Psyche
alle pijlers
Hoe krijg jij alles (niet) voor elkaar?
woensdag 22 januari 2020 12:02
Inmiddels zit ik al een paar maanden thuis met een burn out en is er uiteraard een heel arsenaal aan hulptroepen ingeschakeld. Het gaat eigenlijk best goed met me, ik voel me (zolang ik niet werk) weer 'normaal' alleen kom ik er achter dat mijn normaal eigenlijk niet echt normaal is, maar nog steeds mega gestressed en dat ik vol zit met 'moeten' en een tikje overdreven verantwoordelijkheidsgevoel.
Uiteraard ben ik daar met de psycholoog mee aan het werk, maar ik ben toch ook wel benieuwd naar hoe andere mensen dat doen. In mijn omgeving heb ik weinig moeders, ik heb veel vrijgezelle vriendinnen of kinderloze vriendinnen met niet-doorsnee banen en dat is lastig vergelijkingsmateriaal. Die zijn ook heel druk, maar op een andere manier. Die vriendinnen en mijn andere therapeut (niet de psycholoog) vertellen me steeds dat ik te veel wil en dat de lat te hoog ligt en ik vind oprecht dat ze dat verkeerd zien. Gewoon werken, voor je kinderen zorgen en je huishouden op orde hebben en daarnaast nog af en toe sporten en leuke dingen doen zie ik als een soort 'basis' van wat je in ieder geval moet kunnen en doen zeg maar. Dat dat niet lukt voelt als behoorlijk falen.
Nu ben ik een enorme chaoot en ik overzie dingen heel vaak niet. Zo is mijn was al jaren een drama, het wordt heus schoon, maar verder dan de wasmand komt het zelden en ik vind dat een enorme tekortkoming van mezelf. Was hoort schoon, opgevouwen en netjes in de kast.
Voor veel dingen heb ik inmiddels wel een oplossing: ik heb huishoudelijke hulp die de grote dingen doet, badkamer, wc, keuken, woonkamer. Zelf moeten we af en toe nog stofzuigen en het toilet eens extra doen en de was en de gewone ravage opruimen die je met pubers en huisdieren hebt.
Ik heb inmiddels ook een systeem waardoor ik niet meer 6x per jaar met een lege accu en de lichten aan op straat sta, en ik niet meer standaard mijn sleutels en pinpas kwijtraak. Dit na jaren en jaren 'ervaringsleren' en iets te vaak mijn man en/of de anwb moeten bellen.
Plannen wat we gaan eten, boodschappen, het is allemaal een enorme klus voor me en het kost me voor zover ik kan zien meer moeite dan de gemiddelde mens. Eigenlijk heb ik voor al dat soort dingen totaal geen routine. Ik doe wat ik tegenkom, maar heel onregelmatig en dus vaker niet dan wel.
Wat resulteert in s avonds nog snel de gymkleren in de was moeten gooien omdat die de volgende dag schoon moeten zijn en in de middag te laat door de supermarkt struinen op zoek naar iets eetbaars, wat ook weer enorm veel stress oplevert eigenlijk. Ik heb alle systemen al wel een keer geprobeerd om daar routine in te krijgen, boekjes, post its, boodschappen bestellen, elke dag een wasje proberen te doen, maar het is me nooit gelukt, het blijft chaos en omdat ik het dan niet meer overzie komt er niets meer uit mijn handen. Op mijn werk is dat ook een beetje zo: er is altijd wel ergens crisis of ellende, dus ik ga gewoon dóór, maar zonder al teveel planning of dat ik het overzie. Gewoon bikkelen dus.
Als ik 1 ding bedenk dat moet gebeuren verschijnen er minstens 20 min of meer gerelateerde zaken in mijn hoofd. Voorbeeld: Ik heb nog een zakje kaas nodig voor het avondeten, oh als ik dan toch daar ben even dat pakje wegbrengen naar het afgifte punt en als ik dat heb gedaan kan ik mooi even de auto wassen, oh lag daar niet nog een handdoek van de hond in die ik even moet wassen, wacht de wasmachine zit nog vol en dat moet in de droger, maar de droger is nog niet klaar, die moet ik even opnieuw aanzetten, ja dat krijg ik dus nooit allemaal voor elkaar en ik moet ook nog met de hond wandelen, wanneer moet ik dat nu gaan doen want dit kost allemaal veel te veel tijd. Resultaat: Paniek en ik wandel met de hond en de rest doe ik niet. Herhaal de volgende dag. Als ik wel werk is het iets beter omdat ik dan bezig ben en dan gewoon doorga en doorga en doorga . Maar dat resulteert dus in een burn out
Jaren geleden ben ik eens onderzocht op ADD/ADHD, maar die onderzoeken heb ik nooit afgemaakt (afspraak vergeten
) en ik heb niet het idee dat dat per se aan de hand is, maar dat het meer overbelasting is die misschien al wel 10 jaar of langer speelt.
Dus eigenlijk: ik zit nu thuis, ik werk niet tot minimaal, absoluut niet in mijn eigen functie en dat mag en kan ik voorlopig ook niet, maar ik heb nog steeds stress. Van het huishouden, van de boodschappen, van het feit dat ik bijvoorbeeld in de middag een afspraak heb en daar tegen aan hik en dus helemaal niet productief ben tot die tijd en vooral omdat het in mijn hoofd allemaal zou moeten lukken, maar in praktijk het me gewoon níet lukt. En ik me er dus wel extreem verantwoordelijk voor voel en vindt dat dingen nou eenmaal zo horen (kleren horen in een kast, de vloer hoort altijd zandvrij te zijn, de boodschappen horen altijd voorradig te zijn en het avondeten gepland) Dit is al van voor de burn out overigens, dus vandaar dat ik me nu weer 'normaal' voel.
