Psyche
alle pijlers
het even niet meer weten en moe zijn
dinsdag 17 augustus 2010 om 20:19
Beste reageerders,
Ik heb hier al wat vaker gepost en dit wordt een lange post.
De laatste tijd voel ik me steeds vaker emotioneel moe en er komt maar weinig uit mijn vingers. Ik zit in de laatse fase van mijn studie, maar het lijkt niet meer te lukken.
Een aantal jaar geleden overleed mijn zus,waar ik een goede band mee had.Ik ben niet echt een prater en heb zeker niet de behoefte om elke keer te zeggen hoe ik me voel.
Mijn ouders zijn uit elkaar en ik heb geen contact met mijn vader.
Mijn moeder is psychisch zeer instabiel te noemen.
Het andere gezinslid heeft borderline en daar heb ik geen contact mee.
Iedereen in onze omgeving heeft wel wat verkeerd gedaan of is niet te vertrouwen, althans volgens de visie van mijn moeder.
Dus met de rest van de familie heb ik ook geen contact.
De afgelopen tijd raak ik echter de controle kwijt.
Enige tijd geleden heb ik een gesprek gehad met mijn moeder, we waren lekker aan het babbelen en toen werd mij verteld dat ik toen ik 1 was een ervaring heb gehad met kinder mishandeling.Nogmaals het was een normaal gesprek en het werd me emotieloos medegedeeld.
Nu werd ik vroeger en ik geef toe dat ik niet altijd makkelijk ben geweest als kind, geslagen met riemen, geschopt, van de trap afgegooid .Ik was er nooit mee bezig en probeerde gewoon door te gaan. Het verleden kunnen we immers niet veranderen, maar sinds het gesprek vind ik het allemaal lastig.
Hierna had ik weer een gesprek met mijn moeder en ze vertelde dat ze het jammer vond dat haar huis geen gezonde omgeving was, anders had ik in de vakantie lekker bij haar kunnen zijn.
Ik heb toen gezegd dat het niet zou werken en dat wij zeker niet samen in een huis moeten zitten.
Mijn moeder heeft opgehangen en daarna 3 weken niks van zich laten horen. Behalve smsjes als, ik hoop dat er iemand in je leven is die wel van je houd, dat ze ziek is en als ik normaal reageerde dat ik haar uitschold en weet ik veel wat voor gekkigheid.
Na de 3 weken deed ze weer normaal alsof er nooit iets was gebeurd.Ze was en is vrolijk en blij.
Nu waren mijn moeder en mijn zus voor het overlijden niet bepaald de beste vrienden, er waren vaak discussies ruzies en af en toe spraken ze niet met elkaar.
Dit komt volgens mijn moeder, door hekserij of weet ik veel wat ze allemaal heeft verzonnen.Al die ruzies al dat gedoe, ik heb het van dichtbij meegemaakt en omdat het toch hekserij is, heb ik nu niemand meer waar ik mee zou kunnen praten.
Ik heb een tijdje terug voor het eerst het e.a. aan mijn partner verteld en gezegd dat ik me moe en ongelukkig voel, hij wist niet wat hij moest zeggen.Het stomme is dat ik eigenlijk hoopte dat de eerste keer dat ik iemand een keer in vertrouwen zou nemen dat ik iets zou horen als. Ach wat vervelend voor je of he bah.
Maar iedereen reageert anders en het had zowieso niks toegevoegd.
Nu pak het ritueel lekker normaal doen weer op en als ik naar mijn vriend ga dan doen we leuke dingen en ik plak een glimlach op mijn hoofd. Ik vind het allemaal wel leuk maar echt genieten lukt me niet meer.Dus op vrijdag doe ik mijn ik ben vrolijk masker op en op maandagochtend als ik naar huis ga weer af.
Nu heb ik herkansingen maar ik krijg het niet voor elkaar.
Van mijn vriend krijg ik de reactie dat de overgang van vakantie naar werken en studie natuurlijk van invloed is op mijn motivatie.
Anyway hij ziet het niet en aangezien in niet de huilend rondloop en niet klaag valt het niet op. Althans ik val niet op.
Als ik op woensdag zeg dat ik naar hem toe zou willen dan kan dat maar donderdag avond moet hij sporten, op vrijdag moet hij sporten, op zondag moet hij sporten en ik ga mee omdat ik weet dat hij dat leuk vind en op maandag ga ik naar huis want maandagavond en dinsdagavond moet hij sporten.
Ik heb nooit iemand echt hard nodig gehad maar nu het wel zo is heeft mijn gedrag er aan bijgedragen dat het niet eens gezien wordt.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik moest het ergens kwijt.
Ik heb hier al wat vaker gepost en dit wordt een lange post.
