Psyche
alle pijlers
hoe om te gaan met zieke vader?
zaterdag 26 maart 2011 om 21:58
Hoi,
Ik zit in een lastige situatie en zou heel graag ervaringen van anderen willen horen... Mijn vader heeft kanker, uitgezaaid en al en er is eigenlijk niks meer aan te doen. Hoe lang hij nog heeft kunnen artsen niks over zeggen, maar het is hoogstwaarschijnlijk wel eerder jaren dan maanden. Het hele kankergebeuren speelt al een aantal jaren, maar omdat hij nooit klachten heeft gehad, heb ik me er niet zo mee bezig gehouden. Sinds afgelopen zomer zijn de klachten er wel en ineens drong het tot me door dat er wel echt een eind in zicht is. En ik heb geen idee hoe ik hiermee om moet gaan.
Een erg complicerende factor is dat ik een hele slechte band met hem heb, doordat hij een apart persoon is en een flink negatieve invloed op mijn ontwikkeling heeft gehad. Sinds een aantal jaar ben ik hier wel aan gaan werken, ook met zijn ziekte in mijn achterhoofd en ik ben inmiddels over mijn boosheid naar hem toe heen en de problemen die zijn gedrag heeft veroorzaakt zijn ook vrijwel weg. Maar de band is er dus nog steeds niet en ik kom er niet uit of ik dit nog wil veranderen of niet. Aan de ene kant heb ik zoiets van is het het waard voor die paar jaar, om toch nog iets van een relatie te krijgen (als dat al mogelijk is), waarna hij overlijdt en ik helemaal kapot ga zijn omdat het net beter ging. Aan de andere kant zou ik het heel erg vinden om nooit een liefdevolle relatie met hem gehad te hebben en wil ik hem zo graag laten weten dat ik hem heb kunnen vergeven en hem zijn gedrag niet meer kwalijk neem (overigens alleen verbaal wangedrag). Daarbij speelt dat ik van zijn kant hele kleine veranderingen in gedrag merk, bijvoorbeeld een mail die niet alleen over mijn studie gaat, maar ook over wat hij zoal beleeft op een dag, iets wat tot voorkort voor mij ondenkbaar was. En daarmee raakt hij mij heel erg, want ik begin te beseffen dat ik toch wel van hem houd, ook iets wat voor mij altijd onduidelijk is geweest.
Kortom, ik weet niet welke kant ik op wil, moet, kan, enz. Mijn 'geweten' zegt dat ik er van moet maken wat ik kan, want dit is mijn laatste kans en die hoor je op zo'n moment te grijpen. Maar mijn gevoel komt er maar niet uit of ik het mezelf aan wil doen om een relatie op te gaan bouwen die me ontzettend veel verdriet gaat doen of om geen relatie op te bouwen en later terug te kijken op een vader die een grote rol heeft gespeeld in mijn leven (mn ouders zijn nog bij elkaar en ondanks zijn gedrag heeft hij wel altijd goed voor ons gezorgd) maar waar ik nooit ook maar iets van een band mee heb gehad...
Komt dit iemand bekend voor of heeft iemand tips? Ook ervaringen in het algemeen over afscheid nemen van een ouder zijn erg welkom want dat op zich geeft mij ook al genoeg spanning... Ik ben wel van plan om naar een psycho-oncologisch centrum te gaan, maar mijn ervaring daarbij is dat ze toch vooral naar jou luisteren en ik heb juist behoefte aan ervaringen van anderen..
Ik zit in een lastige situatie en zou heel graag ervaringen van anderen willen horen... Mijn vader heeft kanker, uitgezaaid en al en er is eigenlijk niks meer aan te doen. Hoe lang hij nog heeft kunnen artsen niks over zeggen, maar het is hoogstwaarschijnlijk wel eerder jaren dan maanden. Het hele kankergebeuren speelt al een aantal jaren, maar omdat hij nooit klachten heeft gehad, heb ik me er niet zo mee bezig gehouden. Sinds afgelopen zomer zijn de klachten er wel en ineens drong het tot me door dat er wel echt een eind in zicht is. En ik heb geen idee hoe ik hiermee om moet gaan.
