Hier mag alles zijn en weer verdwijnen - 5

Wat ontzettend naar dat je zo kopje onder was Olle. Het is fijn om je weer even te zien, maar voel je alsjeblieft niet verplicht.
Als het voor jou beter is om afstand te houden, doe dat dan.

Olle, wat fijn om even iets van je te lezen. Voel je nooit verplicht iets van je te laten horen, maar ik mis je als je er niet bent.

Avo, hoe is het nu? Ben je de nacht en de dag een beetje doorgekomen? Is het gelukt zonder (al te veel) straf?

Ik had me helemaal niet gerealiseerd (maar wat fijn), dat er ook nog een schoonvader is. Snap wel dat dat het moeilijker maakt om eventueel bij hun te blijven. Je weet nog geen datum toch? Anders kan je kijken of er toevallig iemand op vakantie is ook in die tijd. Of misschien een andere mogelijkheid: kunnen man en kids een weekje op een vakantiepark in de buurt bivakkeren? Het valt vast niet precies in een vakantie, maar dat ze van daaruit naar school gaan en voor de rest met man lekker leuke dingen doen, zwemmen, enz. Hebben zij ook iets extra's, en hoef jij je minder schuldig te voelen dat je er niet voor ze bent (dat vind ik niet, ik vermoed dat jij dat zou vinden).

Als het allemaal geen optie is snap ik dat ook, ik opper gewoon alles wat er in me opkomt en jij mag alles afwijzen

Lieve Olle, wat fijn om je even te lezen. En wat naar dat je kopje onder bent gegaan. Gek is dat he, dat het ene moment je het gevoel kan hebben alles op de rit te hebben en het andere moment alles ophoudt? Begin je weer te klimmen? Of is het nog steeds donker?

Avo, heb je beste vriendinnetjes die begrijpen zonder praten, waar je stil kan zijn zonder verwijt? Is het een idee als je zo iemand hebt, om samen een huisje in de buurt te huren? Twee slaapkamers, ze kan haar eigen gang gaan, maar wel in de buurt?

Dat zou mijn oplossing zijn. Maar dan is het wel handig zo'n vriendschap te hebben...

Of kinderen juist een weekje naar opa en oma, en thuis met man? Hij is veilig, toch?

Jullie denken lief mee!
Man& kinderen eruit zetten wil ik niet. Gedoe met sporten, schoolspullen, speelgoed, clubjes en afspraken.
Bovendien voelt het heel naar om hen te vragen weg te gaan omdat ik niet wil zorgen.

Huisje huren is nu de overweging. Kosten zijn al hoog door coach/hapto, dus dat vind ik heel moeilijk. Het alleen zijn is twijfel handig.
Vriendin vragen is te groot, teveel overlast.
Ik wil wel afspraken vooruit plannen met vriendinnen om te wandelen of savonds even een bakkie te doen of te sporten. Gewoon, dat ik niet verzuip alleen.
Dat voelt -zeker als k het niet uitleg en ze dus makkelijk nee kunnen zeggen- als niet teveel.

Kinderen een week naar opa en oma.
De goede opa en oma wonen net te ver voor clubjes, school, vrienden etc. Daarnaast zouden kinderen dat raar en niet echt chill vinden in een schoolweek denk ik.
Mijn ouders zou makkelijker zijn, dichterbij. Maar geen haar op mn hoofd die daaraan denkt.
Zolang en zoveel alleen met de kinderen is geen optie.

Op iemands huis passen ga ik zeker even checken.

Jullie zijn lief.
Net voor het eerst een beetje met man over gehad. We praten dus echt niet over dit soort dingen...

Ik ga erover nadenken, maar dit is voor mij veel te groot om te vragen.
Een keer afspreken in die week is moeilijk maar durf ik wel denk ik.

Avo: Ik denk dat ik ook voor een huisje ergens in de buurt zou gaan in combinatie met veel vooruitgeplande afspraken. Desnoods elke dag een, privé of met een zorgverlener. Zodat je geen enkele dag de hele dag bent.

Wat mooi geschreven naar Selune trouwens!

Ik zit de laatste weken niet goed in mijn vel, veel aan het piekeren, waarvan ik merk dat dit me echt niet beter laat voelen of misschien is dit juist wel de oorzaak, maar ik kom niet goed uit die spiraal. Het werk vraagt veel energie en ik voel me daar vaak ook niet voldoen. Ik had vanmiddag iets daarover tegen een collega gezegd die ik niet vaak zie en zij kon het moeilijk geloven dat ik het niet goed zou doen, want * en * is voor iedereen moeilijk. Klopt, maar ik voel me momenteel echt te kort schieten.

Mijn rooster is ook niet fijn en ik ben op dinsdags al uitgeput, dus ik wil dat in de 2e periode anders. Collega die daarover gaat is vanaf eind deze week voor een aantal weken tijdelijk ziek thuis en haar taken zijn overgedragen, dus ik dacht: ik geef dit alvast bij haar aan met de vraag of zij het nog doorgeeft aan haar tijdelijke vervangers of dat ik het rechtstreeks met hen moet bespreken. Krijg ik terug dat ik het t.z.t. bespreekbaar moet maken (oké) met nog een opmerking erbij alsof ik geen recht heb om iets aan mijn rooster te willen veranderen. Daar ben ik dus erg over gevallen, want ik sta volledig in mijn recht plus dat iets lijkt mij altijd anders kan als daar een goede reden voor is. Ik heb nog niet gereageerd trouwens omdat ze het toch niet meer leest.

Zeg ik dat tegen man, komt hij weer meteen met 'vind je het nog wel leuk' blablabla. Elke keer als ik iets vertel wat ik niet leuk vind of waar ik me aan erger op het werk komt hij daarmee. Hij noemt het zelfs klagen. Dus in plaats van dat hij gewoon naar me luistert, zit ik dan weer in een discussie over het verschil tussen de definitie van klagen en je ergens aan ergeren of niet leuk vinden. Jezus, ik wil gewoon even mijn verhaal kwijt, maar ik moet blijkbaar eerst afwegen of het wel positief genoeg is.

Bottom line, ik voel me nergens echt gehoord en dat is precies de rode draad waarvan het einde zoek is. Wat kan ik meer doen dan dingen aangeven, erover praten? Wat als dat niet genoeg is?

@advo in hoeverre weet je man van je kliniek opname en wat er daarna verwacht gaat worden ? Want iedereen roept hier goede ideeën maar man moet ergens wel onderdeel zijn in je herstel/in je veilige haven thuis en ik weet dat ik makkelijk praten heb met een man zoals de mijne maar juist doordat hij in je plan zit kan je thuis dadelijk beter los laten en dat is wel belangrijk in de kliniek voor de focus.

@diva kan je niet na bedrijfsarts en bij hem neerleggen waarom een bepaald rooster belangrijk is. Als het zwart op wit staat kunnen je collega's er niet meer op heen.