Psyche
alle pijlers
Ik ben op (hoe me beter voelen?)
donderdag 21 oktober 2010 om 18:29
Ik heb heel erg raad nodig. Ik ben aan het einde van mijn Latijn en kom er niet meer uit.
Ik ben bijna 38. Anderhalf jaar geleden ben ik kort op elkaar mijn beide ouders verloren. Na hun overlijden ben ik alleen maar doorgegaan, niks echt verwerken maar doorgaan en er niet aan denken. Ik werkte fulltime in de zorg maar door bezuinigingen ben ik van een jaarcontract op een flexcontract terecht gekomen waardoor ik gedeeltelijk ww heb. Sinds een jaar ongeveer heb ik een fijne relatie.
En nu sinds kort , of eigenlijk al langer maar wilde het niet toegeven, gaat het niet goed. Ik krijg last van paniekaanvallen. Ik droom elke nacht over mijn ouders en word dan vaak huilend wakker. Ik voel me elke dag ziek (misselijk, duizelig, hoofdpijn en moe) waar geen lichamelijk oorzaak voor is gevonden. Ik ben echt op, ik kan niet meer. Ik kan soms niet meer uit mijn woorden komen en niet meer nadenken , heel weird. Ik ben heel erg bang geworden voor de toekomst. Mede omdat ik een paar weken geleden een miskraam heb gehad Ik ben nu heel erg bang dat ik nooit meer moeder zal worden. Tijdens mijn miskraam was ik de hele tijd bang dat het een BB zwangerschapwas. Waarom weet ik niet ik was gewoon ontzettend bang (eerste zwangerschap dus ook nog nooit eerder iets akeligs op dat gebied meegemaakt). Pas na twee inwendige echo's was ik wat gerustgesteld. Ik ben de laatste tijd heel erg bang dat er iets met mijn vriend gebeurt of met de hond of de katten . Ik vertel dit om even aan te geven dat ik hele rare angsten heb ontwikkeld, kende ik voorheen niet.
Daarbij komt dat ik me ontzettend zorgen maak om werk. Ik werk nu gemiddeld 24 uur, de rest wordt aangevuld door de ww. Mijn ww loopt in maart af . Ik heb uiteraard sollicitatieplicht maar tot nu toe nog niets uitgekomen. Vriend en ik wonen niet samen dus ik moet wel zorgen dat er geld op de plank komt want vaste lasten lopen gewoon door. Ik maak me zorgen om hoe het verder moet nu. Eerlijk gezegd zijn die 24 uur die ik nu werk net wat ik aan kan maar ja, ik moet solliciteren. Want andere opties zijn er niet. Mijn vriend is enorme workaholic en heeft een eigen bedrijf en ik schaam me daarbij ook nog eens dat ik gedeeltelijk ww krijg.
Vriend zei laatst dat hij het zo moeilijk vindt om me zo te zien,zoals het nu gaat. Hij vindt me negatief. Begrijpt wel dat dat komt door wat er is gebeurd maar vindt dat ik positief moet denken. Dat we het toch fijn samen hebben (is absoluut zo!) en dat ik moet kijken naar de leuke dingen. Voor mij zijn het verschillende dingen; het geluk met hem en alle nare dingen. Ik ben niet ongelukkig maar gewoon op. Daarbij komt dat zijn vorige relatie met een vrouw was die enorme psychische problemen had en een tijdje opgenomen is geweest. Ik ben zo bang dat hij mij ook "zo" ziet. Vriend zegt er altijd voor me te willen zijn maar praten over hoe ik me voel is lastig omdat , en zo zegt hij het zelf, ook niet zo goed wat hij moet zeggen en doen.
Ik ben in therapie bij een psychologe en een haptonome. Maar ik voel me maar niet beter. Ik had nooit gedacht het te zeggen maar ik ben echt aan het einde van mijn boekje. Ik kan niet meer. Ik zie het ook allemaal niet meer. Ik ben gewoon zo moe, ik zou wel maanden kunnen slapen.
