Psyche
alle pijlers
Ik kan niet willen. Wie ook?
zondag 20 maart 2011 om 00:01
Ik voel me gefrustreerd. Ik merk dat ik tegen de grenzen van mijn kunnen opboks. Na een enorme vooruitgang bij mezelf gezien te hebben heb ik het gevoel dat ik nu stagneer.
Van chronisch suicidaal ben ik een redelijk stabiele vrijwillig werkende wajonger geworden. Voor mij heel wat, maar ik wil meer. Ik heb alleen een groot probleem: ik kan niet willen.
Dat klinkt raar. Maar het is wel zo.
Ik ben niet lui, ik ben niet depressief, ik ben niet ongeinteresseerd. Vraag me wat ik wil met mijn leven en ik weet het domweg niet. Het ´landt´ niet bij me, ik heb er geen taal voor. Ik voel me in een vreemde wereld neergezet als je deze vraag aan me stelt. Ook als ik mezelf die vraag stel, en dat doe ik regelmatig want ik wil willen, komt er niks. Gewoon helemaal niks.
Het vervult me met schaamte en verdriet, heb het gevoel dat ik iets wat voor anderen volkomen vanzelfsprekend is, niet kan en ook nooit onder de knie zal krijgen.
Los van het niet kunnen willen, spelen ook mijn beperkte belastbaarheid, mijn alleenstaand zijn, beperkte financiën en me fysiek niet helemaal lekker voelen momenteel, mee.
Dit gevoel van leegte is echter iets dat altijd speelt. Soms is het minder op de voorgrond omdat ik me dan op de dagelijkse dingen toe kan leggen waarin ik best behoorlijk functioneer. Maar het gaat nooit weg.
Wie kent dit gevoel, hoe kom je er van af?
Van chronisch suicidaal ben ik een redelijk stabiele vrijwillig werkende wajonger geworden. Voor mij heel wat, maar ik wil meer. Ik heb alleen een groot probleem: ik kan niet willen.
Dat klinkt raar. Maar het is wel zo.
Ik ben niet lui, ik ben niet depressief, ik ben niet ongeinteresseerd. Vraag me wat ik wil met mijn leven en ik weet het domweg niet. Het ´landt´ niet bij me, ik heb er geen taal voor. Ik voel me in een vreemde wereld neergezet als je deze vraag aan me stelt. Ook als ik mezelf die vraag stel, en dat doe ik regelmatig want ik wil willen, komt er niks. Gewoon helemaal niks.
Het vervult me met schaamte en verdriet, heb het gevoel dat ik iets wat voor anderen volkomen vanzelfsprekend is, niet kan en ook nooit onder de knie zal krijgen.
Los van het niet kunnen willen, spelen ook mijn beperkte belastbaarheid, mijn alleenstaand zijn, beperkte financiën en me fysiek niet helemaal lekker voelen momenteel, mee.
Dit gevoel van leegte is echter iets dat altijd speelt. Soms is het minder op de voorgrond omdat ik me dan op de dagelijkse dingen toe kan leggen waarin ik best behoorlijk functioneer. Maar het gaat nooit weg.
Wie kent dit gevoel, hoe kom je er van af?
zondag 20 maart 2011 om 01:35
quote:Conundrum schreef op 20 maart 2011 @ 01:26:
Chronische leegte herken ik wel, bij mij komt het weer naar de oppervlakte als ik niet lekker in mijn vel zit.
Alsof er dan weer een wond weer opengaat, omdat ik ergens tegen aan gestoten ben.
Dat gevoel wil ik niet al te vaak voelen, omdat ik dan niet weet waar ik het zoeken moet.
Ben bang dat er geen oplossing of opvulling mogelijk is, alleen accepteren, wond verzorgen, en hopen dat er snel weer een korstje opkomt.
Gisteren weigerde ik een ukkie een pleister omdat er geen bloed te zien was op het getoonde vingertje. Bood wel een kusje aan, maar dat wou ze niet.
Fijn dat ik niet de enige ben, hoe rottig ook. Ook jij weet dus eigenlijk niet waar je het zoeken moet dan. Ik ga ook vaak maar rustig wachten tot het overgaat. Maar wilde kijken of het helpt om er taal aan te geven, of het dan minder wordt.
Chronische leegte herken ik wel, bij mij komt het weer naar de oppervlakte als ik niet lekker in mijn vel zit.
