Het verlies van 10 jaar geleden komt vandaag heftig binnen

Vandaag is het 10 jaar geleden dat mijn broer is overleden. Hij werd maar 31 jaar. ik ben op dit moment aan het herbeleven,het ongeval,de consequenties,de uitvaart en het gemis. Toen mijn broer 6 was had hij een verdrinkingsongeluk in het zwembad en werd opgenomen op de IC waar hij aan de beademing lag. Door het zuurstoftekort kon hij veel dingen niet meer en kwam in een rolstoel terecht. Hij had spasmen,epilepsie en was vatbaar voor longontstekingen en daarnaast moest hij bij alles geholpen worden. Vaak heb ik aan zijn bed gezeten toen hij het benauwd had en slijm ophoestte. Hij is ook een paar keer opgenomen geweest in het ziekenhuis. Dat zijn geen leuke herinneringen.

Ondanks dat het zwaar was voor mijn ouders (gelukkig kregen ze hulp aan huis en zat hij ook op een dagbesteding waar hij het ontzettend na zijn zin had) genoot hij ontzettend van het leven. In zijn hoofd was alles in orde en hij begreep alles wat we zeiden. Als hij bij ons logeerde herkende hij altijd ons huis en dat van mijn schoonouders. Het toverde een glimlach op zijn gezicht. Ik heb genoeg mooie herinneren om dankbaar voor te zijn zoals de wandelingen die ik met hem maakte,de vakanties,het voorlezen van boekjes,de slappe lach want hij had een goede zin voor humor,zijn verjaardagen en kerstfeesten etc...

Maar ondanks dit alles komt het vandaag heftig binnen en ik heb daar geen controle over. Ik voel zowel intens verdriet als ook dankbaarheid. Het is een rollercoaster. Ik wil nog ff kwijt dat ik dat niet iedere dag zo voel. Maar het gemis blijft,soms is het meer,soms minder.

Wat ik met dit topic wil is van me afschrijven.

Wie herkent zich hierin?

Wat lief jullie reacties! Dankjewel! Doet me goed. Mijn herbeleving is dat ik zag hoe mijn broer gereanimeerd werd. Mijn vader werd gek van paniek en wilde zelf door de glasdeur springen om bij zijn zoon te zijn. Een kennis kon hem net tegenhouden. De ambulance kwam ook gauw die met zwaailicht arriveerde en mijn broer ook weer met zwaailicht naar het ziekenhuis vervoerde. Volgens mijn vader probeerde hij in de ambulance zelf te ademen maar werd gelijk aan de beademing gelegd. Toen ik mijn broer voor het eerst zag lag hij aan de beademing en had een aantal infusen en slangetjes in zijn lijf en was aangesloten aan apparaten.

Mijn broer overleed aan een longontsteking. De dag van de begrafenis was een mooie dag,een herfstdag,troostend en met bonte bladeren aan de bomen. Het voelde warm aan. 100 mensen waren gekomen,allemaal familie,vrienden,buren,collega´s van mijn vader. Er waren wel 4 personen die mijn vader niet mochten en alleen mijn moeder en zwangere zus condoleerden. Mijn vader,3 andere zussen en ik werden genegeerd. We kregen gelukkig veel steun. Iedereen vond het gedrag onfatsoenlijk en daar werd ook wat van gezegd dat ze gewoon thuis hadden moeten blijven.

Maar ondanks dit hadden we een fijne uitvaart en waren er gelukkig genoeg mensen die er voor ons waren (het zegt meer over die 4 personen zelf dan over ons en we hebben er gauw geen woorden meer aan vuil gemaakt). Achteraf waren we nog samen om te praten,te eten en te herdenken. Een jaar later is mijn vader overleden. Het troost mij dat ze nu samen zijn.


Kaatje _Ka,ja het kwam vandaag wel behoorlijk binnen. En uiteraard houden herinneringen een mens in leven. Vandaag ben ik ook thuis geweest en heb ook ff de rust opgezocht,verder gesport voor de afleiding en een gedicht over hem geschreven waarin ik mijn gevoelens kwijt kan. Ik heb nog 4 zussen en mijn moeder leeft nog. Mijn vader is een jaar na mijn broer overleden. Ja,mijn broer en ik we waren een goed team en begrepen elkaar ook zonder woorden. Gelukkig kon hij nog wel genieten. En uiteraard is het een gemis,net als een stoel aan tafel die voor altijd leeg al blijven. Maar het gevoel mag er zijn.

LemoosGaatDoor,bedankt voor je reactie! Ook jou lees ik altijd graag en je verwoordt hetgeen wat je meemaakt altijd goed. Opeens je vader verliezen is ook erg schrikken en dan had je geen kans om afscheid te nemen. Fijn dat sommige grappige dingen je aan je vader doen denken! Is hij toch nog bij je. Heftig trouwens dat je opa zijn zoon heeft overleefd! En ja,het is niet anders. En sommige mensen gaan te vroeg.

tieger,thanks! Ik begreep dat je baby toen 2,5 maanden in het ziekenhuis lag? Was hij ernstig ziek? Zeker heftig! En jullie hebben veel meegemaakt.

Xantileppe,ja het verlies vliegt je aan en ik laat het ook toe. Herdenken en rouwen is belangrijk en soms met kerst of met zijn verjaardag heb ik dat ook. Maar weer iets minder intens dan vandaag en de sterfdag is nog altijd het meest confronterende. In herinneringen leven onze dierbaren verder.

Bo-Katan,heftig van je moeder! Het leven is niet eerlijk. Ook jij veel sterkte! Ik kan me voorstellen dat jij haar mist. Ja herkenbaar dat het gevoel van gemis wat intenser is bij mooi weer. Ik heb de mooie herfstdag als troostend ervaren maar ook als intens.

LoveDobby,thanks!

MeFunny,bedankt voor je lieve woorden! En ja,het gemis mag er zeker zijn.

A-ha,het besef kan je soms ineens overvallen,dat je iemand nooit meer ziet. En huilen is oke want het lucht ook op. Ja het verdriet blijft,is minder vaak en het mag er zijn.

SweetFirefly,thanks!

Djessy,volkomen okay! Soms is het lastig om het in woorden uit te drukken of te confronterend. Rouwen kan je op allerlei manieren. Jij ook een dikke knuf!

apppie,dankjewel!

Eidde,ik geef er zeker aan toe en mijn gevoelens mogen er zijn. Maar vandaag ervoer ik dat als extreem heftig. 44 jaar is ook jong en ook die paniek herken ik en het voelt zo raar van binnen alsof ik dan ff blokkeer. Gelukkig gaat dat daarna ook weer over.

Maleficent,wat lief van je! Ik denk vaak aan al die herinneringen terug die ik van hem heb.


Zo,voor vandaag is het genoeg. Ik heb enorm veel geschreven. Zodra ik weer tijd heb kom ik weer posten. Nogmaals bedankt voor jullie reacties! Dat vind ik erg fijn.