Heeft er iemand tips wat ik kan doen waardoor ik me beter ga voelen en ook leuk blijf voor mijn naasten en mijn werk. Wat kan ik doen want ik weet het echt niet meer.
Sorry voor dit misschien wat onsamenhangende verhaal maar ik ben niet gewend dit zo openbaar op te schrijven. Lees wel al een paar weken mee hier en dacht ik waag het er op.
Ontzettend bedankt.
Ik ben bijna 38. Anderhalf jaar geleden ben ik kort op elkaar mijn beide ouders verloren. Na hun overlijden ben ik alleen maar doorgegaan, niks echt verwerken maar doorgaan en er niet aan denken. Ik werkte fulltime in de zorg maar door bezuinigingen ben ik van een jaarcontract op een flexcontract terecht gekomen waardoor ik gedeeltelijk ww heb. Sinds een jaar ongeveer heb ik een fijne relatie.
En nu sinds kort , of eigenlijk al langer maar wilde het niet toegeven, gaat het niet goed. Ik krijg last van paniekaanvallen. Ik droom elke nacht over mijn ouders en word dan vaak huilend wakker. Ik voel me elke dag ziek (misselijk, duizelig, hoofdpijn en moe) waar geen lichamelijk oorzaak voor is gevonden. Ik ben echt op, ik kan niet meer. Ik kan soms niet meer uit mijn woorden komen en niet meer nadenken , heel weird. Ik ben heel erg bang geworden voor de toekomst. Mede omdat ik een paar weken geleden een miskraam heb gehad Ik ben nu heel erg bang dat ik nooit meer moeder zal worden. Tijdens mijn miskraam was ik de hele tijd bang dat het een BB zwangerschapwas. Waarom weet ik niet ik was gewoon ontzettend bang (eerste zwangerschap dus ook nog nooit eerder iets akeligs op dat gebied meegemaakt). Pas na twee inwendige echo's was ik wat gerustgesteld. Ik ben de laatste tijd heel erg bang dat er iets met mijn vriend gebeurt of met de hond of de katten . Ik vertel dit om even aan te geven dat ik hele rare angsten heb ontwikkeld, kende ik voorheen niet.
Daarbij komt dat ik me ontzettend zorgen maak om werk. Ik werk nu gemiddeld 24 uur, de rest wordt aangevuld door de ww. Mijn ww loopt in maart af . Ik heb uiteraard sollicitatieplicht maar tot nu toe nog niets uitgekomen. Vriend en ik wonen niet samen dus ik moet wel zorgen dat er geld op de plank komt want vaste lasten lopen gewoon door. Ik maak me zorgen om hoe het verder moet nu. Eerlijk gezegd zijn die 24 uur die ik nu werk net wat ik aan kan maar ja, ik moet solliciteren. Want andere opties zijn er niet. Mijn vriend is enorme workaholic en heeft een eigen bedrijf en ik schaam me daarbij ook nog eens dat ik gedeeltelijk ww krijg.
Vriend zei laatst dat hij het zo moeilijk vindt om me zo te zien,zoals het nu gaat. Hij vindt me negatief. Begrijpt wel dat dat komt door wat er is gebeurd maar vindt dat ik positief moet denken. Dat we het toch fijn samen hebben (is absoluut zo!) en dat ik moet kijken naar de leuke dingen. Voor mij zijn het verschillende dingen; het geluk met hem en alle nare dingen. Ik ben niet ongelukkig maar gewoon op. Daarbij komt dat zijn vorige relatie met een vrouw was die enorme psychische problemen had en een tijdje opgenomen is geweest. Ik ben zo bang dat hij mij ook "zo" ziet. Vriend zegt er altijd voor me te willen zijn maar praten over hoe ik me voel is lastig omdat , en zo zegt hij het zelf, ook niet zo goed wat hij moet zeggen en doen.