Een erg complicerende factor is dat ik een hele slechte band met hem heb, doordat hij een apart persoon is en een flink negatieve invloed op mijn ontwikkeling heeft gehad. Sinds een aantal jaar ben ik hier wel aan gaan werken, ook met zijn ziekte in mijn achterhoofd en ik ben inmiddels over mijn boosheid naar hem toe heen en de problemen die zijn gedrag heeft veroorzaakt zijn ook vrijwel weg. Maar de band is er dus nog steeds niet en ik kom er niet uit of ik dit nog wil veranderen of niet. Aan de ene kant heb ik zoiets van is het het waard voor die paar jaar, om toch nog iets van een relatie te krijgen (als dat al mogelijk is), waarna hij overlijdt en ik helemaal kapot ga zijn omdat het net beter ging. Aan de andere kant zou ik het heel erg vinden om nooit een liefdevolle relatie met hem gehad te hebben en wil ik hem zo graag laten weten dat ik hem heb kunnen vergeven en hem zijn gedrag niet meer kwalijk neem (overigens alleen verbaal wangedrag). Daarbij speelt dat ik van zijn kant hele kleine veranderingen in gedrag merk, bijvoorbeeld een mail die niet alleen over mijn studie gaat, maar ook over wat hij zoal beleeft op een dag, iets wat tot voorkort voor mij ondenkbaar was. En daarmee raakt hij mij heel erg, want ik begin te beseffen dat ik toch wel van hem houd, ook iets wat voor mij altijd onduidelijk is geweest.
Kortom, ik weet niet welke kant ik op wil, moet, kan, enz. Mijn 'geweten' zegt dat ik er van moet maken wat ik kan, want dit is mijn laatste kans en die hoor je op zo'n moment te grijpen. Maar mijn gevoel komt er maar niet uit of ik het mezelf aan wil doen om een relatie op te gaan bouwen die me ontzettend veel verdriet gaat doen of om geen relatie op te bouwen en later terug te kijken op een vader die een grote rol heeft gespeeld in mijn leven (mn ouders zijn nog bij elkaar en ondanks zijn gedrag heeft hij wel altijd goed voor ons gezorgd) maar waar ik nooit ook maar iets van een band mee heb gehad...
Komt dit iemand bekend voor of heeft iemand tips? Ook ervaringen in het algemeen over afscheid nemen van een ouder zijn erg welkom want dat op zich geeft mij ook al genoeg spanning... Ik ben wel van plan om naar een psycho-oncologisch centrum te gaan, maar mijn ervaring daarbij is dat ze toch vooral naar jou luisteren en ik heb juist behoefte aan ervaringen van anderen..
zaterdag 26 maart 2011 om 22:02
Denk je dat het je minder verdriet doet als je vader overlijdt en je hebt geen band met hem gehad?
Ik denk dat je in beide gevallen veel verdriet zult hebben, maar wel op een andere manier.
Moeilijke situatie. Maar ik zou wel kijken of er nog iets van te maken is, nu het nog kan.
Ik denk dat je in beide gevallen veel verdriet zult hebben, maar wel op een andere manier.
Moeilijke situatie. Maar ik zou wel kijken of er nog iets van te maken is, nu het nog kan.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 26 maart 2011 om 22:03
Heel moeilijk. Mijn vader is 4 jaar geleden ook aan kanker overleden. Maar ik had(heb) mijn vader op een voetstuk staan, dus dat is anders dan jouw situatie.
In jouw geval zou ik denk ik liever verdriet hebben om het gemis van iemand waar ik mooie momenten mee heb beleefd, en waar ik veel van houd, dan dat ik spijt krijg van iets wat ik in elk geval niet geprobeerd heb. Dood is wel erg dood namelijk...
