Psyche
alle pijlers
Er niet toe doen
zondag 12 augustus 2018 13:57
Mijn vriend en ik zijn best een goed team, alleen in één ding heel verschillend. Mijn vriend heeft namelijk een uitgebreide vriendenkring – die natuurlijk ook onderhouden moet worden. Mijn (weinige) vriendschappen hebben de tand des tijds niet doorstaan. Ik heb dingen in het verleden niet uitgepraat, vriendschappen laten verwateren… Met behulp van een psych weet ik dat ik de neiging heb om me terug te trekken wanneer ik me slecht behandeld voel. Ik word getriggerd als ik het idee krijg dat ik onbelangrijk ben en trek me dan terug. Best triest, maar zou niet weten hoe ik het anders zou moeten doen. Het is iets wat in mijn familie een generatie-op-generatie issue is. Natuurlijk heb ik er diep van binnen geen vrede mee. De manier waarop ik mijn leven heb ingericht is best eenzaam maar weegt toch op tegen de teleurstellingen en pijn.
Ik kan mijn vriend dat natuurlijk niet opleggen en daar worstel ik vreselijk mee. Mijn vriend doet genoeg dingen buiten mij, voor de komende weken staan er buiten de gebruikelijke sportavonden, een festival, een vrijgezellenweekend, verschillende borrelavondjes en een concert gepland. Soms geldt dan dat de partner mee komt, maar daar onttrek ik me vaak aan. Alternatief is dat ik dan ook alleen thuis zit. Dat is uit vrije wil, natuurlijk, maar ik voel me ook wel gedwongen om die keus te maken. Het gaat namelijk niet om mij, maar om mijn vriend die zijn vriendin meeneemt. Het is een soort kip-ei idee… ga ik niet meer mee omdat ik me er niet bij voel horen of hoor ik er niet bij omdat ik weinig meega. Ik wil niet zielig doen, want om erbij te horen, moet er een bepaalde betrokkenheid zijn. Ik kan me voorstellen dat als mensen mijn gereserveerdheid merken, dat ook niet uitnodigt. Maar ik ben niet bij machte om dat te keren, of het wordt geforceerd en daar prikken mensen ook doorheen.
Laatst hebben we spontaan een etentje getrakteerd in een restaurant. Dat is overigens wel in overleg gegaan, beetje smoezen aan tafel en ik vond het okee. Het viel me op dat mijn vriend dan wordt bedankt. Niet ik… Nou is hij ook degene met een (aan luxe zichtbaar) hoger salaris, maar toch… het ging van de gezamenlijke rekening en daar stort ik net zo veel op. Het gaat me echt niet om het geld, maar om het gevoel wat ik ervan krijg: ik doe er niet toe. Natuurlijk kennen die mensen de details niet, maar toch voelde het alsof hij er goede sier mee maakte. Ik ben overigens zelf ook blij dat hij gul is in het rondjes bier halen zodat ik niet aan de bar hoef te stuntelen, gaat ook van de gezamenlijke rekening… al vraag ik me nu af of de rest dan denkt dat ik ondertussen alleen op andermans kosten zit te drinken.
Als er iets wordt georganiseerd, dan wordt er ook vaak een gezamenlijk kado gegeven. Dat wordt dan in de groeps-app besproken waar alleen mijn vriend in zit. Bijdrage gaat van de gezamenlijke rekening, prima… maar als ik dan vervolgens op dat feestje ben, heb ik er niks van meegekregen. Dan denk ik wel dat mijn vriend hierin een steek laat vallen. Ik heb het idee dat hij het wel prima vindt dat ze hem zien als hoofdsponsor en de leukste van ons twee, als stel.
Ik ben hier met hem over in gesprek gegaan en natuurlijk is hij zich van geen kwaad bewust, ben ik overgevoelig en zie ik dingen die er niet zijn. Het voelt inderdaad allemaal heel verwarrend en ik vraag me soms af of mijn vriend hierin wel zo leuk is voor mij. Ik vraag me ook echt af hoe ik dit zelf kan ombuigen, of dat ik me voortaan maar helemaal van deze contacten moet onthouden. Hoe zien jullie dit… en is er herkenning?? Zoals jullie inmiddels vast begrijpen, is het ook niet makkelijk om een eigen kring op te bouwen.
Ik kan mijn vriend dat natuurlijk niet opleggen en daar worstel ik vreselijk mee. Mijn vriend doet genoeg dingen buiten mij, voor de komende weken staan er buiten de gebruikelijke sportavonden, een festival, een vrijgezellenweekend, verschillende borrelavondjes en een concert gepland. Soms geldt dan dat de partner mee komt, maar daar onttrek ik me vaak aan. Alternatief is dat ik dan ook alleen thuis zit. Dat is uit vrije wil, natuurlijk, maar ik voel me ook wel gedwongen om die keus te maken. Het gaat namelijk niet om mij, maar om mijn vriend die zijn vriendin meeneemt. Het is een soort kip-ei idee… ga ik niet meer mee omdat ik me er niet bij voel horen of hoor ik er niet bij omdat ik weinig meega. Ik wil niet zielig doen, want om erbij te horen, moet er een bepaalde betrokkenheid zijn. Ik kan me voorstellen dat als mensen mijn gereserveerdheid merken, dat ook niet uitnodigt. Maar ik ben niet bij machte om dat te keren, of het wordt geforceerd en daar prikken mensen ook doorheen.
