Psyche
alle pijlers
Gescheiden ouders
dinsdag 28 september 2010 om 18:57
Beste allemaal,
ik zit ergens mee, en dit wil ik graag met jullie delen en om jullie mening/advies vragen:
4 jaar geleden, toen ik 16 jaar was, vertelde mijn ouders dat ze uitelkaar gingen. BAM!! wat was dat een schok. vreselijk. waarom, waarom, waarom? deze vraag bleef ik maar stellen terwijl de tranen over mijn wangen rolden. Nu nog doet het me pijn als ik eraan denk. Ook huil ik hier nog regelmatig om.
De waaromvraag is beantwoord door mijn ouders met het volgende antwoord: We houden GEWOON niet meer van elkaar. We hebben nooit een andere partner gehad. Met andere woorden interpreteer ik dit als: We zijn op elkaar uitgekeken, we willen eens een andere partner.
Onbewust ben ik steeds met dit antwoord bezig. Ik heb zelf nu 5 jaar een vriend, mijn eerste vriend. Ik houdt ziels veel van hem, maar ik denk steeds, als ik bij hem blijf, zullen we scheiden op latere leeftijd, dan zijn we op elkaar uitgekeken. dan willen we een andere partner. Het is hierdoor zelfs al een half jaar uitgeweest. Maar ik kon het niet, ik hield te veel van hem om hem los te laten. Ik heb wel met andere jongens gezoent maar verder kwam het nooit. Ik hoopte dat ik een andere partner zou vinden waardoor mijn probleem opgelost zou zijn.
Nu weer, denk ik dat ik het beter maar kan uitmaken zodat we later, nadat we beide een andere partner hebben gehad, weer bij elkaar kunnen komen en samen verder kunnen leven. Maar ik wil het helemaal niet uitmaken, ik wil bij hem zijn. Ik zit hier echt mee en ik hoop dat iemand van jullie misschien of hetzelfde heeft gehad, of misschien een goed advies voor mij heeft waardoor ik hier beter mee kan omgaan of waardoor ik dit niet meer steeds zal denken.
alvast bedankt.
ik zit ergens mee, en dit wil ik graag met jullie delen en om jullie mening/advies vragen:
4 jaar geleden, toen ik 16 jaar was, vertelde mijn ouders dat ze uitelkaar gingen. BAM!! wat was dat een schok. vreselijk. waarom, waarom, waarom? deze vraag bleef ik maar stellen terwijl de tranen over mijn wangen rolden. Nu nog doet het me pijn als ik eraan denk. Ook huil ik hier nog regelmatig om.
De waaromvraag is beantwoord door mijn ouders met het volgende antwoord: We houden GEWOON niet meer van elkaar. We hebben nooit een andere partner gehad. Met andere woorden interpreteer ik dit als: We zijn op elkaar uitgekeken, we willen eens een andere partner.
Onbewust ben ik steeds met dit antwoord bezig. Ik heb zelf nu 5 jaar een vriend, mijn eerste vriend. Ik houdt ziels veel van hem, maar ik denk steeds, als ik bij hem blijf, zullen we scheiden op latere leeftijd, dan zijn we op elkaar uitgekeken. dan willen we een andere partner. Het is hierdoor zelfs al een half jaar uitgeweest. Maar ik kon het niet, ik hield te veel van hem om hem los te laten. Ik heb wel met andere jongens gezoent maar verder kwam het nooit. Ik hoopte dat ik een andere partner zou vinden waardoor mijn probleem opgelost zou zijn.
Nu weer, denk ik dat ik het beter maar kan uitmaken zodat we later, nadat we beide een andere partner hebben gehad, weer bij elkaar kunnen komen en samen verder kunnen leven. Maar ik wil het helemaal niet uitmaken, ik wil bij hem zijn. Ik zit hier echt mee en ik hoop dat iemand van jullie misschien of hetzelfde heeft gehad, of misschien een goed advies voor mij heeft waardoor ik hier beter mee kan omgaan of waardoor ik dit niet meer steeds zal denken.
alvast bedankt.
dinsdag 28 september 2010 om 21:27
Ik vind het helemaal niet zo raar hoor dat TO zo denkt.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 6-7 jaar was en ik heb heel lang niet eens een relatie aan durven gaan.
Terwijl iedereen om me heen verkering kreeg hield ik de boot af.
2 serieuze relaties zijn mislukt en nu ben ik alweer een aantal jaren alleen en ik houd nog steeds de boot af en begin er niet meer aan.
En nee daarmee zeg ik niet dat het de schuld van mijn ouders is ik ben zelf degene die totaal verkeerde keuzes heeft gemaakt en voor mijn ouders is scheiden het beste geweest wat ze voor zichzelf en voor ons als kinderen konden doen.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 6-7 jaar was en ik heb heel lang niet eens een relatie aan durven gaan.
Terwijl iedereen om me heen verkering kreeg hield ik de boot af.
2 serieuze relaties zijn mislukt en nu ben ik alweer een aantal jaren alleen en ik houd nog steeds de boot af en begin er niet meer aan.