Deels moet ik aan de gang met die overtuigingen, maar hoe doen jullie dat? Hebben jullie systemen voor dat soort dingen? Ik ben na een werkdag doorgaans zo uitgewrongen (wordt ook aan gewerkt om dat te voorkomen) dat ik misschien nog wel iets doe in huis maar ik me doorgaans er niet toe kan zetten om me aan een planning te houden.
Hoe in vredesnaam krijg je het voor elkaar om alle dingen die je wilt doen ook daadwerkelijk te doen En als dat niet kan: wat doe je dat níet? Want in mijn beleving is het allemaal even belangrijk eigenlijk.Hoe zorg je dus dat je niet alles wilt doen? De lijst van dingen die 'moeten' is eindeloos in mijn hoofd. Van flossen tot je benen scheren tot de keukenkastjes opruimen, weer eens langs oma, de was, gezond eten, leren programmeren, de hond goed opvoeden, helpen met huiswerk van de kinderen, betrokken zijn bij hun sport, regelmatig iets leuks doen, enzovoorts enzovoorts enzovoorts.
Dus tips en ervaringen zijn meer dan welkom.
Uiteraard ben ik daar met de psycholoog mee aan het werk, maar ik ben toch ook wel benieuwd naar hoe andere mensen dat doen. In mijn omgeving heb ik weinig moeders, ik heb veel vrijgezelle vriendinnen of kinderloze vriendinnen met niet-doorsnee banen en dat is lastig vergelijkingsmateriaal. Die zijn ook heel druk, maar op een andere manier. Die vriendinnen en mijn andere therapeut (niet de psycholoog) vertellen me steeds dat ik te veel wil en dat de lat te hoog ligt en ik vind oprecht dat ze dat verkeerd zien. Gewoon werken, voor je kinderen zorgen en je huishouden op orde hebben en daarnaast nog af en toe sporten en leuke dingen doen zie ik als een soort 'basis' van wat je in ieder geval moet kunnen en doen zeg maar. Dat dat niet lukt voelt als behoorlijk falen.
Nu ben ik een enorme chaoot en ik overzie dingen heel vaak niet. Zo is mijn was al jaren een drama, het wordt heus schoon, maar verder dan de wasmand komt het zelden en ik vind dat een enorme tekortkoming van mezelf. Was hoort schoon, opgevouwen en netjes in de kast.
Voor veel dingen heb ik inmiddels wel een oplossing: ik heb huishoudelijke hulp die de grote dingen doet, badkamer, wc, keuken, woonkamer. Zelf moeten we af en toe nog stofzuigen en het toilet eens extra doen en de was en de gewone ravage opruimen die je met pubers en huisdieren hebt.
Ik heb inmiddels ook een systeem waardoor ik niet meer 6x per jaar met een lege accu en de lichten aan op straat sta, en ik niet meer standaard mijn sleutels en pinpas kwijtraak. Dit na jaren en jaren 'ervaringsleren' en iets te vaak mijn man en/of de anwb moeten bellen.
Plannen wat we gaan eten, boodschappen, het is allemaal een enorme klus voor me en het kost me voor zover ik kan zien meer moeite dan de gemiddelde mens. Eigenlijk heb ik voor al dat soort dingen totaal geen routine. Ik doe wat ik tegenkom, maar heel onregelmatig en dus vaker niet dan wel.
Wat resulteert in s avonds nog snel de gymkleren in de was moeten gooien omdat die de volgende dag schoon moeten zijn en in de middag te laat door de supermarkt struinen op zoek naar iets eetbaars, wat ook weer enorm veel stress oplevert eigenlijk. Ik heb alle systemen al wel een keer geprobeerd om daar routine in te krijgen, boekjes, post its, boodschappen bestellen, elke dag een wasje proberen te doen, maar het is me nooit gelukt, het blijft chaos en omdat ik het dan niet meer overzie komt er niets meer uit mijn handen. Op mijn werk is dat ook een beetje zo: er is altijd wel ergens crisis of ellende, dus ik ga gewoon dóór, maar zonder al teveel planning of dat ik het overzie. Gewoon bikkelen dus.
Als ik 1 ding bedenk dat moet gebeuren verschijnen er minstens 20 min of meer gerelateerde zaken in mijn hoofd. Voorbeeld: Ik heb nog een zakje kaas nodig voor het avondeten, oh als ik dan toch daar ben even dat pakje wegbrengen naar het afgifte punt en als ik dat heb gedaan kan ik mooi even de auto wassen, oh lag daar niet nog een handdoek van de hond in die ik even moet wassen, wacht de wasmachine zit nog vol en dat moet in de droger, maar de droger is nog niet klaar, die moet ik even opnieuw aanzetten, ja dat krijg ik dus nooit allemaal voor elkaar en ik moet ook nog met de hond wandelen, wanneer moet ik dat nu gaan doen want dit kost allemaal veel te veel tijd. Resultaat: Paniek en ik wandel met de hond en de rest doe ik niet. Herhaal de volgende dag. Als ik wel werk is het iets beter omdat ik dan bezig ben en dan gewoon doorga en doorga en doorga . Maar dat resulteert dus in een burn out
Jaren geleden ben ik eens onderzocht op ADD/ADHD, maar die onderzoeken heb ik nooit afgemaakt (afspraak vergeten
) en ik heb niet het idee dat dat per se aan de hand is, maar dat het meer overbelasting is die misschien al wel 10 jaar of langer speelt. Dus eigenlijk: ik zit nu thuis, ik werk niet tot minimaal, absoluut niet in mijn eigen functie en dat mag en kan ik voorlopig ook niet, maar ik heb nog steeds stress. Van het huishouden, van de boodschappen, van het feit dat ik bijvoorbeeld in de middag een afspraak heb en daar tegen aan hik en dus helemaal niet productief ben tot die tijd en vooral omdat het in mijn hoofd allemaal zou moeten lukken, maar in praktijk het me gewoon níet lukt. En ik me er dus wel extreem verantwoordelijk voor voel en vindt dat dingen nou eenmaal zo horen (kleren horen in een kast, de vloer hoort altijd zandvrij te zijn, de boodschappen horen altijd voorradig te zijn en het avondeten gepland) Dit is al van voor de burn out overigens, dus vandaar dat ik me nu weer 'normaal' voel.
