Psyche
alle pijlers
Extreem bang om dood te gaan.
vrijdag 3 december 2010 om 20:41
Ik ben 35, gezond, moeder, vrouw van, etc. Ik zie er vrij oké uit. Heb nog niet/geen rimpels, ben nog niet grijs, ben niet dik, kortom; mag niet klagen.
Ik ben niet gelovig. Niet zo opgevoed, en heb zelf ook niets met religie in welke vorm dan ook. Maar nu komt het: ik heb, zolang als ik mij kan herinneren een angst voor doodgaan. Het is niet zo erg dat het mijn leven beheerst, maar zo nu en dan vliegt het me zo erg naar de keel dat alles om me heen begint te draaien. Het idee dat het op een gegeven moment gewoon helemaal ophoudt, dat ik soort van slaap zonder te dromen en nooit meer wakker word, dat mijn kinderen en kleinkinderen en achterkleinkinderen gewoon doorgaan en ik geen deel meer van hun leven uitmaak. Dat ik gewoon onder de grond door de maden wordt opgevreten en na een x aantal jaren niemand zich meer herinnert dat ik ooit bestaan heb. Dat vind ik zo benauwend, zo afschuwelijk en zo naar, dat als ik er langer over na denk ( en dat gaat vaak zonder dat ik er erg in heb) gewoon bijna begin te kotsen van ellende. Dan stel ik mij mijn sterfbed voor en hoe het voelt als ik weg glij. Dan kan ik gewoon voelen hoe het voelt als het leven uit mij weg vloeit. Ik geloof niet in een hiernamaals in een hemel of in reïncarnatie. Soms wilde ik maar dat dat wel zo was, dat kan zo troostend werken. Maar ik denk gewoon dat er na de dood niets meer is. En dat lijkt me zo eng. Dat ik niet meer voel, en denk, leef. Dat alles ineens ophoudt, dat er geen tijd en plek en niks niet meer is. En terwijl ik dit opschrijf, begint mijn maag alweer te wiebelen.
Het hele grote dikke vette niks....de totale leegte. Geen besef, geen ruimte, geen gevoel, geen gedachte, geen leven!!
Ik kan er echt niet mee dealen. Echt niet.
En het is niet dat ik als een patiënt aan huis gekluisterd zit, ik leef en doe en geniet me grotendeels suf. Maar die angst, die soms wekenlang wegblijft, en soms er ineens weer is, die is totaal onbeschrijflijk en allesoverheersend eng en heftig en ongrijpbaar. Op het moment dat het speelt. En het besef inslaat. Zoals nu. Out of the blue....
Ik ben niet gelovig. Niet zo opgevoed, en heb zelf ook niets met religie in welke vorm dan ook. Maar nu komt het: ik heb, zolang als ik mij kan herinneren een angst voor doodgaan. Het is niet zo erg dat het mijn leven beheerst, maar zo nu en dan vliegt het me zo erg naar de keel dat alles om me heen begint te draaien. Het idee dat het op een gegeven moment gewoon helemaal ophoudt, dat ik soort van slaap zonder te dromen en nooit meer wakker word, dat mijn kinderen en kleinkinderen en achterkleinkinderen gewoon doorgaan en ik geen deel meer van hun leven uitmaak. Dat ik gewoon onder de grond door de maden wordt opgevreten en na een x aantal jaren niemand zich meer herinnert dat ik ooit bestaan heb. Dat vind ik zo benauwend, zo afschuwelijk en zo naar, dat als ik er langer over na denk ( en dat gaat vaak zonder dat ik er erg in heb) gewoon bijna begin te kotsen van ellende. Dan stel ik mij mijn sterfbed voor en hoe het voelt als ik weg glij. Dan kan ik gewoon voelen hoe het voelt als het leven uit mij weg vloeit. Ik geloof niet in een hiernamaals in een hemel of in reïncarnatie. Soms wilde ik maar dat dat wel zo was, dat kan zo troostend werken. Maar ik denk gewoon dat er na de dood niets meer is. En dat lijkt me zo eng. Dat ik niet meer voel, en denk, leef. Dat alles ineens ophoudt, dat er geen tijd en plek en niks niet meer is. En terwijl ik dit opschrijf, begint mijn maag alweer te wiebelen.
