Psyche
alle pijlers
Ik ben echt zijn dochter niet meer...
donderdag 19 september 2019 13:04
Ik heb een aantal jaar geleden bewust de keuze gemaakt om het contact te verbreken met mijn vader. Daar zijn heel wat jaren rouw, peuten en paten overheen gegaan om dit te verwerken. Dit was voor mij echt de juiste keuze, al blijft het op sommige momenten toch pijnlijk en moeilijk.
Gisteren sprak ik mijn moeder(ze zijn gescheiden) en die vertelde dat mijn vader laatst een groot feest had gegeven. Er waren ontzettend veel mensen, maar ik was er niet. Ook als hij mij had uitgenodigd, had ik er niet heen gegaan. Maar nu hij die keuze heeft gemaakt, doet dat toch pijn. Begrijp me goed, ik wil hem niet zien, maar dat hij mij nu echt ook uit zijn leven heeft verbannen, dat doet toch pijn. Ik koos om afstand te nemen van mijn vader, hij neemt afstand van zijn dochter. En dat raakt me. Hij was van het voorjaar ook ziek, ik moest bij wijze van spreke via de dochter van de groenteboer van mijn opa horen dat hij op de IC had gelegen. Iedereen wist het, behalve ik.
Uiteindelijk hoorde ik dat dus via een kennis, die dacht dat ik dat allang wist. Dat besef dat ik er dus echt niet meer bij hoor, ook al heb ik daarvoor gekozen, is wel heel verdrietig.
Misschien dat ik toch stiekem nog iets van mijn vader verwacht? Dat je je dochter niet definitief laat vallen ofzo? Misschien moet ik dat los laten, nog meer dan ik al doe.
Het blijft altijd een proces dit, en ik vind het op dit soort momenten even fijn om het van me af te schrijven.
Mijn vader is gediagnosticeerd met een narcistische persoonlijkheidsstoornis en ik heb jaren geprobeerd met hem te leven, maar dat is niet gelukt. Daarom het contact maar verbroken, om mezelf te beschermen. Ik kan er nog veel meer over vertellen, maar dat is echt veel. Ik heb dus al heel veel therapie ervoor gehad, maar soms blijft het gewoon even moeilijk, ook al heb ik daar zelf voor gekozen. Want het is eigenlijk een keuze die je niet wilt maken..
Gisteren sprak ik mijn moeder(ze zijn gescheiden) en die vertelde dat mijn vader laatst een groot feest had gegeven. Er waren ontzettend veel mensen, maar ik was er niet. Ook als hij mij had uitgenodigd, had ik er niet heen gegaan. Maar nu hij die keuze heeft gemaakt, doet dat toch pijn. Begrijp me goed, ik wil hem niet zien, maar dat hij mij nu echt ook uit zijn leven heeft verbannen, dat doet toch pijn. Ik koos om afstand te nemen van mijn vader, hij neemt afstand van zijn dochter. En dat raakt me. Hij was van het voorjaar ook ziek, ik moest bij wijze van spreke via de dochter van de groenteboer van mijn opa horen dat hij op de IC had gelegen. Iedereen wist het, behalve ik.
Uiteindelijk hoorde ik dat dus via een kennis, die dacht dat ik dat allang wist. Dat besef dat ik er dus echt niet meer bij hoor, ook al heb ik daarvoor gekozen, is wel heel verdrietig.
Misschien dat ik toch stiekem nog iets van mijn vader verwacht? Dat je je dochter niet definitief laat vallen ofzo? Misschien moet ik dat los laten, nog meer dan ik al doe.
Het blijft altijd een proces dit, en ik vind het op dit soort momenten even fijn om het van me af te schrijven.
Mijn vader is gediagnosticeerd met een narcistische persoonlijkheidsstoornis en ik heb jaren geprobeerd met hem te leven, maar dat is niet gelukt. Daarom het contact maar verbroken, om mezelf te beschermen. Ik kan er nog veel meer over vertellen, maar dat is echt veel. Ik heb dus al heel veel therapie ervoor gehad, maar soms blijft het gewoon even moeilijk, ook al heb ik daar zelf voor gekozen. Want het is eigenlijk een keuze die je niet wilt maken..