Deels moet ik aan de gang met die overtuigingen, maar hoe doen jullie dat? Hebben jullie systemen voor dat soort dingen? Ik ben na een werkdag doorgaans zo uitgewrongen (wordt ook aan gewerkt om dat te voorkomen) dat ik misschien nog wel iets doe in huis maar ik me doorgaans er niet toe kan zetten om me aan een planning te houden.
Hoe in vredesnaam krijg je het voor elkaar om alle dingen die je wilt doen ook daadwerkelijk te doen En als dat niet kan: wat doe je dat níet? Want in mijn beleving is het allemaal even belangrijk eigenlijk.Hoe zorg je dus dat je niet alles wilt doen? De lijst van dingen die 'moeten' is eindeloos in mijn hoofd. Van flossen tot je benen scheren tot de keukenkastjes opruimen, weer eens langs oma, de was, gezond eten, leren programmeren, de hond goed opvoeden, helpen met huiswerk van de kinderen, betrokken zijn bij hun sport, regelmatig iets leuks doen, enzovoorts enzovoorts enzovoorts.
Dus tips en ervaringen zijn meer dan welkom.
vrijdag 24 januari 2020 16:47
TO ik denk ook dat je teveel wilt. Alles willen doen in je leven gaat niet. Ik denk echt dat je een stapje terug moet doen. Daar komt je burn_ out ook van. Je hebt continu het gas erop. Als je stil staat voel je onrust dus maar weer door met dingen die moeten en leuk zijn en die misschien inmiddels ook meer moeten zijn. Alles om de onrust maar niet teveel te voelen. Klopt dat? Zo voelde ik het wel totdat ik niet meer kon dus Burn-out. Je kunt het leren even niets doen echt! Het is super lastig en het gaat niet van de een op andere dag.
En acceptatie is ook zo belangrijk. Dingen die je niet kunt veranderen, accepteren. Accepteer dat je ouders zo zijn. Waarschijnlijk is deze opvoeding generaties lang zo geweest. Sommige dingen op het werk kun je ook niet veranderen. Sommige mensen kunnen je het gevoel geven van wat weet jij er nu van. Ik ken het gevoel. Maar dat tref je overal en soms is de mensheid nu eenmaal zo. Bedenk vooral wat voor jou belangrijk is. Als je op je sterfbed ligt waar zou je graag met een fijn gevoel aan terugdenken, als je daar nu aan denkt wat is dan voor jou belangrijk en hoe hoop jij dat de mensen die je lief zijn jou herinneren?
En acceptatie is ook zo belangrijk. Dingen die je niet kunt veranderen, accepteren. Accepteer dat je ouders zo zijn. Waarschijnlijk is deze opvoeding generaties lang zo geweest. Sommige dingen op het werk kun je ook niet veranderen. Sommige mensen kunnen je het gevoel geven van wat weet jij er nu van. Ik ken het gevoel. Maar dat tref je overal en soms is de mensheid nu eenmaal zo. Bedenk vooral wat voor jou belangrijk is. Als je op je sterfbed ligt waar zou je graag met een fijn gevoel aan terugdenken, als je daar nu aan denkt wat is dan voor jou belangrijk en hoe hoop jij dat de mensen die je lief zijn jou herinneren?
vrijdag 24 januari 2020 16:57
Ik denk dat weinig mensen 'echt niets doen'.
Ik doe nooit niets, maar ik doe heel weinig dingen die moeten.
Ik kijk veel tv, series die ik leuk vind.
Ik forum, ter ontspanning.
Ik puzzel, ter ontspanning.
Ik lees, ter ontspanning.
Ik studeer zelfs ter ontspanning, maar zodra daar een deadline in zicht komt wordt het toch weer moeten.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
vrijdag 24 januari 2020 20:28
Ik had dit kunnen schrijven. Feest der herkenning, maar dan niet echt feest want ik lees het met een brok in mijn keel.
Zeker het stuk van je ouders raakte me. Mijn moeder was zo en mijn vader is zo en hij heeft tegenwoordig ook een vriendin die onuitputtelijk lijkt. Ik heb daardoor een manier van leven ontwikkeld dat enkel bestaat uit "gas erop" en "op de rem vliegen". Dus ik ben óf gruwelijk productief óf op alle fronten stort ik in elkaar. Mijn huishouden is daar een heel mooi voorbeeld van en ik hoor dan ook terug van familie dat je bij mij echt kunt zien hoe de vlag erbij hangt. Dat klopt ook.
