Psyche
alle pijlers
Ik ben echt zijn dochter niet meer...
donderdag 19 september 2019 13:04
Ik heb een aantal jaar geleden bewust de keuze gemaakt om het contact te verbreken met mijn vader. Daar zijn heel wat jaren rouw, peuten en paten overheen gegaan om dit te verwerken. Dit was voor mij echt de juiste keuze, al blijft het op sommige momenten toch pijnlijk en moeilijk.
Gisteren sprak ik mijn moeder(ze zijn gescheiden) en die vertelde dat mijn vader laatst een groot feest had gegeven. Er waren ontzettend veel mensen, maar ik was er niet. Ook als hij mij had uitgenodigd, had ik er niet heen gegaan. Maar nu hij die keuze heeft gemaakt, doet dat toch pijn. Begrijp me goed, ik wil hem niet zien, maar dat hij mij nu echt ook uit zijn leven heeft verbannen, dat doet toch pijn. Ik koos om afstand te nemen van mijn vader, hij neemt afstand van zijn dochter. En dat raakt me. Hij was van het voorjaar ook ziek, ik moest bij wijze van spreke via de dochter van de groenteboer van mijn opa horen dat hij op de IC had gelegen. Iedereen wist het, behalve ik.
Uiteindelijk hoorde ik dat dus via een kennis, die dacht dat ik dat allang wist. Dat besef dat ik er dus echt niet meer bij hoor, ook al heb ik daarvoor gekozen, is wel heel verdrietig.
Misschien dat ik toch stiekem nog iets van mijn vader verwacht? Dat je je dochter niet definitief laat vallen ofzo? Misschien moet ik dat los laten, nog meer dan ik al doe.
Het blijft altijd een proces dit, en ik vind het op dit soort momenten even fijn om het van me af te schrijven.
Mijn vader is gediagnosticeerd met een narcistische persoonlijkheidsstoornis en ik heb jaren geprobeerd met hem te leven, maar dat is niet gelukt. Daarom het contact maar verbroken, om mezelf te beschermen. Ik kan er nog veel meer over vertellen, maar dat is echt veel. Ik heb dus al heel veel therapie ervoor gehad, maar soms blijft het gewoon even moeilijk, ook al heb ik daar zelf voor gekozen. Want het is eigenlijk een keuze die je niet wilt maken..
Gisteren sprak ik mijn moeder(ze zijn gescheiden) en die vertelde dat mijn vader laatst een groot feest had gegeven. Er waren ontzettend veel mensen, maar ik was er niet. Ook als hij mij had uitgenodigd, had ik er niet heen gegaan. Maar nu hij die keuze heeft gemaakt, doet dat toch pijn. Begrijp me goed, ik wil hem niet zien, maar dat hij mij nu echt ook uit zijn leven heeft verbannen, dat doet toch pijn. Ik koos om afstand te nemen van mijn vader, hij neemt afstand van zijn dochter. En dat raakt me. Hij was van het voorjaar ook ziek, ik moest bij wijze van spreke via de dochter van de groenteboer van mijn opa horen dat hij op de IC had gelegen. Iedereen wist het, behalve ik.
Uiteindelijk hoorde ik dat dus via een kennis, die dacht dat ik dat allang wist. Dat besef dat ik er dus echt niet meer bij hoor, ook al heb ik daarvoor gekozen, is wel heel verdrietig.
Misschien dat ik toch stiekem nog iets van mijn vader verwacht? Dat je je dochter niet definitief laat vallen ofzo? Misschien moet ik dat los laten, nog meer dan ik al doe.
Het blijft altijd een proces dit, en ik vind het op dit soort momenten even fijn om het van me af te schrijven.
Mijn vader is gediagnosticeerd met een narcistische persoonlijkheidsstoornis en ik heb jaren geprobeerd met hem te leven, maar dat is niet gelukt. Daarom het contact maar verbroken, om mezelf te beschermen. Ik kan er nog veel meer over vertellen, maar dat is echt veel. Ik heb dus al heel veel therapie ervoor gehad, maar soms blijft het gewoon even moeilijk, ook al heb ik daar zelf voor gekozen. Want het is eigenlijk een keuze die je niet wilt maken..
'Happiness is only real when shared'.
donderdag 19 september 2019 21:29
Chocolol, bedankt dat je het me uitlegt. Meen ik.