Laatst hebben we spontaan een etentje getrakteerd in een restaurant. Dat is overigens wel in overleg gegaan, beetje smoezen aan tafel en ik vond het okee. Het viel me op dat mijn vriend dan wordt bedankt. Niet ik… Nou is hij ook degene met een (aan luxe zichtbaar) hoger salaris, maar toch… het ging van de gezamenlijke rekening en daar stort ik net zo veel op. Het gaat me echt niet om het geld, maar om het gevoel wat ik ervan krijg: ik doe er niet toe. Natuurlijk kennen die mensen de details niet, maar toch voelde het alsof hij er goede sier mee maakte. Ik ben overigens zelf ook blij dat hij gul is in het rondjes bier halen zodat ik niet aan de bar hoef te stuntelen, gaat ook van de gezamenlijke rekening… al vraag ik me nu af of de rest dan denkt dat ik ondertussen alleen op andermans kosten zit te drinken.
Als er iets wordt georganiseerd, dan wordt er ook vaak een gezamenlijk kado gegeven. Dat wordt dan in de groeps-app besproken waar alleen mijn vriend in zit. Bijdrage gaat van de gezamenlijke rekening, prima… maar als ik dan vervolgens op dat feestje ben, heb ik er niks van meegekregen. Dan denk ik wel dat mijn vriend hierin een steek laat vallen. Ik heb het idee dat hij het wel prima vindt dat ze hem zien als hoofdsponsor en de leukste van ons twee, als stel.
Ik ben hier met hem over in gesprek gegaan en natuurlijk is hij zich van geen kwaad bewust, ben ik overgevoelig en zie ik dingen die er niet zijn. Het voelt inderdaad allemaal heel verwarrend en ik vraag me soms af of mijn vriend hierin wel zo leuk is voor mij. Ik vraag me ook echt af hoe ik dit zelf kan ombuigen, of dat ik me voortaan maar helemaal van deze contacten moet onthouden. Hoe zien jullie dit… en is er herkenning?? Zoals jullie inmiddels vast begrijpen, is het ook niet makkelijk om een eigen kring op te bouwen.
zondag 12 augustus 2018 17:52
Ik vind er wel iets voor te zeggen... Want je hebt toch te maken met interactie. Natuurlijk werkt het zo dat als je een gezonde mate van eigenliefde hebt, je je niet laat raken door andermans (negatieve, botte, negerende, chagrijnige, etc.) reactie. Ik lees hier tussen de reacties door dat je zo'n reactie waaarschijnlijk niet eens krijgt, wanneer jij een en al eigenliefde en kracht uitstraalt. Dat laatste gaat er bij mij maar moeilijk in, maar er zal zeker een kern van waarheid in zitten. Dan ben je dus gewoon kwetsbaar wanneer je niet goed in je vel zit.whateverever schreef: ↑12-08-2018 17:40Ik weet dat dat zo is en dat is ook een van de redenen waarom ik nu geen nieuwe contacten zoek.
zondag 12 augustus 2018 18:32
Goede manier om zo de mensen die je uitnodigen naar jezelf te kijken te kunnen negeren, als onaardig weg te zetten en jezelf weer als slachtoffer neer te zetten. Een aanpak die voor jou succesvol is kennelijk. Alleen mis je daardoor veel in je leven. Rot voor je, maar het zit, gezien wat je schrijft echt bij jou. Je bent niet het slachtoffer van talloze mensen in je omgeving, maar uitsluitend van jezelf. Zolang je dat niet wil zien verandert er echt nietsvivinnetje schreef: ↑12-08-2018 15:15Ik weet even niet hoe ik het beste op deze hoeveelheid reacties kan reageren. Sommige reacties vind ik behoorlijk onaardig en neersabelend…
Like a great eternal Klansman
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
With his two flashing red eyes
Turn around he's always watching
(Dead Kennedys)
zondag 12 augustus 2018 18:39
dus jij wijst nooit een uitnodiging af omdat je denkt dat een ander niet met afwijzing kan omgaan omdat jij dat ook niet kan?vivinnetje schreef: ↑12-08-2018 17:29Ja, verstandelijk kan ik mezelf die vraag wel stellen. Iemand moet gewoon kunnen zeggen dat-ie niet kan. Of eerlijk kunnen zijn dat-ie geen zin heeft. Maar gevoelsmatig is het een ander verhaal. Dan is het onmogelijk om daar mijn schouders over op te halen want dan is het een afwijzing en een bevestiging dat ik geen leuk gezelschap ben. Andersom vind ik dat ook best moeilijk, als iemand me dat op de man af zou vragen... dan zou ik me direct in diegene verplaatsen en de uitnodiging aannemen... ja, behoorlijk vermoeiend allemaal.
Hoe weet je eigenlijk zo zeker dat de reden van afwijzing is dat de ander jou geen leuk gezelschap vindt in plaats van werk/ verplichting/ ziek etc.
zondag 12 augustus 2018 18:59
Ik weet dat niet zeker Meds... dat klopt. Ik weet helemaal niks zeker, het zijn vaak aannames. Maar die bepalen wel hoe ik me erover voel, hoezeer dat nergens op slaat misschien. Die werkverplichtingen of ziekte gebruik ik zelf vaak als smoes om mensen niet voor het hoofd te stoten... dat ze maar vooral denken dat het niet is omdat ze niet aardig zijn of dat ik er geen zin in heb!S-Meds schreef: ↑12-08-2018 18:39dus jij wijst nooit een uitnodiging af omdat je denkt dat een ander niet met afwijzing kan omgaan omdat jij dat ook niet kan?