Maar ik heb mijn ouders nooit zien ontspannen. Nu ik thuis zit zie ik het patroon bij mijn vader ook, hij dut het hele weekend zo ongeveer en balanceert de hele winter op het randje van de griep.
Ik ben nu een week aan de slag met het advies van de psycholoog, ik moet 'kaderen'. Dus ik mag lekker productief zijn (een lade opruimen of even stofzuigen), maar na de taak af te hebben gerond moet ik daarna weer even ontspannen. Het brengt me niet naar een sprankelend huishouden, maar ik probeer dat nu ook los te laten in zijn geheel. Mijn ouders lukte het, fine. Mijn man en ik zijn gewoon niet zo'n sterren hierin. De leefruimtes zijn doorgaans toonbaar, de kinderen zijn gelukkig en sinds ik dat probeer los te laten voel ik me ook wat beter.
Het belangrijkste is dat ik me eigenlijk niet steeds weer in die cyclus stort van opstijgen en neerstorten, maar meer in een leuke, maar niet te hoge vlucht beland en weer rustig kan neerkomen.
Ik heb trouwens ook de diagnose ADHD, slik geen medicatie. Toch twijfel ik sinds kort aan die diagnose. Dat doseren van mijn energie maakt me minder chaotisch in het hoofd. Ik doe wat ik voor mezelf gepland heb en meer niet en wat voorbij komt vliegen wat ik onthouden moet, zet ik in mijn agenda. Ik denk dat de druk die ik mezelf opleg me druk maakt.
Daarnaast heb ik mijn Myers-Briggs type, INFP, er nog eens op nagelezen en kwam tot de conclusie dat dat type mis gediagnosticeerd kan worden en ik daar best wat AD(H)D trekken uit haal. Mijn psycholoog deelde die mening.
Mocht je dat interessant vinden dan kun je de test eens doen op www.16personalities.com.
Mocht je nog wat willen sparren, ik lees nog even mee. PB mag ook altijd.
Zeker het stuk van je ouders raakte me. Mijn moeder was zo en mijn vader is zo en hij heeft tegenwoordig ook een vriendin die onuitputtelijk lijkt. Ik heb daardoor een manier van leven ontwikkeld dat enkel bestaat uit "gas erop" en "op de rem vliegen". Dus ik ben óf gruwelijk productief óf op alle fronten stort ik in elkaar. Mijn huishouden is daar een heel mooi voorbeeld van en ik hoor dan ook terug van familie dat je bij mij echt kunt zien hoe de vlag erbij hangt. Dat klopt ook.
Maar ik heb mijn ouders nooit zien ontspannen. Nu ik thuis zit zie ik het patroon bij mijn vader ook, hij dut het hele weekend zo ongeveer en balanceert de hele winter op het randje van de griep.
Ik ben nu een week aan de slag met het advies van de psycholoog, ik moet 'kaderen'. Dus ik mag lekker productief zijn (een lade opruimen of even stofzuigen), maar na de taak af te hebben gerond moet ik daarna weer even ontspannen. Het brengt me niet naar een sprankelend huishouden, maar ik probeer dat nu ook los te laten in zijn geheel. Mijn ouders lukte het, fine. Mijn man en ik zijn gewoon niet zo'n sterren hierin. De leefruimtes zijn doorgaans toonbaar, de kinderen zijn gelukkig en sinds ik dat probeer los te laten voel ik me ook wat beter.
Het belangrijkste is dat ik me eigenlijk niet steeds weer in die cyclus stort van opstijgen en neerstorten, maar meer in een leuke, maar niet te hoge vlucht beland en weer rustig kan neerkomen.
Ik heb trouwens ook de diagnose ADHD, slik geen medicatie. Toch twijfel ik sinds kort aan die diagnose. Dat doseren van mijn energie maakt me minder chaotisch in het hoofd. Ik doe wat ik voor mezelf gepland heb en meer niet en wat voorbij komt vliegen wat ik onthouden moet, zet ik in mijn agenda. Ik denk dat de druk die ik mezelf opleg me druk maakt.
Daarnaast heb ik mijn Myers-Briggs type, INFP, er nog eens op nagelezen en kwam tot de conclusie dat dat type mis gediagnosticeerd kan worden en ik daar best wat AD(H)D trekken uit haal. Mijn psycholoog deelde die mening.
Mocht je dat interessant vinden dan kun je de test eens doen op www.16personalities.com.
Mocht je nog wat willen sparren, ik lees nog even mee. PB mag ook altijd.
zondag 26 januari 2020 08:31
Ik las je verhaal en het was zo ontzettend herkenbaar dat ik echt een tijdje naar t scherm heb zitten staren, soort van blij dat er eindelijk iemand is die net zo kan reageren als ik.
Echt dat stuk over wat er allemaal in je hoofd opkomt als je begint met iets, paniek ontstaat en waardoor je uiteindelijk doet wat echt echt moet en verder niets....
Mijn dagelijkse realiteit.
Bijna alle reacties gelezen en veel al geprobeerd, sommige nuttige tips die ik zeker ga gebruiken, maar de ultieme oplossing nog niet gevonden.
Zit al bijna 2jr thuis door oa cptss en burn out klachten.
En de (basis)zorg voor de kinderen en therapie vergen al zoveel van me dat ik al snel energie tekort kom om logisch na te blijven denken en dingen af te maken.
Terwijl t echt helpt als bijv het huis op orde is. Dan ervaar ik echt meer rust en kan ik beter nadenken en leg ik de sleutels niet meer in de koelkast.