Alsof er dan weer een wond weer opengaat, omdat ik ergens tegen aan gestoten ben.
Dat gevoel wil ik niet al te vaak voelen, omdat ik dan niet weet waar ik het zoeken moet.
Ben bang dat er geen oplossing of opvulling mogelijk is, alleen accepteren, wond verzorgen, en hopen dat er snel weer een korstje opkomt.
Gisteren weigerde ik een ukkie een pleister omdat er geen bloed te zien was op het getoonde vingertje. Bood wel een kusje aan, maar dat wou ze niet.
Fijn dat ik niet de enige ben, hoe rottig ook. Ook jij weet dus eigenlijk niet waar je het zoeken moet dan. Ik ga ook vaak maar rustig wachten tot het overgaat. Maar wilde kijken of het helpt om er taal aan te geven, of het dan minder wordt.
zondag 20 maart 2011 om 01:36
Mijn vraag is vooral, zijn er meer mensen die last hebben van dat gevoel van chronische leegte. Kun je er van af komen, en hoe dan?
Ik voel me naar omdat ik het idee heb dat ik bepaalde vaardigheden en sensaties mis, die voor een ander een vanzelfsprekendheid zijn. Zelfs na jarenlang trainen en oefenen
Dat gevoel van chronische leegte herken ik wel. Ik voel het gek genoeg vaak als ik naar anderen kijk, het rennen, druk doen, het liefst 80 uur per week werken.. Ik mis dat totaal en denk dan ook wel eens dat ik een of ander gen mis. Die "vaardigheden en sensaties" mis ik blijkbaar ook.
Een tijd had ik het gevoel dat ik ook van alles moest, want hey, "iedereen" doet het. Maar, ik heb dat lekker losgelaten en doe nu maar wat in het wilde weg. En eerlijk gezegd denk ik dat meer mensen dat doen, ook die mensen waarvan het lijkt dat ze een vast doel hebben.
Ik voel me naar omdat ik het idee heb dat ik bepaalde vaardigheden en sensaties mis, die voor een ander een vanzelfsprekendheid zijn. Zelfs na jarenlang trainen en oefenen
Dat gevoel van chronische leegte herken ik wel. Ik voel het gek genoeg vaak als ik naar anderen kijk, het rennen, druk doen, het liefst 80 uur per week werken.. Ik mis dat totaal en denk dan ook wel eens dat ik een of ander gen mis. Die "vaardigheden en sensaties" mis ik blijkbaar ook.
Een tijd had ik het gevoel dat ik ook van alles moest, want hey, "iedereen" doet het. Maar, ik heb dat lekker losgelaten en doe nu maar wat in het wilde weg. En eerlijk gezegd denk ik dat meer mensen dat doen, ook die mensen waarvan het lijkt dat ze een vast doel hebben.
zondag 20 maart 2011 om 01:37
quote:hanke321 schreef op 20 maart 2011 @ 01:28:
[...]
Wow, thanks for the compliment. Mijn oma van moeders kant kon ook mooi schrijven. Mijn schrijfsels en dagboeken heb ik vernietigd, ik wilde die rottijd achter me laten. Wanneer ik kom te overlijden (wat ooit gaat komen natuurlijk) wil ik niet dat men dat in mijn boedel tegen zou komen.Misschien toch verder gaan met schrijven. Ik vind het echt mooi. En als je er plezier aan beleeft of het je afleiding geeft, je er nuttig door voelt... Je zal niet de eerste zijn die een roman op die manier uitbrengt... en voor je het weet heb je dan je doel gevonden. Wellicht veel dichterbij dan je al die tijd keek...
[...]
Wow, thanks for the compliment. Mijn oma van moeders kant kon ook mooi schrijven. Mijn schrijfsels en dagboeken heb ik vernietigd, ik wilde die rottijd achter me laten. Wanneer ik kom te overlijden (wat ooit gaat komen natuurlijk) wil ik niet dat men dat in mijn boedel tegen zou komen.Misschien toch verder gaan met schrijven. Ik vind het echt mooi. En als je er plezier aan beleeft of het je afleiding geeft, je er nuttig door voelt... Je zal niet de eerste zijn die een roman op die manier uitbrengt... en voor je het weet heb je dan je doel gevonden. Wellicht veel dichterbij dan je al die tijd keek...
zondag 20 maart 2011 om 01:39
quote:meds schreef op 20 maart 2011 @ 01:34:
Quote Het vervult me met schaamte en verdriet, heb het gevoel dat ik iets wat voor anderen volkomen vanzelfsprekend is, niet kan en ook nooit onder de knie zal krijgen.
