Psyche
alle pijlers
Hoe kan ik er zijn voor mijn depressieve suïcidale moeder?
maandag 22 februari 2021 01:44
Hoi allemaal,
Zoals de titel al zegt... hoe kan ik er zijn voor mijn depressieve moeder? Hopelijk zijn er mensen die hier ervaring mee hebben.
Mijn moeder was al depressief voor mijn geboorte en ik ken haar hierdoor helaas niet anders. Door verschillende veranderingen merk ik dat het de laatste tijd heel erg slecht gaat. Waar het normaal gesproken met ups en downs gaat zijn het nu voornamelijk downs. In de afgelopen 4 maanden heeft zij 2 zelfmoordpogingen ondernomen waarbij ik de 1e keer een ambulance heb gebeld en is zij de 2e keer met veel moeite (vrijwillig) opgenomen op de PAAZ. Zij heeft nooit eerder geprobeerd zelfmoord te plegen hierdoor ben ik me kapot geschrokken. Ze heeft al jaren medicatie en zo’n beetje alles wat er bestaat geprobeerd.
Ik spreek regelmatig mijn zorgen uit richting haar ambulant begeleider en psychiater maar ik word altijd afgekapt en mijn moeder wordt min of meer voor een “ luie vrouw” uitgemaakt en zij gaan niet aan een dood paard trekken. De 1e keer had zij een flinke overdosis slaappillen ingenomen en werd zij gewoon weer naar huis gestuurd enkele uren later. De crisisdienst gaf aan dat er geen plek was op de PAAZ. Haar begeleider en psychiater kwamen 3 dagen later aan huis en zeiden dat er geen risico meer was. Ik gaf direct aan dat dit een verkeerde inschatting was en dat zij letterlijk aan het doordraaien was zonder medicatie. Er werd mij toen toegesnauwd dat ik mij maar eens niet zo druk moest maken en zij een volwassen vrouw is. Helaas enkele weken later was de 2e poging.
Ik probeer veel met haar te praten. Regelmatig contact te zoeken maar ik stond in het verleden helaas continue voor een gesloten deur of ik kreeg geen reactie op de Whatsapp waardoor ik me ook weer terugtrok in het contact. Nu heb ik een huissleutel en kan ik gelukkig naar binnen( uiteraard in overleg met haar). Ik stuur af en toe een kaartje of een klein kadootje om haar “ op te vrolijken”. Ik laat haar weten dat ik er altijd voor haar zal zijn. Het vervelende is dat ze echt alleen is, er is geen enkel contact met iemand uit de complete familie. Ik vind het soms moeilijk om haar te steunen, te begrijpen of iets voor haar te betekenen. Ook op alles wat ik voorstel, hoor ik standaard een “nee dat gaat niet” of “ nee het lukt niet” of “ nee laat maar”. Het doet me pijn om te zien dat ze er oprecht de kracht niet voor heeft. Ze zit echt continue in een heftige depressie zonder manische buien en met extreme slaapproblemen. Ik zou willen dat ik de ellende kon wegnemen want mijn moeder is echt geen aansteller en zo zou ik haar ook zeker niet willen wegzetten. Vanwege alle psychische en slaapklachten zijn er ook heel veel “onverklaarbare” lichamelijke klachten bijgekomen. Ze leeft momenteel al ruim 25 jaar met deze depressie die ontstaan is vanwege allerlei trauma’s die ze in haar jeugd heeft meegemaakt.
Ik hoop dat er iemand een soortgelijke situatie heeft meegemaakt of zelf last heeft (gehad) van een depressie en mij wellicht tips zou kunnen geven in het contact.
Zoals de titel al zegt... hoe kan ik er zijn voor mijn depressieve moeder? Hopelijk zijn er mensen die hier ervaring mee hebben.