De laatste tijd voel ik me steeds vaker emotioneel moe en er komt maar weinig uit mijn vingers. Ik zit in de laatse fase van mijn studie, maar het lijkt niet meer te lukken.
Een aantal jaar geleden overleed mijn zus,waar ik een goede band mee had.Ik ben niet echt een prater en heb zeker niet de behoefte om elke keer te zeggen hoe ik me voel.
Mijn ouders zijn uit elkaar en ik heb geen contact met mijn vader.
Mijn moeder is psychisch zeer instabiel te noemen.
Het andere gezinslid heeft borderline en daar heb ik geen contact mee.
Iedereen in onze omgeving heeft wel wat verkeerd gedaan of is niet te vertrouwen, althans volgens de visie van mijn moeder.
Dus met de rest van de familie heb ik ook geen contact.
De afgelopen tijd raak ik echter de controle kwijt.
Enige tijd geleden heb ik een gesprek gehad met mijn moeder, we waren lekker aan het babbelen en toen werd mij verteld dat ik toen ik 1 was een ervaring heb gehad met kinder mishandeling.Nogmaals het was een normaal gesprek en het werd me emotieloos medegedeeld.
Nu werd ik vroeger en ik geef toe dat ik niet altijd makkelijk ben geweest als kind, geslagen met riemen, geschopt, van de trap afgegooid .Ik was er nooit mee bezig en probeerde gewoon door te gaan. Het verleden kunnen we immers niet veranderen, maar sinds het gesprek vind ik het allemaal lastig.
Hierna had ik weer een gesprek met mijn moeder en ze vertelde dat ze het jammer vond dat haar huis geen gezonde omgeving was, anders had ik in de vakantie lekker bij haar kunnen zijn.
Ik heb toen gezegd dat het niet zou werken en dat wij zeker niet samen in een huis moeten zitten.
Mijn moeder heeft opgehangen en daarna 3 weken niks van zich laten horen. Behalve smsjes als, ik hoop dat er iemand in je leven is die wel van je houd, dat ze ziek is en als ik normaal reageerde dat ik haar uitschold en weet ik veel wat voor gekkigheid.
Na de 3 weken deed ze weer normaal alsof er nooit iets was gebeurd.Ze was en is vrolijk en blij.
Nu waren mijn moeder en mijn zus voor het overlijden niet bepaald de beste vrienden, er waren vaak discussies ruzies en af en toe spraken ze niet met elkaar.
Dit komt volgens mijn moeder, door hekserij of weet ik veel wat ze allemaal heeft verzonnen.Al die ruzies al dat gedoe, ik heb het van dichtbij meegemaakt en omdat het toch hekserij is, heb ik nu niemand meer waar ik mee zou kunnen praten.
Ik heb een tijdje terug voor het eerst het e.a. aan mijn partner verteld en gezegd dat ik me moe en ongelukkig voel, hij wist niet wat hij moest zeggen.Het stomme is dat ik eigenlijk hoopte dat de eerste keer dat ik iemand een keer in vertrouwen zou nemen dat ik iets zou horen als. Ach wat vervelend voor je of he bah.
Maar iedereen reageert anders en het had zowieso niks toegevoegd.
Nu pak het ritueel lekker normaal doen weer op en als ik naar mijn vriend ga dan doen we leuke dingen en ik plak een glimlach op mijn hoofd. Ik vind het allemaal wel leuk maar echt genieten lukt me niet meer.Dus op vrijdag doe ik mijn ik ben vrolijk masker op en op maandagochtend als ik naar huis ga weer af.
Nu heb ik herkansingen maar ik krijg het niet voor elkaar.
Van mijn vriend krijg ik de reactie dat de overgang van vakantie naar werken en studie natuurlijk van invloed is op mijn motivatie.
Anyway hij ziet het niet en aangezien in niet de huilend rondloop en niet klaag valt het niet op. Althans ik val niet op.
Als ik op woensdag zeg dat ik naar hem toe zou willen dan kan dat maar donderdag avond moet hij sporten, op vrijdag moet hij sporten, op zondag moet hij sporten en ik ga mee omdat ik weet dat hij dat leuk vind en op maandag ga ik naar huis want maandagavond en dinsdagavond moet hij sporten.
Ik heb nooit iemand echt hard nodig gehad maar nu het wel zo is heeft mijn gedrag er aan bijgedragen dat het niet eens gezien wordt.
Sorry voor het lange verhaal, maar ik moest het ergens kwijt.
dinsdag 17 augustus 2010 om 20:33
Meiske, ik ben geen psycholoog, maar als ik jou goedleesbare verhaal lees, zie ik dat je gewoon opgebrand bent. Je bent moe, je hebt veel op je kruiwagentje liggen.
Ik adviseer je om met iemand te praten. Psycholoog of coach. Dat gaat je helpen. Kijk of het klikt en praat. Ik loop zelf bij een coach en had het eerder moeten doen.