Hoe weet je eigenlijk zo zeker dat de reden van afwijzing is dat de ander jou geen leuk gezelschap vindt in plaats van werk/ verplichting/ ziek etc.
Overigens gebruikt mijn vriend die reden inmiddels wel gewoon. Vivinnetje had geen zin, was moe, heeft het afgelopen week druk gehad... als reden dat ik er niet bij ben.
zondag 12 augustus 2018 19:09
oke, onthoud dus even dat al die gedachten die jij hebt helemaal niets zeggen over de werkelijkheid of over wat anderen denken. Het zijn jouw aannames gebaseerd op jouw eigen gedrag.vivinnetje schreef: ↑12-08-2018 18:59Ik weet dat niet zeker Meds... dat klopt. Ik weet helemaal niks zeker, het zijn vaak aannames. Maar die bepalen wel hoe ik me erover voel, hoezeer dat nergens op slaat misschien. Die werkverplichtingen of ziekte gebruik ik zelf vaak als smoes om mensen niet voor het hoofd te stoten... dat ze maar vooral denken dat het niet is omdat ze niet aardig zijn of dat ik er geen zin in heb!
Overigens gebruikt mijn vriend die reden inmiddels wel gewoon. Vivinnetje had geen zin, was moe, heeft het afgelopen week druk gehad... als reden dat ik er niet bij ben.
zondag 12 augustus 2018 19:10
zondag 12 augustus 2018 19:22
Ik ben het helemaal met je eens... het is alleen niet hoe ik vanuit mezelf reageer! Ik moet dit dus echt bewust tegen mezelf zeggen: het is een aanname, het is jouw waarheid en wellicht niet dé waarheid... en dat ombuigen kost in eerste instantie nog veel meer energie dan blijven hangen in mijn aannames.
Ik zeg 'in eerste instantie'... want er is me verzekerd dat als ik dit maar vaak genoeg blijf oefenen, het op een gegeven moment wel gaat lukken om dit mijn eerste gedachte te laten zijn. Die aannames heb ik mezelf van kinds af aan aangeleerd. Maar goed, ik ben er dus wel mee bezig. En zo'n topic als dit, waarin ik in eerste instantie toen ik de opening schreef, echt vind dat anderen mij dit aandoen, helpt dan wel om het weer helder te zien.
zondag 12 augustus 2018 19:25
To, verwacht je niet gewoon te veel van mensen? Want nu gooien we het op jouw zelfbeeld maar misschien heb je ook wel te veel nodig. Niet dat dat jouw gevoel van afwijzing zou verminderen maar misschien kun je het dan wel in perspectief plaatsen:
- je voelt je afgewezen als iemand niet met je wil/kan afpreken. Maar zelf kom je vaak niet op soort gelijke afspraken. Mensen krijgen daardoor ook het gevoel dat ze makkelijk nee tegen jou kunnen zeggen
- jij wordt niet geconsulteerd bij gezamenlijke cadeautjes, maar je hebt niet gevraagd om in de groepsapp te zitten en op de feestjes waar het cadeau gegeven wordt ben je vaak niet. Waarom of hoe zouden anderen je dan moeten/kunnen consulteren
- je vindt het rot dat mensen jou niet bedanken. Maar je bent geen onderdeel van de groep want je bent er vaak niet bij en hebt ook niet mee georganiseerd (want je zit niet in de app). Mensen zien je bijdrage daardoor waarschijnlijk niet.
Je wil dat mensen dat allemaal wel doen, anders voel jij je afgewezen en rot. Maar misschien vraag je eigenlijk ook te veel voor de mate waarin jezelf participeert.
- je voelt je afgewezen als iemand niet met je wil/kan afpreken. Maar zelf kom je vaak niet op soort gelijke afspraken. Mensen krijgen daardoor ook het gevoel dat ze makkelijk nee tegen jou kunnen zeggen
- jij wordt niet geconsulteerd bij gezamenlijke cadeautjes, maar je hebt niet gevraagd om in de groepsapp te zitten en op de feestjes waar het cadeau gegeven wordt ben je vaak niet. Waarom of hoe zouden anderen je dan moeten/kunnen consulteren
- je vindt het rot dat mensen jou niet bedanken. Maar je bent geen onderdeel van de groep want je bent er vaak niet bij en hebt ook niet mee georganiseerd (want je zit niet in de app). Mensen zien je bijdrage daardoor waarschijnlijk niet.
Je wil dat mensen dat allemaal wel doen, anders voel jij je afgewezen en rot. Maar misschien vraag je eigenlijk ook te veel voor de mate waarin jezelf participeert.
zondag 12 augustus 2018 19:27
Bedoel je nou dat je aan je negatieve zelfbeeld hangt omdat dat voor jou comfortabel is? Maar stel dan eens dat je ervoor zou kiezen om geen sociale contacten meer te hebben. Heel bewust. Zodat je rust aan je hoofd krijgt omdat er sociaal niks van je gevraagd wordt. Denk je dat je dan beter over je zelf gaat denken?vivinnetje schreef: ↑12-08-2018 17:45Goeie vraag. Maar nee, dat idee heb ik niet als ik niet meega naar het feestje. Ook omdat mijn vriend dan wel gaat en hij van ons twee de graagst geziene gast is, zeg maar. En inderdaad, vul ik zelf weer in... en dat heeft alles te maken met mijn zelfbeeld. Als je er geen last van hebt, is het denk ik onbegrijpelijk hoe hardnekkig die gedachten kunnen zijn. Vandaar ook die groepstherapie. Eerlijk gezegd heeft het me een hoop inzichten opgeleverd... maar tegelijkertijd de onmacht... want mijn God, hoe krijg ik dit ooit uit mijn hoofd.