Mijn moeder was al depressief voor mijn geboorte en ik ken haar hierdoor helaas niet anders. Door verschillende veranderingen merk ik dat het de laatste tijd heel erg slecht gaat. Waar het normaal gesproken met ups en downs gaat zijn het nu voornamelijk downs. In de afgelopen 4 maanden heeft zij 2 zelfmoordpogingen ondernomen waarbij ik de 1e keer een ambulance heb gebeld en is zij de 2e keer met veel moeite (vrijwillig) opgenomen op de PAAZ. Zij heeft nooit eerder geprobeerd zelfmoord te plegen hierdoor ben ik me kapot geschrokken. Ze heeft al jaren medicatie en zo’n beetje alles wat er bestaat geprobeerd.
Ik spreek regelmatig mijn zorgen uit richting haar ambulant begeleider en psychiater maar ik word altijd afgekapt en mijn moeder wordt min of meer voor een “ luie vrouw” uitgemaakt en zij gaan niet aan een dood paard trekken. De 1e keer had zij een flinke overdosis slaappillen ingenomen en werd zij gewoon weer naar huis gestuurd enkele uren later. De crisisdienst gaf aan dat er geen plek was op de PAAZ. Haar begeleider en psychiater kwamen 3 dagen later aan huis en zeiden dat er geen risico meer was. Ik gaf direct aan dat dit een verkeerde inschatting was en dat zij letterlijk aan het doordraaien was zonder medicatie. Er werd mij toen toegesnauwd dat ik mij maar eens niet zo druk moest maken en zij een volwassen vrouw is. Helaas enkele weken later was de 2e poging.
Ik probeer veel met haar te praten. Regelmatig contact te zoeken maar ik stond in het verleden helaas continue voor een gesloten deur of ik kreeg geen reactie op de Whatsapp waardoor ik me ook weer terugtrok in het contact. Nu heb ik een huissleutel en kan ik gelukkig naar binnen( uiteraard in overleg met haar). Ik stuur af en toe een kaartje of een klein kadootje om haar “ op te vrolijken”. Ik laat haar weten dat ik er altijd voor haar zal zijn. Het vervelende is dat ze echt alleen is, er is geen enkel contact met iemand uit de complete familie. Ik vind het soms moeilijk om haar te steunen, te begrijpen of iets voor haar te betekenen. Ook op alles wat ik voorstel, hoor ik standaard een “nee dat gaat niet” of “ nee het lukt niet” of “ nee laat maar”. Het doet me pijn om te zien dat ze er oprecht de kracht niet voor heeft. Ze zit echt continue in een heftige depressie zonder manische buien en met extreme slaapproblemen. Ik zou willen dat ik de ellende kon wegnemen want mijn moeder is echt geen aansteller en zo zou ik haar ook zeker niet willen wegzetten. Vanwege alle psychische en slaapklachten zijn er ook heel veel “onverklaarbare” lichamelijke klachten bijgekomen. Ze leeft momenteel al ruim 25 jaar met deze depressie die ontstaan is vanwege allerlei trauma’s die ze in haar jeugd heeft meegemaakt.
Ik hoop dat er iemand een soortgelijke situatie heeft meegemaakt of zelf last heeft (gehad) van een depressie en mij wellicht tips zou kunnen geven in het contact.
crazy74 wijzigde dit bericht op 22-02-2021 01:46
Reden: -
Reden: -
0.00% gewijzigd
maandag 22 februari 2021 02:35
Je bent het huis uit, dus minimaal 20, gok ik, mogelijk ouder. Dat betekent dat je moeder ook minimaal 20 jaar, mogelijk langer depressief is.
Jij wil duidelijk graag dat ze beter wordt, dat is ook logisch en daar is niets mis mee, maar weet je ook wat je moeder wil?
Mijn eerste advies zou zijn om het daar met haar over te hebben. (Hoe) ziet zij haar toekomst? Hoe ver wil ze gaan voor hulp/beterschap? Wat denkt ze nodig te hebben? En waarom heeft ze zelfmoordpogingen gedaan; was het een wanhoopsdaad of is ze er echt klaar mee?
