Psyche
alle pijlers
Ik ben op (hoe me beter voelen?)
donderdag 21 oktober 2010 om 18:29
Ik heb heel erg raad nodig. Ik ben aan het einde van mijn Latijn en kom er niet meer uit.
Ik ben bijna 38. Anderhalf jaar geleden ben ik kort op elkaar mijn beide ouders verloren. Na hun overlijden ben ik alleen maar doorgegaan, niks echt verwerken maar doorgaan en er niet aan denken. Ik werkte fulltime in de zorg maar door bezuinigingen ben ik van een jaarcontract op een flexcontract terecht gekomen waardoor ik gedeeltelijk ww heb. Sinds een jaar ongeveer heb ik een fijne relatie.
En nu sinds kort , of eigenlijk al langer maar wilde het niet toegeven, gaat het niet goed. Ik krijg last van paniekaanvallen. Ik droom elke nacht over mijn ouders en word dan vaak huilend wakker. Ik voel me elke dag ziek (misselijk, duizelig, hoofdpijn en moe) waar geen lichamelijk oorzaak voor is gevonden. Ik ben echt op, ik kan niet meer. Ik kan soms niet meer uit mijn woorden komen en niet meer nadenken , heel weird. Ik ben heel erg bang geworden voor de toekomst. Mede omdat ik een paar weken geleden een miskraam heb gehad Ik ben nu heel erg bang dat ik nooit meer moeder zal worden. Tijdens mijn miskraam was ik de hele tijd bang dat het een BB zwangerschapwas. Waarom weet ik niet ik was gewoon ontzettend bang (eerste zwangerschap dus ook nog nooit eerder iets akeligs op dat gebied meegemaakt). Pas na twee inwendige echo's was ik wat gerustgesteld. Ik ben de laatste tijd heel erg bang dat er iets met mijn vriend gebeurt of met de hond of de katten . Ik vertel dit om even aan te geven dat ik hele rare angsten heb ontwikkeld, kende ik voorheen niet.
Daarbij komt dat ik me ontzettend zorgen maak om werk. Ik werk nu gemiddeld 24 uur, de rest wordt aangevuld door de ww. Mijn ww loopt in maart af . Ik heb uiteraard sollicitatieplicht maar tot nu toe nog niets uitgekomen. Vriend en ik wonen niet samen dus ik moet wel zorgen dat er geld op de plank komt want vaste lasten lopen gewoon door. Ik maak me zorgen om hoe het verder moet nu. Eerlijk gezegd zijn die 24 uur die ik nu werk net wat ik aan kan maar ja, ik moet solliciteren. Want andere opties zijn er niet. Mijn vriend is enorme workaholic en heeft een eigen bedrijf en ik schaam me daarbij ook nog eens dat ik gedeeltelijk ww krijg.
Vriend zei laatst dat hij het zo moeilijk vindt om me zo te zien,zoals het nu gaat. Hij vindt me negatief. Begrijpt wel dat dat komt door wat er is gebeurd maar vindt dat ik positief moet denken. Dat we het toch fijn samen hebben (is absoluut zo!) en dat ik moet kijken naar de leuke dingen. Voor mij zijn het verschillende dingen; het geluk met hem en alle nare dingen. Ik ben niet ongelukkig maar gewoon op. Daarbij komt dat zijn vorige relatie met een vrouw was die enorme psychische problemen had en een tijdje opgenomen is geweest. Ik ben zo bang dat hij mij ook "zo" ziet. Vriend zegt er altijd voor me te willen zijn maar praten over hoe ik me voel is lastig omdat , en zo zegt hij het zelf, ook niet zo goed wat hij moet zeggen en doen.
Ik ben in therapie bij een psychologe en een haptonome. Maar ik voel me maar niet beter. Ik had nooit gedacht het te zeggen maar ik ben echt aan het einde van mijn boekje. Ik kan niet meer. Ik zie het ook allemaal niet meer. Ik ben gewoon zo moe, ik zou wel maanden kunnen slapen.
Heeft er iemand tips wat ik kan doen waardoor ik me beter ga voelen en ook leuk blijf voor mijn naasten en mijn werk. Wat kan ik doen want ik weet het echt niet meer.
Sorry voor dit misschien wat onsamenhangende verhaal maar ik ben niet gewend dit zo openbaar op te schrijven. Lees wel al een paar weken mee hier en dacht ik waag het er op.
Ontzettend bedankt.
Ik ben bijna 38. Anderhalf jaar geleden ben ik kort op elkaar mijn beide ouders verloren. Na hun overlijden ben ik alleen maar doorgegaan, niks echt verwerken maar doorgaan en er niet aan denken. Ik werkte fulltime in de zorg maar door bezuinigingen ben ik van een jaarcontract op een flexcontract terecht gekomen waardoor ik gedeeltelijk ww heb. Sinds een jaar ongeveer heb ik een fijne relatie.