En voor het geval je denkt dat ik niet begrijp wat TO bedoelt, ik zit min of meer in dezelfde situatie. Misschien dat ik dus ook recht heb, om het langs een andere kant te bekijken. En ook ik heb verdriet, intens verdriet, maar een mens moet verder en moet op een bepaald ogenblik kunnen/durven zeggen: het is geen haalbare kaart meer.
En voor het geval je denkt dat ik niet begrijp wat TO bedoelt, ik zit min of meer in dezelfde situatie. Misschien dat ik dus ook recht heb, om het langs een andere kant te bekijken. En ook ik heb verdriet, intens verdriet, maar een mens moet verder en moet op een bepaald ogenblik kunnen/durven zeggen: het is geen haalbare kaart meer.
anoniem_653cd36ee8f8d wijzigde dit bericht op 20-09-2019 09:42
1.58% gewijzigd
donderdag 19 september 2019 23:21
Hij houdt niet van je, het is een narcist en die houden alleen van zichzelf. Jij hebt hem gekwetst door geen contact meer te willen. Nu negeert en kwetst hij jou, je krijgt straf. Dat is wat een narcist doet. En door jou geen informatie over hem te geven behoudt hij de macht en controle. Dat is wat hij wil.
Probeer los te laten, je hebt de juiste keuze gemaakt.
En als je vader ineens wel bij je langs zou komen, dan is dat omdat hij iets van jou nodig heeft, niet omdat hij jou wil zien oid. Als hij gekregen heeft wat hij wil zal ie weer in zijn oude gedrag vervallen inderdaad. Dan is de behoefte weer vervuld en ben je niet meer interessant voor hem.
Probeer los te laten, je hebt de juiste keuze gemaakt.
En als je vader ineens wel bij je langs zou komen, dan is dat omdat hij iets van jou nodig heeft, niet omdat hij jou wil zien oid. Als hij gekregen heeft wat hij wil zal ie weer in zijn oude gedrag vervallen inderdaad. Dan is de behoefte weer vervuld en ben je niet meer interessant voor hem.
allesmag wijzigde dit bericht op 19-09-2019 23:26
Reden: Aanvulling
Reden: Aanvulling
28.77% gewijzigd
niks moet en alles mag
donderdag 19 september 2019 23:43
Hier een hele mooie brief & antwoord over eenzelfde soort situatie - hopelijk heb je er wat aan! https://therumpus.net/2010/11/dear-suga ... mpty-bowl/
vrijdag 20 september 2019 00:35
Je kunt dan wel het verlangen hebben naar een fijne band met je ouder maar als je heel eerlijk bent, TO heeft zelf om voor haar zeer belangrijke redenen heel doelbewust gekozen om het contact te verbreken. TO wilde / wilt haar vader niet in haar leven en die consequenties zal ze zelf moeten dragen.rosanna08 schreef: ↑19-09-2019 13:38ja? Jij snapt niet dat ondanks dat je het contract met je ouder verbreekt, je toch niet nog steeds het verlangen kunt hebben naar een fijne band met je ouder en de liefde van die ouder? En dat het ontzettend pijn doet als je ouder dan heel duidelijk laat blijken dat je daar naar kunt fluiten?
Dat vind ik dan weer raar...
Haar vader zal ook de nodige keuze(s) gemaakt hebben die noch bij TO noch bij ons bekend zijn en is verder gegaan met zijn leven. Topic komt over alsof vader geen feestjes mag geven / niet mag genieten van het leven omdat het tere zieltje van TO pijnlijk wordt getroffen. Staat TO er wel eens bij stil dat zij hetzelfde doet naar vader toe? Niet om met een beschuldigende vinger te wijzen naar maar om zelfreflectie.
Het komt voor dat ouders en kinderen totaal niet matchen met elkaar, dat er zoveel gebeurd is waardoor het onmogelijk is om met elkaar door een deur te kunnen en dat geen contact het beste is voor of ouders of het kind. En ja, ik weet meer dan goed waar ik over praat (contact met ouders / siblings van mijn partner is inmiddels al jaren geleden volledig verbroken).
vrijdag 20 september 2019 01:23
Kleppeboxx ik heb jou eerder gelezen en wat daaruit naar voren kwam was dat jij heel erg vanuit je eigen perspectief redeneert. Die sibling van jouw partner waar jij naar refereert, die heb jij eerder besproken en toen kwam het er op neer dat die buitengesloten en totaal niet begrepen werd. Daar hebben meerdere forummers iets van gezegd, maar blijkbaar kwam dat niet bij jou aan.
