Psyche
alle pijlers
gedragsverandering bij mezelf
zondag 6 maart 2011 om 01:33
Ik heb de afgelopen jaren heel wat moeten doorstaan doordat ik plotseling epilepsie kreeg, 2 aanvallen per week. Het bleek door iets in mijn hersens te komen wat ze er eind deze maand gaan uithalen, dus dan krijg ik een hersenoperatie.
Voor dit allemaal begon, stond ik bekend als een druk, heel spontaan enthousiast meisje. Nu merk ik steeds vaker bij mezelf dat ik veel kalmer ben geworden, dit is niet perse negatief maar wel als het komt doordat ik geen energie heb. Ik doe bijna niets meer spontaan omdat ik altijd en overal een aanval kan krijgen wat me heel angstig maakt, al durf ik die angst nooit echt toe te geven. Maar ook ben ik harder geworden, ik reageer fel op mensen terwijl het niet mijn bedoeling is. Zo mogen mensen niks over mij zeggen wat ik fout doe of ik voel me nogal gekwetst. Maar zo wil ik niet zijn! Ik wil tegen kritiek kunnen en ik wil weer de leuke, gezellige spontane mij zijn! Maar, hoe krijg ik dit terug?
Voor dit allemaal begon, stond ik bekend als een druk, heel spontaan enthousiast meisje. Nu merk ik steeds vaker bij mezelf dat ik veel kalmer ben geworden, dit is niet perse negatief maar wel als het komt doordat ik geen energie heb. Ik doe bijna niets meer spontaan omdat ik altijd en overal een aanval kan krijgen wat me heel angstig maakt, al durf ik die angst nooit echt toe te geven. Maar ook ben ik harder geworden, ik reageer fel op mensen terwijl het niet mijn bedoeling is. Zo mogen mensen niks over mij zeggen wat ik fout doe of ik voel me nogal gekwetst. Maar zo wil ik niet zijn! Ik wil tegen kritiek kunnen en ik wil weer de leuke, gezellige spontane mij zijn! Maar, hoe krijg ik dit terug?
zondag 6 maart 2011 om 01:52
zondag 6 maart 2011 om 02:24
Ik heb heel veel afwisselende periodes (gehad) waarin gezondheid en ziek zijn elkaar van dag tot dag, week tot week, maand tot maand en zelfs nu jaar tot jaar kunnen verschillen. Jaren waarin het slecht ging, jaren waarin het goed ging, de ene dag prima, de andere dag niet.
Ik ben en blijf van binnen hetzelfde alleen de omstandigheden maken dat ik andere behoeften heb als ik mij niet fijn voel. Als ik mij niet goed voel kan ik niet zomaar even op stap, weg, heb ik mensen nodig die ik kan vertrouwen dat ze het accepteren als ik ineens naar huis moet of waarbij ik word geaccepteerd als ik niet zoveel meer zeg. Ik heb dan moeite om de deur uit te gaan, om mensen te bellen en dat is allemaal zelfbeveiliging. Ik kan mij dan namelijk erg slecht concentreren, alles kan pijn doen of ik val bijna om van vermoeidheid. Levensgevaarlijk als ik dan dezelfde dingen zou doen als dat ik gezond ben. Dus dan vind ik angst een goede raadgever.
Tot een aantal jaren geleden wist ik geeneens dat ik wel heel erg ook een enthousiaste, open kant heb, waarbij ik graag op stap ga, liefst met heel veel mensen om ga (als ik moe ben dan is 1 iemand soms al te veel), dat ik er van houd om te dansen de hele nacht door (pas toen ik het dus ook kón en ik niet na 10 minuten al nauwelijks meer kon staan van de pijn), mij een stuk in de kraag kan drinken en dan nog niet omval (daarvoor was 1 glas bier voldoende om heftige reactie in mijn lichaam te veroorzaken) en ik prima alleen op stap wil (en ik gewoon de routebordjes kan volgen of elk gewenst moment in staat ben weer thuis te komen zonder dat ik hopeloos in mijn brein aan het graven ben waar de juiste info zit om een situatie aan te pakken). Ik ben nu gezond zo goed als. En ik ben en blijf mijzelf, maar als ik ziek ben, het maakt dat ik anders doe, anders wil en helaas anders kan of beter gezegd veel niet kan.