'Happiness is only real when shared'.
donderdag 19 september 2019 13:10
Ik kan me heel goed voorstellen dat dit je pijn doet. Ik denk dat je inderdaad nog ergens hoopt dat hij het licht wel gaat zien. Maar dat zal waarschijnlijk niet gebeuren. Zeker niet als hij een narcist is. Ik denk dat je dat heel goed weet, en daarom het contact heb verbroken. Dat hij daar aan meedoet en het klaarblijkelijk ok vindt, is pijnlijk, confronterend en een enorme bevestiging dat je de juiste keuze hebt gemaakt.
Maar dat laatste stukje, dat toch nog hoop houden dat hij wel komt, lijkt me ook heel moeilijk en verdrietig. Dikke virtuele knuffel.
Maar dat laatste stukje, dat toch nog hoop houden dat hij wel komt, lijkt me ook heel moeilijk en verdrietig. Dikke virtuele knuffel.
donderdag 19 september 2019 13:12
donderdag 19 september 2019 13:16
Dank jullie voor de lieve reacties. Ik weet dat hij dat niet aan mij gaat geven, nu niet, nooit niet. Maar toch is dat een soort automatisme, want het is natuurlijk volstrekt logisch dat je dat wilt. En dat gevoel moet ik er nu even laten zijn, weer even een moment van rouw dat ik niet ga krijgen wat ik nodig heb.
Ik zie hem ook los van de narcist, ik weet dat hij diep van binnen van me houdt, me mist. De reden dat hij vaak met hartklachten in t ziekenhuis lag een paar jaar terug was stress vanwege onze situatie. Eigenlijk is het achter die narcist een heel zielig mannetje die heel onzeker is, maar die narcist in hem is zo hardnekkig. En zijn nieuwe vriendin haalt het slechtste in hem naar boven, zolang hij bij haar blijft verandert er sowieso niks...
Ik zie hem ook los van de narcist, ik weet dat hij diep van binnen van me houdt, me mist. De reden dat hij vaak met hartklachten in t ziekenhuis lag een paar jaar terug was stress vanwege onze situatie. Eigenlijk is het achter die narcist een heel zielig mannetje die heel onzeker is, maar die narcist in hem is zo hardnekkig. En zijn nieuwe vriendin haalt het slechtste in hem naar boven, zolang hij bij haar blijft verandert er sowieso niks...
'Happiness is only real when shared'.
donderdag 19 september 2019 13:17
Ik snap het niet helemaal. Je wil geen contact met hem, hebt alle banden verbroken. En nu neem je het hem kwalijk dat hij geen toenadering zoekt? Je zegt dat het je een gevoel geeft dat je er nu echt niet meer bij hoort, dat hij jou uit zijn leven heeft verbannen. Maar misschien heeft hij zich gewoon neergelegd bij jou eigen keus. Dat kan ook natuurlijk. Hij respecteerd jou keus om geen contact te hebben en zoekt misschien daarom geen toenadering. Omdat hij weet dat jij daar toch niet voor open staat.
donderdag 19 september 2019 13:17
He bah. Wat zul je een nare tijd gehad hebben alvorens je zo’n besluit neemt.
Maar mis je je vader en was je graag bij het feest van je vader geweest - of mis je een vader, had je graag ook een keer een feest gehad van een liefhebbende pa die er voor je was?
Dat laatste zou nl een reden kunnen zijn dat je dit zo vervelend vindt. Dat deze berichten er voor zorgen dat je nog maar eens een keer merkt hoe zeer jij een lieve pa gemist hebt.
Want dat je nog een sprankje hoop op een Disney einde had(waarin alles met een toverspreuk goed komt), is alleen maar menselijk. Dus val jezelf niet te hard aan, en zie het voor wat het is; een deel van de rouw om de vader die je niet had maar wel verdiende.