Ik vroeg het al eerder, maar wat bedoel je hiermee? Wat is voor anderen vanzelfsprekend waarvan jij zeker weet dat je dat nooit zal kunnen?Ik weet niet of het me goed gaat lukken om het onder woorden te brengen maar ik ga het proberen.
Quote Het vervult me met schaamte en verdriet, heb het gevoel dat ik iets wat voor anderen volkomen vanzelfsprekend is, niet kan en ook nooit onder de knie zal krijgen.
Ik vroeg het al eerder, maar wat bedoel je hiermee? Wat is voor anderen vanzelfsprekend waarvan jij zeker weet dat je dat nooit zal kunnen?Ik weet niet of het me goed gaat lukken om het onder woorden te brengen maar ik ga het proberen.
zondag 20 maart 2011 om 01:52
quote:Conundrum schreef op 20 maart 2011 @ 01:46:
Als ik het beeldend moet uitdrukken is het als een vlieger zonder vliegeraar, die naar de zon wordt gestuurd of een boom met weinig wortels, te weinig houvast.
Het gaat voor mij verder dan een 'een gewoon normaal leven' hebben met een richting die je in kan lopen.
Een soort basis missen, een gat in het hart.heel prachtig beschreven maar het is niet concreet. Als je denkt dat anderen dingen kunnen die jij nooit zal kunnen omschrijf die dan eens. Hoe zien " die dingen" er dan uit?
Als ik het beeldend moet uitdrukken is het als een vlieger zonder vliegeraar, die naar de zon wordt gestuurd of een boom met weinig wortels, te weinig houvast.
Het gaat voor mij verder dan een 'een gewoon normaal leven' hebben met een richting die je in kan lopen.
Een soort basis missen, een gat in het hart.heel prachtig beschreven maar het is niet concreet. Als je denkt dat anderen dingen kunnen die jij nooit zal kunnen omschrijf die dan eens. Hoe zien " die dingen" er dan uit?
zondag 20 maart 2011 om 01:52
Ik heb geen antwoorden/ aanvullingen wat de rest al geschreven heeft/ op de vragen die je in de OP stelt.
Wel wil ik je graag een compliment geven over de manier waarop je schrijft, net zoals Iwannalive.
Wellicht kun je proberen met je schrijfkunst te doen. Misschien geeft dit je bevrediging en vult dit leegtes op? Ik lees al een tijd mee hier, dit is de tweede keer dat ik denk; wow, wat een heldere openingspost, misschien kun je jouw gedachtes op papier zetten en via soortgelijke media een column schrijven? Ik zou je graag lezen. Voor de rest een knuffel (via mobiel en weet niet wat de ' code' voor een virtuele knuffel is..
Sterkte met alles en ik hoop dat je snel je roeping vind die je leegte mogelijk kan opvullen!
Wel wil ik je graag een compliment geven over de manier waarop je schrijft, net zoals Iwannalive.
Wellicht kun je proberen met je schrijfkunst te doen. Misschien geeft dit je bevrediging en vult dit leegtes op? Ik lees al een tijd mee hier, dit is de tweede keer dat ik denk; wow, wat een heldere openingspost, misschien kun je jouw gedachtes op papier zetten en via soortgelijke media een column schrijven? Ik zou je graag lezen. Voor de rest een knuffel (via mobiel en weet niet wat de ' code' voor een virtuele knuffel is..
Sterkte met alles en ik hoop dat je snel je roeping vind die je leegte mogelijk kan opvullen!
zondag 20 maart 2011 om 01:53
Hoho, ik zeg niet dat ik dat zeker weet, ik zeg dat ik het gevoel heb dat ik het nooit zal kunnen. Dat is iets anders Meds. Daarom vraag ik ook of anderen dit herkennen en of zij er wel van af zijn gekomen.