En een dikke
Ik adviseer je om met iemand te praten. Psycholoog of coach. Dat gaat je helpen. Kijk of het klikt en praat. Ik loop zelf bij een coach en had het eerder moeten doen.
En een dikke
dinsdag 17 augustus 2010 om 20:36
Geen wonder dat je moe bent hoor, heel vervelend voor je
Heb je het idee dat je hulp van buitenaf nodig hebt? Dan zou je eens met je huisarts kunnen gaan praten.
Misschien is het een idee om te informeren of je je studie kunt uitstellen? Al is het maar zodat niet alles op je af komt.
Betreft je vriend, waarom laat je hem dit niet lezen? Misschien snapt hij je dan beter, en kun je hem daarna uitleggen wat je graag van hem zou willen.
Lijkt een beetje zakelijke opsomming geworden, sorry daarvoor, ik bedoel het goed
Succes ermee in elk geval!
Heb je het idee dat je hulp van buitenaf nodig hebt? Dan zou je eens met je huisarts kunnen gaan praten.
Misschien is het een idee om te informeren of je je studie kunt uitstellen? Al is het maar zodat niet alles op je af komt.
Betreft je vriend, waarom laat je hem dit niet lezen? Misschien snapt hij je dan beter, en kun je hem daarna uitleggen wat je graag van hem zou willen.
Lijkt een beetje zakelijke opsomming geworden, sorry daarvoor, ik bedoel het goed
Succes ermee in elk geval!
dinsdag 17 augustus 2010 om 20:40
Zo aan je verhaal te lezen, wordt het eens tijd dat je het op een schreeuwen zet. Je bent blijkbaar een binnenvetter en die vallen inderdaad nooit op, dus wordt het tijd dat je wel opvalt. Weiger die glimlach op je hoofd te zetten en schreeuw, schreeuw het uit,alles wat je op je hart hebt, je hebt recht op begrip.
Je emotionele vermoeidheid komt voort uit het feit dat je het allemaal maar bij je houdt en dat is zeer ongezond.Verder zou ik je willen adviseren een zelfhulpgroep te zoeken , waar je je ei kwijt kunt en waar mensen precies begrijpen waar je het over hebt.
Ik wens je heel veel emotie toe, wees niet meer sterk, dat ben je al lang genoeg geweest.
Je emotionele vermoeidheid komt voort uit het feit dat je het allemaal maar bij je houdt en dat is zeer ongezond.Verder zou ik je willen adviseren een zelfhulpgroep te zoeken , waar je je ei kwijt kunt en waar mensen precies begrijpen waar je het over hebt.
Ik wens je heel veel emotie toe, wees niet meer sterk, dat ben je al lang genoeg geweest.
dinsdag 17 augustus 2010 om 20:46
@noni
Ik heb een coach waar ik af en toe naar toe kan en ben naar de huisarts geweest voor een verwijzing, mijn coach raadt me EMDR therapie aan, maar ik heb zo mijn twijfels.
Mijn studie en werk is eigenlijk het belangrijkste in mijn leven en ik loop al niet nominaal doordat ik een chronische longaandoening heb die niet erg stabiel is en als ik nu hierom ook al naar een decaan doen ben ik toch echt wel een prutser.
Bedankt voor de lieve reacties
Ik heb een coach waar ik af en toe naar toe kan en ben naar de huisarts geweest voor een verwijzing, mijn coach raadt me EMDR therapie aan, maar ik heb zo mijn twijfels.
Mijn studie en werk is eigenlijk het belangrijkste in mijn leven en ik loop al niet nominaal doordat ik een chronische longaandoening heb die niet erg stabiel is en als ik nu hierom ook al naar een decaan doen ben ik toch echt wel een prutser.
Bedankt voor de lieve reacties
dinsdag 17 augustus 2010 om 20:54
quote:ardni schreef op 17 augustus 2010 @ 20:46:
@noni
Ik heb een coach waar ik af en toe naar toe kan en ben naar de huisarts geweest voor een verwijzing, mijn coach raadt me EMDR therapie aan, maar ik heb zo mijn twijfels.
Mijn studie en werk is eigenlijk het belangrijkste in mijn leven en ik loop al niet nominaal doordat ik een chronische longaandoening heb die niet erg stabiel is en als ik nu hierom ook al naar een decaan doen ben ik toch echt wel een prutser.
Bedankt voor de lieve reacties
Mwa, of iemand die aanvoelt dat het niet langer zo gaat, en nu echt eerst voor zichzelf moet gaan zorgen en dan pas weer verder met de studie.
Iets niet kunnen maakt je niet direct een prutser toch?
Fijn dat je al wel een coach hebt, als je EMDR niet ziet zitten kun je misschien terecht voor wat extra gesprekken om alles op een rij te krijgen?