Maar mis je je vader en was je graag bij het feest van je vader geweest - of mis je een vader, had je graag ook een keer een feest gehad van een liefhebbende pa die er voor je was?
Dat laatste zou nl een reden kunnen zijn dat je dit zo vervelend vindt. Dat deze berichten er voor zorgen dat je nog maar eens een keer merkt hoe zeer jij een lieve pa gemist hebt.
Want dat je nog een sprankje hoop op een Disney einde had(waarin alles met een toverspreuk goed komt), is alleen maar menselijk. Dus val jezelf niet te hard aan, en zie het voor wat het is; een deel van de rouw om de vader die je niet had maar wel verdiende.
donderdag 19 september 2019 13:23
Lees even goed wat ik zeg, ik neem het hem niet kwalijk. Het besef dat ik er echt niet meer bij hoor, dat is wat pijn doet. En ergens vind ik het ook fijn dat hij niet meer contact met me opneemt, maar anderzijds doet dat wel gewoon pijn. Bij mij, dat moet ik zelf oplossen, zelf mee dealen.Whomi schreef: ↑19-09-2019 13:17Ik snap het niet helemaal. Je wil geen contact met hem, hebt alle banden verbroken. En nu neem je het hem kwalijk dat hij geen toenadering zoekt? Je zegt dat het je een gevoel geeft dat je er nu echt niet meer bij hoort, dat hij jou uit zijn leven heeft verbannen. Maar misschien heeft hij zich gewoon neergelegd bij jou eigen keus. Dat kan ook natuurlijk. Hij respecteerd jou keus om geen contact te hebben en zoekt misschien daarom geen toenadering. Omdat hij weet dat jij daar toch niet voor open staat.
Dit soort momenten wakkeren het verlangen aan naar een liefhebbende vader, die er voor me is en lief voor me is. Wetende dat ik dat nooit zal krijgen, doet dan gewoon pijn. Rouwen om wat wel had moeten zijn, maar nooit is geweest en nooit gaat komen...
'Happiness is only real when shared'.
donderdag 19 september 2019 13:25
Ik begrijp het heel goed.
Ook al heb je zelf afstand genomen , blijft dat toch confronterend pijnlijk dat je vader geen moeite doet voor je.
Natuurlijk blijf je ergens hoop houden dat je vader je het gevoel gaat geven dat hij je mist, je niet op wil geven als zijn dochter.
Ik kan mij voorstellen dat dit heel dubbel blijft voelen.
Ook al heb je zelf afstand genomen , blijft dat toch confronterend pijnlijk dat je vader geen moeite doet voor je.
Natuurlijk blijf je ergens hoop houden dat je vader je het gevoel gaat geven dat hij je mist, je niet op wil geven als zijn dochter.
Ik kan mij voorstellen dat dit heel dubbel blijft voelen.
donderdag 19 september 2019 13:31
Ik herken een paar dingen die je schrijft, zit zelf in een vergelijkbare situatie maar heb er onlangs voor gekozen om het contact weer te herstellen. Mijn broers niet. Ik heb het contact hersteld omdat ik besefte dat het voor mijn vader ook heel moeilijk was zijn kinderen (en kleinkinderen) niet te zien. Hij heeft tien jaar lang mijn wens gerespecteerd om geen contact te hebben maar heeft me ook verteld dat hij het er heel moeilijk mee had. Wat ik hiermee wil zeggen is dat het misschien helpt om ook zijn kant te proberen te begrijpen. Hij respecteert jouw wens, maar dat betekent niet dat het hem allemaal niets doet.