Eigenlijk heb ik het al heel duidelijk neergezet. ´Wat wil je later worden?´ Als ik me dat vraag, als een ander me dat vraagt, dan ben ik blanco van binnen. Ik weet het niet. Maar niet alleen de gedachte dat ik het niet weet, de sensatie van totale leegte is wat ik op zo´n moment ervaar. Dat is een naar en overweldigend gevoel. De totale afwezigheid van taal maakt dat ik me stuurloos voel. Ik kan me niet aan mezelf of aan anderen optrekken op dat moment. Op dat moment voel ik mijn ikzwakte om in psych termen te spreken.
(Het is een bekende term, Iwannelive, en ik weet in welk dsm riedeltje het hoort. Het is fijn dat veel van mijn symptomatologie ´verbleekt´ is, maar dit blijft aanwezig.)
Niks is hetzelfde, niks kan herkend worden, dus ik ervaar het als niks. ´Wat hoor je´ vragen aan een dove, ´
wat zie je´ aan een blinde. Kan een blinde zien? Of kan hij niet waarnemen dat hij ziet.
Eigenlijk heb ik het al heel duidelijk neergezet. ´Wat wil je later worden?´ Als ik me dat vraag, als een ander me dat vraagt, dan ben ik blanco van binnen. Ik weet het niet. Maar niet alleen de gedachte dat ik het niet weet, de sensatie van totale leegte is wat ik op zo´n moment ervaar. Dat is een naar en overweldigend gevoel. De totale afwezigheid van taal maakt dat ik me stuurloos voel. Ik kan me niet aan mezelf of aan anderen optrekken op dat moment. Op dat moment voel ik mijn ikzwakte om in psych termen te spreken.
(Het is een bekende term, Iwannelive, en ik weet in welk dsm riedeltje het hoort. Het is fijn dat veel van mijn symptomatologie ´verbleekt´ is, maar dit blijft aanwezig.)
Niks is hetzelfde, niks kan herkend worden, dus ik ervaar het als niks. ´Wat hoor je´ vragen aan een dove, ´
wat zie je´ aan een blinde. Kan een blinde zien? Of kan hij niet waarnemen dat hij ziet.
zondag 20 maart 2011 om 01:56
quote:hanke321 schreef op 20 maart 2011 @ 01:53:
Hoho, ik zeg niet dat ik dat zeker weet, ik zeg dat ik het gevoel heb dat ik het nooit zal kunnen. Dat is iets anders Meds. Daarom vraag ik ook of anderen dit herkennen en of zij er wel van af zijn gekomen.
Maar waarom laat je je leiden door dingen die je niet zeker weet? Waarom onderzoek je die niet? Zoek bewijs bijvoorbeeld.
Eigenlijk heb ik het al heel duidelijk neergezet. ´Wat wil je later worden?´ Als ik me dat vraag, als een ander me dat vraagt, dan ben ik blanco van binnen. Ik weet het niet.
Waarom zou je dat moeten weten? Ik weet het ook niet, later is allang begonnen.
Maar niet alleen de gedachte dat ik het niet weet, de sensatie van totale leegte is wat ik op zo´n moment ervaar. Dat is een naar en overweldigend gevoel. De totale afwezigheid van taal maakt dat ik me stuurloos voel.
Maar je hebt het over de toekomst, wat wil je later worden..... tja ik heb geen glazen bol dus als ik nadenk over een hypothetische toekomst, dan kan ik daar ook niks op bedenken, of er taal bij vinden. En waarom zou ik dat ook willen? Het gaat om het NU, wat doe je nu, en hoe voel je je daarbij?
Ik kan me niet aan mezelf of aan anderen optrekken op dat moment. Op dat moment voel ik mijn ikzwakte om in psych termen te spreken.
(Het is een bekende term, Iwannelive, en ik weet in welk dsm riedeltje het hoort. Het is fijn dat veel van mijn symptomatologie ´verbleekt´ is, maar dit blijft aanwezig.)
Niks is hetzelfde, niks kan herkend worden, dus ik ervaar het als niks. ´Wat hoor je´ vragen aan een dove, ´
wat zie je´ aan een blinde. Kan een blinde zien? Of kan hij niet waarnemen dat hij ziet.Wat maakt het uit? Jij bent niet doof of blind, jij bent Hanke
Hoho, ik zeg niet dat ik dat zeker weet, ik zeg dat ik het gevoel heb dat ik het nooit zal kunnen. Dat is iets anders Meds. Daarom vraag ik ook of anderen dit herkennen en of zij er wel van af zijn gekomen.