En nu sinds kort , of eigenlijk al langer maar wilde het niet toegeven, gaat het niet goed. Ik krijg last van paniekaanvallen. Ik droom elke nacht over mijn ouders en word dan vaak huilend wakker. Ik voel me elke dag ziek (misselijk, duizelig, hoofdpijn en moe) waar geen lichamelijk oorzaak voor is gevonden. Ik ben echt op, ik kan niet meer. Ik kan soms niet meer uit mijn woorden komen en niet meer nadenken , heel weird. Ik ben heel erg bang geworden voor de toekomst. Mede omdat ik een paar weken geleden een miskraam heb gehad Ik ben nu heel erg bang dat ik nooit meer moeder zal worden. Tijdens mijn miskraam was ik de hele tijd bang dat het een BB zwangerschapwas. Waarom weet ik niet ik was gewoon ontzettend bang (eerste zwangerschap dus ook nog nooit eerder iets akeligs op dat gebied meegemaakt). Pas na twee inwendige echo's was ik wat gerustgesteld. Ik ben de laatste tijd heel erg bang dat er iets met mijn vriend gebeurt of met de hond of de katten . Ik vertel dit om even aan te geven dat ik hele rare angsten heb ontwikkeld, kende ik voorheen niet.
Daarbij komt dat ik me ontzettend zorgen maak om werk. Ik werk nu gemiddeld 24 uur, de rest wordt aangevuld door de ww. Mijn ww loopt in maart af . Ik heb uiteraard sollicitatieplicht maar tot nu toe nog niets uitgekomen. Vriend en ik wonen niet samen dus ik moet wel zorgen dat er geld op de plank komt want vaste lasten lopen gewoon door. Ik maak me zorgen om hoe het verder moet nu. Eerlijk gezegd zijn die 24 uur die ik nu werk net wat ik aan kan maar ja, ik moet solliciteren. Want andere opties zijn er niet. Mijn vriend is enorme workaholic en heeft een eigen bedrijf en ik schaam me daarbij ook nog eens dat ik gedeeltelijk ww krijg.
Vriend zei laatst dat hij het zo moeilijk vindt om me zo te zien,zoals het nu gaat. Hij vindt me negatief. Begrijpt wel dat dat komt door wat er is gebeurd maar vindt dat ik positief moet denken. Dat we het toch fijn samen hebben (is absoluut zo!) en dat ik moet kijken naar de leuke dingen. Voor mij zijn het verschillende dingen; het geluk met hem en alle nare dingen. Ik ben niet ongelukkig maar gewoon op. Daarbij komt dat zijn vorige relatie met een vrouw was die enorme psychische problemen had en een tijdje opgenomen is geweest. Ik ben zo bang dat hij mij ook "zo" ziet. Vriend zegt er altijd voor me te willen zijn maar praten over hoe ik me voel is lastig omdat , en zo zegt hij het zelf, ook niet zo goed wat hij moet zeggen en doen.
Ik ben in therapie bij een psychologe en een haptonome. Maar ik voel me maar niet beter. Ik had nooit gedacht het te zeggen maar ik ben echt aan het einde van mijn boekje. Ik kan niet meer. Ik zie het ook allemaal niet meer. Ik ben gewoon zo moe, ik zou wel maanden kunnen slapen.
Heeft er iemand tips wat ik kan doen waardoor ik me beter ga voelen en ook leuk blijf voor mijn naasten en mijn werk. Wat kan ik doen want ik weet het echt niet meer.
Sorry voor dit misschien wat onsamenhangende verhaal maar ik ben niet gewend dit zo openbaar op te schrijven. Lees wel al een paar weken mee hier en dacht ik waag het er op.
Ontzettend bedankt.
donderdag 21 oktober 2010 om 18:47
Lieve foxisop,
Het klinkt alsof de rek helemaal uit je elastiek is, zo noem ik het. Alles te veel en ook nog veel onverwerkt verdriet. Toen mijn vader op een verschrikkelijke manier om het leven kwam ben ik ook door gegaan. Na een tijd kreeg ik net zoals jij zware paniek aanvallen 's nachts. Ben toen naar een psycholoog gegaan die mij niet kon helpen. Na een tijdje dit aangegeven en naar een ander gegaan die gespecialiseerd was in rouwverwerking. Dit heeft mij erg geholpen ( duurt lang! ) Ik moest het trauma wat ik heb meegemaakt door de dood van mijn vader herbeleven en het een plek geven. Dit was verschrikkelijk, maar het heeft wel geholpen. De paniekaanvallen hielden op, de therapie natuurlijk nog niet. Hier ben ik nog steeds mee bezig.
Verder kan ik je alleen aanraden tijd voor jezelf te maken en het echt rustig aan te doen. Zo maak ik per week maar 1 of hooguit 2 afspraken per week buiten het werk. Niet altijd gezellig, maar ik heb mijn rust echt nodig.
Klinkt misschien raar maar ik ben ook super gezond gaan eten. Veel verse groente en fruit. Altijd koken geen chemische troep maar vitamines en mineralen. Ook bewegen helpt voor je psychische toestand. Ik ben gaan wandelen, ook goed om alles op een rijtje te zetten.