Het hele grote dikke vette niks....de totale leegte. Geen besef, geen ruimte, geen gevoel, geen gedachte, geen leven!!
Ik kan er echt niet mee dealen. Echt niet.
En het is niet dat ik als een patiënt aan huis gekluisterd zit, ik leef en doe en geniet me grotendeels suf. Maar die angst, die soms wekenlang wegblijft, en soms er ineens weer is, die is totaal onbeschrijflijk en allesoverheersend eng en heftig en ongrijpbaar. Op het moment dat het speelt. En het besef inslaat. Zoals nu. Out of the blue....
vrijdag 3 december 2010 om 20:47
IK herken het wel een beetje,heb er heel af en toe last van.
Maar idd het idee van het "nutteloze" om hier te zijn want ooit ga je toch dood en lig je te vergaan onder de grond..
Mij vliegt het dan ook naar de keel en ik schakel meteen over op iets anders in mijn hoofd.
Mijn ergste nachtmerrie is dat ik dood ga als mijn kinderen me nog zo nodig heeft,in mijn omgeving zijn nogal wat jonge mensen met kinderen overleden en koester ik zoooooo erg de momenten met mijn kinderen!!
Maar toch denk ik : Er is maar 1 zekerheid in het leven en dat is dat je ooit doodgaat,en ik geloof echt dat als je oud(mag) worden die doodsangst minder word...Tenminste,dat hoop ik!!
Probeer het van je af te zetten want heus,op een dag ga je en dan moet je zorgen dat je je leven goed benut hebt!!
Maar idd het idee van het "nutteloze" om hier te zijn want ooit ga je toch dood en lig je te vergaan onder de grond..
Mij vliegt het dan ook naar de keel en ik schakel meteen over op iets anders in mijn hoofd.
Mijn ergste nachtmerrie is dat ik dood ga als mijn kinderen me nog zo nodig heeft,in mijn omgeving zijn nogal wat jonge mensen met kinderen overleden en koester ik zoooooo erg de momenten met mijn kinderen!!
Maar toch denk ik : Er is maar 1 zekerheid in het leven en dat is dat je ooit doodgaat,en ik geloof echt dat als je oud(mag) worden die doodsangst minder word...Tenminste,dat hoop ik!!
Probeer het van je af te zetten want heus,op een dag ga je en dan moet je zorgen dat je je leven goed benut hebt!!
vrijdag 3 december 2010 om 20:56
persoonlijk, voor mezelf, zou ik het niet eens erg vinden om niet meer te leven. mijn man, grote liefde en maatje, is 2,5 jr geleden overleden, de glans is wel weg nu, al ben ik een vrolijke, lieve mama, een halve papa en goeie kostwinner, ik probeer het zo leuk mogelijk te maken. maar ik heb 2 geweldige kids van 2 en bijna 5, die kan ik het niet aandoen niet meer te leven, trouwens, zij maken mijn leven ook wel weer mooi, wel anders. dus ik heb besloten dat ik een jaar of 90 moet worden, maak plannen en nieuwe dromen. maar bang om dood te gaan ben ik totaal niet meer. ik hou schriftjes bij voor de kids, wat ze zeggen en doen, ook eentje over hun papa. je weet tenslotte nooit wat er gebeurd.
wij slapen nooit.
vrijdag 3 december 2010 om 20:58
Ik denk dat doodgaan helemaal niet zo erg is als men ons doet geloven. Mijn meiske was elf toen ze stierf aan leukemie en ze zag iets waar ze heel blij van werd en ze is gestorven met een lach op haar gezicht. Mijn vader ook. Hij lachte en vroeg of we goed voor moeder wilden zorgen en weg was ie. Het is niet dat ik weg wil hoor, maar als mijn tijd er is ga ik met een gerust gevoel. Ik ben er in ieder geval niet meer bang voor.