@noni
Ik heb een coach waar ik af en toe naar toe kan en ben naar de huisarts geweest voor een verwijzing, mijn coach raadt me EMDR therapie aan, maar ik heb zo mijn twijfels.
Mijn studie en werk is eigenlijk het belangrijkste in mijn leven en ik loop al niet nominaal doordat ik een chronische longaandoening heb die niet erg stabiel is en als ik nu hierom ook al naar een decaan doen ben ik toch echt wel een prutser.
Bedankt voor de lieve reacties
Mwa, of iemand die aanvoelt dat het niet langer zo gaat, en nu echt eerst voor zichzelf moet gaan zorgen en dan pas weer verder met de studie.
Iets niet kunnen maakt je niet direct een prutser toch?
Fijn dat je al wel een coach hebt, als je EMDR niet ziet zitten kun je misschien terecht voor wat extra gesprekken om alles op een rij te krijgen?
dinsdag 17 augustus 2010 om 20:55
Ardni, wat heb je veel op je bordje gekregen in je leven! Niet gek dat dat je soms aanvliegt en verlamt. Wat me opvalt, is dat je aangeeft geen prater te zijn en daarnaast wel bepaalde dingen van je vriend te verwachten. Je vriend kan geen gedachten lezen, dus probeer hem zo goed mogelijk op de hoogte te brengen van je gevoelens. En vertel hem wat je van hem verwacht. Tussen de regels door meen ik te lezen dat je het fijn zou vinden als je vriend een avond niet gaat sporten, zodat jullie samen zijn. Als dat zo is, zeg dat dan tegen hem!
Overigens ben je geen prutser! Het is goed als de studieadviseur/decaan globaal op de hoogte is van je problemen. Dat kan namelijk ook weer van pas komen als je zo veel vertraging oploopt dat je extra geld nodig hebt!
Overigens ben je geen prutser! Het is goed als de studieadviseur/decaan globaal op de hoogte is van je problemen. Dat kan namelijk ook weer van pas komen als je zo veel vertraging oploopt dat je extra geld nodig hebt!
dinsdag 17 augustus 2010 om 21:40
Eerst ff een
Wat een verhaal!
Ik vindt je absoluut geen prutser als je naar je decaan gaat, er speelt op dit moment zoveel dat jij de studie nu op dit moment meteen niet helemaal aan kan, maar dat is toch geen schande...????
Het is niet gek dat je zo emotioneel moe bent en er zo weinig uit je handen komt.
Op een bepaald moment komt het moment dat je bewust/onbewust dingen aan het verwerken bent, er mee bezig bent en ik denk dat dat moment ook nu bij jou speelt, dingen van het overlijden van je zus, de mishandeling, de band met je moeder en overige familie.
Ik wil je veel sucses wensen en sterkte....
Wat een verhaal!
Ik vindt je absoluut geen prutser als je naar je decaan gaat, er speelt op dit moment zoveel dat jij de studie nu op dit moment meteen niet helemaal aan kan, maar dat is toch geen schande...????
Het is niet gek dat je zo emotioneel moe bent en er zo weinig uit je handen komt.
Op een bepaald moment komt het moment dat je bewust/onbewust dingen aan het verwerken bent, er mee bezig bent en ik denk dat dat moment ook nu bij jou speelt, dingen van het overlijden van je zus, de mishandeling, de band met je moeder en overige familie.
Ik wil je veel sucses wensen en sterkte....
dinsdag 17 augustus 2010 om 21:52
quote:ardni schreef op 17 augustus 2010 @ 21:15:
@ hemalover, ik probeer over mijn gevoelens te praten en ik neem mijn vriend helemaal niks kwalijk.Ik weet dat mijn verwachtingen en gedrag erg tegenstrijdig zijn, maar ik doe mijn best.
Ik las ook nergens dat je je vriend iets kwalijk neemt. Maar ik denk wel dat het voor jou en voor hem makkelijker is als je je verwachtingen uitspreekt. Dat betekent niet dat je uren hoeft te praten over wat je dwars zit, je kunt ook afspreken dat je iets vraagt als "ik voel me rot, zou je vanavond bij me kunnen blijven?".
@ hemalover, ik probeer over mijn gevoelens te praten en ik neem mijn vriend helemaal niks kwalijk.Ik weet dat mijn verwachtingen en gedrag erg tegenstrijdig zijn, maar ik doe mijn best.