Ik heb mijn vader van alle kanten laten zien hoeveel ik van hem hield en andersom hij ook aan mij. Ik mis hem vreselijk. Volgens mij zou jij je vader ook missen, als ik je OP zo lees. Ik zou zeggen, grijp je kans, nu je hem nog hebt. Anders krijg je echt spijt.
Heel veel sterkte!
In jouw geval zou ik denk ik liever verdriet hebben om het gemis van iemand waar ik mooie momenten mee heb beleefd, en waar ik veel van houd, dan dat ik spijt krijg van iets wat ik in elk geval niet geprobeerd heb. Dood is wel erg dood namelijk...
Ik heb mijn vader van alle kanten laten zien hoeveel ik van hem hield en andersom hij ook aan mij. Ik mis hem vreselijk. Volgens mij zou jij je vader ook missen, als ik je OP zo lees. Ik zou zeggen, grijp je kans, nu je hem nog hebt. Anders krijg je echt spijt.
Heel veel sterkte!
zaterdag 26 maart 2011 om 22:04
Ik ben eind 2009 allebei mijn ouders verloren aan kanker.
Met mijn vader had ik ook een lastige band,ik hield wel veel van hem, maar zo anders dan van mijn moeder.
Ik ben zeer betrokken geweest bij allebei mijn ouders, in het ziekte en sterfproces, en daar kijk ik nu, met een heel fijn gevoel op terug.
Doe wat je gevoel je ingeeft, dan is het altijd goed.
Wens je veel sterkte.
Met mijn vader had ik ook een lastige band,ik hield wel veel van hem, maar zo anders dan van mijn moeder.
Ik ben zeer betrokken geweest bij allebei mijn ouders, in het ziekte en sterfproces, en daar kijk ik nu, met een heel fijn gevoel op terug.
Doe wat je gevoel je ingeeft, dan is het altijd goed.
Wens je veel sterkte.
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
zaterdag 26 maart 2011 om 22:24
bedankt voor de snelle reacties! Ik denk inderdaad ook dat ik er spijt van ga krijgen als ik er niks meer aan ga doen, daarom zit ik denk ik ook met het dilemma. Ik wil het namelijk wel heel graag, maar weet ten eerste niet of het uberhaupt mogelijk is, daarvoor zou ik namelijk mn vader moeten veranderen en dat klinkt wel vrij onmogelijk. Maar ik kan me ook voorstellen dat hij vanuit zijn gezichtspunt ook al het mogelijke wil doen en het misschien wel mogelijk is. Het andere punt is dat ik gewoon zo bang ben voor de gevolgen die het gaat hebben.. Ik weet wel dat er sowieso heel veel verdriet gaat komen, maar ik ben zo bang dat het zo veel erger zal zijn als we wel iets van een relatie zouden hebben. Ik heb niet veel ervaring met overleden mensen, alleen mn opa's en oma's en een tante, maar bij allemaal heb ik eigenlijk al maanden vantevoren afscheid genomen en vrijwel geen contact meer gehad, waardoor het uiteindelijke overlijden minder erg was. Met je vader is dat natuurlijk heel anders en ik denk dat dat precies is wat ik half aan het doen ben of anders aan het voorbereiden ben. Dus vandaar mijn vraag om verhalen over andere manieren om ermee om te gaan
zaterdag 26 maart 2011 om 22:27
Hoe je band ook met je vader is, het is altijd verdrietig om hem te verliezen. Misschien merk je dat je vader ook wat milder wordt naarmate zijn 'tijd verstrijkt' ? Ik zou wel proberen eruit te halen wat erin zit. Zodat je uiteindelijk met een toch fijn gevoel kunt terugkijken naar je vader.
Denk je dat hij ook een betere relatie tussen jullie wil? Dan zou ik het zeker proberen. Wellicht kunnen er nog wat dingen uitgesproken worden die tot nu toe niet bespreekbaar waren?
Heel veel sterkte in ieder geval.