En nee daarmee zeg ik niet dat het de schuld van mijn ouders is ik ben zelf degene die totaal verkeerde keuzes heeft gemaakt en voor mijn ouders is scheiden het beste geweest wat ze voor zichzelf en voor ons als kinderen konden doen.
dinsdag 28 september 2010 om 21:31
Bedankt michelle, marels en superstar. Hier heb ik echt veel steun aan!
Ik weet dat het niet eerlijk is tegenover mijn vriend. Dat klopt. Ik weet dat het een stomme redenering is om zo te denken, maar ik zoek naar een oplossing. stomme oplossing dat weet ik, maar het is de angst die me steeds weer te pakken krijgt.
Ik beschuldig mijn ouders nergens van. Dit was het beste voor hen dat weet ik. maar de scheiding kwam voor mij als een donderslag bij een blauwe hemel, dus nee een opluchting was het niet.
Ik weet dat het niet eerlijk is tegenover mijn vriend. Dat klopt. Ik weet dat het een stomme redenering is om zo te denken, maar ik zoek naar een oplossing. stomme oplossing dat weet ik, maar het is de angst die me steeds weer te pakken krijgt.
Ik beschuldig mijn ouders nergens van. Dit was het beste voor hen dat weet ik. maar de scheiding kwam voor mij als een donderslag bij een blauwe hemel, dus nee een opluchting was het niet.
dinsdag 28 september 2010 om 21:33
Ach Michelle, het is niet zo dat ik nu vreeeselijk depressief ben om de scheiding van mijn ouders hoor
Maar ik merk wel dat er nog steeds momenten zijn dat het behoorlijk hard aan kan komen, vooral die echte "gezinsmomenten". 't Is allemaal beter zo, maar natuurlijk niet het ideaal wat je vroeger had.
En juist daarom snap ik de gevoelens van Jennifer heel goed. Je ouders die scheiden... Da's iets dat, denk ik, de rest van je leven af en toe zijn invloed blijft houden op je leven. Wat bij tijd en wijle moeilijk blijft. En wat je kijk op sommige dingen gewoon veranderd.
Alleen is het aan jou om te bepalen hoe je daar mee om gaat.
Maar ik merk wel dat er nog steeds momenten zijn dat het behoorlijk hard aan kan komen, vooral die echte "gezinsmomenten". 't Is allemaal beter zo, maar natuurlijk niet het ideaal wat je vroeger had.
En juist daarom snap ik de gevoelens van Jennifer heel goed. Je ouders die scheiden... Da's iets dat, denk ik, de rest van je leven af en toe zijn invloed blijft houden op je leven. Wat bij tijd en wijle moeilijk blijft. En wat je kijk op sommige dingen gewoon veranderd.
Alleen is het aan jou om te bepalen hoe je daar mee om gaat.
668, the neighbour of the Beast
dinsdag 28 september 2010 om 21:35
Ik zou je dat ook echt willen aanraden hoor Jennifer, om hulp te zoeken. Via de huisarts kun je bij een therapeut terecht komen die je verder kan helpen.
Ik denk niet dat je hier zelf uit komt, dat die oplossing zomaar komt. De oplossing zal namelijk zijn om te leren om je angsten los te laten, en dat is echt niet zo makkelijk.
Ik denk niet dat je hier zelf uit komt, dat die oplossing zomaar komt. De oplossing zal namelijk zijn om te leren om je angsten los te laten, en dat is echt niet zo makkelijk.
668, the neighbour of the Beast
dinsdag 28 september 2010 om 21:35
Ik snap je marels, heel goed. Ik heb alleen nooit echt een gezin gehad omdat mijn ouders toen ze nog getrouwd waren nooit echt een normale relatie hadden en ik was ook nog vrij jong. Maar ik mis het ook, alleen weet ik niet wat ik mis. Maar ik vind het van andere altijd moeilijk om te lezen omdat het niet je leven beheerst maar het is wel een deel van je waar je maar mee moet leren leven. En dat is niet altijd makkelijk. Hoelang het ook geleden is...
dinsdag 28 september 2010 om 21:40
Ja, tuurlijk. En 99% van de tijd gaat het prima en is het gewoon een "feit" dat je ouders gescheiden zijn, maar er komt altijd weer een moment waarbij 't gewoon even aan komt. Omdat je ineens geconfronteerd wordt met dat wat er niet meer is, vooral.
En ik weet ook niet wat makkelijker is, je ouders die gescheiden zijn als je nog klein bent, of wanneer je op een leeftijd bent dat je verdomd goed beseft wat er allemaal aan het gebeuren is.
Ik heb zelf wel eens het idee (maar daar wil ik niemand mee voor het hoofd stoten!) dat 't nog lastiger is als je ouder bent, omdat je dan maar wat goed beseft wat er allemaal gebeurt. Wat je aan het kwijtraken bent. Dat je ouders, je rolmodellen, gewoon niet meer van elkaar houden.
Maar goed, als je ouders scheiden als je jong bent, dan geeft dat natuurlijk weer andere gevoelens en problemen als je ouder wordt, dus het één zal wel niet beter of slechter zijn dan het andere, maar goed. 't Is maar een gedachte.