En begin ik de dag niet met, jeetje wat een zooi ik moet nodig; en dan 100 dingen verzinnen en daar zo van overspoeld raken dat ik weer terug naar bed wil om me te verstoppen.
Dus ik blijf nog even meelezen, heel erg bedankt voor het maken van dit topic!
Echt dat stuk over wat er allemaal in je hoofd opkomt als je begint met iets, paniek ontstaat en waardoor je uiteindelijk doet wat echt echt moet en verder niets....
Mijn dagelijkse realiteit.
Bijna alle reacties gelezen en veel al geprobeerd, sommige nuttige tips die ik zeker ga gebruiken, maar de ultieme oplossing nog niet gevonden.
Zit al bijna 2jr thuis door oa cptss en burn out klachten.
En de (basis)zorg voor de kinderen en therapie vergen al zoveel van me dat ik al snel energie tekort kom om logisch na te blijven denken en dingen af te maken.
Terwijl t echt helpt als bijv het huis op orde is. Dan ervaar ik echt meer rust en kan ik beter nadenken en leg ik de sleutels niet meer in de koelkast.
En begin ik de dag niet met, jeetje wat een zooi ik moet nodig; en dan 100 dingen verzinnen en daar zo van overspoeld raken dat ik weer terug naar bed wil om me te verstoppen.
Dus ik blijf nog even meelezen, heel erg bedankt voor het maken van dit topic!
zondag 26 januari 2020 08:49
Alleen eerste pagina gelezen.
Super herkenbaar, zoals jij voelde ik me een paar jaar terug.
Het was een gevolg van jarenlange overprikkeling en teveel aanpassen aan onrealistische wensen in mijn hoofd.
En nu ga ik 2 belangrijke dingen zeggen;
1. Het komt goed
2. De angel lijkt nog niet uit je probleem te zijn.
Je komt in een burn-out echt niet alleen door werk, maar door een opeenstapeling van overtuigingen die je niet kan loslaten. Zo te lezen heb je je werk al los kunnen laten, nu die overtuigingen nog.
Nu de praktische kant;
Ga eens met je therapeuten na waar die overtuigingen van jou vandaan komen. Dus bespreek ze niet, maar ga terug naar de basis. Hoe heb je ze opgedaan? Heb je ze geërfd? Aangeleerd door je ouders? Of door specifieke situaties? Wat had je nodig gehad op die momenten waardoor je je die overtuigingen bent gaan inprenten? Wees hierbij mild voor jezelf!
Daarnaast: structuur en jezelf dingen aanleren.
Enerzijds; leer jezelf aan dat jouw belastbaarheid nu eenmaal lager ligt dan die van je ideaalplaatje of die van een ander.
Ga je daar tegen blijven vechten? Of ga je eindelijk dat acceptatieproces in?
Wat mij geholpen heeft;
Werkplannen
Alle ‘ik moet de auto nog door de wasstraat’ inplannen in agenda
Houd 1,5 uur per dag leeg in je agenda
Weekmenu
Boodschappen 1x per week
Maximaal 1 sociale activiteit per weekend
Minimaal 1 weekenddag helemaal niks behalve wat je die dag ineens bedenkt
Veel wandelen (doe je al denk ik, met een hond)
Vooruit koken voor dagen dat er weinig speling is
Super herkenbaar, zoals jij voelde ik me een paar jaar terug.
Het was een gevolg van jarenlange overprikkeling en teveel aanpassen aan onrealistische wensen in mijn hoofd.
En nu ga ik 2 belangrijke dingen zeggen;
1. Het komt goed
2. De angel lijkt nog niet uit je probleem te zijn.
Je komt in een burn-out echt niet alleen door werk, maar door een opeenstapeling van overtuigingen die je niet kan loslaten. Zo te lezen heb je je werk al los kunnen laten, nu die overtuigingen nog.
Nu de praktische kant;
Ga eens met je therapeuten na waar die overtuigingen van jou vandaan komen. Dus bespreek ze niet, maar ga terug naar de basis. Hoe heb je ze opgedaan? Heb je ze geërfd? Aangeleerd door je ouders? Of door specifieke situaties? Wat had je nodig gehad op die momenten waardoor je je die overtuigingen bent gaan inprenten? Wees hierbij mild voor jezelf!
Daarnaast: structuur en jezelf dingen aanleren.
Enerzijds; leer jezelf aan dat jouw belastbaarheid nu eenmaal lager ligt dan die van je ideaalplaatje of die van een ander.
Ga je daar tegen blijven vechten? Of ga je eindelijk dat acceptatieproces in?
Wat mij geholpen heeft;
Werkplannen
Alle ‘ik moet de auto nog door de wasstraat’ inplannen in agenda
Houd 1,5 uur per dag leeg in je agenda
Weekmenu
Boodschappen 1x per week
Maximaal 1 sociale activiteit per weekend
Minimaal 1 weekenddag helemaal niks behalve wat je die dag ineens bedenkt
Veel wandelen (doe je al denk ik, met een hond)
Vooruit koken voor dagen dat er weinig speling is
zondag 26 januari 2020 08:57
Wat mij ook heeft geholpen (echt been there done that!)
Mezelf routines aanleren;
- nooit met lege handen van de ene naar de andere ruimte
- stofzuigen = tafel leeghalen van rommeltjes
- koken = gelijk aanrecht opruimen
- was uit droger halen = was opvouwen
- was insteken = was ophangen
- was ophangen = eerst was van rek halen en vouwen
- tanden poetsen = badkamermeubel leeghalen
- naar de kapper? = gelijk nieuwe afspraak maken voor 7-8 weken later
- tandarts? = gelijk afspraak maken voor halfjaar later
En na 21u geen tv of smartphones meer. Ga wandelen met de hond, puzzelen of lezen. Elimineren van prikkels kan met heel eenvoudige #lifehacks.