Ik las ook nergens dat je je vriend iets kwalijk neemt. Maar ik denk wel dat het voor jou en voor hem makkelijker is als je je verwachtingen uitspreekt. Dat betekent niet dat je uren hoeft te praten over wat je dwars zit, je kunt ook afspreken dat je iets vraagt als "ik voel me rot, zou je vanavond bij me kunnen blijven?".
woensdag 18 augustus 2010 om 13:31
ardni, vind je het gek dat je het niet meer weet en moe bent?? ik zou het gek vinden als je alles wist en boordevol energie zat.
je hebt zo ontzettend veel voor de kiezen gekregen, ik was al lang gillend gek geworden. letterlijk.
een psycholoog lijkt me een goed idee. hier kan je en vooral HOEF je niet alleen uit te komen.
heel veel sterkte.
je hebt zo ontzettend veel voor de kiezen gekregen, ik was al lang gillend gek geworden. letterlijk.
een psycholoog lijkt me een goed idee. hier kan je en vooral HOEF je niet alleen uit te komen.
heel veel sterkte.
woensdag 18 augustus 2010 om 20:46
Hoi Ardni,
Wat verschrikkelijk voor je, dat je je zus hebt verloren, en dat je geen ondersteuning kunt "krijgen" van je ouders door de situatie met/van hen. En ik kan me zo goed voorstellen dat je jezelf aangeleerd hebt om je verdrietige gevoelens binnen te houden. Jouw vriend denkt dat het goed met je gaat, maar jij voelt je diep vanbinnen hartstikke rot. Maar het lukt je niet om de gevoelens die voelt zo te uiten, dat je vriend "ziet" hoeveel pijn je eigenlijk hebt.
Ik wil je kort mijn ervaring vertellen, omdat het je misschien kan helpen.
Zelf heb ik mijn zus ook verloren, en ik zit ook in de laatste fase van mijn studie.
Na het verlies van mijn zus heb ik mijzelf ook vrij snel aangeleerd om mijn verdriet binnen te houden. Ik merkte dat mijn omgeving (vrienden) toch niet helemaal begrepen hoe ik mij voelde (iets wat ook logisch is), en dat zij mij toch niet de ondersteuning konden bieden die ik nodig had. Ook merkte ik dat als ik te lang en teveel over mijn verdrietige dingen praatte, dat dit mijn vriendschappen geen goed deed. Mijn vrienden waren vrolijk en onbezonnen, en genoten van het leven. Zij konden mijn zwaarmoedigheid niet aan, zij hadden ook de luchtige, "vrolijke" input van mijn kant nodig om te kunnen blijven genieten van de vriendschap.
Dus ik stopte met het praten over mijn zus. Het gevolg was dat ik me erg alleen voelde, en dat ik me niet verbonden meer voelde met mijn vrienden. En toen werd ik depressief. Ook dit is een heftige gebeurtenis, je bent weer compleet van de kaart en ongelukkig, en ook nu merkte ik dat ik dit niet goed met mijn vrienden kon delen.
Toen heb ik therapie gehad. Deels om over mijn problemen te praten, en deels om lichamelijk te ontspannen en weer bij mijn gevoelens te komen. Ik voelde ze wel, maar alles zat op slot, en ik huilde ook niet meer. Ik praatte in het begin van mijn therapie zo vlak over hoe ik mij voelde en het verlies van mijn zus, dat de therapeut het heel erg moeilijk vond om me goed te doorgronden en om in te kunnen schatten hoe erg ik me er eigenlijk onder voelde. Zij kon het alleen op mijn woorden baseren, ik huilde namelijk niet, ik praatte er zo nonchalant over; het leek alsof ik het over iemand anders had.
De therapie heeft me uiteindelijk erg geholpen, ik huil weer en ik ben uit de depressie gekomen.
Maar ik voel me nog steeds vaak erg alleen. En ik denk dat dat nooit helemaal over zal gaan. Ik zal me nooit meer helemaal begrepen voelen door iemand, niet door mijn vrienden, niet door mijn partner, en niet door mijn familie. Dat is heel erg cru, maar dat is het leven. En dat moet ik accepteren.
Ik denk dat jij jouw vriend en vrienden moet vertellen over hoe je je voelt. Jij hebt er absoluut recht op dat zij luisteren, dat is een recht dat bij een relatie of vriendschap hoort. En ookal lukt het je niet om echt over te brengen hoe rot je je voelt omdat je jezelf hebt aangeleerd gevoelens binnen te houden; noem het toch. In woorden. Praat in ieder geval en leg uit dat je je echt rot voelt, ookal praat je er misschien over alsof je het over iemand anders hebt.
Maar wees er op voorbereid dat het heel erg moeilijk voor hen is om je echt goed te steunen. Ze zouden wel willen, maar ze kunnen dat niet. En ze hebben uiteindelijk, hoe hard dit ook kan klinken, ook behoefte aan jouw "positieve" input in de relatie/vriendschap, de gezelligheid, jouw luisterend oor richting hen..
Daarom is het heel raadzaam om een therapeut of (via de therapeut) praatgroep in te schakelen. Hier heb je in ieder geval alle ruimte om te praten, en hier kun je ook geholpen worden om weer in contact met je gevoel te komen (niet alleen je rot voelen, maar het ook kunnen uiten).