Probeer echt naar haar te luisteren en je eigen gevoel of mening zoveel mogelijk voor jezelf te houden, zodat ze alle ruimte heeft.
Van daaruit kun je misschien weer samen stappen zetten, welke kant dat dan ook op is.
Jij wil duidelijk graag dat ze beter wordt, dat is ook logisch en daar is niets mis mee, maar weet je ook wat je moeder wil?
Mijn eerste advies zou zijn om het daar met haar over te hebben. (Hoe) ziet zij haar toekomst? Hoe ver wil ze gaan voor hulp/beterschap? Wat denkt ze nodig te hebben? En waarom heeft ze zelfmoordpogingen gedaan; was het een wanhoopsdaad of is ze er echt klaar mee?
Probeer echt naar haar te luisteren en je eigen gevoel of mening zoveel mogelijk voor jezelf te houden, zodat ze alle ruimte heeft.
Van daaruit kun je misschien weer samen stappen zetten, welke kant dat dan ook op is.
maandag 22 februari 2021 05:33
Hoi To
Heb je ook contact met de huisarts over de pogingen en de reacties van de hulpverlening?
Ik zou net zoals tijdvoortaart voorsteld een eerlijk gesprek aangaan met je moeder.
In wat zij wilt, heel erg lastig voor jouw want je wilt natuurlijk liever niet horen dat je ouder niet meer wilt ook al heb jij het gevoel dat het leven nog zo veel te bieden heeft.
Maar dan heb je ook de mogelijkheid om een ander pad te gaan bewandelen die voor jouw en je moeder hopelijk veel humaner is.
Dan afwachten wanneer een poging een keer slaagt.
Heb je ook contact met de huisarts over de pogingen en de reacties van de hulpverlening?
Ik zou net zoals tijdvoortaart voorsteld een eerlijk gesprek aangaan met je moeder.
In wat zij wilt, heel erg lastig voor jouw want je wilt natuurlijk liever niet horen dat je ouder niet meer wilt ook al heb jij het gevoel dat het leven nog zo veel te bieden heeft.
Maar dan heb je ook de mogelijkheid om een ander pad te gaan bewandelen die voor jouw en je moeder hopelijk veel humaner is.
Dan afwachten wanneer een poging een keer slaagt.
maandag 22 februari 2021 06:14
To, ik denk dat het belangrijk is om te accepteren dat zij haar hele leven ziek zal blijven en dat jij daar niet verantwoordelijk voor bent. Behalve binnen je grenzen op bezoek haar steunen, kun je niet zoveel.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 22 februari 2021 07:30
Wat erg als het je moeder is. Ik zou doorgaan op dezelfde voet; bij tijden zal het best wel tot haar doordringen dat haar dochter om haar geeft en moeite doet. Persoonlijk kan je niet veel meer bereiken denk ik, als iemand het leven voortdurend als een onneembare berg ellende ziet.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
maandag 22 februari 2021 07:57
Misschien heb je hier wat aan. Dit is een online cursus waarin je tips krijgt hoe je ermee om kunt gaan als een dierbare suïcidaal is:
https://www.113.nl/ik-maak-me-zorgen-om-iemand-anders
Daarnaast zou ik je willen adviseren om ook
hulp voor jezelf te zoeken. Een depressieve suïcidale ouder is een enorme psychische belasting, en daar komen vaak heel
veel gevoelens (zoals onmacht, schuldgevoel, verantwoordelijkheidsgevoel, enz.) bij kijken. Een beetje hulp kan helpen voorkomen dat je zelf verstrikt raakt in die gevoelens.