Iemand opent een topic en natuurlijk mag iedereen reageren, maar soms is het wel goed om voor de TO in haar achterhoofd te houden dat een hoop mensen niet buiten hun eigen kleine boxje kunnen kijken terwijl ze best redelijk klinken. Ik ben echt alle respect voor jouw verloren Kleppeboxx en wat je hier typt bevestigd het weer. Een narcistische vader die zijn dochter psychisch mishandelt en jij gaat lopen blaten dat TO net doet alsof vader geen feestje meer mag geven. Dat zegt ze echt nergens.
Die vent heeft een narcistische persoonlijkheidsstoornis en jij zegt dan 'soms matchen ouder en kind niet' en dat TO hetzelfde als haar vader doet. Hoe krijg je het je toetsenbord uit...
Iemand opent een topic en natuurlijk mag iedereen reageren, maar soms is het wel goed om voor de TO in haar achterhoofd te houden dat een hoop mensen niet buiten hun eigen kleine boxje kunnen kijken terwijl ze best redelijk klinken. Ik ben echt alle respect voor jouw verloren Kleppeboxx en wat je hier typt bevestigd het weer. Een narcistische vader die zijn dochter psychisch mishandelt en jij gaat lopen blaten dat TO net doet alsof vader geen feestje meer mag geven. Dat zegt ze echt nergens.
Die vent heeft een narcistische persoonlijkheidsstoornis en jij zegt dan 'soms matchen ouder en kind niet' en dat TO hetzelfde als haar vader doet. Hoe krijg je het je toetsenbord uit...
vrijdag 20 september 2019 01:38
De vader van een goede vriend was ook zo'n type. Toen vriend het twintigjarig jubileum van zijn succesvolle eigen bedrijf vierde, kreeg hij slaande ruzie met zijn vriendin omdat hij tot diep in de nacht op vader wachtte. Die kwam een kwartier, praatte over zichzelf en ging weer weg.
Vriend zei: 'Op één of andere manier blijf je toch op de bevestiging van je ouders wachten. Hoe oud je ook bent.'
Toen pa op zijn sterfbed lag herstelde het contact enigszins, maar op de begrafenis zei vriend: 'Er valt niet zoveel te rouwen, want hij is er nooit geweest.'
Toch blijft het af en toe terugkomen. En dan vooral het gevoel dat hij er nooit geweest is. Gewoon als vader, zoals dat bedoeld is.
Lijkt me moeilijk en kan me voorstellen dat het soms weer opspeelt en je dan van je af wil schrijven.
Sterkte!
Vriend zei: 'Op één of andere manier blijf je toch op de bevestiging van je ouders wachten. Hoe oud je ook bent.'
Toen pa op zijn sterfbed lag herstelde het contact enigszins, maar op de begrafenis zei vriend: 'Er valt niet zoveel te rouwen, want hij is er nooit geweest.'
Toch blijft het af en toe terugkomen. En dan vooral het gevoel dat hij er nooit geweest is. Gewoon als vader, zoals dat bedoeld is.
Lijkt me moeilijk en kan me voorstellen dat het soms weer opspeelt en je dan van je af wil schrijven.
Sterkte!
Hier sta ik, ik kan niet anders (zonder legpuzzels)
vrijdag 20 september 2019 09:19
De rol die hij dan aanneemt is de rol die jij graag voor altijd bij hem zou zien. Maar het is precies wat het is, zijn ROL. De houding die hij aangeleerd heeft. Als niemand kijkt of als hij uit zijn rol valt, is het weer de man zoals jij hem kent.totallyfree schreef: ↑19-09-2019 19:04Bedankt voor de lieve reacties weer.