Ik wens je heel erg veel sterkte. Geloof me, je zult op een dag gelukkiger zijn.
Wat verschrikkelijk voor je, dat je je zus hebt verloren, en dat je geen ondersteuning kunt "krijgen" van je ouders door de situatie met/van hen. En ik kan me zo goed voorstellen dat je jezelf aangeleerd hebt om je verdrietige gevoelens binnen te houden. Jouw vriend denkt dat het goed met je gaat, maar jij voelt je diep vanbinnen hartstikke rot. Maar het lukt je niet om de gevoelens die voelt zo te uiten, dat je vriend "ziet" hoeveel pijn je eigenlijk hebt.
Ik wil je kort mijn ervaring vertellen, omdat het je misschien kan helpen.
Zelf heb ik mijn zus ook verloren, en ik zit ook in de laatste fase van mijn studie.
Na het verlies van mijn zus heb ik mijzelf ook vrij snel aangeleerd om mijn verdriet binnen te houden. Ik merkte dat mijn omgeving (vrienden) toch niet helemaal begrepen hoe ik mij voelde (iets wat ook logisch is), en dat zij mij toch niet de ondersteuning konden bieden die ik nodig had. Ook merkte ik dat als ik te lang en teveel over mijn verdrietige dingen praatte, dat dit mijn vriendschappen geen goed deed. Mijn vrienden waren vrolijk en onbezonnen, en genoten van het leven. Zij konden mijn zwaarmoedigheid niet aan, zij hadden ook de luchtige, "vrolijke" input van mijn kant nodig om te kunnen blijven genieten van de vriendschap.
Dus ik stopte met het praten over mijn zus. Het gevolg was dat ik me erg alleen voelde, en dat ik me niet verbonden meer voelde met mijn vrienden. En toen werd ik depressief. Ook dit is een heftige gebeurtenis, je bent weer compleet van de kaart en ongelukkig, en ook nu merkte ik dat ik dit niet goed met mijn vrienden kon delen.
Toen heb ik therapie gehad. Deels om over mijn problemen te praten, en deels om lichamelijk te ontspannen en weer bij mijn gevoelens te komen. Ik voelde ze wel, maar alles zat op slot, en ik huilde ook niet meer. Ik praatte in het begin van mijn therapie zo vlak over hoe ik mij voelde en het verlies van mijn zus, dat de therapeut het heel erg moeilijk vond om me goed te doorgronden en om in te kunnen schatten hoe erg ik me er eigenlijk onder voelde. Zij kon het alleen op mijn woorden baseren, ik huilde namelijk niet, ik praatte er zo nonchalant over; het leek alsof ik het over iemand anders had.
De therapie heeft me uiteindelijk erg geholpen, ik huil weer en ik ben uit de depressie gekomen.
Maar ik voel me nog steeds vaak erg alleen. En ik denk dat dat nooit helemaal over zal gaan. Ik zal me nooit meer helemaal begrepen voelen door iemand, niet door mijn vrienden, niet door mijn partner, en niet door mijn familie. Dat is heel erg cru, maar dat is het leven. En dat moet ik accepteren.
Ik denk dat jij jouw vriend en vrienden moet vertellen over hoe je je voelt. Jij hebt er absoluut recht op dat zij luisteren, dat is een recht dat bij een relatie of vriendschap hoort. En ookal lukt het je niet om echt over te brengen hoe rot je je voelt omdat je jezelf hebt aangeleerd gevoelens binnen te houden; noem het toch. In woorden. Praat in ieder geval en leg uit dat je je echt rot voelt, ookal praat je er misschien over alsof je het over iemand anders hebt.
Maar wees er op voorbereid dat het heel erg moeilijk voor hen is om je echt goed te steunen. Ze zouden wel willen, maar ze kunnen dat niet. En ze hebben uiteindelijk, hoe hard dit ook kan klinken, ook behoefte aan jouw "positieve" input in de relatie/vriendschap, de gezelligheid, jouw luisterend oor richting hen..
Daarom is het heel raadzaam om een therapeut of (via de therapeut) praatgroep in te schakelen. Hier heb je in ieder geval alle ruimte om te praten, en hier kun je ook geholpen worden om weer in contact met je gevoel te komen (niet alleen je rot voelen, maar het ook kunnen uiten).
Ik wens je heel erg veel sterkte. Geloof me, je zult op een dag gelukkiger zijn.
donderdag 19 augustus 2010 om 21:14
Ardni,
Wil je hier toch ook nog ff heel veel sterkte wensen!! Heb net gereageerd op jou reactie bij mijn verhaal.
Ardni en Katrina23 een vraagje aan jullie.