Denk je dat hij ook een betere relatie tussen jullie wil? Dan zou ik het zeker proberen. Wellicht kunnen er nog wat dingen uitgesproken worden die tot nu toe niet bespreekbaar waren?
Heel veel sterkte in ieder geval.
zaterdag 26 maart 2011 om 22:31
Mensen veranderen soms wel in de tijd voordat ze overlijden. Zoals je al aangaf over die mail van hem: misschien probeert hij het wel, op zijn manier.
Ik kan me heel goed voorstellen dat het moeilijk is hoor, om je nu open te stellen voor iemand van wie je weet dat hij doodgaat. En dat je de neiging hebt om nu alvast een afstand te nemen.
Heb geen ervaring hiermee. Maar anderen op dit forum ongetwijfeld wel.
Ik kan me heel goed voorstellen dat het moeilijk is hoor, om je nu open te stellen voor iemand van wie je weet dat hij doodgaat. En dat je de neiging hebt om nu alvast een afstand te nemen.
Heb geen ervaring hiermee. Maar anderen op dit forum ongetwijfeld wel.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 26 maart 2011 om 22:35
Heel herkenbaar. Mijn vader werd ziek januari 2009, en is oktober 2010 overleden. Ook ik had een moeizame band. Ik ben in staat geweest om hem te laten te zijn wie hij is, met al zijn eigenschappen, ook de moeilijke. Mijn vader is een product van zijn ouders, en ik herken de eigenschappen waar ik niet blij mee was in zijn ouders. En ik streef ernaar die eigenschappen niet mee te nemen, dit familiepatroon te doorbreken. Ik heb ooit familieopstellingen gedaan, dat heeft me geholpen om anders te kijken naar de relatie met mijn ouders.
Wat ik lastig vond, en waar ik uiteindelijk wel in geslaagd ben, is loslaten. De uitdrukking 'Loslaten is de hoop opgeven dat je het verleden kunt veranderen' is voor mij van grote betekenis. In grote lijnen heb ik kunnen loslaten, al heb ik soms wel momenten dat ik verdriet voel over wat er niet was. Ik heb overigens gemerkt dat de relatie met mijn vader veranderde naarmate ik meer losliet hoe ik vond dat het contact/de band moest zijn. Er ontstond ruimte. Ik denk dat het voor hem daarvoor ook niet gemakkelijk was dat ik mijn ontevredenheid uitstraalde/mij afsloot/snel gekwetst was.
Mijn vader zijn nare eigenschap (verbaal kwetsend zijn) werd naarmate hij zieker werd erger, en hij uitte dat vooral bij mij, ik stond het dichtste bij (mijn ouders zijn uit elkaar). Zijn onmacht om om te gaan met de situatie reageerde hij af op mij. Daarnaast verkeerde mijn vader in zijn sociale omgeving waar mensen een ruwe en directe manier van uitdrukken hebben, en ik hou daar gewoon niet van. Ik moest soms mijn best doen om te voelen dat het niets over mij zei. Het voelde toch ook wel eens persoonlijk.
Al met al kijk ik wel terug op een 'goed ziekteproces' met mijn vader. Het heeft ons dichter bij elkaar gebracht. Het was niet gemakkelijk, maar ik ben dankbaar voor hoe we het hebben afgesloten. Ik kan nu zeggen dat ik ondanks alles blij ben dat hij mijn vader is. Deze laatste zin komt nu bij me op, en ontroert mij zeer, ik wist nog niet dat ik dat nu zo voelde.
Overigens hebben mijn broers het allebei anders ervaren. De één voelt er weinig bij door het gebrek aan een band, en de ander heeft tot het einde geworsteld, en heeft het idee dat hij het niet meer kan uitwerken met mijn vader.
Dank je, dat je me met jouw vraag de gelegenheid geeft om weer even mijn eigen proces op een rij te zetten, da's best lekker.
