie geen zin heeft. Maar gevoelsmatig is het een ander verhaal. Dan is het onmogelijk om daar mijn schouders over op te halen want dan is het een afwijzing en een bevestiging dat ik geen leuk gezelschap ben. Andersom vind ik dat ook best moeilijk, als iemand me dat op de man af zou vragen... dan zou ik me direct in diegene verplaatsen en de uitnodiging aannemen... ja, behoorlijk vermoeiend allemaal.
zondag 12 augustus 2018 17:32
Ik begrijp niet goed waarom het zoiets groots voor je is om iemand uitstekende voor te stellen die mogelijk niet kan of wil. Als je zelf een keer geen afspraak wil maken met iemand, of als niet mee gaat met je vriend naar een feestje, heb je dan ook het idee dat jij die mensen af wijst?whateverever schreef: ↑12-08-2018 17:22Op zich niets.
Maar als je op sociaal vlak angsten en belemmeringen hebt komt het wel hard aan.
Ook al is een ja ook eng, dan ga je weer die koffieafspraak ''plannen''.
zondag 12 augustus 2018 17:33
Dit is wel een goede tip... dank je wel!ringaroundtherosie schreef: ↑12-08-2018 17:25Maar je zou wel kunnen vragen aan je vriend voordat je naar een feest gaat, wat de personen die je het meest aanspreken zoal bezighoudt nu en dan daar het gesprek over openen.
zondag 12 augustus 2018 17:37
Een goede tip maar zelfs dan kun je na het gesprek over dat onderwerp nog jezelf nog gaan analyseren.
Je moet van het idee af minder te zijn dan de anderen met wie je contact hebt, alle andere trucs die voor mensen die sociaal niet geremd zijn voldoen zijn niet afdoende, iig niet voor mij, want ik zou altijd nog denken dat een andere dat gesprek beter of natuurlijker zou hebben gevoerd.
whateverever wijzigde dit bericht op 12-08-2018 17:42
25.96% gewijzigd
zondag 12 augustus 2018 17:37
Je gaat zelf de fout in door te denken dat het een bevestiging is dat jij helemaal geen leuk gezelschap bent als iemand jouw afwijst (rotwoord !)vivinnetje schreef: ↑12-08-2018 17:29Ja, verstandelijk kan ik mezelf die vraag wel stellen. Iemand moet gewoon kunnen zeggen dat-ie niet kan. Of eerlijk kunnen zijn dat-ie geen zin heeft. Maar gevoelsmatig is het een ander verhaal. Dan is het onmogelijk om daar mijn schouders over op te halen want dan is het een afwijzing en een bevestiging dat ik geen leuk gezelschap ben. Andersom vind ik dat ook best moeilijk, als iemand me dat op de man af zou vragen... dan zou ik me direct in diegene verplaatsen en de uitnodiging aannemen... ja, behoorlijk vermoeiend allemaal.
voor een afspraakje.
Ik denk dat jij echt aan je zelfbeeld moet gaan werken. Wat heb jij te bieden bijvoorbeeld in een vriendschap, wat kan jij goed? Als jij zelf al niet overtuigd bent van jouw innerlijke kwaliteiten, ga je er zelf in geloven dat je niks waard bent. Je mag dat niet op een ander afschuiven.
zondag 12 augustus 2018 17:40
Ik weet dat dat zo is en dat is ook een van de redenen waarom ik nu geen nieuwe contacten zoek.Ana_Isabel** schreef: ↑12-08-2018 17:37Je gaat zelf de fout in door te denken dat het een bevestiging is dat jij helemaal geen leuk gezelschap bent als iemand jouw afwijst (rotwoord !)
voor een afspraakje.
Ik denk dat jij echt aan je zelfbeeld moet gaan werken. Wat heb jij te bieden bijvoorbeeld in een vriendschap, wat kan jij goed? Als jij zelf al niet overtuigd bent van jouw innerlijke kwaliteiten, ga je er zelf in geloven dat je niks waard bent. Je mag dat niet op een ander afschuiven.
zondag 12 augustus 2018 17:45
Goeie vraag. Maar nee, dat idee heb ik niet als ik niet meega naar het feestje. Ook omdat mijn vriend dan wel gaat en hij van ons twee de graagst geziene gast is, zeg maar. En inderdaad, vul ik zelf weer in... en dat heeft alles te maken met mijn zelfbeeld. Als je er geen last van hebt, is het denk ik onbegrijpelijk hoe hardnekkig die gedachten kunnen zijn. Vandaar ook die groepstherapie. Eerlijk gezegd heeft het me een hoop inzichten opgeleverd... maar tegelijkertijd de onmacht... want mijn God, hoe krijg ik dit ooit uit mijn hoofd.yette schreef: ↑12-08-2018 17:32Ik begrijp niet goed waarom het zoiets groots voor je is om iemand uitstekende voor te stellen die mogelijk niet kan of wil. Als je zelf een keer geen afspraak wil maken met iemand, of als niet mee gaat met je vriend naar een feestje, heb je dan ook het idee dat jij die mensen af wijst?
Het lukt soms, als ik iets meer tijd krijg en kan denken: 'ik doe het weer'. Dan kan ik een keus maken... alsnog moeilijk, maar daar begint het mee. Meestal krijg ik die tijd niet, of heb ik het niet op tijd in de gaten. Het weliswaar een aangeleerde reactie, maar voelt als een instinctieve reactie om mezelf naar beneden te halen en in veiligheid te brengen.