Ik snap dat jullie het gevoel krijgen dat ik misschien toch nog wat van hem verwacht. Ik heb dat even op me laten inwerken, en ik merk dat ik die verwachting toch al behoorlijk heb losgelaten. Ik verwacht niet mer dat hij gaat veranderen, dat zijn ziekte ineens eg is. Ik weet dat hij de ziekte is, het enige verschil is, dat ik ook zie dat daar een mannetje achter zit waar ik ook leuke dingen mee heb beleefd. Ik kan polariseren, ik kan ook de positieven kanten van hem zien. Maar ja, ik zie vooral de zieke narcist, die nooit zal veranderen. Mocht ie ooit met hangende pootjes voor mijn deur staan omdat zijn vriendin bij hem weg is, dan kan hij ineens even de man zonder narcisme zijn. Want dat is eerder gebeurd. Er is een periode geweest dat hij normaal leek te zijn. Maar dan nog zou ik de deur dicht gooien, want ik vertrouw er niet op dat het zo blijft. Dus nee, ik verwacht niks meer van hem.
Maar dat betekent niet dat ik het wel zou willen, en daar zit het verdriet. Ik rouw om iets wat normaal is, heel menselijk zelfs maar niet gaat gebeuren. En ja, daar mag ik ook verdrietig om zijn
Je smacht naar de man zonder narcisme, maar die man is een rol die hij speelt. Hij zou voor altijd moeten toneelspelen om jou gelukkig te gaan maken en aan je verwachtingen te voldoen.
Je kunt het leven ook met een vrolijk gezicht serieus nemen - Irmgard Erath
vrijdag 20 september 2019 10:01
Dat is precies waar het blijft wringen, wat je benoemt,Argentovivo schreef: ↑20-09-2019 01:38De vader van een goede vriend was ook zo'n type. Toen vriend het twintigjarig jubileum van zijn succesvolle eigen bedrijf vierde, kreeg hij slaande ruzie met zijn vriendin omdat hij tot diep in de nacht op vader wachtte. Die kwam een kwartier, praatte over zichzelf en ging weer weg.
Vriend zei: 'Op één of andere manier blijf je toch op de bevestiging van je ouders wachten. Hoe oud je ook bent.'
Toen pa op zijn sterfbed lag herstelde het contact enigszins, maar op de begrafenis zei vriend: 'Er valt niet zoveel te rouwen, want hij is er nooit geweest.'
Toch blijft het af en toe terugkomen. En dan vooral het gevoel dat hij er nooit geweest is. Gewoon als vader, zoals dat bedoeld is.
Lijkt me moeilijk en kan me voorstellen dat het soms weer opspeelt en je dan van je af wil schrijven.
Sterkte!
Je blijft als kind verlangen naar bevestiging van je ouders dat je er wel toe doet. En dan kan je verstand het nog zo weten dat het er niet in zit, je kan goed weten dat je zelf de keuze hebt gemaakt om contact te verbreken.
Dat verlangen blijft heel sterk aanwezig. En dus blijf je hopen, hopen dat je vader ( of moeder) een teken afgeeft dat je er toe doet.
Ik praat weliswaar niet uit eigen ervaring, maar zie het van heel dichtbij bij mijn man welke emoties , hoop en verlangen zo hardnekkig aanwezig blijven.
Ik vind dat zo verdrietig om aan te zien.
vrijdag 20 september 2019 10:01
Ik snap je gevoel heel goed, de oplossing is niets meer te horen over je vader, niets over ziekenhuisopnames of feestjes. Probeer je ervoor af te schermen. Dan krijg je pas echt rust. Iedere keer als je maar iets over je vader hoort, gaat er een wond open. Als mensen erover beginnen gelijk afkappen, dat je op die info niet zit te wachten. Zo heb ik twee jaar geleden afscheid genomen van al mijn familieleden, op mijn eigen gezin en broer na (die dit ook heeft gedaan) en het gaf rust. Totdat ik zo dom was om ze op Facebook op te zoeken uit nieuwsgierigheid hoe het met ze ging. Gelijk kwam dat nare en verdrietige gevoel van destijds weer naar boven. Een wijze les voor mij om dit dus nooit meer te doen. We leven nu ons eigen (rustige) leven, uit het oog uit het hart. Hoe minder je hoort, weet of ziet des te beter.
vrijdag 20 september 2019 10:39
Jeetje wat een moeilijk verhaal.. ik kan mij voorstellen dat je hier mee rondloopt. Het is en blijft je vader.. een bloedverwant.. een familielid.. 
Ik ben heel erg benieuwd hoe je vader destijds heeft gereageerd op het feit dat je geen contact meer met hem wou. Dit zal ook voor hem geen makkelijke keuze zijn geweest.