Maar waarom laat je je leiden door dingen die je niet zeker weet? Waarom onderzoek je die niet? Zoek bewijs bijvoorbeeld.
Eigenlijk heb ik het al heel duidelijk neergezet. ´Wat wil je later worden?´ Als ik me dat vraag, als een ander me dat vraagt, dan ben ik blanco van binnen. Ik weet het niet.
Waarom zou je dat moeten weten? Ik weet het ook niet, later is allang begonnen.
Maar niet alleen de gedachte dat ik het niet weet, de sensatie van totale leegte is wat ik op zo´n moment ervaar. Dat is een naar en overweldigend gevoel. De totale afwezigheid van taal maakt dat ik me stuurloos voel.
Maar je hebt het over de toekomst, wat wil je later worden..... tja ik heb geen glazen bol dus als ik nadenk over een hypothetische toekomst, dan kan ik daar ook niks op bedenken, of er taal bij vinden. En waarom zou ik dat ook willen? Het gaat om het NU, wat doe je nu, en hoe voel je je daarbij?
Ik kan me niet aan mezelf of aan anderen optrekken op dat moment. Op dat moment voel ik mijn ikzwakte om in psych termen te spreken.
(Het is een bekende term, Iwannelive, en ik weet in welk dsm riedeltje het hoort. Het is fijn dat veel van mijn symptomatologie ´verbleekt´ is, maar dit blijft aanwezig.)
Niks is hetzelfde, niks kan herkend worden, dus ik ervaar het als niks. ´Wat hoor je´ vragen aan een dove, ´
wat zie je´ aan een blinde. Kan een blinde zien? Of kan hij niet waarnemen dat hij ziet.Wat maakt het uit? Jij bent niet doof of blind, jij bent Hanke
zondag 20 maart 2011 om 02:05
quote:Conundrum schreef op 20 maart 2011 @ 02:02:
Rationeel gezien, weet ik dat ik bepaalde dingen kan die een ander misschien niet kan, of minder goed kan en andersom.
He verdomme, in beeldend ben ik beter, weet niet of het iets te maken heeft met kunnen.
Ik denk na, en het is zo moeilijk om het te verwoorden, wat die leegte dan is.
Leegte is leegte conundrum daarom is het zo moeilijk er iets van te vinden lijkt me, het is gewoon leeg. Ieder mens is anders, je kan jezelf onmogelijk langs een hypothetische maatlat leggen en dan concluderen, ik kan minder dan hen.
Hoe zou deze man dat dan doen? http://nl.wikipedia.org/wiki/Stephen_Hawking
Het kan soms helpen om je gedachten wat minder serieus te nemen
Rationeel gezien, weet ik dat ik bepaalde dingen kan die een ander misschien niet kan, of minder goed kan en andersom.
He verdomme, in beeldend ben ik beter, weet niet of het iets te maken heeft met kunnen.
Ik denk na, en het is zo moeilijk om het te verwoorden, wat die leegte dan is.
Leegte is leegte conundrum daarom is het zo moeilijk er iets van te vinden lijkt me, het is gewoon leeg. Ieder mens is anders, je kan jezelf onmogelijk langs een hypothetische maatlat leggen en dan concluderen, ik kan minder dan hen.
Hoe zou deze man dat dan doen? http://nl.wikipedia.org/wiki/Stephen_Hawking
Het kan soms helpen om je gedachten wat minder serieus te nemen
zondag 20 maart 2011 om 02:10
Ook in het nu is het voor mij lastig kiezen Meds. Ik raakte van de week nog van de kaart toen ik wilde kiezen in welke sauna ik mijn gekregen pluim zou besteden. Dat is vrij concreet.
De supermarkt is jaren een bezoeking voor me geweest, al die keuzes, al die prikkels die op me af kwamen... Gelukkig gaat dat stukken beter sinds ik vooraf een lijstje maak. Doe ik dat niet dan loop ik als een woordeloze kip zonder kop rond.
Soms helpt het dan om hardop in mezelf te praten, alsof ik met een goede vriend op pad ben. Het ziet er wat raar uit, maar dan lukt het tenminste om wat knopen door te hakken.
Simpele dilemma´s maken dat ik snel van mijn padje af ben, zeker als ik moe ben. Vrienden weten dat, houden daar dan ook rekening mee. Dan schenk ik thee die zij hebben uitgezocht bijv.