BROCCOLI IS OOK GEEN SPINAZIE AL IS HET WEL ALLEBEI GROENTE PEJEKA -- S-Meds
donderdag 19 september 2019 13:34
Ik snap je wel. Je hoopt dat je vader, ondanks jouw wens geen contact meer te hebben, het altijd probeert. Ik had dat met mijn moeder. Zij probeerde ook niet meer, wat ook pijn deed. Er zijn twee kanten;
* de ene (ouder) zal altijd, no matter what, proberen contact te houden met zijn of haar kind. Je blijft ouder en zal dat tot zijn/haar dood proberen omdat je diegene zn kind bent.
* er zijn ouders die op een gegeven moment zeggen, 'je bent duidelijk, ik geef het op'.
Dat is heel persoonlijk en je kan er van vinsen wat je vindt maar het blijft persoonlijk en m.i. geen 1 van beide goed of fout.
Wel zou ik het zelf als ouder, altijd blijven proberen. Wat dan ook.
Je vader dus niet. Als je hier wat in wilt veranderen denk ik, moet je zelf een stap zetten. Bedenk of je dit wilt...
Ik heb dit destijds wel gedaan... ook al deed het me pijn dat zij niet meer probeerde. Ik heb de stap gezet en zij volgde.
Resultaat; contact hersteld, oude koeien begraven en vrede.
Mijn broer en zus willen nog steeds geen stap zetten zelf (zijn er nog niet aan toe) en hopen dat mijn moeder dit doet...
* de ene (ouder) zal altijd, no matter what, proberen contact te houden met zijn of haar kind. Je blijft ouder en zal dat tot zijn/haar dood proberen omdat je diegene zn kind bent.
* er zijn ouders die op een gegeven moment zeggen, 'je bent duidelijk, ik geef het op'.
Dat is heel persoonlijk en je kan er van vinsen wat je vindt maar het blijft persoonlijk en m.i. geen 1 van beide goed of fout.
Wel zou ik het zelf als ouder, altijd blijven proberen. Wat dan ook.
Je vader dus niet. Als je hier wat in wilt veranderen denk ik, moet je zelf een stap zetten. Bedenk of je dit wilt...
Ik heb dit destijds wel gedaan... ook al deed het me pijn dat zij niet meer probeerde. Ik heb de stap gezet en zij volgde.
Resultaat; contact hersteld, oude koeien begraven en vrede.
Mijn broer en zus willen nog steeds geen stap zetten zelf (zijn er nog niet aan toe) en hopen dat mijn moeder dit doet...
donderdag 19 september 2019 13:37
Lastig dat je zoveel verschillende dingen tegelijk kunt voelen hè?
Je weet met je verstand dat je de goede beslissing hebt genomen en ik hoop dat je dat ook voelt.
Toch blijft er altijd een deel van je hopen dat morgen alles anders is. Dat morgen je vader wel vader kan zijn. Je kunt honderdduizend keer tegen jezelf zeggen dat die hoop niet reëel is maar daarmee gaat dat verlangen niet weg. Het is er óók.
Dit soort dingen (zijn ziekenhuisopname, het feest wat hij gaf) maakt duidelijk dat 'morgen' niet komt en dat is en blijft pijnlijk en verdrietig.
Je kunt dat niet wegstrepen tegen 'ja maar het was mijn eigen keuze'. Het staat naast elkaar.
Die keuze heb je niet gemaakt omdat je dat nu zo graag wilde maar omdat het contact met hem te destructief was voor je.
Je weet met je verstand dat je de goede beslissing hebt genomen en ik hoop dat je dat ook voelt.
Toch blijft er altijd een deel van je hopen dat morgen alles anders is. Dat morgen je vader wel vader kan zijn. Je kunt honderdduizend keer tegen jezelf zeggen dat die hoop niet reëel is maar daarmee gaat dat verlangen niet weg. Het is er óók.
Dit soort dingen (zijn ziekenhuisopname, het feest wat hij gaf) maakt duidelijk dat 'morgen' niet komt en dat is en blijft pijnlijk en verdrietig.
Je kunt dat niet wegstrepen tegen 'ja maar het was mijn eigen keuze'. Het staat naast elkaar.
