Even tegendraads aan de vivaforummer.

’In 2005 kwam ik voor de KRO-kloosterserie ’Kruistocht’ bij een klooster in het Belgische Bocholt, vlak over de grens bij Weert. Daar ontmoette ik Rebecca Willekes, trappistin bij het klooster Klaarland. Ze kwam oorspronkelijk uit Utrecht en was daar arts bij de GGD. Ze maakte kinderen beter, maar ze had het idee dat ze niet deed wat haar diepste stem vroeg.



Die diepste stem heeft haar naar het klooster geleid, vertelde ze. In plaats van kinderen te genezen borduurt ze nu en zingt ze psalmen. Dat maakt haar gelukkig. Ze zei: ’In nutteloosheid komt een mens tot leven.’ Uiteindelijk kwam ze in het nutteloze dus meer tot leven dan in de dingen die het leven vooruit helpen. Daar heb ik sindsdien vaak over nagedacht.



Ik ben nu zelf ook even weg gegaan. De wereld heeft daar niks aan. De KRO heeft er ook niks aan dat ik gisteren de hele dag heb rondgefietst. Maar niets doen brengt het leven in mij terug. Ik mag totaal naakt en kwetsbaar zijn, zijn wie ik ben. Ik heb gisteren een kopje koffie gedronken en zomaar een boeiend gesprek met iemand gehad. Dat bracht opeens ruimte in mijn hart. Dan merk je ook dat je er mag zijn. Even geen resultaten en aandelen, maar ademhalen in de wind, kijken naar de zee.



Opeens valt het roodborstje me op, of de zon die door de mist komt. Dat is allemaal nutteloos, maar je krijgt opeens aandacht voor wat er rondom je is. Dat heeft alles te maken met mijn nieuwe boek ’Tijd nemen’. Een mens moet afstand nemen uit de wereld van nut en efficiëntie. En bij nutteloos zijn hoort ook bidden. Zit God daar op te wachten? Ik geloof het graag, maar het is niet te toetsen. In dat nutteloze bidden kun je jezelf uit handen geven.



Hoe dat is, heb ik heel sterk ervaren toen mijn vader en moeder stierven. Mijn moeder stierf toen ik 50 was, mijn vader anderhalf jaar later. Toen ze het meest nutteloos waren, naakt in bed lagen, dichtbij de dood, en niets meer konden, gaven ze het meest. Mijn moeder vroeg of ik haar wilde strelen, of ik haar naar de badkamer wilde brengen, in al haar naaktheid.



Mijn vader vertelde over zijn leven en dat hij geen stukadoor, maar maatschappelijk werker had willen worden. Ik zal nooit vergeten dat hij, toen hij in zijn laatste etmaal veel pijn had, alleen kon roepen. Hij riep mijn naam en ik ging bij hem zitten en hield zijn hand vast.



Als mensen geen nut meer hebben, laten ze het diepste van zichzelf zien. Dat heb ik zelf ook gemerkt toen ik twee jaar geleden mijn arm brak. Ik kon acht weken niets doen. Toen ik van geen nut was, ging het leven langzamer. Ik moest leren de ander tot last te zijn. Dat is het moeilijkste dat er is, maar daardoor konden anderen, zoals de verpleegster of mijn kinderen, veel dichterbij komen.



Zo kun je geheeld worden als je niets doet en alleen maar bent. Daarvoor is het belangrijk tijd te nemen, te wachten, te luisteren, zomaar te zitten in de duinen. Dan gebeurt het, dan kom je tot leven. De tijd wordt eindeloos en je gaat op in alles. Dat is ook wat de trappistin voor mij verbeeldt: dat het er niet altijd om gaat het meest nuttige te doen, maar te doen waarin je het meest kunt zijn. De meest memorabele momenten in mijn leven waren juist de ogenblikken dat ik er alleen maar hoefde te zijn. Op die momenten ben ik het gelukkigst geweest.



We leven in een tijd waarin de druk, ook binnen de omroep, steeds wordt opgevoerd. Operationele beleidsplannen, bezuinigingen; elke dag gebeuren dingen die niet op de agenda staan. Het is lastig om zo te werken dat je tijd overhoudt. Daarin faal ik nog steeds. Daarom ben ik afgelopen zomer terug gegaan naar een aantal kloosters.



Ik ontmoette priorin Hanna in Loppem, Vlaanderen. Zij is veelbelovend, praat makkelijk, maar komt ook altijd tijd tekort. Haar remedie: ’Als ik word opgegeten door de tijd, ga ik niets doen. Dan laat ik alles uit mijn handen vallen. Als ik doorga ben ik misschien wel nuttig, maar uiteindelijk droogt dan alles in me op.’ Haar verhaal heeft indruk op me gemaakt. Ik heb drie maanden constant gewerkt en nu doe ik niets en krijg ik alle energie terug. Dat is zalig.”