Ik weet niet of je iets aan deze tips heb hoe dan ook een hele dikke
Het klinkt alsof de rek helemaal uit je elastiek is, zo noem ik het. Alles te veel en ook nog veel onverwerkt verdriet. Toen mijn vader op een verschrikkelijke manier om het leven kwam ben ik ook door gegaan. Na een tijd kreeg ik net zoals jij zware paniek aanvallen 's nachts. Ben toen naar een psycholoog gegaan die mij niet kon helpen. Na een tijdje dit aangegeven en naar een ander gegaan die gespecialiseerd was in rouwverwerking. Dit heeft mij erg geholpen ( duurt lang! ) Ik moest het trauma wat ik heb meegemaakt door de dood van mijn vader herbeleven en het een plek geven. Dit was verschrikkelijk, maar het heeft wel geholpen. De paniekaanvallen hielden op, de therapie natuurlijk nog niet. Hier ben ik nog steeds mee bezig.
Verder kan ik je alleen aanraden tijd voor jezelf te maken en het echt rustig aan te doen. Zo maak ik per week maar 1 of hooguit 2 afspraken per week buiten het werk. Niet altijd gezellig, maar ik heb mijn rust echt nodig.
Klinkt misschien raar maar ik ben ook super gezond gaan eten. Veel verse groente en fruit. Altijd koken geen chemische troep maar vitamines en mineralen. Ook bewegen helpt voor je psychische toestand. Ik ben gaan wandelen, ook goed om alles op een rijtje te zetten.
Ik weet niet of je iets aan deze tips heb hoe dan ook een hele dikke
donderdag 21 oktober 2010 om 18:53
In mijn geval zou het toelaten van het verdriet (en dan "gewoon even" echt helemaal stuk gaan) heling bieden. Het zit er in en het moet er uit en zo te lezen werkt het bij jou niet om het stukje bij beetje te doen, dat sloopt je. Verdriet laat zich niet verstandelijk benaderen en al zeker niet op gezette tijden.
Heb je de mogelijkheid om een of twee weken vrij te nemen en je van alles en iedereen af te zonderen, misschien wel letterlijk in dat hutje op de hei waar niemand je hoort of ziet?
Iig heel veel sterkte!
Heb je de mogelijkheid om een of twee weken vrij te nemen en je van alles en iedereen af te zonderen, misschien wel letterlijk in dat hutje op de hei waar niemand je hoort of ziet?
Iig heel veel sterkte!
donderdag 21 oktober 2010 om 18:56
Avaeyebrow, jij ook bedankt voor je reactie.
Ik ben de laatste tijd beter op mijn voeding gaan letten en ik wandel veel, heb een hond. Ben ook extra vitamines gaan slikken. Waar ik zo mee worstel is hoe het verder moet qua werk en mijn relatie. Want ik ben nu niet echt een aanwinst voor een bedrijf maar moet wel solliciteren. En daarbij wil ik ook mijn relatie leuk houden en geen last hebben van schaamte t.o.v mijn vriend. Maar ja, ondertussen zit ik dus wel met van alles. En alle gedachten en de zorgen maken me helemaal gek. En bang.
Ik ben de laatste tijd beter op mijn voeding gaan letten en ik wandel veel, heb een hond. Ben ook extra vitamines gaan slikken. Waar ik zo mee worstel is hoe het verder moet qua werk en mijn relatie. Want ik ben nu niet echt een aanwinst voor een bedrijf maar moet wel solliciteren. En daarbij wil ik ook mijn relatie leuk houden en geen last hebben van schaamte t.o.v mijn vriend. Maar ja, ondertussen zit ik dus wel met van alles. En alle gedachten en de zorgen maken me helemaal gek. En bang.
donderdag 21 oktober 2010 om 18:59
ISTP, dat is ook het probleem. Ik durf mijn verdriet niet aan. Ik durf de confrontatie met dingen niet aan. Ik durf niet te huilen omdat het dan allemaal dichtbij komt. En dus blijf ik maar door en doorgaan . I.p.v dat ik op mijn werk aangeef hoe vol ik zit , pak ik er wel weer een dienstje bij om maar zo weinig mogelijk aanvulling vanuit de ww nodig te hebben. En ondertussen brand mijn kaars helemaal op.
Ik ben binnekort niet vrij, in december pas.
Ik ben binnekort niet vrij, in december pas.
donderdag 21 oktober 2010 om 19:02
TO, ik herken deels van wat jij zegt. Ik had dezelfde soort klachten. In 2004 is mijn moeder overleden (vader was al dood), in 2005 kreeg ik een relatie en eind 2006, vlak na mijn huwelijk, kreeg ik een enorme inzinking. Ik had het overlijden van mijn moeder gewoon niet verwerkt omdat een nieuwe relatie een boel blijdschap met zich meebrengt en het rouwen op de achtergrond komt te staan.
De post van Avaeyebrow biedt veel goede aanknopingspunten. En verder denk ik dat je jezelf gewoon de tijd moet gunnen om je verlies te verwerken.
Ik vind de reactie van je vriend niet zo empathisch. Heeft hij zijn ouders nog? Als hij nog nooit een dergelijk verlies heeft meegemaakt, reageert hij misschien wat onbeholpen. Als hij dat wel heeft, dan vind ik zijn reactie nogal bot eerlijk gezegd.
De post van Avaeyebrow biedt veel goede aanknopingspunten. En verder denk ik dat je jezelf gewoon de tijd moet gunnen om je verlies te verwerken.