Ik ben in therapie bij een psychologe en een haptonome. Maar ik voel me maar niet beter. Ik had nooit gedacht het te zeggen maar ik ben echt aan het einde van mijn boekje. Ik kan niet meer. Ik zie het ook allemaal niet meer. Ik ben gewoon zo moe, ik zou wel maanden kunnen slapen.
Heeft er iemand tips wat ik kan doen waardoor ik me beter ga voelen en ook leuk blijf voor mijn naasten en mijn werk. Wat kan ik doen want ik weet het echt niet meer.
Sorry voor dit misschien wat onsamenhangende verhaal maar ik ben niet gewend dit zo openbaar op te schrijven. Lees wel al een paar weken mee hier en dacht ik waag het er op.
Ontzettend bedankt.
donderdag 21 oktober 2010 om 20:26
quote:Cateye schreef op 21 oktober 2010 @ 20:16:
[...]
Dat vind ik dus ook! Jemig, wat jij hebt meegemaakt is ongelooflijk heftig....Maar hoe zou hij dan moeten reageren? Ik weet het zelf ook niet hoor en het is voor mensen die het zelf niet hebben meegemaakt ook hartstikke moeilijk. En hij kende mij ook nog niet toen mijn ouders nog leefden dus hij weet ook niet over wie en wat ik het heb. We weten het gewoon allebei niet zo goed.
[...]
Dat vind ik dus ook! Jemig, wat jij hebt meegemaakt is ongelooflijk heftig....Maar hoe zou hij dan moeten reageren? Ik weet het zelf ook niet hoor en het is voor mensen die het zelf niet hebben meegemaakt ook hartstikke moeilijk. En hij kende mij ook nog niet toen mijn ouders nog leefden dus hij weet ook niet over wie en wat ik het heb. We weten het gewoon allebei niet zo goed.
donderdag 21 oktober 2010 om 20:33
quote:foxisop schreef op 21 oktober 2010 @ 20:26:
[...]
Maar hoe zou hij dan moeten reageren? Ik weet het zelf ook niet hoor en het is voor mensen die het zelf niet hebben meegemaakt ook hartstikke moeilijk. En hij kende mij ook nog niet toen mijn ouders nog leefden dus hij weet ook niet over wie en wat ik het heb. We weten het gewoon allebei niet zo goed.
Het beroerde is dat de empathie waarover ik het heb, je helaas krijgt als het leven een hoop rottigheid op je weg legt. Vrolijk vlinderende mensen die niet veel hebben meegemaakt weten gewoon niet hoe diep zoiets gaat.
Ik zou hem een boek laten lezen over het verlies van ouders. De bibliotheek heeft meerdere boeken over dit thema. Ik vind het niet te veel gevraagd dat hij een boek voor je leest.
Daarnaast zit jij ook nog met een stuk onzekerheid over je baan. Weer een verlieservaring en een aantasting van een stuk zekerheid. En dan nog een miskraam, wat me ook geen lolletje lijkt.
Je hebt meer dan genoeg op je bordje nu. Geen wonder dat je helemaal op bent.
[...]
Maar hoe zou hij dan moeten reageren? Ik weet het zelf ook niet hoor en het is voor mensen die het zelf niet hebben meegemaakt ook hartstikke moeilijk. En hij kende mij ook nog niet toen mijn ouders nog leefden dus hij weet ook niet over wie en wat ik het heb. We weten het gewoon allebei niet zo goed.
Het beroerde is dat de empathie waarover ik het heb, je helaas krijgt als het leven een hoop rottigheid op je weg legt. Vrolijk vlinderende mensen die niet veel hebben meegemaakt weten gewoon niet hoe diep zoiets gaat.
Ik zou hem een boek laten lezen over het verlies van ouders. De bibliotheek heeft meerdere boeken over dit thema. Ik vind het niet te veel gevraagd dat hij een boek voor je leest.
Daarnaast zit jij ook nog met een stuk onzekerheid over je baan. Weer een verlieservaring en een aantasting van een stuk zekerheid. En dan nog een miskraam, wat me ook geen lolletje lijkt.