Sterkte
https://www.113.nl/ik-maak-me-zorgen-om-iemand-anders
Daarnaast zou ik je willen adviseren om ook
hulp voor jezelf te zoeken. Een depressieve suïcidale ouder is een enorme psychische belasting, en daar komen vaak heel
veel gevoelens (zoals onmacht, schuldgevoel, verantwoordelijkheidsgevoel, enz.) bij kijken. Een beetje hulp kan helpen voorkomen dat je zelf verstrikt raakt in die gevoelens.
Sterkte
maandag 22 februari 2021 07:57
Moeilijke situatie.
Ik zou me niet met haar behandeling bemoeien. Jij hebt misschien wel beeld op hoe je moeder is vergeleken met anders, maar je hebt niet de kennis in huis om te kunnen beoordelen hoe je daar het beste mee om kunt gaan.
En ik zou leren omgaan met de wetenschap dat zij het leven niet fijn vindt.
Ik zou me niet met haar behandeling bemoeien. Jij hebt misschien wel beeld op hoe je moeder is vergeleken met anders, maar je hebt niet de kennis in huis om te kunnen beoordelen hoe je daar het beste mee om kunt gaan.
En ik zou leren omgaan met de wetenschap dat zij het leven niet fijn vindt.
maandag 22 februari 2021 08:19
maandag 22 februari 2021 08:36
Ik herken je verhaal, ik heb zelf hulp gezocht en die raad eigenlijk aan om juist wat afstand te nemen. Dat is het leven van je moeder en dit is het leven van jou. De moed waarin ze zich bevind is ook niet van mij afhankelijk hoewel ik soms wel dat gevoel heb. Maar het beïnvloed wel ook mijn leven omdat ik me vaak veel zorgen maak. Het is heel moeilijk maar ik leed en lijd er eigenlijk dus nog onder maar ik probeer er aan te werken.
Vergeef me dat ik schreeuw wat ik niet weet en dat ik zwijg over wat helder is, dat ik nooit zeg wat ik bedoel en dingen roep die ik niet voel.
maandag 22 februari 2021 08:45
maandag 22 februari 2021 09:05
viva-amber schreef: ↑22-02-2021 06:14To, ik denk dat het belangrijk is om te accepteren dat zij haar hele leven ziek zal blijven en dat jij daar niet verantwoordelijk voor bent. Behalve binnen je grenzen op bezoek haar steunen, kun je niet zoveel.
Dit is de waarheid maar ook het moeilijkste dat er is. Daar zou ik zelf goede therapie bij zoeken TO, maar ik neem aan dat je al therapie hebt als je bent opgegroeid met deze moeder.
Heel veel sterkte.
maandag 22 februari 2021 09:39
Ik heb hier jarenlang mee te maken gehad helaas. Wat ik geleerd heb is dat voldoende doe om mij op termijn niet schuldig te hoeven voelen, maar me daarbij ook realiseer dat ik geen ijzer met handen kan breken en ook mezelf moet beschermen. Overigens herken ik je frustraties tav de GGZ heel erg goed, maar dat ga je niet veranderen ben ik bang. Soms is het ook accepteren dat het is wat het is.
maandag 22 februari 2021 09:46
ditviva-amber schreef: ↑22-02-2021 06:14To, ik denk dat het belangrijk is om te accepteren dat zij haar hele leven ziek zal blijven en dat jij daar niet verantwoordelijk voor bent. Behalve binnen je grenzen op bezoek haar steunen, kun je niet zoveel.
maandag 22 februari 2021 09:55
Als depressieve/ suïcidale moeder en als kind van zeg ik: zorg voor jezelf. Mijn kinderen zijn nog jong maar krijgen nu al therapie omdat ze erg geneigd zijn om op hun tenen te lopen, ondanks dat we ze zoveel mogelijk uit de wind houden. Realiseer je dat je niets voor je moeder kan doen behalve er zijn, en dan ook echt jezelf zijn. Voor jezelf kiezen, je grenzen aangeven, het is nodig. Maak van haar pijn niet jouw pijn, daar is niemand mee geholpen. Wat afstand voelt misschien hard, maar als dat voor jou goed is, is dat voor je moeder ook goed. Laat het GGZ verhaal los, daar ga je niets bereiken.