De supermarkt is jaren een bezoeking voor me geweest, al die keuzes, al die prikkels die op me af kwamen... Gelukkig gaat dat stukken beter sinds ik vooraf een lijstje maak. Doe ik dat niet dan loop ik als een woordeloze kip zonder kop rond.
Soms helpt het dan om hardop in mezelf te praten, alsof ik met een goede vriend op pad ben. Het ziet er wat raar uit, maar dan lukt het tenminste om wat knopen door te hakken.
Simpele dilemma´s maken dat ik snel van mijn padje af ben, zeker als ik moe ben. Vrienden weten dat, houden daar dan ook rekening mee. Dan schenk ik thee die zij hebben uitgezocht bijv.
zondag 20 maart 2011 om 02:15
quote:hanke321 schreef op 20 maart 2011 @ 02:10:
Ook in het nu is het voor mij lastig kiezen Meds. Ik raakte van de week nog van de kaart toen ik wilde kiezen in welke sauna ik mijn gekregen pluim zou besteden. Dat is vrij concreet.
De supermarkt is jaren een bezoeking voor me geweest, al die keuzes, al die prikkels die op me af kwamen... Gelukkig gaat dat stukken beter sinds ik vooraf een lijstje maak. Doe ik dat niet dan loop ik als een woordeloze kip zonder kop rond.
Soms helpt het dan om hardop in mezelf te praten, alsof ik met een goede vriend op pad ben. Het ziet er wat raar uit, maar dan lukt het tenminste om wat knopen door te hakken.
Simpele dilemma´s maken dat ik snel van mijn padje af ben, zeker als ik moe ben. Vrienden weten dat, houden daar dan ook rekening mee. Dan schenk ik thee die zij hebben uitgezocht bijv.Hm, keuzes maken heeft ook alles te maken met de angst dat je de verkeerde keuze maakt. Maar je kan geen verkeerde keuzes maken. Een keuze is een keuze, en het is jouw keuze. Je kan zeggen shit wat een slechte sauna, maar je weet niet hoe het was geweest als je naar die andere sauna was gegaan, wellicht was je daar gestruikeld in het dompelbad en had je je enkelbanden gescheurd. In een restaurant kiezen? neem gewoon het derde gerecht van boven of vraag om het verrassingsmenu. Ook daar geldt niet teveel denken, gewoon doen. Kom uit je hoofd en hou je bezig met het Nu en het Nu is de thee die je nu drinkt en niet de thee die je had kunnen drinken.
Ook in het nu is het voor mij lastig kiezen Meds. Ik raakte van de week nog van de kaart toen ik wilde kiezen in welke sauna ik mijn gekregen pluim zou besteden. Dat is vrij concreet.
De supermarkt is jaren een bezoeking voor me geweest, al die keuzes, al die prikkels die op me af kwamen... Gelukkig gaat dat stukken beter sinds ik vooraf een lijstje maak. Doe ik dat niet dan loop ik als een woordeloze kip zonder kop rond.
Soms helpt het dan om hardop in mezelf te praten, alsof ik met een goede vriend op pad ben. Het ziet er wat raar uit, maar dan lukt het tenminste om wat knopen door te hakken.
Simpele dilemma´s maken dat ik snel van mijn padje af ben, zeker als ik moe ben. Vrienden weten dat, houden daar dan ook rekening mee. Dan schenk ik thee die zij hebben uitgezocht bijv.Hm, keuzes maken heeft ook alles te maken met de angst dat je de verkeerde keuze maakt. Maar je kan geen verkeerde keuzes maken. Een keuze is een keuze, en het is jouw keuze. Je kan zeggen shit wat een slechte sauna, maar je weet niet hoe het was geweest als je naar die andere sauna was gegaan, wellicht was je daar gestruikeld in het dompelbad en had je je enkelbanden gescheurd. In een restaurant kiezen? neem gewoon het derde gerecht van boven of vraag om het verrassingsmenu. Ook daar geldt niet teveel denken, gewoon doen. Kom uit je hoofd en hou je bezig met het Nu en het Nu is de thee die je nu drinkt en niet de thee die je had kunnen drinken.
zondag 20 maart 2011 om 02:18
quote:Conundrum schreef op 20 maart 2011 @ 02:10:
Maar het gaat niet om kunnen, dus ik snap niet waarom je Hawking erbij haalt, is het om zijn niet-kunnen of zijn zwarte gaten, om leegte te duiden
Waaruit haal je dat ik mijn gedachten te serieus neem ?Nee het gaat erom dat je mogelijkheden onbegrensd zijn ook al lijken de omstandigheden (fysiek of psychisch) belemmerend. Het zijn echter niet de omstandigheden die verlammen, het zijn jouw gedachten over wat je niet kan dat verlamd.