Het lukt soms, als ik iets meer tijd krijg en kan denken: 'ik doe het weer'. Dan kan ik een keus maken... alsnog moeilijk, maar daar begint het mee. Meestal krijg ik die tijd niet, of heb ik het niet op tijd in de gaten. Het weliswaar een aangeleerde reactie, maar voelt als een instinctieve reactie om mezelf naar beneden te halen en in veiligheid te brengen.
Ik vrees van niet. Je probleem is je negatieve zelfbeeld. Als je de situaties waarin je daar vooral mee kampt, gaat ontlopen, zal je ook geen succeservaringen kunnen hebben. Dus blijf het proberen.
Als je een voorkeur voor een paar van jullie vrienden hebt, zou je je vriend kunnen voorstellen om samen met één of twee van hen iets te gaan doen. Bij voorkeur iets actiefs, waarbij je niet de hele tijd tegenover elkaar zit. Weet ik veel. Een cabaretvoorstelling? Een stad bezoeken? Bootje huren? Workshop bij een lokale brouwer? Waarschijnlijk is het dan een stuk makkelijker voor je, raak je meer op je gemak en groeit je zelfbeeld.
zondag 12 augustus 2018 19:28
Ja... sommige mensen hebben dat talent van zichzelf, als ik mezelf opleg er gewoon vrolijk in te gaan, dan wordt het automatisch geforceerd!
Wel kreeg ik als opdracht op een borrel (via mijn werk) een paar mensen aan te spreken. En omdat ik me dat had voorgenomen (en ook wel gemotiveerd was om een succesverhaal bij die groepstherapie te kunnen vertellen), heb ik dat ook echt gedaan. En dat ging erg goed. Misschien ook omdat niemand me daar kende en ik dus blanco de eerste indruk neer kon zetten... maar vast ook omdat niemand van bedrijfsborrels houdt... ook degenen niet die ik aansprak! Ik heb daar echt bewust bij stilgestaan: iedereen vindt dit eng. En zelfs actief iemand bij een gesprek betrokken die er als een muurbloem bij stond... juist omdat ik me zo goed kon inleven in diegene. Toen steeg ik echt boven mezelf uit, maar helaas kon ik dat gevoel privé niet echt vasthouden...
zondag 12 augustus 2018 19:28
het gaat ook om verdragen van nare gevoelens. Bijvoorbeeld als jij iemand uitnodigt moet je kunnen verdragen dat hij of zij de uitnodiging afwijst. Dat verdragen is in je hoofd vaak veel moeilijker (omdat je het al zo lang vermijdt) dan het in werkelijkheid is. Probeer maar eensvivinnetje schreef: ↑12-08-2018 19:22Ik ben het helemaal met je eens... het is alleen niet hoe ik vanuit mezelf reageer! Ik moet dit dus echt bewust tegen mezelf zeggen: het is een aanname, het is jouw waarheid en wellicht niet dé waarheid... en dat ombuigen kost in eerste instantie nog veel meer energie dan blijven hangen in mijn aannames.
Ik zeg 'in eerste instantie'... want er is me verzekerd dat als ik dit maar vaak genoeg blijf oefenen, het op een gegeven moment wel gaat lukken om dit mijn eerste gedachte te laten zijn. Die aannames heb ik mezelf van kinds af aan aangeleerd. Maar goed, ik ben er dus wel mee bezig. En zo'n topic als dit, waarin ik in eerste instantie toen ik de opening schreef, echt vind dat anderen mij dit aandoen, helpt dan wel om het weer helder te zien.
zondag 12 augustus 2018 19:29
nog nietvivinnetje schreef: ↑12-08-2018 19:28Ja... sommige mensen hebben dat talent van zichzelf, als ik mezelf opleg er gewoon vrolijk in te gaan, dan wordt het automatisch geforceerd!
Wel kreeg ik als opdracht op een borrel (via mijn werk) een paar mensen aan te spreken. En omdat ik me dat had voorgenomen (en ook wel gemotiveerd was om een succesverhaal bij die groepstherapie te kunnen vertellen), heb ik dat ook echt gedaan. En dat ging erg goed. Misschien ook omdat niemand me daar kende en ik dus blanco de eerste indruk neer kon zetten... maar vast ook omdat niemand van bedrijfsborrels houdt... ook degenen niet die ik aansprak! Ik heb daar echt bewust bij stilgestaan: iedereen vindt dit eng. En zelfs actief iemand bij een gesprek betrokken die er als een muurbloem bij stond... juist omdat ik me zo goed kon inleven in diegene. Toen steeg ik echt boven mezelf uit, maar helaas kon ik dat gevoel privé niet echt vasthouden...
anders formuleren hoort er ook bij
zondag 12 augustus 2018 19:36
Ja... zo is het me wel uitgelegd. Ik hang aan mijn negatieve zelfbeeld omdat het me (op de korte termijn) toch wat oplevert: gemak, rust... Er is me ook verteld dat het vooral een KEUS van mij moet zijn... het is okee als ik me er goed bij voel om mensen te ontwijken en okee ben met de gevolgen. Maar dat ben ik niet, ik mis iets. Dus in mijn geval is het geen keuze, maar een gevolg van mijn negatieve zelfbeeld.yette schreef: ↑12-08-2018 19:27Bedoel je nou dat je aan je negatieve zelfbeeld hangt omdat dat voor jou comfortabel is? Maar stel dan eens dat je ervoor zou kiezen om geen sociale contacten meer te hebben. Heel bewust. Zodat je rust aan je hoofd krijgt omdat er sociaal niks van je gevraagd wordt. Denk je dat je dan beter over je zelf gaat denken?