Wat ik lastig vond, en waar ik uiteindelijk wel in geslaagd ben, is loslaten. De uitdrukking 'Loslaten is de hoop opgeven dat je het verleden kunt veranderen' is voor mij van grote betekenis. In grote lijnen heb ik kunnen loslaten, al heb ik soms wel momenten dat ik verdriet voel over wat er niet was. Ik heb overigens gemerkt dat de relatie met mijn vader veranderde naarmate ik meer losliet hoe ik vond dat het contact/de band moest zijn. Er ontstond ruimte. Ik denk dat het voor hem daarvoor ook niet gemakkelijk was dat ik mijn ontevredenheid uitstraalde/mij afsloot/snel gekwetst was.
Mijn vader zijn nare eigenschap (verbaal kwetsend zijn) werd naarmate hij zieker werd erger, en hij uitte dat vooral bij mij, ik stond het dichtste bij (mijn ouders zijn uit elkaar). Zijn onmacht om om te gaan met de situatie reageerde hij af op mij. Daarnaast verkeerde mijn vader in zijn sociale omgeving waar mensen een ruwe en directe manier van uitdrukken hebben, en ik hou daar gewoon niet van. Ik moest soms mijn best doen om te voelen dat het niets over mij zei. Het voelde toch ook wel eens persoonlijk.
Al met al kijk ik wel terug op een 'goed ziekteproces' met mijn vader. Het heeft ons dichter bij elkaar gebracht. Het was niet gemakkelijk, maar ik ben dankbaar voor hoe we het hebben afgesloten. Ik kan nu zeggen dat ik ondanks alles blij ben dat hij mijn vader is. Deze laatste zin komt nu bij me op, en ontroert mij zeer, ik wist nog niet dat ik dat nu zo voelde.
Overigens hebben mijn broers het allebei anders ervaren. De één voelt er weinig bij door het gebrek aan een band, en de ander heeft tot het einde geworsteld, en heeft het idee dat hij het niet meer kan uitwerken met mijn vader.
Dank je, dat je me met jouw vraag de gelegenheid geeft om weer even mijn eigen proces op een rij te zetten, da's best lekker.
zondag 27 maart 2011 om 00:40
‘Je kan beter iets moois verliezen,
dan het nooit hebben gehad.’
Is een cliché maar wel helemaal waar.
Na een moeizame jeugd met een vader die zich niet kon uiten en zijn overbezorgdheid toonde door heel erg streng te zijn werd ik een rebelse puber, wat ons nog verder uit elkaar dreef. Mijn vader is nu 8 jaar niet meer bij ons maar ik mis hem nog steeds. Tijdens zijn ziekte hebben we niets uitgepraat maar wel gezegd dat we van elkaar hielden. En elkaar zonder veel woorden toch begrepen.
Geef het een kans zou ik zeggen. Afstand houden zal je niet beschermen tegen het verdriet van het verlies van je vader. Maar de band verterken en verbeteren kan alleen maar als hij leeft. En daar kan je nooit spijt van hebben, dat je het probeert.
dan het nooit hebben gehad.’
Is een cliché maar wel helemaal waar.
Na een moeizame jeugd met een vader die zich niet kon uiten en zijn overbezorgdheid toonde door heel erg streng te zijn werd ik een rebelse puber, wat ons nog verder uit elkaar dreef. Mijn vader is nu 8 jaar niet meer bij ons maar ik mis hem nog steeds. Tijdens zijn ziekte hebben we niets uitgepraat maar wel gezegd dat we van elkaar hielden. En elkaar zonder veel woorden toch begrepen.
Geef het een kans zou ik zeggen. Afstand houden zal je niet beschermen tegen het verdriet van het verlies van je vader. Maar de band verterken en verbeteren kan alleen maar als hij leeft. En daar kan je nooit spijt van hebben, dat je het probeert.
zondag 27 maart 2011 om 00:52
Het is moeilijk hoor. Al je frustraties aan de kant zetten en proberen er nog iets van te maken. Natuurlijk houd je van hem, hij is je vader, met zijn goede en slechte eigenschappen. Als ik jou was zou ik proberen om zo goed mogelijk met hem om te gaan. Uitspreken hoeft denk ik niet eens. Beetje kort door de bocht, maar probeer er nog iets te maken, de tijd die hij nog rest.