Die keuze heb je niet gemaakt omdat je dat nu zo graag wilde maar omdat het contact met hem te destructief was voor je.
donderdag 19 september 2019 13:38
Dat snap ik ook zeker wel, dat het hem wat doet. Ik ben op een heel belangrijk moment voor hem niet in zijn leven geweest, daar heeft hij veel verdriet over gehad. Vorig jaar heb ik hem gesproken, om eens te kijken hoe en wat. Buiten dat hij me niet veel deed(ik was vroeger bang voor hem), had hij het alleen maar over zichzelf. Hij heeft mij in 1,5 uur gesprek 1 vraag gesteld, meer niet. Toen was het voor mij weer duidelijk... Ik heb niks aan hem. In de jaren is hij zo over mijn grenzen heen gegaan, hij heeft me echt psychisch mishandeld, en dat blijft hij doen als ik contact met hem heb. Ik eb op allerlei manieren geprobeerd het contact aan te gaan, maar nooit lukte dat. Hij wist mij altijd toch pijn te doen op een bepaalde manier.Bulbul schreef: ↑19-09-2019 13:31Ik herken een paar dingen die je schrijft, zit zelf in een vergelijkbare situatie maar heb er onlangs voor gekozen om het contact weer te herstellen. Mijn broers niet. Ik heb het contact hersteld omdat ik besefte dat het voor mijn vader ook heel moeilijk was zijn kinderen (en kleinkinderen) niet te zien. Hij heeft tien jaar lang mijn wens gerespecteerd om geen contact te hebben maar heeft me ook verteld dat hij het er heel moeilijk mee had. Wat ik hiermee wil zeggen is dat het misschien helpt om ook zijn kant te proberen te begrijpen. Hij respecteert jouw wens, maar dat betekent niet dat het hem allemaal niets doet.
Dan kan ik denken, goh wat een zielige man, want dat is het. Maar ondertussen is die narcist in hem hartstikke gevaarlijk...
'Happiness is only real when shared'.
donderdag 19 september 2019 13:38
ja? Jij snapt niet dat ondanks dat je het contract met je ouder verbreekt, je toch niet nog steeds het verlangen kunt hebben naar een fijne band met je ouder en de liefde van die ouder? En dat het ontzettend pijn doet als je ouder dan heel duidelijk laat blijken dat je daar naar kunt fluiten?mammezel schreef: ↑19-09-2019 13:12Ik begrijp niet dat als je zelf afstand wil, dat je dan toch nog hoopt op het feit dat je vader wel een tegemoetkoming doet. Het is het ene of het andere.
Bij wijze van spreken 'respecteert' uw vader uw beslissing en dan heeft u daar nog problemen mee.
Ik vind het raar.
Dat vind ik dan weer raar...
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
donderdag 19 september 2019 13:40
donderdag 19 september 2019 13:44
Precies ja. En soms ga ik daar gewoon even kapot aan, zoals nu.zakdoek schreef: ↑19-09-2019 13:37Lastig dat je zoveel verschillende dingen tegelijk kunt voelen hè?
Je weet met je verstand dat je de goede beslissing hebt genomen en ik hoop dat je dat ook voelt.
Toch blijft er altijd een deel van je hopen dat morgen alles anders is. Dat morgen je vader wel vader kan zijn. Je kunt honderdduizend keer tegen jezelf zeggen dat die hoop niet reëel is maar daarmee gaat dat verlangen niet weg. Het is er óók.
Dit soort dingen (zijn ziekenhuisopname, het feest wat hij gaf) maakt duidelijk dat 'morgen' niet komt en dat is en blijft pijnlijk en verdrietig.
Je kunt dat niet wegstrepen tegen 'ja maar het was mijn eigen keuze'. Het staat naast elkaar.
Die keuze heb je niet gemaakt omdat je dat nu zo graag wilde maar omdat het contact met hem te destructief was voor je.