Ik vrees van niet. Je probleem is je negatieve zelfbeeld. Als je de situaties waarin je daar vooral mee kampt, gaat ontlopen, zal je ook geen succeservaringen kunnen hebben. Dus blijf het proberen.
Als je een voorkeur voor een paar van jullie vrienden hebt, zou je je vriend kunnen voorstellen om samen met één of twee van hen iets te gaan doen. Bij voorkeur iets actiefs, waarbij je niet de hele tijd tegenover elkaar zit. Weet ik veel. Een cabaretvoorstelling? Een stad bezoeken? Bootje huren? Workshop bij een lokale brouwer? Waarschijnlijk is het dan een stuk makkelijker voor je, raak je meer op je gemak en groeit je zelfbeeld.
Ik kan best sterk zijn, ik zou de voorbeelden die je noemt zelfs nog alleen kunnen doen... maar het blijft oppervlakkig, omdat ik ergens in de rit alweer in mijn oude patronen ben gevallen.
zondag 12 augustus 2018 19:40
Dat zou ik inderdaad eens moeten proberen. Wat er eigenlijk gebeurt wanneer ik toch zo'n stap zet en de uitnodiging wordt afgewezen. Ik begin er nu niet aan omdat ik vooral vrees voor iets wat ik nog niet eens heb ervaren! Dat heb ik dan in mijn hoofd al groot gemaakt en wordt dan een 'zie je wel' als het inderdaad zo gaat.S-Meds schreef: ↑12-08-2018 19:28het gaat ook om verdragen van nare gevoelens. Bijvoorbeeld als jij iemand uitnodigt moet je kunnen verdragen dat hij of zij de uitnodiging afwijst. Dat verdragen is in je hoofd vaak veel moeilijker (omdat je het al zo lang vermijdt) dan het in werkelijkheid is. Probeer maar eens
Maar wat al gezegd is... dan moet ik dus echt bewust tegen mezelf zeggen dat ik het in de juiste proporties moet zien. Dus dat ik me er wel teleurgesteld over mag voelen, maar dat dat niks over mij als persoon zegt. Voor een ander is dit vast heel vanzelfsprekend...
zondag 12 augustus 2018 20:06
juist, het speelt zich allemaal af in je hoofd en niet in de werkelijkheid. En de kracht van een goed werkend brein is dat het dingen heel groot kan maken zonder enige aanleiding. En voor anderen is het ook niet vanzelfsprekend hoor. Dat is weer een aanname. Ieder mens is anders maar zelfvertrouwen, eigenwaarde en het gevoel hebben “er toe te doen” zijn voor heel veel mensen werkpunten.vivinnetje schreef: ↑12-08-2018 19:40Dat zou ik inderdaad eens moeten proberen. Wat er eigenlijk gebeurt wanneer ik toch zo'n stap zet en de uitnodiging wordt afgewezen. Ik begin er nu niet aan omdat ik vooral vrees voor iets wat ik nog niet eens heb ervaren! Dat heb ik dan in mijn hoofd al groot gemaakt en wordt dan een 'zie je wel' als het inderdaad zo gaat.
Maar wat al gezegd is... dan moet ik dus echt bewust tegen mezelf zeggen dat ik het in de juiste proporties moet zien. Dus dat ik me er wel teleurgesteld over mag voelen, maar dat dat niks over mij als persoon zegt. Voor een ander is dit vast heel vanzelfsprekend...
zondag 12 augustus 2018 20:47
Het is toch helemaal niet erg als het oppervlakkig blijft! Er worden (als je met meerdere mensen samen bent) zelden diepgaande gesprekken gevoerd. Hier niet in elk geval. Een politieke of vakgerelateerde discussie komt wel eens voor, maar meestal gaat de aandacht toch naar algemenere onderwerpen of gezellige anekdotes.
Don't worry, be happy
Don't worry, be happy
maandag 13 augustus 2018 23:50
.
DIt is echt klassiek zoals TO het hier allemaal opschrijft en daardoor ook ontzettend voorspelbaar. Gelukkig, dat maakt het niet enorm complex en er zijn goede, maar intensieve therapieën voor waarin je wel keihard moet werken gedurende een aantal jaar. TO, ik lees dat je in een groep hulp hiervoor krijgt. Als dat therapie is ga daar vooral mee door, je hebt en hoop om aan te werken, maar je kan dit echt omdraaien! Schematherapie is effectief voor het behandelen van dit soort problematiek.
Jij moet wel bereid zijn jezelf anders te zien en jezelf anders te behandelen wil je dat andere mensen dat ook gaan doen. Je hebt jezelf die aannames trouwens niet van kinds af aangeleerd, dat is je geleerd door je omgeving. Er is geen enkel kind dat helemaal uit zichzelf bedenkt 'goh, ik ben toch zo'n vreselijk mormel dat niemand wat waard vindt.' Dat bestaat gewoon niet. Maar goed, jij zit er nu wel mee opgescheept en jij zal nu anders met jezelf moeten omgaan.