vrijdag 3 december 2010 om 20:58
quote:valentinamaria schreef op 03 december 2010 @ 20:56:
persoonlijk, voor mezelf, zou ik het niet eens erg vinden om niet meer te leven. mijn man, grote liefde en maatje, is 2,5 jr geleden overleden, de glans is wel weg nu, al ben ik een vrolijke, lieve mama, een halve papa en goeie kostwinner, ik probeer het zo leuk mogelijk te maken. maar ik heb 2 geweldige kids van 2 en bijna 5, die kan ik het niet aandoen niet meer te leven, trouwens, zij maken mijn leven ook wel weer mooi, wel anders. dus ik heb besloten dat ik een jaar of 90 moet worden, maak plannen en nieuwe dromen. maar bang om dood te gaan ben ik totaal niet meer. ik hou schriftjes bij voor de kids, wat ze zeggen en doen, ook eentje over hun papa. je weet tenslotte nooit wat er gebeurd.Jemig wat heftig zeg!
persoonlijk, voor mezelf, zou ik het niet eens erg vinden om niet meer te leven. mijn man, grote liefde en maatje, is 2,5 jr geleden overleden, de glans is wel weg nu, al ben ik een vrolijke, lieve mama, een halve papa en goeie kostwinner, ik probeer het zo leuk mogelijk te maken. maar ik heb 2 geweldige kids van 2 en bijna 5, die kan ik het niet aandoen niet meer te leven, trouwens, zij maken mijn leven ook wel weer mooi, wel anders. dus ik heb besloten dat ik een jaar of 90 moet worden, maak plannen en nieuwe dromen. maar bang om dood te gaan ben ik totaal niet meer. ik hou schriftjes bij voor de kids, wat ze zeggen en doen, ook eentje over hun papa. je weet tenslotte nooit wat er gebeurd.Jemig wat heftig zeg!
vrijdag 3 december 2010 om 20:58
Misschien moet je het wat breder trekken. Als je je realiseert dat er al eeuwen mensen doodgaan en dat het bij de cirkel van het leven hoort, kan je dan niet iets luchtiger ermee om gaan?
Jouw kleinkinderen en achterkleinkinderen zullen hartstikke druk zijn met hun leven en jou echt niet meer gedenken. So what, je hebt je bijdrage toch al geleverd....
Aan de andere kant, iedereen is wel ergens bang voor. Zolang je er mee om kan gaan en het belemmert je niet is het te handelen. Je klinkt wel een beetje als iemand die hyperventileert, gaat natuurlijk te ver. Heb je al eens overwogen om dit te bespreken met een psycholoog? Ik denk dat die je in 5 sessies eraf heeft geholpen.
Jouw kleinkinderen en achterkleinkinderen zullen hartstikke druk zijn met hun leven en jou echt niet meer gedenken. So what, je hebt je bijdrage toch al geleverd....
Aan de andere kant, iedereen is wel ergens bang voor. Zolang je er mee om kan gaan en het belemmert je niet is het te handelen. Je klinkt wel een beetje als iemand die hyperventileert, gaat natuurlijk te ver. Heb je al eens overwogen om dit te bespreken met een psycholoog? Ik denk dat die je in 5 sessies eraf heeft geholpen.
You can fool all the people some of the time, and some of the people all the time, but you cannot fool all the people all the time.
vrijdag 3 december 2010 om 20:59
Als eerste een , Wat een heftige gevoelens, ik kan me voorstellen dat het je af en toe aanvliegt.
Je schrijft dat je echt niet gelooft in iets hierna, ik deed dat ook niet, maar ik heb wel een hele bijzonder ervaring gehad, die mij tot een ander inzicht heeft gebracht.
Ik heb bijna twee jaar geleden een hartstilstand gehad, en mijn collega's hebben mij een tijdje moeten reanimeren. Op dat moment het ik een bijna dood ervaring gehad. Er is ook een topic over hier. Misschien heb je er iets aan?