Het bestaat allemaal naast elkaar. Er is geen zwartwit, als in 'ik verbreek het contact, het doet me niks meer'. Maar he gaat met hobbels, en soms doen die hobbels pijn, en je wet dat je er doorheen moet. Dus da maar even een dagje huilen vandaag, rouwen en het een plekje geven.
'Happiness is only real when shared'.
donderdag 19 september 2019 13:47
voor joutotallyfree schreef: ↑19-09-2019 13:44Precies ja. En soms ga ik daar gewoon even kapot aan, zoals nu.
Het bestaat allemaal naast elkaar. Er is geen zwartwit, als in 'ik verbreek het contact, het doet me niks meer'. Maar he gaat met hobbels, en soms doen die hobbels pijn, en je wet dat je er doorheen moet. Dus da maar even een dagje huilen vandaag, rouwen en het een plekje geven.
donderdag 19 september 2019 13:52
redbulletje schreef: ↑19-09-2019 13:49Als jij de relatie verbroken hebt met je vader, dan houdt hij nu gewoon de eer aan zichzelf door ook niet meer te smeken.
Mijn eigen eer zou wel het laatste zijn waar ik mij mee bezig zou houden als mijn kinderen geen contact meer met mij zouden willen hebben.
Maar goed, ik ben dan ook niet narcistisch. Dan werkt dat vast anders.
donderdag 19 september 2019 13:56
Wees blijconsuelabananahammok schreef: ↑19-09-2019 13:52Mijn eigen eer zou wel het laatste zijn waar ik mij mee bezig zou houden als mijn kinderen geen contact meer met mij zouden willen hebben.
Maar goed, ik ben dan ook niet narcistisch. Dan werkt dat vast anders.
Narcisten hebben zo'n ander denkpatroon dan jij en ik, dat is soms erg bijzonder te noemen. Ik ken ze goed genoeg om te weten dat hij nu het slachtoffer uit hangt wat door haar wordt versterkt, want ja het is natuurlijk heel zielig dat je dochter je niet meer wilt zien. En ja dat is gek als je mijn vader leert kennen, want het is zo'n leuke sociale, charmante en leuke man. Dat kun je je dan niet voorstellen als buitenstaander.
'Happiness is only real when shared'.
donderdag 19 september 2019 13:57
Ik zou er niet vanuit gaan dat omdat hij je niet heeft uitgenodigd of geïnformeerd over zaken dat hij er zelf nu ook bewust voor kiest om je af te stoten. Hij wist dat het geen zin meer had je te betrekken. Een narcist wil niet afgaan. Je zou niet naar het feest gegaan zijn en bij zijn ziekbed wil hij misschien geen spanning.
Wie weet hoeveel verdriet hij van jou als overduidelijke grote afwezige had.
Je hebt je redenen geen contact meer te willen en waarschijnlijk is het goed dat je die keuze hebt gemaakt. Maar wellicht heeft hij je alleen maar definitief laten vallen omdat jij dat zo wil. En dat is goed zo. Van een uitnodiging was je waarschijnlijk evengoed van slag geweest.
Sterkte.
Wie weet hoeveel verdriet hij van jou als overduidelijke grote afwezige had.
Je hebt je redenen geen contact meer te willen en waarschijnlijk is het goed dat je die keuze hebt gemaakt. Maar wellicht heeft hij je alleen maar definitief laten vallen omdat jij dat zo wil. En dat is goed zo. Van een uitnodiging was je waarschijnlijk evengoed van slag geweest.
Sterkte.
donderdag 19 september 2019 14:12
Ik “ ken” het type.totallyfree schreef: ↑19-09-2019 13:56Wees blij
Mijn schoonvader is ook moeilijke man.
Het is of in zijn straatje lopen en hem bewieroken, of anders wordt je afgeserveerd.
Hij kan mensen met veel minachting behandelen en als je niet op je hoede bent je een enorm kutgevoel geven.
Omdat ik geen verleden met hem deel, kan ik er makkelijk boven gaan staan.
Voor mijn man ligt dat heel anders.