Veel succes! Je eerlijkheid en bereidheid naar jezelf te kijken, die je ook hier laat zien, zullen je helpen in dit proces.
dinsdag 14 augustus 2018 18:18
dinsdag 14 augustus 2018 18:28
Lieve reactiewhateverever schreef: ↑12-08-2018 15:34Ach, ik ben ook teruggetrokken en mijn veel meer outgoing exman was juist heel blij met mijn andere visie op bepaalde zaken, zo'n relatie kan ook gelijkwaardig zijn.
Ik ben al jaren niet in een relatie, verslons contacten als ik er niet op let ze warm te houden, heb niet veel vrienden en ben vaak alleen, ook om bij te komen van wat ik wel aan sociale verplichtingen heb maar dat is grotendeels bewust, daarom is het ook geen probleem voor me, ik weet dat ik het ook anders kan aanpakken, dat wil ik alleen niet genoeg.
Mijn zoon is nu 17 en lijkt precies op zijn vader, ik word er moe van als ik zie met hoeveel mensen hij omgaat en hoe intensief.
Maar het ligt eraan wat jezelf wil, vivinnetje.
Wil je meer in de groep meedraaien, zul je je wat meer moeten profileren.
Wil je thuis blijven en ben je daar zelf oké mee, ook goed.
Wil je zelf vrienden maken, los van je vriend, prima idee maar laat je dan wat meer zien.
Het accepteren zoals het nu is, kan ook.
Zelfs je vriend loslaten en het uitmaken kan maar kijk dan wel eerst naar je eigen aandeel, geef hem niet overal de schuld van.
Maar maak een keuze en handel ernaar, eventueel met medeweten van degenen die je therapie geven.
Blijven hangen in de sfeer die je in de openingspost schets helpt je sowieso niet verder.
woensdag 15 augustus 2018 07:21
Je zult een beetje een tussenweg moeten zoeken in het geheel. Geen kontakt hebben is niet leuk/ geen optie. Veel kontakt hebben is ws een overkill.
Ga af en toe mee naar gelegenheden en kies voor jezelf de 'beste' gelegenheden. Bijv eentje met wat minder mensen zodat er geen overvloed aan indrukken is......... if juist eentje met veel mensen zodat er bijv veel afleiding is.
Kijk gewoon per moment wat het beste is voor je.
Ik geloof niet dat jouw vriend op dit moment iets moet veranderen. Ik geloof dat er bij jou wat meer moet balanceren. Als dat gebeurt zal jouw vriend automatisch inspringen op jouw verandering.
Je weet dat bepaalde dingen scheef zitten. Dat je dingen kan zien zoals ze niet zijn. Aannames zoals je al benoemde.
Ga dan met een meer 'open mind' naar die gelegenheden. Kijk en observeer veel. Bijv hoe andere mensen zich profileren. Welke mensen zijn makkelijk en uitnodigend om mee te praten?
Waarom is dat?
Ga een tijdje naar de gelegenheden zonder verwachtingen. Leg jezelf niks op. Zo sta je erg open en je kunt er veel van leren. Hoe meer leren jezelf profileren, jezelf geven, gelijkwaardige uitwisseling. En ook al kun je het (nog) niet van nature, hier geldt ook het gezegde:
'Fake it till you make it'
Ga af en toe mee naar gelegenheden en kies voor jezelf de 'beste' gelegenheden. Bijv eentje met wat minder mensen zodat er geen overvloed aan indrukken is......... if juist eentje met veel mensen zodat er bijv veel afleiding is.
Kijk gewoon per moment wat het beste is voor je.
Ik geloof niet dat jouw vriend op dit moment iets moet veranderen. Ik geloof dat er bij jou wat meer moet balanceren. Als dat gebeurt zal jouw vriend automatisch inspringen op jouw verandering.
Je weet dat bepaalde dingen scheef zitten. Dat je dingen kan zien zoals ze niet zijn. Aannames zoals je al benoemde.
Ga dan met een meer 'open mind' naar die gelegenheden. Kijk en observeer veel. Bijv hoe andere mensen zich profileren. Welke mensen zijn makkelijk en uitnodigend om mee te praten?
Waarom is dat?
Ga een tijdje naar de gelegenheden zonder verwachtingen. Leg jezelf niks op. Zo sta je erg open en je kunt er veel van leren. Hoe meer leren jezelf profileren, jezelf geven, gelijkwaardige uitwisseling. En ook al kun je het (nog) niet van nature, hier geldt ook het gezegde:
'Fake it till you make it'
zaterdag 18 augustus 2018 12:57
Vandaag gebeurde er weer iets waar ik dus echt niet op weet te reageren. Waarschijnlijk heb ik het helemaal fout gedaan, ofwel weer bevestigd wat anderen al denken/vinden.
Mijn vriend is momenteel in het buitenland, dat is wel bekend bij iedereen. Ik ben alleen, maar dan ook echt alleen. Ik zie het weekend verder niemand. Ik kwam iemand tegen die zei: ‘Kom jij vanavond ook?’ – overigens onwetend en aardig bedoeld. Ik wist dus helemaal niet wat er vanavond is afgesproken… Dus mijn eerste reactie was: een steek van pijn. Ik ben kennelijk weer ergens van buitengesloten. Vlak daarna kwam de schaamte en hoe ik me daarbij naar die persoon moest opstellen… ik wilde niet dat hij wist ik kennelijk de moeite niet waard was van het meevragen. Ik zei toen dat ik vanavond ‘lekker ging Netflixen’. Dat wordt het ook waarschijnlijk, maar niet uit vrije wil. Maar ik snap ook als je dat soort antwoorden maar vaak genoeg geeft, mensen gaan verwachten dat je nergens voor in bent.