En ik denk he, dat die klotemomenten gewoon zullen blijven. En dat geeft niet. 't Zou ook raar zijn als het je niks deed, toch? Dus ik denk dat die gevoelens heel gezond zijn, je moet er alleen op een juiste manier mee om weten te gaan.
En ik weet ook niet wat makkelijker is, je ouders die gescheiden zijn als je nog klein bent, of wanneer je op een leeftijd bent dat je verdomd goed beseft wat er allemaal aan het gebeuren is.
Ik heb zelf wel eens het idee (maar daar wil ik niemand mee voor het hoofd stoten!) dat 't nog lastiger is als je ouder bent, omdat je dan maar wat goed beseft wat er allemaal gebeurt. Wat je aan het kwijtraken bent. Dat je ouders, je rolmodellen, gewoon niet meer van elkaar houden.
Maar goed, als je ouders scheiden als je jong bent, dan geeft dat natuurlijk weer andere gevoelens en problemen als je ouder wordt, dus het één zal wel niet beter of slechter zijn dan het andere, maar goed. 't Is maar een gedachte.
En ik denk he, dat die klotemomenten gewoon zullen blijven. En dat geeft niet. 't Zou ook raar zijn als het je niks deed, toch? Dus ik denk dat die gevoelens heel gezond zijn, je moet er alleen op een juiste manier mee om weten te gaan.
668, the neighbour of the Beast
dinsdag 28 september 2010 om 21:45
Meisjes, ik ga jullie voor vandaag verlaten.
Mocht ik dit topic vergeten (nou ja, ik vergeet altijd een topic weer op te zoeken) en iemand wil heel graag nog iets met me bespreken;
marelsmarels@gmail.com
Wie eens van zich af wil kletsen ofzo is welkom.
Mocht ik dit topic vergeten (nou ja, ik vergeet altijd een topic weer op te zoeken) en iemand wil heel graag nog iets met me bespreken;
marelsmarels@gmail.com
Wie eens van zich af wil kletsen ofzo is welkom.
668, the neighbour of the Beast
dinsdag 28 september 2010 om 21:58
Ik denk dat je daar wel gelijk in hebt hoor Marels.
Als je wat ouder bent dan krijg je alles veel bewuster mee dan wanneer je nog heel jong bent.
Als klein kind accepteer je de situatie gewoon zoals die is en stel je verder geen vragen.
Tenminste ik deed dat niet het was zoals het was papa ging ergens anders wonen en dat was het.
Vragen stellen kwam pas vele jaren later.
Als je wat ouder bent dan krijg je alles veel bewuster mee dan wanneer je nog heel jong bent.
Als klein kind accepteer je de situatie gewoon zoals die is en stel je verder geen vragen.
Tenminste ik deed dat niet het was zoals het was papa ging ergens anders wonen en dat was het.
Vragen stellen kwam pas vele jaren later.
dinsdag 28 september 2010 om 22:56
quote:Marahbloem schreef op 28 september 2010 @ 20:11:
[...]
Eerst maar eens kijken of en wanneer je tegen een probleem oploopt en dan zien hoe je het aanpakt? Heeft nu nog niet zoveel zin in he. TO is sowieso op een leeftijd dat de meeste relaties niet duurzaam zijn . En uit elkaar gaan doen meer mensen, of ze nu wel of geen gescheiden ouders hebben. Maar TO, laat het op zijn beloop. Je worstelt nu met vragen waar je op termijn misschien helemaal niet tegenaan loopt. En ja, ik ben ook kind van gescheiden ouders. En heb daar vast iets aan overgehouden, maar dat was niet aan het scheiden an sich, maar meer aan de slechte relatie die mijn ouders daarvoor hadden. En op een bepaald moment kom je op een leeftijd dat je los staat van je ouders en merkt dat je je eigen ervaringen opdoet. Op dat moment merk je vanzelf wel waar je dus tegenaan loopt. Of niet.
Ik bedoel met het probleem dat ze er kennelijk zo mee bezig is dat het haar onbevangenheid in de weg staat.
En daar wat mee doen
[...]
Eerst maar eens kijken of en wanneer je tegen een probleem oploopt en dan zien hoe je het aanpakt? Heeft nu nog niet zoveel zin in he. TO is sowieso op een leeftijd dat de meeste relaties niet duurzaam zijn . En uit elkaar gaan doen meer mensen, of ze nu wel of geen gescheiden ouders hebben. Maar TO, laat het op zijn beloop. Je worstelt nu met vragen waar je op termijn misschien helemaal niet tegenaan loopt. En ja, ik ben ook kind van gescheiden ouders. En heb daar vast iets aan overgehouden, maar dat was niet aan het scheiden an sich, maar meer aan de slechte relatie die mijn ouders daarvoor hadden. En op een bepaald moment kom je op een leeftijd dat je los staat van je ouders en merkt dat je je eigen ervaringen opdoet. Op dat moment merk je vanzelf wel waar je dus tegenaan loopt. Of niet.
Ik bedoel met het probleem dat ze er kennelijk zo mee bezig is dat het haar onbevangenheid in de weg staat.
En daar wat mee doen