Mijn zusje is overleden en ik heb hier bijna nooit over gepraat. Ik praat nog wel over m'n zusje, maar zonder gevoel!! Ik heb m'n gevoel uitgeschakeld om te kunnen "overleven" te minste dat vertel ik mezelf. Herkennen jullie dit? Heb dan ook 't gevoel dat ik dan ijskoud ben, want ik kan dan niet eens huilen!!
Wil je hier toch ook nog ff heel veel sterkte wensen!! Heb net gereageerd op jou reactie bij mijn verhaal.
Ardni en Katrina23 een vraagje aan jullie.
Mijn zusje is overleden en ik heb hier bijna nooit over gepraat. Ik praat nog wel over m'n zusje, maar zonder gevoel!! Ik heb m'n gevoel uitgeschakeld om te kunnen "overleven" te minste dat vertel ik mezelf. Herkennen jullie dit? Heb dan ook 't gevoel dat ik dan ijskoud ben, want ik kan dan niet eens huilen!!
donderdag 19 augustus 2010 om 23:08
Hoi dubbeltje5 en ardni,
Ik plaats mijn reactie op de vraag van dubbeltje5 hier, omdat jij het misschien ook fijn vindt om te lezen, arni.
Dubbeltje5, ik herken zeker wat je bedoelt, dat je je gevoel hebt uitgeschakeld en dus gevoelloos over je zusje praat. Ik denk dat het je, door er niet over te praten, op een gegeven moment niet meer in goed in contact staat met dat gevoel. Terwijl het er absoluut zit...
Zelf vond en vind ik het lastig om er met mensen over te praten, omdat het onmogelijk is om over te brengen hoe ingrijpend het verlies is geweest en wat het tot de dag van vandaag nog met mij doet. Ik heb er veel moeite mee als mensen het toch niet echt begrijpen, ik mis soms het begrip. Terwijl mijn omgeving echt wel probeert te luisteren en te begrijpen (tenzij ik er non- stop over praat, daar kan de omgeving niet mee omgaan.. dat is ook een reden om jezelf af te leren om er over te praten), maar natuurlijk kunnen ze het niet echt begrijpen. Gelukkig maar... Maar doordat ik toch een gevoel van onbegrip krijg als ik er wel over praat, houd ik het liever voor mezelf. Ik ben erg bang dat mensen een verkeerde opmerking maken, of iets zeggen wat de situatie voor mijn gevoel bagataliseert..
Maar binnenhouden leidt er inderdaad toe dat je op slot raakt en niet meer goed in contact staat met het gevoel. Ik denk dat het goed is om hiermee aan de slag te gaan, zodat je in ieder geval zelf, alleen, bij het gevoel kunt en af en toe kunt huilen.
Waarom denk je dat jij bijna nooit over het verlies van je zusje praat, dubbeltje5?
En ik vroeg me ook af of jullie je zus en zusje nog goed kunnen herinneren? Dat hangt er ook vanaf hoe oud je was toen je hen verloor, maar zelf merk ik dat ik het verleden, waarin mijn zus nog leefde, ver weg heb gestopt. Ik vind het moeilijk om me vroeger, met haar, nog te herinneren.
Groetjes,
Katrina
Ik plaats mijn reactie op de vraag van dubbeltje5 hier, omdat jij het misschien ook fijn vindt om te lezen, arni.
Dubbeltje5, ik herken zeker wat je bedoelt, dat je je gevoel hebt uitgeschakeld en dus gevoelloos over je zusje praat. Ik denk dat het je, door er niet over te praten, op een gegeven moment niet meer in goed in contact staat met dat gevoel. Terwijl het er absoluut zit...
Zelf vond en vind ik het lastig om er met mensen over te praten, omdat het onmogelijk is om over te brengen hoe ingrijpend het verlies is geweest en wat het tot de dag van vandaag nog met mij doet. Ik heb er veel moeite mee als mensen het toch niet echt begrijpen, ik mis soms het begrip. Terwijl mijn omgeving echt wel probeert te luisteren en te begrijpen (tenzij ik er non- stop over praat, daar kan de omgeving niet mee omgaan.. dat is ook een reden om jezelf af te leren om er over te praten), maar natuurlijk kunnen ze het niet echt begrijpen. Gelukkig maar... Maar doordat ik toch een gevoel van onbegrip krijg als ik er wel over praat, houd ik het liever voor mezelf. Ik ben erg bang dat mensen een verkeerde opmerking maken, of iets zeggen wat de situatie voor mijn gevoel bagataliseert..
Maar binnenhouden leidt er inderdaad toe dat je op slot raakt en niet meer goed in contact staat met het gevoel. Ik denk dat het goed is om hiermee aan de slag te gaan, zodat je in ieder geval zelf, alleen, bij het gevoel kunt en af en toe kunt huilen.