In dit geval vind ik het pijnlijk omdat ze weten dat mijn vriend in het buitenland is. Anders was hij natuurlijk meegevraagd en was ik wel/niet meegekomen. Maar dat bedoel ik dus, ik vind dit gewoon zo onaardig. En dan denk ik ook: moet ik me dan op het volgende feestje een beetje m’n best gaan zitten doen terwijl ze me zo duidelijk niet moeten? Ik denk zeker dat ik hier ook iets in doe, want dit gebeurt zo vaak. Ik weet alleen echt niet hoe ik dit kan ombuigen. En ander had misschien gezegd: “Nee, ik wist niet dat er vanavond iets was? Waar gaan jullie heen, hoe laat, wat is er afgesproken? etc’. Dat is voor mij echt een brug te ver als ik denk te voelen dat ik niet gewenst ben!
Overigens heb ik zoiets ook meegemaakt, kwam ik diezelfde jongen tegen… die vroeg: “Had je geen zin om gisteren naar X afscheidsfeestje te gaan?”. Ik wist niet eens dat het was… ook toen voelde ik schaamte, omdat ik kennelijk zo niet-leuk ben, dat niemand de moeite heeft genomen om mij te informeren. Ik had toen ook echt graag willen gaan. En ik vond het ook niet leuk naar X (die had het zelf niet georganiseerd), dat ik niet op haar afscheidsfeestje was.
Mijn vriend is momenteel in het buitenland, dat is wel bekend bij iedereen. Ik ben alleen, maar dan ook echt alleen. Ik zie het weekend verder niemand. Ik kwam iemand tegen die zei: ‘Kom jij vanavond ook?’ – overigens onwetend en aardig bedoeld. Ik wist dus helemaal niet wat er vanavond is afgesproken… Dus mijn eerste reactie was: een steek van pijn. Ik ben kennelijk weer ergens van buitengesloten. Vlak daarna kwam de schaamte en hoe ik me daarbij naar die persoon moest opstellen… ik wilde niet dat hij wist ik kennelijk de moeite niet waard was van het meevragen. Ik zei toen dat ik vanavond ‘lekker ging Netflixen’. Dat wordt het ook waarschijnlijk, maar niet uit vrije wil. Maar ik snap ook als je dat soort antwoorden maar vaak genoeg geeft, mensen gaan verwachten dat je nergens voor in bent.
In dit geval vind ik het pijnlijk omdat ze weten dat mijn vriend in het buitenland is. Anders was hij natuurlijk meegevraagd en was ik wel/niet meegekomen. Maar dat bedoel ik dus, ik vind dit gewoon zo onaardig. En dan denk ik ook: moet ik me dan op het volgende feestje een beetje m’n best gaan zitten doen terwijl ze me zo duidelijk niet moeten? Ik denk zeker dat ik hier ook iets in doe, want dit gebeurt zo vaak. Ik weet alleen echt niet hoe ik dit kan ombuigen. En ander had misschien gezegd: “Nee, ik wist niet dat er vanavond iets was? Waar gaan jullie heen, hoe laat, wat is er afgesproken? etc’. Dat is voor mij echt een brug te ver als ik denk te voelen dat ik niet gewenst ben!
Overigens heb ik zoiets ook meegemaakt, kwam ik diezelfde jongen tegen… die vroeg: “Had je geen zin om gisteren naar X afscheidsfeestje te gaan?”. Ik wist niet eens dat het was… ook toen voelde ik schaamte, omdat ik kennelijk zo niet-leuk ben, dat niemand de moeite heeft genomen om mij te informeren. Ik had toen ook echt graag willen gaan. En ik vond het ook niet leuk naar X (die had het zelf niet georganiseerd), dat ik niet op haar afscheidsfeestje was.
zaterdag 18 augustus 2018 15:07
Vivinnetje, die laatste post.....het leest voor mij vrij ziekelijk negatief. Bespreek dit alsjeblieft in je therapiegroep. Ik denk niet dat berichten hier op het forum toereikend zijn om je te helpen de kern van dit probleem aan te pakken (natuurlijk wel als steun).
Je kan het zien als pijnlijk dat iemand je niet expliciet heeft gevraagd ergens mee naartoe te gaan. Je kan het echter ook als lief/betrokken dat iemand anders er blijkbaar vanuit ging dat je wél was gevraagd. Jij kiest ervoor het idee te hebben dat ze je 'duidelijk niet moeten' terwijl er net letterlijk aan je is gevraagd of je er ook bij zal zijn.
Daarbij verwacht ik, op basis van je posts, dat jij wat dit betreft een negatieve bril op hebt waardoor alles eerst door een soort negatieve vertaling gaat voordat het in jouw hersenen komt. Kortom, niemand kan het goed doen met als gevolg een self fulfilling prophecy. Jij voelt je niet belangrijk genoeg, niet gezien, er niet toe doen, je stelt je zo op, anderen gaan je zo behandelen. Je stelt je ook ontzettend afhankelijk van je vriend op, onwijs zonde, want je bent je eigen persoon die prima een eigen, zelfstandig leven kan leiden.
Mensen lijken er vanuit te gaan dat jij ergens wél bent, maar doordat jij er zo van overtuigd bent dat niemand op je zit te wachten stel jij jezelf buiten de groep op (waardoor mensen op een gegeven moment je ook niet ergens verwachten, je misschien afstandelijk vinden, geen hoogte van je krijgen, het idee krijgen dat jij juist niet op hen zit te wachten).