Je hebt meer dan genoeg op je bordje nu. Geen wonder dat je helemaal op bent.
donderdag 21 oktober 2010 om 20:36
quote:Ikbenanoniem schreef op 21 oktober 2010 @ 20:16:
Lieve Foxisop. Eerst even een knuffel. Ik begrijp wel hoe je je ongeveer moet voelen.
Ik zou in ieder geval gaan praten met je werkgever. En met je werkcoach bij het WW. Want misschien heb jij wel wat tijd nodig om alles op een rij te zetten en te rouwen. Misschien kunnen werkgever en UWV je die ruimte wel geven als je uitlegt dat het je nu over de schoenen loopt.
Het is trouwens zo dat ritme vaak wel belangrijk is in je leven, maar misschien kun je tijdelijk in de ziektewet (voor het WW-deel) en bij je werkgever een tijd minder werken? Het lost je probleem niet direct op, maar het geeft je wel even ruimte om te rouwen.
En eerlijk gezegd: je WW loopt over ongeveer 5 maanden af maar jij hebt niet de energie en de kracht om je goed te kunnen presenteren aan nieuwe werkgevers. Je zit veel te veel opgesloten in je eigen emoties (logischerwijs).
Ik zou stoppen met je groot houden en het verdriet toe te laten. Als alle ellende er een keer goed uit komt, krijg je ook meer ruimte om naar de toekomst te kijken. Niet doen alsof je alles wel in de hand hebt en sterk bent. Je bent sterk, want je redt het dusver. Maar je mag ook dat verdriet hebben. Het is niet niks.
Poeh, dat vind ik erg moeilijk. Ik vind mezelf al een gevalletje genoeg door de ww-situatie en nu ook gaan praten over mijn situatie en misschien de ZW in. Poeh... Bovendien ga ik binnenkort over van een fase A naar een fase B contract en dan helpt je ziekmelden natuurlijk ook niet. Ik meld me nooit ziek. Daarbij ben ik ook bang voor de reactie van mijn schoonouders en vriend. Zijn allemaal van het : niet zeiken maar doorgaan - type. Nou, vriend niet echt maar schounouders wel . Natuurlijk heb ik met hun niks te maken maar toch. En zoals ik al eerder zei, vriend had een ex met enorme problemen en ik ben een beetje bang dat hij denk dat ik ook zo word. Dat hij er weer "zo een" heeft. Vriend zelf is ook nooit ziek. (ik vul nu zelf in hoor, we hebben het hier nooit over gehad maar ik weet wel min of meer hoe hij denkt over bepaalde dingen).
Ik wil absoluut niet hele dagen thuis gaan zitten. Dan ga ik alleen meer nadenken. De gemiddeld 24 uur die ik nu werk kan ik net aan (als ik niet te veel nachtdiensten heb) maar het solliciteren en me presenteren aan eventuele nieuwe werkgevers , dat is echt te veel gevraagd nu.
Ik wil i.d.d sterk zijn. Ook voor mijn ouders...
Lieve Foxisop. Eerst even een knuffel. Ik begrijp wel hoe je je ongeveer moet voelen.
Ik zou in ieder geval gaan praten met je werkgever. En met je werkcoach bij het WW. Want misschien heb jij wel wat tijd nodig om alles op een rij te zetten en te rouwen. Misschien kunnen werkgever en UWV je die ruimte wel geven als je uitlegt dat het je nu over de schoenen loopt.
Het is trouwens zo dat ritme vaak wel belangrijk is in je leven, maar misschien kun je tijdelijk in de ziektewet (voor het WW-deel) en bij je werkgever een tijd minder werken? Het lost je probleem niet direct op, maar het geeft je wel even ruimte om te rouwen.
En eerlijk gezegd: je WW loopt over ongeveer 5 maanden af maar jij hebt niet de energie en de kracht om je goed te kunnen presenteren aan nieuwe werkgevers. Je zit veel te veel opgesloten in je eigen emoties (logischerwijs).