Ik vind de reactie van je vriend niet zo empathisch. Heeft hij zijn ouders nog? Als hij nog nooit een dergelijk verlies heeft meegemaakt, reageert hij misschien wat onbeholpen. Als hij dat wel heeft, dan vind ik zijn reactie nogal bot eerlijk gezegd.
donderdag 21 oktober 2010 om 19:04
Waarom durf je het niet? Het gaat pijn doen, zeker. Je tranen zullen door je wangen heen branden, zeker. Je keel zal als schuurpapier voelen, absoluut. Je zult het gevoel hebben dat je stikt en je hart uit je lijf barst... maar je gaat er niet dood aan! Sterker, je wordt er beter van!
Ik zou je met alle liefde hier 2 weken onderdak willen bieden en je hierbij helpen maar ik weet uit ervaring dat de aanwezigheid van anderen alleen maar belet in het uiten van verdriet. Als jij hier een ander idee over hebt ben je van harte welkom en als je me de huid vol scheldt zal ik je alleen maar aanmoedigen nog harder te schreeuwen, wegsturen zal ik je niet, weg laten gaan ook niet trouwens
Ik zou je met alle liefde hier 2 weken onderdak willen bieden en je hierbij helpen maar ik weet uit ervaring dat de aanwezigheid van anderen alleen maar belet in het uiten van verdriet. Als jij hier een ander idee over hebt ben je van harte welkom en als je me de huid vol scheldt zal ik je alleen maar aanmoedigen nog harder te schreeuwen, wegsturen zal ik je niet, weg laten gaan ook niet trouwens
donderdag 21 oktober 2010 om 19:09
Ikbenanoniem, wat jij schrijft is zo waar. Een nieuwe relatie brengt veel geluk met zich mee waardoor je niet aan het verwerken van verdriet toekomt.Pas nu komt het allemaal beetje bij beetje boven.
Mijn vriend is een lieverd maar hij heeft zelf nog nooit iets heftigs meegemaakt , behalve in zijn vorige relatie dan waarin zijn ex opgenomen was, maar zijn ouders leven nog en zijn opa's en oma's zelfs ook nog. Ik snap wel dat het voor hem ook niet makkelijk is. Ik weet ook niet zo goed wat ik van hem verwacht eigenlijk. Begrijpen of voelen zal hij het nooit. En ik snap ook best dat het voor hem ook niet leuk is om een vriendin te hebben die niet lekker in haar vel zit. Tsja, ik weet het eigenlijk ook niet.
Mijn vriend is een lieverd maar hij heeft zelf nog nooit iets heftigs meegemaakt , behalve in zijn vorige relatie dan waarin zijn ex opgenomen was, maar zijn ouders leven nog en zijn opa's en oma's zelfs ook nog. Ik snap wel dat het voor hem ook niet makkelijk is. Ik weet ook niet zo goed wat ik van hem verwacht eigenlijk. Begrijpen of voelen zal hij het nooit. En ik snap ook best dat het voor hem ook niet leuk is om een vriendin te hebben die niet lekker in haar vel zit. Tsja, ik weet het eigenlijk ook niet.
donderdag 21 oktober 2010 om 19:13
ISTP...*slik*... Wat een lieve post...
Ik weet niet goed waarom ik niet durf, omdat het dan 'echt' wordt denk ik. Nu wandel ik er tussendoor zeg maar. Ik wil gewoon niet weten dat mijn ouders niet meer leven. Ik wil gewoon niet weten hoe ziek ze waren en hoe onzeker de laatste periode van hun leven was. Hoe we zweefden tussen hoop en angst en verdriet. Ik wil het gewoon allemaal niet weten. Ik wil gewoon een leuke collega, vriendin, partner zijn die zich geen zorgen maakt om haar werk maar gewoon een goeie baan heeft waar ze succesvol in is. Geen angsten heeft en gewoon overal doorheen fiets alsof het leven een leuke, lollige boel is. Een uitdaging. Zoiets. Ik ben alleen zo vreselijk moe. En bang.
Ik weet niet goed waarom ik niet durf, omdat het dan 'echt' wordt denk ik. Nu wandel ik er tussendoor zeg maar. Ik wil gewoon niet weten dat mijn ouders niet meer leven. Ik wil gewoon niet weten hoe ziek ze waren en hoe onzeker de laatste periode van hun leven was. Hoe we zweefden tussen hoop en angst en verdriet. Ik wil het gewoon allemaal niet weten. Ik wil gewoon een leuke collega, vriendin, partner zijn die zich geen zorgen maakt om haar werk maar gewoon een goeie baan heeft waar ze succesvol in is. Geen angsten heeft en gewoon overal doorheen fiets alsof het leven een leuke, lollige boel is. Een uitdaging. Zoiets. Ik ben alleen zo vreselijk moe. En bang.
donderdag 21 oktober 2010 om 19:26
Zamirah, ik bedoelde het ook onnozel . Natuurlijk is het leven geen vrolijke boel, daar ben ik wel achter. Ik zou alleen zo graag wat luchtiger in het leven staan.
Ja, ik denk da je heel goed zit als je zegt dat ik misschien wel een burn-out heb. Nog nooit zo over nagedacht maar ik voel me i.i.g wel zo. Maar ja, en dan?