Nu ik het zo terug lees klink ik als een non. Maar ja met 3 kleine kinderen, mantelzorg en drukke banen brengt het me ontzettend veel rust dingen zo aan te pakken en voel ik me zoveel ontspannende als een paar jaar terug.
Mezelf routines aanleren;
- nooit met lege handen van de ene naar de andere ruimte
- stofzuigen = tafel leeghalen van rommeltjes
- koken = gelijk aanrecht opruimen
- was uit droger halen = was opvouwen
- was insteken = was ophangen
- was ophangen = eerst was van rek halen en vouwen
- tanden poetsen = badkamermeubel leeghalen
- naar de kapper? = gelijk nieuwe afspraak maken voor 7-8 weken later
- tandarts? = gelijk afspraak maken voor halfjaar later
En na 21u geen tv of smartphones meer. Ga wandelen met de hond, puzzelen of lezen. Elimineren van prikkels kan met heel eenvoudige #lifehacks.
Nu ik het zo terug lees klink ik als een non. Maar ja met 3 kleine kinderen, mantelzorg en drukke banen brengt het me ontzettend veel rust dingen zo aan te pakken en voel ik me zoveel ontspannende als een paar jaar terug.
zondag 26 januari 2020 09:06
De jeugd van tegenwoordig kampt toch massaal met burn outs?Solomio schreef: ↑24-01-2020 10:40Komen we dat niet vrijwel allemaal? Onze maatschappij is volgens mij zeer calvinistisch, of het nou vanuit geloof of vanuit arbeidsethos of weet ik wat is.
Ik vind het altijd erg tegenstrijdig: de jeugd van tegenwoordig schijnt niet meer zo lekker te voegen in dat arbeidsethos. Ik lees dat ze verwend zijn en meteen een topsalaris willen verdienen en niet meer gewend zijn om moeite te doen.
Maar wij, die dus wel gewend zijn dat alles niet vanzelf gaat en dat we er hard voor moeten werken en afzien en lijden, wij kampen massaal met depressies en burnouts.
Mss dat de 'jeugd van tegenwoordig' het wel gewoon veel beter aanpakt, door niet tot het gaatje te (willen) gaan, maar gewoon een beetje leuk leven te willen hebben.
Zomaar even een zijsprongetje hoor.
zondag 26 januari 2020 09:35
Mijn oplossing voorlopig is gewoon geen privé sociaal leven hebben. Mijn sociale leven speelt zich op het werk af en man weet ook dat hij geen events moet plannen op voor mij cruciale momenten. Dat is niet sprankelend, maar wel vol te houden.
Mijn geluk (of ongeluk;) is dat ik met een grote rommelige verzamelaar ben getrouwd. We hebben de afspraak dat hij stofzuigt, 1x pw, maar dat is nog nooit gebeurd. Ik ben mezelf een beetje aan het wennen dat ik me daar dus absoluut niet mee bemoei. Af en toe roep ik nog dat het al 3 weken geleden is en dat de afspraak was 1x pw en dat nog Nooit is gebeurd, maar ik hou me er steeds minder mee bezig in mijn hoofd. Zijn ding, niet van mij. Het scheelt dat ik familie heb die dat ook niet erg vindt en dat ik ook meteen kan doorverwijzen.
Mijn geluk (of ongeluk;) is dat ik met een grote rommelige verzamelaar ben getrouwd. We hebben de afspraak dat hij stofzuigt, 1x pw, maar dat is nog nooit gebeurd. Ik ben mezelf een beetje aan het wennen dat ik me daar dus absoluut niet mee bemoei. Af en toe roep ik nog dat het al 3 weken geleden is en dat de afspraak was 1x pw en dat nog Nooit is gebeurd, maar ik hou me er steeds minder mee bezig in mijn hoofd. Zijn ding, niet van mij. Het scheelt dat ik familie heb die dat ook niet erg vindt en dat ik ook meteen kan doorverwijzen.
zondag 26 januari 2020 09:59
Bij mij moest ook altijd alles perfect zijn. Kan en doe ik niet meer. Als ik in de avond geen zin heb in de afwas laat ik het staan, wie bepaalt dat ik het moet? Voordeel is dat ik alleen woon en mijn eigen leven leid zoals ik wil. Misschien moet je gewoon lekker elke dag nemen zoals die is.
anoniem_393271 wijzigde dit bericht op 26-01-2020 10:17
0.17% gewijzigd
zondag 26 januari 2020 09:59
Niet meteen natuurlijk. Ik heb ook momenten dat het me aanvliegt, maar ik zie het in de privésfeer niet meer als mijn verantwoordelijkheid, hoewel ik me wél schaam als er vriendjes opgehaald worden. Dan sta ik stiekem te vegen voor de ouders er zijn, ‘want ze zullen wel denken dat ík zo’n sloddervos ben’.NYC schreef: ↑26-01-2020 09:51Kun jij dat makkelijk loslaten? Ik zou met gemak 3 weken niet kunnen stofzuigen en me er niet aan ergeren, maar mijn vrouw krijgt dan wel het gevoel dat zij alles moet doen. Dus als we nu afspreken dat ik het 1x per week doe en zij ook 1x per week dan gebeurt het voor mijn gevoel heel erg vaak en voor haar gevoel eigenlijk nog te weinig. Het lijkt me fijn als iemand vindt dat alles al snel wel best is. Geen idee of dat (nog) te leren valt.