Als je er beiden een goed gevoel aan overhoudt heb je voor jezelf al heel veel gewonnen.
Ik heb een oude vader die het één en ander mankeert, mijn hulp nodig heeft, maar als ik heel eerlijk ben vind ik het helemaal niks dat hij zo op mij leunt. Bij mij zit er nog veel oud zeer. Ik doe mijn 'plicht' maar van harte gaat het niet, Het is moeilijk, ook voor hem. Ik wil hem niet met mijn pijn uit het verleden belasten. Ik denk dat hij niet eens zou begrijpen wat ik bedoel. Ik laat het maar zo. Maar oh wat haat ik die dominante, tirannieke, egoistische, manipulatieve man en wat hou ik van mijn oude vadertje.
Als je er beiden een goed gevoel aan overhoudt heb je voor jezelf al heel veel gewonnen.
Ik heb een oude vader die het één en ander mankeert, mijn hulp nodig heeft, maar als ik heel eerlijk ben vind ik het helemaal niks dat hij zo op mij leunt. Bij mij zit er nog veel oud zeer. Ik doe mijn 'plicht' maar van harte gaat het niet, Het is moeilijk, ook voor hem. Ik wil hem niet met mijn pijn uit het verleden belasten. Ik denk dat hij niet eens zou begrijpen wat ik bedoel. Ik laat het maar zo. Maar oh wat haat ik die dominante, tirannieke, egoistische, manipulatieve man en wat hou ik van mijn oude vadertje.
zondag 27 maart 2011 om 03:52
Wat fijn om te lezen dat mensen het herkennen Voor mij zijn jullie verhalen ook heel herkenbaar. Ik heb op zich een paar jaar geleden duidelijk bij hem aangegeven wat zijn gedrag voor effect op mij heeft en op de momenten dat we het daarover hadden vond hij het ook echt heel erg. Dus wat dat betreft is er bij ons weinig meer uit te spreken. Het is alleen jammer dat hij het elke keer weer lijkt te vergeten en rustig op de oude voet verder gaat. Ik heb inmiddels geleerd om tegen hem in te gaan, me niet in te houden, maar ook inderdaad geleerd om hem te accepteren zoals hij is en door zijn dominantie en desinteresse heen te kijken. Ik denk dat dat is wat jij bedoelt, Eierdoppie, met loslaten. Ik kan het verleden inderdaad niet meer veranderen, maar zet me er overheen. Wat jij zegt over het op jou afreageren ken ik ook, hoewel het niet op mij persoonlijk is, maar op de hele omgeving. Iedereen zal weten dat hij ergens last van heeft en er is dan echt geen land met hem te bezeilen. Daar heb ik zo geen zin in, maar ik denk dat dat er niet meer uit te krijgen is. En hij zit natuurlijk ook in een rotsituatie, met pijn en slechte vooruitzichten. Ik denk ook wel dat hij de band ook wil verbeteren, hoewel ik niet zeker weet of hij onze band ook als slecht beschouwt. En jullie reacties helpen heel erg om in te zien dat ik er echt nog wat van moet maken, ik wil inderdaad niet achteraf spijt krijgen dat ik het niet geprobeerd heb. Wat jij zegt, Chatterly, klinkt heel mooi, je hebt het gesplitst in je vader en de man die je leven zo moeilijk heeft gemaakt. Die hou ik er ook in 
En Eierdoppie, fijn dat mijn verhaal jou ook heeft geholpen! Ik merk ook dat ik er op een andere manier naar ga kijken door het op te schrijven
En Eierdoppie, fijn dat mijn verhaal jou ook heeft geholpen! Ik merk ook dat ik er op een andere manier naar ga kijken door het op te schrijven