Ja, ik denk da je heel goed zit als je zegt dat ik misschien wel een burn-out heb. Nog nooit zo over nagedacht maar ik voel me i.i.g wel zo. Maar ja, en dan?
donderdag 21 oktober 2010 om 19:26
Lieve foxisop,
Die leuke collega, vriendin en partner die zich geen zorgen maakt om haar werk maar gewoon een goeie baan heeft waar ze succesvol in is, komt tevoorschijn zodra jij dat wat je moet verwerken verwerkt. Je lichaam en geest schreeuwen dat het zo niet verder kan, 's nachts probeert je onderbewustzijn het te verwerken maar daar heeft het wel je bewustzijn bij nodig, je wakkere staat.
Mijn aanbod staat, ook al zou het "maar" een weekend zijn. Ik ga even een vriendschapsaanvraag doen zodat ik je een PM kan sturen met nog wat andere info.
Die leuke collega, vriendin en partner die zich geen zorgen maakt om haar werk maar gewoon een goeie baan heeft waar ze succesvol in is, komt tevoorschijn zodra jij dat wat je moet verwerken verwerkt. Je lichaam en geest schreeuwen dat het zo niet verder kan, 's nachts probeert je onderbewustzijn het te verwerken maar daar heeft het wel je bewustzijn bij nodig, je wakkere staat.
Mijn aanbod staat, ook al zou het "maar" een weekend zijn. Ik ga even een vriendschapsaanvraag doen zodat ik je een PM kan sturen met nog wat andere info.
donderdag 21 oktober 2010 om 19:29
quote:foxisop schreef op 21 oktober 2010 @ 19:09:
Ikbenanoniem, wat jij schrijft is zo waar. Een nieuwe relatie brengt veel geluk met zich mee waardoor je niet aan het verwerken van verdriet toekomt.Pas nu komt het allemaal beetje bij beetje boven.
Mijn vriend is een lieverd maar hij heeft zelf nog nooit iets heftigs meegemaakt , behalve in zijn vorige relatie dan waarin zijn ex opgenomen was, maar zijn ouders leven nog en zijn opa's en oma's zelfs ook nog. Ik snap wel dat het voor hem ook niet makkelijk is. Ik weet ook niet zo goed wat ik van hem verwacht eigenlijk. Begrijpen of voelen zal hij het nooit. En ik snap ook best dat het voor hem ook niet leuk is om een vriendin te hebben die niet lekker in haar vel zit. Tsja, ik weet het eigenlijk ook niet.
Goed, als hij zoiets nog nooit heeft meegemaakt begrijpt hij dus gewoon niet welke impact het verlies van een ouder heeft, laat staan als je beide ouders in korte tijd verliest. Ik raad je aan een boek voor hem te lenen over het verlies van ouders. Ik denk dat hem de schellen dan wel van de ogen vallen en dat je misschien bij tijd en wijle best positief kunt zijn, maar er daarnaast zo'n diep en peilloos verdriet is om alles wat je definitief kwijt bent en wat nooit meer terug komt.
Als je je ouders verliest, verlies je een deel van je identiteit, een deel van je verleden en verandert ook je toekomst. Ik heb het al vaker als volgt beschreven: als je je ouders verliest, ligt het fundament van je leven aan scherven. Je moet leren een nieuw fundament voor jezelf te bouwen, bovenop de fundamenten van je oude leven. Dat kost gewoon tijd. Je moet al je toekomstverwachtingen bijstellen.
Liefde is iets heel moois, maar neemt niet weg dat iets dat onvervangbaar voor je was opeens weg is. En daar heb je maar mee te dealen. Het klinkt alsof jij ermee probeert te dealen door het weg te stoppen. Doorgaan, niet aan denken, herinneringen wegdrukken. Maar dat gaat niet werken lieve Foxisop. Soms moet je dwars door de pijn heen, zoals hier ook door iemand anders beschreven word.
Ikbenanoniem, wat jij schrijft is zo waar. Een nieuwe relatie brengt veel geluk met zich mee waardoor je niet aan het verwerken van verdriet toekomt.Pas nu komt het allemaal beetje bij beetje boven.
Mijn vriend is een lieverd maar hij heeft zelf nog nooit iets heftigs meegemaakt , behalve in zijn vorige relatie dan waarin zijn ex opgenomen was, maar zijn ouders leven nog en zijn opa's en oma's zelfs ook nog. Ik snap wel dat het voor hem ook niet makkelijk is. Ik weet ook niet zo goed wat ik van hem verwacht eigenlijk. Begrijpen of voelen zal hij het nooit. En ik snap ook best dat het voor hem ook niet leuk is om een vriendin te hebben die niet lekker in haar vel zit. Tsja, ik weet het eigenlijk ook niet.
Goed, als hij zoiets nog nooit heeft meegemaakt begrijpt hij dus gewoon niet welke impact het verlies van een ouder heeft, laat staan als je beide ouders in korte tijd verliest. Ik raad je aan een boek voor hem te lenen over het verlies van ouders. Ik denk dat hem de schellen dan wel van de ogen vallen en dat je misschien bij tijd en wijle best positief kunt zijn, maar er daarnaast zo'n diep en peilloos verdriet is om alles wat je definitief kwijt bent en wat nooit meer terug komt.