Waarom denk je dat jij bijna nooit over het verlies van je zusje praat, dubbeltje5?
En ik vroeg me ook af of jullie je zus en zusje nog goed kunnen herinneren? Dat hangt er ook vanaf hoe oud je was toen je hen verloor, maar zelf merk ik dat ik het verleden, waarin mijn zus nog leefde, ver weg heb gestopt. Ik vind het moeilijk om me vroeger, met haar, nog te herinneren.
Groetjes,
Katrina
woensdag 25 augustus 2010 om 17:43
Beste Katrina en Dubbeltje,
Sorry dat ik nu pas reageer.
Katrina mijn zus is enkele jaren terug overleden, de uitvaart kan ik me nauwelijks herrineren en ik heb ook het gevoel dat ik veel weg heb gestopt.
Ook dat eenzame gevoel herken ik, de eerste maand blijf je thuis en daarna ga je terug naar de stad waar je studeert.
In het begin wordt er nog rekening met je gehouden maar al spoedig kwam ik er achter dat het leven toch echt gewoon doorgaat en ik dus ook door moest.
Je leert vooral in het studentenleven je vrienden kennen.
Er zijn altijd mensen waarmee je kan studeren, kan stappen, de kroeg in kan en kan praten over niks ofwel gezellig kletsen.
Echter dit was dus wat vriendschap in hield. Als je zus 3 maanden overleden is dan kan je niet direct door toch is dat wel wat er van me verwacht werd en als je dan je mond niet opentrekt en erin meegaat tja. Ik had destijds ook vrienden die me een kaartje hadden gestuurd, maanden niks van zich lieten horen en vervolgens ineens gezellig wilden stappen.
Toen ik eenmaal doorhad hoe het allemaal werkte heb ik mijn emoties weggestopt,studie,werk, sport en bestuur opgepakt en s'avonds lekker stappen. Ik wilde constant iets te doen hebben en dat is hoe ik mijn leven probeer te leiden.
Een praatgroep is niks voor mij, ik klap dicht in een groep.
Ik probeer mijn naasten niet te belasten, maar ik kan nu niet anders.
Normaal gesproken weet iedereen mij altijd te vinden als er wat is en ik probeer iedereen ook altijd te steunen maar de koek is op.Het apparaatje is defect en kan even niet meer gereset worden.
Dubbeltje wat jij zegt herken ik heel sterk, uitschakelen van je gevoelens en zo min mogelijk praten over je zus. Rare gewaarwording want ik voel dan ook niet echt iets. Maar een paar uur later ben ik vaak wel doodop en verdrietig.Ik laat het niet toe omdat ik sterk wil zijn en sterk wil overkomen. Tot op dit moment dus.
Sorry dat ik nu pas reageer.
Katrina mijn zus is enkele jaren terug overleden, de uitvaart kan ik me nauwelijks herrineren en ik heb ook het gevoel dat ik veel weg heb gestopt.
Ook dat eenzame gevoel herken ik, de eerste maand blijf je thuis en daarna ga je terug naar de stad waar je studeert.
In het begin wordt er nog rekening met je gehouden maar al spoedig kwam ik er achter dat het leven toch echt gewoon doorgaat en ik dus ook door moest.
Je leert vooral in het studentenleven je vrienden kennen.
Er zijn altijd mensen waarmee je kan studeren, kan stappen, de kroeg in kan en kan praten over niks ofwel gezellig kletsen.
Echter dit was dus wat vriendschap in hield. Als je zus 3 maanden overleden is dan kan je niet direct door toch is dat wel wat er van me verwacht werd en als je dan je mond niet opentrekt en erin meegaat tja. Ik had destijds ook vrienden die me een kaartje hadden gestuurd, maanden niks van zich lieten horen en vervolgens ineens gezellig wilden stappen.
Toen ik eenmaal doorhad hoe het allemaal werkte heb ik mijn emoties weggestopt,studie,werk, sport en bestuur opgepakt en s'avonds lekker stappen. Ik wilde constant iets te doen hebben en dat is hoe ik mijn leven probeer te leiden.
Een praatgroep is niks voor mij, ik klap dicht in een groep.
Ik probeer mijn naasten niet te belasten, maar ik kan nu niet anders.
Normaal gesproken weet iedereen mij altijd te vinden als er wat is en ik probeer iedereen ook altijd te steunen maar de koek is op.Het apparaatje is defect en kan even niet meer gereset worden.
Dubbeltje wat jij zegt herken ik heel sterk, uitschakelen van je gevoelens en zo min mogelijk praten over je zus. Rare gewaarwording want ik voel dan ook niet echt iets. Maar een paar uur later ben ik vaak wel doodop en verdrietig.Ik laat het niet toe omdat ik sterk wil zijn en sterk wil overkomen. Tot op dit moment dus.