Al is het echt wel iets heel persoonlijks.
Je schrijft dat je echt niet gelooft in iets hierna, ik deed dat ook niet, maar ik heb wel een hele bijzonder ervaring gehad, die mij tot een ander inzicht heeft gebracht.
Ik heb bijna twee jaar geleden een hartstilstand gehad, en mijn collega's hebben mij een tijdje moeten reanimeren. Op dat moment het ik een bijna dood ervaring gehad. Er is ook een topic over hier. Misschien heb je er iets aan?
Al is het echt wel iets heel persoonlijks.
vrijdag 3 december 2010 om 21:00
Als de dood voor de dood dus..........
Een andere manier om ernaar te kijken : http://www.trouw.nl/achte ... _bang_voor_de_dood__.html
Als je zó bang bent kun je volgens mij praten van een angsstoornis. En daar valt ook wel wat aan te doen.
Een andere manier om ernaar te kijken : http://www.trouw.nl/achte ... _bang_voor_de_dood__.html
Als je zó bang bent kun je volgens mij praten van een angsstoornis. En daar valt ook wel wat aan te doen.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 3 december 2010 om 21:03
http://www.bol.com/nl/p/n ... 01004008509204/index.html
Ik weet niet of je het fijn vindt om er mee bezig te zijn; of je er bijvoorbeeld iets over lezen wilt of dat je het maar liever wilt leren wegdrukken.
Ik weet niet of je het fijn vindt om er mee bezig te zijn; of je er bijvoorbeeld iets over lezen wilt of dat je het maar liever wilt leren wegdrukken.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 3 december 2010 om 21:03
vrijdag 3 december 2010 om 21:06
Ik ben benieuw na hoeveel posts de reli's/zweeftypes zich er bekeerderig mee gaan bemoeien, maar dit terzijde.
Dat je graag herinnerd wilt worden vind ik vreemd, alsof je bestaan afhangt van de blik van een ander. Alsof jouw gedachten aan je wijlen betovergrootmoeder haar leven waardevoller/boeiender/gelukkiger zouden maken. Klinkt niet echt logisch toch.
Maar je maakt altijd nog wel deel uit van 't leven van je kinderen en hun kinderen enz, want zij hebben jouw genen.
De zekerheid van de dood vind ik juist iets ontspannends hebben.
Je bent er gewoon niet meer, dus dat weet je dan toch ook niet.
Heerlijk dat alles ooit voorbij kan zijn (niet te vroeg of plotseling natuurlijk).
Een eventueel hiernamaals lijkt me juist véél erger. Moet je nóg een keer, zonder dat je weet wat je überhaupt te wachten staat. En wat men soms zegt; dat je iedereen die je kent weer tegenkomt in de hemel of zo - nee dank je.
Dat je graag herinnerd wilt worden vind ik vreemd, alsof je bestaan afhangt van de blik van een ander. Alsof jouw gedachten aan je wijlen betovergrootmoeder haar leven waardevoller/boeiender/gelukkiger zouden maken. Klinkt niet echt logisch toch.
Maar je maakt altijd nog wel deel uit van 't leven van je kinderen en hun kinderen enz, want zij hebben jouw genen.
De zekerheid van de dood vind ik juist iets ontspannends hebben.
Je bent er gewoon niet meer, dus dat weet je dan toch ook niet.
Heerlijk dat alles ooit voorbij kan zijn (niet te vroeg of plotseling natuurlijk).
Een eventueel hiernamaals lijkt me juist véél erger. Moet je nóg een keer, zonder dat je weet wat je überhaupt te wachten staat. En wat men soms zegt; dat je iedereen die je kent weer tegenkomt in de hemel of zo - nee dank je.
vrijdag 3 december 2010 om 21:06
quote:Very Cherry schreef op 03 december 2010 @ 21:03:
Nou een héle schrale troost van VC; het houdt helemaal niet op na de dood, je schijnt je kisting, crematie, tenaardebestelling etc gewoon bewust mee te maken en te voelen, totdat je ziel rust heeft en dat duurt een week of twee [afbeelding]
Mooi ook in combi met je motto!