Maar het maakt wel veel uit hoe veel mensen ook weer op mij reageren. Ben ik moe en staat mijn gezicht niet op smile for candid camera en ik zeg ik dat niet mee ga naar de kroeg dan reageren mensen totaal anders op mij dan als ik vol enthousiasme mijn glimlach de wereld instuur, ze meeneem op pad en vol met verhalen zit. Als je al niet helemaal lekker in je vel zit dan maakt de wereld je het vaak nog een stukje moeilijker ook.
Stress, vermoeidheid, omstandigheden, zorgen, de mensen waar je mee omgaat. Het zijn allemaal dingen die ander gedrag in iemand oproepen. Het maakt dat je minder kan hebben en dus aardigere mensen om je heen nodig hebt, je afhankelijker wordt van de flexibiliteit van anderen, hun levensvisie.
Dat je je sneller gekwetst voelt als ze op je reageren kan ook juist aan andere reacties liggen. Als ik bepaalde dingen vertel in antwoord waarom ik dan niet naar de kroeg ga, of hoe ik in het leven sta, dan snappen mensen het vaak niet. Je wordt geacht alles toch wel een beetje normaal te kunnen dus maak je dan fouten van vermoeidheid en slechte concentratie en/of kun je niet goed uit je woorden komen, dan is het nog zelfs moeilijker om (weer) een vervelende opmerking te moeten aanhoren.
Ik heb overigens nooit gesnapt waarom mensen zo goed tegen kritiek zouden moeten kunnen. Vaak onterechte kritiek. Over hoe je zou moeten zijn, reageren, doen, willen, assertief moeten zijn. Ik denk altijd waar bemoeit de ander zich eigenlijk mee? En als je dan nog probeert uit te leggen waarom je bepaalde dingen niet doet of wilt, willen ze het ook vaak nog niet aanhoren ook.
Dus misschien helpt het als je ze uitlegt dat je het liever zus of zo doet, of dat je je best doet om het goed te doen maar het nu even niet anders gaat? En doe je echt dingen die je nog moet leren dan heet het ook geen kritiek, dan kan iemand gewoon uitleggen hoe het wél moet.
sterkte met de operatie
Ik ben en blijf van binnen hetzelfde alleen de omstandigheden maken dat ik andere behoeften heb als ik mij niet fijn voel. Als ik mij niet goed voel kan ik niet zomaar even op stap, weg, heb ik mensen nodig die ik kan vertrouwen dat ze het accepteren als ik ineens naar huis moet of waarbij ik word geaccepteerd als ik niet zoveel meer zeg. Ik heb dan moeite om de deur uit te gaan, om mensen te bellen en dat is allemaal zelfbeveiliging. Ik kan mij dan namelijk erg slecht concentreren, alles kan pijn doen of ik val bijna om van vermoeidheid. Levensgevaarlijk als ik dan dezelfde dingen zou doen als dat ik gezond ben. Dus dan vind ik angst een goede raadgever.
Tot een aantal jaren geleden wist ik geeneens dat ik wel heel erg ook een enthousiaste, open kant heb, waarbij ik graag op stap ga, liefst met heel veel mensen om ga (als ik moe ben dan is 1 iemand soms al te veel), dat ik er van houd om te dansen de hele nacht door (pas toen ik het dus ook kón en ik niet na 10 minuten al nauwelijks meer kon staan van de pijn), mij een stuk in de kraag kan drinken en dan nog niet omval (daarvoor was 1 glas bier voldoende om heftige reactie in mijn lichaam te veroorzaken) en ik prima alleen op stap wil (en ik gewoon de routebordjes kan volgen of elk gewenst moment in staat ben weer thuis te komen zonder dat ik hopeloos in mijn brein aan het graven ben waar de juiste info zit om een situatie aan te pakken). Ik ben nu gezond zo goed als. En ik ben en blijf mijzelf, maar als ik ziek ben, het maakt dat ik anders doe, anders wil en helaas anders kan of beter gezegd veel niet kan.
Maar het maakt wel veel uit hoe veel mensen ook weer op mij reageren. Ben ik moe en staat mijn gezicht niet op smile for candid camera en ik zeg ik dat niet mee ga naar de kroeg dan reageren mensen totaal anders op mij dan als ik vol enthousiasme mijn glimlach de wereld instuur, ze meeneem op pad en vol met verhalen zit. Als je al niet helemaal lekker in je vel zit dan maakt de wereld je het vaak nog een stukje moeilijker ook.