Heel veel sterkte ermee.
Heel veel sterkte ermee.
Met de moed van de wanhoop en tegen beter weten in
Blijf ik geloven, omdat dat wel moet
maandag 22 februari 2021 10:04
TO hier helaas ook ervaring. Zo kwam ik er bij toeval achter dat het niet de eerste keer was dat mijn moeder op de eerste hulp belandde.... geregeld pogingen. Het werd mij gewoon niet verteld omdat zij dat niet wilde. Toen ze wel op de ic belandde vond ik dat heftig. En twee dagen er na mocht ze gewoon weer naar huis..wat was ik boos. Ik deed er ook alles aan om haar op te vrolijken, er voor haar te zijn, of boos te worden waarom ze toch soms zo eigenwijs was. Medicatie hielp hier ook niet. Uiteindelijk heeft elektro shock therapie haar geholpen, al is ze veel van haar geheugen kwijt.
Wat mij uiteindelijk hielp was dit:'Ik kan mijn moeder niet dwingen het leven leuk te vinden'. Daarmee maakte ik mijzelf niet verantwoordelijk voor haar leven. Dat is ze zelf. Ik kon er voor haar zijn op mijn manier maar stopte met moederen (makkelijker gezegd dan gedaan) en het te willen overnemen van haar.
Sterkte. Hoop dat je er iets aan hebt.
Wat mij uiteindelijk hielp was dit:'Ik kan mijn moeder niet dwingen het leven leuk te vinden'. Daarmee maakte ik mijzelf niet verantwoordelijk voor haar leven. Dat is ze zelf. Ik kon er voor haar zijn op mijn manier maar stopte met moederen (makkelijker gezegd dan gedaan) en het te willen overnemen van haar.
Sterkte. Hoop dat je er iets aan hebt.
maandag 22 februari 2021 10:44
Bedankt voor alle reactie tot nu toe. Ik moet erbij vermelden dat mijn ouders op een vervelende manier uit elkaar zijn gegaan toen ik jonger was en ik vervolgens in diverse internaten ben beland. Heb zelf veel therapie gehad destijds maar ben momenteel niet in behandeling.
Ik begrijp dat ik soms afstand moet nemen omdat het mijn leven anders teveel beïnvloed. Ik vind het ook niet prettig om snachts wakker te liggen en buikpijn te krijgen als ik 2 dagen niks hoor.
Het is lastig om te achterhalen wat mijn moeder nou echt wilt. De ene keer geeft ze aan euthanasie te willen en de andere keer zegt ze dat als haar slaapproblemen opgelost worden ze het leven nog wel ziet zitten. Ze heeft al een onderzoek gehad met slaapkastjes maar daar kwam weinig uit. Alle slaapmedicaties werken maar voor een korte tijd. Ze was op een gegeven moment zo verward van het niet slapen dat ze de toilet snachts niet kon vinden en op een emmer ging.
Ze oogt als een normale 46 jarige vrouw waarvan de artsen zeggen dat ze nog lang niet is uitbehandeld. Ze hebben het al eens over elektroshock therapie gehad maar ze durft het niet en iemand in haar omgeving had er geen vooruitgang bij. Ik heb aangegeven mee te gaan als ze echt angstig zou zijn voor de behandeling.
Het is lastig, ze zal zelf de stappen moeten zetten maar momenteel is ze er lichamelijk ook ontzettend slecht aan toe.
Ik begrijp dat ik soms afstand moet nemen omdat het mijn leven anders teveel beïnvloed. Ik vind het ook niet prettig om snachts wakker te liggen en buikpijn te krijgen als ik 2 dagen niks hoor.