FANTASTISCH!

quote:plukjepulk schreef op 15 december 2010 @ 15:11:

Mooie gedachte..dat nutteloosheid je in je essentie brengt..

En wat heerlijk dat jij die rust in jezelf kan vinden!

Knap ook...

Ben zelf nog niet zover, maar beur mij op aan verhalen als die van jou...

Geniet van je welverdiende 'zijn'

Oh, dank je, maar dit is een artikel uit de krant en ik vind het zo fantastisch, omdat er hier een cultuur heerst waarin je altijd maar druk moet zijnen het liefst geen enkele tijd voor jezelf overhoudt.

Dit artikel geeft voor mij aan dat het goed is om je niet in al die druk druk druk mentaliteit mee te laten slepen en dat het absolute niets ook weleens heerlijk kan zijn. Je laad weer op en krijg een kijk op jezelf die veel rustiger en ontspannender is dan bezigheid. Zelfs ontspanningsoefeningen kunnen hier niet tegenop.

Ik weet nog wel dat ik als kind heerlijk voor me uit kon staren, zonder enige gedachte in mijn hoofd, als ik dat een tijdje had gedaan, dan volgde een diepe zucht en kon ik het leven weer helemaal aan. Jammer dat dat talent verloren gaat als je in de maatschappij komt te staan en in de veronderstelling raakt dat je altijd wel iets moet.

Leegte is een genot.

quote:Nastik schreef op 15 december 2010 @ 15:32:

Wat een mooi stuk, Cateautje! Ik dacht even dat jij het had geschreven, maar zie nu in je reactie dat je het uit de krant.



Ik herken het wel degelijk.



Ik ben en voel mij het meeste mens en het gelukkigst als ik niks doe. Het ritme van de dag volg. Stukje fietsen. Naar de beestjes in de tuin kijken, beetje met drollen in mijn paardenstallen schuif. Naar mijn slapende peuter staren, steentjes in het water gooien en bootjes kijken.Ja, ik noem dat rondvogelen, doe dat graag in huis of ik ga lekker naar het bos 15 minuten bij mij vandaan, een beetje stokken gooien voor de hond. Ik denk ook niet dat de mens is gemaakt om continu hectisch te leven. Als je kijkt naar de grote hoeveelheden mensen die anti depressiva of kalmeringsmiddelen slikken, dat is ongekend. Ik vraag me af of dat ook zo zou zijn als men wat meer tijd voor zichzelf krijgt en niet zoveel loopt te moeten.

quote:Groll schreef op 15 december 2010 @ 16:16:

Dan heeft ze het goed getroffen. Veel mensen kunnen niet eten van "er alleen maar zijn" en moeten heel wat trivialer dingen doen voor hun hypotheek en hun bord boerenkool.



Begrijp ik het goed dat zij die verheven overpeinzingen doet van mijn belastingcenten?

Dus het is per definitie alles of niets?

Je kan toch ook tijd voor jezelf inruimen, ook al werk je.

Voor veel mensen is het moeilijk om alleen maar te zijn en zijn zelfs in de vrije tijd nog altijd bezig met moeten, dat is geen kwestie van hypotheek en boerenkool, dat is jezelf dwarszitten.

quote:toetyfroety schreef op 15 december 2010 @ 16:41:

Daarom vind ik het ook zo zielig voor de kinderen van tegenwoordig....met 4 jaar naar school, dan hebben ze er al een paar jaar creche opzitten, en van school niet meteen lekker naar huis en lanterfanten....neee dan moeten ze weer naar de naschoolse opvang....waar dan weer van alles georganiseerd wordt om zo'n kindje bezig te houden, want stel je voor dat ze gewoon een uurtje niks zou doen!



Ik keek er al kind heel erg naar uit, klokje 4 uur en dan lekker mezelf zijn, ik had de hele dag al kinderen om me heen, wou ook weleens lekker alleen zijn.

Ja, de kinderen vn nu hebben vaak een overvolle agenda, want buiten die BSO, is er ook nog een club en sport, vreselijk. Mijn zoon kon ook zo lekker in zijn eentje met z'n auto'tjes een beetje met z'n fantasie in de weer.





Ik had dat vroeger als kind ook, lekker alleen af en toe.

Ik heb het nog weleens hoor, dan heb ik ineens genoeg van al dat gedoe, want dat is wat het in feite is, een hoop gedoe.