Ik ben heel erg benieuwd hoe je vader destijds heeft gereageerd op het feit dat je geen contact meer met hem wou. Dit zal ook voor hem geen makkelijke keuze zijn geweest.
vrijdag 20 september 2019 13:36
Bedankt voor de reacties tot nu toe. Fijn om te lezen dat de meeste mensen begrijpen wat ik bedoel.
En diegene die het niet begrijpen, misschien is ignorance bliss...
Klepperbox, mijn pa mag doen en laten wat hij wilt, ik zal nooit verwachten dat hij zich gaat aanpassen naar mij, want dat zou een beetje gek zijn he. Het gaat puur om het besef dat ik er niet bij hoor. En dat is gewoon iets biologisch, je wilt bij familie zijn, erbij horen. Je er veilig voelen. Je vader zou je held moeten zijn, hij zou diegene moeten zijn die me behoedt voor gevaar. Maar in plaats daarvan was hij het gevaar... Hoe intens bang ik voor hem ben geweest, dat is niet te omschrijven. En hij heeft me nooit met een vinger aangeraakt, maar de psychische marteling was niet te doen. Van peuter af aan.
Ik ben nu net meer bang voor hem, en hij kan zeggen en vinden wat hij wilt. Dat raakt me niet meer. Het enige wat me dus raakt is de bevestiging JIJ HEBT GEEN PAPA!
Blauwoogje: Toen ik dat heb gedaan heeft hij me een heel verwijtende mail terug gestuurd. Precies zoals je hem verwacht van een narcist. Ik las het met verdriet en ongeloof, niet omdat ik het niet zag aankomen, maar omdat het zo bizar was om te lezen. Hij probeerde mij de schuld te geven van alles. Dan denk ik alleen maar, wauw... Meteen ook duidelijk dat ik de beste keuze had gemaakt voor mezelf.
Toen ik weer contact met hem op nam was ie ook behoorlijk verontwaardigd. Uiteraard, want ik bepaalde, ik had controle. Hij was nog net niet eigenwijs genoeg om niks van zich te laten horen, maar ik moest wel even aanhoren dat hij het allemaal niet vond kunnen dit. En ik, ik kon alleen maar gniffelen, want als je eenmaal los laat, is het gedrag van een narcist soms bijna grappig en zoooo voorspelbaar.
En diegene die het niet begrijpen, misschien is ignorance bliss...
Klepperbox, mijn pa mag doen en laten wat hij wilt, ik zal nooit verwachten dat hij zich gaat aanpassen naar mij, want dat zou een beetje gek zijn he.
Het gaat puur om het besef dat ik er niet bij hoor. En dat is gewoon iets biologisch, je wilt bij familie zijn, erbij horen. Je er veilig voelen. Je vader zou je held moeten zijn, hij zou diegene moeten zijn die me behoedt voor gevaar. Maar in plaats daarvan was hij het gevaar... Hoe intens bang ik voor hem ben geweest, dat is niet te omschrijven. En hij heeft me nooit met een vinger aangeraakt, maar de psychische marteling was niet te doen. Van peuter af aan. Ik ben nu net meer bang voor hem, en hij kan zeggen en vinden wat hij wilt. Dat raakt me niet meer. Het enige wat me dus raakt is de bevestiging JIJ HEBT GEEN PAPA!
Blauwoogje: Toen ik dat heb gedaan heeft hij me een heel verwijtende mail terug gestuurd. Precies zoals je hem verwacht van een narcist. Ik las het met verdriet en ongeloof, niet omdat ik het niet zag aankomen, maar omdat het zo bizar was om te lezen. Hij probeerde mij de schuld te geven van alles. Dan denk ik alleen maar, wauw... Meteen ook duidelijk dat ik de beste keuze had gemaakt voor mezelf.
Toen ik weer contact met hem op nam was ie ook behoorlijk verontwaardigd. Uiteraard, want ik bepaalde, ik had controle. Hij was nog net niet eigenwijs genoeg om niks van zich te laten horen, maar ik moest wel even aanhoren dat hij het allemaal niet vond kunnen dit. En ik, ik kon alleen maar gniffelen, want als je eenmaal los laat, is het gedrag van een narcist soms bijna grappig en zoooo voorspelbaar.