Ik zou stoppen met je groot houden en het verdriet toe te laten. Als alle ellende er een keer goed uit komt, krijg je ook meer ruimte om naar de toekomst te kijken. Niet doen alsof je alles wel in de hand hebt en sterk bent. Je bent sterk, want je redt het dusver. Maar je mag ook dat verdriet hebben. Het is niet niks.
Poeh, dat vind ik erg moeilijk. Ik vind mezelf al een gevalletje genoeg door de ww-situatie en nu ook gaan praten over mijn situatie en misschien de ZW in. Poeh... Bovendien ga ik binnenkort over van een fase A naar een fase B contract en dan helpt je ziekmelden natuurlijk ook niet. Ik meld me nooit ziek. Daarbij ben ik ook bang voor de reactie van mijn schoonouders en vriend. Zijn allemaal van het : niet zeiken maar doorgaan - type. Nou, vriend niet echt maar schounouders wel . Natuurlijk heb ik met hun niks te maken maar toch. En zoals ik al eerder zei, vriend had een ex met enorme problemen en ik ben een beetje bang dat hij denk dat ik ook zo word. Dat hij er weer "zo een" heeft. Vriend zelf is ook nooit ziek. (ik vul nu zelf in hoor, we hebben het hier nooit over gehad maar ik weet wel min of meer hoe hij denkt over bepaalde dingen).
Ik wil absoluut niet hele dagen thuis gaan zitten. Dan ga ik alleen meer nadenken. De gemiddeld 24 uur die ik nu werk kan ik net aan (als ik niet te veel nachtdiensten heb) maar het solliciteren en me presenteren aan eventuele nieuwe werkgevers , dat is echt te veel gevraagd nu.
Ik wil i.d.d sterk zijn. Ook voor mijn ouders...
donderdag 21 oktober 2010 om 20:44
Ik begrijp het wel Foxisop. Trap niet in de valkuil waar ik in trapte. Doorgaan, je sterker voordoen dan je bent. Je schamen omdat je het niet meer aankunt. Jezelf een psychisch randgeval voelen.
Ik deed het wel. Met als gevolg dat ik pas in 2008, dus 2 jaar later dan de eerste instorting, aan herstel ben begonnen. En nog 2 jaar met klachten heb doorgelopen, een half mens zijnde.
Mensen denken toch wel iets van je, of je nu a doet of b doet. JIJ bent de enige die voor jezelf kan zorgen.
Ik deed het wel. Met als gevolg dat ik pas in 2008, dus 2 jaar later dan de eerste instorting, aan herstel ben begonnen. En nog 2 jaar met klachten heb doorgelopen, een half mens zijnde.
Mensen denken toch wel iets van je, of je nu a doet of b doet. JIJ bent de enige die voor jezelf kan zorgen.
donderdag 21 oktober 2010 om 20:44
quote:LolaMontez schreef op 21 oktober 2010 @ 20:22:
Hey lieverd, hoe komt het dat je in de WW bent? En niet in de ziektewet?
Je bent helemaal op, op, op! Laat het zien aan je huisarts.Dit is ernstig. Je hebt heel veel tijd nodig om je verliezen te verwerken. Heeft veel meer impact dan je denkt. (ik heb ook iets meegemaakt, doet er nu niet toe.) Er zijn echt wel meelevende artsen bij het UWV of je Arbodienst., die van mij was geweldig. Even "zakelijk" : Als je in de ziektewet bent, schuift je WW op, met dien verstande dat je in de eerste drie maanden nog in de WW bent, maar daarna word je WW verlengd met elke maand dat je ziek bent. Weet je, je vriend kan zich er niet goed in inleven. Ik ken dat. Dat is niet slecht bedoeld, het is gewoon onvermogen. Dat betekent wel dat je je voor JEZELF moet zorgen. Je hebt tijd nodig! Voel je alstjeblieft niet schuldig als je een tijd niet werkt. Door deze stress word je immuunsysteem beïnvloed, straks zit je met nog een lichamelijke ziekte ook! Uiteindelijk om je eruit. En dan sterker dan ooit, vol met nieuwe plannen. Heel veel sterkte!