Ik heb ook mijn eigen kamer en daar kan ik me in terugtrekken, dat scheelt ook en mijn tante had op bepaalde punten een strak regime: mijn oom mocht alles, maar de huiskamervloer moest leeg. En mijn moeder deed dat met haar eigen huishouden ook: beneden is relatief leeg enbopgeruimd, en níemand (bezoek) mag boven komen.
Ik moet toegeven dat ik in dit soort huishoudens ben opgegroeid, dus van begin af aan heb ik geleerd oogkleppen op te zetten.
zondag 26 januari 2020 10:00
Ja, maar ja, hoe doe je dat?Xaviera1234567890 schreef: ↑26-01-2020 09:59Bij mij moest ook altijd alles perfect zijn. Kan en doe ik niet meer. Als ik in de avond geen zin heb in de afwas laat ik het staan, wie bepaalt dat ik het moet? Voordeel is dat ik alleen woon en mijn eigen leven leidt zoals ik wil. Misschien moet je gewoon lekker elke dag nemen zoals die is.
zondag 26 januari 2020 10:20
@Mevrouw75, de keukendeur dicht doen en iets doen waar ik op dat moment zin in heb.
Ik ben de volgende ochtend dan soms niet blij met die zooi maar het is niet anders. Er is meer in het leven dan de was en afwas hoor.
Ik kreeg echt stress van alles moeten, ik vraag mij ook oprecht af hoe de vrouwen het doen waar alles altijd spik en span is, ik wilde ook altijd zo zijn maar schijnbaar kan ik dat niet dus dan niet.
Ik ben de volgende ochtend dan soms niet blij met die zooi maar het is niet anders. Er is meer in het leven dan de was en afwas hoor.
Ik kreeg echt stress van alles moeten, ik vraag mij ook oprecht af hoe de vrouwen het doen waar alles altijd spik en span is, ik wilde ook altijd zo zijn maar schijnbaar kan ik dat niet dus dan niet.
zondag 26 januari 2020 10:42
Jij hebt op de een of andere manier de knop omgezet, maar die knop omdraaien, hoe doe je dat?Xaviera1234567890 schreef: ↑26-01-2020 10:20@Mevrouw75, de keukendeur dicht doen en iets doen waar ik op dat moment zin in heb.
Ik ben de volgende ochtend dan soms niet blij met die zooi maar het is niet anders. Er is meer in het leven dan de was en afwas hoor.
Ik kreeg echt stress van alles moeten, ik vraag mij ook oprecht af hoe de vrouwen het doen waar alles altijd spik en span is, ik wilde ook altijd zo zijn maar schijnbaar kan ik dat niet dus dan niet.
zondag 26 januari 2020 10:59
Heel herkenbaar. In mijn geval is autisme de verklaring. Wat mij enigszins helpt: ik heb voor iedere week een vaste standaard planning. Hoe laat ik naar bed ga en opsta en me aankleed, wanneer ik de vaatwasser en de wasmachine aanzet en uitruim, hoe laat ik boodschappen doe, op welke tijdstippen ik douche, etc. In die vaste planning zitten een paar gaten, die zijn gereserveerd voor afspraken met artsen, ggz, vrienden of familie. Deze planning is heilig en ik wijk er niet vanaf. Want dan gaat het sowieso mis.
Alle spontaniteit is op deze manier uit mijn leven, en ik ben een beetje verslaafd aan mijn telefoon geworden doordat ik steeds naar mijn lijstjes kijk. Maar als ik eerlijk ben is het voor mij veel belangrijker om zo min mogelijk paniek en chaos in mijn hoofd te hebben...
Alle spontaniteit is op deze manier uit mijn leven, en ik ben een beetje verslaafd aan mijn telefoon geworden doordat ik steeds naar mijn lijstjes kijk. Maar als ik eerlijk ben is het voor mij veel belangrijker om zo min mogelijk paniek en chaos in mijn hoofd te hebben...
la_cucaracha wijzigde dit bericht op 26-01-2020 11:01
6.99% gewijzigd
Ya no puede caminar
zondag 26 januari 2020 11:01
Klopt. Veel jongeren lijden weer onder een ander soort druk. Tegenwoordig moet je dan weer overal het maximale uit halen, waar je dan ook nog eens maximaal (en zichtbaar, dankzij alle social media) van moet genieten. Een soort hedonistische zzp-stress die niet minder belastend is dan de stress waar onze generatie mee kampt.
zondag 26 januari 2020 11:10
Het is ook gewoon een werknemersmarkt en de jeugd kán dit nu vragen. Werkgevers draaien zich in veel bochten om talent aan te trekken. Als het weer lastiger wordt om een baan te vinden zal de jeugd vast wel weer in moeten binden.Solomio schreef: ↑24-01-2020 10:40Komen we dat niet vrijwel allemaal? Onze maatschappij is volgens mij zeer calvinistisch, of het nou vanuit geloof of vanuit arbeidsethos of weet ik wat is.
Ik vind het altijd erg tegenstrijdig: de jeugd van tegenwoordig schijnt niet meer zo lekker te voegen in dat arbeidsethos. Ik lees dat ze verwend zijn en meteen een topsalaris willen verdienen en niet meer gewend zijn om moeite te doen.
Maar wij, die dus wel gewend zijn dat alles niet vanzelf gaat en dat we er hard voor moeten werken en afzien en lijden, wij kampen massaal met depressies en burnouts.