Als je je ouders verliest, verlies je een deel van je identiteit, een deel van je verleden en verandert ook je toekomst. Ik heb het al vaker als volgt beschreven: als je je ouders verliest, ligt het fundament van je leven aan scherven. Je moet leren een nieuw fundament voor jezelf te bouwen, bovenop de fundamenten van je oude leven. Dat kost gewoon tijd. Je moet al je toekomstverwachtingen bijstellen.
Liefde is iets heel moois, maar neemt niet weg dat iets dat onvervangbaar voor je was opeens weg is. En daar heb je maar mee te dealen. Het klinkt alsof jij ermee probeert te dealen door het weg te stoppen. Doorgaan, niet aan denken, herinneringen wegdrukken. Maar dat gaat niet werken lieve Foxisop. Soms moet je dwars door de pijn heen, zoals hier ook door iemand anders beschreven word.
donderdag 21 oktober 2010 om 19:55
Ikbenanoniem, ik ga hem jouw post laten lezen. De spijker op zn kop.
ISTP, ik weet niet hoe het hier werkt met vriendchapsverzoeken, ben hier nieuw. Ik vind je aanbod heel lief maar ik houd het vooralsnog liever prive. Omdat ik het hier nog niet ken enzo.
Maar kan iemand me zeggen wat ik nu praktisch zou kunnen doen qua werk? En hoe kan ik , los van de post van Ikbenanoniem, mijn vriend duidelijk maken hoe ik me echt voel?
ISTP, ik weet niet hoe het hier werkt met vriendchapsverzoeken, ben hier nieuw. Ik vind je aanbod heel lief maar ik houd het vooralsnog liever prive. Omdat ik het hier nog niet ken enzo.
Maar kan iemand me zeggen wat ik nu praktisch zou kunnen doen qua werk? En hoe kan ik , los van de post van Ikbenanoniem, mijn vriend duidelijk maken hoe ik me echt voel?
donderdag 21 oktober 2010 om 20:16
Mijn tip is heel anders dan de andere en je moet zelf maar kijken of het iets voor je is. Ga zoveel mogelijk lachen. Kijk comedy's, grappige films, leuke YouTube-filmpjes, luister naar cabaret, spreek af met de vrienden waar je altijd het beste mee kunt lachen. Je hebt dan een positief doel waar je je aandacht op kunt richten. Het wil niet zeggen dat het verdriet, de pijn en de angst er niet meer is, maar je zwelgt er dan niet meer in, waardoor het hanteerbaarder wordt.
donderdag 21 oktober 2010 om 20:16
quote:Ikbenanoniem schreef op 21 oktober 2010 @ 19:02:
TO, ik herken deels van wat jij zegt. Ik had dezelfde soort klachten. In 2004 is mijn moeder overleden (vader was al dood), in 2005 kreeg ik een relatie en eind 2006, vlak na mijn huwelijk, kreeg ik een enorme inzinking. Ik had het overlijden van mijn moeder gewoon niet verwerkt omdat een nieuwe relatie een boel blijdschap met zich meebrengt en het rouwen op de achtergrond komt te staan.
De post van Avaeyebrow biedt veel goede aanknopingspunten. En verder denk ik dat je jezelf gewoon de tijd moet gunnen om je verlies te verwerken.
Ik vind de reactie van je vriend niet zo empathisch. Heeft hij zijn ouders nog? Als hij nog nooit een dergelijk verlies heeft meegemaakt, reageert hij misschien wat onbeholpen. Als hij dat wel heeft, dan vind ik zijn reactie nogal bot eerlijk gezegd.Dat vind ik dus ook! Jemig, wat jij hebt meegemaakt is ongelooflijk heftig....
TO, ik herken deels van wat jij zegt. Ik had dezelfde soort klachten. In 2004 is mijn moeder overleden (vader was al dood), in 2005 kreeg ik een relatie en eind 2006, vlak na mijn huwelijk, kreeg ik een enorme inzinking. Ik had het overlijden van mijn moeder gewoon niet verwerkt omdat een nieuwe relatie een boel blijdschap met zich meebrengt en het rouwen op de achtergrond komt te staan.
De post van Avaeyebrow biedt veel goede aanknopingspunten. En verder denk ik dat je jezelf gewoon de tijd moet gunnen om je verlies te verwerken.
Ik vind de reactie van je vriend niet zo empathisch. Heeft hij zijn ouders nog? Als hij nog nooit een dergelijk verlies heeft meegemaakt, reageert hij misschien wat onbeholpen. Als hij dat wel heeft, dan vind ik zijn reactie nogal bot eerlijk gezegd.Dat vind ik dus ook! Jemig, wat jij hebt meegemaakt is ongelooflijk heftig....
donderdag 21 oktober 2010 om 20:16
Lieve Foxisop. Eerst even een knuffel. Ik begrijp wel hoe je je ongeveer moet voelen.
Ik zou in ieder geval gaan praten met je werkgever. En met je werkcoach bij het WW. Want misschien heb jij wel wat tijd nodig om alles op een rij te zetten en te rouwen. Misschien kunnen werkgever en UWV je die ruimte wel geven als je uitlegt dat het je nu over de schoenen loopt.