Ik ben in de ww omdat ik me nooit ziek heb gemeld. Ik ben heel bang dat ik met een langdurige ziekmelding mijn kansen op een normaal contract totaal verspeel. Het is natuurlijk niet iets waar een werkgever op zit te wachten, een langdurig zieke werknemer.
Van mijn vriend is het onvermogen i.d.d . Ik voel me soms heel machteloos omdat ik het gevoel heb dat hij het totaal niet begrijpt maar hij zegt zich ook machteloos te voelen omdat hij niet weet hoe hij er mee om moet gaan.
Ik merk dat mijn weerstand nu al minder wordt. Ik heb al maanden blaas en kaak of keelontstekingen. Heel vervelend.
Hey lieverd, hoe komt het dat je in de WW bent? En niet in de ziektewet?
Je bent helemaal op, op, op! Laat het zien aan je huisarts.Dit is ernstig. Je hebt heel veel tijd nodig om je verliezen te verwerken. Heeft veel meer impact dan je denkt. (ik heb ook iets meegemaakt, doet er nu niet toe.) Er zijn echt wel meelevende artsen bij het UWV of je Arbodienst., die van mij was geweldig. Even "zakelijk" : Als je in de ziektewet bent, schuift je WW op, met dien verstande dat je in de eerste drie maanden nog in de WW bent, maar daarna word je WW verlengd met elke maand dat je ziek bent. Weet je, je vriend kan zich er niet goed in inleven. Ik ken dat. Dat is niet slecht bedoeld, het is gewoon onvermogen. Dat betekent wel dat je je voor JEZELF moet zorgen. Je hebt tijd nodig! Voel je alstjeblieft niet schuldig als je een tijd niet werkt. Door deze stress word je immuunsysteem beïnvloed, straks zit je met nog een lichamelijke ziekte ook! Uiteindelijk om je eruit. En dan sterker dan ooit, vol met nieuwe plannen. Heel veel sterkte!
Ik ben in de ww omdat ik me nooit ziek heb gemeld. Ik ben heel bang dat ik met een langdurige ziekmelding mijn kansen op een normaal contract totaal verspeel. Het is natuurlijk niet iets waar een werkgever op zit te wachten, een langdurig zieke werknemer.
Van mijn vriend is het onvermogen i.d.d . Ik voel me soms heel machteloos omdat ik het gevoel heb dat hij het totaal niet begrijpt maar hij zegt zich ook machteloos te voelen omdat hij niet weet hoe hij er mee om moet gaan.
Ik merk dat mijn weerstand nu al minder wordt. Ik heb al maanden blaas en kaak of keelontstekingen. Heel vervelend.
donderdag 21 oktober 2010 om 21:25
Ik begrijp hoe jij je voelt( helaas)
Ik ben vorig jaar binnen anderhalve maand allebei mijn ouders verloren,ook aan ziekte.
Het is een vreselijk groot verdriet, wat je maar met weinig mensen kan delen.
Ik schrijf in het topic, mijn mama of papa kwijt,waar we samen ons verdriet kunnen delen.
Mocht je er aan toe zijn, ben je daar van harte welkom.
Zorg goed voor jezelf,
Ik ben vorig jaar binnen anderhalve maand allebei mijn ouders verloren,ook aan ziekte.
Het is een vreselijk groot verdriet, wat je maar met weinig mensen kan delen.
Ik schrijf in het topic, mijn mama of papa kwijt,waar we samen ons verdriet kunnen delen.
Mocht je er aan toe zijn, ben je daar van harte welkom.
Zorg goed voor jezelf,
"The time is always right to do what's right." -Martin Luther King