'Happiness is only real when shared'.
vrijdag 20 september 2019 14:42
Kleppeboxx schreef: ↑20-09-2019 00:35Je kunt dan wel het verlangen hebben naar een fijne band met je ouder maar als je heel eerlijk bent, TO heeft zelf om voor haar zeer belangrijke redenen heel doelbewust gekozen om het contact te verbreken. TO wilde / wilt haar vader niet in haar leven en die consequenties zal ze zelf moeten dragen.
Haar vader zal ook de nodige keuze(s) gemaakt hebben die noch bij TO noch bij ons bekend zijn en is verder gegaan met zijn leven. Topic komt over alsof vader geen feestjes mag geven / niet mag genieten van het leven omdat het tere zieltje van TO pijnlijk wordt getroffen. Staat TO er wel eens bij stil dat zij hetzelfde doet naar vader toe? Niet om met een beschuldigende vinger te wijzen naar maar om zelfreflectie.
Het komt voor dat ouders en kinderen totaal niet matchen met elkaar, dat er zoveel gebeurd is waardoor het onmogelijk is om met elkaar door een deur te kunnen en dat geen contact het beste is voor of ouders of het kind. En ja, ik weet meer dan goed waar ik over praat (contact met ouders / siblings van mijn partner is inmiddels al jaren geleden volledig verbroken).
Nee hoor, zo komt dit topic helemaal niet over en het is ook helemaal niet wat TO schrijft.
Omdat het definitief verbreken van het contact een heel proces is geweest en het bewuste keuze was, had ze niet verwacht zich zo te voelen en dat wilde ze even kwijt. Het gaat volgens mij ook helemaal niet echt om dat feest, maar om het gemis van een fijne vader in je leven.
"You are not entitled to your opinion. You are entitled to your informed opinion. No one is entitled to be ignorant."
vrijdag 20 september 2019 19:11
Ik snap je gevoel. Hoezeer je volwassen "ik" ook beseft dat het beter is om geen contact meer te hebben, diep vanbinnen zit nog altijd dat kleine kind dat hunkert naar erkenning en bevestiging van zijn ouders.
Zoals in één van de eerste reacties heel treffend stond: ik denk dat je niet zozeer JE vader mist, maar EEN vader.
Het feit dat hij je niks laat weten en je niet uitnodigt, is nog maar eens een bevestiging van zijn voortdurende afwijzing, en dat doet pijn.
Dikke knuffel TO, het blijft moeilijk.
Zoals in één van de eerste reacties heel treffend stond: ik denk dat je niet zozeer JE vader mist, maar EEN vader.
Het feit dat hij je niks laat weten en je niet uitnodigt, is nog maar eens een bevestiging van zijn voortdurende afwijzing, en dat doet pijn.
Dikke knuffel TO, het blijft moeilijk.
Ik ben het levende bewijs dat je niet moet drinken om onnozel te doen.
vrijdag 20 september 2019 19:58
Dat is ook wat mijn moeder denkt over mijn vader. Ze heeft me ervoor gewaarschuwd, omdat ik zelf niet goed kan inschatten of iets goed of kwaad bedoeld is. Wat is ermee doe is aan mij.Allesmag schreef: ↑19-09-2019 23:21En als je vader ineens wel bij je langs zou komen, dan is dat omdat hij iets van jou nodig heeft, niet omdat hij jou wil zien oid. Als hij gekregen heeft wat hij wil zal ie weer in zijn oude gedrag vervallen inderdaad. Dan is de behoefte weer vervuld en ben je niet meer interessant voor hem.
zaterdag 21 september 2019 17:12
In dergelijke relaties denk ik altijd waar de relatie op gebouwd is.
Als het alleen maar geven of buigen is wat is dan de werkelijke waarde van de relatie
Want je weet als jij 1 keer jouw mening of het er niet mee ens bent dat je dan te maken krijgt met de narcistische woede en die is niet mis.
Dan maar geen relatie. Klinkt makkelijk, is het niet maar uiteindelijk wel het beste.
Als het alleen maar geven of buigen is wat is dan de werkelijke waarde van de relatie
Want je weet als jij 1 keer jouw mening of het er niet mee ens bent dat je dan te maken krijgt met de narcistische woede en die is niet mis.
Dan maar geen relatie. Klinkt makkelijk, is het niet maar uiteindelijk wel het beste.