Het is lastig om te achterhalen wat mijn moeder nou echt wilt. De ene keer geeft ze aan euthanasie te willen en de andere keer zegt ze dat als haar slaapproblemen opgelost worden ze het leven nog wel ziet zitten. Ze heeft al een onderzoek gehad met slaapkastjes maar daar kwam weinig uit. Alle slaapmedicaties werken maar voor een korte tijd. Ze was op een gegeven moment zo verward van het niet slapen dat ze de toilet snachts niet kon vinden en op een emmer ging.
Ze oogt als een normale 46 jarige vrouw waarvan de artsen zeggen dat ze nog lang niet is uitbehandeld. Ze hebben het al eens over elektroshock therapie gehad maar ze durft het niet en iemand in haar omgeving had er geen vooruitgang bij. Ik heb aangegeven mee te gaan als ze echt angstig zou zijn voor de behandeling.
Het is lastig, ze zal zelf de stappen moeten zetten maar momenteel is ze er lichamelijk ook ontzettend slecht aan toe.
maandag 22 februari 2021 11:29
[...]
Als ze er zo slecht aan toe is, zie je zelf geen uitweg meer en ik vind het dan fijn als een ander de beslissing voor mij neemt (of iig stevig stuurt). Maar ik heb het enorm getroffen met mijn behandelaar en mijn vriend, die beiden stevig blijven geloven dat het ooit beter gaat worden.
slaapproblemen zijn overigens ruk als je depressief bent, dan duren de dagen wel enorm lang..... Volgens mij hebben ze daar in groningen ook een studie voor lopen.
Als ze er zo slecht aan toe is, zie je zelf geen uitweg meer en ik vind het dan fijn als een ander de beslissing voor mij neemt (of iig stevig stuurt). Maar ik heb het enorm getroffen met mijn behandelaar en mijn vriend, die beiden stevig blijven geloven dat het ooit beter gaat worden.
slaapproblemen zijn overigens ruk als je depressief bent, dan duren de dagen wel enorm lang..... Volgens mij hebben ze daar in groningen ook een studie voor lopen.
moderatorviva wijzigde dit bericht op 22-02-2021 13:07
Reden: Medisch advies geven is verboden
Reden: Medisch advies geven is verboden
23.29% gewijzigd
Met de moed van de wanhoop en tegen beter weten in
Blijf ik geloven, omdat dat wel moet
maandag 22 februari 2021 11:38
To probeer te accepteren dat je moeder ziek is en blijft. Dit is al vele jaren zo en zal zo blijven tenzij ze zelf anders wil.EN kan. Ze heeft alles al zo'n beetje geprobeerd en het werkt niet of maar even.
Jiij kunt haar steunen maar meer ook niet. Accepteer haar zoals ze is. En probeer haar niet op te vrolijken of te veranderen. Dat zal niet lukken omdat ze het zelf moet doen en dat kan ze niet
Jiij kunt haar steunen maar meer ook niet. Accepteer haar zoals ze is. En probeer haar niet op te vrolijken of te veranderen. Dat zal niet lukken omdat ze het zelf moet doen en dat kan ze niet
maandag 22 februari 2021 12:33
Ik zou geen behandelvoorstellen doen. Zij heeft hulpverlening en psychiater. Waarom denk je dat je het beter weet? Sommige mensen genezen niet.
Ik vind het ongepast om hier medische adviezen te geven, zoals deelname een paddo studie tbv iemand die je niet kent en in die in PAAZ zit. Voor hetzelfde geldt zijn er contraindicaties.
Ik vind het ongepast om hier medische adviezen te geven, zoals deelname een paddo studie tbv iemand die je niet kent en in die in PAAZ zit. Voor hetzelfde geldt zijn er contraindicaties.