Het is trouwens zo dat ritme vaak wel belangrijk is in je leven, maar misschien kun je tijdelijk in de ziektewet (voor het WW-deel) en bij je werkgever een tijd minder werken? Het lost je probleem niet direct op, maar het geeft je wel even ruimte om te rouwen.
En eerlijk gezegd: je WW loopt over ongeveer 5 maanden af maar jij hebt niet de energie en de kracht om je goed te kunnen presenteren aan nieuwe werkgevers. Je zit veel te veel opgesloten in je eigen emoties (logischerwijs).
Ik zou stoppen met je groot houden en het verdriet toe te laten. Als alle ellende er een keer goed uit komt, krijg je ook meer ruimte om naar de toekomst te kijken. Niet doen alsof je alles wel in de hand hebt en sterk bent. Je bent sterk, want je redt het dusver. Maar je mag ook dat verdriet hebben. Het is niet niks.
Ik zou in ieder geval gaan praten met je werkgever. En met je werkcoach bij het WW. Want misschien heb jij wel wat tijd nodig om alles op een rij te zetten en te rouwen. Misschien kunnen werkgever en UWV je die ruimte wel geven als je uitlegt dat het je nu over de schoenen loopt.
Het is trouwens zo dat ritme vaak wel belangrijk is in je leven, maar misschien kun je tijdelijk in de ziektewet (voor het WW-deel) en bij je werkgever een tijd minder werken? Het lost je probleem niet direct op, maar het geeft je wel even ruimte om te rouwen.
En eerlijk gezegd: je WW loopt over ongeveer 5 maanden af maar jij hebt niet de energie en de kracht om je goed te kunnen presenteren aan nieuwe werkgevers. Je zit veel te veel opgesloten in je eigen emoties (logischerwijs).
Ik zou stoppen met je groot houden en het verdriet toe te laten. Als alle ellende er een keer goed uit komt, krijg je ook meer ruimte om naar de toekomst te kijken. Niet doen alsof je alles wel in de hand hebt en sterk bent. Je bent sterk, want je redt het dusver. Maar je mag ook dat verdriet hebben. Het is niet niks.
donderdag 21 oktober 2010 om 20:22
Hey lieverd, hoe komt het dat je in de WW bent? En niet in de ziektewet?
Je bent helemaal op, op, op! Laat het zien aan je huisarts.Dit is ernstig. Je hebt heel veel tijd nodig om je verliezen te verwerken. Heeft veel meer impact dan je denkt. (ik heb ook iets meegemaakt, doet er nu niet toe.) Er zijn echt wel meelevende artsen bij het UWV of je Arbodienst., die van mij was geweldig. Even "zakelijk" : Als je in de ziektewet bent, schuift je WW op, met dien verstande dat je in de eerste drie maanden nog in de WW bent, maar daarna word je WW verlengd met elke maand dat je ziek bent. Weet je, je vriend kan zich er niet goed in inleven. Ik ken dat. Dat is niet slecht bedoeld, het is gewoon onvermogen. Dat betekent wel dat je je voor JEZELF moet zorgen. Je hebt tijd nodig! Voel je alstjeblieft niet schuldig als je een tijd niet werkt. Door deze stress word je immuunsysteem beïnvloed, straks zit je met nog een lichamelijke ziekte ook! Uiteindelijk om je eruit. En dan sterker dan ooit, vol met nieuwe plannen. Heel veel sterkte!
Je bent helemaal op, op, op! Laat het zien aan je huisarts.Dit is ernstig. Je hebt heel veel tijd nodig om je verliezen te verwerken. Heeft veel meer impact dan je denkt. (ik heb ook iets meegemaakt, doet er nu niet toe.) Er zijn echt wel meelevende artsen bij het UWV of je Arbodienst., die van mij was geweldig. Even "zakelijk" : Als je in de ziektewet bent, schuift je WW op, met dien verstande dat je in de eerste drie maanden nog in de WW bent, maar daarna word je WW verlengd met elke maand dat je ziek bent. Weet je, je vriend kan zich er niet goed in inleven. Ik ken dat. Dat is niet slecht bedoeld, het is gewoon onvermogen. Dat betekent wel dat je je voor JEZELF moet zorgen. Je hebt tijd nodig! Voel je alstjeblieft niet schuldig als je een tijd niet werkt. Door deze stress word je immuunsysteem beïnvloed, straks zit je met nog een lichamelijke ziekte ook! Uiteindelijk om je eruit. En dan sterker dan ooit, vol met nieuwe plannen. Heel veel sterkte!
donderdag 21 oktober 2010 om 20:23
@mieomij, volgens mij zwelgt TO niet in haar verdriet, maar stopt ze het keihard weg. Ik vraag me af of lachfilms haar gaan helpen, of dat ze ook daar alleen maar van in tranen raakt (want emotie)
Foxisop, je verdriet gaat niet weg als je net doet alsof het er niet is. Het is net als een bal onder water drukken, lukt niet en kost enorm veel energie.