Maar het gaat niet om kunnen, dus ik snap niet waarom je Hawking erbij haalt, is het om zijn niet-kunnen of zijn zwarte gaten, om leegte te duiden
Waaruit haal je dat ik mijn gedachten te serieus neem ?Nee het gaat erom dat je mogelijkheden onbegrensd zijn ook al lijken de omstandigheden (fysiek of psychisch) belemmerend. Het zijn echter niet de omstandigheden die verlammen, het zijn jouw gedachten over wat je niet kan dat verlamd.
zondag 20 maart 2011 om 02:27
quote:meds schreef op 20 maart 2011 @ 02:05:
[...]
Leegte is leegte conundrum daarom is het zo moeilijk er iets van te vinden lijkt me, het is gewoon leeg. Ieder mens is anders, je kan jezelf onmogelijk langs een hypothetische maatlat leggen en dan concluderen, ik kan minder dan hen.
Hoe zou deze man dat dan doen? http://nl.wikipedia.org/wiki/Stephen_Hawking
Het kan soms helpen om je gedachten wat minder serieus te nemen
Meds, ik vind dat je iets teveel relativeert. Het ontbreken van iksterkte, het niet kunnen mentaliseren (dat is in feite waar ik het over heb) worden door mensen als ik als intrusief en invaliderend ervaren.
Ik drink de thee die getrokken is, ik kies juist voor het verrassingsmenu..
Het is soms angst die belemmert, en daarin heb je een punt Meds. Daar ben ik ook aktief mee bezig.
Het is vaak ook het niet waar kunnen nemen, niet in staat zijn daar conclusies uit te trekken. Dat is een raar fenomeen, maar wel iets waar ik mee te dealen heb. Ben al lang blij dat het vergeleken met bijv. 5 jaar terug zo ontzettend veel minder is geworden.
[...]
Leegte is leegte conundrum daarom is het zo moeilijk er iets van te vinden lijkt me, het is gewoon leeg. Ieder mens is anders, je kan jezelf onmogelijk langs een hypothetische maatlat leggen en dan concluderen, ik kan minder dan hen.
Hoe zou deze man dat dan doen? http://nl.wikipedia.org/wiki/Stephen_Hawking
Het kan soms helpen om je gedachten wat minder serieus te nemen
Meds, ik vind dat je iets teveel relativeert. Het ontbreken van iksterkte, het niet kunnen mentaliseren (dat is in feite waar ik het over heb) worden door mensen als ik als intrusief en invaliderend ervaren.
Ik drink de thee die getrokken is, ik kies juist voor het verrassingsmenu..
Het is soms angst die belemmert, en daarin heb je een punt Meds. Daar ben ik ook aktief mee bezig.
Het is vaak ook het niet waar kunnen nemen, niet in staat zijn daar conclusies uit te trekken. Dat is een raar fenomeen, maar wel iets waar ik mee te dealen heb. Ben al lang blij dat het vergeleken met bijv. 5 jaar terug zo ontzettend veel minder is geworden.
zondag 20 maart 2011 om 02:28
quote:Conundrum schreef op 20 maart 2011 @ 01:46:
Als ik het beeldend moet uitdrukken is het als een vlieger zonder vliegeraar, die naar de zon wordt gestuurd of een boom met weinig wortels, te weinig houvast.
Het gaat voor mij verder dan een 'een gewoon normaal leven' hebben met een richting die je in kan lopen.
Een soort basis missen, een gat in het hart.Herkenning alom. Helaas.
Als ik het beeldend moet uitdrukken is het als een vlieger zonder vliegeraar, die naar de zon wordt gestuurd of een boom met weinig wortels, te weinig houvast.
Het gaat voor mij verder dan een 'een gewoon normaal leven' hebben met een richting die je in kan lopen.
Een soort basis missen, een gat in het hart.Herkenning alom. Helaas.