Stress, vermoeidheid, omstandigheden, zorgen, de mensen waar je mee omgaat. Het zijn allemaal dingen die ander gedrag in iemand oproepen. Het maakt dat je minder kan hebben en dus aardigere mensen om je heen nodig hebt, je afhankelijker wordt van de flexibiliteit van anderen, hun levensvisie.
Dat je je sneller gekwetst voelt als ze op je reageren kan ook juist aan andere reacties liggen. Als ik bepaalde dingen vertel in antwoord waarom ik dan niet naar de kroeg ga, of hoe ik in het leven sta, dan snappen mensen het vaak niet. Je wordt geacht alles toch wel een beetje normaal te kunnen dus maak je dan fouten van vermoeidheid en slechte concentratie en/of kun je niet goed uit je woorden komen, dan is het nog zelfs moeilijker om (weer) een vervelende opmerking te moeten aanhoren.
Ik heb overigens nooit gesnapt waarom mensen zo goed tegen kritiek zouden moeten kunnen. Vaak onterechte kritiek. Over hoe je zou moeten zijn, reageren, doen, willen, assertief moeten zijn. Ik denk altijd waar bemoeit de ander zich eigenlijk mee? En als je dan nog probeert uit te leggen waarom je bepaalde dingen niet doet of wilt, willen ze het ook vaak nog niet aanhoren ook.
Dus misschien helpt het als je ze uitlegt dat je het liever zus of zo doet, of dat je je best doet om het goed te doen maar het nu even niet anders gaat? En doe je echt dingen die je nog moet leren dan heet het ook geen kritiek, dan kan iemand gewoon uitleggen hoe het wél moet.
sterkte met de operatie
zondag 6 maart 2011 om 17:02
Dank jullie wel voor de reacties,
@paekzwart, ik herken inderdaad veel in je stuk. Ik heb door mijn ziekte ook echt naar mijn lichaam leren luisteren en ja, soms als ik te moe was kon ik niet met mensen meegaan terwijl ik daarvoor wel altijd mee zou gegaan zijn. Ik ben veel vrienden kwijt geraakt hierdoor maar nu weet ik wel wie mijn echte vrienden zijn.
Ik hoop echt dat de operatie lukt en dat ik dan weer helemaal wordt zoals ik vroeger was.
@paekzwart, ik herken inderdaad veel in je stuk. Ik heb door mijn ziekte ook echt naar mijn lichaam leren luisteren en ja, soms als ik te moe was kon ik niet met mensen meegaan terwijl ik daarvoor wel altijd mee zou gegaan zijn. Ik ben veel vrienden kwijt geraakt hierdoor maar nu weet ik wel wie mijn echte vrienden zijn.
Ik hoop echt dat de operatie lukt en dat ik dan weer helemaal wordt zoals ik vroeger was.
maandag 7 maart 2011 om 03:43
Hey MissGK, het is altijd spijtig dat veel mensen daar niet mee om kunnen gaan en helaas kom je daarachter op het moment dat je ze het meest nodig hebt. Ik denk tegenwoordig maar zo dat voor elke fase, elke gebeurtenis je wellicht ook verschillende vrienden nodig hebt en het is handig erachter te komen welke daarvan geschikt zijn voor tijden van nood... die moet je koesteren.
Het is goed naar je eigen lichaam te leren luisteren, te kijken hoe je het voor jezelf zo prettig mogelijk kan laten zijn. En in elke fase, op elk moment kan je hopelijk weer andere dingen vinden waar je jezelf in kwijt kan/kan uiten.
Ik wens je alle goeds toe met deze heftige situatie en hoop voor je dat de operatie lukt! Bij mij is het nu ook wel wennen dat het al zo lang goed gaat, zelfs daar moet ik weer mee om leren gaan. En dat doe ik dan ook weer met kleine en soms wat grotere stapjes.
Het is goed naar je eigen lichaam te leren luisteren, te kijken hoe je het voor jezelf zo prettig mogelijk kan laten zijn. En in elke fase, op elk moment kan je hopelijk weer andere dingen vinden waar je jezelf in kwijt kan/kan uiten.
Ik wens je alle goeds toe met deze heftige situatie en hoop voor je dat de operatie lukt! Bij mij is het nu ook wel wennen dat het al zo lang goed gaat, zelfs daar moet ik weer mee om leren gaan. En dat doe ik dan ook weer met kleine en soms wat grotere stapjes.