De praktische oplossing om je weer beter te gaan voelen, is je verdriet toelaten, uithuilen, rouwen en weer lucht krijgen. Maar dit wil je niet horen. Wat je tot nu toe gedaan hebt (doorgaan, doorgaan, niet bij de pakken neerzitten) werkt tot op zekere hoogte. Totdat het verdriet zich echt niet meer opzij laat drukken en ook in je alledaagse leven naar boven komt en je dwarszit. Wat je praktisch kunt doen is een dag inplannen waarin je jezelf beetje bij beetje toestaat je verdriet er te laten zijn. Kleine beetjes. Het lijkt alsof je bang bent voor je verdriet, bang bent er misschien door overweldigd en weggeveegd te worden. Laat het dan toe bij je psycholoog en de haptonoom. Dan kun je het daarna weer wegstoppen, en duurt het wel langer totdat je je weer goed voelt, maar is het toelaten van je verdriet wel redelijk te overzien en onder controle. Sterkte meisje!
Foxisop, je verdriet gaat niet weg als je net doet alsof het er niet is. Het is net als een bal onder water drukken, lukt niet en kost enorm veel energie.
De praktische oplossing om je weer beter te gaan voelen, is je verdriet toelaten, uithuilen, rouwen en weer lucht krijgen. Maar dit wil je niet horen. Wat je tot nu toe gedaan hebt (doorgaan, doorgaan, niet bij de pakken neerzitten) werkt tot op zekere hoogte. Totdat het verdriet zich echt niet meer opzij laat drukken en ook in je alledaagse leven naar boven komt en je dwarszit. Wat je praktisch kunt doen is een dag inplannen waarin je jezelf beetje bij beetje toestaat je verdriet er te laten zijn. Kleine beetjes. Het lijkt alsof je bang bent voor je verdriet, bang bent er misschien door overweldigd en weggeveegd te worden. Laat het dan toe bij je psycholoog en de haptonoom. Dan kun je het daarna weer wegstoppen, en duurt het wel langer totdat je je weer goed voelt, maar is het toelaten van je verdriet wel redelijk te overzien en onder controle. Sterkte meisje!
donderdag 21 oktober 2010 om 20:23
quote:foxisop schreef op 21 oktober 2010 @ 19:55:
ISTP, ik weet niet hoe het hier werkt met vriendchapsverzoeken, ben hier nieuw. Ik vind je aanbod heel lief maar ik houd het vooralsnog liever prive. Omdat ik het hier nog niet ken enzo.
Dat is je goed recht. Toch wil ik je vragen mijn vriendschapsverzoek - voor nu - te accepteren (--> mijn viva --> mijn vrienden) zodat ik je in elk geval nog 2 dingen kan meegeven die ik, ook wegens privé redenen, liever hier niet neerzet
Misschien push ik maar ik gun het je zó om verder te komen, maar ook dit verzoek is vrijblijvend. Mij kwets je niet als je er niet op ingaat
ISTP, ik weet niet hoe het hier werkt met vriendchapsverzoeken, ben hier nieuw. Ik vind je aanbod heel lief maar ik houd het vooralsnog liever prive. Omdat ik het hier nog niet ken enzo.
Dat is je goed recht. Toch wil ik je vragen mijn vriendschapsverzoek - voor nu - te accepteren (--> mijn viva --> mijn vrienden) zodat ik je in elk geval nog 2 dingen kan meegeven die ik, ook wegens privé redenen, liever hier niet neerzet
Misschien push ik maar ik gun het je zó om verder te komen, maar ook dit verzoek is vrijblijvend. Mij kwets je niet als je er niet op ingaat
donderdag 21 oktober 2010 om 20:24
quote:Mieomij schreef op 21 oktober 2010 @ 20:16:
Mijn tip is heel anders dan de andere en je moet zelf maar kijken of het iets voor je is. Ga zoveel mogelijk lachen. Kijk comedy's, grappige films, leuke YouTube-filmpjes, luister naar cabaret, spreek af met de vrienden waar je altijd het beste mee kunt lachen. Je hebt dan een positief doel waar je je aandacht op kunt richten. Het wil niet zeggen dat het verdriet, de pijn en de angst er niet meer is, maar je zwelgt er dan niet meer in, waardoor het hanteerbaarder wordt.Dat soort dingen doe en deed ik ook zeker hoor. Ik ben ook geen ongelukkig mens die de hele dag thuis onder een dekbed ligt te sikkeneuren. Maar nu de angsten en de lichamelijke klachten en paniekaanvallen de kop op steken en steeds erger worden, denk ik dat ik daar iets mee moet ipv alleen maar gewoon doorgaan (met lachen en leven enzovoorts).
Mijn tip is heel anders dan de andere en je moet zelf maar kijken of het iets voor je is. Ga zoveel mogelijk lachen. Kijk comedy's, grappige films, leuke YouTube-filmpjes, luister naar cabaret, spreek af met de vrienden waar je altijd het beste mee kunt lachen. Je hebt dan een positief doel waar je je aandacht op kunt richten. Het wil niet zeggen dat het verdriet, de pijn en de angst er niet meer is, maar je zwelgt er dan niet meer in, waardoor het hanteerbaarder wordt.Dat soort dingen doe en deed ik ook zeker hoor. Ik ben ook geen ongelukkig mens die de hele dag thuis onder een dekbed ligt te sikkeneuren. Maar nu de angsten en de lichamelijke klachten en paniekaanvallen de kop op steken en steeds erger worden, denk ik dat ik daar iets mee moet ipv alleen maar gewoon doorgaan (met lachen en leven enzovoorts).