Hele hele hele grote (for what it's worth) voor Zoebie en Valentinamaria. Dappere vrouwen.
Nou een héle schrale troost van VC; het houdt helemaal niet op na de dood, je schijnt je kisting, crematie, tenaardebestelling etc gewoon bewust mee te maken en te voelen, totdat je ziel rust heeft en dat duurt een week of twee [afbeelding]
Mooi ook in combi met je motto!
Hele hele hele grote (for what it's worth) voor Zoebie en Valentinamaria. Dappere vrouwen.
vrijdag 3 december 2010 om 21:06
ik geloof ook dat ik mijn man weer terugzie als ik dood ben, ik denk dat ie me nu ook wel ziet, niet dat ik daar elk moment bij stilsta, maar soms, even, zwaai ik ff omhoog. maar geloof me, je bent niet echt dood zolang er nog mensen aan je denken, al gaat het leven weer z,n gewone gangetje en blijft er maar een klein aantal over wat nog aan je denkt. trouwens, wij mensen zijn ook niet zo belangrijk, een stipje in de tijd. mijn zoontje heeft momenteel wel angst om dood te gaan, wil hij absoluut niet.
zoebie, je kind verliezen lijkt me echt het ergste wat je kan gebeuren, maar ik merk bij jou ook berusting, en ook een gevoel dat het goed zit. raar is dat he? kan je je niet voorstellen zolang je geen geliefde verloren hebt.
zoebie, je kind verliezen lijkt me echt het ergste wat je kan gebeuren, maar ik merk bij jou ook berusting, en ook een gevoel dat het goed zit. raar is dat he? kan je je niet voorstellen zolang je geen geliefde verloren hebt.
wij slapen nooit.
vrijdag 3 december 2010 om 21:08
quote:Very Cherry schreef op 03 december 2010 @ 21:03:
Nou een héle schrale troost van VC; het houdt helemaal niet op na de dood, je schijnt je kisting, crematie, tenaardebestelling etc gewoon bewust mee te maken en te voelen, totdat je ziel rust heeft en dat duurt een week of twee [afbeelding]Jottum.
Nou een héle schrale troost van VC; het houdt helemaal niet op na de dood, je schijnt je kisting, crematie, tenaardebestelling etc gewoon bewust mee te maken en te voelen, totdat je ziel rust heeft en dat duurt een week of twee [afbeelding]Jottum.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 3 december 2010 om 21:10
vrijdag 3 december 2010 om 21:13
mijn achterkleinkinderen hoef ik niet te zien trouwens, wat moeten die nu met zo,n vreselijk oud bejaard vrouwtje. kleinkids zou wel leuk zijn, maar voorlopig ben ik al blij dat mijn kids voorspoedig opgroeien en vrolijk en gelukkig zijn ondanks het gemis. das al vermoeiend genoeg. ik heb zelf nog 2 stellen overgrootouders meegemaakt, maar dat was te ver van me af, deden me niks, dus fibonacci, daar zou ik me niet druk om maken.
wij slapen nooit.
vrijdag 3 december 2010 om 21:13
quote:Very Cherry schreef op 03 december 2010 @ 21:03:
Nou een héle schrale troost van VC; het houdt helemaal niet op na de dood, je schijnt je kisting, crematie, tenaardebestelling etc gewoon bewust mee te maken en te voelen, totdat je ziel rust heeft en dat duurt een week of twee [afbeelding]
Vertel, hoe kom je daarbij?
Ik weet wel dat die zweefdoos van een Jomanda zoiets ooit heeft beweerd, maar daar geloof ik dus echt helemaal niks van.
Nou een héle schrale troost van VC; het houdt helemaal niet op na de dood, je schijnt je kisting, crematie, tenaardebestelling etc gewoon bewust mee te maken en te voelen, totdat je ziel rust heeft en dat duurt een week of twee [afbeelding]
Vertel, hoe kom je daarbij?