This user may use sarcasm and cynicism in a way you are not accustomed to. You might suffer severe mental damage.
maandag 22 februari 2021 12:59
En soms is het handig als iemand je wijst op de opties/ mogelijkheden buiten het standaard depressie protocol. Het is niet zo dat als ik het zeg dat ze dat ook meteen kan doen.....viva-amber schreef: ↑22-02-2021 12:33Ik zou geen behandelvoorstellen doen. Zij heeft hulpverlening en psychiater. Waarom denk je dat je het beter weet? Sommige mensen genezen niet.
Ik vind het ongepast om hier medische adviezen te geven, zoals deelname een paddo studie tbv iemand die je niet kent en in die in PAAZ zit. Voor hetzelfde geldt zijn er contraindicaties.
Tot is zelf niet labiel, die kan er prima op googelen en bij interesse het met de behandelaar van haar moeder bespreken, die uiteindelijk zal moeten doorverwijzen.
Maar goed, heb een waarschuwing gekregen dus Viva is het met je eens
Met de moed van de wanhoop en tegen beter weten in
Blijf ik geloven, omdat dat wel moet
maandag 22 februari 2021 14:36
To heb je privé bericht gestuurd.
Als behandelingen niet werken, is de aanpak misschien verkeerd, of de diagnose. Ik zou zeggen om juist wel kijken naar andere dingen die over het hoofd gezien zouden kunnen zijn?
Het is zwaar voor je moeder,maar zorg in ieder geval ervoor dat haar leven niet twee levens kost met de jouwe erbij. Daar bedoel ik mee, probeer zo vol en prettig te leven als je kunt. Dat helpt haar misschien ook een beetje, als het goed met je gaat.
Als behandelingen niet werken, is de aanpak misschien verkeerd, of de diagnose. Ik zou zeggen om juist wel kijken naar andere dingen die over het hoofd gezien zouden kunnen zijn?
Het is zwaar voor je moeder,maar zorg in ieder geval ervoor dat haar leven niet twee levens kost met de jouwe erbij. Daar bedoel ik mee, probeer zo vol en prettig te leven als je kunt. Dat helpt haar misschien ook een beetje, als het goed met je gaat.
"Dus zie je iemand lopen Met rode ogen heel bedeesd Dan weet je, haar potje is pas vol geweest."
vrijdag 26 februari 2021 19:33
zilverelfje schreef: ↑22-02-2021 12:59En soms is het handig als iemand je wijst op de opties/ mogelijkheden buiten het standaard depressie protocol. Het is niet zo dat als ik het zeg dat ze dat ook meteen kan doen.....
Tot is zelf niet labiel, die kan er prima op googelen en bij interesse het met de behandelaar van haar moeder bespreken, die uiteindelijk zal moeten doorverwijzen.
Maar goed, heb een waarschuwing gekregen dus Viva is het met je eens
Hm, vreemd dat het noemen van een optie gezien wordt als medisch advies geven. Als iemand zegt 'kijk eens naar EMDR' is dat ook geen medisch advies.
zaterdag 27 februari 2021 21:50
Voor mij zijn alle opties meer dan welkom.
Ook fijn om het eens te horen van iemand die zelf bekend is met depressies en wat er aan mogelijkheden zijn.
Helaas gaat het de afgelopen week weer bergafwaarts.. ik vrees dat ze binnen nu en 2 weken weer op de paaz zit
Psychiater heeft nog steeds geen lichamelijk en bloedonderzoek geregeld en ook geen nieuwe slaapmedicatie voorgesteld dus het is nu weer wachten tot het misgaat..
Ook fijn om het eens te horen van iemand die zelf bekend is met depressies en wat er aan mogelijkheden zijn.
Helaas gaat het de afgelopen week weer bergafwaarts.. ik vrees dat ze binnen nu en 2 weken weer op de paaz zit
Psychiater heeft nog steeds geen lichamelijk en bloedonderzoek geregeld en ook geen nieuwe slaapmedicatie voorgesteld dus het is nu weer wachten tot het misgaat..