Zo lang jij ervoor kiest om te geloven dat jij "zo niet-leuk" bent kan je niet verwachten dat anderen jou als "wel-leuk" behandelen. JIJ moet er ook voor kiezen om jezelf te behandelen zoals je wil dat anderen dat doen. JIJ moet ervoor kiezen om jezelf wel de moeite waard te vinden. Je verwacht dat alle andere mensen het voor je doen.
Werk hieraan in de therapie.
Je kan het zien als pijnlijk dat iemand je niet expliciet heeft gevraagd ergens mee naartoe te gaan. Je kan het echter ook als lief/betrokken dat iemand anders er blijkbaar vanuit ging dat je wél was gevraagd. Jij kiest ervoor het idee te hebben dat ze je 'duidelijk niet moeten' terwijl er net letterlijk aan je is gevraagd of je er ook bij zal zijn.
Daarbij verwacht ik, op basis van je posts, dat jij wat dit betreft een negatieve bril op hebt waardoor alles eerst door een soort negatieve vertaling gaat voordat het in jouw hersenen komt. Kortom, niemand kan het goed doen met als gevolg een self fulfilling prophecy. Jij voelt je niet belangrijk genoeg, niet gezien, er niet toe doen, je stelt je zo op, anderen gaan je zo behandelen. Je stelt je ook ontzettend afhankelijk van je vriend op, onwijs zonde, want je bent je eigen persoon die prima een eigen, zelfstandig leven kan leiden.
Mensen lijken er vanuit te gaan dat jij ergens wél bent, maar doordat jij er zo van overtuigd bent dat niemand op je zit te wachten stel jij jezelf buiten de groep op (waardoor mensen op een gegeven moment je ook niet ergens verwachten, je misschien afstandelijk vinden, geen hoogte van je krijgen, het idee krijgen dat jij juist niet op hen zit te wachten).
Zo lang jij ervoor kiest om te geloven dat jij "zo niet-leuk" bent kan je niet verwachten dat anderen jou als "wel-leuk" behandelen. JIJ moet er ook voor kiezen om jezelf te behandelen zoals je wil dat anderen dat doen. JIJ moet ervoor kiezen om jezelf wel de moeite waard te vinden. Je verwacht dat alle andere mensen het voor je doen.
Werk hieraan in de therapie.
zaterdag 18 augustus 2018 15:36
Ja… zo’n reactie had ik verwacht en ik heb dit zelf ook bedacht, inclusief de term self-fulfilling prophecy. Ik geloof ook zeker dat het zoiets is. Negatief is het ook, sterker… ik ben continu op zoek naar bewijzen waarvan het er inderdaad op lijkt dat ik word genegeerd dus negatief is my middle name. Nou, het voorbeeld hierboven is natuurlijk een hele goeie dan. Ik heb ook nog geen goede handvatten gekregen om hiermee om te gaan of dit om te buigen. In therapie gaat het vooral over inzicht, de eerste stap... maar hoe je dit vervolgens ombuigt.... echt geen idee. Maar dan ook echt niet. Het overkomt me en mijn denkpatronen zijn zo hardnekkig. Ik kan me wel voorstellen dat ik ze kan stoppen zodra ik door heb 'dat ik het weer doe', maar hoe reageer je dan??!
Dat degene die ik tegenkwam vroeg of ik ook kwam, had ik idd ook positief kunnen opvatten. Het was ook zeker aardig bedoeld, dat realiseerde ik me ook meteen. Maar ik kan er dan niks mee. Ik kan maar op 2 manieren reageren: ‘Nee, ik kom niet.’ of ‘Ja, ik had best willen gaan maar ik weet van niks.’. Ik koos op dat moment voor 'Ik kom niet', want dat voelde het veiligst.
En ergens is het natuurlijk begonnen. Een wending die ik zelf heb ingezet, want ik ga ervan uit dat ik in eerste instantie positief ben benaderd… al heb ik dat dan waarschijnlijk niet gezien.
Bah, ik heb erg de neiging om me hier volledig uit terug te trekken omdat ik het contact met deze mensen dus duidelijk heb verknald. Gewoon wegvluchten van al die pijnlijke emoties, zoals ik mijn hele leven al doe. Het is alleen onmogelijk, omdat mijn vriend met deze mensen omgaat.
Dat degene die ik tegenkwam vroeg of ik ook kwam, had ik idd ook positief kunnen opvatten. Het was ook zeker aardig bedoeld, dat realiseerde ik me ook meteen. Maar ik kan er dan niks mee. Ik kan maar op 2 manieren reageren: ‘Nee, ik kom niet.’ of ‘Ja, ik had best willen gaan maar ik weet van niks.’. Ik koos op dat moment voor 'Ik kom niet', want dat voelde het veiligst.
En ergens is het natuurlijk begonnen. Een wending die ik zelf heb ingezet, want ik ga ervan uit dat ik in eerste instantie positief ben benaderd… al heb ik dat dan waarschijnlijk niet gezien.
Bah, ik heb erg de neiging om me hier volledig uit terug te trekken omdat ik het contact met deze mensen dus duidelijk heb verknald. Gewoon wegvluchten van al die pijnlijke emoties, zoals ik mijn hele leven al doe. Het is alleen onmogelijk, omdat mijn vriend met deze mensen omgaat.