Ik weet wel dat die zweefdoos van een Jomanda zoiets ooit heeft beweerd, maar daar geloof ik dus echt helemaal niks van.
Ja, dat vind ik echt.
vrijdag 3 december 2010 om 21:14
Valentinamaria. Heftig ook om je kinderen alleen verder op te moeten voeden. Is het berusting? Geen idee eigenlijk. Mijn Nienke is zeven jaar ziek geweest en ik heb gebeden dat het op mocht houden vóór de leukemie de overhand zou krijgen wat heel veel pijn tot gevolg zou hebben. Ze zou niet meer beter worden en werd alleen maar zieker. Het is een gerust gevoel dat ze inderdaad geen pijn heeft gehad. Dus ja ergens is het wel berusting. Wat niet wil zeggen, dat ik haar niet nog steeds vreselijk mis. Ik heb nog drie zoons, maar een dochter is toch anders. En vergeten is ze nog lang niet. Haar graf staat vol bloemen en knuffels op haar verjaardag en sterfdag.
vrijdag 3 december 2010 om 21:14
quote:blijfgewoonbianca schreef op 03 december 2010 @ 21:00:
Als de dood voor de dood dus..........
Een andere manier om ernaar te kijken : http://www.trouw.nl/achte ... _bang_voor_de_dood__.html
Als je zó bang bent kun je volgens mij praten van een angsstoornis. En daar valt ook wel wat aan te doen.Juist. Maar dan moet je wel die eerste stap nemen en naar de huisarts gaan.
Als de dood voor de dood dus..........
Een andere manier om ernaar te kijken : http://www.trouw.nl/achte ... _bang_voor_de_dood__.html
Als je zó bang bent kun je volgens mij praten van een angsstoornis. En daar valt ook wel wat aan te doen.Juist. Maar dan moet je wel die eerste stap nemen en naar de huisarts gaan.
Ja, dat vind ik echt.
vrijdag 3 december 2010 om 21:14
Ik ben ook iemand verloren die erg dicht bij me stond, en heb een kind gehad met een bijna dodelijke ziekte. Ik wéét wat het is, ik heb het in de ogen gekeken.
Ik heb geen angststoornis en hoef ook niet in therapie. Ik zoek eventueel handvatten om hier mee om te gaan.
Bekeerd worden gaat niet gebeuren. Ik heb me in zowat alles wat ik me bedenken kan ingelezen, zelfs behoorlijk zware literatuur en zgn bewijsvoeringen. Maar ik kan me nergens mee identificeren. Dood is dood denk ik.
En juist daarom, omdat het zo definitief is, vind ik het eng. Heel erg eng.
Ik heb geen angststoornis en hoef ook niet in therapie. Ik zoek eventueel handvatten om hier mee om te gaan.
Bekeerd worden gaat niet gebeuren. Ik heb me in zowat alles wat ik me bedenken kan ingelezen, zelfs behoorlijk zware literatuur en zgn bewijsvoeringen. Maar ik kan me nergens mee identificeren. Dood is dood denk ik.
En juist daarom, omdat het zo definitief is, vind ik het eng. Heel erg eng.
vrijdag 3 december 2010 om 21:16
quote:valentinamaria schreef op 03 december 2010 @ 21:14:
iedereen wil graag herinnerd worden, anders kregen we geen kids. maar echt, een mens is zo vergeten, ik merk het dagelijks om me heen.
En daar ben ik het gewoon niet mee eens.
Zolang er nog mensen zijn die van je houden en hielden, zullen ze zich herinneren.
iedereen wil graag herinnerd worden, anders kregen we geen kids. maar echt, een mens is zo vergeten, ik merk het dagelijks om me heen.
En daar ben ik het gewoon niet mee eens.
Zolang er nog mensen zijn die van je houden en hielden, zullen ze zich herinneren.
Ja, dat vind ik echt.