Mss dat de 'jeugd van tegenwoordig' het wel gewoon veel beter aanpakt, door niet tot het gaatje te (willen) gaan, maar gewoon een beetje leuk leven te willen hebben.
Zomaar even een zijsprongetje hoor.
anoniem_639a9136a72af wijzigde dit bericht op 26-01-2020 20:03
4.00% gewijzigd
zondag 26 januari 2020 12:05
@mevrouw75, ik ben geestelijk er heel erg aan onderdoor gegaan. Druk van familie die vond dat ik iemand moest zijn die ik niet ben, werk onder mijn niveau, kinderen waar ik alleen voor opdraaide, financiele stress en toen hield het op. Het heeft heel lang geduurd vordat ik weer functioneerde en nu doe ik wat ik wil.
Ik zeg NEE, ik pas mij niet meer aan als een kameleon omdat anders anderen mij niet aardig vinden en kan heel veel dingen loslaten.
Kennelijk was ik een slappe perfectionist waar iedereen overheen walsde en die altijd zich aanpaste. Ik ben nog steeds mijzelf niet maar ik probeer het te accepteren dat ik nog steeds snel moe ben, slecht tegen stress kan en veel mensen niet snel leuk vind.
Denk dat je niet zo diep moet willen.gaan om de druk van moeten niet meer te hoeven ervaren. Ik heb geen tips behalve relaxter in het leven staan en doen alsof het jouw laatste 24 uur in het leven is en jezelf afvragen of je in die tijd je druk zou maken over de was of stof op het dressoir.
Ik zeg NEE, ik pas mij niet meer aan als een kameleon omdat anders anderen mij niet aardig vinden en kan heel veel dingen loslaten.
Kennelijk was ik een slappe perfectionist waar iedereen overheen walsde en die altijd zich aanpaste. Ik ben nog steeds mijzelf niet maar ik probeer het te accepteren dat ik nog steeds snel moe ben, slecht tegen stress kan en veel mensen niet snel leuk vind.
Denk dat je niet zo diep moet willen.gaan om de druk van moeten niet meer te hoeven ervaren. Ik heb geen tips behalve relaxter in het leven staan en doen alsof het jouw laatste 24 uur in het leven is en jezelf afvragen of je in die tijd je druk zou maken over de was of stof op het dressoir.
zondag 26 januari 2020 18:45
Zit daar dan geen gevoel van afwijzing onder? Als in 'jij bent nooit goed genoeg, wat je ook doet?'Malinois schreef: ↑24-01-2020 14:37Als ik niet zou werken zou ik geen inkomen hebben, en dus ook geen huishouden hebben om te doen
Ik denk dat het neerkomt op dat ik dan niet goed genoeg ben. Ik heb maar 1 leven, daar moet ik wat van maken zeg maar. Je kunt niet op de bank gaan zitten wachten tot je doodgaat, je moet ondertussen wel wat doen.
Die enorme bewijsdrang zit overal wel onder. Deels ook omdat door mijn opvoeding me altijd is voorgehouden dat dingen niet konden, niet haalbaar waren, niet geschikt voor mij, niet mochten enzovoorts. Mijn ouders zijn heel lief, en ze hebben goed voor me gezorgd op hun manier, maar ook als de dood om op te vallen, want dan val je buiten de groep en buiten de groep vallen is dodelijk. En dat hebben ze mij meegegeven.
Nog steeds is hun eerste reactie als ik iets wil of doe: moet je niet doet, lukt je niet, dat gaat niet goed, denk je wel aan.. en aan... en aan... Doe toch niet zo raar, waarom heb jij toch altijd van die rare dingen....
Inmiddels met een lachje omdat ik dus 'altijd van die rare dingen' heb in hun ogen, maar het is wel de rode draad.
Als ik overal mee zou stoppen zou ik denk ik heel erg ongelukkig worden, want hoe minder ik om handen heb, hoe onrustiger ik word en hoe groter de drang is om iets te gaan doen. Ik schreef het ergens anders al een keer: Het idee dat er duizenden levens zijn die ik nooit zal leven zit me altijd redelijk dwars. Dat ik nóóit alles kan doen en ervaren wat ik zou willen.
En ik heb het niet over werkelijk overal mee stoppen, maar wat zou er gebeuren als je het allemaal wat gezonder gaat doen? Als je eens iets vaker voor je eigen rust kiest, even kalm aan doen. En dan heb ik het niet over het praktische, want blijkbaar wordt je aangestuurd door een stemmetje van binnen. Bijvoorbeeld, 'ik moet er voor zorgen dat ik alles voor elkaar heb, dan kan niemand me daarop aanspreken.'
'Happiness is only real when shared'.
maandag 27 januari 2020 18:00
Mijn BA zegt dat ik mijzelf opnieuw moet leren uitvinden zodat ik op zo'n manier mijn werk ga doen, dat ik mijn sociale rollen kan blijven vervullen. Die sociale rollen moeten meer prioriteit krijgen. Jij hebt het precies omgedraaid zie ik. Is dat niet eenzaam?
maandag 27 januari 2020 18:03
Jup. En er moet eerst een verwijsbrief en dat moet via de bedrijfsarts en die is op vakantie. En woensdag zou mijn behandeling beginnen. De instelling waar ik nu via mijn werk zit heeft gz pychologen en psychiaters, maar ze mogen niks met adhd. Dat gaat dus niet door. Echt... ben bijna 5 maanden ziek thuis, vanaf week 2 aan het vragen om hulp. Ik word hier wel een beetje moe van
